Categorie: Kerk & gemeente Pagina 32 van 50

Mijn eigen ‘Morgan guitar’

Nu de Catharinacantorij niet meer bestaat doen Gerard en ik wat vaker mee aan ‘ad-hoc’-koortjes. Eén zo’n koortje is het kwartet dat we vormen met Piety (sopraan) Jaap (bas) Ada (alt) en Gerard (tenor). We zijn de door ZWO gevraagd of we met z’n vieren wilden zingen in de  door hen voorbereide vesper op zondag 18 februari, volgende week zondag.

Vanaf half januari komen we op woensdagavond bij elkaar om te repeteren bij ons aan de keukentafel. Ik hoef vast niet uit te leggen dat dat zeer genoeglijke avonden zijn.
Er staat een keyboard op tafel, Piety en ik hebben de gitaar erbij en samen zingen en oefenen we net zo lang tot het er in zit. Woensdagavond hadden we de laatste repetitie: de volgende keer zien we elkaar zondagavond de 18e om 17.30 uur.

Naast het zingen drinken we samen koffie en praten over de meest uiteenlopende onderwerpen. Woensdagavond zat Jaap te vertellen dat hij die dag bij zijn kleinzoons in de klas was geweest; er was ‘Opa & Oma-dag” op school. Ze hadden er best ver voor moeten rijden, maar ze hadden er een tweedaagse trip van gemaakt.
“Anders dan vroeger hoor!” vertelde Jaap; hij schetste hoe het er aan toe ging in de klas van de jongste kleinzoon. “Het gaat allemaal digitaal joh. Ze hebben daar ook zo’n beamer, net als bij ons in de kerk. (Jaap zit in het beam-team; een hippe opa!). Ze zien op zo’n schermpje een ‘k’ en dan komen er vervolgens autootjes langs rijden met letters er op en dan moeten ze het autootje aanklikken waar de ‘k’ op staat.”
Jaap had niet alleen naast zijn kleinzoons gezeten, want die hadden alle vier de grootouders op bezoek in de klas. Hij was leen-opa geworden voor Maarten, waarvan de eigen opa en oma niet konden komen.

Ik lette op Jaap en zag hem met terugwerkende kracht nog genieten.
We kregen het nog even over vroeger, toen hij lezen en schrijven had geleerd. Met het leesplankje; aap, noot, mies. Wat een wereld van verschil. En wat heerlijk dat je als opa en oma zo wordt meegenomen in het leven van je kleinkinderen.

We zaten woensdag zo gezellig te babbelen, dat we bijna vergaten waar we voor bij elkaar zaten. “Kom, we gaan zingen!”
Kom je ook naar ons  luisteren? Zondagavond 18 februari, 19.00 uur in de Catharinakerk op de Brink in Roden.

Gistermorgen was er een bijzondere viering in Op de Helte.
Er werden nieuwe ambtsdragers bevestigd; Hadewich Schimmel als pastoraal ouderling en ‘mijn’ Gerard als ouderling met een bestuurlijke taak.
Bij de ingang werd iedereen welkom geheten door ds. Walter Meijles en wij werden begroet als ‘broeder en zuster Waninge’. Dan schiet ik al in de lach; het past zo niet meer in de huidige omgangsvormen binnen onze kerk, al voelen we ons natuurlijk wel als één grote familie met elkaar verbonden.

Het was een feestelijk gebeuren gistermorgen. Er was familie (dochters,  schoonzoon,  twee broers/schoonzussen) en het was een mooie viering.
De liederen die we zongen pasten goed bij het bijzondere karakter van de viering en de orgelbegeleiding van Erwin Wiersinga was weer prachtig.
De bijeenkomst begon met een vrolijke noot: er ging iets mis.
(Vind ik stiekem altijd erg leuk; als gemeentelid dan. Als het jezelf betreft is het ineens een stuk minder grappig……)
De dominee kondigde aan dat we Psalm 11 gingen zingen, Erwin speelde ook psalm 11, maar op de beamer verscheen Psalm 111. Na één regel stopte het orgelspel, de gemeentezang was halverwege de regel al in schoonheid gestorven.
Erwin hing vervolgens over de balustrade bij het orgel: “Wat ging er mis?”
De voorganger vroeg aan Erwin: “Wat heb je ingestudeerd?”
Dat is geen goede vraag aan een gelauwerd organist. Kostelijk was zijn reactie: “Ingestudeerd?!? Het is u vraagt wij draaien….”
Daarna zongen we Psalm 111.

