Categorie: Alledag Pagina 191 van 265

1 december: Wat is nou geluk?

Door Ada

Op 1 december 2017

Afgelopen zondag schreef ik over de tentoonstelling in anatomisch museum Body Worlds in Amsterdam. Naast de fascinerende details van het menselijk lichaam was er aandacht voor geluk in een mensenleven. Dat vond ik minstens zo leerzaam als de anatomie.

De tentoonstelling heet The Happiness Project: ‘De geheimen van het geluk en de effecten op het lichaam.’
De zoektocht naar geluk en liefde domineert onze levens, maar wat bepaalt of we gelukkig zijn? Tijdens de wandeling door het gebouw ga je op zoek naar wat ons gelukkig maakt en wat het effect hiervan is op onze gezondheid.

Geluk is niet voor iedereen hetzelfde.
Het hangt heel erg af van je eigen instelling en je eigen verwachtingen.
Er waren op de tentoonstelling in Amsterdam nogal wat quote’s die me opvielen en die me aan het denken zetten. Hieronder een paar voorbeelden.

Het geheim van succes.
Veel mensen jagen succes na omdat ze denken dat ze daar gelukkig van worden,
maar onderzoek wijst op het tegenovergestelde: geluk draagt bij aan succes, niet andersom. Wanneer we positief zijn is ons brein gemotiveerder, geconcentreerder, creatiever, energieker, weerbaarder en productiever.

Lachen is gezond.
Lachen veroorzaakt gezonde, fysieke veranderingen in ons lichaam.
Humor en gelach versterken het immuunsysteem, geven energie, verminderen pijn en beschermen ons tegen de nadelige gevolgen van stress.
En de kers op de taart: dit onbetaalbare medicijn is leuk, gratis en zonder bijsluiter.

Ontroering
Als we worden ontroerd door mooie muziek worden dezelfde gebieden geactiveerd als wanneer we iets doen waar we erg van genieten de hartslag en ademhaling veranderen er stroomt meer bloed door de delen van de hersenen die verband houden met beloning motivatie en opwinding.

Materiële wereld.
In onze moderne wereld omringen we onszelf met allerlei materiële bezittingen.
Maar die maken ons niet gelukkiger. Ons geluk wordt beïnvloed door onze keuzes, onze innerlijke houding, onze benadering van relaties, onze persoonlijke waarden en de mate waarin we ons bestaan als zinvol ervaren.

Dankbaar zijn.
Een belangrijke factor voor geluk is dankbaarheid.
Uit onderzoek blijkt dat mensen die hun gevoelens van dankbaarheid aan anderen kunnen uiten zélf gelukkiger worden.

Veel stof om over na te denken.
Conny Vandenbos zong het al een aantal jaren geleden::
‘Wat is nou geluk? Of is het maar een woordje?
De ene zingt alleen, de ander in een koortje.
Maar iedereen probeert op zijn manier, te leven met plezier.’

In het voorjaar schreef ik ook al eens een blog over geluk.
Lezen? Klik hier Sommige mensen >>>

Reageren

30 november: Een donderdag met niks.

Door Ada

Op 30 november 2017

In Alledag

Voor het eerst sinds maanden had ik een donderdag met niets op de agenda.
Donderdag is mijn ‘boodschappen & sopdag’.
Verder dus niets vandaag: geen vergadering, geen koffievisitie, geen gereis naar Hoogersmilde en geen andere verplichtingen. Dus ook geen wekker.
Maar wel rond half acht wakker, want Evergreen Top 1000.

Heerlijk.

Yoga, douchen, ontbijt, allemaal op m’n dooie akkertje zonder ‘oog op de klok’.
Ondertussen komen Nina & Frederik en Udo Jürgens voorbij.
Met de lege flessen naar de Jumbo.
Hier en daar een praatje.
“Moi! Hoe ist?”

Bij de kassa was ik nog niet klaar met uitpakken toen achter mij een oudere meneer kwam staan. Met één zakje aardappels.
“Reken die eerappels nog maor eem veur mij af, ik ben nog net niet an de beurt” zei ik hem.
Ik kreeg een stralende glimlach.
“Bist ’n laiverd!”

Zo’n dag.
Noem dat maar niks.

Reageren

28 november: Vertrouwd vierstemmig.

Door Ada

Op 28 november 2017

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

In mei hadden we het laatste optreden met de Catharinacantorij. Daarna werd het koor opgeheven en spraken we af dat er voor het einde van het jaar een reünie zou worden gehouden.

de Catharina-cantorij, Pinksteren 2016

Zondagmiddag ontmoetten we elkaar weer.
Er was thee en koffie en het organiserend comité had iets lekkers gebakken. Ze noemden het zelf een ‘hompie’. Zo zag het inderdaad uit, maar het smaakte verrukkelijk.
Het was fijn om elkaar weer te spreken, in een half jaar gebeurt er veel…..

Cantrix Erica had op haar afscheid van ons een boek gekregen over de heilige Catharina, de naamgeefster van onze kerk & cantorij. Zij vertelde ons iets over de verhalen die rondom deze heilige zijn opgetekend.

