Categorie: Kerk & gemeente Pagina 44 van 56

Kerkdiensten, bijeenkomsten van de PKN-gemeente Roden-Roderwolde

9 januari: Niet bij de viering, toch aanwezig.

Door Ada

Op 9 januari 2017

Gistermorgen luisterde ik naar de viering vanuit Op de Helte op internet.
De griepprik die ik haalde in oktober doet z’n werk, maar de lichte griepverschijnselen die je dan toch wel krijgt bezorgen mij keelpijn en een nare hoest.
Zodat ik nu klink als mijn ome Jan en tante Tinie na een rokerige verjaardag van de familie Boelen. Dan wil je mij er niet bij hebben in de kerk.

Waar ik tijdens zo’n viering zelf altijd erg graag zing, beluister ik de gemeentezang met gemengde gevoelens. Je beleeft het gewoon heel anders als luisteraar.
Je bent veel minder bezig met de woorden en de muziek, dat onderdeel van de viering gaat aan mij voorbij, daarvoor moet je er toch echt bij zijn. Volgende week zing ik weer mee.
Vanmorgen hoorden we het verhaal uit Mattheüs 3 dat Jezus gedoopt wordt in de Jordaan door Johannes de Doper. Daarbij werden de eerste 7 verzen van Jesaja 42 gelezen.
De voorganger verbond die twee bijbellezingen met elkaar door de beschrijving van de dienaar, de ‘uitverkorene’ uit Jesaja te verbinden met Jezus.
Hij schreeuwt niet, hij verheft zijn stem niet, hij roept niet luidkeels in het openbaar.
het geknakte riet breekt hij niet af, de kwijnende vlam zal hij niet doven.
Eigenlijk, zei de dominee, is dit profiel van Jezus het profiel voor ons allen.

Gebruik je stem niet om te schreeuwen, maar voor een gesprek met elkaar. Vertel elkaar verhalen en spreek elkaar aan. Maak geknakte mensen niet verder kapot, maar maak ze weer ‘heel’. God neemt ons in dienst en verwacht dan van ons dat we elkaar moed geven, naar elkaar omzien en elkaar ondersteunen. Hij neemt ons in dienst zodat wij zijn licht verder de wereld in mogen brengen, zodat het leven lichter wordt voor ons en de mensen om ons heen. Laat het nou maar gebeuren.

Rond 16.00 uur gistermiddag begon de nieuwjaarsbijeenkomst van onze wijk. Ik sprak verschillende gemeenteleden, knabbelde een nootje en dronk een glaasje wijn. De gesprekken gingen over van alles en nog wat en het was gezellig. Ook dat is gemeente-zijn. Was ik toch nog aanwezig bij een bijeenkomst van de kerk deze zondag!

Reageren

19 december: 4e Advent

Door Ada

Op 19 december 2016

In Kerk & gemeente

Met het hoofd nog vol beelden en indrukken van Bremen zaten we gistermorgen in Op de Helte voor de vierde adventsviering. Vier kaarsen werden aangestoken; we zingen deze weken steeds het kaarsenliedje ‘Midden in de donk’re nacht’, door juf Renny 26 jaar geleden al aangeleerd aan de nu 30-jarige Frea in groep 1. Goede herinneringen.

We hoorden een profetie uit Jesaja en een gedeelte uit het eerste hoofdstuk van Mattheus.
Er was even verwarring over wie de schriftlezing zou doen. Er was gerekend op iemand van de kindernevendienstleiding, maar dat was kennelijk niet goed gecommuniceerd. Maar (zoals we dat in Drenthe zeggen): “Döt ok niks”, Yvonne las het onvoorbereid voor. Complimenten.
Wat de kindernevendienst wel goed had voorbereid in deze adventsperiode is het project voor de kinderen “Speuren naar tekens van hoop”. Iedere zondag gingen de kinderen op zoek naar een teken, daarbij hoorde een verrassingsdoos. De zoektocht werd gisteren vanaf de preekstoel genavigeerd. “Koud. Kouder. Ietsje warmer. Warm!” De groep kinderen zwierf door de kerk, maar vond dankzij ‘Walter-maps’ onder enthousiast geroep de doos.

