Categorie: Kerk & gemeente Pagina 43 van 54

Kerkdiensten, bijeenkomsten van de PKN-gemeente Roden-Roderwolde

18 november: Adderengebroed!

Door Ada

Op 18 november 2016

Woensdagavond werd ik uitgemaakt voor adderengebroed.
Het kwam uit de mond van iemand die de rol van Johannes de Doper op zich nam.
Samen met een Sadduceeër stond ik als Farizeeër bij de Jordaan.
Ik ergerde me groen en geel aan die langharige, sprinkhanenetende hippie die mensen doopte en zich zoveel verbeeldde dat hij mij en mijn collega uitmaakte voor slangeneieren.
Drie softies lieten zich dopen door die valse profeet, dat dwaallicht dat ons zoveel hoofdbrekens bezorgde. Een boom, die al jaren aan de rivier had gestaan bemoeide zich er zelfs tegenaan.
Het ergste was nog wel dat die oproerkraaier beweerde dat er nog zo iemand na hem zou komen. Nog meer rampspoed en ellende, ik moest er niet aan denken….!

Dit is wat er gebeurt als je meedoet aan een avond bibliodrama met Bart Elbert. (zie ook 21 oktober >>>)
Je leeft je in in een bepaalde rol van een personage uit het verhaal.
Het bijzondere was dat het mij geen enkele moeite kostte om de farizeeër neer te zetten. Onsympathiek, onvermurwbaar en overtuigd van mijn eigen gelijk.
Bij de softies bracht mijn gedrag recalcitrantie teweeg.

Je leert heel veel over het verhaal dat centraal staat die avond. We spelen het uit en daarna vertellen we aan elkaar hoe we het verhaal hebben ervaren. Het is een hele bijzondere vorm van bijbelstudie; omdat iedereen zich inleeft in een ander personage en dat later wordt besproken, bekijk je het verhaal vanuit verschillende uitgangspunten.
Benieuwd naar hoe dit verhaal in de bijbel staat? Zie Mattheus 3 >>>
Op 4 december staat deze lezing centraal in de DeltAnders viering in Op de Helte.
Na woensdagavond heb ik meer begrip voor de houding van de Farizeeër: hij zag zijn autoriteit afbrokkelen en bekeek de nieuwlichterij met argusogen. Lijkt het je ook leuk om een bijbelverhaal eens op een andere manier te beleven? We komen nog bij elkaar op 30 november en 14 december.

Reageren

15 november: de ‘Maandagavond-club’.

Door Ada

Op 15 november 2016

In Kerk & gemeente, Muziek

Al vanaf 1982 is er in Roden de maandagavondclub, destijds opgericht door de Raad van Kerken te Roden. Het is een gezellige club voor mensen met een verstandelijke beperking uit Roden, Leek en omgeving. Elke tweede en vierde maandag van de maand komen de leden samen in “De Deel” op de Brink; er wordt gezongen, verteld, geknutseld en spelletjes gedaan. Af en toe word ik gevraagd om een avond met ‘gitaar & zang’ aanwezig te zijn.

Gisteravond was ik er weer bij. Omdat ik niet de namen van iedereen ken krijgt iedereen van mij een sticker waar ze hun naam op schrijven, dan kan ik tijdens de spelletjes iedereen bij de naam noemen. Die spelletjes zijn eenvoudig maar zeer doeltreffend.
Bij het eerste onderdeel gisteravond neuriede ik een liedje en was het de bedoeling dat ze zouden raden wat de titel van het liedje was. De dames en heren zitten dan op het puntje van hun stoel. Meehummen. Best lastig nog hoor….. bij het Wilhelmus is er wel herkenning, maar dat wordt gekoppeld aan voetbal: “Wij houden van Oranje!” riep Pieter. Bijna. Als ze een lied hebben geraden gaan we het hele lied met elkaar zingen. Maar bij het Wilhelmus zingen ze beslist minder hard dan bij “Zie ginds komt de stoomboot”. Johan wil eigenlijk alleen maar Sinterklaasliedjes zingen, dan leeft hij helemaal op.
Ik probeerde ook een kerstliedje. “Er is een kindeke geboren op aard.” Een leidster probeerde een afwezig meisje er wat bij betrekken. “Bij welk feest hoort dat Annemarie? Er is een kindeke geboren op aard.” Annemarie: “Is dat zo? Oké….”
Achteraf blijkt dat Annemarie haar gehoorapparaat niet in heeft. Richard loopt naar haar toe en geeft haar een goedbedoeld advies: “Je moet een nieuw gehoor-apparaat aan Sinterklaas vragen!”

