Maand: december 2015 Pagina 2 van 4

21 december: Top 2000 Vier-uur.

Door Ada

Op 21 december 2015

Halverwege oktober werd ik gebeld door één van onze predikanten of ik wilde meewerken aan de Top2000 viering op 20 december in Op de Helte. Een koor vormen van gemeenteleden, zingen, gitaarspelen: dat zou ik voor m’n rekening nemen.
De stamceltransplantatie van Gerard stond al wel op de agenda, maar we wisten nog niet precies wanneer dat zou zijn en ik dacht: bezig zijn met zo’n viering c.q. muziek is een mooie afleiding, dus ik zei ja.

Begin december, de voorbereidingen waren al in volle gang, heb ik de opdracht teruggegeven.
Het lukte helemaal niet om tijd vrij te maken voor het voorbereiden van de dienst en het opzetten en begeleiden van een gemeente-projectkoor.
Het organiseren van het Top2000 Vier-uur ging gewoon door, men zocht andere wegen. En die hebben ze gevonden!
Het was een prachtige viering. Aan gemeenteleden was gevraagd om hun top 3 voor de Top 2000 door te geven aan de organisatie. Er was een overzicht gemaakt van de meest gevraagde nummers en die werden in dit Vier-uur (van 16.00 – 17.00) ten gehore gebracht. Door een zanger met een gitaar, door een duo met een gitaar, door DJ Matthijs én door de gemeente zelf. Als een soort ‘sing-in’ onder begeleiding van Arjan Schippers op piano. Ik was al een fan van Arjan, maar nu nog meer. Want het is best lastig om met een hele gemeente iets van The Beatles te zingen, maar hij begeleidde ritmisch zo sterk dat het heel mooi was om samen te zingen.

Toen we binnenkwamen kregen we een drankje; ik ging gezellig aan de glühwein.
In de kerk stonden her en der tafels met stoelen eromheen, Carlijn en ik zochten een tafeltje waar al één mevrouw zat die we niet kenden. We stelden ons voor en raakten in gesprek. Mevrouw kwam uit Peize en was uit pure nieuwsgierigheid gekomen.
Het was een mooie viering. Eén van de mooiste aspecten vond ik dat er deelnemers van alle leeftijden waren: jongeren én ouderen en alles wat daar tussen in zit. Daardoor was de muziek ook zeer uiteenlopend; sommige nummers kende ik niet eens. Ontroerend waren de verhalen die mensen vertelden over waarom ze een nummer hadden opgegeven.
Ook het aansteken van een kaarsje had een emotionele lading. Claudia de Breij zong “Mag ik dan bij jou” en Simon en Garfunkel “the sound of silence”.

Mevrouw uit Peize en ik waren het roerend eens. Wat een mooie viering, voor herhaling vatbaar! Ze had nog een goede tip: het zou mooi zijn als een paar liederen werden gezongen door een koortje van gemeenteleden.
Wat een geweldig idee!

Reageren

20 december: Met een lied op de lippen.

Door Ada

Op 20 december 2015

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Een bijzondere viering vanmorgen in het Martiniziekenhuis. We werkten met de Catharinacantorij mee aan de kerkdienst voor patiënten, familieleden en andere belangstellenden. Complete bedden en rolstoelen met infuusstellages werden binnengereden.

Het is een gewone viering met liederen, lezingen en gebeden, maar door de setting is het bijzonder. Een beetje beladen zelfs. Maar ook hier ontbrak de broodnodige humor niet. De ouderling begon: “We zitten in de adventsweken. Tijd van verwachting. We verwachten nog een bed, dus we wachten nog even.”

