Maand: april 2017

10 april: Onze Vader met de kinderen.

Door Ada

Op 10 april 2017

Gistermorgen zaten Gerard en ik rond 10 voor 10 in de kerk. Op de beamer verschenen de namen van de mensen die iets zouden doen in de viering; onderaan stond “Ada Waninge, gitaar”.
Huh? Maar dat zou toch niet? Was toch afgeblazen?

Navraag bij voorganger Walter leerde dat er sprake was van een misverstand. Twee weken geleden had hij gevraagd of ik het Onze Vader (de versie van Elly en Rikkert) wilde begeleiden op gitaar als de kinderen van de nevendienst dat zongen. Later mailde hij dat het Onze Vader met een filmpje zou worden gedaan, maar hij bedoelde daarmee dat de kindernevendienst het met een filmpje zou instuderen. Niet te lang over nagepraat, ik heb m’n gitaar alsnog opgehaald. Voorbereiden hoefde niet, ik kan het wel dromen.

Voor ik weer naar binnen ging liep ik voor de zekerheid nog even langs bij de leiding van de kindernevendienst. Die waren met heel veel kinderen heel druk om een Palmpasenstok te maken. Het gesprek verliep in lichte paniek van de kant van de leiding.
“Moeten de kinderen dat meezingen? Filmpje? Oefenen? Nu?”
Dat ging hem niet worden. We overlegden dat ik het gewoon ging zingen. “Wie het kent zingt het dan wel mee.”

Het was heel mooi. De kinderen stonden allemaal met hun Palmpasenstok op het podium en wie het kende zong het mee. De grootste verrassing was dat ook de hele gemeente meezong. We zingen met de cantorij ook wel eens een Onze Vader. Moeilijker. Maar deze versie is mooi om zijn eenvoud. Wat mij betreft zingen we deze nog eens; voor kinderen is deze uitvoering heel goed te doen. Hieronder een uitvoering van dit Onze Vader door het Oecumenisch Kinder- en Tienerkoor Roden van de CD ‘Zing zolang je leven mag’, uitgebracht in 2003. De kinderen op deze opname zijn nu allemaal al volwassen. Gistermorgen had ik even een ‘deja-vu’…..

Door het ophalen van de gitaar miste ik een heel stuk van de viering. Dan kom je er ook niet echt goed in; zelfs het pepermuntje heb ik niet gehad. Ook van de preek kreeg ik niet alles mee. Gerard, voetbalkenner, trok op een gegeven moment z’n wenkbrauwen op toen de voorganger refereerde aan die keer dat Nederland Wereldkampioen voetbal werd. “Europees kampioen!” Dat heb ik onthouden. Erg hè?

Foto’s van deze feestelijk Palmpasenviering zijn te bewonderen op de website van onze PKN gemeente: klik hier>>>
Benieuwd naar de hele viering? Klik op Kerkomroep >>> (Roden, Op de Helte, 10.00 uur.)

Reageren

09 april: Randstad versus Noorden.

Door Ada

Op 9 april 2017

In Alledag

Dit weekend stond voor een deel in het teken van ‘ontmoeting met vrienden’. Vrijdagavond legden we een kaartje in Peize en zaterdagavond zaten we in Beilen met z’n achten bij elkaar.

Wat is er de afgelopen tijd zoal gebeurd? Een dochter van het ene stel heeft een huisje toegewezen gekregen en verlaat binnenkort het huis. Een ander stel is dit jaar 30 jaar getrouwd en gaat met kinderen en aanhang een weekje naar een warm eiland. We delen op zo’n avond de zorg over onze ouder wordende ouders en vertellen elkaar kleine gebeurtenissen uit onze levens. Ik vertelde bijvoorbeeld over onze avonturen in Amsterdam van afgelopen dinsdag en legde uit dat dat best wel spannend was voor ons; trein, metro, het is voor ons geen dagelijkse kost.
Hoon was mijn deel, dat we dat nou spannend vonden. Eén vriendenpaar heeft een dochter in IJburg, daar hadden we volgens hen de auto wel kunnen parkeren. “Als je daar heen rijdt zetten ze de weg wel voor je af…..” opperde iemand anders.
Ja hoor, ja. Maar wij zijn er toch maar mooi geweest. Op onze eigen manier hebben we het prima gered.

