Categorie: Alledag Pagina 153 van 264

11 april: Lanzarote 6 – Tijd vergeten.

Door Ada

Op 11 april 2019

Met het feit dat ik tijdens onze familiereis op Lanzarote geen museum van binnen zou zien had ik me al verzoend. Maar ergens op vakantie gaan en dan geen stadswandeling? Voorzichtig gooide ik wat balletjes op in de groep.
“Zullen we nog even bij de oude haven kijken?”

“Zouden we ook naar dat oude Castilio kunnen wandelen? ”
Niemand reageerde.

Toen er plannen werden gemaakt voor een middag zwemmen op een afgelegen strand zag ik mijn kans schoon.
“Ik ga met mezelf de stadswandeling uit het ANWB-boekje maken.”
Niemand protesteerde en niemand wilde mee.

Schilderij in de eetzaal

Wat had ik een heerlijke middag. Het was een fikse wandeling maar hij voldeed ruimschoots aan mijn verwachtingen. In de eetzaal van ons hotel hing een schilderij van het havenplaatsje dat Playa Blanca vroeger was. Er waren nog een paar dingen uit die periode: het bastion tegen de piraten, twee ruïnes van windmolens, een drietal kleine vissershuisjes en de oude haven. Ik nam ‘a big English tea’ op een terras aan de boulevard, maakte een strandwandeling en ondertussen vergat ik de tijd.

Vlak bij het eindpunt van mijn route kreeg ik een app van Frea. Of ik een lift wilde, want zij waren op de terugweg van het strand. Nou graag…. ik was naast de tijd ook de terugweg naar het park een beetje vergeten. We luisterden naar elkaars verhalen en bekeken elkaars foto’s. Zij waren naar de beroemde Papagayo stranden geweest, (zie foto, gemaakt door Frea) waar het ook heel mooi was. Klik hier voor een link naar het reisblog ‘Follow my footprints’ >>> voor meer informatie over die stranden.

Paradijselijk Playa Blanca op Lanzarote.
Inmiddels is het helemaal gemodelleerd naar de maatstaven van het West-Europese toerisme. Het lijkt in niets meer op het schilderij in de eetzaal.
Als je je verdiept in de geschiedenis van het eiland stuit je op kolonisatie door de Spanjaarden, onderdrukking, uitbuiting, rampen en beroerde levensomstandigheden.
De rol van toerist paste me niet altijd als een handschoen; het paarse plastic bandje van ons vakantieverblijf zat los om mijn pols, maar figuurlijk knelde het soms.

Met meerdere mensen heb ik het er naderhand over gehad.
“Het is zoals het is. Zo zit de wereld nou eenmaal in elkaar.”
“Men verdient behoorlijk veel aan het toerisme op Lanzarote; als er geen toerisme zou zijn zou men op het schrale eiland in bittere armoede leven.”
Even een weetje: 87% van de werkzame bevolking op Lanzarote werkt in de toeristenbranche.
“Aan de kusten van Spanje, Italië en Turkije is het niet anders, hoor.”
Allemaal waar, maar de dubbele gevoelens blijven.

Wat je als individuele toerist kan doen is: vriendelijk en beleefd zijn tegen het bedienend personeel, niet dronken worden en badmeesters in het water gooien (zoals een Engelse meneer bij ons in het park), de plaatselijke normen en waarden respecteren en niet in aanstootgevende kleding een kerk binnen gaan; kortom, je gedragen.

Hierbij een link naar Lanzarote 5- Chocolademelk. Eeehm…..saus. >>>
Vandaar uit kun je doorlinken naar de vorige blogs in deze serie.

Reageren

10 april: Lanzarote 5 – Chocolademelk. Eeehm….. saus?

Door Ada

Op 10 april 2019

In Alledag

In ieder informatieboekje en iedere folder van Lanzarote staat dat je op zondag naar de markt in Teguise moet; die wordt daar gehouden van 09.00 – 14.00 uur.
Daar wilden wij ook heen en wel op zondag 31 maart.
“Daar moeten we dan op tijd zijn” vond Gerard op de zaterdagavond daarvoor na een boom klaverjassen en een potje Kolonisten in de bar. Met bier en sangria.
“8 uur ontbijt!”
We realiseerden ons pas midden in de nacht, toen we de wekker zetten, dat we die nacht in verband met zomertijd een uur minder hadden.
Niemand heeft er over gemopperd, maar iedereen zat met kleine oogjes aan het ontbijt.
Boven ieders hoofd stond in de gedachtenwolk: “Waarom zo vroeg? Het is ja vakantie….”

