Categorie: Alledag Pagina 158 van 264

“Ik zie jou viering’ met ‘de Open Hof band’ stond er bij de aankondiging van de kerkdienst van gistermorgen. Zo’n praiseband ligt buiten de comfortzone van een gemiddeld gemeentelid van onze PKN-gemeente, maar ik weet dat er binnen onze gemeente ook heel veel mensen zijn die graag zingen met een band en dat deden we gistermorgen.

De Open hof-band

De begeleiding van de liederen is anders dan met orgel, maar ook de liederen waren gistermorgen anders.  Geen ‘psaalms ‘ maar Opwekkingsliederen.  De kerk zat vol. Er waren heel veel gasten van de Open Hof,  de Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt waar de bandleden van gistermorgen bij horen en we beleefden samen met hen een warme viering.

Geluk was het thema. Wat is geluk? Er kwamen verschillende vormen van geluk voorbij.
Geluk hebben als je ontsnapt aan een verkeersongeluk.
Geluk ervaren op je levensreis (partner, kinderen).
Momenten van opperste ‘gelukzaligheid’.
Mensen ervaren niet altijd dezelfde dingen als geluk: waar de één heel gelukkig van wordt, moet een ander misschien om huilen.
Dat kwam ook naar voren in het gesprekje dat ik had met de mensen waarmee ik in de rij zat. Tijdens de vijf minuten die we kregen om het met elkaar over geluk te hebben zei iemand: een leven bestaat nooit alleen maar uit geluk. Je hebt de dagelijkse sleur, het werk, het leven van het dagelijkse leven, waarin je je niet altijd supergelukkig voelt. Het zijn juist die kleine geluks- en genietmomenten die je boven het gewone leven uittillen.
Die momenten moet je koesteren. Maar die moet je ook willen en kunnen zien.

Mijn geluksmoment van de viering zat in het zingen van ‘De kracht van Uw liefde’ >>>. Dat hebben Gerard en ik ooit eens op verzoek gezongen in een viering. Het voelde bijzonder om dit nu in onze eigen gemeente te zingen; anders dan anders is een understatement.
Viering terugluisteren? Dat kan via Kerkomroep >>> (3 februari, Roden, Op de Helte 10.00 uur).

Na afloop sprak ik verschillende mensen.
Eén van hen vertelde dat ze op z’n minst erg moest wennen aan de teksten en de opwekkingsliederen.
“Zelf hou ik meer van een gewone dienst en dan het liefst met Theo van Beijeren.”.
“Ja” vulde ik aan “en Erwin Wiersinga op het orgel”.
Maar liever niet elke zondag.
Wat een voorrecht dat de eredienst in onze gemeente op zoveel manieren ‘gevierd’ kan worden.
Taizé-vieringen.
Ik-zie-jou-vieringen.
Vespers.
Krabbelvieringen voor peuters en kleuters.
Vieringen met een klassiek koor; of het ‘Af&Toe-koor’.
Gewone vieringen met soms een preek waar je voor wil applaudiseren.
En nu kunnen we dus een viering met een praiseband aan dit rijtje toevoegen.

Een ander gemeentelid dat ik tijdens de koffie sprak zei enthousiast: “Kunnen we zo’n band nou niet met eigen gemeenteleden in de benen krijgen? Ik zou daar wel bij willen staan te zingen!” We grapten tegen elkaar dat we een werkgroepje op gaan richten……
maar de onderliggende vraag is: Wie durft? Wie wil? Wie kan? Suggesties zijn welkom.

Bij de uitgang kregen we een gelukshartje.
Mensen, veel geluk.
En Open Hof-band: bedankt!

Op mijn werk zijn we met een groepje secretaresse’s lid van het blad ‘ManagementSupport’. Meestal blader ik het even door en geef het al snel door aan de volgende; dat heeft te maken met heel veel modern managementsgeneuzel, veel te veel reclame en mijn leeftijd.
Gisteren stond er een artikel in met de titel: ‘Welke pet heb je op?” Het begon zo:
“Het hoeft niet altijd zichtbaar te zijn  zijn; iedereen draagt ze: petten. Het zijn de rollen die je in het leven vervult. Hoeveel petten je ook draagt, het is goed om er geregeld naar te kijken: wat is hun gewicht en hoe draag ik dat gewicht?

Je houdt ze niet allemaal je hele leven; soms komen er nieuwe bij, bijvoorbeeld als je moeder wordt, of vallen ze weg, als je stopt met je vrijwilligerswerk. Maar je hebt vast wel eens momenten gehad waarop je dacht: nee, niet ook dát nog erbij! Overbelast is iedereen weleens. 