Het Noach-spelletje gaf enorm veel reuring. Voor dit spel had ik een oud dieren-memory meegenomen. Alle deelnemers kregen één dierenplaatje, ik hield de andere helft. Vervolgens hield ik een plaatje omhoog en vroeg: Wie heeft dit dier? Hoe heet dit dier? Wat voor geluid maakt het? Ken je ook een liedje over dit dier? Zo ja, dat gingen we dan samen zingen. Grote pret. We zongen ‘Alle duiven op de dam’, ‘Guus kom naor huus want de koeien staon op springen’ ‘M’n tante uit Marokko (die van de kamelen)’; allerlei dieren passeerden de revue.

Ongeveer een uur ben ik met ze aan het zingen geweest. Voortdurend begeleid door Frits op de handtrommel, een aantal tamboerijnen, vier sambaballen en regelmatig enthousiast handgeklap.
Zingen is gezond, op zo’n avond merk ik dat dat écht zo is.
Ik knapte er in ieder geval ontzettend van op!

(De namen voor dit blog zijn gefingeerd ter bescherming van de deelnemers)

Reageren

14 november: Gastblog Gerard. Kuierlatten & praten.

Door Ada

Op 14 november 2016

In Gastblogs, Kerk & gemeente

Als gastblogger wil ik deze keer graag iets schrijven over de werkgroep Zending Werelddiaconaat en Ontwikkelingshulp (afgekort, ZWO) De groep (waar ik al aardig wat jaren deel van uitmaak) bestaat uit zeven bevlogen mensen die zich vooral inzetten voor financiële hulpvragen over onze landsgrenzen. Een groep die het van actie en reuring moet hebben om aan geld te komen voor goede doelen.

Op 3 oktober schreef Ada over de activiteitenmarkt op startzondag van de ZWO. Gemeenteleden konden deelnemen aan 27 activiteiten die aangeboden werden door andere gemeenteleden. Met als doel elkaar op een andere manier te ontmoeten en om het ouderen project te sponsoren in Moldavië. Tot nu toe staat de teller al op ruim 1150 euro.

Voor de activiteitenmarkt had ik de activiteit ‘Wandelend praten’ aangeboden. Gistermiddag had ik mijn deelnemers uitgenodigd om een wandeling te maken. Voordat we de kuierlatten namen bespraken we de afbeeldingen van de nieuwe kunstkalender voor 2017 van de ZWO. Het doel hiervan was om je in te leven in het thema CONTRAST.
Als voorbeeld hier de foto die voor de kalender is gemaakt door Piet Notenbomer. Hij zegt hier zelf over:

Het contrast waar ik voor viel was de vrede
van de koeien de wei en de dreiging in de lucht daarboven.
Als symbool voor het contrast van de rust waarin wij leven
met de verwoestende chaos op zoveel plaatsen in de wereld

Contrast in je leven, in je omgeving. Contrast tussen armoede en welvaart, tussen wel of niet kunnen studeren. Wat je hebt mee gekregen van je ouders of van je opa en oma. Het lijkt er op dat wij in een tijd leven waarin het contrast alsmaar groter wordt. Worden wij er bang van, verharden wij daarin, of leert het ons iets? In ons spreekwoordelijke rugzakje pakten wij tijdens de wandeling door het sterrenbos van alles uit van wat we van ons leven hebben (mee)gemaakt en geleerd. Het waren mooie en waardevolle gesprekken. Met na afloop thee/koffie en eigengemaakt appelgebak van Ada, want ook dát kan ze goed naar recept van mijn moeder. Een waardevolle dag voor iedereen.