De vierde kaars werd vanmorgen aangestoken; het licht wordt steeds sterker op weg naar kerst. Het ging vanmorgen over Maria, die aartsengel Gabriel op bezoek krijgt en haar vertelt dat ze moeder zal worden van de zoon van God.
Op zich een blijde boodschap, maar voor Maria viel het allemaal niet mee.
De voorganger vertelde dat het ook niet meevalt als je in het ziekenhuis komt te liggen.
Geduld, wachten en loslaten. Je moet je overgeven aan iets wat je niet zelf in de hand hebt. Je moet je neerleggen bij het feit dat je niet alles in je eigen leven zelf kunt bepalen. In het ziekenhuis is dit aan de orde van dag, het maakt mensen onzeker en kwetsbaar.
Maria laat ons zien dat dit soort situaties in een mensenleven vragen om moed en vertrouwen: biedt dergelijke moeilijkheden het hoofd, blijf niet te lang in bitterheid en teleurstelling hangen, accepteer wat je overkomt en wees blij met alle hulp die je wordt geboden. Verwonder je over al het goede wat je ondanks alle narigheid nog ten deel valt: een vriendelijk woord of de zon op je gezicht, het zijn de kleine dingen die je kracht geven en je er weer bovenop helpen. Een troostrijke preek.

Na de overdenking zongen we ‘Zolang wij adem halen”, een prachtig lied met o.a. de tekst:
“Al is mijn stem gebroken, mijn adem zonder kracht,
het lied op andere lippen draagt mij dan door de nacht.”
Vanmorgen werd het lied gezongen door mijn lippen, dat is in het afgelopen jaar wel eens andersom geweest. (zie 30 november 2014 >>>)

De dominee sloot de viering af met het gedicht “Venster van de ziel’, ik vond op het internet een pagina >>> waar het helemaal staat.
De laatste regel is: We moeten een venster zijn, waardoor Gods liefde in de wereld straalt.
De ene keer straalt het vanuit jouw ziel naar de ander, een andere keer straalt het vanuit andermans ziel naar jou.
Soms zingen jouw lippen, soms zingen andere lippen voor jou.

Reageren

19 december: Wild, bont en spannend (3)

Door Ada

Op 19 december 2015

In Alledag

Op 8 november 2014 begon ik met het borduurwerk ‘Wild, bont en spannend’ >>>.
Op 22 juni 2015 >>> was ik op de helft en gistermiddag heb ik de laatste steken van de voering er aan vast genaaid. Dit is het geworden. (klik op de foto voor een vergroting).

Aan de binnenkant heb ik een mosgroene voering genaaid. Er zitten geen knopen en/of ritsen aan, het bovenste flapje zit er los overheen.

Op 22 juni gaf ik al een korte omschrijving van de voorkant, de achterkant ziet er anders uit. (foto hieronder)
Je ziet dat het gedeelte met de hard-roze ondergrond en de paarse sterren er aan de voorkant overheen valt.
De ruiten aan de voor- en achterkant lopen onderaan het hoesje in elkaar over.
Omdat ik het hele hoesje van resten borduurgaren heb gemaakt, had ik soms niet genoeg van één kleur om alle vlakken van dezelfde kleur te borduren. Dat zie je het best aan de onderrand. Het geeft een bijzonder effect.

De patroontjes voor deze lap haalde ik uit het boek ‘Randen borduren in kruissteek’ van José Sterrenburg. Maar ik gaf er vaak wel een eigen draai aan. Ik breidde de rand uit naar boven of naar beneden, liet de kruislingse lijnen doorlopen en zag dan wel waar ik uit

Hoesje ‘in functie’

kwam.
Een paar onderdelen heb ik zelf bedacht, maar dat waren vaak de ‘over-stukjes’ die opgevuld moesten worden.
Ik heb er van genoten, het hoesje heeft me heel wat ‘meditatieve uren’ gebracht.

En nu heb ik hem dus in gebruik. Hiernaast een foto van hoe het er uitziet als de tablet in zijn hoesje zit: hoesje in functie.

Reageren

18 december: Tijd sparen in flesje.

