Categorie: Kerk & gemeente Pagina 16 van 53

‘Hij maakte een zweep van touw en joeg ze allemaal de tempel uit’.
Een zin uit de schriftlezing van gistermorgen.
De viering van onze PKN-gemeente stond in het teken van ‘het huis van God.
De drie verschillende kerken van onze gemeente werden benoemd. Klein, oud of groot: alle drie hebben ze hun eigen sfeer.
Is het huis belangrijk voor de beleving van je godsdienst?

Als ik zelf nadenk over deze vraag, dan is het antwoord: ‘Ja’.
Een kerkdienst beleef ik heel anders als ik in een kerkgebouw zit, dan wanneer ik luister en kijk via YouTube of Kerkomroep.
Dat hoeft niet persé in één van de kerken van Roden te zijn;  haarscherp herinner ik mij de vieringen in Ferch en Aschendorf,  waar ik bijzondere dingen meemaakte.
(Zie Besuchen sie unsere Gottesdienst? uit 2018 en Een appelboom planten uit 2020.)

Gistermorgen vertelde voorganger Walter Meijles dat een kerk maar een gewoon gebouw is als er geen mensen zijn.
Wij zijn de kerk. Wij beleven en zingen een liturgie in onze kerk, maar als de gemeente het gebouw niet bezielt is het een gebouw.
Dat ook een dorpshuis kan worden. Of een crèche.
Jezus veegt met een zweep van touw het tempelplein schoon, waar geldwisselaars en kooplieden geld verdienden aan de godsdienst.
Het was allemaal goed geregeld, daar niet van, maar daar was volgens Jezus het huis van zijn vader niet voor bedoeld.
Ook vandaag de dag is onze kerk een goed georganiseerd bedrijf, een geöliede machine als het gaat om bedrijfsvoering en geldstromen.
Maar is dat waar het uiteindelijk om gaat?
Dat het goed geregeld is?
Kijk naar het voorbeeld dat Jezus gaf en zoek het bij je zelf: wat doe ik zelf?
Wat haal ik uit mijn geloof en wat laat ik daarvan zien aan anderen?

Na de viering was er voor het eerst weer gezamenlijk koffiedrinken.
Even een praatje: hoe is het met je, wat vond je van de dienst, wat speelde Erwin weer mooi; ingewikkelder wordt het vaak niet, maar wel erg belangrijk.
Als de viering de taart is, dan is het koffiedrinken na die tijd de kers op die taart.
Of de krent in de pap.
Net zoals weer naar de dierentuin waar blije vrijwilligers je welkom heten, Holy Stitch bijeenkomsten en cantorijrepetities.
Want natuurlijk lusten we ook taart zonder kersen en pap zonder krenten, maar als ze er weer op en in zitten is het toch wel weer heel fijn!

We kennen in onze Nederlandse taal de uitdrukking: ergens  heilig  van overtuigd zijn.
In de viering in de Jacobskerk in Roderwolde ging het daar vanmorgen over.
We hoorden het verhaal van een profeet die in zijn vaderstad niet geliefd is.  Jezus spreekt in zijn eigen synagoge in Nazareth en strijkt zijn stadsgenoten tegen de haren in.  Ze zijn het absoluut niet eens met wat hij zegt; de emoties lopen vervolgens zo hoog op, dat hij door een woedende menigte bijna in een afgrond wordt gestort.
Maar, staat er dan, hij liep midden tussen hen door en vertrok.
Dit verhaal lezen? Lucas 4, het begint bij vers 16.

Emoties die hoog oplopen door heilige overtuigingen.  In onze tot op het bot verdeelde coronamaatschappij hoef je niet lang te zoeken naar voorbeelden.
En niet alleen op coronagebied: deze week nog werd maar weer duidelijk hoe mensen publiekelijk worden neergesabeld en weggetrapt als er fouten aan het licht komen.
En iedereen doet mee, ook de mensen met kilo’s boter op het hoofd.
Ziet op u zelve. Want je doet misschien geen onzedelijke dingen, maar ben je altijd zuiver op de graat*? Wie zonder zonde is werpe de eerste steen.

