Bevestiging van ambtsdragers. Twee mannen die zich willen inzetten voor onze PKN-gemeente. Eén als diaken en één als ouderling-kerkrentmeester. Vanmorgen stonden ze vóór in d
e kerk en zeiden ‘ja’. Ik zou zeggen: applaus!
Maar dat doe je niet. Heurt niet zo.
Vanmorgen heb ik ze met een handdruk gefeliciteerd én sterkte gewenst.
Die handdruk had ik ook al als plaatje op de PKN-website gezet bij ‘Viering a.s. zondag”. De voorganger bekrachtigt het ‘ja’ met een handdruk namens de hele gemeente.
Handen speelden vanmorgen een hoofdrol in de viering.
De gelijkenis van de Verloren 
Zoon stond centraal (lezen? zie >>>).
De predikant maakte vanmorgen gebruik van de zegeningen van deze tijd (de beamer) en liet ons het schilderij van Rembrandt zien met hetzelfde onderwerp.
Hij attendeerde ons op de handen van de vader.
Wie goed kijkt, ziet dat dat twee verschillende handen zijn.
De ene hand is een grote en ruige vaderhand. Deze hand lijkt krachtig op de schouder van de jongste zoon te drukken. Alsof Rembrandt daarmee wil uitdrukken dat de vader hem stevig tegen zich aan wil houden en nooit meer los wil laten.
De ander hand lijkt op een schone en zachte moederhand. Deze hand ligt zichtbaar zacht op de rug van de jongste zoon. Hieruit blijkt de liefde en de zorg van de moeder.
Er valt nog veel meer te zien op het schilderij. Op internet vond ik, zoekend naar een plaatje, deze website Observatie schilderij >>>.
Als slotlied zongen we vanmorgen lied 1014, één van de laatste liederen uit het nieuwe liedboek “Geef vrede door van hand tot hand”.
De woorden van het vierde couplet ontroerden me:
De sterke, zachte hand zij dank,
die meer dan troost kan geven:
als woorden stokken, spreekt de hand
in vriendschap, steun en zegen.
Het zingen lukte niet zo goed vanmorgen vanwege een erg gezellig feestje zaterdagavond, maar ook zonder het gebruik van mijn stembanden was deze viering meer dan de moeite waard.