Door Ada

Op 18 december 2015

In Muziek

Gisteravond na de Cantorij miste ik mijn horloge.
Thuis speurde ik alles na waar ik langs gelopen was, maar geen horloge. Gisteravond laat stuurde ik nog een mailtje naar de koster: “Ligt mijn horloge misschien nog ergens in De Deel?” Vanmorgen mailde ze terug. “Gevonden!”

Hij lag buiten, naast waar mijn fiets had gestaan. Vanmiddag fietste ik even naar De Brink om hem op te halen. Wat heerlijk dat ik hem weer heb. Het is niet eens een hele dure, maar ik had hem gekocht van verjaardagsgeld van vorig jaar.
Wat kun je dan blij zijn om zulke kleine dingen. Nu heb ik ‘de tijd’ weer om m’n pols.

Dit (voor mij) waardevolle moment van de dag brengt mij bij een prachtig liedje over tijd: Time in a bottle van Jim Croce.
Eén van de liedjes waar ik altijd op stem voor de Top 2000.
Jim Croce schreef dit lied in 1970 toen zijn vrouw hem vertelde zwanger te zijn van hun zoon.
Het nummer werd pas na 1973 bekend, nadat Jim Croce stierf in een vliegtuigcrash. De tekst, die gaat over leven en dood en de tijd die voorbij gaat, werd extra beladen na zijn overlijden. Hierbij een link naar het nummer op You Tube >>>. De tekst komt in beeld.

Als je toch tijd zou kunnen sparen in een flesje ……..

Reageren

17 december: Ik kom van de Olde Smilde.

Door Ada

Op 17 december 2015

In Alledag, Streektaol

A’j in dizze periode tussen Sinterklaos en Old&Nei over de Smilde riedt langs de Drentse Heufdvaort, dan ku’j genieten van de langste aniengesleuten karstverlichting van Nederland.

Kerstverlichting langs de vaort in Smilde

Het begunt bij de Nörgervaortsbrogge/Kloosterveen en het eindigt eem veurbij de stienfabriek van Roelsema. Karstbomen, sterren, herten, klokken, ja zölfs het hiele karstverhaal met herders, wiezen, tot ‘dos en dezel’ an toe kom ie veurbij.
De broggen zit allemaol vol lampies en ok de tillevisietoren is extra verlicht.
Iedere buurtvereniging in Smilde verzörgt zien eigen stukkie Vaort.

Ieder jaor geniet ik d’r ontzettend van. Wij komt regelmaotig over de Smilde in dizze tied. De moeders woont d’r nog en met de verjaordagen, karstdagen, neijaorsdag: wij ziet de familie (en dus ok die mooie lochies) geregeld.
En wat is ’t een einde, de hiele Smilde.

Nao de Nörgervaort krie’j eerst Bovensmilde, dan Middensmilde, vervolgens Hiekersmilde en an ’t voeteneinde lig Hoogersmilde. Dat is het oldst. Daorum wordt Hoogersmilde in de volksmond nog aal de Olde Smilde nuumt.

Mien va en moe kwamen d’r wonen in 1962. Import. Dat veul niet met. Maor ik bin d’r opgruid en preut toen ik van de legere schoele kwam plat Smildegers. Compleet met ‘waeter en glaezen’. Gerard en ik hadden een goeie tied in Smilde en wij gungen ok niet vot umdat het oons niet goed beveul, hij kreeg gewoon aander wark. Maor ik blief altied een beetie Oldesmildeger. As ik bij Meintjes in de winkel kom met mien moe kom ik altied nog wel bekenden tegen en ok in het appartementencomplex waor mien moe nou woont ken ik bijna iederiene. De oale kapper woont d’r en de oale slager. En de vroggere buren van mien moe. En de moeder van mien vriendin. “Moi, bi’j dr ok eem weer?”