Het christendom is wereldwijd verbreid.
Het heeft veel goeds gebracht, maar het heeft ook heel veel ellende gebracht. Verdeeldheid gezaaid. Door heilige overtuigingen zijn er oorlogen uitgebroken, zijn mensen onderdrukt en weggezet.
Nu in Nederland de invloed van het christendom op de maatschappij behoorlijk afneemt, zou je misschien verwachten dat de verdeeldheid ook zou afnemen.
Maar, zo constateerden Gerard en ik vanmorgen bij de koffie, de verdeeldheid is er nog steeds.  Ook nu zijn er heilige overtuigingen die de emoties hoog doen oplaaien.
Het zit kennelijk in ons mensen om anderen koste wat kost te overtuigen van onze heilige overtuiging.
Je kunt je daarbij afvragen wat daar dan heilig aan is.
Heilig = is door wijding aan het goddelijke bijzonder gemaakt.

Tot besluit nog een mooie beeldspraak uit de overdenking van vanmorgen.
Voorganger Walter Meijles vergeleek de schreeuwende mensen die Jezus naar de afgrond duwden met onze eigen angsten en zorgen.
De angstgedachten en maar doormalende zorgen in ons eigen hoofd zijn als die opdringerige mensen die je naar de afgrond duwen.
Jezus zag ze onder ogen. Hij liep, vrij van angst, midden tussen hen door en vertrok. Hij liet zich niet intimideren en op voorhand veroordelen door de mensen.
Het in gebed benoemen van wat er zich in je eigen hoofd afspeelt en je bewust worden van deze gedachten is al een stap in de goede richting.

*En nee, graat is niet met een d. Dacht ik eerst ook, maar ik het het opgezocht.
Niet zuiver op de graat zijn betekent ‘onbetrouwbaar zijn’, ‘niet helemaal eerlijk zijn’.
De graat in deze uitdrukking is een visgraat. Niet zuiver op de graat werd gezegd van vis die niet helemaal ‘fris’ was, niet helemaal vers meer dus. De uitdrukking verwijst naar de kenmerken van verse vis, waarbij de ruggegraat en de kleinere graten stevig in het visvlees vastzitten. Bij minder verse vis zitten de graten losser; soms zitten ze zelfs helemaal los.
Bovendien is er bij niet-verse vis een rode verkleuring zichtbaar rond de ruggegraat; verse vis heeft deze verkleuring niet.

Vandaag is het Kana-zondag: op deze derde zondag in januari  staat het verhaal van de bruiloft in Kana op het leesrooster van de PKN.  Dit verhaal komt ieder jaar in deze periode terug, evenals het Blue Monday verhaal; dat is morgen. Voorganger Sybrand van Dijk begon zijn verhaal met die blauwe maandag: iets dat door de commercie in het leven is geroepen met de bedoeling om in deze deprimerende periode iets te kopen waar je weer blij van wordt.  We hoorden vanmorgen dat je niks hoeft te kopen om het leven toch te kunnen vieren, ook als de wijn op is.

Wat de viering  vanmorgen extra bijzonder maakte was de muziek. Arjan Schippers speelde voor de dienst een zelfbedachte combinatie van het stuk ‘Prelude in a classic way’ van Gordon Young en de overbekende bruiloftsmars van Mendelssohn.
Verder speelde hij tussen de twee schriftlezingen door het pianostuk ‘Just a simple lovesong’ van Laurens van Rooyen.
Zo mooi.
Zo prachtig en ingetogen gespeeld.

Na de preek zagen we een videoclip van Leonard Cohen.
Dat was wat mij betreft het meest indrukwekkende in deze viering.
Ik zag de tekst die Cohen uitsprak voorbijkomen en op de achtergrond zag ik in beelden de aarde, de dieren en de mens ontstaan.
Dit zei de voorganger er naderhand over:

“En nee, niet alles is  te begrijpen. Het is een lied dat je vaker zou willen horen, maar wat mij raakt is het enorme verlangen van degene die zingt.
Sommigen zeggen: hij zingt God en anderen zeggen juist: hij zingt de gelovige.
Sommigen zeggen: het is een man die voor zijn vrouw zingt of: het is een vrouw die voor haar man zingt.
“Ik zou willen dat jouw liefde en mijn liefde elkaar zouden kunnen ontmoeten; was daar nou maar een format voor, ‘a treaty we could sign’.”
Het gedoe om elkaar te vinden en het diepe verlangen om elkaar te vinden.
Blijkbaar is de liefde toch altijd sterker dan de onmogelijkheid.
Hierbij een link naar die clip.

