Maand: oktober 2022 Pagina 1 van 4

Zondagmorgen zou ik alleen naar de kerk, want Gerard was wat hoesterig.
Maar hij liep wel mee naar de Brink, “want dan heb ik ook al mooi even een ommetje gemaakt op de vroege morgen.”
Op ons rondje om de Mensinge kwamen we een echtpaar tegen dat we kennen uit de kring ‘Havenstappers’.
De laatste keer dat we elkaar ontmoetten was ze net begonnen aan een behandelingstraject tegen borstkanker, dus we bleven natuurlijk even staan voor een praatje.

Toen het gesprekje voorbij was, moest ik even hard lopen: om één minuut over tien drukte ik de zware klink van de Catharinakerkdeur naar beneden.
De ouderling was al bezig met zijn welkomstwoord, maar ik kon nog wel naar binnen.
Achter de achterste rij langs vond ik nog een plekje tegen de zijmuur.
Het thema van de viering was ‘stilte’.
Wat duidelijk werd: dat de stilte die bedoeld wordt op deze ‘Stilte-zondag’ niet alleen de afwezigheid van geluid is.

Op mijn plekje tegen de muur aan zat ik achter een stenen zuil; toen voorganger Walter Meijles de preekstoel opging zag ik hem niet meer, dus ik ging twee stoelen verderop zitten
Maar toen zag ik hem nog niet……
Hij was op de bodem van de kansel gaan zitten en hield vanuit die positie zijn preek.
Het was ‘de stilte’ die het woord nam.
De stem van de stilte vroeg om ruimte in onszelf: maak jezelf leeg, laat wegvloeien alle lawaai, zelfhandhaving, geldingsdrang, zelfzucht en eigen belang.
De stem van de stilte is sprekender dan onze woorden en laat je nadenken over de weg die voor je ligt en over de vraag waar je je aandacht aan besteedt.
Benieuwd naar het hele verhaal? Luister/kijk dan deze viering terug via Kerkomroep op het YouTubekanaal van onze PKN-gemeente.

Na de overdenking vertelde de predikant iets over het mooie bloemstuk dat speciaal voor deze viering was gemaakt.
Wat hij zelf niet door had, was dat hij precies voor de camera ging staan, zodat de mensen thuis het bloemstuk dat hij zo mooi beschreef niet konden zien.
Dat vind ik dan stiekem heel grappig, maar dat wordt natuurlijk niet zo beleefd door de mensen die hun best hebben gedaan op dat bloemstuk.
Daarom zet ik vandaag op dit blog ‘het stilte-bloemstuk’ in de etalage.
Dit is de uitleg die ik er bij kreeg van Dea.

Ik heb op verzoek een bloemstuk gemaakt voor de stiltezondag.
Dit bloemstuk is geïnspireerd op de grijze stilte van het najaar ( de mist van afgelopen week)

eventueel kun je bij dit stuk mediteren/ nadenken over je eigen leven.
Wat is er gebeurd? Wat heb je gedaan?
Verwerkt zijn:
Klimop: Gods trouw
Judaspenning: verraad
Dennenappels/ pompoen: de oogst van je leven
Riet: doorgang waar geen doorgang lijkt
Stuk schors: beschermende muur
Salvia: zuivering.
De structuur van raffia: houvast aan elkaar
Zuiderwindlelie: waar zijn je ogen op gericht.

Als je op de foto klikt, komt hij wat groter in beeld, dan zie je ook verschillende bloemen en materialen die gebruikt zijn.

Deze week is het ‘Evergreen Top 1000 stemweek’ op Radio 5.
Hele week mooie muziek.
Je hoort verhalen waarom mensen hebben gestemd op een bepaald nummer en het is de bedoeling dat je inspiratie krijgt om ook zo’n lijstje in te vullen.
Heb ik gisteren op ‘de dag van niks’ gedaan.