Mooi ook om te zien hoe onze kunstkalender wordt gewaardeerd en weer goed wordt verkocht. Gistermorgen was er na de dienst was er in de hal koffiedrinken, daar was de nieuwe kunstkalender te koop. Voor het vierde jaar op rij brengt de ZWO

Contrast

de zelfgemaakte jaarkalender uit.
Kunstenaars uit Roden en omgeving hebben een kunstwerk gemaakt bij het thema Contrast.
Schilderijen, foto’s en naaldkunstwerken vormen de afbeeldingen van deze kalender.
De originele kunstwerken hangen in de hal van Op de Helte.
Hiernaast een afbeelding van de voorkant van de kalender. Het is een beeldengroep(je) waar ‘Contrast’ heel duidelijk in verbeeld wordt; het is gemaakt door Tiny de la Ferté.
De prijs van de kalender is € 8,= en hij is ook te verkrijgen in de Wereldwinkel en bij ’t Kruispunt in Roden. De opbrengst van deze kalender gaat naar Moldavië, naar het project ‘Jong voor oud in Brinza’.

Reageren

13 november: Geloven doe je in de kerk?

Door Ada

Op 13 november 2016

In Kerk & gemeente

….. bekende Rodenaar…..

Zondag. We wandelden vanmorgen rond half tien richting Op de Helte voor de wekelijkse viering. De voorganger begon zijn overdenking met aandacht voor het project: “Geloven doe je in de kerk?” >>> van de PKN. Op één van de zes posters prijkt het hoofd van Jan, betrokken lid van onze gemeente. “Er hoort ook nog een verhaaltje bij” vertelde Jan vanmorgen later bij de koffie, hij was benieuwd wat ze daarvan gemaakt hadden. We gaan het zien, in januari 2017, de maand van de spiritualiteit.

Stiekem hoopte ik vanmorgen op het vervolg van de cliffhanger van vorige week: het stukje film waarin Jozef zich bekend maakt aan zijn broers.
We zagen wel plaatjes, geen filmpje. Maar we hoorden gelukkig wel hoe het afliep. Goed, maar dat wist ik natuurlijk al, het verhaal is overbekend. De voorganger legde vanmorgen de nadruk op de verhoudingen tussen broers en zussen.
Hoe gemakkelijk die verhoudingen verstoord kunnen worden en hoe moeilijk het is om daarna weer een verzoening tot stand te brengen.
“Blijf niet hangen in ruzie en onvrede. Maak het goed. Daar heb je geen ‘Familiediner’ voor nodig. Toon berouw, laat zien hoeveel verdriet het je doet, blijf niet boos en bitter” hield de dominee ons voor. Iedereen heeft wel een onvolkomenheid, reken mensen daar niet op af.
Hij noemde in dit verband een prachtige zin uit het werk van Leonard Cohen, de dichter/zanger die deze week op 82-jarig leeftijd overleed.
There is a crack in everything, that’s how the light gets in.
Overal zit wel een barst in, zo valt het licht naar binnen.
Klik hier >>> voor ‘Anthem’ van Cohen.

Na afloop van de dienst zocht ik thuis naar aanleiding van het posterproject ‘Geloven doe je in de kerk’ naar informatie hierover op internet. Daar stuitte ik op de website van Lianne Post (Theoloog onderweg) die een blog heeft geschreven met de titel: “Geloven doe je in de kerk? Mopperen ook.” Lianne is een twintiger een geeft in heldere bewoordingen haar mening.
Vond ik leuk. Ook benieuwd naar Lianne’s blog? zie >>>.

Reageren

7 november: Imca Marina en de Zangeres zonder naam.