Maar waarom is de titel van dit blog ‘bevoorrecht’?
Wie was er bevoorrecht?
Ik.
Vanmorgen mocht ik met een paar cantorijleden meezingen met de liederen om de gemeentezang kracht bij te zetten.
Vorige week zei ik dat ik de sfeer in het gebouw zo miste, de ontmoeting, het samen zingen, de beleving van een kerkdienst.
Nu was ik er bij.
Zonder koffie en zonder borduurwerkje.
Wat weer fijn.

Uit betrouwbare bron weet ik dat de kerkenraad deze week vergadert over ‘hoe verder’.
Dringend advies: open die kerk. Met mondkapjes, anderhalve meters en ventilatie. Maar wel open.

Voor de liefhebber:

Als je op mijn website ’terugbladert’ vind je meerdere blogs die over deze zondag gaan.
Hieronder een linkoverzicht.
Daar vind je ook  het blog van vorig jaar, toen we al bijna een jaar in de coronapandemie zaten.
Bijzonder om te lezen wat het toen met me deed; in dat blog schreef ik alle frustratie van me af.

2021 >>>

2018 >>>

2017>>

2015 >>

Zaterdagmiddag om 14.00 uur hadden we cantorij-repetitie.
Een beetje sikkeneurig zaten we aan het begin bij elkaar.
“We mogen toch niet zingen op 1e kerstdag..”
“Het wordt vast een totale lockdown.”
“Ik las ergens op internet dat in verband met het coronavirus het hele jaar 2022 niet doorgaat”.
Ha ha.
We lachten wel maar niemand was blij.

Maar we zongen wel.
Zig zag gezeten en op anderhalve meter.
En al zingend gebeurde het: we kregen er weer zin in.
Het zingen van de kerstmuziek was heerlijk en we genoten er met elkaar van.

De repetitie was in de Catharinakerk.
Die was al mooi versierd: er stond een grote kerstboom en er hingen overal van die mooie kerststukken.
Spijtig bedacht ik dat het misschien allemaal voor niets zou zijn; in ieder geval had ik er dan op deze zaterdagmiddag al even kunnen genieten.
Voor in de kerk stond de bloemschikking voor de 4e Adventszondag: het stelt een boek voor.
Aan de linkerkant dode herfstbladeren met rozen en paarse bloemetjes er in, aan de rechterkant een tekening. (klik op de afbeelding voor een vergroting).
Vanmorgen luisterde ik thuis naar de viering vanuit de Catharinakerk en werd de betekenis van deze bloemschikking uitgelegd.

Het dode blad staat voor de levenscyclus: dood blad valt van de boom als het nieuwe blad zich al weer aan het ontwikkelen is.
In die bladeren vormen de rozen de Hebreeuwse letter tsadi. Die letter/dat woord betekent ‘de rechtvaardige’.
Het kenmerk van de rechtvaardige is dat hij vasthoudt. De letter lijkt op een vishaak; een haakje dat vasthaakt aan wat goed is, aan wat blijven zal en aan de belofte.
De tekening aan de rechterkant van het boek is gemaakt door Ruud Bartlema en verbeeldt ook de letter tsadi.
Op deze website prijs ik vaak de organisten die ons zingen begeleiden, maar vandaag geldt mijn digitale applaus de mensen die zich inzetten voor het realiseren van de liturgische bloemschikkingen. Chapeau!