Iedere toerist met informatieboekjes en folders gaat dus op zondag naar Teguise en dat betekent dat er op ons werd gerekend.
In de buitenwijken stonden al parkeerwachters driftig te zwaaien met vlaggen en te gebaren dat we daar moesten parkeren. Maar Cees reed voor ons en die stopt pas als hij niet meer verder kan en dat was waar een hek de toegang tot de stad versperde. Ook daar was nog wel parkeerplaats genoeg. We waren mooi op tijd (Gerard had natuurlijk wel gelijk) en met prachtig weer wandelden we de stad in.

Hoe langer we er waren, hoe drukker het werd. Halverwege de markt bekroop me het ‘Rodermarkt-gevoel’: te druk, te veel mensen en te veel kramen met tassen, riemen, portemonnee’s en zonnebrillen (die je ook hebt in Parijs en op de kerstmarkt in Bremen).
Gelukkig waren er ook veel kramen met handgemaakte spullen: bewerkte schaaltjes, gebreide en gehaakte poncho’s, bewerkt leer en sieraden.

Op het marktplein danste eerst een flamingo-danseres en later kwam er een koor met een orkestje. Dat was wat mij betreft het mooiste van ons bezoek aan Teguise. Het waren voornamelijk oudere mensen; de mannen speelden allemaal gitaar, de vrouwen zongen en klapten en één man was de solist. Ze stonden daar zo trots hun eigen muziek te zingen!

In het hectische marktgebeuren ontdekten we een binnenplaatsje bij een bodega. We vonden een plekje met zon én schaduw voor 8 personen en bestelden iets te drinken.
Harriët en Jon kozen voor warme chocolademelk, maar dat ziet er bij Spanjaarden anders uit dan bij ons.
“Is dit het? Het lijkt meer op chocoladesaus!” Het maakte Jon niet uit, die lepelde zijn kopje helemaal leeg; voor Harriët bestelden we een cappuccino.
Maar dan staat zo’n kopje warme chocola op tafel.
Bij de familie Waninge.
We hadden een paar plakken zelfgebakken cake en koek besteld en de familie bedacht dat je brokjes daarvan ook lekker kon dippen in de warme chocola.
Ik kijk nergens meer van op; ik heb ze immers zelf opgevoed.

Meer weten over de zondags markt in Teguise?
Hierbij een link naar een reisblog van Laura op ‘de Vakantie Discounter’>>>.

Hierbij een link naar Lanzarote 4- Bezit uw ziel… >>>
Vandaar uit kun je doorlinken naar de vorige blogs in deze serie.

Reageren

9 april: Partir, c’est mourir un peu

Door Ada

Op 9 april 2019

In Alledag

De tiende Franse les van het seizoen, de laatste les, kleden we altijd feestelijk aan.
Iedereen neemt wat lekkers mee (Piet: ik neem iets vloeibaars mee) en na het nakijken van het huiswerk doen we nog een spel.
Gisteravond kwamen we heel laat aan het huiswerk toe.
Ruud, die het afgelopen half jaar niet aanwezig was geweest, was er weer er had mooie verhalen over Frankrijk en Spanje.
Ik mocht vertellen over Lanzarote en ik had nog iets anders op mijn hart: ik ga stoppen met Franse les.
Daar liep ik al een tijdje mee rond.
Mensen die mijn blog lezen vragen me wel eens: waar haal je toch de tijd vandaan om al die dingen die je beschrijft te doen?
Nou…… die tijd is wel eens op.
In weken waarin we ook druk zijn met het ‘Af&Toe-koor’ is er soms geen tijd voor mezelf over.

Eigenlijk was niemand echt verbaasd.
We kennen elkaar goed in het Franse klasje en mijn medeleerlingen weten hoe mijn leven er uit ziet en ze snappen het wel.
Dat helpt. Een beetje. Want ik vind het moeilijk.
Soms kun je opgelucht zijn als je ergens niet meer heen hoeft, maar dat is hierbij geenszins het geval. Het kost me moeite om het los te laten, we hebben zulke fijne jaren gehad met elkaar. Partir c’est mourir un peu.