In deze viering stond ‘de naamgeving’ centraal. We kregen de gelegenheid om ons voor te stellen aan de mensen die bij ons de buurt zaten. In de overdenking hoorden we over de naam van Jezus, die genoemd is naar Joshua, de man die volk Israël over de rivier de Jordaan in Kanaän bracht. Onze nieuwe voorganger Walter Meijles preekt niet, hij vertelt.
Het zet de verhalen in de tijd. Zo hoorden we gisteren dat de profetie uit Jesaja bedoeld was voor koning Achaz, die een zoon zou krijgen: Hizkia. Mattheus heeft die profetie gebruikt om het grote belang van Jezus in de geschiedenis aan te geven. Daarom begint hij ook met het geslachtsregister van Jezus, dat begint met Abraham.

Onze nieuwe predikant brengt heel voorzichtig wat nieuwigheden mee in de vieringen.
We luisterden bijvoorbeeld naar een lied van Sela.
Aan het begin van de dienst zongen we Psalm 24. Tijdens de collecte luisterden we naar een nieuwe versie van diezelfde psalm. Met mijn eigen liedboek ernaast volgde ik de tekst; andere begeleiding, andere woorden, zelfde inhoud.
Na de schriflezing zagen we een stukje uit een Amerikaanse film waarin Maria de boodschap van de engel ontvangt.

Toen de kinderen terugkwamen van de kindernevendienst hadden ze een kribbetje gemaakt met een baby erin. De voorganger vroeg waar ze het over gehad hadden.
“Maria was in verwachting en Jozef en Maria waren niet getrouwd…” vertelde Sven wat bedremmeld. Dat veroorzaakte gelach in de gemeente, waarop de dominee dat even uitlegde: “Ja, de mensen moeten lachen, Sven. Want niet getrouwd en toch een baby, dat doet ze denken aan vroeger!”
Kinderen begrijpen soms niks van grote mensen.
Heel begrijpelijk.

Gistermorgen hoorden we hoe iemand helemaal verwonderd was over het wonder van de groei van een baby in de moederschoot.
De wereld is vol wonderen.
Als je het maar wilt zien.

Reageren

17 december: Laarwoud in Zuidlaren & de warmte van een hand.

Door Ada

Op 17 december 2016

In Alledag, Kerk & gemeente

Gistermiddag had ik een lunchafspraak met een oude vriend in Zuidlaren.
Na het broodje tonijnsalade en een goed gesprek namen we vroeg in de middag afscheid.
Het was (na een paar sombere dagen met soepkippenweer) mooi zonnig en ik besloot in Zuidlaren een fikse wandeling te maken.

Mooi dorp; zeven brinken heeft het maar liefst.
Ik wandelde vanaf de markt richting de kerk. Daarachter ligt, verscholen tussen bomen en

Havezate Laarwoud

struiken, de havezate Laarwoud >>>. Het is jaren in gebruik geweest als gemeentehuis, maar sinds de gemeentelijke herindeling is het weer privé-bezit. Je kunt er helemaal omheen lopen en het bijbehorende parkachtige landgoed is vrij toegankelijk.
De oude kerk stamt uit het begin van de dertiende eeuw, uit dezelfde tijd als de Catharinakerk in Roden.

Gisteravond was de Kerstviering in de Noorderkroon waar ons gelegenheidskoortje (zie 14 december) aan meewerkte; door iemand in onze omgeving al ironisch ‘het Jo Vincent-kwartet’ genoemd.
De viering was fijn, het zingen ging goed en het was een warm samenzijn.
Voorganger Astrid Mekes begon haar overdenking met een verhaaltje over een kind dat vol verwondering bij een kerststalletje staat. Ze ziet Jozef, Maria, het kindje, de herders, de dieren, alles wordt benoemd. Daarna draait ze zich om naar haar vader en vraagt; “En waar is God?”

