In onze moderne maatschappij, waarin bijna alles digitaal wordt gedaan, zou je haast vergeten hoe belangrijk papier nog is.
Onderstaand filmpje rouleerde een paar maanden geleden bij ons op kantoor, dit weekend kreeg ik hem van een vriendin.
Grote kans dus dat je hem al eens hebt gezien, maar hij blijft leuk: papier heeft een grote toekomst!
Op maandag schreef ik al over camping de Waldsang in Bakkeveen >>>.
Niet een vakantiebestemming waarbij familie en vrienden nou direct afgunstig uitroepen: “Soheee! Bakkeveen….. toe maar!”
Dacht ik.
Maar ik moet mijn mening enigszins bijstellen.
Het is niet een spectaculaire omgeving, maar een prima vakantiedoel.
Het is Friesland maar het doet Drents aan.
Al fietsend en wandelend ontdekten wij de omgeving.
Landgoed ‘de Slotplaats’ ligt vlakbij de camping; het is eigendom van Natuurmonumenten.
Daarnaast ligt een ander landgoed, het Oude Bosch, dat valt onder Staatsbosbeheer. Vroeger was er sprake van één groot landgoed.
Vanaf 1668 stond in deze omgeving het Blauwhuis, het slot van de familie Aylva.
Dat werd afgebroken en vervangen door het gebouw dat er nu staat, de vroegere slotboerderij.
Freule-vijver. Foto: Bert Daling
In ’t Oude Bosch ligt de Freule-vijver, omzoomd door rhododendrons; het was prachtig want die bloeien om deze tijd van het jaar.
Rond 1900 werd het bestaande meertje in opdracht van freule Lycklama à Nijeholt groter gemaakt en verfraaid tot een vijver.
Bij de vijver liet zij een theekoepel en een botenhuis aanleggen, zodat haar gasten zich konden verpozen.
In de omgeving rond Bakkeveen kom je langs kanalen, smalle weggetjes en dorpjes met namen als Siegerswoude, Wijnjewoude en De Wilp.
Met koeien en kalfjes,
Schapen met lammetjes.
En paarden met veulentjes.
Overal moesten we even van de fiets af en bewonderden we het klein(e)vee.
De camping was heerlijk; volgend jaar bestaan de Waldsang 50 jaar, nog steeds gerund door de familie Russchen. Op een verjaardag kwam het gesprek op de camping.
Ouwe ome Pieter kende de camping nog van vroeger.
“Zitten die Russen er nog steeds op? ”
“Nee. Volgens mij zijn het Friezen….”
Ga er eens kijken en geniet van de prachtige omgeving.
Of beter: reserveer een lang weekend een plek op de Waldsang.
Heb je geen caravan of tent en wil je toch de campingsfeer proeven: die blokhutten zijn beslist de moeite waard!
Evenals het niet zo sexy klinkende Bakkeveen…….
Tijdens ons vriendenweekend (zie verslag van gisteren) doen we veel gezellige dingen. Niet persé erg gezonde dingen. We eten gezamenlijk de warme maaltijd: een keer uit eten en twee keer een barbecue vanwege het heerlijke weer.
We doen wel wat dingen apart (alleen ontbijten eigenlijk….) maar voor het overige zitten we veel bij elkaar, rijkelijk voorzien van hapjes en drankjes.
En natuurlijk zitten we niet de hele dag. We maakten een lange fietstocht, gingen zwemmen en wandelen, maar procentueel gezien is passief en actief niet in balans.
Om het actieve gedeelte wat op te krikken bood ik een yoga-pilates-clinic aan. Vrijdagmorgen kwamen de andere dames met hun handdoekje naar onze blokhut; samen deden we de rek- en strekoefeningen die ik iedere morgen doe.
Het viel in goede aarde. Onze verrichtingen werden gadegeslagen door mede-veldje-bewoners en zelfs op afstand meegedaan. Niet iedereen kon alle oefeningen meedoen, maar het werd ervaren als een aangenaam begin van de dag. “Morgenvroeg weer.” was de conclusie.
En toen was er koffie. Met verse boterkoek.
Balans hersteld.
“Heb je die oefeningen ook op schrift?”
Op verzoek daarom vandaag een omschrijving van mijn yoga/pilates oefeningen in de ochtend. Klik hier ochtend-yoga oefeningen voor een PDF.
Dit is mijn eigen beschrijving, het is bedoeld als geheugensteuntje.
Wil je écht yoga en/of pilates doen?
Kijk dan eens op internet: je kunt te kust en keur voor filmpjes met basisoefeningen etc.