Ook kwam het gesprek nog even op een tendensieus artikel uit het Dagblad van het Noorden. “Achterstand Noorden mentaliteitskwestie” kopte de krant. “Het zijn ook andere mensen!’ riep iemand, daarbij nog even wijzend op mijn blog afgelopen week over mijn familie onder de rook van Rotterdam. Altijd een beetje een gevoelig punt in onze groep, want Sinet (tot haar 11e in Rotterdam gewoond) voelt zich nog steeds aangesproken als het daarover gaat. Daarin schuilt mijns inziens juist de charme van onze club; ook gisteravond zorgde juist zij weer voor een oer-Drents Roelof & Harm-moment: het ging over de hond Loebas, die een ongelukje had gehad bij het springen over prikkeldraad. “Zeg maor Loe want de bas is e kwiet….”.

Over het verschil tussen mensen uit de randstad en het noorden had ze nog een leuk filmpje. Het is erg grappig dat juist zij daar steeds mee op de proppen komt. “Ken je die cabaretier die het heeft over een Groningse bankoverval? Ho, eem, nou heb ik mijn pistool in de auto ligg’n laat’n…..”
Kenden we niet. Geen nood, het werd direct opgezocht en een paar seconden later zaten we al met z’n achten om haar telefoon heen.

Klik hier >>> voor het stukje cabaret van Reinder van der Naalt.
Het Groningse accent is discutabel, het lijkt wel verdacht veel op Fries, maar wij houden hem d’r in!

Reageren

8 april: Monuhpóólie.

Door Ada

Op 8 april 2017

In Alledag

Mijn broer en ik speelden vroeger heel veel spelletjes. Eén van de meest favoriete spelletjes was Monopoly.
Door ons uitgesproken als Monuhpóólie; met de klemtoon op Póó.
Toen ik later hoorde hoe het eigenlijk op zijn Engels uitgesproken moet worden (met de klemtoon op No) vraag je je af of het over hetzelfde spel gaat.
Wij speelden dat vroeger met het oude spel dat mijn ouders nog hadden uit de jaren ’50.
Eindeloos.
Hele zondagmiddagen zaten we te knisperen met de briefjes van 50, 100 en 500; als je die al had….!

Toen ik verkering kreeg met Gerard had hij een nieuwe versie van het spel. De bedragen lagen ineens een stuk hoger, dat scheelde twee nullen: 500 was 50.000 geworden.
Aan de keukentafel bij Gerard thuis speelden we het met broers en (schoon) zussen en Henkie Moes, bevriend met Henri, Gerards broer. Ook toen Gerard en ik getrouwd waren speelden we het soms met z’n tweeën. Maar op den duur kreeg ik daar tabak van.
Gerard is namelijk zo’n speler met wie Monopoly spelen nooit leuk is. Als je verliest zit hij zo arrogant te wapperen met z’n straten en z’n stapeltjes geld, dat de stoom van ergernis uit je oren komt; maar als je wint en hij dik in de schulden zit doet hij zo zielig dat je hem al je geld wel wilt geven. Doen we dus niet meer.

Toen de kinderen klein waren kochten we het Kindermonopoly spel. Een groot succes. Het bord verbeeldde een grote kermis. Je bent kermisbezoeker, maar je kunt ook eigenaar worden van een attractie. Als je medespelers op jouw attractie komen moeten ze jou entreegeld betalen. Fantastisch, wat een leuk spel. Alle elementen van Monopoly zitten er in. De bedragen waren erg laag en de kinderen leerden met geld omgaan en leerden dat investeren geld oplevert; Carlijn, die 5 jaar scheelt met Harriët, kon ook al snel meedoen: als een volwassene haar een beetje begeleidde begreep ze heel goed dat ze veel centjes kreeg als iemand in haar reuzenrad wilde.

