Twee jaar geleden wist ik niet eens waar Lanzarote lag.
Natuurlijk had ik er wel eens mensen over gehoord,  maar het klonk als ’te duur – te ver weg – niks voor ons’, dus ik had me er nooit in verdiept.
Toen we plannen maakten voor ons 7e huwelijkslustrum begon Gerard over de Canarische eilanden. “Noudaweeknieheur” was mijn eerste reactie.
Hij nam een folder mee van het reisbureau en ontvouwde paradijselijke plannen.
O mann. Mooi ja. Kan dat wel?

Het kon. Nadeel is alleen wel dat het een hele lange reis is.
Hoe lang?
De wekker ging om 02.00 uur, toen hoorden we de voordeur ook al klikken. Dochters en aanhang stapten binnen. Honger. Eten & brood smeren voor onderweg. Mijn keuken stond om 02.30 uur vol opgewonden kwekkende famileden die koffie/thee gingen zetten. En ik ben geen ochtendmens; lees nachtmens.
Na twee uur rijden parkeerden we de auto op een modderig terrein van Budgetparking,  waarna we met een shuttlebus naar Schiphol werden vervoerd.  De groep stond wat verdeeld met hun koffers in de bus, ik zat in mijn eentje voorin op een solostoeltje.  Bij Schiphol stapte ik uit en wachtte tot de groep zich snaterend om mij heen verzameld had; de buschauffeur keek het vanachter het stuur glimlachend aan. “Sain die allemaal  fan jou?” riep hij in plat Amsterdams en op mijn ‘Jah!’  stak  hij een duim op.
‘Wel rijkdom, geen bezit’ wilde ik nog zeggen maar het was nog te vroeg voor filosofie.

Het vliegtuig vertrok om 07.30 uur en kwam om  12.00 uur aan in Arrecife.
Huurauto ophalen, naar het hotel: al met al was het toen 13.00 uur. We waren achter Cees aan gereden naar het hotel; normaal gesproken had ik al met een kaart op schoot gezeten om te kijken waar we waren, maar mijn ogen prikten en ik vond het wel best.
Tot zover de reis; maar toen was de dag nog maar half om……

Groepsfoto op een lava-rotsformatie in Playa Blanca.

We waren te vroeg om in te checken, maar we mochten wel alvast mee-eten met de lunch en het park verkennen. Vóór het avondeten gingen we nog zwemmen én lopend naar het dorp Playa Blanca, waar we ons vergaapten aan ‘de andere wereld’, hierover later meer.  De kinderen wisten de weg op Google Maps; ik liep er maar wat achteraan te genieten van het uitzicht,  de zwarte lava formaties overal en de Atlantische Oceaan.  Het plattegrondje uit het hotel had ik wel meegenomen, maar ik kon er, scheel van vermoeidheid, helemaal niets op vinden.
Rond 20.00 uur zaten we aan het diner en probeerde ik voor het eerst van mijn leven een glaasje sangria. Het was, vooral aan het begin van de reis, iedere keer weer een sensatie om met z’n achten ergens neer te strijken: ons hele gezin compleet met in mijn achterhoofd de wetenschap dat dat niet vanzelfsprekend  is.
Anderhalf uur later zochten we allemaal onze bungalow op. Er werden nog wat leuke foto’s gestuurd via de app en nog wat geginnegapt om gezinslol; ik kreeg het allemaal niet meer mee.
Hoe moe? Zooooo moe.

Hierbij een link naar Lanzarote 1: Oorverdovende stilte >>>