Maand: februari 2019

In het seizoen 2017/2018 verzörgde ik veur de PKN in Roden in het kader van ‘Samen-ver-binden’ een aomnd over de muziek, de teksten en de verschilende aspecten van de artiest Daniel Lohues ( zie Zuks bedenk ie van te veuren iet >>>.)
Noar aanleiding van die presentatie in Roden weur ik uutneudigd om ok zo’n aomnd in Beilen en Hoogeveen te verzörgen. In Beilen was dat op 15 januari (zie Ontmoeting en Inspiratie >>>) en gusteraomnd zaten wij om kwart over zes in de auto richting Hoogeveen.

Zaten d’r in Roden en Beilen 25 tot 30 mensen in de zaal, in Hoogeveen waren dat d’r ongeveer 100. Dat was ik ja niet wend…..
Gelukkig huufde ik niet veur een microfoon te praoten, ik kreeg een heuse ‘headset’ woar as ik eigenwies met lopen kun. En eigenlijk was dat ok het ienige dat aans was as in Roden en Beilen, want verder verleup het programma volgens hetzelfde stramien.

Veur zo’n aomnd huuf ik qua enthousiasme hielemaol niet mien best te doen. Zölf ben ik namelijk zo lyrisch over Lohues en zien muziek/teksten, dat ik zölf arg veul plezier beleef an het vertellen over de liedties en over Lohues. Soms moet ik mij bedapperen um niet hardop met te zingen as ik zien muziek laot heuren; maor soms kan ik mij ok niet inhollen, dan doe’k toch stiekem zachies met.

In de pauze trök mij iene an de mouwe. Ik keek uutzied en zag een schoolvriendin van toen ik op de HAVO in Assen zat. Och, wat ja leuk en wat gezellig! Wij mussen natuurlijk eem bijpraoten. Zij vertelde dat zij toen as puber hielemaol klaor was met dat ‘plattelandsgedoe’: zij trök veul liever op met de wichter uut Assen.
Daorin verschilden kennelijk ok toen al van mening: ik vun dat ik as Drent op een schoele in Assen gewoon Drents mus kunnen praoten met mien medeleerlingen en ze mussen mij dat ok niet verbieden. (lees hierbij het verhaal over mien anvaring met de leraar Nederlands van destieds Hier kom ik weg >>>).

Naotied sprak ik nog wat mensen die het arg naor de zin had hadden en mij daormet complimenteerden. Wat mij opvalt is dat de gesprekjes begunt met Lohues, maor al gauw overgaot op het underwarp ‘streektaol’. Mensen die het zölf al niet meer praot, maar zo fijn vind um het nog ies te heuren. Een meneer uut Den Haag die het allemaol prima verstaon haar: ‘Dat valt met Drents zo mee….”.  In zu’n gesprek wordt ok vaak de zörg uutspreuken dat de streektaol niet blef bestaon.

Het liekt d’r inderdaod op.
Maor ik zal het tegen beter weten in toch bliem roepen: “Hier ku’j Drents praoten!”
Daniël helpt mij.
Of ik hum…..

In de jaren zestig was er een serie op de televisie in zwart-wit: The Addams Family.
Dat vond ik toen al een geweldige serie; griezelig en grappig tegelijk.
Als je het melodietje hoort weet je het gelijk weer: o jaaa, met die knippende vingers.
Het zit gelijk de hele dag in je hoofd.
(klik hier voor een YouTube-video met het leader van het programma >>>)

Toen ik in december de aankondiging zag van de musical The Addams Family zei ik tegen Gerard: “Daar wil ik graag heen!”
Hij vroeg wat dat dan was, hij had geen idee.
Maar hij wou wel mee, dus we regelden twee kaarten voor Martiniplaza: zondagmiddag  3 februari 15.00 uur, matinee-voorstelling.

Als voorbereiding keken we vorige week naar de film ‘The Addams Family Values’ uit 1993, zo raakte Gerard bekend met alle vreemde personages die de familie rijk is.
Zondagmiddag zagen we de Nederlandse versie van de excentrieke familie in musicalvorm, o.a. Johnny Kraaykamp junior en Pia Douwes. 

Toegegeven: het is een heel slap verhaaltje waar de voorstelling op is gebaseerd, maar de vormgeving is prachtig.
Er waren heel wat meer personages in de musical dan we op het plaatje hiernaast zien.
De familie gaat namelijk nog heel amicaal om met de familieleden die reeds gestorven zijn; het begint met een familiereunie op het kerkhof. De levenden hebben werkoverleg met de doden.
Er is een probleem: dochter Wednesday is verliefd op een ‘gewone jongen’, uit de Achterhoek nota bene  (niets van te horen, trouwens…geen spoortje Nedersaksisch).
Het familieberaad loopt  er op uit dat de overledenen ook hun best gaan doe om te helpen bij het oplossen van het probleem.

