Categorie: Kerk & gemeente Pagina 14 van 50

In september kreeg ik een mail van  dominee Sybrand van Dijk.
Er werd in december een kerstmarkt georganiseerd rondom de Catharinakerk en het leek de organisatie leuk als er een Christmas-carol koortje zou zingen.
Of ik het zag zitten om dat bij elkaar te brengen?

YES!

Die week daarop stuurde ik een mail aan de ‘carolsingers’ uit 2019.
(Geen idee wat ik bedoel? Lees dan het blog PKN-Christmascarolskoor met bonus uit november 2019.)
Er waren al weer ruim 20 enthousiastelingen die mee wilden doen; we zouden repeteren op woensdag 1 en 8 december en 11 december zouden we op de Roder Weihnachtsmarkt zingen.
Maar je raadt vast al wat er nu komt; de Weihnachtsmarkt is afgeblazen.
De geruchten omtrent dat nieuws sijpelden langzaam binnen; gisteren kreeg ik al wat mailtjes van verontrustte carolszangers.
“Wat gaan we doen?”

Dit heb ik het carolsclubje gisteravond gemaild:
Nu de Roder Weihnachtsmarkt 2021 is afgeblazen gaan we geen carols zingen met elkaar.
Op mijn werk werd er ook van alles afgeblazen met als reden: “Als we allemaal de mazen van het net gaan opzoeken hebben die maatregelen geen enkele zin.”
Met tegenzin en knarsetandend stem ik in met deze visie.
Ook wij moeten het niet doen.
Wat je ook doet: er ontstaat altijd discussie en als kerk wil je niet het onderwerp van die discussie zijn.
Ik voel me verantwoordelijk voor de groep (al meer dan 20 mensen!) en voor het evenement en ik durf het niet aan.

Het behoeft vast geen nadere uitleg dat me dit heel erg spijt.
Er waren zulke enthousiaste, blije reacties, dus ik verwacht dat het ook voor jullie erg teleurstellend is.
Maar het idee blijft overeind: volgend jaar hopen we bij de Roder Weihnachtsmarkt carols te zingen.
Houdt moed.

Was dit nu de waarde van mijn dag?
Nee.
De waarde van mijn dag waren de hartverwarmende reacties die ik daarna kreeg.
Gedeelde smart is halve smart.
De mooiste reactie kwam van een bas van de cantorij.
‘Dat begroot mie tou tonen oet!!’
Zo ist.

Zondagmorgen 14 november.
We bekijken online de kerkdienst vanuit de Carharinakerk in Roden.
Bij de afkondigingen zijn er vier berichten van overlijden waarvan ik  drie mensen goed heb gekend.
Mevrouw Huberts,  trouw gemeentelid, trotse oma van kinderen die bij onze kinderen in de klas zaten en lid waren van ons kinderkoor. Zij werd maar liefst 97 jaar.
Mevrouw Wiersinga, moeder van onze organist Erwin en collega-vrijwilliger bij de openstelling  van de Catharinakerk en tenslotte Grietje Beuving; haar ken ik als koorlid van het Rodens Christelijk Gemengd Koor waar ik van 1989-1994 lid van was*.
Het vierde bericht betrof het overlijden van een meneer die ik niet persoonlijk gekend had.

Vier gemeenteleden overleden.
Hoe langer ik in Roden woon, hoe vaker het mensen zijn die ik ken.
Je weet hoe het gaat: je kent elkaar van een activiteit bij de kerk, je doet een poosje dingen samen, je staat eens samen een kop koffie te drinken na een kerkdienst, als je elkaar in het dorp tegenkomt groet je elkaar en soms praat je even bij. “Hoe ist met de kinder?” enzovoorts.