We hebben afgesproken dat ik nog niet helemaal weg ben.
We gaan nog een keer met elkaar uit eten en ik kom nog een keer een muzikale gastles geven.
Ik heb de club uitgenodigd om bij mij een keer ‘de tiende les’ te organiseren, zodat ik er bij het gezellige deel nog een keer bij ben.
Goede voornemens.
Gaan we allemaal doen.

Veertien jaar Franse les heeft opgeleverd dat ik een aardig mondje Frans spreek; met de app Duo Lingo ga ik het Frans proberen bij te houden.
Daarover schreef ik in 2015 ook al een eens blog: Frans. En Engels.>>>.
Toen hadden we er als klasje 10 jaar opzitten. Nu dus veertien jaar.
Ik word alweer weemoedig nu ik dit zit te schrijven……
Een beetje sterven is misschien wat overdreven, maar een beetje beroerd ben ik er toch wel van.

Partir c’est mourir een peu. Waar komt dat eigenlijk vandaan?
Het komt uit het gedicht Rondel de I’adieu (1891) van de franse dichter Edmont Haraucourt (1857 – 1941).

Partir, c’est mourir un peu; c’est mourir à ce qu’on aime.
On laisse un peu de soi-même en toute heure et dans tout lieu.
(Afscheid nemen is een beetje sterven; sterven aan dat waarvan men houdt.
Men laat een beetje van zichzelf achter in ieder uur en elke plaats.)

Het gedicht eindigt met de regels:
C’est son âme que l’on sème,
Que l’on sème à chaque adieu
Partir, c’est mourir un peu…
(Het is zijn ziel die iemand zaait, elke keer als men afscheid neemt.)

Wat een mooie gedachte.
Ik laat wat van mezelf achter in de groep, maar ik draag ook stukjes van de leden van Franse lesgroep met mij mee.
C’etait fantastique.

Reageren

8 april: Schilderen. Ik?

Door Ada

Op 8 april 2019

In Kerk & gemeente

Zaterdagmiddag kon je de lente ruiken; dat kwam goed uit, want ik ging hem schilderen. Ik had me opgegeven voor de workshop ‘Lente in de lucht’ verzorgd door Judith Oosterhuis. Schilderen op hout was de bedoeling deze keer. Voor mij is de ondergrond eigenlijk onbelangrijk, want in schilderen blink ik niet uit, ook niet op maagdelijk wit papier.

Judith nam ons eerst mee naar buiten om de lente even te voelen. De zon piepte door de bewolking heen en we bewonderden de blauwe druifjes, anemonen, seringen en de nieuwe uitlopers van blaadjes aan de appelboom naast De Deel. Ze las er een mooi, zelfgemaakt lentegedicht bij voor en daarna zochten we binnen wat ‘inspiratie-plaatjes’ bij elkaar.

Voordat we gingen schilderen maakten we eerst met kleurpotloden een schets van wat we gingen maken. Voor mij staat deze lente in het teken van de ‘omleidingsborder’, dus dat ging ik op hout schilderen: narcissen en blauwe druifjes .

Wat gebeurt er met verf als je op hout schildert? Judith, die zich 3 dagen lang suf geschuurd had om mooie, gladde, plankjes te krijgen, had geen tijd meer gehad om het uit te proberen, dus ze was zelf ook heel benieuwd naar wat het resultaat zou zijn.

Het was verbluffend. De nerven en noesten in het hout gaven prachtige effecten. Dat is het mooist te zien in het werk van Aukje. Zij schilderde een strandpaal aan de kust, waarbij zand, zee, golven en strand door het hout in een prachtig naturel lijnenspel samenvloeien.

Wat kwam er terecht van mijn narcissen en blauwe druifjes? Het is redelijk gelukt. Wat ik voor ogen had kwam op het hout; gebrek aan schilderservaring maakt dat het wat onbeholpen oogt als je het naast de andere werken zet. Wat een kunstwerken zijn er tot stand gebracht zaterdagmiddag. Op de website van onze PKN-gemeente heb ik een minder persoonlijke versie van dit blog gezet. Daar vind je ook het gedicht van Judith en foto’s van alle schilderijen en hun maaksters. Hierbij een link naar die pagina >>> .