Een vraag waar menigeen mee worstelt. Als je alleen komt te staan. Als je ziekte overkomt.
We kunnen allemaal wel een situatie bedenken waarin we ons afvragen waar God nou is.
Het kerstverhaal wil ons vertellen dat God als een pasgeboren baby bij de mensen is gekomen. De predikant zei daar letterlijk over: “Maar dat God voor ons is gekomen, kunnen wij daar dan iets van merken? Ja, want God woont daar waar mensen omzien naar elkaar. En daar ligt ook een opdracht voor ons: namelijk dat we Gods handen en voeten zijn. Want God woont in de warmte van een hand. Hij woont in de omhelzing bij groot verdriet of in de nabijheid van de ander die even bij je zit en naar je luistert en je steunt als de wanhoop je overspoelt. Het leven is soms onrechtvaardig en onbegrijpelijk. Dat kan niet zomaar weggenomen worden. Maar wie we ook zijn en wat we ook meemaken, we zijn niet alleen maar machteloos. Want er schijnt licht in de duisternis. En zoals de herders midden in de nacht in het licht van God kwamen te staan, zo mogen ook wij in dat licht staan. En ook wij mogen dat kostbare in ons meedragen. Immanuel, God-met-ons. Maar we moeten het wel kunnen zien en kunnen aanvaarden. Net zoals Elisabeth en Maria en Jozef dat deden. En als we dat kunnen, dan is God ineens heel dichtbij.

God woont in de warmte van een hand.
Wat een mooie gedachte.

Reageren

14 december: ‘Leise rieselt der Schnee’ in de Noordenkroon.

Door Ada

Op 14 december 2016

In Kerk & gemeente

Met 3 gemeenteleden van de PKN-kerk, Gré, Wim en Jaap, vorm ik af een toe een gelegenheids-kerst-koortje. We zingen dan met z’n vieren tijdens de kerstviering in de Noorderkroon. Dit jaar wordt die gehouden op vrijdag 16 december om 19.00 uur.
Het is een viering van onze PKN-gemeente ‘op locatie’.
Eind november kwamen we met z’n vieren bij elkaar. Kerstliedjes uitzoeken.
Maar daar kwam de eerste keer niet heel veel van. Gré & Wim had ik al een tijdje niet gesproken en het was veel te gezellig. Na een uur zei Wim: “Wanneer gaan we nou wat doen, we moeten toch zingen met kerst!?” O ja, dat was ook zo. We bedachten dat we allemaal twee kerstliedjes zouden uitzoeken, dat was een soort huiswerk voor de volgende bijeenkomst.

We leggen de lat niet te hoog. We hebben te maken met ouder wordende stemmen, in de hoogte wordt het dan wat trillerig, dus we zingen alles wat lager dan het op papier staat en de begeleiding doe ik met mijn gitaar. We zingen de liederen tweestemmig. Meestal zingen de mannen de melodie en doen Gré en ik de altpartij, maar soms zingen de dames een bovenstem.
De afgelopen drie maandagen zaten we aan het eind van de ochtend bij mij om de keukentafel. Kerstliederen oefenen. De eerste keer dat we daadwerkelijk aan het zingen kwamen maakte ik opnames met mijn telefoon. Die opnames stuurde ik dan via de mail door aan de anderen. Hartstikke handig. Jaap heeft kennelijk een heel bijzondere computer, want evenals de muziekbestanden die wij soms naar hem toesturen kon hij ‘Spraak 28’ ook niet openen. Wij verdenken hem er van dat hij dat ook niet erg vindt…..
Het zijn allemaal bekende liederen.
‘O kindeke, klein’ bijvoorbeeld. En ‘Stille nacht’. Voor ouderen is het belangrijk dat de liederen tijdens een kerstviering herkenbaar zijn. Op mijn verzoek beginnen we met ‘Leise rieselt der Schnee’, een Duits kinder-kerstliedje, geschreven in 1895.

Een klein stukje gemeentewerk, zo zie ik het. Het mes snijdt aan twee kanten; de kerstviering in de Noorderkroon wordt opgeluisterd met zang & muziek en wij genieten met z’n vieren van de voorbereiding en van het samen zingen. En koffiedrinken & praten.
Want wat zou gemeentewerk zijn zonder praten…..