De vier genoemde namen bepalen me bij mijn leven in Roden en mijn leven daarvóór in Hoogersmilde.
Daar kende ik iedereen in onze  Hervormde gemeente. Bij naam en toenaam.
Als iemand overleden was wist je dat gelijk dezelfde dag nog, want dat ging als een lopend vuurtje door het dorp.
Als wij daar nu naar het graf van onze ouders lopen, herinneren we ons bij bijna ieder graf het gezicht bij de naam die op de steen staat.
Roden is vele malen groter dan Hoogersmilde en dat geldt ook voor de kerkelijke gemeente.
Ik weet nog hoe ontheemd ik me in 1989 voelde in Roden, ik dacht dat ik er nooit aan zou wennen.
Een jaar later zat Gerard al in de kerkenraad en draaide ik als vrijwilliger in verschillende groepjes mee; na vijf jaar vonden familie en vrienden dat wij al aardig ‘ver-Rodenst’ waren.
Kinderen aan het avondmaal, de paascyclus, kindernevendienst: in Hoogersmilde nog lang niet aan de orde, maar wij vonden het al gauw gewoon.

Roden zal voor mij nooit hetzelfde worden als Hoogersmilde, maar toch zijn we hier helemaal ingeburgerd.
Het dorp past ons als een jas en we voelen ons thuis.
Het doet me wat als er vanaf de kansel vier namen worden genoemd van mensen uit onze gemeente die overleden zijn.
Gemeenteleden waar je een klein stukje mee hebt opgelopen en die deel uitmaken van onze geschiedenis in Roden.
Een geschiedenis van 32 jaar al weer.
‘De tijd vliegt’ las ik laatst ergens ‘maar men vergist zich: de tijd blijft en wij zijn het die vliegen‘.

In november 2014 schreef ik het verhaal ‘Theresiënmesse‘ mijn belevenissen bij het Rodens Christelijk Gemengd Koor.

Onze dominee Sijbrand van Dijk kan het zo beeldend en treffend zeggen.
In het begin van zijn overdenking in de viering van de gedachteniszondag gistermorgen vertelde hij over het overlijden van zijn vader.
Een week na het sterven moest zijn woning ontruimd zijn.
“Wat overbleef was een kratje met spullen uit het laatste stukje van mijn vaders leven. Spullen waar hij  zo blij mee was geweest, waar hij zo zuinig op was geweest. Het was niet te bevatten: dat iemand die met zoveel aanwezigheid had geleefd, die zoveel karakter tentoonspreidde zomaar weg was en dat alleen dat kratje overbleef dat op de achterbank van mijn auto stond.
Dat iemand dan zo ontzettend afwezig is achter in je auto…. “
Het raakte me.
Het beeld riep emoties op die al wat waren weggezakt in de loop van de jaren.
Dat is wat zo’n viering doet; de namen van de overledenen van het afgelopen jaar worden genoemd, maar iedereen heeft in het verleden geliefden verloren en in zo’n kerkdienst komen die emoties even weer aan de oppervlakte.
Centraal stond de vraag: waar draait het nou eigenlijk om in dit korte bestaan van ons?
Wat is belangrijk in het leven?
Dit haalde ik er gistermorgen uit: ‘Heb lief.’
En dan gaat het niet om wilde erotiek, geen groots en meeslepend leven, maar ‘liefde tussen de regels door’.

Wat mis je  het meest  als iemand is overleden?
Niet wat hij of zij bereikt heeft of de heldendaden,  maar de koffie die je samen dronk aan de keukentafel.
De kus ’s avonds voor het slapengaan. Het wekelijkse telefoontje waarbij je zo heerlijk kon bijkletsen, het samen lachen om een leuke herinnering,  hoe goed hij biefstuk kon bakken en hoe zij het met eenvoudige dingen altijd gezellig kon maken.
De mensen die ons zijn voorgegaan zeggen ons: leef het alledaagse leven met de mensen om je heen en heb aandacht voor het kleine, het gewone.
Aandacht voor die kleine, gewone dingen die wij als eerste vergeten in ons dagelijks leven, want ‘geen tijd’, druk als we zijn op weg naar wat wij belangrijk vinden in onze maatschappij; dingen die er achteraf gezien niet toe deden.

Twee keer werd deze viering gehouden gistermorgen en twee keer werkte de cantorij mee.
En ja,  het was een lange morgen : om 08.10 u stapte ik de deur uit voor het inzingen om 08.30 u,  om 13.00 u was ik weer thuis.

Maar met de cantorij zingen is sowieso al fijn en twee keer zo’n indringend verhaal horen is goed voor een mens; dan ben je nog meer doordrongen van de dingen waar het echt om gaat in het leven.

En…. je krijgt twee keer de zegen!
Daar kun je de week mee in.