Toen vroeg ik me af: welke petten heb ik eigenlijk op?
Echgenote. Moeder. Vriendin. Betrokken familielid. Gemeentelid. Managementassistent bij Lentis. Lid van Gespreksgroep ’93. Leerling bij Franse les. En dan heb ik nog niet alles benoemd. Tot 2017 was ik ook nog kind, maar die pet heb ik nu niet meer op.
Al die petten vullen mijn agenda van dag tot dag.
In het artikel werd gewaarschuwd voor overbelasting omdat de verschillende petten soms te veel stress veroorzaken.

Toen ik de ‘kind-pet’ nog op had was het (vooral de laatste maanden van mijn moeders leven en die periode daarna) wel eens veel te gek. Maar dan heb je niet veel keuze; dan is de situatie er naar en doe je je best. Als je tollend van de vermoeidheid in bed valt weet je zelf ook wel dat het eigenlijk te veel is, maar het is even niet anders.
Maar waar het in dat bewuste artikel over ging is andere stress.
Dat je moeder bent en dat je de ‘Moeder-pet’ op je werk ook op hebt omdat ’thuis’ regelmatig aan de telefoon hangt, appt en/of mailt.
Dat je thuis je ‘Werk-pet’ ophoudt omdat je je mail blijft lezen en apps van je baas en de groepsapps van je afdeling blijft beantwoorden.
De petten worden niet meer afgezet, met andere woorden: je staat constant aan.

Het advies was: stel  bij al je petten drie vragen:
– Heb ik deze pet zelf op mijn hoofd gezet of heeft iemand anders dat gedaan?
– Wat levert deze pet mij op?
– Zit deze pet me nog wel goed?

Het artikel werd afgesloten met de zin: “Stilstaan bij de petten die je draagt, professioneel en privé, is een goede manier om te kijken of de balans tussen al die petten voor jou nog voldoet, of juist bijstelling nodig heeft.”
En dan volgde er een uitnodiging voor een workshop ‘In balans’.

Daar heb ik dan weer niet zo’n hoge pet van op.
Meestal is het huilen met de pet op, omdat sommige deelnemers er met de pet naar gooien, maar dat houdt men meestal onder de pet.
Petje af voor mensen die tóch de balans weten te vinden zonder workshop!

Vorig jaar op 2 augustus  bezochten Gerard en ik de musical ‘Was getekend: Annie M.G.’ in het DeLaMar-theater in Amsterdam. (zie 2 augustus >>>).

Daarin werd onder anderen het nummer ‘de Laatste dans’ vertolkt uit de musical Foxtrot.
Het lied had ik wel eens zijdelings gehoord, maar de inhoud was kennelijk aan me voorbijgegaan. Ik was onder de indruk van wat ik op het podium zag aan dans en beweging, van de zang en van de tekst. “Dansen op een vulkaan” zongen ze.

Het lied is gesitueerd aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog in Berlijn.
De wereld staat bijna in brand, iedereen ziet het aankomen, maar het gewone leven gaat gewoon door. Het is geschreven in de jaren ’70 en de maatschappelijke problemen uit die jaren komen ook in de tekst naar voren.
Maar ik luisterde met andere oren. Het was 5 maanden na de by-pass-operatie en de tekst kwam behoorlijk binnen. De vaatziekte waaraan ik lijd is verraderlijk: het kan zomaar weer toeslaan. “Dansen op een vulkaan” zongen ze en ik zat ik in tranen naar het toneel te kijken; ze bezongen wat ik in augustus heel sterk voelde.

Eenmaal thuis zocht ik op internet naar ‘De laatste dans’.
En wat kwam in beeld? Anja. ‘De laatste dans, die moet je mij nog schenken….!”
Oh jaaah! Ik klikte het aan en ik was weer in 1969.
Woordelijk kon ik de smartlap meezingen, als meisje van 8 kende ik de tekst al uit m’n hoofd en samen met nichtje Jannette van ome Jan en tante Jantje galmde ik dit op mijn slaapkamertje aan de Servatiusstraat. En ook op vele andere momenten in huis; mijn vader en moeder werden er wel eens simpel van.
Sweet memories.
Ook even meezingen? Klik hier>>>

Maar dat zocht ik niet.
Naderhand vond ik de uitvoering van ‘de laatste dans’ uit de musical Foxtrot.
Inmiddels zijn de scherpe kantjes er wel af.
De angst voor een volgend infarct is weer tot hanteerbare proporties teruggebracht en ik luister zonder grote emoties naar ‘Dansen op een vulkaan ‘.
Benieuwd naar het nummer? Klik hier voor video op You Tube >>>
Wat een kunstenares was die Annie M.G.

Gistermiddag was de afscheidsplechtigheid van oom Henk; samen met mijn broer ging ik naar Hoogeveen.
Neef Michel nam zelf aan het begin van de plechtigheid het woord.
Hij vertelde dat ze de zondag na oom Henks overlijden tussen de papieren een uitgeknipt gedichtje hadden gevonden van Toon Hermans.
“Dit gedicht zegt alles over de liefdevolle relatie die mijn ouders hadden.”
Hij las het voor.