De laatste variant van Monopoly die in onze spelletjes kast ligt is de ‘Van Dam tot Dom’-editie. Geen bankbiljetten, maar maar een bankpasje en een soort randomreader waar je op kunt zien hoeveel geld er op je pasje staat. Gerard kreeg het ooit eens, volgens mij in een kerstpakket.
We hebben het één keer gespeeld met ons hele gezin; we vonden het even grappig, dat gehannes met die pasjes en toen constateerden we dat het eigenlijk helemaal niet leuk was.
Bij het project ‘Elke dag een kastje’ kwam ik het weer tegen. We vroegen Harriët en Cees: “Hebben jullie er misschien belang bij?” Die waren heel duidelijk. “Als ik Monopoly doe dan wil ik stapeltjes bankbiljetten in mijn handen hebben. Dan wil ik het Dagobert Duck-gevoel hebben.”

Precies. De ‘Van Dam tot Dom’-editie gaat weg. Marktplaats. Of ‘Het Goed’.
Misschien is er een lezer van dit blog die het graag wil hebben?
Je mag het gratis ophalen.

Reageren

7 april: Even geen contact met Nottingham.

Door Ada

Op 7 april 2017

In Alledag

Dochter Frea en schoonzoon Jon zijn deze week héééél druk: met een groep studenten van de Universiteit van Nottingham voeren ze de komische opera “Ruddigore” van ‘Gilbert and Sullivan’ op. Frea werkt al jaren mee aan deze opvoeringen. In het begin dacht ik dat ze het had over Gilbert O’Sullivan, een Britse zanger uit de jaren ’70, maar het was iets anders.
“Gilbert and Sullivan” was het samenwerkingsverband tussen de librettist William S. Gilbert (1836-1911) en de componist Arthur Sullivan (1842-1900). Samen schreven ze in de jaren 1871-1896 veertien komische opera’s. De meest succesvolle daarvan zijn HMS Pinafore, The Pirates of Penzance en The Mikado. In al deze stukken heeft Frea al meegespeeld.

The pirates of Penzance

In The Pirates of Penzance speelde ze de hoofdrol. Kenners zullen denken: “Huh? Een vrouw in de de hoofdrol…?!?” Die hoofdrol is namelijk Frederik, een piraat van bijna 21. Maar de studenten pasten het stuk een beetje aan en maakten van Frederik een lesbische piraat, genaamd Frederica. Dat was in Engeland nog niet eerder vertoond en deed dan ook wel wat stof opwaaien, maar de kritieken waren lovend. Hiernaast een groepsfoto van de cast. (klik op de foto voor een vergroting). Frea staat in het midden (met de rode haarband) en Jon staat uiterst links, beiden heel heldhaftig met een degen in de aanslag.

Deze week staat dus in het teken van “Ruddigore”. Ik heb er nog niet veel van gezien. Ja, het decor zag ik voorbijkomen in het appartement van Frea en Jon tijdens een skypegesprek vorige week; daar waren ze toen nog hard mee aan het werk. In de week van Gilbert&Sullivan heerst er van de kant van Frea complete radiostilte. Deze keer is ze regisseur van het stuk en ze zingt in het koor, dus ze heeft wel wat anders te doen dan bellen en appen met mij. Woensdag kwam er een post voorbij op Frea’s Facebook: het was

verwarde violiste

een link naar een nieuwsuitzending van “Notts Tonight”. We zagen wat kleine stukjes van de repetities en kleine interviewtjes. Jammer genoeg is die link maar even beschikbaar geweest, toen ik het ’s avonds aan Gerard wilde laten zien kreeg ik een ‘error-melding”; kennelijk was de uitzending maar een paar uur te bekijken.

Gisteren stond er een recensie in “The Beestonian”: een soort “Roder Journaal” van de wijk Beeston in Nottingham.
Hierbij een link Ruddigore naar een PDF met dat verhaal: deze recensent was erg enthousiast, in het verhaaltje vertelt hij (of zij) dat hij heeft gesproken met Jon en Frea.
Ter opluistering van dit blog een paar foto’s van eerdere rollen die Frea speelde. Van Ruddigore heb ik nog geen beeldmateriaal……

Verleidelijke dame

Katisha in Mikado

Reageren

6 april: Koffie en breiwerk in Assen.