Reageren

13 december: Haak je aan?

Door Ada

Op 13 december 2016

In Haken, Handwerken, Kerk & gemeente

Bij de ZWO-Activiteitenmarkt in oktober had ik twee avonden “Haak je aan?” in de aanbieding.
Dit stond in de uitnodiging: Lossen. Vasten. Halve vasten. Stokjes. Dubbele stokjes.
Haken: heb je het vroeger nog geleerd? Doe je het nog wel eens? Haken is tegenwoordig weer erg hip! Kom je een avond bij mij aan de keukentafel jouw haaktechniek weer nieuw leven inblazen?

13 dames schreven zich. Op 21 november was de eerste bijeenkomst en gisteravond de tweede. Toen de eerste dames aanbelden haakte Gerard gelijk al af. Je kunt ook te veel hakende vrouwen in huis hebben.

… stokjes, vasten, lossen….

Voor iedereen had ik een ‘goody-bag’ gemaakt, het leek net een echte workshop.
Daar zaten drie patroontjes in: een granny square, een rond onderzettertje en een kerststerretje. Het was de bedoeling dat de haakvaardigheden die vroeger zijn aangeleerd (bij sommigen hééél vroeger) weer wat werden opgehaald.
Voor alle deelnemers had ik een proef-granny square gehaakt (ook in de goody-bag), waar we eerst mee aan de gang gingen.
Hoe begin je dan? Hoe haak je een stokje? Hoe ga je de hoek om? Hoe lees je een patroon?
Na de eerste onwennige steken kregen de meesten de slag te pakken. Die waren in no-time vier keer de hoek om en kwamen met de vraag: “Waar moet dan die halve vaste in om de toer te sluiten?”

Niet iedereen pakte het even snel op en één deelneemster kreeg het helemaal niet voor elkaar. Dat was de jongste deelnemer (begin dertig); zij had nooit leren haken en was daarbij ook nog links. “Doe mij maar na” stelde ik voor. Maar dat ging niet… achteraf had ik een spiegel moeten gebruiken. Van pure ‘grammieterigheid’ haalde ze na een uur haar breiwerk uit de tas en ging ze er gezellig bij zitten te breien: dat ging haar een stuk beter af!

De activiteitenmarkt was georganiseerd met als onderliggend thema: ‘Zet een stap naar de ander’. Daarom maakte ik naast het haken ook ruimte voor een kennismakingsrondje, een ‘Wie is je vader, wie is je moeder’-moment. Hoe is je meisjesnaam? Hoe was je thuissituatie? Wat deed je voor opleiding? Hoe liep je leven en waarom ben je naar Roden gekomen?
Dat vond ik verreweg het leukste onderdeel van de avonden. Haken kan ik namelijk al…..
Mooie en verrassende verhalen. We leerden elkaar een beetje beter kennen.
Terwijl één persoon aan het woord was konden de anderen mooi doorprikken aan hun haakwerkje. Sommigen waren zo fanatiek en druk met dat haken, dat ze bijna geen tijd konden maken voor het vertellen van hun verhaal.

Persoonlijke verhalen en aanschouwelijk onderwijs. Ik ben natuurlijk geen handwerkjuf, maar de dames onderling hielpen elkaar af en toe ook verder. De activiteit is wat mij betreft al geslaagd, al zou ik het heel leuk vinden als de haaksters het haken daadwerkelijk weer gingen oppakken. Voor de handwerksters onder ons: van het patroon van het kerst-sterretje heb ik een PDF gemaakt, klik hier haakpatroon-kerststerretje om het te downloaden.

Reageren

11 december: Derde Adventszondag

Door Ada

Op 11 december 2016

In Kerk & gemeente

derde Advent

Vandaag is de derde zondag van Advent. Met de Catharinacantorij zongen we vanmorgen in de viering in Roderwolde.
Klein kerkje, weinig ruimte voorin. De stoelen stonden klaar.
Afgelopen donderdag hadden we geoefend in de opstelling ´zoals we zondag ook gaan zingen´. Maar vanmorgen was het toch weer anders….. na wat schuiven, verzitten en gladstrijken konden we beginnen met inzingen.