Soms rie ik op een mooie zummeraomnd langs oons oale huus an de vaort en zie ik mensen in de wiekswal zitten vissen.
Dan kriebelt d’r wel ies een klein plekkie heimwee in de maag……

Meisn bint niet altied positief over de Smilde.
“D’r zit meer dominees under de preekstoel as d’r op.”
“In Smilde hebt ze last van Smildiger wiend!”
“Smildigers: ie komt d’r nooit tussen.”
In Drenthe wordt het slim woekerende onkruud “Knopkruid” Smildiger roet nuumt……
’t Zal allemaol wel.
Ik vuulde mij d’r thuus en het döt mij aal nog wat. Ok al woon ik al meer dan viemtwintig jaor in Roon: ik blief een beetie oldesmildiger.

Reageren

16 december: Wapens in de zegen.

Door Ada

Op 16 december 2015

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente, Muziek

Vanavond werkten we met de Catharinacantorij mee aan een viering van de PKN-gemeente in de Noorderkroon. Met de spaghetti nog achter in de hals meldde ik mij om 18.15 uur voor het inzingen.
Altijd lastig zingen in zo’n zaaltje. Het zingt veel ‘zwaarder’ dan in een kerk, bij het eerste lied leek het wel of er zand in de motor zat.
Gaandeweg knapte het wel op. Cantrix schroefde het tempo een beetje op zodat het wat gemakkelijker ging en over het algemeen ging het prima vanavond.

Wel altijd warm in zo’n verzorgingscentrum. De alt naast mij verzuchtte na afloop dat ze beter een korte broek aan had kunnen doen. Dat vond de rest niet zo’n goed idee.
Het zijn altijd aangename bijeenkomsten. Omdat de mensen die zo’n viering bezoeken
over het alg kerststal emeen ouderen zijn, worden er veel bekende kerstliederen gezongen en ook het kerstevangelie wordt in de oude versie voorgelezen: “En het geschiedde in die dagen….” Het brengt voor mij altijd de sfeer van vroeger even terug.

Eén van de mooiste liederen vond ik vanavond het ’Eer zij God in onze dagen’: we kennen het inmiddels goed. Heerlijk om dat lied vierstemmig door elkaar heen te zingen. Vanavond stond ik voor de tenoren en hun ‘glohohoria’ wisselt af met dat van de alten, nu hoorde ik pas goed hoe mooi dat in elkaar overloopt.
Toch was het niet de muziek die mij het meest raakte vanavond, dat was de zegen.
Na afloop vroeg ik aan de voorganger, Astrid Mekes, de tekst.

God, Gij zijt het die ons nieuw kunt maken.

Zegen ons met kalmte tegen crisis.
Zegen ons met moed tegen onzekerheid.
Zegen ons met rustig inzicht tegen bange voorspellingen.
Zegen ons met creativiteit tegen berusting
Zegen ons met opgewektheid tegen bedruktheid
Zegen ons met humor tegen boosheid
Zegen ons met weerbaarheid tegen moeilijke dagen

God, Gij die ons nieuw kunt maken,
zegen ons met het licht van Kerstmis
en zegen ons met een nieuwe toekomst. Amen.

Met alle bovengenoemde emoties hebben Gerard en ik het afgelopen jaar te maken gehad.
En ik zou haast zeggen: wie niet?
Deze zegen reikt ons de wapens aan waarmee we het leven zoals dat op ons afkomt te lijf kunnen gaan.

We kregen deze zegen vanavond mee.
Wat een cadeau.

Reageren

15 december: Carols en Deense harten.

Door Ada

Op 15 december 2015

In Alledag

Gistermiddag hoorde ik Gerard boven zingen. Hij was aan het oefenen met de Christmascarols die InBetween zingt. Hij had contact gehad met iemand van het koor, die hem vertelde dat het wel lastig was om het ‘Carols-ensemble’ compleet te krijgen.
Hij bedacht ter plekke dat het eigenlijk wel weer zo goed met hem ging dat hij wel mee kon zingen (Gerard is ‘flexibel’ in zijn stem: hij kan tenor én bas zingen) en hij meldde zich gisteravond bij de extra repetitie in Leek. Aanstaande zondag zal hij, als alles zo goed blijft gaan, meezingen op de kerstmarkt op Nienoord. Wat een goed nieuws!