Een workshop van Judith beschouw ik altijd als een cadeautje voor mezelf. Even uit de drukte van wat allemaal moet, drie uur creatief met je handen bezig zijn en ondertussen een beetje kleppen en beppen met deze en gene. In de loop van de tijd heb ik geleerd dat ik bij dit soort workshops niet heel moeilijk moet willen doen. Daarom was ik zaterdagmiddag al drie kwartier voor het einde klaar. Dan geniet ik er van om bij de tafels langs te lopen en de andere deelnemers gade te slaan. Foto’s maken. Judith voorziet iedereen van advies. Ze zegt bijvoorbeeld : “Waar komt de zon vandaan? Aan die kant breng je dan wat lichtere tinten aan.” Ook onderling helpen de deelnemers elkaar.
Ondanks het feit dat ik me normaal gesproken graag overal mee bemoei, hield ik het zaterdagmiddag bij kijken en luisteren.

Benieuwd naar de vorige workshops? Hierbij een link naar ‘Stof in lood’>>>, van daaruit kun je doorlinken naar ‘Schilderen zonder penselen’ en ‘Woord en beeld’.

Reageren

7 april: Lanzarote 4 – Bezit uw ziel…..

Door Ada

Op 7 april 2019

In Alledag

Gaat het over Lanzarote op deze website, dan zijn het alleen maar lofzangen.
Maar paradijselijk wil niet zeggen: zonder ergernissen.
Want wat gebeurde mij toen wij incheckten op vrijdagmiddag?
Ik kreeg een paars, plastic bandje om mijn pols.
Dan kon het personeel zien dat wij betaald hadden voor het park als wij iets te drinken haalden of meededen met het buffet.
Alles in mij verzette zich tegen dat bandje.
Nee toch zeker!
Maar ik moest er wel aan geloven.

In mijn gedachten zag ik mijn vaders ogen; dit was zo tegenstrijdig met de opvoeding die hij ons gaf.
In mijn oren klonk zijn stem die meewarig zei: “De mens is een kuddedier…” als hij groepen toeristen met een felgekleurde keycord om de nek achter een gids aan zag sjokken.
Iets met graf en omdraaien.

Het was niet mogelijk om me er aan te onttrekken, anders mocht ik er gewoon niet in.
Dat is op z’n minst niet gezellig.
Vijf dagen heb ik het bandje om mijn pols gehad, tot groot vermaak van Gerard en de kinderen, die weten hoeveel moeite ik heb met zulke dingen.

Het werd nog erger toen we op maandagmiddag gebruik wilden maken van een zwemparadijs met glijbanen en een golfslagbad.
Dat was van een zuster-hotel en wij mochten als gasten van ons eigen hotel van die faciliteiten gebruik maken.
Mits wij een fel oranje bandje droegen als teken dat wij bij ‘de club’ hoorden.
Grote hilariteit!
Twee bandjes!
Bezit uw ziel in lijdzaamheid.

Je moet wat over hebben voor ‘all inclusief’, in dit geval een diep beledigde ziel.

Hierbij een link naar Lanzarote 3: Een vulkaan >>>
Vandaar uit kun je doorlinken naar de vorige blogs in deze serie.

Reageren

6 april: Lanzarote 3 – Een vulkaan.

Door Ada

Op 6 april 2019

In Alledag

In 1971 was er een uitbarsting van de vulkaan Etna op Sicilië.
10 jaar was ik en ik zag op de televisie beelden waar ik heel bang van werd.
Maar tegelijkertijd vond ik het ook fascinerend en die fascinatie voor vulkanen bleef mijn hele leven. Op Lanzarote kon ik even mijn hart ophalen.

Lanzarote is een vulkanisch eiland; een groot deel van het eiland is bedekt met lava en heeft weinig begroeiing. Die lava is gestold en is zwart. En keihard.
In het vulkaangebied ‘Montañas del Fuego’ (de Vuurbergen) vonden tussen 1730 en 1736 heel zware vulkaanuitbarstingen plaats, de langste en krachtigste vulkanische activiteit sinds mensenheugenis. Met een onmetelijke oerkracht werden volledige dorpen en landbouwgebieden van de kaart geveegd. Sinds 1824 zijn alle kraters uitgedoofd, maar ondergronds is het nog lang niet rustig. Op sommige plekken is de hitte zelfs aan de oppervlakte te voelen.