Het is altijd heerlijk dat we dan na het inzingen even een kop koffie krijgen. We wandelden naar het jeugdgebouw en dronken onder een hoop hilariteit onze koffie op. De inhoud van die hilariteit zal op dit blog onbesproken blijven, want (zoals een tenor terecht opmerkte) niet alles is geschikt om op deze website met de wereld te delen.
Het was een mooie, ingetogen viering.
Er was een lezing uit Jesaja en één uit Johannes.
Eén zin lichtte de voorganger eruit: ‘Een mens kan alleen ontvangen wat hem door de hemel gegeven wordt.’ Die koppelde ze aan een zin uit een oud Adventsgedicht: ‘Het gaat niet om wat wij bereiken, maar om wat ons bereikt’. Over die zin alleen al moest ik nadenken. In het eerste deel zijn ‘wij’ actief, in het tweede deel passief.

In de overdenking vlocht de predikant deze twee zinnen mooi door elkaar heen.
Wat mij eruit is bijgebleven is dat je als individu maar beperkt kunt bepalen hoe je leven, je toekomst eruit ziet. Je kunt op wilskracht veel bereiken, maar het gaat om wat je gegeven wordt.
In deze adventsperiode zijn we vaak erg druk met de voorbereidingen voor kerst. Het is voor ons pas écht kerst met een mooie kerstboom, een geslaagd kerstdiner, een mooi kerstconcert of een warm kerstfeest. Als het hoogst haalbare benoemde de voorganger glimlachend ‘een witte kerst’…..
Maar écht kerst is het pas als de boodschap tot ons komt: U is heden de heiland geboren, die liefde, licht en vrede brengt. Dat wordt ons gegeven. Dat bereikt ons.
In deze adventsperiode is het goed om daar even op te wachten en daar over na te denken.
Staan wij eigenlijk wel open voor dat licht, die liefde en vrede? Of zijn we alleen maar bezig met het bereiken van onze perfecte kerst.

Tijdens de viering zetten wij als cantorij ons beste beentje voor. We deden zelfs meer dan van ons gevraagd was. Van het lied “Midden onder u staat Hij die gij niet kent” zongen wij vier coupletten. Tenminste, dat stond in de orde van dienst. Er was nog een vijfde couplet, maar daarvan vond predikant dat die woorden niet goed bij de viering pasten.
Onze cantrix, waarschijnlijk blij dat de vorige vier coupletten zo goed gingen, dirigeerde ons enthousiast naar het vijfde couplet toe. Aarzelend zetten we in. Het orgel haperde even; we hoorde Lykle denken; “O! Nog één!?” en hij speelde toen ook maar mee.
Stiekem geniet ik van dit soort onvolkomenheden.
We zijn allemaal amateurs en we doen ons best.
Want net als met ‘échte kerst’ zijn bij een ‘échte viering’ heel andere dingen belangrijk.

Reageren

5 december: Adderengebroed (2)

Door Ada

Op 5 december 2016

In Kerk & gemeente

Er zijn van die woorden die je niet zo vaak hoort. Adderengebroed is zo’n woord.
Een woord dat we alleen maar kennen uit de bijbel. De laatste weken, sinds het blog met die titel over het bibliodrama (zie 18 november >>>) komt het af en toe in de praat te pas. Zelfs een schoonzoon, die niet met de bijbel is opgegroeid, wist zaterdag wijsneuzerig te vertellen dat adders niet broeden. So be it. Als je maar begrijpt wat er bedoeld wordt.
De adders kwamen gistermorgen terug vanaf de preekstoel: sissende onderkruipels. Laag-bij-de-grondse wezens. Roddelen, kwaadspreken, anderen benadelen, daarmee werden slangen geassocieerd.

