Categorie: Alledag Pagina 120 van 263

Een nieuwe baan betekent in mijn geval ook een nieuwe werkomgeving.
Mijn kantoor zit in een pand aan de Hereweg, nog redelijk dicht bij de binnenstad.
Tussen de middag probeer ik altijd even een wandeling te maken; was er in Zuidlaren een prachtig park om in te wandelen, nu zit ik in een oude stad.
Vaste lezers hoef ik niet uit te leggen hoe leuk ik dit vind.
Op een woensdagmiddag besloot ik even een kijkje te nemen op de Zuiderbegraafplaats. Die ligt pal aan de snelweg (waar ze nu zo druk mee bezig zijn), maar als je eenmaal het hek door bent kom je in een compleet andere wereld.

De begraafplaatst is aangelegd in 1827. De reden daarvoor was huiveringwekkend: in 1826 was in Groningen een epidemie van de Groninger ziekte uitgebroken, die aan 2900 mensen het leven kostte; 10% van de toenmalige stadsbevolking overleed!
De bestaande begraafplaatsen raakten vol.  De oude vestingstad had toen nog stadsmuren en poorten en men besloot om buiten de stadspoort aan de noord- en aan de zuidkant twee nieuwe begraafplaatsen aan te leggen, dit omdat begraven binnen de stadsmuren zou leiden tot grote besmettingshaarden.  Zo ontstonden de Noorder- en Zuiderbegraafplaats; in eerste instantie werden ze sober en doelmatig ingericht.

Dwalen over een oud kerkhof.
Het is echt een beetje een familie-tic.
Als wij vroeger met mijn ouders op vakantie waren moest mijn vader altijd even op het kerkhof kijken. Volgens hem lag daar de geschiedenis voor het oprapen.
Ook ik doe dat regelmatig en kort geleden hoorde ik Carlijn vertellen dat ze tijdens een mooie wandeling ook even over een kerkhof was gelopen. Ook erfelijk belast.

Op de dag dat ik op de Zuiderbegraafplaats liep was het warm, maar op het kerkhof was het koel: veel oude bomen en struiken en veel schaduw. Geheel volgens de normen en waarden van die tijd werd het kerkhof naar rang en stand ingericht.
Je hebt er zelfs een “Eerste Klasse Eerste Rij” waarop vooral mensen van adel zijn begraven.
Blikvanger is het grafmonument van de familie Scholten, waar zelfs beelden van de overledenen op staan.

Mijn aandacht werd getrokken door een kleine steen met het bijna niet te bevatten verhaal van Willemina Kremer.
Zij rust daar ‘temidden harer 7 kinderen die haar voorgingen. Zij overleed plotseling oudejaarsavond 1863 op weg naar Godshuis, oud 52 jaren.’

We weten veel van de familie Scholten en niets van Willemina. Een naam tussen honderden anderen die niet op de Eerste Klasse Eerste Rij begraven ligt maar ergens in het midden.
Hoe was haar leven?
Hoe verloor zij die 7 kinderen?
Waarom staat de naam van haar echtgenoot er niet op?
Op die warme woensdagmiddag stond ik even stil bij haar en haar verhaal.
Oud 52 jaren.
Voor haar geliefde echtgenoot net zo belangrijk als de vrouw van W.A. Scholten voor haar man. Misschien wel belangrijker? Wie zal het zeggen?
Eenmaal onder de grond zijn de eerste klasse en de eerste rij niet meer belangrijk.

Al een tijdje kunnen we met onze kinderen weer gewoon met z’n vieren aan één tafel klaverjassen.
Vorige week kwamen Frea en Jon gezellig langs op donderdagavond; koffie, bijpraten en een kaartje leggen.
Het digitaal klaverjassen in Coronatijd was een goed alternatief, maar met de andere spelers op een klein schermpje op je telefoon mis je ‘de blikken’.

Die blikken zijn veelzeggend en vermakelijk.

De ‘jij-speelt-maar-ik-heb-drie-keer-de-nel’-blik van de tegenstander.
De ’two-fingers-in-the-nose’-blik als je een ‘stille’* in de handen hebt.
De ‘Ik-vreet-deze-kaart-nog-liever-op’-blik als je een blote heer hebt en vijftig roem moet weggeven.
De ‘O-wat-naar-ik-moet-troeven-hahahaha’-blik als er een Aas van de tegenpartij wordt weggekaapt.
De ‘Ik-dacht-dat-jij-het-Aas-had..’-blik als je met een 10 opkomt en de tegenpartij de slag neemt met het Aas.