Het vulkaan-gebied kun je bezoeken, het ligt in het nationale park Timanfaya; je mag daar niet zelf rijden. Je koopt een kaartje en dan stap je in een bus die rondrijdt door het gebied. Via de luidsprekers hoor je informatie over de vulkanen in verschillende talen.
Je weet niet wat je ziet; het lijkt wel of je op de maan bent. Over smalle bergweggetjes rijdt de bus naar de top van vulkanen, waar je in metersdiepe, zwartgeblakerde kraters kijkt. De omgeving bestaat uit gestolde, zwarte lava: heel onwerkelijk. De grimmige en sinistere sfeer werd nog een beetje aangedikt door de muziek die tussen de praatjes door werd gedraaid: op een gegeven moment hoorden we zelfs delen uit het ‘Requiem’ van Mozart, wat bij onze kinderen op de lachspieren werkte: “Zo erg is nou ook weer niet…!”
Bij de foto: Carlijn op de zwarte lava. Frea zei: “Ik maak ondertussen even een foto van het bordje waar op staat dat je daar niet mag lopen….”

….. spontaan in brand ……

Na de bustocht kregen we de gelegenheid om te voelen en te beleven hoe dicht de hete magma in dat gebergte tegen de aardkorst aanzit. In een kuil van ongeveer twee meter diep werd een stuk stro tegen de hete steen gehouden; de bos stro vloog onmiddellijk spontaan in brand! En toen een emmer water in een buis in de grond werd gegoten, spoot dat er als stoom met grote kracht uit, het leek wel een geyser op IJsland. Verder was er bij het restaurant een put van ongeveer acht meter diep, waarover een rooster lag. Daar kon je niet met je hoofd boven blijven: zo heet was de lucht die opsteeg. Op dat rooster kan permanent gebarbecued worden. Carlijn had gympen aan en voelde dat de grond onder haar voeten heet was……

Na 48 jaar vind ik vulkanen nog steeds fascinerend. Voor mij was het bezoek aan Timanfaya één van de hoogtepunten van onze reis naar Lanzarote.
Wat een hitte. Wat een sterke natuurkrachten hebben het grillige lavalandschap veroorzaakt.
Ik moest denken aan de dorpjes die in de 18e eeuw zijn weggevaagd.
Die liggen als een soort Pompei onder de lava van Lanzarote.
Een slapende vulkaan heet het; maar de inwoners van Lanzarote houden nog altijd rekening met een nieuwe uitbarsting.
Er staat niet voor niets overal seismische apparatuur.
Fascinerend.

Hierbij een link naar Lanzarote 2: Hoe lang? Hoe moe? >>>
Vandaar uit kun je doorlinken naar het eerste blog in deze serie.

Reageren

5 april: Protestants? Of Katholiek?

Door Ada

Op 5 april 2019

In Kerk & gemeente

Naast het beheren van mijn eigen website ‘de Waarde van de dag’ mag ik me ook bemoeien met de website van onze PKN-gemeente. Met Zwanny, Wim, Frits en Theo vorm ik de ‘Website-groep’. De website van de kerk is in de lucht sinds 18 september 2005 en vanaf 2008 draag ik ook mijn steentje bij; ik schreef er al eens over in 2015, zie >>>.
We zien elkaar in deze samenstelling twee keer per jaar, want als zo’n site eenmaal draait is het alleen een kwestie van up-to-date houden.

Omdat zo’n vergadering een half jaar van te voren wordt afgesproken gaat het nogal eens mis.
Woensdagmiddag kregen we een mail van Frits over de websitevergadering van vandaag.
“O? Wist ik niet?” Ik zou koffiedrinken bij een jarige vriend in Peize.
Zwanny wist het ook niet. Die was woensdag gezellig op visite bij familie en was dus niet in de gelegenheid om een agenda te maken.
Maar het maakte allemaal niet uit.
De vriend gaf te kennen dat ik gerust ’s middags mocht langskomen voor een handdruk c.q. taart en zonder agenda kunnen we ook vergaderen.