Door Ada

Op 6 april 2017

In Alledag

Gekke dag gisteren. Na een snipperdag voor de Romanovs was ik heel vroeg op mijn werk.
Volle mailbox; ik zou eens even flink wat achterstand wegwerken. Maar daar werd een stokje voor gestoken.
Mijn 85-jarige moeder werd opgenomen in het ziekenhuis in Assen met hartritmestoornissen en rond 11.00 u zat ik aan haar bed. Ze was bijzonder nerveus en gestrest en was blij dat ik er was. Wachten. Vragen beantwoorden, aangesloten op apparatuur en tussendoor lang wachten. Monitor met grafiekjes en getallen vanuit je ooghoek in de gaten houden met ondertussen breiwerk en koffie. Veel wachten. Korte gesprekjes, veel spanning en onrust bij mijn moeder.
Gek dat de tijd in zo’n ziekenhuiszaaltje zo langzaam gaat, terwijl diezelfde tijd tijdens een dag op mijn werk voorbij vliegt…..
Gelukkig viel het mee. Het hart kwam weer tot rust.

Om half twee waren we weer bij haar thuis, er moest nog wat gewijzigd worden in de medicijnen en voordat ik thuis was was het 16.00 uur.
Weg dag. Ergo: nog meer achterstand op het werk. Toch zat dat niet in mijn hoofd toen ik gisteren in Assen mijn moeder gezelschap hield. Gelukkig heb ik erg lieve en begripvolle collega’s die mij de ruimte gaven om deze mantelzorgtaak op mij te nemen.

Toen ik om 15.30 uur afscheid nam van mijn moeder bedankte ze mij dat ik er was.
Er zijn. Dat was genoeg. Voor mijn moeder en voor mij de waarde van de dag.
Lieve collega’s: bedankt voor de ruimte die ik kreeg.
Ook namens mijn moeder.

Reageren

5 april: ‘Provincie-Aaltjes’.

Door Ada

Op 5 april 2017

In Geschiedenis

Schoonzus Alie (ook een Aaltje) stelde begin dit jaar voor om ons jaarlijks ‘dagje oude stad’ (ook wel Aaltje-dag genoemd) dit jaar in Amsterdam door te brengen.
“Dan kunnen we naar de Hermitage, daar is een tentoonstelling over de Romanovs”.
Wat een wereld-idee!

Gistermorgen stapten we uit de trein op het Centraal Station in onze hoofdstad. We keken onze ogen uit; wij vinden Groningen al een grote stad…..
De ondergrondse metro bracht ons naar het Waterlooplein en even later kochten we een museumkaartje met audio-tour.

Tweeëneenhalf uur later stapten we weer naar buiten. We knipperden tegen het zonlicht; het leek wel alsof we weer een eeuw vooruitsprongen in de tijd. In die tweeëneenhalf uur hadden we de hele geschiedenis van het gezin van Tsaar Nicolas II beleefd. Er hingen jurken, kostuums, en stonden woonaccessoires en er waren veel familiefoto’s.
Maar ook Rasputin en Lenin keken we in de ogen. Er waren oude films, oude muziek, tekeningen brieven: bijna te veel om op te noemen.
Ook kregen we een goed beeld van Sint Petersburg in die dagen. Op het gebied van kunst en cultuur waren er grote ontwikkelingen gaande. De audiotour vertelde ons allerlei achtergronden en wetenswaardigheden.

Kippevel kreeg ik van het eenvoudige dagboekje van tsarina Alexandra. Aangrijpend is de laatste notitie op 17 juli 1918: ’11 uur. Grijze morgen, later heerlijke zon.’
Minutieus met potlood opgeschreven.
Op de volgende bladzijde was de datum al opgeschreven, maar die bleef leeg….
Die nacht werd het nietsvermoedende gezin met kogelschoten en bajonetsteken ter dood gebracht.
Nog maar honderd jaar geleden.

