Zondag vandaag. Voor ons betekent zondag wel vaak, maar niet altijd, ‘kerkdienst’. Vorige week bijvoorbeeld zaten we in de rust en stilte van Radewijk. Toen hebben we lekker uitgeslapen en genoten van het overvloedige ontbijt van Ben.

Vanmorgen gingen we wel. Het heilig avondmaal werd gevierd. Dat is (in tegenstelling tot de Rooms Katholieke vieringen) niet elke week, dat maakt zo’n viering toch een beetje speciaal. De lezing was vanmorgen uit Marcus, het gedeelte waarin de discipelen in een storm op het meer belanden en waarin Jezus over het water naar hen toeloopt en hen geruststelt.

Wij zitten momenteel met ons leven ook in zo’n storm. De woorden van bemoediging en troost heb je dan extra hard nodig. Ook het ritueel van het stukje brood en het slokje wijn waarmee de aanwezigheid van Christus gesymboliseerd wordt voelt als een hart onder de riem.
Toch zit daar in zo’n viering voor mij niet de emotie. Die kwam tot uiting in een lied uit het oude liedboek, gezang 467. (tekst >>>) Dan is het de combinatie van een oude tekst en de melodie van een prachtige Engelse hymne die me ontroert.

Maar er was ook lied uit het nieuwe liedboek waar ik van opknapte. “Vier met alles wat in je is…”, lied 386. Een vrolijk lied bij het avondmaal op een melodie uit Jamaica. Heel aanstekelijk! Weer zo’n goede aanwinst voor de kerkmuziek uit het nieuwe liedboek. Zo bewerkstelligt een zondagse viering een lach en een traan, is er een moment van bezinning en zijn er ontmoetingen en gesprekjes met andere gemeenteleden .
We kunnen de week weer in.