Maand: augustus 2017

10 augustus: Het leven laat zich niet regisseren.

Door Ada

Op 10 augustus 2017

The big sick. Zo heette de film waar Gerard en ik zaterdagavond heen gingen. Als je de titel intikt bij Google translate maakt die er “de grote zieken” van.

Het is een tragikomische verfilming van een waargebeurd verhaal.

Kumail woont in Chicago; hij treedt op als stand-up-comedian en is Uber-taxichauffeur. Tijdens een van zijn optredens leert hij de studente Emily kennen. De twee besluiten samen naar huis te gaan en worden na verloop van tijd verliefd op elkaar.

De Pakistaanse moslimfamilie van Kumail probeert hem door middel van zogenaamde spontane etentjes te koppelen aan een geschikte Pakistaanse vrouw. Daardoor durft Kumail zijn Amerikaanse vriendin niet voor te stellen aan zijn ouders, tot grote ergernis van Emily.

Wanneer Emily vervolgens getroffen wordt door een mysterieuze ziekte en in coma raakt, komt Kumail voor het eerst in contact met haar ouders, Beth en Terry, die hem in eerste instantie wantrouwen. Tijdens enkele moeilijke, intensieve en ongemakkelijke weken waarin hij Beth en Terry beter leert kennen, realiseert Kumail zich steeds meer dat hij gevangen zit tussen aan de ene kant zijn Amerikaanse identiteit en zijn eigen plannen en aan de andere kant de toekomst die zijn Pakistaanse familie voor hem heeft uitgestippeld.

De film duurde meer dan twee uur en had geen pauze; geen minuut heb ik me verveeld.
Ik heb gelachen en ik heb gehuild.
Kumail zit tussen twee vuren in. Het is ronduit zielig om te zien hoe zijn moeder haar best doet om Pakistaanse meisjes te vinden en het is stuitend om te zien hoe Kumail daarmee omgaat. Het is het eeuwenoude verhaal van de liefde die zich niet laat tegenhouden door menselijke grenzen.
Of het nou gaat om een moslim en een christen, of om (zoals in het geval van mijn ouders in de jaren ’50) hervormd en gereformeerd.
Deze film laat zien dat het verzwijgen van de waarheid voor ‘de goede vrede’ op de lange termijn geen stand houdt. Verder wordt heel subtiel in beeld gebracht dat ook het voeren van regie op het leven van je kinderen of anderen niet een goede strategie is.
Het leven laat zich niet regisseren.

Reageren

9 augustus: Meerkoetkuikens & gebak.

Door Ada

Op 9 augustus 2017

In Alledag

Vanmorgen liep ik met collega Jacquelien naar de warme bakker.
We zijn vandaag verhuisd naar een nieuwe werkplek en we vonden dat een goede reden om de collega’s (en onszelf) te trakteren.
Onderweg kwamen we langs een vijver waar een moeder meerkoet apetrots met haar twee kuikentjes op een nest zat.
In augustus! Jacquelien vermoedde dat het wel een ’tweede broedsel’ zou zijn.
Wij waren helemaal vertederd en daalden af in het hoge gras om foto’s te maken.

Bij de bakker kocht ik Deense krakelingen, aardbeienschelpjes en roomcroisants en een half uur later zaten we met een groepje collega’s aan de koffie.

“Wat is de reden van deze traktatie?”
“Onze nieuwe werkplek!”
Niets bijzonders eigenlijk; we verhuisden naar een andere kamer met meer licht en meer ruimte, maar we vonden het toch een reden om deze dag een feestelijk tintje te geven.
Bovendien waren Jacquelien en ik weer eens samen aan het werk: dat is bijna nooit. Wij hebben een duo-baan en zij werkt op de dagen dat ik er niet ben.
We zijn een goed geölied team; we bellen minstens twee keer in de week voor overdracht, mailen elkaar veel en zo heel af en toe zien wel elkaar. Vandaag dus ook!