In februari schreef ik een blog over het boek ‘Geloven van wieg tot graf‘ van Cor Keers.
Gisteravond was er van onze kerk een gespreksavond waarop Cor’s boek centraal stond; net als bij het boek was de subtitel ‘een studie over zingeving’.
Aan het begin van de avond werd Cor geïnterviewd door Sijbrand van Dijk.
“Hoe kom je op het idee om een boek te schrijven?”
Het was begonnen met het boekje ‘Opa, vertel eens’ dat Cor had gekregen van een schoonzoon.
Wat hij allemaal te vertellen had paste lang niet in het format van het boekje, dus Cor had de antwoorden op aparte vellen teruggegeven; dat was al een mooi pak papier geworden.
Zo ontstond het idee om een boek te schrijven.

In het vorige blog over ‘Geloven van wieg tot graf’ schreef ik al dat een boek van zo’n omvang zich niet laat vangen in een blog van 500 woorden; dat geldt ook voor de gesprekken erover gisteravond.
Vooropgesteld: wat een waardevolle avond. Er was een vertrouwelijke sfeer, waarin ook lastige vragen en gevoelens van emotie voorbij kwamen.
Als een rode draad liep Cor’s vrouw Elly door de avond. Zijn rots in de branding, zijn maatje en de liefde van zijn leven.
Ze kon er vanwege haar lichamelijke beperking niet bij zijn, maar voor Cor was ze er wel: “De meest aanwezige afwezige.”
Wat heb ik  geleerd?

• Plak niet te snel een etiket. Sijbrand had het op een gegeven moment over ‘normale kerkgangers en gestoorde schizofrenen’.
  Cor reageerde daarop: “Dat loopt door elkaar heen. Je kunt ook spreken van gewone schizofrenen en gestoorde kerkgangers.”
  (zo was het niet helemaal….zie de opmerking van Sijbrand hierover bij Reacties’)
• De bijbel is volgens Cor het beste psychologieboek. Alle facetten van het leven komen aan bod in de verhalen.
  De bijbel houdt je een spiegel voor en is een bron van inspiratie.
• Wat als de omstandigheden in je leven zo beroerd zijn dat zingeving niet meer lukt?
  Cor vertelde over de zelfmoord van een lotgenoot van hem. Op de beamer verscheen de tekening die zoon Joost bij dat hoofdstuk had gemaakt: een strop met een vlinder. We denken allemaal na over de dood. Hoe lang hebben we nog? Wanneer komt mijn levenseinde?
  Het beeld dat ons vroeger is voorgehouden van een hemel bevolkt met overledenen is bij velen al niet meer  aanwezig.
  Maar wat dan wel? “Dood is dood” schrijft Cor in zijn boek. Daar bracht hij gisteravond wel een kleine nuance in aan en ook anderen lieten zich daarover uit.
  Eén aanwezige zei: “Wat weet de rups van de vlinder? Wat weet de vlinder van de rups?”
• Het leven is niet altijd vrolijk. Lijden hoort ook bij het leven; laat het toe, accepteer het en heb geduld. Het kan ook weer keren.
• Geniet van de dingen die er voor iedereen zijn: een mooie zonsopgang, een heldere volle maan. Op het moment dat dat gezegd werd regende het pijpenstelen.
  Iemand merkte daarover op: “Blijf nu in gedachten niet hangen bij die regen, maar weet dat achter die wolken die volle maan nog staat te stralen. Richt je op het positieve.”

De avond werd afgesloten met het indringende ‘Wenn ich einmal soll scheiden‘ en de belofte dat er volgend jaar een vervolggespreksavond komt.

Toen ik naar huis liep regende het niet meer.
De volle maan verlichtte mijn pad.

Zondagavond had ik amper tijd voor een broodje; om 17.30 uur waren Piety (gitaar), Monique (dwarsfluit), Gerard (handige man) en ik in de Catharinakerk om alvast de geluidsbox en standers op te zetten, want: Taizé-vesper!
Wat mij betreft één van de mooiste diensten van het jaar.
We stemden onze instrumenten, speelden nog even wat door en toen druppelden de cantorij-leden ook al binnen.

