Als ik ’s morgens mijn yoga-oefeningen doe word ik zwijgend gadegeslagen door 3 mannen en 4 vrouwen.
Drie paar mannen-ogen volgen mijn verrichtingen van rechts en vier paar vrouwen-ogen vanaf de linkerkant. Dit alles zonder commentaar.
De zeven personen in kwestie zijn nog splinterjong, in mijn ogen althans.
Mijn yoga-matje ligt op de oude kamer van Carlijn. Die ziet er nog net 
zo uit zoals zij hem vijf jaar geleden heeft achtergelaten. De starende mannen staan op een poster van Muse, de dames vinden we op de kast: een poster van de meidengroep Katzenjammer. Daarnaast een scala aan 
yogaoefeningen, door mij verzameld van de scheurkalender van Happinez die we vorig jaar hadden.
Af en toe slaapt Carlijn nog op die kamer. We gaan daar vast nog wel eens opruimen en opnieuw behangen, maar eerst nog niet.
Zo heeft ze (net als Harriët overigens) nog een eigen plekje in ons huis.
Toen ze nog thuis woonde hoorden wij natuurlijk regelmatig muziek van haar favoriete bands. Dat was niet altijd een onverdeeld genoegen, maar beide groepen hebben één liedje uitgebracht dat ook mama kon bekoren. Het lied van 
Katzenjammer heb ik al eens beschreven op deze website, op 7 december 2015 >>>.
Het lied van Muse heet ‘Unintended’ >>>. Carlijn liet het mij ooit eens horen met de woorden: “Dit vind jij vast ook wel mooi mama.” En inderdaad, mooi liedje.
Onze meiden hebben daar samen lol om.
“Is het langzaam? Met gitaren? Ja, dan vindt mama het mooi.”
Er hangt nog een poster op haar kamer.
Van de Beatles; daarover hebben we nooit discussie, dat vinden we allebei erg leuk.
Maar John, Paul, George en Ringo kijken nooit naar mijn yoga-oefeningen.
Die zijn druk met oversteken……
Carlijn Waninge
<3 lief 🙂