Maar om te weten of het echt iets voor je is kun je het best een proefles nemen.
Andere blogs over yoga:
17 juni 2015 >>>
13 juli 2015 >>>
7 januari 2016 >>>
3 mei 2016 >>>
Drie blokhutten op rij en een caravan ernaast: ons onderkomen voor het tweejaarlijkse hemelvaarts-vrienden- weekend met onze vriendengroep (zie >>>).
We stonden van woensdag 24 mei tot en met vanmorgen op Camping Waldsang >>> in Bakkeveen.
Nog nooit in die 37 jaar hadden we zulk stabiel zomerweer tijdens ons weekend; dan is de noodzaak om iets te organiseren niet zo aanwezig.
“Wat gaan we vandaag doen?”
De antwoorden waren soms heel verschillend.
Fietsen, zwemmen, sauna.
“Mijn agenda is leeg!” zei iemand, met andere woorden NIETS.
Lezen. Genieten van de zon. Dom ouwehoeren.
Daar zijn we trouwens erg goed in.
Regelmatig keken de buren over hun bril als we weer hikkend van de ongein in onze stoelen hingen. Soms liepen de tranen van het lachen ons over de wangen.
Het is de bekende “ouwe-jongens-krentenbrood”-lol die je in al die jaren met elkaar opbouwt. Ieder jaar komt er wel weer een item bij.
Het begint vaak met iets simpels. We fietsten met de groep door het bos en op het fietspad lagen vier bergen paardenpoep. 
De voorste (die steeds al riep “tegenligger!” en zo ) riep “We fietsen in het spoor van DuMoulin!”
Of de vriendin die eigenlijk nooit drinkt maar toch graag mee wilde doen: “Mag ik wel die zoete witte wijn in een borrel glaasje?” Tuurlijk.
Verder zijn we natuurlijk een groep Drenten in Friesland en dat willen we weten.
Iedere Friese groet ‘ a goeie!’ wordt steevast beantwoord met ‘Moi’.
Op de camping zet de groep af toe spontaan een lied in.
‘Ein prosit’ of zo. Of ‘Hier op de heide is jao gien zee’ van Roelof en Harm. We keken oude foto’s (ik had wat oude foto boeken van de jaren 80 mee) en deden het spelletje Weerwolven, waarbij de burgers van Wakkerdam hun eigen burgemeester lynchten onder invloed van een burger met een hele grote mond.
We zaten twee avonden aan grote picknicktafels in de avondzon te eten en veroorzaakten af en toe burengerucht omdat we bijna bleven in een misverstand over een koud washandje; maar het bleef binnen de perken van de campingregels.
We zwommen in de open lucht in zwembad Dundelle, droogden op in het gras van de ligweide en we deden een ouderwets potje badminton in zwoele avondtemperaturen. Hadden we al jaren niet meer gedaan.
… zwaar teleurgesteld!
Wat een fantastisch weekend.
Vanmorgen om 09.45 uur zaten we met elkaar aan de afscheidskoffie.
Blokhutten schoon, caravan ingepakt, tijd voor evaluatie.
Volgende keer weer zulk mooi weer!
Volgende keer minder neefjes!
Volgende keer in Marokko!
Ja, hoor ja.
Er was ook nog iemand zwaar teleurgesteld.
Dat was de megazak doppinda’s die niet helemaal was opgegeten…..
Afgelopen week was week van jaren ’70 op Radio 5.
Het liefst zou ik dan de hele dag thuis zijn met de radio binnen mijn gehoor.
Genieten van de muziek.
Genieten van de herinneringen.
Maar er zijn ook dingen als werk, afspraken buiten de deur en uitjes, dus ik hoor lang niet alles.
De jaren ’70 bestonden bij mij voornamelijk uit school.
Drie jaar lagere school, vier jaar MAVO en twee jaar HAVO.
Daar ben ik dan in zo’n week heel erg mee bezig in mijn hoofd, want muziek brengt mij terug in de tijd. Ik schreef al eens eerder over wat er dan met me gebeurt, zie 14 april 2015 >>>.
Mijn agenda’s waren in die tijd mijn dierbaarste bezit.
De eerste van het seizoen ’73 – ’74 heb ik ritueel verbrand met de hele toenmalige klas op 
het grasveldje achter de MAVO in Smilde, maar de andere agenda’s heb ik nog.
Heel af en toe blader ik er eens in.
Laatst kwamen ze even goed van pas op de mini-reünie met Jan Oostra en de andere MAVO-meisjes.