We waren vanmorgen mooi op tijd aanwezig om de handen eens flink uit de mouwen te steken: kast uitpakken, verhuizen, schoonmaken, stofzuigen, kortom genoeg te doen.
Toen we de kamer binnenliepen bleek dat de kast en de bureau

Gebak!

laden allemaal al verhuisd waren. Collega Rien had dat al voor ons gedaan! Koesteren zo’n man.
Dus toen waren we binnen een uur al helemaal ingericht.

We waren het er over eens dat de meerkoetjes, het gebak , de nieuwe werkplek én Rien de waarde van onze dag in hoge mate hadden bepaald: topdag!

Reageren

8 augustus: “All inclusive”

Door Ada

Op 8 augustus 2017

In Alledag

In deze maanden viert bijna iedereen vakantie. Ondanks het feit dat onze vakantie al meer dan een maand achter ons ligt doe ik ook nog van harte mee aan het vakantie vieren. Vorige week fungeerde ons huis als een soort Bed & Breakfast voor mijn tante, de jongste zus van mijn vader.
Op dit blog vertelde ik al vaker over onze gezamenlijke dagjes uit en de zorgen rondom haar dementerende man. (zie 7 februari >>>)
Na zes jaar was de situatie thuis onhoudbaar geworden; enkele weken geleden is hij opgenomen in een beschermde woonvorm.

Jarenlang mantelzorger zijn, het is loeizwaar. “Kom een paar dagen bij ons logeren” stelde ik haar voor “kun je bijkomen en kunnen wij van elkaars gezelschap genieten.”
En dat deden we.

Woensdagmiddag 2 augustus zat ik met haar en mijn moeder op een zonovergoten terras op de Brink in Diever met op tafel voor ieder van ons een bolletje roomijs, warme kersen en een toef echte slagroom.
Donderdag zochten we met z’n tweeën Carlijn op in Leeuwarden. We maakten een lange wandeling door de stad, bezochten winkeltjes, kochten onderbroeken en sokkenwol, dronken koffie, thee, wijn en een lekker broodje en eindigden op het platje achter Carlijn’s studentenkamer.

Vrijdag sliepen we lekker uit en boemelden we wat door Roden. Markt. Daan Nijman. Samen koffiedrinken aan onze keukentafel.

…. paars en wit ….

Vakantie-technisch gezien niet bijzonder.
Geen ongerepte koraalriffen of eindeloze gletsjers.
Maar voor mijn gevoel wel ‘all inclusive’: samen gezellig op z’n tijd eten & drinken, lange gesprekken voeren en veel tijd en aandacht voor elkaar.
Zonder plastic armbandje van het resort …… en ook lang zo duur niet!
Ik kreeg een boeket voor ‘de goede zorgen’ dat ik zelf mocht samenstellen: ik koos voor de kleuren paars en wit. Het staat al een aantal dagen te geuren op mijn aanrecht; zo geniet ik nog even na van deze bijzonder waardevolle vakantie!

Reageren

7 augustus: Een mens’lijk gezicht.

Door Ada

Op 7 augustus 2017

In Kerk & gemeente

Ieder jaar werken we een zondagmorgen mee aan een openlucht IKR-dienst in de bossen van Norg. (zie 14 augustus>>> voor een verslag van 2016.).

Vanuit alle windstreken komen de kerkgangers; de gemeente bestond gistermorgen uit zo’n 150 gelovigen met uiteenlopende achtergronden qua kerk en geloof, maar die grenzen verdwijnen als we op de plastic stoeltjes op de zanderige bosgrond zitten.