Terug naar de Catharinakerk op zaterdagmiddag.
Na het zingen nam cantor Karel nog even het woord.
“We weten niet hoe het met kerst gaat worden. Misschien maken we vrijdag een opname, misschien mogen we 1e kerstdag toch zingen, we wachten het maar af.
Wat men ons niet meer kan afnemen is deze repetitie. Samen hebben we kunnen genieten van het zingen van kerstmuziek en dat is al meer dan wat we vorig jaar met kerst hebben kunnen doen.”
Dit blog sluit ik af met de laatste woorden van de preek van vanmorgen: ‘De nacht gaat voorbij en het licht zal doorbreken. Houd moed en heb lief’.

Vandaag konden we twee kerkdiensten bezoeken.
In ‘Op de Helte’ was er om 10.00 uur een gewone viering van onze PKN-gemeente, vanmiddag om 16.00 uur was er een vesper.
Zo’n vesper wordt normaal gesproken om 19.00 uur gehouden, maar met een avondlockdown wordt dat lastig.

Ik koos voor de ochtendviering, met name omdat Bert van Dijk werd bevestigd als diaken.
Een beladen bevestiging, omdat hij de plaats inneemt van de vorig jaar in deze week verongelukte Frans Caljouw.
Het is een opsteker voor onze gemeente dat Bert deze taak op zich wil nemen.
Tijdens de bevestiging in het ambt zei voorganger Sybrand van Dijk: “Zo spreekt de Eeuwige: Ik heb nooit gevraagd om grote dingen. Ik heb nooit gevraagd om offers, rituelen of gebeden. Waar Ik om vraag mijn volk is: doe recht en wandel in vertrouwen. ”
Dat zijn mooie woorden om je ambtstermijn mee te beginnen.
Het deed mij denken aan de tekst uit Micha:
Er is jou, mens, gezegd wat goed is,
je weet wat de HEER van je wil:
niets anders dan recht te doen, trouw te betrachten
en nederig de weg te gaan van je God.

Vanmiddag was heel Nederland in de ban van Max Verstappen; die hele racerij kan mij absoluut niet boeien, dus ik zat achter de computer.
Mailbox leegmaken en beetje bloggen.
Aan de verslaggever die ik op de achtergrond hoorde en de reacties van Gerard uit de kamer meende ik af te kunnen leiden dat het niks ging worden met Verstappen.
Om 15.35 uur werd er  opeens heel hard geschreeuwd op de televisie en ook Gerard begon iets te roepen.
Had ie toch gewonnen!
Nou mooi.

Over tot de orde van de dag: de adventsviering om 16.00 uur.
Die keken we via Kerkomroep.
Een hele overgang na het tumult rondom Max……
Wat een weldadige rust ging er uit van deze adventsviering, uitgezonden vanuit de Catharinakerk.
Aan de viering werd medewerking verleend door een kwartet van zangers, onder leiding van ‘onze’ Karel, cantor van Cantorij Roden.
Een streling voor het oor.
Gemist?
Je kunt nog terugkijken/luisteren via Kerkomroep: 12 december, 16.00 uur, Catharinakerk.

’s Avonds staken we drie kaarsen aan in ons adventsstuk op de salontafel.
Derde advent al weer.
Op de afbeelding het adventsbloemstuk in Op de Helte.
Twee dingen wil ik op deze zondag met jullie delen.
1. De column van Daniël Lohues uit het Dagblad van het Noorden van gisteren met de titel ‘Kindje‘.
2. Een video die we vanmorgen in de kerk zagen van Mattias, die gevraagd werd naar het mooiste van die week.
Het was het aansteken van de kaarsjes. Hij zong ‘Kaars, jij mag branden….!’. Ontroerend was het.
Hierbij een link.

Afgelopen week overleed ex-collega Klaas die ik nog kende uit de tijd dat ik bij Justitie in Assen werkte (van 1979-1986).
De uitvaartplechtigheid was voor genodigden, wij konden het gisteren volgen via live-stream.
Klaas was een aimabele man met een groot en warm hart.
De kist was bedolven onder bloemen en de lovende woorden die over hem werden gesproken pasten bij hem en zijn leven.
Klaas en Alie hadden geen kinderen;  dat was in hun leven een groot verdriet, maar ze vonden troost in de vele contacten met neefjes en nichtjes die kwamen logeren en omgang met andere kinderen van vrienden en buren. Gul deelden ze aandacht, tijd én cadeautjes uit.
Ze hadden een fijn huwelijk en waren erg gelukkig met elkaar.
Het laatste gedicht dat werd voorgelezen tijdens de uitvaart was: Breng jij mij weg tot aan de brug? van Toine Lacet.
Hierbij een link naar dat gedicht op de website ‘Respect’.
Dat gedicht kende ik, daar had ik al eens een blog over geschreven.