In de overdenking vergeleek de voorganger de nieuwe ambtsdragers met de profeten in het oude Israël.  Er waren nogal wat overeenkomsten.
– Een aanvankelijke weerstand tegen de roeping, maar na enige druk toch de schouders er onder zetten.
– Je taak niet voor eigen rijkdom uitvoeren. Sterker nog: het kost nogal wat investering van je eigen tijd en energie en wat je er voor terug krijgt? Je mag hopen dat het in balans is.
– Hun handelen toont hun ware aard.

Na de preek was de korte plechtigheid van de bevestiging, beide ambstdragers lieten een duidelijk ‘Ja’ horen en kregen de zegen.

Bloem van de kindernevendienst. 

De kinderen van de nevendienst hadden een mooie bloem gemaakt voor de nieuwe kerkenraadsleden (het thema van de viering was “Je hoeft niet bang te zijn”) en ze kregen ook een roos ‘gemaakt door  de Schepper’  zoals de dominee treffend opmerkte. Na viering waren er veel felicitaties en goede woorden van  de andere gemeenteleden.
Na de koffie namen we de familie nog even mee naar huis voor een drankje en om nog even na te praten.
Zwager Jan vond één lied qua tekst bijzonder goed bij de viering passen, lied 345 ‘Gij hebt uw woord gegeven’, met name de woorden van het tweede couplet.
Nu ik U heb gegeven mijn woord op deze dag,
geef dat met heel mijn leven ik daarvoor instaan mag, 
dat ik het in mijn daden waarmaak aan iedereen.
Maak zichtbaar uw genade door mij en om mij heen.

Inderdaad, erg toepasselijk.
Maar, broeders en zusters, dat geldt niet alleen voor kerkenraadsleden.

Vorig jaar gingen we op zondag 15 januari even naar mijn moeder voor een kop koffie.  Op 15 januari 1960 waren ze getrouwd (zie 2015 >>>),  maar sinds mijn vader was overleden was er weinig feestelijks meer aan de datum. Maar het werd nog altijd wel even benoemd; soms  haalden we wat herinneringen op, maar soms was ook alleen er zijn al voldoende. Nu staat hun mooie trouwfoto in onze kast en hoeven we niet meer naar Hoogersmilde.

Daar dacht ik aan toen we gistermorgen in de Catharinakerk zaten. Het verhaal van de  bruiloft te Kana stond centraal. We zagen een mooie foto van Willem Alexander en Maxima op hun trouwdag en we hoorden het verhaal uit het boek van Winnie de Poeh over Teigetje die gaat trouwen met het bos. Verder werd natuurlijk het verhaal voorgelezen over de bruiloft waar de wijn op was.

Het overkomt me niet vaak,  maar gisteren kon ik mijn aandacht niet goed bij de viering houden.

Eerst werd ik al bepaald bij de bovengenoemde trouwdag van mijn ouders waarbij mijn gedachten met me op de loop gingen.  En toen de voorganger aan zijn overdenking begon,  veronderstelde hij dat Maria al wist wat Jezus in zijn mars had. Net zoals moeders van nu soms al in hun kinderen zien waar hun sterke punten liggen en wat ze daarmee in het leven kunnen doen. Toen dwaalden mijn gedachten naar onze dochters en popten er daarna weer allerlei zijstraatjes op  in mijn hoofd. Flarden van het verhaal van de predikant kreeg ik mee, maar ik kwam er niet goed in.  Zelfs het zingen ging minder als anders, het leek wel of ik er niet helemaal bij was.  Dat is jammer maar niet onoverkomelijk; van anderen hoor ik dat iedereen daar wel eens last van heeft.

Wat ik mee zal nemen uit deze viering is de opmerking van de dominee over onze eigen rol. Net als bij Maria en Jezus verwachten mensen soms iets van ons. Er zijn genoeg situaties in mensenlevens waarbij de wijn even op is. Kun jij niet….? Kunnen wij niet?

De preek niet gehoord en er toch iets van meenemen. Dat was al eens eerder gebeurd, heel toevallig ook met het verhaal van de bruiloft te Kana als thema. En met bijna dezelfde conclusie:  omzien naar elkaar,  luisterende oren bieden en je handen laten wapperen. Benieuwd naar dat verhaal?  Zie 18 januari 2015 >>>. Toen zongen we nog met de Catharinacantorij!