‘Broodnodig’ was het thema van de viering, waarin Ineke Hoffman voorging.
Na het inzingen gingen we nog even een kop koffie drinken in de unit.
Daar lag al een groot wittebrood te wachten, dat één van de medewerkers in onvervalst Fries de uitspraak ontlokte: “Wat mot d’r mei die bôle?!’
De voorganger combineerde in de viering het manna dat het volk Israël kreeg in de woestijn (in het oude testament) met de uitspraak van Jezus in het nieuwe testament: “Ik ben het brood des levens.”
‘Die bôle’ werd meegenomen door de kinderen naar hun kindernevendienst even verderop in het bos en wij hoorden dat Jezus bedoelt dat wij niet kunnen leven van brood alleen.
Wij hebben verdieping nodig en hij vergelijkt zichzelf met brood; levensbrood.
Het gaat hierbij niet om maagvulling, maar om voeding voor je geestelijk leven.

De vakantie is bij uitstek geschikt om eens uit de ‘rat-race’ van het dagelijks leven te stappen en na te denken over hoe je in het leven staat.
Ineke gebruikte een mooie beeldspraak: “Jouw ‘levensbrood wordt doorkneed en doordesemd met gist, daar groei je van. Deel uit van wat je zelf ten deel valt, wees dat brood voor de mensen om je heen. Luister, sla een arm om iemand heen, help en hou niet alles krampachtig voor jezelf.”

Wij sloten ons optreden af met een lied dat mooi bij het thema van de dienst aansloot: ‘Behoed en bewaart u ons lieve God’ (een vertaling van La paz de señor).
De tekst van het tweede couplet is:
Behoed en bewaart u ons, lieve God , wees met ons in al het lijden.
Wees warmte en licht, een mens’lijk gezicht, nabij ons in donk’re tijden.

Die warmte en dat licht, dat mens’lijk gezicht, dat zijn wij.
Dat hadden we predikant net horen zeggen.

En toen was er koffie; altijd bere-gezellig.
We stonden met elkaar in het zonnetje te genieten van de koffie en van de gesprekken met elkaar. Er waren vrienden, er waren cantorijleden, er waren buren, gemeenteleden, zoals ik al schreef: mensen uit alle windstreken.
Eén van de gemeenteleden vertelde dat haar man 90 was geworden en dat ze met kinderen, klein- en achterkleinkinderen een feest had gehad.
“Het hele volkje verzamelde zich op Nienoord….”.
Wat een zegen als je op je 90e met je eigen ‘volkje’ nog zo kunt genieten van je verjaardagsfeest!

Reageren

6 augustus: De noorderzon scheen. Dennis, deel 2

Door Ada

Op 6 augustus 2017

In Lezen

De noorderzon scheen

(deel 1 van Dennis nog niet gelezen? zie >>>)
Heel af en toe kreeg ik nog wel eens een vraag “Hé, was jouw vader toen niet spoorloos verdwenen? Ooit nog wel eens iets gehoord?” Nee. Tot 3 maanden geleden.

Ik was bij Mam. Die zit altijd stipt om 20.00 uur voor het journaal en ik zat op de bank te pielen met m’n telefoon.
Opeens schreeuwde Mam: KIJK! DENNIS KIJK! PETER! PAPA!
Er was een flatgebouw ingestort in Nairobi, Kenia en Mam dacht dat ze Pap zag bij de hulpverleners. Hij keek even in de camera maar draaide zich onmiddellijk weer om.
Wel dertig keer hebben we het stukje bekeken. Mam was er van overtuigd dat ze Pap had gezien, maar de man die ze aanwees was wel erg mager en grijs. De trekken in zijn gezicht kwamen me wel enigszins bekend voor, maar hij leek niet op de papa zoals ik hem op mijn netvlies had staan.

Mam was in alle staten. Ze belde die avond nog haar hele netwerk aan familie en vrienden op. Ze moesten allemaal het Journaal terugkijken want ze had Peter gezien. En inderdaad: er waren meer mensen die Pap in die hulpverlener herkenden.