Gistermorgen kwam  in de Arbeidsvitaminen Manuela voorbij van Jacques Herb.
Daar kan ik nooit meer gewoon naar luisteren sinds de Dik voor Mekaar-show in de jaren ’70.
Daarin was een rubriek van Kees Toerbeurt met  ‘De Platenbespreking’;  Kees draaide een nummer en voorzag het lied van zijn commentaar.
Mijn broer en ik herinneren ons nog steeds de platenbespreking van ‘Manuela van Jakkes Herp’.
Wat ik er nog van wist “Zij lag daar zwaargewond, een glimlach om haar mond… nou, dan moet je wel een ijzeren gevoel voor humor hebben!”

Zou daar nog een geluidsfragment van bestaan?
Op internet tikte ik de zoekterm ‘Manuela Dik voor mekaar in” en kwam bij een YouTube video van  de Dik voor Mekaarshow van 13 januari 1979.
Zou het daar op staan?
JAAAAAH!
Was je vroeger ook fan van het programma: hierbij een link.
Als je niet het hele programma wilt luisteren: Kees begint met zijn rubriek op 20.55.

Hou je niet van die specifieke humor van Van Duin & De Groot?
Luister dan gewoon niet.
Het is baarlijke nonsens, maar ik moest er weer erg om lachen.

Om nog even terug te komen op de Evergreen Top 1000: Jakkes Herp staat niet op mijn lijstje.

Na twee erg drukke weken is donderdag 27 oktober een dag waarop er niets in mijn agenda staat.
Waar ik anders dan al lang weer dingen heb bedacht die ik nodig moet doen, bleef vandaag een dag zonder afspraken of klussen.
Ik zette geen wekker en sliep tot twintig over 9.
Mijn FitBit gaf aan dat ik 7 uur en 59 minuten had geslapen, cijfer een 8.9.
Zo’n hoog cijfer heb ik op slaapgebied nog nooit gehad!

Heerlijk nog even soezen bij de Arbeidsvitaminen, want geen haast; pilates/yoga-oefeningen, douchen: 11.00 uur .
Sudoku, kopje thee, beetje appen met deze en gene en iets opzoeken op internet omtrent een herinnering uit de jaren ’70.  O ja! Leuk! Blog volgt.
En dan is maar zo weer het nieuws van 12.00 uur.
“In de Indische buurt in Groningen mogen de mensen hun huis niet uit. Er is een man met een vuurwapen gesignaleerd en er is een grote politieactie opgestart.”
O bah. Carlijn en Wim wonen in die buurt.
Ik bellen.
Wisten nergens van.
Zitten net aan de andere kant van die wijk; voor hen niks aan het handje.
Gelukkig maar.

Geblogd, mail opgeruimd, wasje gedraaid en weggevouwen en verder niks vandaag.
Vogels gekeken die druk waren in onze tuin.
Nagedacht over welke Christmas Carols we straks met het PKN-koor gaan zingen.
Patatje gehaald met een kroket, want Gerard at niet thuis vandaag, dus koken hoefde ook een keer niet.

En natuurlijk zit er dan wel dat stemmetje in mijn achterhoofd: eigenlijk moet je nog……
De dominee die mij hielp bij het aanvaarden van mijn hartproblemen (lees: het vinden van een nieuw levensritme omdat het oude niet meer vol te houden was) leerde mij om mijzelf bij alles wat ik ‘moest’ de vraag te stellen: “Van wie moet dat dan?”
Het verbijsterende antwoord is bijna altijd: van mijzelf.
De druk die je voelt bij wat er allemaal nog moet wordt heel vaak veroorzaakt door jezelf.

Dus bij de gedachte ‘eigenlijk moet ik nog’ dacht ik vandaag:  “Ja hoor, ja. Eigenlijk wel, maar nu even niet.”
Dobberdag.
Met recht een dag van niks.
Zulke dagen heb ik bijna nooit en ik heb er met volle teugen van genoten.
Loesje is het volledig met me eens.