Deens hart

Dochter Harriët heeft een vriendin met Deense roots.
Vorige week hadden ze weer eens afgesproken en samen maakten ze voor de kerstperiode Deense harten.
Dat zijn papieren harten die je als een soort zakje kunt gebruiken en die je in de kerstboom kunt hangen.
Harriët kan dan als een soort Brigite Kaandorp zitten vertellen dat het er verraderlijk simpel uit ziet, maar dat het toch echt heel moeilijk is om zoiets te maken. In ieder geval voor haar. Net als vroeger had ze ook voor mij zo’n hart gemaakt. Hij hangt al in de Nordmann.

Harten uit 2002/2003

Sterker nog, de ‘harten van vroeger’ hangen er ook al in, die had ik (bewaarderig als ik ben) ook nog!

Voor de liefhebbers: hierbij een link naar een site waarop wordt geschreven hoe je zo’n Deens hart knipt en vouwt >>>.

Reageren

14 december: Ordnung muss sein!

Door Ada

Op 14 december 2015

In Alledag

Dit weekend belde ik met mijn broer.
Even bijpraten, even wat afspreken.
Hij vertelde: “Ik ga zo boodschappen doen, maar ik had nog even m’n boodschappenbriefje aangepast. We gaan sinds een paar weken naar een andere supermarkt, dus nu heb ik op mijn briefje de boodschappen in de volgorde zoals ze in de winkel staan.”
Begrijp ik volkomen.
Doe ik ook.

Maar verder niemand. Tenminste, ik heb het nog nooit gehoord.
Mijn broer en ik zijn opgevoed met structuur, orde en regelmaat.
“Ordnung muss sein!” riep mijn vader te pas en te onpas en hij had voor alles een vaste plaats. Organieke plaats, noemde hij dat.
Als je iets kwijt was, dan was dat je eigen schuld, want dan had je het niet op de organieke plaats gelegd. Als puber kwam de organieke plaats mij mijn neus uit, als huisvrouw en moeder heb ik het zelf ook ingevoerd.

Voorbeeld: de aangebroken halvarine staat bij ons halverwege in de koelkastdeur.
Als daar geen halvarine staat is het op, dus breek ik een nieuwe verpakking aan.
Als iemand per ongeluk de aangebroken halvarine op een andere plaats heeft gezet, dan zie ik het niet. Op. Dus een nieuwe.
Ook mijn broer beschuldigt zijn gezinsleden van nalatigheid als hij in een dergelijk geval een nieuwe verpakking aanbreekt.

Mijn man en kinderen vinden er wel wat van, maar mijn gedrag wordt gedoogd.
Ze hebben er zelf ook baat bij, want ik weet bijna altijd waar de spullen zijn.
De hang naar structuur, orde en regelmaat komt me op m’n werk ook goed van pas: ik bedenk overal een systeem voor. Zodra het in de structuur zit vergeet ik het niet.

De herkenning van het gedoe met het boodschappenbriefje is één van de leuke dingen van broer en zus zijn.
Wij denken overigens dat wij ‘de laatsten der Mohicanen’ zijn.
Zijn kinderen en ook die van ons hebben nog op geen enkele manier blijk gegeven van opa en oma’s genen……

Reageren

13 december: Twee gesprekjes.

Door Ada

Op 13 december 2015

In Alledag

Gisteren was de jaarlijkse Weihnachtsmarkt in Roden.
Met Gerard wandelde ik tegen twaalf uur de markt over, het was gezellig druk.
We kwamen veel bekende gezichten tegen en we maakten even een praatje met een paar vrienden die we kennen van de Havenstappers, een groep ouders van de basisschool van onze kinderen.