Dan snap je natuurlijk wel wat er gebeurt: de gewone jongen komt met zijn ouders op bezoek bij de familie van Wednesday en dat levert nogal wat ongemakkelijke momenten op, regelmatig waren we getuige van wederzijds afgrijzen. Het bijzondere is dat je tijdens de voorstelling de gewone burgers een beetje raar gaat vinden…..
Het leukst vond ik de onverstoorbare, Frankensteinachtige butler Lurch.
Er werd mooi gezongen, al vond ik ook de teksten wel wat zwak, zeker als je het vergelijkt met de vorige voorstelling die wij zagen over Annie M.G. Smidt.
Er zit dan ook geen diepere laag in deze musical.
Het is puur spektakel en wat dat betreft krijg je waar voor je geld: we zagen prachtige speciale effecten.

En verder was het vooral griezelen en genieten.
Op de achtergrond speelt een echt orkest; af en toe zie je ze heel spooky door het schimmige decor heen. Mooie choreografie en werkelijk prachtige belichting: de overledenen, die best vaak aanwezig waren op het podium, zagen er altijd wat grijzig en schimmig uit. Dat kwam puur van de belichting, want aan het eind, toen de hele cast het applaus in ontvangst nam, waren ze heel kleurrijk aangekleed.
En niet te vergeten Pia Douwes; zij draagt de voorstelling.
Dansen, zingen en acteren: ze doet het allemaal met souplesse en overtuiging.
Het was macaber, het was humorisch, maar het was vooral zéér onderhoudend.

“Ik zie jou viering’ met ‘de Open Hof band’ stond er bij de aankondiging van de kerkdienst van gistermorgen. Zo’n praiseband ligt buiten de comfortzone van een gemiddeld gemeentelid van onze PKN-gemeente, maar ik weet dat er binnen onze gemeente ook heel veel mensen zijn die graag zingen met een band en dat deden we gistermorgen.

De Open hof-band

De begeleiding van de liederen is anders dan met orgel, maar ook de liederen waren gistermorgen anders.  Geen ‘psaalms ‘ maar Opwekkingsliederen.  De kerk zat vol. Er waren heel veel gasten van de Open Hof,  de Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt waar de bandleden van gistermorgen bij horen en we beleefden samen met hen een warme viering.

Geluk was het thema. Wat is geluk? Er kwamen verschillende vormen van geluk voorbij.
Geluk hebben als je ontsnapt aan een verkeersongeluk.
Geluk ervaren op je levensreis (partner, kinderen).
Momenten van opperste ‘gelukzaligheid’.
Mensen ervaren niet altijd dezelfde dingen als geluk: waar de één heel gelukkig van wordt, moet een ander misschien om huilen.
Dat kwam ook naar voren in het gesprekje dat ik had met de mensen waarmee ik in de rij zat. Tijdens de vijf minuten die we kregen om het met elkaar over geluk te hebben zei iemand: een leven bestaat nooit alleen maar uit geluk. Je hebt de dagelijkse sleur, het werk, het leven van het dagelijkse leven, waarin je je niet altijd supergelukkig voelt. Het zijn juist die kleine geluks- en genietmomenten die je boven het gewone leven uittillen.
Die momenten moet je koesteren. Maar die moet je ook willen en kunnen zien.

Mijn geluksmoment van de viering zat in het zingen van ‘De kracht van Uw liefde’ >>>. Dat hebben Gerard en ik ooit eens op verzoek gezongen in een viering. Het voelde bijzonder om dit nu in onze eigen gemeente te zingen; anders dan anders is een understatement.
Viering terugluisteren? Dat kan via Kerkomroep >>> (3 februari, Roden, Op de Helte 10.00 uur).

Na afloop sprak ik verschillende mensen.
Eén van hen vertelde dat ze op z’n minst erg moest wennen aan de teksten en de opwekkingsliederen.
“Zelf hou ik meer van een gewone dienst en dan het liefst met Theo van Beijeren.”.
“Ja” vulde ik aan “en Erwin Wiersinga op het orgel”.
Maar liever niet elke zondag.
Wat een voorrecht dat de eredienst in onze gemeente op zoveel manieren ‘gevierd’ kan worden.
Taizé-vieringen.
Ik-zie-jou-vieringen.
Vespers.
Krabbelvieringen voor peuters en kleuters.
Vieringen met een klassiek koor; of het ‘Af&Toe-koor’.
Gewone vieringen met soms een preek waar je voor wil applaudiseren.
En nu kunnen we dus een viering met een praiseband aan dit rijtje toevoegen.

Een ander gemeentelid dat ik tijdens de koffie sprak zei enthousiast: “Kunnen we zo’n band nou niet met eigen gemeenteleden in de benen krijgen? Ik zou daar wel bij willen staan te zingen!” We grapten tegen elkaar dat we een werkgroepje op gaan richten……
maar de onderliggende vraag is: Wie durft? Wie wil? Wie kan? Suggesties zijn welkom.

Bij de uitgang kregen we een gelukshartje.
Mensen, veel geluk.
En Open Hof-band: bedankt!