Je leest op dit blog wel eens iets over mijn collega’s. Sinds drie en een half jaar maak ik deel uit van de secretaressegroep van Team290, maar daarvoor had ik bijna tien jaar een duo-baan met met Jacquelien; vandaag hadden we eindelijk weer eens tijd voor een ex-duo-baan-collega-uitje.
“Ik kom wel naar jou toe” zei ik en zo zat ik vanmorgen om 09.45 uur in de auto op weg naar Veendam.
Deze keer was het haar beurt om het te organiseren en ze nam me mee naar Slochteren, waar we een bezoek brachten aan de Fraeylemaborg.
“Ik heb via internet al kaarten gekocht” vertelde ze.
Maar eerst moesten we natuurlijk een kop koffie en even bijpraten.
De wederzijdse gezondheid.
Texel.
De familie.
De collega’s van toen en nu.
De korte vakantie naar Griekenland.
De reorganisatie binnen Lentis en wat dit misschien voor ons gaat betekenen.
Man, man, wat hadden we wat bij te praten.

Maar terug naar de Fraeylemaborg.
De vrijwilligers van tegenwoordig zijn meestal geen flitsende wizz-kids en toen we met onze digitale kaarten bij de kaartencontrole stonden zagen we lichte paniek in de ogen van de mevrouw achter de balie.
‘Twee barcodes….?”
Er bliepte niks als ze de barcodes scande.
Gelukkig kwam er even later een andere vrijwilliger die volgens de mevrouw ‘alles wist’ en was het maar zo geregeld.
Bliep. Bliep.

“Was je hier al eens geweest?” vroeg Jacquelien mij van te voren.
“Jaren geleden met mijn ouders” meende ik mij te herinneren.
Dat moet eind jaren ’70 geweest zijn.
Wat ik me er nog van wist te herinneren was dat het vooral heel leeg was.
Mijn vader noemde het interieur destijds ‘een bijmekaargeraapt zooitje’ en dat was geen compliment.

Hoe anders was het nu.
Het huis was helemaal ingericht, alsof de bewoners even een dagje weg waren.
Men heeft een aantal stukken van de originele huisraad terug kunnen kopen en verder opgevuld met wat goed bij het huis paste.
We kregen een foldertje met een korte routebeschrijving en zo dwaalden we door gangen, op trappen, zolders, kelders en keken ons de ogen uit. Maar…… ik wil natuurlijk ook altijd graag de geschiedenis van zo’n pand weten. Die namen we tot ons op twee stoeltjes in de trouwzaal: een filmpje van acht minuten waarin álles wordt verteld. Met humor!
Op YouTube vond ik het: hierbij een link, kijk en geniet.

Het huis hangt werkelijk vól met schilderijen en foto’s en ons koningshuis van nu én vroeger is ook ruimschoots vertegenwoordigd.
Ook hingen er een paar mooie oude kaarten, waarop we natuurlijk Veendam, Roden en Hoogersmilde zochten.
Maar dat laatste dorpje bestond nog niet in de 16e eeuw.
Zulke oude kaarten, wat mooi!

Wil je meer weten over de Fraeylemaborg, kijk dan op hun website.
Daar vind je heel veel informatie over het Landgoed.
Tip van Flip: daar vind je ook een video met een interview met Louisa Thomassen à Thuessink van der Hoop van Slochteren, de laatste bewoonster van het huis die in 1972 het huis verkocht aan een stichting om het te beheren.
Ze praatte nog een beetje ‘daftig’…..

We genoten van een heerlijke lunch in het restaurant bij de Fraeylemaborg en daarna reden we weer naar Veendam.
“Stuur je een Tikkie?” vroeg ik bij het afscheid.
“Nee. Ik trakteer vandaag!”
Dank je wel!