Inzingen, liederen en muziek doornemen en voor je het weet is het dan al 18.50 uur en zijn de eerste gemeenteleden er al.
O ja, we moeten ook nog een broodje. Monique en ik werkten al staande achter een pilaar een boterham naar binnen, maar dat kost bij mij tegenwoordig iets meer moeite.
Beugel uit, eten, mond spoelen, beugel omspoelen en weer terugplaatsen. Maar achter de pilaar zit geen kraantje, dus gauw nog even naar de wc…… net te laat.
Met kloppend hart schoof ik op mijn plaatsje op de achterste rij naast de bassen. Pffff. Het is de bedoeling dat je rustig wordt van Taizémuziek…..

Tijdens de viering bleef het een beetje heen en weer lopen van de gitaar naar de achterste rij.
Natuurlijk kan ik er voor kiezen om alleen gitaar te spelen en niet mee te zingen, maar we spelen niet bij alle liederen mee en dan wil zelf ook graag zingen.
Taizémuziek is zo heerlijk om te zingen, daar kan ik helemaal in op gaan; die beleving is het fijnst als ik in het koor sta op mijn eigen plekje in de altenrij.

Het ging niet allemaal vanzelf gisteravond.
Voor de dienst knapte Piety’s klem stuk: die zet je op de hals van de gitaar, zodat het akkoord dat je aanslaat hoger wordt.
Gelukkig heeft Piety ook een handige man, dus Jan bracht nog snel de reserveklem, zodat we bij het eerste lied met een ‘niks aan de hand’-blik stonden te begeleiden.
Diezelfde ‘niks-aan-de-hand’-blik stond op de gezichten van de cantorijleden bij het zingen van Donna la pace.
Dat stond wel op de orde van dienst, maar dat hadden we van te voren niet door gekregen, dus niet ingestudeerd.
Wat fijn dat je dan een groep doorgewinterde zangers hebt die dat lied nog kent van vroeger en het feilloos vierstemmig zingt.

Na afloop waren we tevreden; wat een fijne vesper.
Een bas vertrouwde me toe dat hij het ‘kicken!’ had gevonden; ik ben dus beslist niet de enige die het zo beleeft.

Het is een vesper ‘in de geest van Taizé’.
Mensen die in Taizé geweest zijn vinden eigenlijk allemaal dat het voor de Taizé-beleving té georganiseerd is.
Dat is vast zo.
Maar dit is in een viering in Roden op Taizé-gebied het hoogst haalbare.
We moeten het ook een beetje praktische bekijken: cantor Karel wil weten hoe vaak we het Kyrië zingen tijdens het gebed, we spreken af wanneer iets hard of zacht wordt gezongen en zo eindeloos herhalen als in Taizé gebeurt past niet in een vesper van drie kwartier.

We gingen naar huis met het lied ‘Frieden’ nog in ons hoofd:
Frieden, Frieden hinterlasse ich euch.
Meinen Frieden gebe ich euch.
Euer Herz verzage nicht.
Even luisteren of meezingen? Hierbij een link naar een video op YouTube.

De anderhalve-meter-maatregel is dit weekend losgelaten.  Voor het eerst zaten we weer in een goed gevulde kerk,  mochten we weer gewoon zingen en konden we weer ongedwongen koffiedrinken.
Voor het eerst weer een gewone kerkdienst; na anderhalf jaar pandemiebeperkingen voelde het een beetje onwennig aan.
Vanmorgen namen we afscheid van een drietal ambtsdragers en werd er één diaken in het ambt bevestigd.

We hoorden vanmorgen het verhaal van de discipelen die onderling ruzie maakten over wie van hen het grootst/belangrijkst was.
In zijn overdenking maakte Sijbrand van Dijk  ons duidelijk dat niet maatschappelijk succes en economische vooruitgang het belangrijkst zijn,  maar dienstbaarheid aan elkaar.  De zin die bleef hangen was: “Hoe iemand werkelijk is kunnen je aflezen aan de levens van de mensen om hem heen.” Die zin mochten we van onze voorganger wel op een tegeltje borduren.  Goed idee.  Doen we niet.