Door Ada

Op 7 november 2016

In Kerk & gemeente

Gistermorgen zou ik naar de wekelijkse viering van onze PKN-gemeente, maar ik was niet fit. Kan gebeuren. Gerard ging wel en ik bleef thuis. Eén van de zegeningen van deze tijd is dat je dan de dienst niet hoeft te missen, maar dat je thuis kan meeluisteren via Kerkomroep; fijne uitvinding.

Thuis beleef je zo’n kerkdienst anders. Dan hoef je bijvoorbeeld niet stil te zijn en kun je je er hardop tegenaan bemoeien. Dat deed ik ook.
De dominee zei dat Imca Marina de echte naam was van de Zangeres zonder Naam.
“Nee man…” riep ik tegen het scherm “dat is Mary Servaes!”
Maar hij hoorde mij niet en ging nog even door. Totdat iemand uit de gemeente riep dat hij niet de goede naam gebruikte.

Jozef moet huilen als hij zijn broers weer terug ziet.

Maar eigenlijk was dat helemaal niet de essentie van het verhaal. Het ging erom dat de Zangeres zonder Naam op het eind van haar leven een boek had geschreven waarin ze afrekende met iedereen die haar tijdens haar carrière onheus had bejegend.
Ze ziet om in wrok.
Als je dat afzet tegen het verhaal van Jozef die zijn broers na jaren terugziet, dan leren we van dit verhaal dat wraak nooit de goede oplossing is.
Omzien in wrok betekent voor jezelf een hart vol bitterheid en voor de ander een levenslang schuldgevoel.

Thuis met een kopje thee miste ik veel. Het stukje uit de film van Jozef met een heuse ‘cliff-hanger’ voor de volgende viering. Het schilderij van de man met de zware last van de verantwoordelijkheid. En ik miste het brood en de wijn van de avondmaalsviering. Ik hoorde alleen maar het oneindig vaak gezongen ‘Ubi caritas’. Dat is wel mooi als er een koor is waarbij de dirigent variaties aanbrengt in het zingen, maar dit was niet fijn om naar te luisteren.
Jammer. Temeer omdat dat één van de beste organisten van ons land op het orgel krukje zit: vraag hem een gedeelte van het avondmaal te omspelen met een bewerking van een toepasselijk lied.

Wat ik het meest mis bij het beluisteren van de viering is het contact met de andere gemeenteleden. Horen is iets anders dan zien, voelen, praten.
Volgende week ben ik er weer voor de ontmoeting. En het vervolg van de cliff-hanger!

Reageren

4 november: Cantorij met een beagle.

Door Ada

Op 4 november 2016

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Sinds vorige week hebben wij een hondje bij de cantorij-repetitie. Een beagle; ze heet Lisa. De bezitters van deze hond zingen sopraan en tenor bij ons koor en kunnen de hond niet een hele avond alleen laten. Als wij er last van hadden dan moesten wij het maar zeggen, dan zouden ze om en om thuisblijven.
Dat is natuurlijk niet echt een optie; niemand kan gemist worden bij ons ‘kleine maar fijne’ koortje, de hond mag dus mee. Ze wordt ‘de waakhond’ genoemd. En Bello. En ‘lieffie’.

Het geeft een extra dimensie aan onze kooravond. De hond scharrelt gezellig rond, snuffelt onder stoelen en aan tafels, onderzoekt de lessenaar van de cantrix en staat af en toe een beetje in de weg. Halverwege de eerste helft heeft ze alles in zich opgenomen en gaat liggen, maar ze blijft wel opletten. Je weet het met dit koor namelijk nooit. Vorige week was ze een beetje in slaap gesukkeld toen wij plotseling allemaal tegelijk gingen staan. Paniek bij Lisa. Ze schrok, sprong op en, wilde wegrennen, maar het zeil was glad en ze gleed al krabbelend alle kanten op. Dat gaf wel wat reuring, maar daar bleef het ook bij. Onze cantrix (cool is the rule) doet alsof er helemaal geen hond is. Stoïcijns blijft ze dirigeren terwijl Lisa om haar heen snuffelt.
Gisteravond ging het trouwens al een stuk beter, zelfs aan ons en ons gezang kun je kennelijk als hond wennen.