Na de Romanovs hadden we nog 3 uur om door Amsterdam te dwalen. Van dwalen was niet echt sprake, ik had van te voren een plattegrondje uitgeprint. We liepen naar het Rembrandtplein en genoten daar van een lenteterrasje onder toeziend oog van de meester himself.
Boemelend langs grachten, oude huizen, souvenir-winkeltjes tjokvol tulpenbollen liepen we heel langzaam weer richting Centraal Station, af en toe gehuld in een wiet-wolk van voor of achter ons lopende jongeren.
En wat was er weer veel te zien: de medemens kwam in vele verschijningsvormen voorbij. Kapsels, tattoos, sieraden, kleding…. verbaast u niet, verwondert u slechts.
Men zal ook wel iets van ons gevonden hebben.
Maar deze twee ‘Provincie-Aaltjes’ hadden een onvergetelijke dag!

(lees over andere Aaltje-dagen op 20 augustus 2016 >>> (Deventer) en 4 augustus 2015 >>> (Zwolle).

Reageren

4 april: Zoek je iets?

Door Ada

Op 4 april 2017

In Alledag

Toen Carlijn jarig was vroeg ze mij om het recept van de wereldberoemde ’tante Lammie kwarktaart’. “Staat op mijn website” appte ik haar.
“Ik had het kunnen weten” appte ze terug.

Er staat inmiddels al heel veel op mijn website.
Regelmatig krijg ik een vraag over een recept of een handwerkpatroon, waarbij ik mensen verwijs naar ‘de Waarde van dag’.
Dat leek me nou zo leuk toen ik begon met dit blog. (zie >>>)
Bovenin de zwarte balk staan verschillende rubrieken. Als je daarop klikt komt er een algemeen verhaaltje over het onderwerp en onderaan de pagina kun je dan klikken op de link ‘Alle blogs over…..”
Dan kom je op een pagina met alle blogs die ik heb weggezet onder dat thema.
Verder vind je in de rechterkantlijn nog wat categorieën waar je uit kunt kiezen.
Maar er komen steeds meer blogs en dan kun je verdwalen in het spreekwoordelijke bos door de vele bomen.

Zoek je iets specifieks’op deze website? Probeer dan eens te zoeken via ‘zoeken’, rechts bovenin je beeldscherm. Weet je je bijvoorbeeld nog vaag iets te herinneren over ‘de mooiste vis van de zee?’, een kinderboekje waar ik over schreef? Tik dat dan in bij de zoekfunctie, dan vind je de drie blogs waarin het boekje wordt genoemd.
Heb je ooit een lekker recept met spruiten van mijn website gehaald en kun je het in de brij van recepten niet vinden? Typ dan ‘spruiten’ in en je vindt twee blogs over spruiten. Als je ‘Lammie’ intypt kom je als eerste bij tante Lammie’s heerlijke kwarktaart uit, dan een paar familieverhalen en vervolgens de ’tante Lammie ragout-broodjes’.
My tante Lammie shal be remembered!

Kun je ondanks deze tips toch iets niet vinden, dan kun je altijd nog een reactie plaatsen onderaan elk blog. Ik help je graag aan de goede informatie.

Reageren

3 april: de laatste prei ‘uut de tuun’.

Door Ada

Op 3 april 2017

In Koken & bakken

Gerard is al weer druk in zijn tuin. Afgelopen zaterdag heeft hij de groentetuin helemaal leeggehaald; de laatste boerenkool eruit (weggegooid) en de prei (die altijd tussen de boerenkool in staat vanwege de rupsen) werd verzameld, gewassen en in een emmertje aan mij gegeven. “Hier kun je vast nog wel wat mee.”
Maar natuurlijk.

Van deze laatste prei van de tuin van 2016 maakte ik een ‘Fish-pie’: een ovenschotel met aardappelschijfjes, stukjes kabeljauw, gesmoorde prei met ui en kaas.
Het is een recept dat ik ooit van iemand heb overgeschreven.
Het staat op een groen briefje gemaggeld en eerlijk gezegd wist ik zelf niet meer dat ik het had. Het zat in mijn zelf samengestelde map met recepten van overal en nergens bij het tabblaadje ‘VIS’.

Het is vrij eenvoudig te maken en je kunt de ovenschotel ook heel goed van te voren maken, handig als je eens wat weinig tijd hebt om te koken.
Als het klaar is ziet het er zo uit als op de foto rechts. Daar is de helft al op……
Klik hier Fish-pie met prei, ui en kabeljauw voor een PDF met de receptbeschrijving met foto’s van deze visschotel.