Het geeft een mooi tijdsbeeld.
Popmuziek, de Top 40: dat was destijds het allerbelangrijkste in mijn leven.
In zo’n week ben ik af en toe even weer 14. Of 18, het ligt er maar net aan welke muziek er wordt gedraaid.
Gisteren werd de Top 200 van de jaren ’70 uitgezonden.
Toen stond er ook een afspraakje buitenshuis in mijn agenda.
Die ziet er trouwens tegenwoordig hééél anders uit dan toen.
Maar nu ben ik al jaren een keurige mevrouw.
Wel een moderne keurige mevrouw, want op mijn telefoon heb ik de Radio 5 app.
Kon ik vrijdag toch luisteren!
En toen Mud>>> voorbij kwam was ik even een iets minder keurige mevrouw.
Toen ik begin twintig was, zat ik met kop en oren in het jeugdwerk in Hoogersmilde. Door de week was ik aan het werk op kantoor in Assen en in het weekend was ik druk met jeugdkoor Hosanna en de IKJ, door ons kortweg aangeduid als ‘de club’. Het was clubwerk voor jongeren van 16 jaar en ouder. We hadden een heus bestuur en (het zal je niet verbazen) ik was al vrij snel secretaris. (IKJ stond voor: Inter Kerkelijke Jeugd, in dit geval Gereformeerd en Hervormd samen).
Iedere vrijdagavond kwamen we bij elkaar. We bespraken een onderwerp dat door één of twee leden werd voorbereid en dat bespraken we in groepjes. Best serieus allemaal eigenlijk. Koffie, thee en koekjes en vooral heel veel gezelligheid. Op het hoogtepunt waren er meer dan 60 leden. Een avond per jaar in februari gaven we een ‘uitvoering’. Dan zat de hele Schakel vol ouders en andere belangstellenden en verzorgde de IKJ een avond: jaaroverzicht en nog wat andere serieuze dingen en een toneelstuk.
Aan dat toneelspelen bewaar ik goede herinneringen. Vanaf de herfst waren we dan aan het repeteren en we hadden als toneelgroepje verschrikkelijk veel plezier.
Met de vrienden van nu waren we toen ook al bevriend en met Jan heb ik in 1982 een bijzonder koppel gespeeld.
…… kusje stelen …..
Hij speelde Weng, een Chinese bediende en ik was Madame Ksiwatksi, een excentrieke waarzegster. In het stuk is Weng helemaal weg van Ksi en vraagt haar ten huwelijk. Ze gaan zich verloven met een ‘Chinese thee-celemonie’. Bij de foto links hoort deze tekst:
“Vool wij beginnen willen Weng eelst kusje stelen van mooie mondje van appelbloesem.”
Naast het plezier dat we er aan beleefden was het ook verschrikkelijk spannend.
….. sigaretje tegen de zenuwen ……
Met buikpijn van de zenuwen stonden we te bibberen in de coulissen.
Maar regisseur Albert en souffleur Lien sleepten ons er door.
Als Ksiwatksi was ik opgetuigd als een kerstboom.
Aan iedere vinger een ring, opgeplakte, rode nagels, tritsen armbanden, gigantische oorbellen en een kraaltjes-hoofdband.
Dat week nogal af van hoe ik er in het dagelijks leven uitzag.
De foto hiernaast liet ik destijds aan mijn opa Boelen zien. Of hij de mevrouw op de foto ook kende?
De man herkende zijn eigen kleinkind niet…..
Dinsdagmiddag hing ik om 16.00 uur nog de was buiten.
Toen ik ’s morgens om 07.00 uur vertrok naar mijn werk gunde ik me daar geen tijd voor.
Het was prachtig weer en het droogde nog prima. Mijn oog viel op de groentetuin.
bonen komen er door!
Daar valt mijn oog eigenlijk nooit op, want ik ben niet zo van de tuin.
Het is Gerard’s hobby en ik bemoei me er eigenlijk niet mee.
In het begin van de week zat hij blij te vertellen dat ‘de bonen er door kwamen’.
Mooi. Ik ben er gewoon niet zo mee bezig. 
Bovendien hou ik niet zo van bonen……
Bij het ophangen van de was betrapte ik mezelf op de gedachte: wat staat het er allemaal mooi bij!
De aardappels komen al mooi op, de spinazie kunnen we volgende week eten, de aardbeien bloeien en inderdaad: de bonen komen er door!
We vinden het altijd allemaal maar gewoon, maar dinsdag vond ik het opeens bijzonder.