Mijn oom Wim (de broer van Pap) en ik hebben actie ondernomen. Informatie gevraagd over dat ingestorte flatgebouw, contact gezocht met de Keniaans ambassade, inlichtingen gevraagd over de hulpverleners en kwamen uit bij Artsen zonder Grenzen.
De man die wij bedoelden heette Piet. Hij deed alles op het gebied van computers voor AZG, maar die bewuste dag was het alle hens aan dek geweest, vandaar die hulpverlener-rol.

Vier dagen later had oom Wim een huilende Piet aan de telefoon. En oom Wim kon ook niet meer stoppen met huilen. Ze spraken af dat Wim naar Afrika zou vliegen voor een ontmoeting met Piet, die dus Peter bleek te heten. Dat is nu bijna 3 maanden geleden.
Bij stukjes en beetjes kwam het hele afschuwelijke verhaal boven water.
Pap was twintig jaar geleden gevlucht voor de sleur van het gezinsleven in de hoop een ander leven te beginnen als een ander persoon. Hij was begonnen op IJsland, maar vond rust noch duur. Hij werd geplaagd door schuldgevoel, had heimwee en had na een half jaar al spijt van zijn stap. Maar hij durfde niet meer terug. Hij schaamde zich verschrikkelijk voor wat hij zijn gezin en zijn familie en vrienden had aangedaan.

IJsland was het begin geweest van een reeks landen waar hij los-vaste baantjes en los-vaste relaties had gehad. Gedreven door wroeging vond hij na vijftien jaar dat hij in ieder geval nog iets nuttigs met zijn leven moest doen. Daarom had hij zich vijf jaar geleden aangemeld als manusje van alles op computergebied bij Artsen zonder Grenzen. Voor een minimumloon is hij met zijn expertise van onschatbare waarde voor de organisatie.

Pap is inmiddels weer een paar dagen in Nederland geweest en we zijn als gezin weer met elkaar herenigd. Maar ‘one happy family’ zullen we niet meer worden. Er is te veel gebeurd.
Eén ding had hij al die twintig jaar bewaard en ook meegenomen: een wollen kinderhandschoentje voor een jongetje van zes. Mam moest hartverscheurend huilen: daar had ze twintig jaar geleden samen met mij nog heel lang naar gezocht…….
Pap en Mam hebben afgesproken dat ze allebei in eerste instantie hun gewone leven weer oppakken. Ze zullen met elkaar gaan skypen en met gesprekken proberen die twintig jaar te overbruggen en weer nader tot elkaar te komen. Volgend jaar, als iedereen aan het idee gewend is en de scherpe kantjes er wat af zijn komt Pap een week naar Nederland.
Wie weet.

Klik hier De Noorderzon scheen-Dennis voor een PDF met deel 1 en deel 2 van het verhaal van Dennis in één document

Dit is het einde van de verhalenreeks naar aanleiding van het lied ‘de Noorderzon scheen’.
In deze drie verhalen komt er na twintig jaar weer contact, maar er is ook een scenario denkbaar waarbij Peter nooit terugkomt.
Verder is er is nog één personage uit dit verhaal niet aan het woord geweest en dat is dochter Naomi.
Mocht er iemand onder mijn lezers zijn die een verhaal wil schrijven over wat er volgens hem/haar is gebeurd of over hoe Naomi dat heeft beleefd, dan zou ik dat erg leuk vinden.
Neem dan contact met me op door te klikken op ‘een reactie plaatsen’.
Dan geef ik je mijn emailadres en kun je je verhaal opsturen.

Reageren

5 augustus: De noorderzon scheen. Dennis, deel 1

Door Ada

Op 5 augustus 2017

In Lezen

De noorderzon scheen

Dennis
(nog niet gelezen wat hieraan vooraf gaat? zie >>>)

Wij zijn in Alkmaar een beetje ‘bekende Nederlanders’.
Wij waren het gezin waarvan de vader op een dag zomaar verdween.
De vader waar iedereen naar had gezocht. De vader waar naar was gedregd; misschien was hij in het kanaal gevallen? De vader die nooit meer terugkwam.