Wat verder bleef hangen was de prachtige orgelmuziek van Bach, uitgevoerd door Erwin Wiersinga,  de voor het eerst weer samen gezongen zegenbede aan het einde van de viering én een opmerking van de ouderling die afscheid nam.
Voor de dienst sprak ik nog even met haar en vroeg haar hoe die zeven jaar voor haar waren geweest.
Er kwam geen klaagzang over ellenlange vergaderingen, ze had het niet over de druk die het gelegd had op haar vrije tijd,  nee,  ze zei “Het heeft me zoveel gebracht!”

Na de viering sprak ik Sijbrand nog even.  In het licht van het thema van de viering had hij gezegd: “Meer is niet beter,  maar minder.”
Bij een kop koffie constateerden we dat het fijn was dat er weer meer mensen in de kerk mochten. “In  dat opzicht is meer toch beter….! “

Dansen in de kerk, dat doen we niet vaak.
Het zit niet zo in ons systeem en in de laatste honderd jaar stonden de voorgangers van de PKN-gemeenten, de gereformeerden en de hervormden, niet bepaald bekend als swingende kerkgemeenschappen.

Afgelopen zondag verraste dominee Walter Meijles ons met een Kyrië, een smeekgebed, dat werd gedanst.
Dat had ik nou nog nooit gezien; wat bijzonder! En wat mooi gedaan ook.
Ik zie het mezelf nog niet doen, maar om naar te kijken was al prachtig.
Ben je benieuwd wat we zagen?
Kijk dan de viering terug op kerkomroep
(zondag 19 september, 10.00 uur, Op de Helte).

Na afloop van die kerkdienst kreeg ik een mailtje van een medegemeentelid:
Het gedanste kyrië van deze zondag bracht me een uitspraak van Wim Kan in herinnering:
Dansen is bidden met de benen, marcheren is vloeken met de voeten.

Als Cantorij Roden staan we altijd vrij serieus mee te werken in kerkdiensten.
Des te leuker is het dan als het wat minder ernstig mag; zaterdagavond gaven we als piratenkoor acte de presence op de bonte avond van onze PKN-gemeente.
We stonden op het programma  als ‘Shantykoor de club van Karel’.

Een van de leukste dingen van zo’n optreden is de bijbehorende verkleedpartij.
Bij kledingverhuurbedrijf Willy Luinge was er piratenkleding gehuurd en iedereen mocht zich naar hartenlust uitdossen.
Hoeden met doodskoppen, jassen met borduursel, sjaals: wat een lol!
Zelf mocht ik piratenkleding lenen van schoonzoon Jon: een door hem zelf gemaakte leren hoed, een blauwe hes en een echte floret.
Toen we werden aangekondigd stond er een mooi zooitje ongeregeld in de hal.

Terwijl we stampend opkwamen zongen we a capella: “Dit zooitje hier is een shantykoor,  normaal staat Karel Piraat hier voor……”
Eenmaal op het podium zongen we een eigen tekst op ‘No nay never’, de klassieker van The Dubliners.

Bij dit soort gelegenheden sta ik eigenlijk altijd met een gitaar om m’n nek,  maar bij een shantykoor hoort een accordeon.
Met mijn eigen accordeon heb ik nog nooit voor publiek gespeeld,  dus ik vond het allemaal best spannend.
De hele week heb ik me suf geoefend, want ik wilde het refrein meespelen op het klavier (de witte en zwarte toetsen) maar dat oefenen had ik niet hoeven doen.
Ik was zo nerveus  dat ik door het trillen van mijn vingers het knopje van de E-bas niet kon vinden.  Zwaiten dokter.
Maar ik kwam op gang en we zongen.
Gitaarspelen en zingen gaat op de automatische piloot, accordeonspelen en zingen tegelijk gaat niet.
Ik begeleidde alleen met de bas-toetsen en zong enthousiast  mee.

Gerard heeft twee filmpjes gemaakt: een van het stamplied ‘Dit zooitje hier….’ op de  melodie van The Wellermansong en een van ‘Deze clan van Karel’
Ze gaan als bonus bij dit blog vandaag.
We hebben er met elkaar erg van genoten om eens op zo’n andere manier voor het voetlicht te treden.
Han Post heeft van de avond prachtige foto’s gemaakt (2 zie je op dit blog, bedankt Han!). Je kunt alle foto’s bekijken op de website van de kerk.
Wordt vervolgd dus.
Heb jij een leuke foto gemaakt en wil je die met ons delen dan hoor ik het graag.