Twee en vijftig jaar geleden was het 25 oktober 1970.
Het was in die maand 18 jaar geleden dat eerste Donald Duck uitkwam in oktober 1952.
Het was een bewolkte dag zonder zon en het was een graad of 12.
Pablo Picasso werd die dag 89 jaar, Willem Wilmink werd 34  en ik werd  10.
Een blond kind, groot voor haar leeftijd.
De foto hiernaast is gemaakt op het schoolplein van de lagere school met op de achtergrond het hek van de tuin van de buurman.
Heb ik getrakteerd in de klas?
Vast wel; maar ik heb er geen actieve herinnering aan.
Organiseerde mijn moeder een kinderfeestje?
Niet op de manier waarop dat nu gebeurt.
Ellen, Gré en Annemieke, de meisjes die bij ons in de klas zaten* kwamen een middag spelen.
Dan kregen we rooie ranja en iets lekkers en deden spelletjes als ‘Stand in de mand en de bal is voor……’, maar verder weet ik daar ook heel weinig meer van.

De bovenstaande foto stuurde ik dit weekend naar mijn familie met een uitnodiging voor het feestje vanavond.
Mijn broer (gr)appte terug: “Hier he’j wat kauwgom veur die twee jongens achterin”.
Ken je dat verhaal niet?  Lees dan het blog ‘Roeg om de kop‘.

Voor mijn 62e verjaardag kreeg ik van Gerard een ‘heerlijk’ cadeau: het komende weekend gaan we met ons gezin uit eten.
Ook krijg ik altijd gezellige kaartjes op zo’n  dag; van mijn boekenvriendin kreeg ik een kaartje dat ik als meisje van 10 ook prachtig had gevonden.
Wij lazen thuis het vrolijke weekblad de Donald Duck en ik heb nog steeds een zwak voor de stripfiguren die Duckstad bevolken; zo leuk als die je dan feliciteren met je verjaardag!

Vanavond rond een uur of tien heffen we het glas met onze broers en zussen.
Zum Wohl!
Net als Donald Duck: op naar de 70.

* Meer weten over de klas waar ik in zat op de Lagere School?
Lees dan het blog ‘Klas van de week‘ uit 2016.
Daar lees je ook hoe Gerard en ik elkaar hebben leren kennen.

Frea en John hebben een huis gekocht in Beijum*.
Als ouders sta je natuurlijk aan de zijlijn bij zoiets, maar op de dag van de sleuteloverdracht mochten wij al komen kijken.
“Straks is het herfstvakantie, dan gaan we hard aan de slag” had het stel bedacht, want er moet nog heel wat gebeuren.
Gerard heeft daar als ‘handige man’ alweer aardig wat uren doorgebracht, gisteren had ik ook tijd om te gaan.
Ik zou de keuken helemaal uitsoppen/schoonmaken en ik zou warm eten meenemen.

Het leek mij handig om een ovenschotel mee te nemen, dus vrijdagmorgen kocht ik ingrediënten voor ‘Lasagne Quattro Formaggi di mamma’.
Met ijsbergsla met appel en ananas.
Vrijdagmiddag had ik Frea nog even aan de telefoon.
“Heb je eigenlijk wel een oven?”
“Nee, die zit er niet in. We hebben alleen een mini-magnetronnetje, maar daar kan geen ovenschaal in….”

Snotverjot.
Wat flauw was ik.
Frea zag het probleem niet.
“Dan doe je in plaats van lasagne-vellen een zak tagliatelle, maak je de saus net als anders met champignons, paprika en uien en dat zet je dan als pasta op tafel.
Daarnaast heb je dan die schaal met fruit-ijsbergsla. Die soorten kaas zet je er dan los bij, kan iedereen z’n eigen bord daarmee aanvullen.”
O ja.
Dat was eigenlijk wel een goed idee.
Omdenken heet dat.

Met twee boodschappentassen (één met pannen en één met schoonmaakspullen) toog ik gistermiddag naar Groningen.
Ik deed er een uur over om er te komen. Iets met een afslag die er uit lag en Hansje in Bosbessenland, meer hoef ik denk ik niet uit te leggen
Gelukkig kreeg ik toen eerst thee. Er waren ook oliebollen. “Ja, die hadden ze daar bij de Praxis; ik ben nogal gevoelig voor zulke acties” legde Frea uit.
Vond niemand erg. Zelfs de poedersuiker ging schoon op.