Gistermorgen in de viering stond de lezing centraal die we met het bibliodrama uitgespeeld hadden. Dan zit je toch met andere oren te luisteren. Door de hele viering heen kwamen me dingen bekend voor.
Wat mij het meest trof was het beeld van de boom.
Tijdens het bibliodrama speelde iemand een boom. Een karakter waar ik niet op gekomen was, wat moet een boom nou in zo’n verhaal. Maar de boom speelde die avond een prominente rol. Hij stond al heel wat jaren aan de oever van de Jordaan en had al veel meegemaakt. Hij oordeelde niet, hij gaf schaduw en troostte de vrouw die door de meeste andere mensen werd uitgekotst. De boom kwam gistermorgen terug in de overdenking.

De predikant plantte zijn wortels in de aarde (lees: ging met beide benen stevig op de grond staan) en deed zijn armen omhoog. “Stel je voor dat je een boom bent. Wat zijn dan jouw vruchten? Hoe ziet jouw vrucht van de liefde er uit?” Hij reikte met zijn andere hand naar de andere kant. “En jouw vrucht van de vreugde?” Weer hoger…”de vrucht van de vrede?” Ja. Wat zijn onze vruchten? Zijn het goede vruchten?

We zongen mooie, moderne liederen. En er viel ook weer genoeg om over te glimlachen.
Een jongetje dat in zijn enthousiasme ook alvast de kaars voor de derde adventszondag er bij aanstak. Een meisje dat als kind van deze tijd niet begreep waarom de dominee zo moeilijk deed over wie de afwas moest doen. Zij gaf als antwoord ‘de afwasmachine!”
Het slotlied was prachtig. Op de melodie van het oude lied “Komt nu met zang van zoete tonen” zongen we “Liefde genoeg, dát zou ik wensen.” De laatste drie regels van de coupletten waren steeds hetzelfde:
Kijk om je heen en geef wat je hebt
dan komt geen mens te kort.
Een droom die waarheid wordt!

We kregen ook huiswerk mee. We moesten nadenken over de vraag: “Wat is profeet?” Hokjes aankruisen bij woorden waar je aan denkt bij een profeet.
Een profeet helpt ons om anders te kijken en te horen, om anders te denken en te doen.
Afgelopen week zag ik nog een profeet bij De Wereld Draait Door. Hij heette Jan Terlouw, 85 jaar oud. Klik hier >>>> voor zijn vlammende en ontroerende betoog.

Reageren

2 december: Het moreel van de voorzitter.

Door Ada

Op 2 december 2016

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Donderdagavond. Wekelijkse cantorijavond. Ik schoof aan op mijn plekje op de achterste alten-rij naast de bassen en we begonnen met inzingen. We doen allemaal mee met de oefeningen, maar sommigen vinden er wel iets van. Bij het omhoog brengen van de armen onder hoge geluiden bromt een bas: “the living death….”
Ieder beleeft het op zijn eigen manier.

Bij één lied mopperden de alten dat ze met een klein clubje waren. Dat komt omdat Essina en ik bij dat lied bij de tenoren zingen. Onze cantrix waarschuwde toen dat ze iets onaardigs ging zeggen. “De alten zijn bij dit lied helemaal niet belangrijk. De tenoren ook niet. Het gaat om de sopranen en de bassen. De rest is ‘opvul’…”
Dit soort uitspraken maakt een mens nederig.

Bij een ander lied zingen de vrouwen couplet 1 en de mannen couplet 3. Toen de mannen couplet 3 zongen zat één sopraan heel dapper met hen mee te zingen.
“Je bent geen man, hoor!” legde haar buurvrouw uit.
Onze cantrix heeft een geduldig karakter.
Dat helpt volgens mij wel bij het werken met amateurs zoals wij.
Een eenvoudig lied van twee regels werd door ons de eerste keer beroerd uitgevoerd. Bedaard zegt ze dan: “Het mag wel eenstemmig…”.
Verder probeert ze ons op alle mogelijke manieren enthousiast te laten zingen.
“Laat het eind van het eerste couplet klinken alsof je vreselijk zin hebt in het tweede couplet!”
Collega-tenor en ik hoeven elkaar dan alleen maar aan te kijken. “O….alsóf”.
Dat woord zegt iets over de zangbeleving tot dan toe.