Gisteravond bereikte ons het bericht dat ome Albert is overleden.
Hij was getrouwd met de jongste zus van mijn moeder, tante Lammie.
Hij is na een kort ziekbed overleden aan corona; hij was begin 80 en had nog nooit in het ziekenhuis gelegen.
De verslagenheid bij de familie in Berkel en Rodenrijs is groot.
Hij was de rots in de branding voor zijn gezin en voor tante Lammie, die al een aantal jaren een zwakke gezondheid heeft.

Het sterven van Klaas en ome Albert hield me vanmorgen nog erg bezig toen ik naar de kerk ging.
Ik koos voor de viering in Roderwolde, want daar ging Theo van Beijeren voor; die is al een tijdje met emiritaat en ik wilde hem graag nog eens horen.
De tranen zaten los vanmorgen.
De eerste schriftlezing was uit Jesaja 40: Troost mijn volk.
De tweede ging over Zacharias en Elizabeth die zo worstelden met hun kinderloosheid.
Als de emoties zo aan de oppervlakte zitten kunnen teksten zo binnenkomen.

Het is vandaag de eerste zondag van Advent, het begin van het kerkelijke nieuwe jaar. Op de afbeelding zie je het adventsbloemstuk in Roderwolde.
In zijn overdenking schetste de voorganger de uitzichtloze situatie van Zacharias en Elizabeth.
De toekomst die op slot zit.
Het gevoel dat veel mensen nu ook ervaren met de coronapandemie, de klimaatcrisis en de polarisering in de maatschappij van voor- en tegenstanders van vaccinatie.
Het ene kaarsje dat we vanmorgen aanstaken zegt ons dat we de moed niet moeten opgeven.
Het licht zal de komende weken groter worden: de weg naar een nieuwe toekomst.

De viering in de kleine Jacobskerk in Roderwolde met de bekende orgelmuziek van Lykele gaf me de troost die ik zocht.
In mijn hoofd had ik op de terugweg het stuk ‘Comfort Ye’ uit de Messiah van Händel met de tekst uit Jesaja 40: ‘Troost….’
Ook even genieten van dat stuk? Hierbij een link naar een uitvoering op YouTube: Comfort Ye

Vanmorgen zocht ik nog even op wat ik destijds had geschreven over dat gedicht van Toine Lacet.
Dat was een verhaal uit 2015 met de titel ‘Orgel? Of preekstoel?‘ over een viering waarin Theo van Beijeren voorging.
Voor mij was de cirkel weer rond.
En net als toen (zes jaar geleden al) zeg ik: Theo, bedankt voor de fijne viering vanmorgen.

Toen ik gistermorgen aan kwam fietsen bij de kerk voor de zondagse viering stonden er twee bozig kijkende heren in zwart pak ons op te wachten.
Ze zwaaiden met borden met teksten en riepen dat we om moesten keren: “Keert terug op uw schreden! Het einde der tijden is nabij!”
(klik op de foto voor een vergroting).
In eerste instantie wilde ik aan hun verzoek gehoor geven: weer lekker naar huis. Koffie!
Maar ik begreep natuurlijk ook wel dat dat niet de bedoeling was.

Eenmaal binnen bleken de onheilsprofeten bij de viering te horen.
Het was een ‘Ik zie jou viering’ met als thema ‘Toekomst & milieu: zorgzaam zijn voor de aarde’.
De zwarte mannen bij de deur waren inmiddels getransformeerd tot dominees; er was over het algemeen wat lacherig gereageerd op hun waarschuwingen.
“Zo was het dus vroeger voor de profeten ook…” hadden ze met z’n tweeën geconstateerd.
En niet alleen vroeger.
Hoe gaan wij om met de profeten van onze tijd?
Met de Greta Thunbergs? Met de klimaatactivisten?

