Categorie: Alledag Pagina 110 van 263

12 december, 13 dagen voor kerst; tijd om de kerstboom op te tuigen.
Leuke klus, maar wel tijdrovend.
Ieder jaar haal ik de oude kerstspullendoos weer tevoorschijn waar inmiddels 37 jaar verzamelde kerstboomversiering in zit.
En aan bijna ieder ding dat ik in de boom hang zit een herinnering vast.
Bij ons hangen nog handwerkjes in de boom die we vroeger ooit eens kregen van juf Renny van basisschool  ‘de Haven’ waar onze kinderen op zaten.  (zie afbeelding),
Een bal, gekocht op de kerstmarkt in Bremen.
Een klein gekleurd balletje uit de erfenis van mijn ouders.
Een kaboutertje op een blaadje van vilt, gekregen van een creatieve ouderling in de jaren ’90 die zo’n poppetje bij wijze van kerstgroet maakte.
Een bal met Mickey’s eerste kerstfeest, door de zusjes gekocht voor ‘ukkie’ in mijn buik, die later Carlijn werd.
Het is maar goed dat er zo af en toe wat kapot valt, want ik kan moeilijk iets weggooien.
Op het Instagram-account van deze website vind je een foto van de jaren ’60 kerstbal.

Heel langzamerhand kruipen we dichter naar de kerstdagen toe.
En ook al zal het heel anders zijn dan andere jaren, we proberen er het beste van te maken.
We hebben de muziekpapieren van de Christmas-carols weer opgezocht en hopen die binnenkort met ons gezin te zingen.
Buiten wel te verstaan; Waninge Plaza wordt daarvoor geschikt gemaakt met afdekkleden en een infraroodlamp.
Een mens bedenkt wat…..

Al twee keer heb ik de kerst-afspeellijst van Spotify helemaal beluisterd, dat kan in mijn beleving alleen maar tussen 5 en 27 december.
Deze week hoorde ik op de radio het lied ‘Mary’s boychild’ van Boney M, dat later overgaat in ‘Oh my Lord’, uitgebracht in 1978.
De nostalgie golfde door me heen en ik zag mezelf als 18-jarige met mijn moeder en mijn broertje aan de afwas staan.
Van voor tot achter kon ik het lied meezingen, inclusief de tegenstem van Bobby Farell, die later Frank Farian bleek te heten.
Vanmorgen zocht ik het nummer op na de Zumba-sessie.
Ooooo, hier kun je ook heel fijn op bewegen!

“Oh my Lord, you sent your son to save us,
oh my Lord, your very self you gave us,
oh my Lord, that sin may not enslave us
And love may reign once more…..”
Met het liedje nog in mijn hoofd kwam ik zingend naar beneden.
Later aan de koffie begon Gerard te hummen: “Oh my Lord….”
“Dat komt door jou!” zei hij licht verwijtend “Nou heb ik dat in mijn hoofd!”
Krijg het er dan maar weer eens uit…..

Ook even terug naar 1978? Hierbij een link naar het nummer.

Frea vertelde gisteren dat ze op haar werk bij wijze van kerstpakket een digitale adventskalender had gekregen.
Iedere dag kon je als werknemer een digitaal pakje uitpakken: een liedje, een spreuk, een waardevol verhaaltje, een onderwijs-tip of iets dergelijks.
Vond ik eigenlijk wel creatief bedacht.
Toen kregen we het over adventskalenders in het algemeen.
Frea vertelde over de papieren adventskalenders die ze vroeger van Sinterklaas in haar schoen kreeg en waarin achter ieder deurtje een chocolaadje zat.
En hoe lekker die chocolaadjes toen waren.
Op Radio 5 heeft Bert Haandrikman een ‘kerstliedjes-advents-kalender’; iedere dag draait hij een kerstplaat en bespreekt de achtergrond er van.
Gerard vertelde over de reclame die tegenwoordig te zien is voor de staatsloterij voor ‘het December-kalender-kraslot’: een jongeman geeft dit aan zijn vriendin, maar hij heeft wel alle vakjes al opengekrast. Maar gelukkig, ze hebben wel een prijs.