Natuurlijk ging het gesprek over Gerard en over zijn herstel.
Maar wij zijn niet de enigen die kampen met een ernstige ziekte.
Vriendin J. vertelde dat bij haar borstkanker is geconstateerd. Ze moet een traject van chemo’s en bestralingen in. Ze zei: “Als iemand vorig jaar tegen mij had gezegd dat ik dit jaar in een borstkankertraject zou zitten, dan had ik gedacht dat ik dat niet aan zou kunnen. Maar je kunt veel meer aan dan je denkt.”

Vorige week sprak ik een buurtgenoot die had gehoord dat Gerard al enige tijd ziek is.
“Maar” sprak ze zichzelf tegen “in juni zagen we een partytent bij jullie in de tuin en hoorden we dat het feest was. Dan zal hij wel niet ziek zijn zeiden we tegen elkaar.”

Twee gesprekjes die me bezig hielden de afgelopen dagen. Het feestje met de partytent was in juni, Gerards verjaardag (zie 28 juni >>>). Als je ziek bent verwachten mensen kennelijk niet dat je feest viert. Dat was de tendens in het ene gesprek. En uit het andere gesprek bleek dat je over onvermoede krachten beschikt als je getroffen wordt door een levensbedreigende ziekte.

Wij zijn van mening dat je het leven moet blijven vieren zolang het je gegeven is.
Dus wij hangen slingers op als we daar een reden voor hebben.
Wij brengen ons huis in kerstsfeer, steken kaarsen aan en verheugen ons op de kerstvakantie.

Vergeet niet om te leven.
Je kunt veel meer aan dan je denkt.

Reageren

12 december: The most wonderfull time of the year.

Door Ada

Op 12 december 2015

In Muziek

Gistermorgen in de auto op weg naar het UMCG zong Andy Williams “It’s the most wonderfull time of the year.”
Vind ik ook. Na Sinterklaas begin ik voorzichtig hier en daar kerstversiering aan te brengen. Eergisteren maakte ik iets nieuws van iets ouds. Dit najaar had ik blauw – paarse hortensia’s gedroogd. Verder had ik van mijn moeder twee oude pieken gekregen, zij heeft al jaren geen kerstboom meer in huis. Glimmend rode pieken. Die zette ik in een glazen accubak en vulde de ruimte er tussen met de hortensia’s en rode kerstballen van verschillende dikte.

Kerstboom, kerstkaarten, kerstlichtjes, kerstmuziek: ik geniet in deze periode. Afgelopen week hoorde ik the Eagles weer met “Please, come home for christmas”. Uit 1978.

Dit was ‘m.

Voor mij onlosmakelijk verbonden met mijn eerste radio-cassetterecorder.
Gekocht op mijn 17e voor 180 zelf-verdiende guldens. Verdiend met grasmaaien, oppassen bij de buren en rollers zetten. Ik voelde me schathemeltje rijk. Met een portemonnee vol beduimelde bankbiljetten en munten ging ik naar een electronica-winkel in Assen en kwam thuis met een doos met de felbegeerde radio-cassetterecorder.

Het eerste liedje dat ik opnam was dus van The Eagles.
Als ik het hoor zie ik mezelf weer zitten met de gebruiksaanwijzing in de ene hand en twee vingers op twee knoppen: “dan REC en PLAY tegelijk indrukken”
Het eerste liedje op het eerste bandje. Onvergetelijk.
Het eerste bandje heb ik onnoemelijk veel afgespeeld. Na The Eagles kwam ‘Trains and boats and planes” van Billy J Kramer en de Dakota’s.
Altijd als ik de laatste bellen van the Eagles hoor ben ik even verbaasd dat er een ander liedje komt: in mijn brein zitten die twee liedjes aan elkaar geklonken. Het is nog erger dan het Pavlov-effect……
Luister in deze most wonderfull time of the year nog maar eens naar de vier verdrietige eagles met hun kerst-smartlap. Sneu hoor. ‘My baby’s gone, I have no friends….’ >>>

Reageren