Als je kunt klaverjassen snap je precies wat ik bedoel met bovenstaande blikken.
Als je niet kunt klaverjassen: ga het onmiddellijk leren; je weet niet wat je mist.

Nu heb ik de kaarten en de blikken uit de titel benoemd, maar het blozen nog niet.
Blozen komt namelijk ook regelmatig voor bij het klaverjassen.
a. Als het er om spant: redden we het? Of gaan we nat?
b. Als je per ongeluk in de één na laatste slag de slag van je maat aftroeft en daardoor de laatste slag (10 punten extra) mist.
Of 70 roem weggeeft terwijl je een andere kaart had kunnen bijgooien….
c. Als je een glaasje port drinkt bij het kaarten. Wich is almost always.

Klaverjassen bepaalt best vaak de waarde van mijn dag.
Samen een spelletje doen en daar heel veel plezier aan beleven.
Ondertussen verhalen vertellen en genieten van elkaars gezelschap.
Mijn hele jeugd is doordesemd met ‘het spel der spellen’.
Zonder blikken of blozen kan ik zeggen: “De liefde voor het klaverjassen is mij met de paplepel ingegeven en zit in mijn bloed.”

Maar klaverjassen zonder blikken of blozen?
Bijna onmogelijk.

* geen punten voor de andere partij

Voor mijn korte vakantie gaf ik aan dat ik extra tijd nodig had voor een andere klus.
“Wat voor klus dan?” is dan een gerechtvaardigde vraag.
Een hele leuke klus.
Ik heb gewerkt aan mijn eigen verjaardagscadeau: een boek!
Oplettende lezers weten dat ik geboren ben in 1960; dat betekent dat ik dit jaar 60 word.
Dit jaar bestaat mijn website ‘de Waarde van de dag’ 6 jaar en die twee verjaardagen gaan we combineren: we gaan een boekje uitgeven!

Hoe moet dat?
Wat zet ik daar dan in?
Wie gaat het uitgeven?
Welke blogs zijn het leukst?
Welke worden het meest gelezen?
Welke patronen worden het meest gedownload?
Wat zijn de opvallendste reacties?
Zomaar een paar vragen. Het beantwoorden van die vragen kost tijd en aandacht en daar heb ik me de afgelopen twee weken mee bezig gehouden.

Het boek vertelt over de website, over het begin, de achtergronden en hoe ik één en ander beleef.

“Lees ik in jouw boek hetzelfde als op de website?”
Deels wel, deels niet.
Sommige dingen heb je al eens eerder gelezen; bij ieder onderwerp komen een aantal blogs die ik al eens heb gepubliceerd, maar ook steeds één blog dat niet op de website komt, die schrijf ik exclusief voor het boek.
De afgelopen twee weken heb ik dus mijn hele website doorgespit en blogs geselecteerd.
Niet alles gelezen hoor, dat is geen doen; in die zes jaar heb ik al meer dan 2000 blogs geschreven.

Bij die dubbele verjaardag verschijnt dus een boek, maar de website krijgt ook een andere lay-out, ook daar heb ik me wat in verdiept.
Wat is nou een website van iemand anders die ik leuk vind?
Wat moet anders? Wat moet hetzelfde blijven?
Het is allemaal best spannend. Voor het uitgeven van een boekje heb ik anderen nodig en ook het veranderen van de website kan ik niet alleen.
Daarom heb ik ook geen echte ‘dead-line’, ik ga mezelf niet gek maken.
“Immer mit der Ruhe” was één van mijn vaders one-liners.

Ondertussen zijn er al weer twee weken voorbij.
Er waren kerkdiensten, er was een verjaardag, er was hitte, mooie muziek kwam voorbij, er was werk, ik ondervond anderhalve-meter-ergernis en in mijn hoofd ben ik dan alweer aan het bloggen.
Blog-vakantie was  even goed, maar ik mis het dagelijkse blog dan ook wel, na zes jaar zit het helemaal in mijn systeem.

Vandaag pak ik de blog-draad weer op.
Het meeste uitzoekwerk voor het boek is klaar, er ligt al een mooi pakket en er zijn afspraken gemaakt voor een website-overleg.
Heb je als lezer een verzoekje voor in het boek?
Een blog dat er voor jou uitsprong?
Een onderwerp waar je graag over leest?
Iets wat wat je ontroerde of waar je om moest lachen?
Het boek is nog niet af; als je nog suggesties hebt hou ik me aanbevolen.