Dit laatste voorbeeld laat onze maatschappij in het klein zien: we kunnen niet meer ergens op wachten en het gaat alleen maar om geld.
Het liefst veel geld.

“Hoe was dat bij jullie thuis vroeger?” vroeg ik aan Jon, onze schoonzoon.
“O, dat was heel leuk. Mijn moeder had zelf een adventskalender voor ons gemaakt van vilt. Het was een grote lap met 24 vakjes. In ieder vakje kwam een onderdeel van het kerstverhaal: wijzen, herders, de ster, Jozef, Maria, herders, schapen enzo. Iedere dag haalde je dan een figuurtje uit een vakje en die zette je dan in de kerststal.’
“Dan was je vast nieuwsgierig wat er steeds uit die vakjes kwam” vroeg ik.
“Nee, want we stopten die figuurtjes eind november allemaal zelf in die vakjes. Twee dingen stonden vast: de ster moest in vakje 23 en het kindje Jezus in vakje 24, voor de rest mochten we het zelf bedenken.”
Jon had het zelf niet door, maar hij zat helemaal te glimmen bij het vertellen van dit verhaal.

Geen cadeautjes, geen geld, geen snoep, geen prijzen.
Een maand bezig met het in kleine stukjes opbouwen van het kerstverhaal, samen met je kinderen uitkijken naar kerst.
Wat een mooi verhaal.
Mijn waarde van de dag.

Wij ontmoeten ons gezin in coronatijd amper met z’n achten tegelijk.
Op mijn verjaardag zagen we elkaar voor het laatst; Sinterklaas hebben we dit jaar uitgesteld naar een moment dat het wel kan, waarschijnlijk pas in februari…..dan combineren we het ‘Februari-is-stom-feest’ misschien wel met pakjesavond. Wat een raar jaar.
Deze week zagen we de stellen allemaal even weer apart: Carlijn en Wim kwam donderdagavond eten (boerenkool), Harriët en Cees kwamen gistermiddag samen met ons de Pizzarette-tafeloven gebruiken en bleven ook slapen en vanmiddag gingen we op bezoek bij Frea en Jon, want die hadden deze week een verjaardag te vieren.

Dan verloopt een zondag in huize Waninge anders dan gebruikelijk.
De ochtend begon loom met uitslapen, thee, koffie, ontbijt (of niet) en nog een restant pepernoten en suikerbeesten.
Het liep al tegen twaalven toen onze gasten vertrokken.
Soepie, broodje, even chillen.
We bekeken de viering van de tweede zondag van advent van onze PKN-gemeente bij het middag-kopje thee.
In deze viering verraste mij een uitvoering van ‘Woord ons gegeven’ van Huub Oosterhuis.
Een heerlijke, bombastische uitvoering met een compleet orkest  (o.a. pauken en violen) en een groot koor.
De altpartij van dat stuk en de solo’s heb ik al vaker gezongen: in deze uitvoering kun je helemaal ‘verdrinken’.
Hierbij een link naar die uitvoering van Huijbers, Oomen en Löwenthal.
Geluidsvolume op 10 en gewoon ondergaan.

Tobi

Frea en Jon hebben sinds vorige week een eigen stekje in Groningen en deze week ging een lang gekoesterde wens in vervulling: ze haalden twee katten op uit het asiel.
Op Instagram zette ze deze tekst: “Meet Sam and Tobi. Sam likes brushes and staring into your soul. Tobi mostly likes sniffing things and being where he shouldn’t be.”
Wij gaven gehoor aan die uitnodiging en we hadden dus vanmiddag onze eerste ‘meet & greet’ met deze twee heren op leeftijd.
De mannen zijn een maand geleden ernstig verwaarloosd aangetroffen in een doos voor het asiel, maar zijn daar wonderwel al behoorlijk goed van hersteld.
Sam kwam gelijk al de inhoud van mijn tas inspecteren (breiwerk en een flesje port voor de jarige), maar verloor alle interesse toen er iets in de buurt kwam wat leek op of rook naar ‘eten’.
Tobi lag al heerlijk ontspannen op een dekentje en mauwde af en toe als hij vond dat aandacht wat lang uitbleef. In het tekstwolkje boven zijn hoofd stond: ‘This house is mine. They just pay the bills’.  Je ziet het al op de foto’s: geen vrolijke Fransjes. Tenminste, zo kijken ze niet. Maar ze gedragen zich goed, laten zich graag aanhalen en lijken al volledig op hun gemak.