Toen de keuken schoon was kookte ik een grote pan tagliatelle en ging te werk zoals Frea had bedacht.
Het was een groot succes; beetje dunner dan lasagne uit de oven, maar net zo lekker.
Op de afbeeldingen zie je hoe het eruit zag.

Klussen in een huis is hard werken; maar de pauzes zijn altijd heel erg gezellig!

*Beijum is een wijk in het noorden van de stad Groningen.
Meer weten? Hierbij een link naar artikel over Beijum op Wikipedia.
Benieuwd naar hoe het gehucht Beijum er uitzag voor de wijk er werd gebouwd?
Ga dan via deze link naar Historisch Beijum.
Mooie foto’s uit de oude doos.

Voor ons huis in Westerbork  gingen we op zoek naar nieuwe woonaccessoires. De tien kussens die her en der op de meubels lagen waren slap en smoezelig en het vloerkleed was niet mooi meer.  Vrijdagmorgen 30 september togen we naar de Ikea. We gingen op zoek naar ‘iets’ met de roestbruine kleur van de twee stoelen die in het huis staan.
In de enorme rij kussenhoezen vonden we de Nässelklocka; daarbij zochten we vijf bijpassende kleuren.
Probleem: de hoes Nässelklocka was niet meer op voorraad.
Geen punt, ik had ergens op een bank zo’n kussen zien liggen,  dus die namen we mee.
We zochten er nog een mooi oranjebruin vloerkleed bij en zochten de kassa op. Nog een heel gezoek om de uitgang te vinden als je niet de hele inhoud van het Ikea pand wilt zien.

Met de zelfscan in de aanslag wilden we beginnen, maar we konden de streepjescode van het eerste kussen niet vinden. Die was er ook niet.  Op de plek van de streepjes code stond: “Haal dit artikel op de afdeling woonkamers“. Wij voelden nattigheid. Voor de vorm vroeg ik het help-meisje met Hey op haar T- shirt, maar zij vertelde mij wat wij al vermoedden: “U moet terug naar de afdeling waar u dit gehaald hebt. Dit is  een showmodel en die worden niet verkocht. Maar soms mag het wel,  Dan krijgt u van de medewerker daar een code mee.”
Terug.
In de Ikea.
Zucht.  Ik liet Gerard met de kar bij de kassa en keerde op mijn schreden terug:  naar de lift om weer op de 2e verdieping te komen.  Al snel vond ik de afdeling woonkamers en sprak een Hey-jongeman aan . Hij ging voor mij in het systeem kijken. “Morgen heb ik ze weer!”
“Maar morgen ben ik in Westerbork….. ik wil hem nu graag meenemen!”
Ik kon hoog springen of laag springen maar ik kreeg het kussen niet mee, dus ook geen code.
Hij wilde hem wel voor mij bestellen…
“Ja, maar dan moet ik weer naar Groningen om hem op te halen, dan kan hem net zo goed zelf via internet bestellen”.
“Nou, dan moet u dat maar doen.  Goedemiddag!”

En dan moet je nog weer door het doolhof van twee verdiepingen terug naar de kassa.
Zonder Nässelklocka.
Kluk Kluk zou zeggen: “Zeer van de frustrerende.”

Eenmaal in Casa Grada legden we het nieuwe vloerkleed in de kamer en versierden de banken en stoelen met de nieuwe kussens.
Maar die ene hele mooie, waar we al het andere bij uitgezocht hadden was er nog niet.
Jammer. Wat was dan de waarde van die dag? Ik haalde moeiteloos de 10.000 stappen.

Naschrift: eind goed al goed.
Gistermiddag konden we eindelijk het mooie kussen tussen de andere uitgekozen kleuren op de bank leggen.
Klik op de afbeelding voor een vergroting, dan zie je de kleuren beter.

Ben je splinterjong en weet je derhalve niet wie Kluk Kluk is? Hierbij een link  link naar Wikipedia met uitleg.