Heel goed zelfs. Kenmerk van deze groep is dat we heel gemakkelijk afdwalen van het onderwerp. Voor we het weten hebben we het over computer-crimininaliteit, de politiek, familiebezoek met computerproblemen-hulp en over de organisten en pianisten van onze gemeente. Zonder agenda gaat dat afdwalen nog gemakkelijker.
Maar al met al hadden we toch een goede vergadering van anderhalf uur.

‘Wat moeten wij aan onze website doen in het kader van de privacy-wetgeving’ was een belangrijk onderwerp op deze vergadering. Want de site draait wel, maar moet wel steeds worden aangepast aan de eisen des tijds. We plaatsen nog wel eens foto’s van vieringen op de site en als mensen daar bezwaar tegen hebben kun je daardoor in de problemen komen.
Nu is het zo dat we geen toestemming vragen voor het plaatsen van die foto’s. Als er iemand op staat die dat absoluut niet wil, dan kan die dat aangeven bij een webmaster, die dan de foto onmiddellijk zal verwijderen. Iemand merkte op dat dat de ‘katholieke weg’ is.
“Je weet toch wel wat het verschil is tussen protestanten en katholieken?”
Dat dachten wij wel te weten, maar het werd ons nog even haarfijn uit de doeken gedaan.
Als een protestant iets wil doen waarvan hij niet weet of het mag, gaat hij eerst toestemming vragen.
Als een katholiek hetzelfde wil doen, doet hij dat eerst en daarna gaat hij te biecht.

Er is nog nooit iemand geweest die bezwaar heeft gemaakt tegen het plaatsen van een foto op onze website. Als dat wel gebeurt zullen we de site daarop aanpassen en ons beleid hierover onder de loep nemen. Tot die tijd kun je op onze PKN-site foto’s van vieringen zien. Daar wordt de site gewoon een stuk leuker van!
Na dit blog nieuwsgierig geworden naar de site?
Hierbij een link: PKN Roden-Roderwolde>>>
Als werkgroep staan we open voor reacties en de mening van anderen, dus wil je iets zeggen of valt je iets op dat eigenlijk anders zou moeten: meld het ons!
Wil je ook meewerken aan deze werkgroep? Er is ruimte voor een nieuwe webmaster: meld je aan!

Reageren

4 april: Lanzarote 2 – Hoe lang? Hoe moe?

Door Ada

Op 4 april 2019

In Alledag

Twee jaar geleden wist ik niet eens waar Lanzarote lag.
Natuurlijk had ik er wel eens mensen over gehoord, maar het klonk als ’te duur – te ver weg – niks voor ons’, dus ik had me er nooit in verdiept.
Toen we plannen maakten voor ons 7e huwelijkslustrum begon Gerard over de Canarische eilanden. “Noudaweeknieheur” was mijn eerste reactie.
Hij nam een folder mee van het reisbureau en ontvouwde paradijselijke plannen.
O mann. Mooi ja. Kan dat wel?

Het kon. Nadeel is alleen wel dat het een hele lange reis is.
Hoe lang?
De wekker ging om 02.00 uur, toen hoorden we de voordeur ook al klikken. Dochters en aanhang stapten binnen. Honger. Eten & brood smeren voor onderweg. Mijn keuken stond om 02.30 uur vol opgewonden kwekkende famileden die koffie/thee gingen zetten. En ik ben geen ochtendmens; lees nachtmens.
Na twee uur rijden parkeerden we de auto op een modderig terrein van Budgetparking, waarna we met een shuttlebus naar Schiphol werden vervoerd. De groep stond wat verdeeld met hun koffers in de bus, ik zat in mijn eentje voorin op een solostoeltje. Bij Schiphol stapte ik uit en wachtte tot de groep zich snaterend om mij heen verzameld had; de buschauffeur keek het vanachter het stuur glimlachend aan. “Sain die allemaal fan jou?” riep hij in plat Amsterdams en op mijn ‘Jah!’ stak hij een duim op.
‘Wel rijkdom, geen bezit’ wilde ik nog zeggen maar het was nog te vroeg voor filosofie.