Nu wek ik de indruk dat het niet zo goed ging gisteravond, maar dat is geenszins het geval. Het is gewoon een repetitie, dan mag het fout gaan. Het komt maar zelden voor dat er tijdens een viering iets de mist in gaat.
We hebben gewoon hard gewerkt!
Van één moeilijk lied zei de cantrix zelfs dat ze dat lied al eens eerder met andere cantorij had proberen in te studeren “en dat was een hopeloze bende!”
Onze voorzitter zei: “Volgens mij waren wij dat ook….”
Altijd fijn, zo’n bestuurslid dat het moreel hoog houdt.

Reageren

28 november: Adventus Domini

Door Ada

Op 28 november 2016

In Kerk & gemeente

Sinds september hebben we bij onze PKN-gemeente een nieuwe predikant. (zie 12 september >>>). Relatief jong en vol nieuwe, verfrissende ideeën.
Vorige week vroeg hij of ik gitaar wilde spelen bij ‘een nieuw lied’. De Op de Helte-cantorij zong een lied van ‘Sela’, het heette ‘de dag van de Heer’. Het was op zich niet een nieuw lied, want het staat al in een liedbundel, maar voor onze gemeente was het soort lied wel nieuw. Ik vroeg collega-gitariste Piety er ook bij en zo stonden wij gistermorgen met z’n tweeën met de gitaar om op het podium.
We moesten er allemaal aan wennen. Onze cantorijen staan niet te boek als ‘swingende koren’ en dit was wel een swingend lied. Het kwam dan ook niet helemaal goed uit de verf.
Maar het begin is er!

Als er ook maar iets afwijkt van wat we gewend zijn kijkt de gemeente al vreemd op. Gistermorgen stond er een andere tekst dan anders bij wat de gemeente moest zeggen tijdens het drempelgebed. De voorganger zei iets en daarna bleef het secondenlang oorverdovend stil. Aarzelend zette iemand in en de rest van de gemeente volgde toen wel.
Ook werd er een geheel nieuw ‘Kyrië’ gezongen, lied 300c. Piet van het beamteam had een verkeer nummer mee, dus het kwam niet in beeld. Piet kon daar niks aan doen volgens de predikant, hij had zelf de mail met orde van dienst naar het beamteam van Deventer gestuurd. De gemeente staat dus niet alleen in het ‘wennen’…..
Wat een prachtig Kyrië trouwens! De solist voerde het niet helemaal goed uit, maar het begin is er!

Het thema van de dienst was ‘zwaarden omsmelten tot ploegscharen’, een bekende tekst uit Jesaja. Ds. Meijles maakte helemaal de blits met een écht zwaard! Eén van de oudste jongens die naar de kindernevendienst ging mocht het zwaard op zijn schouder meedragen de kerk uit. De jongen liep stoer en glimmend met z’n zwaard door het gangpad toen ze de kerk uit liepen.

In de overdenking stond het visioen van Jesaja centraal. Wat kunnen daar mee in onze tijd? De dominee zei hier o.a. over: “In de beeldspraak van de wapens (zwaarden) kun je zeggen dat wij in Nederland ook steeds vaker naar de wapens grijpen. Hoe wij onze onze woorden slijpen als pijlpunten om daar onze tegenstanders mee te raken. Om iedereen af te schieten die volgens ons een verkeerde visie en verkeerde idealen heeft. De toon van het debat in Nederland is scherp en de emoties lopen hoog op. Er lijkt daarbij nog maar weinig draagvlak te zijn voor de fundamenten van onze samenleving zoals eerbied voor de rechtspraak, waardering voor de vrije journalistiek, respect voor de handhaver van de wet en ook waardering en ontzag voor de politiek.”
Aan het eind van zijn betoog hield hij ons voor dat Jezus aan het eind van reeks voorbeelden, gelijkenissen en waarschuwingen zegt: “Alles wat je aan de minste van mijn broeders hebt gedaan dat heb je voor mij gedaan.”
Omdat ieder mens de heiligheid van God de schepper weer spiegelt.
De vrede bewaren en de vrede leven begint jezelf, bij jou van binnen.
Er in geloven dat een ieder in vrede onder zijn eigen vijgenboom kan zitten en dat je het de ander gunt.
Hij sloot zijn verhaal af met de woorden: Vandaag is het 1e advent, uitzien naar de komst van Christus op aarde. Maak dan zijn paden recht, wees alert, kijk om je heen naar tekenen van hoop en sluit deze wereld in je hart.”