De tuin is inmiddels weer bijna omgespit.
Er moet nog compost door en paardenmest.
De nieuwe aardbeienplantjes staan al weer klaar…….

Reageren

2 april: Waardevolle familiecontacten.

Door Ada

Op 2 april 2017

In Alledag

31 maart 1967

Zaterdag ging ik met mijn moeder en mijn broer naar Zoetermeer. Mijn moeders jongste zus Lammie en haar man Albert vierden hun 50- jarig huwelijk. Van alle tien Boelen – kinderen is zij de enige die in de randstad woont. In een verder overwegend Drentse familie vallen haar man en kinderen alleen al op door hun taalgebruik met een prachtig Rotterdams-achtig accent.

Maar gistermiddag waren wij degenen die opvielen. In een zaal vol familie, vrienden en buren waren we met een klein Drents clubje. Maar o, wat was het heerlijk om iedereen even weer te zien en te spreken. Er werden herinneringen opgehaald en mooie momenten gedeeld. Er was een PowerPoint met foto’s van de huwelijksdag van 50 jaar geleden, gemaakt door nicht José. Die ik trouwens eerst amper herkende: ze was wel 45 kilo afgevallen! En neef Harry, nog geen 50, was al opa van twee kleinkinderen! Neef René (niet gehinderd door enige vorm van bescheidenheid omtrent zijn flamboyante verschijning) kwam bij ons aan tafel zitten met de woorden: “De knapste man van de familie komt hier effe bijsitte!”

Tijdens de borrel kwamen de oude familieverhalen op tafel. Hoe tante An, schuchter meisje uit Arnhem, voor het eerst bij de familie Boelen kwam.
“Lust joe wel soep’nbrij?” Aan de manier waarop het werd uitgesproken had An besloten om het maar niet te nemen. Het bleek gewoon karnemelkse pap te zijn.
En het verhaal van de bruidegom van vandaag, in de jaren zestig de jongste zwager Albert. Hij deed als jong volwassene een avondschool-opleiding en had op een dag zijn cijferlijst meegenomen. Mijn ome Gerrit, broer van mijn moeder, had hem toen over de tafel een kwartje toegeschoven met de woorden: “Hier mien jong, veur dien mooie rapport!”
Door het ophalen van de herinneringen en het noemen van hun namen waren ze er toch nog even bij: opa en oma Duivesteijn, opa en oma Boelen, de broers en zussen van de bruid en zwager Gijs, echtgenoot van de zus van Albert. Allemaal al overleden; maar ze maakten allemaal deel uit van onze familiegeschiedenis.

Narcissen uit Apeldoorn

Vandaag kregen we bezoek van een ander deel van de familie Boelen: Jan en Janny. Jan is de zoon van tante Annie en ome Lute. Jaarlijks zien we elkaar twee keer en beide keren hebben we de dag te kort. Zij namen een mooi lente-bloemstuk mee.

Vanavond gaan we een boom klaverjassen met Harriët en Cees.
Eigenlijk wel druk zo in één weekend….. maar het was in meerdere opzichten een bijzonder waardevol weekend!

Reageren

1 april: Ombouwen.

Door Ada

Op 1 april 2017

In Alledag

Afgelopen week zaten we in een wachtkamer in het UMCG; met meerdere mensen om een tafel met lectuur wachten tot je naam wordt geroepen.
Een verpleegkundige kwam de wachtkamer in en riep opgewekt: “Mevrouw Van Dijk?”

Het bleef even stil. “Meneer Van Dijk…” zei een oudere man die op z’n rollator zat.
Gegiechel in de wachtkamer.
De verpleegkundige bood haar excuses aan; “Oh, sorry, meneer Van Dijk!”

Meneer Van Dijk maakte er niet zo’n punt van.
In onvervalst Gronings zei hij: “Döt niks. Ik ken mie nog wel ombouw’n loat’n!”
Humor.
Onontbeerlijk, vooral in een ziekenhuis!

Reageren