Het heeft de gemoederen in onze stad behoorlijk bezig gehouden. Het is natuurlijk ook een intrigerend verhaal.
Pap kwam op een avond niet thuis om te eten.
Het was op een maandag, want mijn zus moest die avond nog naar badminton. Mam mopperde, wachtte nog een hele tijd of hij alsnog zou komen en begon toen toch maar met ons te eten.
Man, wat was ik daar blij om: ik had bere-honger!

Toen wij ‘s avonds naar bed gingen was pap er nog niet weer. Mam stelde ons gerust. Er was vast iets op papa’s werk en hij was kennelijk niet in de gelegenheid om te bellen. Ze kuste ons welterusten en ik ging gewoon slapen.
De volgende morgen was er van de rust bij mama niks meer over. Ze was heel erg bezorgd om papa. Ze had de politie al gebeld maar er waren geen meldingen van ongelukken of zo.

Mam bracht Naomi en mij naar school en zei tegen juf: “Peter kwam gisteren niet thuis voor het eten, hij is de hele nacht weggebleven: ik ben vreselijk ongerust”.
“Hij komt in de loop van de dag vast wel weer opdagen met een lul-verhaal. Sterkte hoor!”
Het werd een nare, onrustige week. De politie kwam heel vaak met mama praten. Of ze ruzie hadden gehad? Of mama dacht dat papa ontvoerd zou kunnen zijn?
Mijn kinderbrein ging met al die suggesties aan het fantaseren en daar ben ik eigenlijk nooit meer mee opgehouden. Alle scenario’s zijn honderden keren de revue gepasseerd, maar het meest voor de hand liggend was dat hij dood was. Hij werd na een aantal jaren in ieder geval dood verklaard om dingen als hypotheek en verzekeringen af te kunnen handelen.

In Alkmaar was paps verdwijning the talk of the town. Er is met man en macht naar hem gezocht maar na de hype van de eerste maanden zakte de media-belangstelling voor ons gezin langzaam weg. We kregen ontzettend veel hulp vanuit onze omgeving. Op school werd een actie voor mam en ons gehouden, want qua financiën was het ineens heel moeilijk geworden. Verder waren opa en oma heel veel bij ons en ik begreep later dat die mam ook steunden met geld. Mam is de klap nooit meer te boven gekomen. Ze viel in het begin kilo’s af en die zijn er niet meer bijgekomen. Ze veranderde van een vrolijke, vriendelijke moeder in een stille en zorgelijke vrouw.
Ze vond een baan, ze zorgde goed voor ons, maar je kon goed merken dat de glans van haar leven af was. Er kwam geen nieuwe man in haar leven; ze stond er eenvoudigweg niet voor open.
Voor ons ging het leven ook gewoon door. Als kinderen ben je kennelijk flexibel. Ik fantaseerde over van alles wat er met pap gebeurd zou kunnen zijn, maar legde me er op den duur bij neer dat hij was overleden.
Heel af en toe kreeg ik nog wel eens een vraag “Hé, was jouw vader toen niet spoorloos verdwenen? Ooit nog wel eens iets gehoord?” Nee. Tot 3 maanden geleden.

Morgen deel 2 van het verhaal van Dennis:
Ik was bij Mam. Die zit altijd stipt om 20.00 uur voor het journaal en ik zat op de bank te pielen met m’n telefoon.
Opeens schreeuwde Mam: KIJK! DENNIS KIJK! PETER! PAPA!

Reageren

4 augustus: Drents spreekwoord.

Door Ada

Op 4 augustus 2017

In Streektaol

Ien keer in de weke breng ik koffie bij de wagenbouwers van de Rodermarktwagen van de kerk. Het duurt eem veurdat ze allemaol zit, maor as ze zit, dan is’t gezellig.
Ik schenk de mannen een kop koffie in, roep dat suuker en melk zölfbediening is, gao rond met een schaol koekies of soekelao en dan gao ‘k d’r ok bij zitten. Luustern.

