Mijn Historisch Stickeralbum is vol.
Met plaatje 86 dat ik van Sijcolien kreeg (die op mysterieuze wijze overal stickers vandaan toverde) plakte ik het laatste plaatje in het boek.
Wat ik het meest bijzondere vind aan dit boek is het hoofdstuk over straatnamen in Roden die genoemd zijn naar oorlogsslachtoffers.
(klik op de afbeelding voor een vergroting).
Wij wonen vlakbij de buurt waar die straten zich bevinden rondom het Bevrijdingsplantsoen, dus de Oudgenoegstraat en de Dreesdestraat liggen op loopafstand.
De namen staan staan op het oorlogsmonument waar ieder jaar op deze dag, Nationale Dodenherdenking’, een krans wordt gelegd en de Last Post wordt geblazen na een plechtigheid in de Winsinghof.

De namen werden soms allemaal voorgelezen en soms was er een nabestaande van één van de slachtoffers die iets vertelde over het leven van hun familielid en over de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog voor hun leven.
In het stickerboek staan 12 afbeeldingen van slachtoffers.
Je kijkt recht in de ogen van Markus Oudgenoeg en Betje Dreesde-Wijnberg.

Die oorlog is nu 80 jaar geleden.
Wat het anders maakt dit jaar zijn de gezichten bij de namen én de agressieve oorlog die Rusland voert tegen Oekraïne.
Zo kwetsbaar zijn we.

Vanmiddag hoorde ik op Radio 5 Bert Kranenbarg aandacht vragen voor de website van het Nationaal Comité 4&5 mei.
Zij hebben een serie verhalen verzameld onder de titel ‘Twee minuten verhalen’.
We hoorden in die uitzending het verhaal van Lies. Steeds als je zo’n verhaaltje hebt gehoord wordt gevraagd om het te delen.
Bert Kranenbarg deed dat en in navolging van hem doe ik dat ook. Hierbij een link naar het verhaal van Lies: onverwachts afscheid.
Van daaruit kun je doorklikken naar de andere verhalen.

Aan het eind van het ‘Twee minuten verhaal’ wordt gezegd:

Discriminatie en racisme en zijn van alle tijden.
We moeten alert blijven.
Hou de verhalen uit de oorlog levend.
Deel dit ‘Twee minuten verhaal’, zodat we niet vergeten hoe kwetsbaar vrijheid is.