In het hoekje van de schutting staat een clematis, die stond ook zo aandoenlijk zijn best te doen.
Dus deze dag op mijn website even aandacht voor de tuin: vandaag mijn waarde van de dag!
Gisteravond zag ik mijn mede-leerlingen van de Franse les weer.
Het laatste half jaar had ik niet meegedaan vanwege andere drukte; aan het einde van het seizoen gaan we altijd met elkaar uit eten en dat doen we traditiegetrouw in ‘de Biechtstoel’>>>. Mattie, één van de leerlingen, heeft connecties met dat restaurant. Het staat helemaal vol heiligenbeelden en andere requisieten uit oude katholieke kerken, er staat zelfs een echte biechtstoel!
Om 19.00 uur ontmoetten we elkaar. Er was heel veel te vertellen en heel veel te delen.
We brachten een toost uit op het nieuwe seizoen (het 12e alweer) en we legden de eerste data al weer vast in de agenda’s. 5 september beginnen we weer.
Ruud hield nog een toespraakje. “In het Frans?” vroeg Greetje.
“Nee, we moeten het ook nog verstaan!” merkte Mattie op.
In het afgelopen half jaar is er dus helemaal niets veranderd.
Juf Helen deed ook nog een duit in het zakje. Haar vrienden en kennissen verbazen zich er over dat onze groep het zo lang uithoudt. ‘Hebben die mensen al elf jaar les bij jou, joh? Kunnen ze dan nou nog geen Frans?”
Ondertussen genoten we van een drankje, een paar schalen vol heerlijke voorgerechtjes en van het hoofdgerecht. Ik had ‘zalm met een dekseltje van bladerdeeg’.
Nou….. dekseltje; “het lijkt wel die wolk na de atoombom!”
Niet zo’n optimistische vergelijking, maar het smaakte heerlijk.
Op het toilet hing een scheurkalender.
Helemaal in de stijl van de Biechtstoel; het was de zogenaamde “Gerardus-kalender”, een uitgave van het klooster Wittem. Dit blog sluit ik af met de spreuk van dinsdag 23 mei:
De geest wordt rijk door wat hij ontvangt
het hart wordt rijk door wat het geeft.
Een toepasselijke tekst voor onze groep.
We leren Frans voor de geest en geven elkaar vriendschap voor het hart.
Mooie gedachte.
Zondagmorgen zongen we voor de laatste keer met onze cantorij in een bomvolle Catharinakerk. Er was veel support in de vorm van familie en vrienden die speciaal voor de afscheidsviering waren gekomen. Anderhalve maand geleden had Erica gevraagd naar welke muziek we nog graag een keer wilden zingen; zo kwam het dat we bekende liederen en vertrouwd repertoire zongen. Het was een warme viering met heel veel nadruk op zingen. Na de viering werd Erica in het zonnetje gezet; de koorleden werden bedankt voor hun jarenlange inzet en de drie predikanten zongen nog een maf lied. We kregen allemaal een roos en iedereen werd uitgenodigd voor de koffie in De Deel: daar werd men in de gelegenheid gesteld om afscheid te nemen van Erica en de zangers en zangeressen.
Na de koffie, toen iedereen (behalve de cantorijleden) was vertrokken, was het tijd voor de laatste gezamenlijke activiteit: een gezellige lunch; soep, stokbrood, smeerseltjes, hartige taart, het was allemaal weer heerlijk. We zongen nog een keer het afscheidslied voor Erica en voorzitter Jaap bood haar enkele cadeau’s aan. Toen was het tijd om de voorzitter zelf in het zonnetje te zetten. Hadden hij Essina zelf dapper meegedaan aan ‘het geheime lied’ voor Erica, nu bleek dat er voor hen beiden ook nog een ‘geheim lied’ was. Dit was het laatste couplet:
Zij leken op een echtpaar, al honderd jaar getrouwd,
zij noemde hem vaak ‘Klorus’, ’t klonk voor hem erg vertrouwd.
Ons koor is dank verschuldigd aan deze ‘broer en zus’
wij zingen daarom uit één mond: BEDANKT VOOR DEZE KLUS!
Aan het eind van de lunch wachtte alle koorleden nog een grote verrassing: Fokke de Jong had een foto-boekje gemaakt van de geschiedenis van de Catharinacantorij. Er was voor iedereen een exemplaar. Wat leuk! En wat een werk!
Toen alle toespraakjes en plechtigheden (rijkelijk voorzien van de gebruikelijke opmerkingen en geginnegap) achter de rug waren werd er begonnen met opruimen.