Het vliegtuig vertrok om 07.30 uur en kwam om 12.00 uur aan in Arrecife.
Huurauto ophalen, naar het hotel: al met al was het toen 13.00 uur. We waren achter Cees aan gereden naar het hotel; normaal gesproken had ik al met een kaart op schoot gezeten om te kijken waar we waren, maar mijn ogen prikten en ik vond het wel best.
Tot zover de reis; maar toen was de dag nog maar half om……

Groepsfoto op een lava-rotsformatie in Playa Blanca.

We waren te vroeg om in te checken, maar we mochten wel alvast mee-eten met de lunch en het park verkennen. Vóór het avondeten gingen we nog zwemmen én lopend naar het dorp Playa Blanca, waar we ons vergaapten aan ‘de andere wereld’, hierover later meer. De kinderen wisten de weg op Google Maps; ik liep er maar wat achteraan te genieten van het uitzicht, de zwarte lava formaties overal en de Atlantische Oceaan. Het plattegrondje uit het hotel had ik wel meegenomen, maar ik kon er, scheel van vermoeidheid, helemaal niets op vinden.
Rond 20.00 uur zaten we aan het diner en probeerde ik voor het eerst van mijn leven een glaasje sangria. Het was, vooral aan het begin van de reis, iedere keer weer een sensatie om met z’n achten ergens neer te strijken: ons hele gezin compleet met in mijn achterhoofd de wetenschap dat dat niet vanzelfsprekend is.
Anderhalf uur later zochten we allemaal onze bungalow op. Er werden nog wat leuke foto’s gestuurd via de app en nog wat geginnegapt om gezinslol; ik kreeg het allemaal niet meer mee.
Hoe moe? Zooooo moe.

Hierbij een link naar Lanzarote 1: Oorverdovende stilte >>>

Reageren

3 april: Lanzarote 1 – Oorverdovende stilte.

Door Ada

Op 3 april 2019

In Alledag

“Na Lanzarote staat er niets in mijn agenda” merkte Harriët twee weken geleden op.
Voor mensen die dit blog lezen en niet tot onze ‘inner circle’ behoren: even bijpraten.
Vorig jaar waren Gerard en ik 35 jaar getrouwd. In het paasweekend van 28 maart zouden we dat met ons hele gezin gaan vieren; we hadden een vijf-daagse vakantie geboekt met een all-inclusive-arrangement in Lanzarote. Tot onze grote teleurstelling moesten we de reis annuleren omdat ik begin maart met hartklachten werd opgenomen in het ziekenhuis en precies in het geplande vakantieweekend werd geopereerd.
Pasen 2018 werd een heel andere belevenis dan we ons hadden voorgesteld, maar de dankbaarheid over dat ik er nog was overheerste.
“Liever met jou aan de Boskamp dan zonder jou op Lanzarote” vonden de dochters.

“Dan gaan we toch gewoon volgend jaar?” zei Gerard en boekte exact dezelfde vakantie in exact hetzelfde weekend; wij doen niet aan bijgeloof.
Dit jaar kon het doorgaan: vrijdagmorgen vertrokken we om 07.30 uur vanaf Schiphol naar Playa Blanca.

…. het plaatje in de folder…

Het plaatje in de folder van reisbureau Jansma komt overeen met onze foto’s.
Vijf dagen trokken we met z’n achten op en genoten van één van de mooiste vakanties die ik ooit heb beleefd. Het all-inclusive-concept was helemaal nieuw voor ons en we hebben ons er volledig aan overgegeven. Maar we verbleven niet alleen op het park, we hadden twee huur-auto’s, dus we hebben ook het eiland verkend en bijzondere plekken bezocht.

Vannacht kwamen we om 04.30 uur thuis na een heerlijke laatste vakantiedag en een vermoeiende terugreis.
Vanmorgen werd ik om 09.30 uur wakker.
De stilte was oorverdovend.

Van te voren kregen we van vrienden, familie en kennissen te horen hoe we het zouden vinden.
“Na vijf dagen ben je er hartstikke zat van!” was één van de voorspellingen.
Ze kregen geen gelijk.
Ontheemd zit ik aan mijn ontbijtje vanmorgen.
Op mijn bordje geen ‘mijn keuze uit het buffet’ maar een laatste beschuit uit een pak.
In allemaal kleine stukjes omdat ik dat pak na het boodschappen doen vorige week op de grond had laten vallen.
In de groepsapp sturen we elkaar ontbijtfoto’s van o.a. havermoutse pap die vergezeld gaan van opmerkingen als: ‘Wennen. Keer 500.”
“Mijn hoofd: oké, wanneer spreken we af met de rest voor ontbij- oh wacht…”
“Ik moet het doen met automatenkoffie op mijn werk”
“Ik mis mijn croissantjes.”