Mannen praot over hiel aander dinge as vrouwen.
Over schuurties die vol met rotzooi ligt.
“Mien kinder ziet d’r nou al tegen op dat ze dat ooit ies allemaol op mut ruumen”.
Over krooien vol olle kranen. “Dan denk ie da’j nog wel wat hebt liggen, maor dan moe’j op ’t lest toch nog hen De Wit* veur een ringie of zukswat.”
Over grote hoeveulheden kikkers in de viever.
“Vittig ha’k d’r dit veurjaor. Die breng ik dan vot. Hen Zeumhuuzen in de wieke, of hen Roderwolde in een sloot”.

Ik griezel in stilte.

Vervolgens vertelt iene een verhaal over kikkerdril.
“Ik haar kikkerdril under de auto zitten! En wee’j hoe dat daor komp?
As een reiger een kikker opvret waor de dril nog in zit, dan scheidt die kikker een stoffie of waor die reiger hiel beroerd van wordt. Zo beroerd dat e d’r van mut speien.
Daor komp het spreekwoord ‘Speien as een reiger’ vot!
Dan lig d’r zun dikke klets glibberig kikkerdril op de straote en aj d’r dan met de auto overhen riedt dan FLATSCH en dan blef het under joen auto plakken.”

Verbijsterd volg ik zu’n verhaal.
De mannen drinkt heur koffie, knikt en luustert noar het kikkerdril-relaas en eet met smaak heur koekie.
Ik haar mien’n gelukkig al op.

(* De Wit = handel in ijzerwaren in Roden)

Reageren

3 augustus: De noorderzon scheen. Anja, deel 2

Door Ada

Op 3 augustus 2017

In Lezen

De noorderzon scheen

(Deel 1 van Anja nog niet gelezen? zie >>>)
Naomi woont samen met Ben, maar door het gebeuren met Peter in haar jeugd vindt ze het moeilijk om een vaste verbintenis aan te gaan.

Eind vorig jaar kwam er weer een brief van Peter, dit keer met een adres, een stad in Brazilië. Hij had goed geboerd vond hij zelf. Hij stond aan het hoofd van een grote onderneming die websites bouwt. De liefde was vlak voordat hij vijftig werd nog weer op zijn pad gekomen in de persoon van de toen dertigjarige Maria en nu woonde zij met hun twee kinderen bij hem in zijn buitenhuis. Het leek hem een goed idee om zijn twee gezinnen een keer met elkaar te verenigen, dan konden de kinderen hun halfbroer en -zus ontmoeten. Het was per slot van rekening al twintig jaar geleden, zo langzamerhand moesten we maar vergeven en vergeten. Het leven gaat door, niet waar?

De brief werd door de kinderen met hoongelach ontvangen. Ze prakkizeerden er niet over om aan die kennismaking mee te werken; ze wilden hun vader niet eens zien. “Wat denkt die man wel? Hij heeft twintig jaar niet naar ons omgekeken, verwacht hij dat we nu op commando opzitten en pootjes geven? Hallo jongens, dit zijn de kinderen waar ik wel van hou? Idioot!”
Alex en ik schreven een brief terug. We legden uit dat de kinderen hem niet meer wilden zien en dat zijn idee van ‘one happy family” niet door zou gaan. Als hij wilde komen dan was hij in z’n eentje welkom, maar alleen voor een gesprek onder vier ogen; die van hem en die van mij.

