Afgelopen week ben ik weer begonnen met werken. De laatste hobbel is genomen: back to normal. Begin december zag ik er tegenop om weer naar het werk te gaan. In 2009 had ik ook een infarct gehad en destijds kostte het me heel veel energie om heel vaak het hele verhaal te vertellen. De emoties zitten dan nog erg aan de oppervlakte en het onbegrip straalde de collega’s soms de ogen uit.
Een paar voorbeelden: Is er dan niks aan te doen? Moet je dan wel zover fietsen? Ben je dan niet bang dat het terugkomt? Is het wel gezond om zoveel medicijnen te slikken?
Als je mentaal nog niet zo stabiel bent wordt je daar onzeker en moe van.

De mevrouw waarmee ik nu gesprekken voer om mij mentaal te ondersteunen adviseerde mij om een mail aan de collega’s te sturen waarin ik uitleg wat er is gebeurd, wat de vaatziekte doet en dat ik alle zeilen moet bijzetten om het gewone leven te leven. Dat het praten over het infarct en de nasleep ervan me nog steeds emotioneert. Maar dat ik niet als een schim door het gebouw loop en gewoon aanspreekbaar ben.

Het bericht leverde een wolk aan lieve reacties op. Allemaal via de mail. Er waren zelfs collega’s die de mail hadden doorgestuurd naar anderen met de opmerking: “Weet je ’t ook even. Dus niet bellen of er over zeuren.”
Het heeft echt prima gewerkt.
Net als ik de afgelopen week.
Prima gewerkt!