Hieronder de bonus-video’s.

Dit zooitje hier

Clan van Karel

Wil je elke dag een melding als er een nieuw blog verschijnt?
Installeer dan de RSS-feed app op je telefoon of tablet.
Hier lees je hoe dat moet.

Startweekend.
Ieder jaar weer iets waar we als PKN-gemeente naar uitkijken, maar na een jaar van digitale vieringen en bijeenkomsten die vooral niet doorgingen waren we blij dat we überhaupt mochten starten.
Er was een heel startweekend georganiseerd: vrijdagavond een speurtocht voor tieners, zaterdagmiddag een vossenjacht in het dorp, zaterdagavond een bonte avond en zondagmorgen een startzondagviering met creatieve activiteiten.
Wij waren aanwezig bij de bonte avond en de startzondag hebben we digitaal meebeleefd.

Op een bonte avond kun je van alles verwachten en er kwam ook inderdaad van alles voorbij.
We werden ontvangen door een meneer met een bolhoed en een rode neus: de toon werd gezet.
Later werden we vanaf het podium van harte welkom geheten door Tineke en Janny, die prachtig opgemaakt en gekapt de show stalen in een lange galajurk. Zij praatten met verve de acts op deze bonte avond aan elkaar.
Er was een prentenboek met een verhaal van Olifant, dat werd voorgelezen door Tiny,
Stijn en Annelies speelden piano voor ons en onze cantorij kwam uitgedost als piraten een optreden verzorgen als het shantykoor ‘de Clan van Karel’.
Daarover natuurlijk meer details in een volgend blog.
De kerkenraad liet ons raden naar spreekwoorden, die uit de bijbel komen.
Splinter en balk, handen wassen en onschuld…..het publiek was goed op de hoogte en alle spreekwoorden werden geraden, zelfs de kuil voor de ander. En die kwam niet eens uit de bijbel.
Het Jeugd Activiteiten Team bracht een hilarische uitvoering van het lied ‘Zit je deur nog op slot’
De Taakgroep Vorming en Toerusting had een quiz voorbereid en gaf daarmee een inkijkje in wat er zoal door hen georganiseerd wordt  en toen: was er koffie!

Na de pauze kwamen twee ega’s aan het woord; Tineke en Henk deden een boekje open over hun leven als partner van een dominee.
Maar ze klaagden niet…..

De ZWO vertelde iets over het project Dwelling places in Oeganda van ‘Kerk in actie’ en we zongen met elkaar een lied over dit project op de melodie van ‘het kleine café aan de haven’.
De voorgangers Walter en Sijbrand hadden een verrassende bijdrage: het publiek mocht 5 onderwerpen noemen waarover de heren vervolgens een sketch zouden opvoeren: één vertelde en de ander beeldde uit. Ook mochten we aangeven wanneer de mannen van rol moesten wisselen. Artiesten zijn het.
Het kostersteam stelde in een pubquiz moeilijke vragen aan de zaal over hun werk. Hoeveel stoelen staan er in totaal in de Op de Helte? Hoeveel fietsen kunnen er bij de kerken staan? Ik wist niet veel dus ik gokte maar wat; dus won ik niet. Dat was wel jammer, want de eerste prijs was een jaar lang gratis koffie na de viering. 😉
Walter zong het ontroerende lied ‘Fragile’ van Sting en Sijbrand bracht op zijn accordeon een tranentrekkende smartlap ten gehore die we allemaal mochten meezingen: ‘Bloeiende twijgen’.
Nog even iets rechtzetten: een accordeon is geen trekzak.

Ben je nieuwsgierig geworden en wil de je de bonte avond terugkijken?
Dat kan op Kerkomroep: zaterdag 11 september 19.30 uur, Op de Helte.

We zijn weer gestart!
Vol goede moed beginnen we aan een nieuw seizoen onder het thema ‘Van U is de toekomst’, waarin we elkaar hopelijk weer veel gaan zien en spreken: discussiërend, luisterend, handwerkend, mediterend, koffie drinkend schilderend, en vooral zingend.

Meer lezen over het startweekend en de foto’s van Han Post bekijken?
Neem dan een kijkje op de website van onze kerk, in de loop van de week zullen daar de verslagen en de foto’s op verschijnen.