Een collectieve after-vacation-dip.
Na een eerste opruimronde door het huis pak ik mijn tas en koffer uit.
Bij ieder ding wat ik uitpak heb ik een herinnering.
Een prop papier waar gisteren een broodje bacon-kaas-tomaat in zat op het vliegveld van Arrecife vlak voor het inchecken gaat bij het oud papier.
Het boek dat ik las aan de rand van het zwembad is uit en gaat terug in de boekenkast.
Het klaverjasscorebloc met drie ingevulde bomen doet me denken aan de bar waar we ’s avonds met elkaar spelletjes zaten te doen. En aan de heerlijke sangria met ijsblokjes en een stukje sinaasappel.
Toegangskaartjes, bonnetjes van terrasjes, kaartjes en plattegrondjes.
Zucht.
Even bewaren nog.

De komende weken zal ik af een toe een blog schrijven over onze avonturen op Lanzarote.
Eerst maar even bijkomen.
Gelukkig hebben we de foto’s nog; vanavond begin ik aan het huwelijksjubileum-fotoboek.

Hierbij een overzicht van alle blogs in deze serie:
1. Oorverdovende stite
2. Hoe lang? Hoe moe?
3. Een vulkaan
4. Bezit uw ziel…
5. Chocolademelk….eeehm saus?
6. Tijd vergeten.
7. Waninge’s in een resort
8. Flora, bijna geen fauna.
9. All inclusive
10.Een beeld voor de voorouders.
11. ‘Iet ies carnaval!’

Reageren

2 april: Gien boerendochter.

Door Ada

Op 2 april 2019

In Streektaol

Toen Gerard en ik verkering kregen kwam ik regelmatig bij hum thuus op de boerderij en ik vuulde mij daor as een katte in een vrömd pakhuus. Destieds warkte ik as secretaresse bij Justitie in Assen en woonde nog thuus bij mien va en moe in een neibouwhuus in Hoogersmilde.

Och, wat haar de femilie Waninge een pret um die kantoorjuffer en heur boerenonwennigheid.
Ik was bange veur die grote peerden en volgens mien schoonmoeder durfde ik de koe niet bij de horens te vatten; koeien waren namelijk ok groot en onberekenbaar.
Verder wus ik niet wat het betiekende dat een peerd ‘gust’ was, vun ik dat het allemachtig stunk bij de zwienen en bij ’tochtige koeien’ vun ik dat ze dan de deuren beter dichte mussen doen.

Maor ’t is best goed kommen met mien schoonfemilie en mij.
Het wende vrij snel allemaole en de liefde veur Gerard deu de rest.
Gien boerendochter dus.
Maor toch stao ik as boerendochter met mien schoonmoeder op de foto melk te karnen.
Wij stunnen met ’n beiden achter een kraompie op de oogstdag in Dwingel, wij schrieft 1985. Want ik was dan wel niet van boerenofkomst, maor ik kun wal goed van ’t woord ofkommen en dat is ok belangriek a’j op zu’n markt staot. Mien schoonmoeder wijde mij hielemaol in in de geheimen van het melk karnen en botter maken en wij leuten de bezuukers van de oogstdag zien wat d’r gebeurde in de melkbusse a’j an ’t karnen gungen.

Mien va en moe kwamen kieken en lachten zich de buze uut: daor stun heur dochter met klompen an melk te karnen. Kun mij niks schelen, ik haar namelijk een fantastische dag in Dwingel.
De foto hiernaost is maakt deur de vrouw van de man die naost mij stiet.
Ik stun hum in keurig Nederlands te woord, maor hij wol weten of ik ok Drents kun.
Nou en of.
Wat wo’j heuren.
Hij wol geern met de melkbusse én de boerendochter op de foto.
Wij hebt hum maor niet wiezer maakt.

Die maondag nao de oogstdag zat ik gewoon weer achter de schriefmachine op kantoor in Assen.
Ik haar botter metnummen die ik zölf karnd haar.
Geleufden ze niet.
Gek hè?

Reageren