Sam

Ondanks dat ik zelf niet van katten houd, kan ik ontzettend genieten van wat de beesten teweegbrengen bij onze kinderen.
En eerlijk gezegd gun ik het ze ook zo dat ze nu eindelijk een kat in huis kunnen nemen.
Die paar keer dat ik dan katten om me heen heb neem ik op de koop toe; deze kwamen niet eens op mijn schoot springen……

Zo’n dag dus.

Deze week had ik een informatief kennismakingsgesprek met twee dames van de afdeling waar ik binnenkort ga werken.
(niet meegekregen? Lees dan nog even het blog 1 juni 2008).
Het is een secretariaat waar veel patiëntenadministratie wordt gedaan; daarvoor gebruikt men een electronisch patiëntendossier.
In de jaren dat ik voor Lentis werk was ik altijd managementassistent: ondersteunen en ontzorgen van de manager op allerlei gebied.
Helaas was er voor mij in dat werk niets beschikbaar, dus ik werd geplaatst op een afdelingssecretariaat.
Eén van de aanwezigen in dat kennismakingsgesprek zei:
“Daarvoor moet je wel een opleiding doen voor het werken in het patiëntendossier; dat is nogal een complex systeem. Denk je dat je die opleiding wel kunt doen? Je bent toch al 60?”

…..geen fles wijn…..

Echt waar.
Zelfs voor iemand met een aangeboren opgewekte instelling en een positieve aard is zo’n opmerking niet te pruimen.
Op zo’n moment zou ik onaardige dingen kunnen zeggen.
Dat zo’n vraag bijvoorbeeld meer zegt over de vooroordelen van de vragensteller dan over mijn capaciteiten.
Dat leeftijd niets met intelligentie te maken heeft. Donald Trump en Eric Scherder bijvoorbeeld zijn allebei al ruim over de 60.
Dat ik erg dankbaar ben dat ik de 60 heb gehaald, omdat dat helemaal niet vanzelfsprekend is.
Maar ik zat in een eerste gesprek voor mijn nieuwe werkplek; ik heb genoeg sociale vaardigheden meekregen om te weten dat ik bovenstaande opmerkingen op dat moment niet moest maken.

Er staat mij maar één ding te doen: laten zien dat leeftijd maar een getal is en volledig irrelevant, tenzij je een fles wijn bent. (Joan Collins).

Het jaar in de titel van dit blog is voor mij een bijzonder jaar geweest.
Eind februari van dat jaar overleed mijn vader plotseling en eind maart waren we 25 jaar getrouwd; ter gelegenheid daarvan gingen we met onze drie dochters naar Rome.
Toentertijd werkte ik bij Christine Brons, kinderpsycholoog in Groningen.
Het was mijn eerste jaar als alt bij de Catharinacantorij; met de alt naast mij kon ik het prima vinden.
Zij was manager bij Lentis en ze kreeg 16 uur secretariële ondersteuning ondersteuning toegewezen.
Lang verhaal kort: ik werd die secretariële ondersteuning;  mijn eerste werkdag was 1 juni 2008.

10 fantastische jaren heb ik met haar samengewerkt.
Toen kreeg ze ander werk en brokkelde de afdeling waar ik voor werkte heel langzaam af. Andere heren, andere wetten.
Soms voelde ik me als het volk Israël in Egypte: “Toen kwam er een farao die Jozef niet gekend had……”
Twee jaar zwierf ik door Lentis. Stukje ondersteuning bij die, agendabeheer bij die, projectmanagement van een project dat niet echt een project werd…..lastig.
Sinds twee maanden weet ik dat ik ook in de Kliniek Groningen niet kan blijven.
De teamleider waar ik nu voor werk heeft ander werk gekregen en wordt niet vervangen, ergo: vanaf 1 januari geen werk meer voor Aaltje.
Moedeloos werd ik er van.
Door corona werkte ik al veel thuis en het vooruitzicht van boventalligheid was niet heel goed voor mijn motivatie.