We zagen o.a. een prachtige clip bij het nummer ‘Is this the world we created‘ van Freddy Mercury en Brian May (Queen).
We moesten ook zelf aan de slag.
Als wij nou een spandoek zouden moeten maken over wat anders moet, wat zouden we daar dan op zetten?
In kleine groepjes werden we aan het werk gezet.
Hoe vat je nou zo’n immens probleem samen in één slagzin?
Ons groepje voerde een gesprekje over ons almaar uitbreidende consumptiegedrag, dat we meer lokaal  zouden moeten kopen en meer  aan hergebruik zouden moeten doen; dat vatten wij samen met het woord ‘CONSUMINDEREN’.
Op de andere borden stonden soms heel andere dingen.

Braken we ons al het hoofd over wat we op het bord moest zetten, daarna werd het nog lastiger.
Er  was een zaalgesprek  naar aanleiding van wat we op de borden hadden gezet.
Dit waren de vragen:
– wat is het probleem?
– voor wie is het een probleem?
– wat zijn de oorzaken van het probleem?
– welke oplossingen zijn mogelijk?
– wat staat de oplossingen in de weg?
– hoe komen we de obstakels te boven?

Zucht. Diepe zucht.
We kwamen er niet uit, zelfs niet als we de problemen beperkten tot alleen de gemeente Noordenveld.
Eén advies sprong er voor mij echt uit: wees niet steeds maar zo bezig met geld, werk en bezit, maar zie om naar elkaar.
Zorg niet alleen goed voor je eigen persoontje, maar kijk naar de mensen die zich in jouw netwerk bevinden en bedenk wat je voor hen zou kunnen doen.
En al die andere dingen die genoemd werden? Ook doen.
Rommel opruimen, lokaal kopen, minder nieuwe spullen kopen maar eerst kijken op Marktplaats of in de kringloopwinkel, geen fossiele brandstoffen gebruiken, niet ieder jaar de laatste mode kerstrotzooi kopen en minder vlees eten.
Alle kleine beetjes helpen namelijk.
Door het te doen en er aandacht voor te vragen geef je het goede voorbeeld en doe je concreet iets om de klimaatcrisis een halt toe te roepen.

Een pareltje in deze viering was het lied ‘People help the people’  van Birdy, uitgevoerd door Daphne Adham, begeleid door Arjan Schippers op de piano.

De bozig kijkende heren stonden niet meer met hun borden bij de uitgang.
Die waren denk op weg gegaan. Met een aktentas bij de deuren langs…..

In september kreeg ik een mail van  dominee Sybrand van Dijk.
Er werd in december een kerstmarkt georganiseerd rondom de Catharinakerk en het leek de organisatie leuk als er een Christmas-carol koortje zou zingen.
Of ik het zag zitten om dat bij elkaar te brengen?

YES!

Die week daarop stuurde ik een mail aan de ‘carolsingers’ uit 2019.
(Geen idee wat ik bedoel? Lees dan het blog PKN-Christmascarolskoor met bonus uit november 2019.)
Er waren al weer ruim 20 enthousiastelingen die mee wilden doen; we zouden repeteren op woensdag 1 en 8 december en 11 december zouden we op de Roder Weihnachtsmarkt zingen.
Maar je raadt vast al wat er nu komt; de Weihnachtsmarkt is afgeblazen.
De geruchten omtrent dat nieuws sijpelden langzaam binnen; gisteren kreeg ik al wat mailtjes van verontrustte carolszangers.
“Wat gaan we doen?”

Dit heb ik het carolsclubje gisteravond gemaild:
Nu de Roder Weihnachtsmarkt 2021 is afgeblazen gaan we geen carols zingen met elkaar.
Op mijn werk werd er ook van alles afgeblazen met als reden: “Als we allemaal de mazen van het net gaan opzoeken hebben die maatregelen geen enkele zin.”
Met tegenzin en knarsetandend stem ik in met deze visie.
Ook wij moeten het niet doen.
Wat je ook doet: er ontstaat altijd discussie en als kerk wil je niet het onderwerp van die discussie zijn.
Ik voel me verantwoordelijk voor de groep (al meer dan 20 mensen!) en voor het evenement en ik durf het niet aan.

