Twee oma’s en één opa heb ik op deze website al voorgesteld.
Onderaan dit blog vind je links naar die pagina’s.
De laatste van mijn vier grootouders die ik nog niet heb benoemd is opa Boelen, de vader van mijn moeder. Hij heet Hendrikus Boelen. Een deel van zijn leven staat al beschreven in het blog dat ik schreef over oma Boelen.
Hij was een zachtaardige man, maar ooit zo onheus bejegend door de boer waar hij in de jaren vijftig voor werkte, dat hij met zijn gezin van pure ‘grammieterigheid’ uit Zuid-Drenthe vertrok naar Zuid-Holland.
Emigreren was het voor dit gezin. Ze spraken alleen maar Gronings, want ze kwamen oorspronkelijk uit de omgeving van Onstwedde. Ze pasten zich aan en hebben het best goed gehad in Zevenhuizen onder de rook van Rotterdam.
Een weekend naar ‘opa en oma Zevenhuizen’ betekende voor mijn broer en mij: een voorraadje nieuw ‘leesvoer’: opa werkte in een loods voor oud papier en alle stripboeken, kinderboeken en tijdschriften die hij vond waren voor ons.
Als opa en oma bij ons in Hoogersmilde kwamen, bleven ze meestal een paar dagen; opa ging dan altijd bij ons aan het werk. Kozijnen en deuren verven en kamers behangen. Mijn moeder bakte dan altijd een enorme kip, want daar kon ze hem een groot plezier mee doen. Dan kloof hij de botjes helemaal af en zat met vet van oor tot oor te glimmen bij ons aan tafel.
Opa was een echt familiemens, hij hield van feestjes en gezelligheid. Toen ze een keer bij ons waren op mijn broertjes verjaardag wilden ze voor hem slingers ophangen. Als hij dan die middag uit school kwam zouden er slingers hangen. Maar mijn ouders hadden geen slingers, die waren daar niet van. Onbegrijpelijk vonden opa en oma. Met z’n tweeën togen ze naar de Vivo in Hoogersmilde, kochten drie kleuren crêpe-papier en maakten zelf slingers. Ze vlochten repen papier, knipten er franje aan en hingen ze op.
“Kind mot toch slingers hebben; hij ’s jaorig!'”
Opa was ook van de raadseltjes: “Ie gooit het recht op ’t dak en het komp d’r kruus weer of!” Wij hadden geen idee. ‘Een scheere!”
In tegenstelling tot opa Vrieswijk was opa Boelen geen scherpslijper op geloofsgebied, hij was gematigd Hervormd. Hij kon met een kleine kwinkslag de angel uit verhitte discussies halen en verhief bijna nooit zijn stem. Hij was een gevoelig man; als kind zat ik ooit bij hen aan tafel toen hij moest huilen bij een bijbelgedeelte dat hij voorlas. Het bleek te maken te hebben met hun tweede kind, dat overleed toen hij nog geen jaar was.
Toen opa met pensioen ging kwamen ze weer terug naar Drenthe; ze konden een aanleunwoning krijgen bij het Holtingerhof in Emmen. Ze hebben er nog heel wat fijne jaren samen gehad te midden van hun kinderen en kleinkinderen.
Met Gerard heb ik hem nog regelmatig opgezocht in Emmen; hij heeft tot zijn dood zelfstandig zijn huishoudentje gerund.
Opa liet ons dan de cassettebandjes zien en horen waarop hij muziek opnam die hij mooi vond; altijd van de omroep EO.
Mannenkoren die Johannes de Heer zongen.
“En Bert en Hermien vin ik ok zo mooi!”
Opa Boelen was mijn laatste grootouder die overleed. Hij was nog aanwezig op onze trouwdag en heeft zelfs de doopviering van Harriët in 1989 nog meegemaakt.
Op hoge leeftijd lag hij op die dag nog op de grond samen met de twee-jarige Frea met Duplo te spelen.
Er zijn twee uitspraken van opa Boelen die ik nog wel eens aanhaal in een gesprek.
De eerste is: ‘Al die lui die niet huufden te trouwen hebt gewoon geluk had”.
De tweede had te maken met de hoge leeftijd die hij bereikte.
Hij miste mijn oma, zijn broer, zwagers en schoonzussen en zijn leeftijdsgenoten.
“D’r is gieniene meer die mij Rieks nuumt.”
Verder kwam er nooit een klacht over zijn lippen.
Deze blogserie over mijn grootouders sluit ik af met een bijbeltekst uit Spreuken 17 vers 6
‘Kleinkinderen zijn voor grootouders de kroon op hun leven, kinderen zijn trots op hun voorouders’.