Tijdens de koffie sprak ik nog verschillende mensen die hun waardering uitspraken over die viering. “Anders dan anders. Wel een beetje wennen. ’t Mag wel zo.”
Voornamelijk Drentse reacties dus. Maar Drenten kunnen ook best swingen hoor!
Het begin is er …..

Reageren

21 november: Onverwachte ontmoeting.

Door Ada

Op 21 november 2016

In Kerk & gemeente

Gistermorgen verzamelden de leden van de Catharina-cantorij zich om 08.45 uur al in Op de Helte voor het doorzingen van de liederen voor de viering. Een bijzondere viering; het was de laatste zondag van het kerkelijk jaar, dan noemen we de namen van hen die overleden het afgelopen jaar en steken een kaars voor hen aan. Het zijn bewogen vieringen. Het noemen van de naam en de sfeer van herdenken roepen emoties op bij de familieleden.
Maar ook bij anderen zitten de tranen aan de oppervlakte; gedachten gaan dan uit naar dierbaren die ons al eerder ontvielen.

Eén van de mooiste momenten vond ik het verhaal voor de kinderen.
Op de beamer verscheen een plaatje van een das.
Het was Derk, die we kennen van het boek “Derk Das blijft altijd bij ons”. Het is een prachtig boek over verlies. Het is een kinderboek maar ik denk dat ook iedere volwassene veel kan leren van dit verhaal. Hierbij een link >>> naar een YouTube-filmpje waarop het boek wordt voorgelezen. Het meest bijzondere van de zondag overkwam mij na de dienst. We stonden in de rij naar de uitgang en daar stond een meneer die ik niet van naam ken, maar wel heel goed van gezicht. We kennen elkaar van de Jumbo. Op donderdagmorgen probeer ik rond 08.00 uur in de winkel te zijn, dan is het nog niet zo druk. Dan ontmoet je vaak dezelfde personen. Als je elkaar zo vaak ziet maak je wel eens praatje en zo komt het dat ik met deze meneer en nog twee anderen op donderdagmorgen wel eens bij de melkpakken of de hagelslag sta te teuten. “Werkoverleg!” noemen we dat zelf gekscherend, meestal over onderwerpen als de Rodermarkt en de prijs van het gehakt. We hadden elkaar al een tijdje niet gesproken.

Maar gistermorgen dus geen werkoverleg. “Ben je hier om een bijzondere reden?” vroeg ik hem. Ja, zijn vrouw was in februari overleden. Hij stond wat ontheemd tussen de anderen; hij was al jaren niet meer in de kerk geweest. Had vroeger belijdenis gedaan in de Catharinakerk maar was de weg naar de kerk een beetje kwijt geraakt.
Hij vond het een mooie viering, een plechtig gebeuren. Maar het was allemaal wel heel anders dan toen hij nog in de kerk kwam. Hij had niets meer van vroeger herkend.
Hij was er van vervreemd. Kende niemand meer. Ik vertelde hem dat ik blij was dat hij toch gekomen was. We hadden het nog even over het afsluiten van een periode en dat het goed was om dit soort momenten te markeren in de tijd. Toen ging hij met zijn zoon en schoondochter naar huis om koffie te drinken. Met een knipoog zei hij: “We spreken elkaar wel weer bij het ‘werkoverleg’.”

De volgende keer dat ik hem spreek zal toch anders zijn. Met deze viering zijn we een stukje dichterbij elkaar komen te staan. Misschien hebben we het dan wel over iets anders dan de prijs van het gehakt.

Reageren