We zijn nu de liederen aan het oefenen voor de laatste zondag van het kerkelijk jaar, 20 november. Bij één lied hebben de tenoren een aantal heel hoge noten, daarom zingen twee lage alten met hen mee; ik dus ook. Een uitdaging vind ik het. Ook de andere partijen hebben lastige noten, dus we moesten hard werken om het onder elkaar te krijgen. Cantrix deed haar best om er iets positiefs over te zeggen: “Het gaat al beter dan vorige week…!” Naast mij fluisterde iemand: “Dat kan ook al gauw.”

Fijn gezongen gisteravond.
Genoten van de liederen en alle randverschijnselen, o.a. van vileine opmerkingen als “hoezo dromen, dit lijkt wel een nachtmerrie…”.
En van Lisa. Wat een lieffie!

Reageren

1 november: Koplopers

Door Ada

Op 1 november 2016

In Alledag, Kerk & gemeente

Gisteren beloofde ik dat ik een apart blog zou schrijven over het derde bijzondere moment in de DeltAnders viering van afgelopen zondag.
Er werd aandacht gevraagd voor Koplopers. Twee jonge mannen in fel oranje T-shirts kwamen langs het zijpad naar voren hollen. Het waren Stefan en Job.

Stefan vertelde dat hij twee jaar geleden zijn vader had verloren, hij pleegde suïcide. Dat was een gevolg van de diepe depressie waar zijn vader toen in zat. De hulpverlening destijds had volgens Stefan beter, adequater en persoonlijker gekund. Het is voor de meeste mensen met psychische problemen een hele moeilijke stap om open te staan voor hulpverlening en deze ook te accepteren. Gevoel van schaamte, onwetendheid, angst en onmacht maakt de drempel enorm hoog. Als we dit willen doorbreken moeten psychische ziektes veel makkelijker bespreekbaar worden en net als bij andere ziektes de hulpverlening omarmd worden. In de huidige samenleving wordt er psychisch veel van ons gevraagd; het is steeds moeilijker om jezelf staande te houden in deze hectische wereld vol angst en onzekerheid. Psychische problemen komen steeds meer voor, maar er wordt te weinig over gesproken en het is voor veel mensen een onbekend fenomeen. Hierdoor weet men niet hoe je ermee om moet gaan en ziet men niet wanneer men zelf met een psychische ziekte te maken heeft.

Stefan wil zich inzetten om het taboe rond psychische ziektes te doorbreken en het onderwerp veel meer onder de aandacht brengen. Daarnaast vindt hij het belangrijk dat er meer en beter onderzoek wordt gedaan naar psychische gezondheid. Zodat mensen met psychische problemen specifieker kunnen worden behandeld, afgestemd op hun persoonlijke situatie. Daarom gaat hij met zijn team (met o.a. Job) op 6 november meedoen aan de marathon ‘de Berenloop’ >>> op Terschelling. Zij lopen de ruim 42 kilometer voor het Fonds Psychische Gezondheid.
Zelf vertelde hij zondagmorgen hierover: “‘Ik heb een team – ‘Koplopers’- opgezet om het project ‘help depressie de wereld uit’ te steunen. Ik zoek versterking voor mijn team. Mensen die me willen helpen om geld in te zamelen voor deze actie’.

De emoties zaten aan de oppervlakte; het was mooi om te zien hoe de twee mannen hun best deden om de boodschap goed over te brengen. Dat is wat mij betreft prima gelukt.
Wil je meer weten over Stefan en zijn ‘Koplopers’ en/of wil je dit mooie initiatief ook steunen? Klik dan hier >>> voor een interview met hem. Onderaan de pagina hoe je kunt doneren. Het is a.s. zondag 6 november al, dus niet te lang wachten!

Reageren

31 oktober: Dromen in de kerk.