Langzamerhand was het tijd om elkaar een hand te geven. Maar we namen nog geen afscheid van elkaar. We gaan nog naar Roelie, die is verhuisd naar Assen en daar gaan we nog een avond ‘huis-bekijken-en-zingen’. Verder hebben we een reünie gepland op de naamdag van de heilige Catharina, 25 november. Daarnaast blijven we natuurlijk gewoon gemeenteleden van de PKN-Roden/Roderwolde, dus blijven we ook zingen in de vieringen, alleen niet meer als koor.
Dit klinkt allemaal erg optimistisch, maar we gaan het natuurlijk ontzettend missen.
Het gegiebel tijdens het inzingen.
Het goedmoedige gekissebis tussen Jaap en Essina.
De lol met Ilse op de achterste rij.
Gisterenmorgen nog ging ze na het inzingen op haar map zitten en vroeg vervolgens, al zoekend om zich heen kijkend “waar heb ik mijn papieren nou toch gelaten!”
Het samen koffiedrinken in de pauze.
De eufemistische manier van Erica om te zeggen dat het zingen niet goed ging: “Dat was niet helemaal gelijk, mannen.” Dan bedoelde ze helemaal niet gelijk.
Zo’n koor vind je niet in de wijde omgeving.
Gelukkig hebben we de foto’s nog.
In het prachtige boekje van Fokke.
Ook benieuwd naar het foto-boekje? Vraag één van de cantorij-leden er eens naar.
We zijn er supertrots op en willen het graag laten zien!
Sommige mensen kun je een jaar niet zien en als je ze dan weer spreekt praat je zo verder waar je was gebleven. Dat overkwam ons afgelopen zaterdagavond op de jaarlijkse bijeenkomst van ‘de Havenstappers’.
Als dertigers/veertigers waren we actieve ouders van kinderen die figureerden op de Rodermarktwagen; nu meer dan twintig jaar later zijn we vijftigers/zestigers wiens nest inmiddels (bijna) leeg is.
Deze ‘Havenstappers’ stappen niet meer zo hard; ook letterlijk niet trouwens. Toen we voor het eten een wandeling gingen maken vond meer dan de helft dat ze ‘nodig even moesten zitten’…..
Na de wandeling dronken we een glaasje wijn, vertelden elkaar de meest uiteenlopende gebeurtenissen van het afgelopen jaar en genoten van een heerlijk Indonesisch buffet. Het leven leverde enkelen van ons akelige streken; ziekte, verdriet en pech gingen ook deze groep niet voorbij. Maar er was ook aandacht voor de dingen waar met dankbaarheid aan wordt gedacht; gelukkig gaven de organisatoren ons veel tijd om deze dingen te bespreken, maar we werden ook nog even aan het werk gezet. Er werden vier groepen gemaakt en per groep moesten we een limerick maken met als onderwerp onze Havenstappersgroep.
Dat resulteerde in eerste instantie in een Babylonische spraakverwarring en we verloren ons in Sinterklaas – rijmelarij. “Wat rijmt er op Been?” “Daar gingen we allemaal heen!” Internet werd er bij gehaald en het rijmwoordenboek werd geraadpleegd. De leukste limerick vond ik die van Groep 1, die ook de actualiteit in hun gedicht hadden verwerkt.
Wagenbouwers jong en sterk
voor ‘de Haven’ altijd aan het werk.
Nu wat ouder en bijna belegen
komt die ervaring goed gelegen
voor de wagenbouw van de kerk.
In mijn hoofd klonk de stem van mijn vader.
“Dat is gien goeie limerick. Niet allent het rijmschema möt kloppen maor ok de cadans.”
Het was een erezaak tussen ons: bij het Sinterklaasfeest schreven we voor elkaar altijd een limerick die helemaal moest kloppen. Sweet memories. Zaterdagavond heb ik nog een half uur in m’n eentje zitten strepen en denken. Het voelt nog steeds als een erekwestie. Ik mocht het (buiten mededinging) voorlezen.
Het Havenstapclubje uit Roden
daaraan brengen wij nu een ode.
dan praten we bij
zijn ernstig en blij,
weerzien en lol is de code.
Hiernaast een afbeelding van een mooie Engelse limerick.
Die wordt de komende week vast nog vervangen door een groepsfoto van de Havenstappers. Mits ik toestemming krijg om de foto te publiceren……
Links naar vorige blogs over de Havenstappers:
30 mei 2015 >>>
6 september 2015 >>>
30 mei 2016 >>>
Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén