Categorie: Alledag Pagina 163 van 264

1 december: Evergreens en goede herinneringen.

Door Ada

Op 1 december 2018

Afgelopen week werd de Evergreen-Top-1000 uitgezonden op Radio 5.
Fijne muziek, veel herinneringen.
Vrijdagmorgen nam ik vrij van mijn werk, want tante Trijn kwam twee dagen logeren.
Twee dagen om van elkaars gezelschap te genieten en dat hebben we dus ook uitgebreid gedaan.
Dondermiddag zaten we samen op de bank met thee, chocoladepepernoten en een stapel foto-boeken uit de erfenis van mijn ouders. We haalden herinneringen op, zij wist namen en situaties die ik niet wist en in een paar uur kwam de geschiedenis van mijn ouders, van haar én van mij in zwart/wit tinten voorbij. Iedere foto vertelt een verhaal; ons verhaal.

1965: Met papa en tante Trijn naar de kermis!

Ondertussen stond de radio natuurlijk gewoon aan en tijdens het foto’s kijken hoorden we Lucille Star met ‘Quand le soleil..’
“Och dit vond je oma toch altijd zo’n mooi liedje! Ze begreep helemaal niets van de woorden, maar ze vond het prachtig.”
Toen we vrijdagmorgen in de auto stapten klonk ‘Mijn gebed’ van D.C. Lewis uit het dashboard. “Dit was een lievelingsliedje van je oma!”
Even later hoorden we Leonard Cohen met ‘Take this walz’.
“Dit is dat liedje van die mooie reclame >>> van die oude mensen, wat een mooi liedje is dat toch”.

Even voor tienen stonden we op vrijdagmorgen op het kerkhof in Hoogersmilde bij het graf van mijn ouders. We hadden de foto’s van de donderdagmiddag nog op ons netvlies en constateerden dat ze het goed hadden gehad samen.
Mooie herinneringen, goede tijd.
Daarna gingen we koffiedrinken bij een vriendin van mijn ouders waar tante Trijn het ook altijd goed mee kon vinden. Bij warme appeltaart met slagroom vertelden we elkaar hoe het met ons ging en wat er het afgelopen jaar was gebeurd.

In mijn blogs uit deze periode eind vorig jaar is te lezen dat ik een jaar geleden bezig was om steeds ‘kleine stukjes ma’ af te sluiten. Inmiddels is haar overlijden meer dan een jaar geleden en de meeste stukjes heb ik nu wel gehad. Deze twee dagen waren ook weer een klein stukje dat ik samen met tante Trijn heb gedeeld.

En om even terug te komen op de mooie en soms emotionele muziek van de Evergreen Top 1000:
Familie is voor mij als muziek.
Soms hoge noten, soms lage noten, soms een beetje vals, maar altijd een mooi lied.

Reageren

30 november: Bliede van kleinigheden

Door Ada

Op 30 november 2018

In Streektaol

Soms kan ik zo bliede worden van kleine dingen.
’s Mörgens naor Grun’n rieden en de lucht an de horizon hiel langzaom zien veranderen van zwart naor donkerpaors met slierten oranje.
Van lekkere verse champignonsoep van kok Cor in het bedriefsrestaurant in het Heymancentrum tussen de middag.
Van schoonzussie Annette die een foto stuurt van drei schattige kleine knienegies om Frea en Jon wat op te vrolijken nao het verlies van Pickle.
Van WhatsApp berichten van de kinder.

Carlijn stuurde guster een foto van een wildvrömde katte.
Ze hadden een Sunterklaosfeessie had met een studentengroep en zij haar veur de katte van ien van de wichter een vlinderstrikkie kocht.
Veur de karstdagen.
Van zu’n foto schiet ik in de lach….

Bij ‘bliede’ heurt veur mij het nummer van Skik dat giet over da’j bliede kunt wezen um kleinigheden.
“Ik bin zo bliede, man….”
Luuster maor ies: Bliede van Skik >>>

Reageren

27 november: Pickle.

Door Ada

Op 27 november 2018

In Alledag

Ms. Pickle Snitch McNibbles

De hamster van Frea en Jon is gistermiddag overleden.
Toen ze haar uit Engeland meenamen was ze al bijna twee jaar; de meeste hamsters worden niet zo oud, dus het kwam niet als een volslagen verrassing.
Het eten ging al een paar dagen niet meer jofel en ze kwam steeds minder vaak uit haar nestje.

Aan het eind van de middag gingen Frea en Jon met haar naar de dierenarts.
Die constateerde dat ze stervende was en om dat proces te verkorten hebben ze haar laten inslapen. Vandaag vertrekt Frea weer naar Amsterdam, nu konden ze haar vandaag samen begraven.
Het is altijd verdrietig als je huisdier dood gaat.
Pickle was het eerste beestje dat Frea en Jon samen hadden gekocht en verzorgd.
Juffrouw McNibbles wordt eerst niet vervangen door een nieuw huisdier, mede omdat hun eigen huisvesting nog niet zo stabiel is.
Eerst maar even niet.

Gisteravond waren ze allebei wat uit hun doen.
En wij daardoor ook een beetje.
Bij de koffie hadden we ’troost-Tompoezen’ van de HEMA.
“Pickle heeft per slot van rekening een goed leven bij ons gehad en wij hebben heel veel plezier van haar gehad. Op deze manier sluiten we haar leventje met ons nog een beetje feestelijk af.”
Na de koffie gingen we samen een boom klaverjassen.
Het verzette de zinnen.
Toch nog een leuke afsluiting van een verdrietige dag.

Reageren

26 november: Twee broden en 5 kazen.

Door Ada

Op 26 november 2018

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

de Catharina-cantorij, Pinksteren 2016

In juni 2017 werkte de Catharina-cantorij voor het laatst mee aan een viering; daarna werd het koor opgeheven. Eind november 2017 zagen we elkaar weer op de eerste reünie en gistermiddag kwamen we voor een tweede reünie bij elkaar in De Deel.
Wat heerlijk om elkaar in deze samenstelling na een jaar weer te zien!
Natuurlijk was het niet zo dat ik de reünisten een jaar niet had gezien.
De meesten kom ik regelmatig tegen in de vieringen of elders in het dorp.

We dronken koffie/thee, kletsen gezellig met elkaar bij, maar we gingen natuurlijk ook met elkaar zingen. Erica had enkele liederen voorbereid en zo stonden we na een jaar wat onwennig in onze stemgroepen in te zingen. Maar die onwennigheid duurde maar erg kort: het was al spoedig weer net zo’n gezellige chaos als vroeger. Het was de bedoeling dat we om half vier met zingen zouden beginnen maar iedereen bemoeide zich zoals gewoonlijk weer met iedereen. Voordat de laatste tenor op de goede plaats zat (namelijk naast de andere tenoren) en iedereen de goede muziek voor zich had was het al kwart voor vier. Maakte niet uit. We hebben vierstemmig gezongen en dat voelde weer heel vertrouwd.

Toen was het tijd voor een glaasje fris of wijn en zongen we ‘Daor bluit mien eerappellaand’ van Ede Staal en ‘Hier kom ik weg’ van Daniël Lohues. Stond nooit op ons repertore, maar het was erg leuk om te zingen; wel heel ver buiten de comfortzone van sommigen van ons wiens roots in andere delen van het land liggen.

De organisatie had iedereen gevraagd om iets lekkers mee te nemen: hetzij voor bij de koffie/thee, hetzij voor het buffet aan het einde van de middag.
We pasten het bijbelse principe van de ‘vijf broden en twee vissen’ toe: we zetten alles op tafel en delen zo met elkaar wat er aan eten wordt binnengebracht.
“Om in stijl te blijven hebben wij twee broden en vijf kazen meegebracht!” merkte een alt snedig op.

Er bleef natuurlijk van alles over. Het gaat te ver om te spreken over 12 manden, maar er was meer dan genoeg lekkers: soep, brood, salade, hartige taarten, kleine hapjes en zelfgebakken cake/koek.
Zo kwam het dat wij vanmorgen thuis een stukje cake-tulband met appel bij de koffie hadden. Namens Gerard, Jon en Frea: bedankt Roelie, het was lekker!

Reageren

25 november: Rouw is liefde zonder adres.

Door Ada

Op 25 november 2018

In Kerk & gemeente

De laatste zondag van het kerkelijk jaar. Vanmorgen in de viering stonden we stil bij dierbaren en vrienden die we het afgelopen kerkelijk jaar hebben verloren en we stonden stil bij verdriet en gemis dat al langer duurt. Een druk bezochte viering die bol staat van symbolische handelingen en rituelen.

De voorganger zei vanmorgen: “Rouw is liefde zonder adres”. Je houdt heel veel van iemand, maar je kunt met je liefde nergens meer heen.
Voor velen van ons een bekend gegeven.
Vanmorgen werden de namen genoemd van hen die ons dit jaar ontvielen, maar iedereen draagt het verdriet van eerder verlies met zich mee.
Vorig jaar zaten wij met mijn broer en schoonzus in deze viering in Hoogersmilde.

De cantorij zong, er werden kaarsen aangestoken en er was mooie muziek.
Vandaag wil ik graag de aandacht van mijn blog richten op twee dingen die me opvielen in Op de Helte:

– het toepasselijke bloemstuk dat op de avondmaalstafel stond.
34 witte rozen die ontspruiten aan dood hout, versierd met klimop.
Het geheel stond op een spiegel, zodat je in de spiegeling het verleden kunt zien.
Prachtig gemaakt door Dea Smit.

– het ‘glas-in-lood’-scherm in de gedenkhoek.
In die gedenkhoek liggen op de planken de naamstenen van de gemeenteleden die dit jaar overleden zijn.
Het scherm is gemaakt door Hetty Veerman, die voor mij tijdens mijn revalidatieperiode een klein glas-in-lood engeltje maakte (zie 19 april >>>)

Hetty en Dea zijn gemeenteleden die hun talenten, veelal op de achtergrond, breed inzetten, maar vandaag even in het zonnetje.
Meer lezen over de gedenkhoek in Op de Helte?
Klik hier >>> voor een link naar een pagina over deze hoek op de PKN-website.

Op de laatste pagina van de orde van dienst van vanmorgen stond een gedicht van Bea Sportel.
Daarmee wil ik dit blog van vandaag graag afsluiten.

Onderweg naar de eeuwigheid
zijn we allemaal
maar ik heb er niet om gevraagd
om zo heel alleen
achter te blijven
en al weet ik
dat ik met jou heb mogen gaan
tot daar, waar ik je los moest laten,
tot daar, waar jij over grenzen ging
en leven en dood elkaar raken,
tot daar kon ik mee
toen moest ik afscheid nemen
jouw uitvaart
voelt als het laatste
daarna voelt de leegte
leeg

jouw dood
deed mij een stukje sterven
jouw dood
moet mij verder doen leven
ik wil en ik zal en ik moet
laten zien wat jouw liefde met mij heeft gedaan
dus opnieuw een kaarsje aan
voor jou
om mezelf licht te gunnen.

Eerdere blogs over deze dag:
27 november 2017 Een intieme viering >>>

21 november 2016 Onverwachte ontmoeting >>>

Reageren

24 november: Hoch und weit (4) Genieten.

Door Ada

Op 24 november 2018

In Alledag

Vanmorgen las ik in het Dagblad van het Noorden de column van René Diekstra.
De titel was: ‘Het nut van genieten”
De inhoud was me uit het hart gegrepen.
Hij schrijft dat wat je doet niet altijd ‘nuttig’ hoeft te zijn; volgens mijn Calvinistische opvoeding moet dat eigenlijk wel. Eén zin haal ik uit het verhaal van Diekstra: ‘Als je geniet in je vrije tijd ben je gelukkiger. En als je gelukkiger bent, ben je creatiever, ook in je werk. Productiever zelfs.

Gisteravond was het concert met het Projectkoor Agioso van Wim Opgelder.
Op het podium in de Columnakerk in Groningen stond ons koor van zo’n 30 zangers en zangeressen , er zat een orkestje met violen, een cello, fluiten, hobo’s, een organist en een nerveuze dirigent.
Met respect en bewondering heb ik Wim gadegeslagen gisteravond: krijg orkest en koor qua ritme en melodie allemaal maar eens ‘onder elkaar’.
We zongen de longen uit ons lijf. Complexe muziek waar we maanden op gestudeerd hadden en die we inmiddels behoorlijk goed konden zingen.
Op het podium realiseer ik me dat het over twee uur allemaal voorbij is en probeer het allemaal goed in me op te nemen. Twee dochters en een schoonzoon in de zaal, geconcentreerd de alt-partij zingen, wetend dat Gerard op de achterste rij de tenorpartij zingt, de enthousiaste bassen achter mij: kippenvel krijg ik er van.

Maar hoe moeilijker de muziek, hoe groter de kans dat het niet allemaal goed gaat.
Ik ben realistisch genoeg om te weten dat onze uitvoering van de stukken gisteravond niet perfect was. We misten wel eens een loopje of waren wat traag bij een inzet. Of hadden net niet helemaal de goede toon. Het orkest liet hier en daar een steekje vallen en het duet van de bas en sopraan stierf in schoonheid door het missen van een inzet. Jammer, maar niet onoverkomelijk. Afslaan en gewoon opnieuw beginnen.

Wat mij bij zal blijven van dit projectkoor is het plezier dat ik heb gehad bij het instuderen van de muziek, al dan niet samen met Saakje en de sensatie van het uitvoeren van klassieke stukken. Genieten van muziek. En of ik nou met mijn accordeon op schoot zit en Whispering hope speel, of met mijn gitaar het Af&Toe-koor begeleid of met de ogen dicht luister naar de Theresiënmesse: ik geniet van muziek.
Maar ook van lezen.
Handwerken.
Schrijven.
TV-series kijken.
Een stadswandeling in een historische binnenstad.
Zoveel om van te genieten; het is een wonder dat ik nog tijd over heb voor werk & huishouden.

Op zondag 2 december werken we als Projectkoor mee aan de 1e Adventsviering van de PKN-gemeente in Zuidlaren. Dan voeren we de cantate ‘Machet die Tore weit’ van Telemann uit en “Ich freue mich im Herrn” van Homilius. Die twee stukken gingen gisteravond goed, dus daar ga ik zondagmorgen zonder zenuwen gewoon van genieten.

Meegenieten? Zondagmorgen 2 december 10.00 uur in de Dorpskerk in Zuidlaren, Kerkbrink 3: welkom.

Vorige blogs over ‘zingen met Wim’:

Hoch und weit (1)

Hoch und weit (2)

Hoch und weit (3) Nun!

Reageren

23 november: Af&Toe

Door Ada

Op 23 november 2018

In Alledag, Kerk & gemeente

Zingen.
Eén van mijn grote hobby’s.
Stond na de bypass op een heel laag pitje, maar na de zomer durfde ik weer wat dingen aan: het projectkoor met Wim Opgelder (vanavond concert: zinnan!) én het “Kaartenbakkoor van de PKN”, beter bekend als het ‘Af&Toe-koor’. (zie 26 januari >>>)
Gisteravond zaten we met ongeveer 20 zangers in de hal van Op de Helte.
Piety en ik hadden vorige week al even overleg gehad over de liedjes en gisteravond gingen we voor het eerst alles doorzingen.

Het ‘Af&Toe-koor’ is geen gewoon koor.
Het heeft geen dirigent, we doen het met elkaar.
Twee gitaren en andere instrumenten die voorhanden zijn.
Speelt iemand fluit? Leuk, dan verzinnen we een melodielijn voor een tussenspel.
Nu hadden we bijvoorbeeld een heel toepasselijk lied gevonden bij het thema van de viering op 9 december waar we aan mee doen. Maar daar was alleen maar een tekst van en Piety kende de melodie. “Zijn daar geen noten van?” vroeg een geoefende zanger gisteravond. Nee. Dat is één van de nadelen van dit koor en misschien ook wel één van de charmes, want kun je geen noten lezen, dan kun je toch meedoen!

We zingen in de viering op de 2e zondag van Advent. Thema: we kijken door de kijker van een van de wijzen en zien een ster. In mijn brein plopt dan onmiddellijk een liedje op “Ik zie een ster, hij staat nog ver” van Mouth en MacNeal uit 1974.
Die gaan we dus ook zingen in die viering; niet met dezelfde tekst natuurlijk, daar hebben we andere woorden op bedacht. En ook met andere begeleiding, want voor zo’n feest als Mouth & MacNeal er van maken heb je een heel orkest nodig!
(klik hier >>> voor een uitvoering van hun versie).
Maar voor mij is een donderdagavond repetitie met het Af&Toe-koor al een feest op zich!

Reageren

22 november: Stumpers.

Door Ada

Op 22 november 2018

In Alledag

Twee uren hadden we geen stroom gistermiddag. Stumpers zijn we zonder stroom. Niet achter de computer. Niet lezen, want geen licht. Niet koken, want geen stroom. Als er even geen stroom is kom je er achter hoe afhankelijk we er van zijn geworden. Ik moest naar de wc, deed de deur achter me dicht, drukte op het lichtknopje en stond in het pikdonker. Op de tast deed ik wat ik moest doen, maar wat onhandig! Ik nam een kaarsje mee naar boven en hing de was op. Zou ik ook kunnen strijken bij kaarslicht? O nee, geen stroom.

Onthutsend vond ik. Maar voor even is het natuurlijk wel te doen. Samen met Jon zette ik onze hele keuken vol waxine-lichtjes en dronken we thee bij kaarslicht. Had ook wel weer wat. Via de reacties op dit blog zag ik dat we welkom waren bij Wim. Fijn om te weten! Maar doet zijn ketel het wel als er geen stroom is?

We lachen er om, maar ondertussen realiseer ik me hoe maatschappij-ontwrichtend drie dagen zonder stroom zouden zijn. Ik zou m’n oplader meenemen naar m’n werk en daar de telefoon opladen. Had ik in ieder geval internet. Maar als bij een ramp het hele noorden geen stroom heeft gaat die vlieger niet op. Over dit soort onderwerpen moet ik niet te veel nadenken, want dan vliegt het me aan. Misschien moeten wij met ons gasloze huis eens denken aan een nood-agregaat. Eten koken kan altijd nog op de skottelbraai, aangesloten op een gasfles, maar daar red je het niet mee denk ik.

Laat in de avond, de kaarsjes waren al lang weer uit, kreeg ik nog een appje van Frea.
Een link naar een flash-mob in Kopenhagen.
Muziek in de metro.
Muziek zonder stroom.
Klik hier voor de YouTubeVideo>>>
Door dit filmpje kreeg mijn dag een gouden randje.
Met tranen. Dat dan weer wel…..

Reageren

21 november: Geen stroom, geen blog.

Door Ada

Op 21 november 2018

In Alledag

Vanmiddag om 16.00 u kwam er een installateur om iets te veranderen aan onze meterkast. Dat moest in verband met de veranderingen voor ons gasloze huis. Te laat had ik in de gaten dat er ten gevolge van deze werkzaamheden een tijdje geen stroom zou zijn. Geen stroom, geen blog. Deze zinnen typ ik via mijn telefoon, maar dat is een gedoe. Als er morgen nog geen blog is heb ik mijn telefoon ook nog niet kunnen opladen. Dan zitten we meer dan 24 uur zonder stroom en hebben we een probleem. Misschien gaan we dan toch bij Wim op zijn gasverwarmde zolder bivakkeren. (Zie blog 8 november ‘Met je kop in de krant’).

Reageren

19 november: Onder vrienden.

Door Ada

Op 19 november 2018

In Alledag

Zaterdagavond vierden we de verjaardag van een lid van de vriendengroep vanuit onze jeugd in Hoogersmilde.
We hadden elkaar eind september voor het laatst gesproken en tijdens de koffie hadden we we het gewoon druk met bijpraten.

J. was met trap en al naar beneden gevallen toen hij blad uit de dakgoot aan het halen was en was eigenlijk achteraf wel blij dat het was gebleven bij zere ribben, een pijnlijk been en algehele stijfheid. Dat had heel anders kunnen aflopen; waarop er door de aanwezigen opgewekt wat ernstige voorbeelden werden aangehaald.

J&S waren in Japan geweest. Ze hadden de wedstrijden gevolgd van het Nederlandse damesvolleybalteam en natuurlijk ook de bijzondere omgeving bekeken. De foto hiernaast is genomen van een tv-scherm, hier staan ze te supporteren op de tribune.
Er waren maar weinig Nederlandse fans, dus ze kwamen heel vaak op de Japanse televisie. Zo vaak, dat er Japanners met hen op de foto wilden; ze waren ‘bekende Nederlanders in Japan’ geworden! Mooie vakantie, prachtige verhalen.
Ze hadden een USB-stickie met foto’s bij zich en zo konden we allemaal meegenieten van hun avonturen in Japan. Iedereen bemoeide zich vervolgens met de reden waarom de foto’s niet op volgorde stonden en gaf aanwijzingen hoe het met de afstandsbediening zou moeten; de fotos werden in de groep besproken en daarbij rijkelijk voorzien van commentaar.

T&B zijn opa en oma geworden. Zij hadden mooie foto’s van hun kleindochtertje, de ouders en van henzelf met het kleintje. Er was zelfs een kort filmpje, die middag opgenomen, waarop we het humpie van inmiddels 6 weken zagen grimassen en glimlachen bij haar vader op schoot. Wat prachtig!
En wat confronterend ook, want we worden allemaal ouder, we hebben nu het eerste stel grootouders al in ons midden.
S. deed er nog een schepje bovenop.
“J. (haar man) leeft tegenwoordig in een sprookjeswereld; als hij ’s avonds thuiskomt zit er een heks op de bank! Ja, ik kan het maar beter zelf zeggen…..!”
S. is trouwens een vast lezer van dit blog en had naar aanleiding van de blogserie “Van gas los’ een taalvergissing gemaakt. Tegen J. had ze geroepen dat wij nu helemaal van God los waren……

We gingen uit elkaar met de vraag: “Hebben we al weer wat staan?”
Ja, begin januari.
“O, in december niet?’ Nee, want dan heeft iedereen het al zo druk.
“Jammer ja! Nou: goeie kerstdagen, goed uiteinde, goed begin!”

Onder vrienden.
Als we elkaar weer spreken op de eerste zaterdag van het nieuwe jaar is er vast weer gespreksstof genoeg. Ik verheug me nu al op nieuwe foto’s van het humpie.
Binnenkort ga ik samen met T. een kraamcadeautje brengen bij de jonge ouders…..!

Reageren