Door Ada

Op 31 oktober 2016

In Kerk & gemeente

Gistermorgen woonden we een DeltAnders viering bij in Op de Helte. Mooie volle kerk. Wat mij betreft gaan we na de verbouwing van de Catharinakerk niet weer terug naar twee vieringen op zondagmorgen in Roden. Maar dit terzijde.
Dromen stonden centraal in deze viering. De dromen van Jozef, de schenker en farao. En onze eigen dromen. We kregen de gelegenheid om te dagdromen in de kerk en om daarna die dromen te delen met onze buurman/vrouw.
Het is werkelijk geweldig om te zien én te horen hoe de kerkzaal in een mum van tijd verandert van een aandachtig luisterend gezelschap in een grote, levendige koffievisite met geanimeerd pratende mensen.

Er waren drie momenten in deze viering die ik er uit wil lichten.
Het eerste was het liedje ‘I have a dream’ van Abba.
Kan ik wel dromen, ik zing het zo woordelijk mee. In het Engels. De vertaling werd vertoond op de beamer.
En voor het eerst in al die jaren drong de tekst van het lied tot me door. Het lied veranderde van ‘geluidsbehang’ in een lied met inhoud.
Hierbij een link naar het lied >>> van ABBA en naar een vertaling van de tekst >>>.
Er waren meer mensen die het lied wel konden dromen en na een voorzichtig mee-gehumd eerste couplet werd de rest van het lied gewoon meegezongen door de gemeente. Kan zo in het nieuwe liedboek.

Het tweede moment was tijdens het aansteken van een kaarsje. Een oudere heer, waarvan we weten dat hij dementeert, liep wat dwalend met zijn kaarsje tussen de andere mensen. Iemand anders registreerde dat, legde haar arm om zijn schouders en begeleidde hem bij het plaatsen van het lichtje en wees hem vervolgens de weg naar zijn zitplaats. Klein moment, maar van grote waarde.
Over het derde moment schrijf ik één dezer dagen een apart blog, wordt vervolgd dus.

Na de viering gaf ik gehoor aan het advies van Walter Meijles een paar weken geleden: ga eens in gesprek met iemand die je nog niet kent. Met die openingszin kwam ik in gesprek met een gezin dat al 8 jaar in Roden woont, de kinderen zitten op ‘de Parel’.
Fijn dat ze er waren: in het kader van de ‘Ik zie jou-vieringen’ waren er vanmorgen meer gezinnen met kinderen in de kerk. Een goed initiatief, we hopen op nog heel veel van zulke vieringen in de toekomst.

Reageren

28 oktober: Meisje uit Nazareth.

Door Ada

Op 28 oktober 2016

In Kerk & gemeente, Muziek

Woensdagavond woonde ik een lezing bij van Sytze de Vries, weer zo’n fijn item uit het paarse boekje met activiteiten van onze PKN-gemeente.
Sytze is een veelzijdig man; predikant, theoloog, tekstschrijver, dichter en publicist.
En ook zanger, zo te zien aan de foto’s op zijn website >>>.
Het onderwerp van de avond was ‘Maria, de vrouw met de vele sluiers’.
In de aankondiging stond o.a.: de traditie heeft dit Joodse meisje met vele sluiers omhangen. Wat vertellen die tradities? En welke plaats geeft de bijbel haar?

Ik hoorde veel nieuws woensdagavond. Opgevoed in de Hervormde traditie hielden wij ons verre van ‘de aanbidding van de heiligen (met Maria als super-heilige) zoals de katholieken dat doen’. Woorden van mijn vader.
De Vries bracht gelijk al een nuance aan in die woorden; katholieken aanbidden de heiligen niet, ze vereren ze. Dat is iets anders.
Eerst liet hij ons in woord en beeld zien hoe en wanneer Maria in ‘onze’ bijbel voorkomt. Daarna vertelde hij over het evangelie van Jacobus >>>, een apocriefe tekst van het nieuwe testament. Het vertelt over Joachim en Anna, de ouders van Maria en over de geboorte van Maria (die ook zonder geslachtsgemeenschap tot stand kwam), over hoe Jozef en Maria bij elkaar kwamen (Jozefs staf ging als enige bloeien) en over een vroedvrouw met een verbrande hand.
Met open mond heb ik zitten kijken en luisteren. Wist ik allemaal niet!

