Vorige week fietste ik uit het werk nog even langs het ‘ t Spinnewiel in Roden om te vragen of mijn bolletje wol al gearriveerd was. De bakken met wol stonden niet buiten, de deur was op slot en er hing een briefje op de deur.
Daarop stond o.a. “In verband met het overlijden van Willy kunnen wij u helaas niet van dienst zijn. Wij zijn verdrietig en verslagen…..”
Achter zo’n briefje gaat oeverloos verdriet schuil. Sinds wij in Roden wonen kom ik in hun handwerkwinkel. In het begin hadden we pret om het taalverschil. Ik vroeg: “Hoe bried?” Zij noemde het braid. Willy  had verstand van zaken op allerlei vormen van handwerkgebied, had leuke ideeën en had altijd een goed advies. Het is niet te bevatten dat ze er niet meer is. Het afscheid heeft in stilte plaats gevonden, las ik in de krant.
Het bolletje wol dat ik nodig had heb ik nog niet.
Ineens is het niet meer zo nodig, ik heb eerst nog wel wat anders om te maken.
Ook al kende ik haar niet zo goed: ik zal haar missen.