Dat gesprek heeft dus gisteren plaats gevonden. Hij had gedacht dat we als vrienden verder konden. Dat wij ook eens naar Brazilië zouden komen en dat we het dan met z’n allen heel gezellig zouden hebben.
Ik vertelde hem van de wurgende onzekerheid in de eerste maand na zijn vermissing, van de teleurstelling, van het immense verdriet van de kinderen, hoe vreselijk ik hem had gemist en hoe ontgoocheld we waren toen bleek dat hij er tussenuit geknepen was.
“Maar Anja, dat is al twintig jaar geleden! En je hebt het immers heel goed gedaan, het is helemaal goed gekomen. Ik kan jullie nu financieel een onbezorgde toekomst geven!”
“Had de kinderen maar een onbezorgd verleden gegeven, daar hadden ze meer aan gehad” beet ik hem toe.
Volgens hem liet ik het heden veel te veel bepalen door wat er in het verleden was gebeurd en bleef ik te veel hangen in negativiteit. “Bij ons in Brazilië leven de mensen heel anders!” Hij was bitter teleurgesteld in de reactie van mij en de kinderen. “Jullie denken hier nog net zo bekrompen als twintig jaar geleden! voegde hij me nog toe.

Nu is hij weer terug in Brazilië. Terug bij Maria, bij z’n tweede huisje-boompje-beestje-geluk.
Alex en ik gaan vanavond met de kinderen uit eten. Ze zijn nieuwsgierig naar hoe de ontmoeting met hun vader is verlopen.
Ze krijgen Peters adres in Brazilië voor als ze ooit contact met hem willen; je weet immers maar nooit.

Ik voel me vandaag wonderlijk licht. De steen die sinds Peters verdwijning op mijn gemoed drukte is weg. Verdwenen. Samen met de dikke, kalende, slecht Nederlands sprekende man. Het was trouwens geen Spaans, maar Portugees accent……

Klik hier De Noorderzon scheen-Anja voor een PDF met deel 1 en deel 2 van Anja in één document.

Zaterdag 5 augustus deel 1 van het verhaal van Dennis. Dat begint zo:
Wij zijn in Alkmaar een beetje ‘bekende Nederlanders’.
Wij waren het gezin waarvan de vader op een dag zomaar verdween.
Klik hier >>> voor een rechtstreekse link naar zijn verhaal.

Zondag 6 augustus lees je deel 2 van zijn verhaal:
Heel af en toe kreeg ik nog wel eens een vraag “Hé, was jouw vader toen niet spoorloos verdwenen? Ooit nog wel eens iets gehoord?” Nee. Tot 3 maanden geleden.

Reageren

2 augustus: De noorderzon scheen. Anja, deel 1

Door Ada

Op 2 augustus 2017

In Lezen

Anja
(nog niet gelezen wat hier aan vooraf gaat? zie >>>)

De noorderzon scheen

Gisteren heb ik Peter weer ontmoet. De tijd was hem niet gunstig gezind geweest. Een dikke, kalende man, poepiebruin en Nederlands sprekend met een zwaar Spaans accent.

Twintig jaar geleden kwam hij niet thuis voor het eten. Je kunt je niet voorstellen wat dit kleine zinnetje heeft betekend in mijn leven. Naomi was 9 en Dennis 6. Ik hield de aardappelen nog een tijdje warm in de snelkookpan, maar na een uur ging ik toch maar eten met de kinderen; Peet zou in de loop van de avond wel komen, ik bewaarde een bord eten voor hem, kon zo even in de magnetron.

Maar hij kwam niet. Die avond niet, die nacht niet, de volgende dag niet…….helemaal niet meer.
Wat me is bijgebleven uit die tijd is de pijn in mijn lijf. Het begon in die eerste nacht toen Peter niet in ons bed lag. Pijn van onzekerheid en angst die langzaam omhoog kruipt naar je keel.

De eerste week beleefde ik als in een roes; ik kwam in een emotionele achtbaan. Aangifte doen, formulieren invullen, vragen beantwoorden: ik fungeerde als een robot. Gelukkig kon ik terugvallen op een groot netwerk van familie, vrienden, collega’s en buren, dat sleepte me door de eerste weken heen.
Na een maand was ik er van overtuigd dat Peter dood moest zijn. Anders had hij toch wel iets van zich laten horen?