De hoofdrekenaars onder jullie hebben al wel gezien: vandaag was ik twaalf en een half jaar in dienst bij Lentis.
Er was een klein feestje georganiseerd: er waren bloemen, er was een toespraakje, er was een mooi cadeautje van de Activiteiten Begeleiding en er was gebak.
Jubileum en tegelijkertijd afscheid, want samen met mijn manager was ik vandaag voor het laatst fysiek op de kliniek.

Vanmiddag zat ik wat verloren aan de thee met een unheimisch gevoel.
Bloemen in de vaas, laptoptas met telefoon in de hoek van de keuken. En nu?

Rond 16.45 uur ging de telefoon.
Manager Algemene Zaken van een secretariaat van een Lentisafdeling aan de Laan Corpus den Hoorn in Groningen.
“Jij hebt 16 uur in de aanbieding en wij kunnen wel wat hulp gebruiken!”
Deze week gaan we nog een kennismakingsgesprek voeren; het mooiste cadeau van vandaag.
Wie weet……
Mijn 25 jarig jubileum ga ik niet meer halen bij Lentis, maar 15 zit er misschien nog wel in.

Je verwacht zo’n blogtitel eigenlijk niet van mij eind november.
Het was ook geen Noordzeestrand-zand, het was Ronostrand-zand.
Na twee troosteloze, mistige dagen was het zondag mooi weer; Gerard en ik wilden even wandelen, maar in het Mensingebos is het wel heel erg druk de laatste tijd, vooral als het mooi weer is.
Ik stelde voor om naar het Ronostrand te fietsen en daar even te wandelen.

We konden niet rechtstreeks naar het strand: het meer was omheind en bij de kassa zat een poortje.
Dat hadden wij nog niet eerder gezien; een praatje met de eigenaar van de camping leerde dat dit het gevolg was van de coronamaatregelen.
Afgelopen zomer hadden ze het toegangsbeleid rond het meer behoorlijk aangepast: er werden (naast de campinggasten) maar 200 extra badgasten toegelaten, toegangskaarten konden alleen maar on-line worden gekocht en vol is vol. Het was de eigenaren heel goed bevallen. Het kaartje was wat duurder geworden, (kost nu € 10,=) maar verder waren er eigenlijk alleen maar voordelen.
Waar men anders altijd iedere dag uren bezig was om de rotzooi op te ruimen die mensen achterlieten, was er nu bijna geen zwerfafval meer geweest.
Er was geen geluidsoverlast meer geweest en er hoefde ook niet te worden opgetreden tegen groepen dronken jongeren die overlast veroorzaken.
Er was heel veel protest geweest tegen het nieuwe beleid, maar de campingeigenaren vinden het eigenlijk wel prima zo: het Ronostrand wordt niet meer overspoeld door honderden zwemmers; de horeca kan op deze manier weer gewoon gebruikt worden door de campinggasten.

We wandelden over de verlaten camping en liepen even langs het water.
Het was er heel stil; we zagen een dikke buizerd wegvliegen en er zat een specht tegen een boomstam aan.
Verder waren er heel veel kleine vogels; in deze tijd van het jaar hoor je ze niet, maar ze zijn er wel.
Via Steenbergen fietsten we terug naar huis. We kwamen over een fietspad waar we nog nooit langs waren gefietst en ontdekten ‘Camping & Chaletpark Ponda Rosa’ in de Zuursche Duinen.
Het zag er trouwens niet zo chique uit als de naam doet vermoeden. Even verderop ontwaarde ik zelfs een hunebed, maar dat bleek een ‘nepper’ te zijn.
Nou, wat weer een avontuur heee.

Ondertussen was het hartstikke koud en na Steenbergen fietsten we rechtstreeks naar Roden.
Op de terugweg kwamen we over de Brink in Roden, waar het heel lekker rook….we kochten een lekkere warme oliebol die we thuis opaten bij een glas hete Autumn Storm thee; het zand van het strand zat nog aan mijn schoenen.
Prima combi.
Kan best in november.