Als de stilte komt. 

Nu ’t rouwrumoer rondom jou is verstomd,
de stoet voorbij is, de schuifelende voeten,
nu voel ik dat er ’n diepe stilte komt
en in die stilte zal ik je opnieuw ontmoeten.
En telkens weer zal ik je tegenkomen,
we zeggen veel te gauw: het is voorbij.
Hij heeft alleen je lichaam weggenomen,
niet wie je was en ook niet wat je zei.
Ik zal nog altijd grapjes met je maken,
we zullen samen door het stille landschap gaan.
Nu je mijn handen niet meer aan kunt raken,
raak je mijn hart nog duidelijker aan.

Toon Hermans

Ontroering maakte zich meester van de aanwezigen.
Later hoorden we het levensverhaal van oom Henk; verder had zijn kleindochter een hele lieve brief geschreven over de goede herinneringen aan opa en van zoon Carlo werd een zelfgeschreven tekst voorgelezen over het moment dat je moet aanvaarden dat het echt niet meer goed komt.

Het was namelijk altijd nog goed gekomen met oom Henk. Hij had een paar keer een hartstilstand gehad, had een pacemaker en een nieuwe hartklep gekregen, was geopereerd aan een grote tumor in zijn rug en kampte de laatste tijd met problemen aan zijn galblaas.
Daar zou hij deze week aan geopereerd worden en dan zou het weer goed komen.
Toen ik voor de vierde keer werd getroffen door een hartinfarct beurde oom Henk mij voor de telefoon op. “Niet bij de pakken neer gaan zitten! Kijk maar naar je ouwe oom, ik heb al zoveel doorstaan en ik kom er altijd weer bovenop. Kop op!”
Tante Ann en de kinderen wisten vrijdagmiddag al dat het deze keer niet goed zou komen.

De plechtigheid was sober, maar deed recht aan oom Henk, ik herkende hem uit wat er over hem werd verteld. Een vriendelijke, plichtsgetrouwe en zeer sociale man met een groot rechtvaardigheidsgevoel en een onverwoestbaar optimisme.
En een liefhebbende echtgenoot en vader en een fantastische opa.
Het was moeilijk om te zien hoe intens verdrietig de familie was.
Wat zullen ze hem missen.

In de familie Boelen gaan we zijn verbindende rol missen.
Hij had contact met de meeste neven en nichten en vertelde altijd de laatste familienieuwtjes.
Als neven en nichten constateerden we dat we elkaar alleen nog maar zien bij dit soort verdrietige gelegenheden. Eén nicht van mij had ik al zo lang niet gezien, dat ik even dacht  dat mijn tante Tinie binnen kwam, maar het was haar dochter.
“Eigenlijk zouden we elkaar ook eens moeten ontmoeten bij een borrel en bitterballen.”
Met die positieve belofte gingen we uit elkaar.

Op mijn eerste werkdag na de kerstvakantie lag er op mijn bureau een envelop met een kaart erin. Van collega Pieky! Ze was in het Heymanscentrum geweest, want haar schilderijen hangen daar op dit moment in de gang. We hebben elkaar al een tijdje niet gezien, want zoals je hebt kunnen lezen in haar blog als ‘Lezer van de maand’ is ze nog aan het revalideren in Beatrixoord.

Er zat een kunstwerk van haar in de envelop met de wens: ‘Een fijn, gezond, gezellig & creatief 2019!’
Een klein werkje van eigen hand met koffie- en theekopjes en de tekst: ‘Maak tijd”.
Onderaan stonden nog de woorden: ‘eindeloze druildagen’.
Net als zij heb ik in 2018 ook eindeloze druildagen gehad. Met een lichaam dat gebutst en gehavend uit de strijd kwam en zijn best moest doen om weer te herstellen.
Met een geest die dat proces niet snel genoeg ging, wat resulteerde in frustratie en onmacht.  Geduld oefenen en daar geen zin aan hebben. Tijd had ik genoeg……. en gelukkig ook een breed netwerk dat tijd maakte voor mij. Koffie kwam drinken, een dag met me op stap ging, mij luisterende oren bood en me af en toe een hart onder de riem stak.

Maak tijd.
Tijd is relatief.
‘Maak tijd’ staat bij mij voor het bewust omgaan met de tijd die je gegeven is.
Na de hartoperatie die mijn leven redde was ik zo blij dat mij ‘de tijd’ gegeven was; toen ervoer ik het als een groot cadeau.
En natuurlijk zwakt dat euforische gevoel in de loop van de maanden weer af en glipt de tijd soms weer door mijn vingers, maar ik blijf alert op waar mijn tijd blijft.

Het kaartje van Pieky helpt me daarbij.
De andere kerst- en nieuwjaarskaarten heb ik al weer opgeborgen, maar deze hangt aan ons prikbord.
Maak tijd!