De rode draad in het verhaal van De Vries waren de vele gezichten van Maria.
De maagd. De moeder Gods. Als vrouw van smarten. Als voorvechtster voor vrouwen. Maria als symbool van de bruid van Christus.
Tussen de verhalen door zongen we bijpassende liederen begeleid door Arjan Schippers op het orgel.
Geen moment heb ik me verveeld op de deze avond; de lezing was erg interessant en ik betrapte mezelf regelmatig op de gedachte ‘dat moet ik nog even nazoeken op internet’.
Als het straks kerst is zal ik met andere ogen naar Maria kijken.

Eigenlijk zou ik bij dit blog een mooie klassieke uitvoering van het ‘Ave Maria’ moeten plaatsen. Of een toepasselijke tekst van Sytze zelf over dit onderwerp. Zoek daar zelf maar even naar op internet. Want voor mij past er maar één lied bij dit verhaal over Maria en dat is een kinderliedje van Elly & Rikkert Zuiderveld.

Meisje uit Nazareth, door God apart gezet.
Hij zond een engel vanaf zijn troon
Die haar de boodschap bracht, “Ik heb aan jou gedacht,
jij zult de moeder zijn van mijn Zoon.”

Luister hier >>> naar dit eenvoudige liedje, dat de Maria uit mijn hervormde achtergrond combineert met de katholieke Maria, bezongen in het Ave Maria.

Reageren

21 oktober: Jij Farao. Ik Jozef.

Door Ada

Op 21 oktober 2016

In Kerk & gemeente

Deze week deed ik mee aan een avond ‘bibliodrama’, georganiseerd door de commissie Vorming en Toerusting binnen onze PKN-gemeente, beter bekend als een activiteit uit het paarse boekje. Vormgegeven en begeleid door Bart Elbert.

Wat is bibliodrama? Je inleven in verhalen uit de bijbel, zo zou ik het willen omschrijven.
Woensdagavond stond het verhaal van Jozef en de dromen van Farao centraal.
Verhaal lezen? Voor dit gedeelte uit de Basisbijbel zie >>>

Eerst stelden we ons voor hoe het voor Jozef moest zijn geweest in die gevangenis. Jaren zat hij daar.
Daarna leefden we ons in in de rol van de Farao. Eén deelnemer deed dat zo levensecht, dat spelleider Bart Elbert amper iets aan haar durfde te vragen.
Daarna werden die twee rollen tegen over elkaar gezet. “Speel maar uit wat er in het verhaal gebeurt. Wat voel je? Hoe beleef je het?”

Ik was Jozef, samen met nog iemand. We stonden tegenover twee Farao’s die we amper durfden aan te kijken.
Bang en achterdochtig was ik.
Waarom ben ik hier naar toe gehaald? Wat wordt er van me verwacht?
Al spelend kwamen we er achter dat ook de Farao bang en achterdochtig was.
Wat betekenen die nare dromen? Wat hangt me boven het hoofd? Kan ik een joodse slaaf wel vertrouwen?

Het kantelmoment in het verhaal sloeg bij mij in als een bom.
Farao stelde mij aan als onderkoning. Ineens realiseerde ik mij wat dat voor Jozef geweest moet zijn. Wat idioot! Dat kan ik toch helemaal niet? Gelukkig kreeg ik een adviseur toegewezen.

Wat een bijzondere manier van een verhaal beleven. Wij zijn gewend om naar verhalen te luisteren, maar dit is ook heel erg leuk, je gaat er wat dieper door.
Dit was de eerste bijeenkomst. De volgende is op woensdagavond 16 november.
Het zou fijn zijn als er dan nog wat deelnemers bij komen, dan zijn de mogelijkheden om iets uit spelen wat groter.
Lijkt het je wat? Geef je op! Kijk voor de gegevens op pagina 11 van de Activiteitengids >>>.

Reageren