En toen kwam De BRIEF.
“Lieve Anja, als je dit leest zit ik in een ander werelddeel.
Omdat ik je niet langer in wurgende onzekerheid wil laten over mijn lot laat ik je weten dat ik ergens anders een nieuw leven ga beginnen. Ik kon er niet meer tegen, ik liep vast in ons ‘huisje-boompje-beestje-geluk’, het is niet wat ik wilde. Hier in dit deel van de wereld ga ik een nieuw bestaan opbouwen. Ik weet dat ik je er mee laat zitten maar ik kan niet anders. Zoek me niet, ik laat me niet vinden.”

Wat een ZAK! Wat heb ik gescholden, wat heb ik gehuild en wat heb ik me vaak afgevraagd ‘Waarom?’
Na de brief zat ik voor mijn gevoel op de rokende ruïnes van wat mijn ‘Gelukkige Bestaan’ was geweest. Wat een puinhoop. Hypotheek. Verzekeringen. Inkomen. Hoe moest het allemaal?

Achteraf is er niet eens iets echt fout gegaan. Mijn omgeving had na Peters vermissing al heel veel geholpen en na de brief kreeg ik van alle kanten hulp aangeboden in de vorm van geld, oppas, goederen en luisterende oren. Eén paar van die oren was van Alex, de maatschappelijk werker van het wijkteam van de gemeente. Hij werd van hulpverlener heel langzaam een goede vriend en na tien jaar kregen we een relatie. Maar ik was zo teleurgesteld in de mensheid na de streek die Peter me had geleverd, dat ik niet meer wilde samenwonen, dus we ‘latten’: hij in zijn huis, ik in het mijne, samen doen we leuke dingen en we genieten vaak van elkaars gezelschap. De kinderen wonen al een tijdje niet meer thuis. Dennis studeert rechten en heeft een kamer in Leiden, Naomi heeft inmiddels een baan als fysiotherapeut. Ze woont samen met Ben, maar door het gebeuren met Peter in haar jeugd vindt ze het moeilijk om een vaste verbintenis aan te gaan.

Morgen deel 2 van Anja’s verhaal:

Eind vorig jaar kwam er weer een brief van Peter, dit keer met een adres, een stad in Brazilië. Hij had goed geboerd vond hij zelf.

Reageren

1 augustus: Six 2 Four

Door Ada

Op 1 augustus 2017

In Muziek

Op de website van onze PKN gemeente heb ik begin deze maand een verslag gezet van het tuinconcert in de tuin van Mathilde & Ben in Foxwolde op zondag 9 juli. (klik op deze link >>>> voor het verslag).

Het was een heel mooi concert, we hebben er allemaal van genoten, maar ik genoot het meest van mijn eigen dochter. Dat zet ik natuurlijk niet op de PKN-site, maar dit is mijn eigen website, dus hier mag ik ongegeneerd aandacht besteden aan de talenten van mijn kinderen.

Marijke, Harriët, Hilde & Erik

Harriët werkte, samen met Hilde, Marijke en Erik, mee aan dat tuinconcert met het saxofoonkwartet Six 2 Four, waarvan zij de muzikaal leider is. We hebben ze natuurlijk al vaker horen spelen, maar dat was al weer even geleden.
Het was fijn om te horen dat ze in de loop van de jaren helemaal op elkaar zijn ingespeeld.
Jongste dochter Carlijn was die ochtend ook aanwezig, zij maakte opnames met haar telefoon.

Hieronder een video van Six 2 Four.
Het is opgenomen na het concert, toen ze ‘voor de lol’ nog stonden te musiceren met z’n vieren. Op die opname praten er wat omstanders doorheen, maar dat was ook een informeel gebeuren.
Six 2 Four deel 2 MOV_3168

Let eens op hoe ze op elkaar letten; en hoeveel plezier ze uitstralen!
Zoek je nog een eens leuk bandje voor je feestje?
Reageer dan via dit blog, dan breng ik je in contact met Harriët.
Ik weet waar ze woont……..!

Reageren