Het behoeft vast geen nadere uitleg dat me dit heel erg spijt.
Er waren zulke enthousiaste, blije reacties, dus ik verwacht dat het ook voor jullie erg teleurstellend is.
Maar het idee blijft overeind: volgend jaar hopen we bij de Roder Weihnachtsmarkt carols te zingen.
Houdt moed.

Was dit nu de waarde van mijn dag?
Nee.
De waarde van mijn dag waren de hartverwarmende reacties die ik daarna kreeg.
Gedeelde smart is halve smart.
De mooiste reactie kwam van een bas van de cantorij.
‘Dat begroot mie tou tonen oet!!’
Zo ist.

Zondagmorgen 14 november.
We bekijken online de kerkdienst vanuit de Carharinakerk in Roden.
Bij de afkondigingen zijn er vier berichten van overlijden waarvan ik  drie mensen goed heb gekend.
Mevrouw Huberts,  trouw gemeentelid, trotse oma van kinderen die bij onze kinderen in de klas zaten en lid waren van ons kinderkoor. Zij werd maar liefst 97 jaar.
Mevrouw Wiersinga, moeder van onze organist Erwin en collega-vrijwilliger bij de openstelling  van de Catharinakerk en tenslotte Grietje Beuving; haar ken ik als koorlid van het Rodens Christelijk Gemengd Koor waar ik van 1989-1994 lid van was*.
Het vierde bericht betrof het overlijden van een meneer die ik niet persoonlijk gekend had.

Vier gemeenteleden overleden.
Hoe langer ik in Roden woon, hoe vaker het mensen zijn die ik ken.
Je weet hoe het gaat: je kent elkaar van een activiteit bij de kerk, je doet een poosje dingen samen, je staat eens samen een kop koffie te drinken na een kerkdienst, als je elkaar in het dorp tegenkomt groet je elkaar en soms praat je even bij. “Hoe ist met de kinder?” enzovoorts.

De vier genoemde namen bepalen me bij mijn leven in Roden en mijn leven daarvóór in Hoogersmilde.
Daar kende ik iedereen in onze  Hervormde gemeente. Bij naam en toenaam.
Als iemand overleden was wist je dat gelijk dezelfde dag nog, want dat ging als een lopend vuurtje door het dorp.
Als wij daar nu naar het graf van onze ouders lopen, herinneren we ons bij bijna ieder graf het gezicht bij de naam die op de steen staat.
Roden is vele malen groter dan Hoogersmilde en dat geldt ook voor de kerkelijke gemeente.
Ik weet nog hoe ontheemd ik me in 1989 voelde in Roden, ik dacht dat ik er nooit aan zou wennen.
Een jaar later zat Gerard al in de kerkenraad en draaide ik als vrijwilliger in verschillende groepjes mee; na vijf jaar vonden familie en vrienden dat wij al aardig ‘ver-Rodenst’ waren.
Kinderen aan het avondmaal, de paascyclus, kindernevendienst: in Hoogersmilde nog lang niet aan de orde, maar wij vonden het al gauw gewoon.

Roden zal voor mij nooit hetzelfde worden als Hoogersmilde, maar toch zijn we hier helemaal ingeburgerd.
Het dorp past ons als een jas en we voelen ons thuis.
Het doet me wat als er vanaf de kansel vier namen worden genoemd van mensen uit onze gemeente die overleden zijn.
Gemeenteleden waar je een klein stukje mee hebt opgelopen en die deel uitmaken van onze geschiedenis in Roden.
Een geschiedenis van 32 jaar al weer.
‘De tijd vliegt’ las ik laatst ergens ‘maar men vergist zich: de tijd blijft en wij zijn het die vliegen‘.

In november 2014 schreef ik het verhaal ‘Theresiënmesse‘ mijn belevenissen bij het Rodens Christelijk Gemengd Koor.