Toen was het tijd om te zingen. Menigeen dacht dat inzingen nu niet nodig zou zijn, maar Erica bleef keurig in haar rol, zodat toch iedereen weer gedwee meedeed met de oefeningen. Die natuurlijk vergezeld gingen van het gebruikelijke gesputter en gebrom; alsof het een week en geen half jaar geleden was.
Daarna begonnen we met een eenvoudige canon uit het liedboek. Vervolgens kregen we muziek uitgedeeld, drie liederen die we al kenden. Dacht Erica. Maar daar dacht het koor heel anders over. “Dit is een andere zetting” riep één van de mannen verontrust uit. Onmiddellijk bemoeide iedereen zich er mee. En ja, we zijn wel allemaal 50-plussers; en ook wel een beetje eenkennig…..

Het kon Erica allemaal niet zoveel schelen wat iedereen riep. Ze had haar keyboard mee (“komt die ook nog eens buiten”) en ze studeerde in no-time de partijen in.
De tenoren moesten wel erg hoog “Onverantwoordelijk hoog” vonden ze zelf.
De snedige opmerkingen, het gemiep over futiliteiten, het samen vierstemmig zingen: het voelde nog zo vertrouwd. Was het echt al een half jaar geleden?
Als laatste zongen we “Alles wat adem heeft love de Heer”. Als vanouds. Ik zat er weer helemaal in.

Had ik de Cantorij gemist? Nee, want ik had met de zorg rondom de ziekte en het overlijden van mijn moeder heel wat anders aan mijn hoofd. En bovendien zong ik mee in het projectkoor in Zuidlaren.
Maar wat was het fijn om elkaar weer even te spreken en samen te zingen.
In 2018 zien we elkaar weer voor de tweede reünie!

Reageren

27 november: Een intieme viering.

Door Ada

Op 27 november 2017

In Kerk & gemeente

Gistermorgen werd in vieringen in het hele land het kerkelijk jaar afgesloten. Met mijn broer en schoonzus zaten Gerard en ik in ‘onze kerk van vroeger’ in Hoogersmilde. Ongeveer een maand geleden zaten we daar met elkaar in de dankdienst voor het leven mijn moeder.

Hoogersmilde is een kleine gemeente; er waren dit jaar maar vier gemeenteleden overleden. Dat maakt zo’n viering intiem. Wij kennen bijna iedereen die in de kerk zit en ik herkende in de overdenking kleine zinnen uit de gesprekken die de dominee met mijn moeder had gevoerd.
Het was een mooie, ingetogen viering.
We zongen oude, vertrouwde liederen, o.a. ‘de Heer is mijn herder’, ‘Welk een vriend is onze Jezus’ en het lied waar mijn moeder zo van hield ‘Mijn Jezus, ik hou van u’.

We hoorden vanmorgen het verhaal van Lazarus; de vriend van Jezus die overleed. Het thema van de preek was “En Jezus weende”.
Hij deelt ons verdriet.
Zoals een van zijn namen ook al aangeeft: Immanuel.
God met ons.

De viering valt midden in de rouwtijd waar we nu in zitten; mijn vader overleed destijds in februari, toen zaten er 9 maanden tussen zijn afscheid en de laatste zondag van het kerkelijk jaar.
Met het aansteken van de kaars gedachten wij gistermorgen mijn moeder.
Een onderdeel van een lange reeks van rituelen en stukjes afscheid van haar leven.
Als ik mijn eigen blogs van de laatste maand teruglees kom ik steeds van die kleine stukjes tegen.

De kaars kregen we mee, evenals een witte roos.
Vrijdag leveren we de sleutel van haar appartement in; na een maand realiseer ik me steeds meer dat dat nog lang niet het laatste stukje is.

Reageren

26 november: Kwetsbaar.

Door Ada

Op 26 november 2017

In Alledag

Gerard kreeg van Harriët en Cees dagje Amsterdam cadeau voor z’n verjaardag. Met een bezoek aan de tentoonstelling Body Worlds.
Dan hoeven we zelf niet te rijden.
En geen parkeerplaats te regelen.
Geen kaartjes te kopen.
Maar ik kan het dan toch niet laten om voor vertrek even een plattegrondje uit te printen. Want ook al weet iemand anders de weg, ik wil ook zelf graag weten waar ik me bevind in een stad als Amsterdam.

In Body Worlds zijn menselijke lichamen gebruikt van personen die tijdens hun leven al toestemming hadden gegeven voor deze doeleinden. (meer weten? Hierbij een link naar de website. Klik daarna op het tabblad ‘Over’ en kies voor ‘over Body Worlds’).
Daar sta je aan het begin wel raar tegen aan te kijken, maar dat is maar even. Het is werkelijk fascinerend wat je te zien krijgt.
Alle onderdelen van het menselijk lichaam worden voor het voetlicht gehaald.
Een zaal waar het hoofd, de hersenen en de zenuwen centraal staan. Met bijvoorbeeld een fragiel hersenvlies.
Een ruimte waar de spieren in al hun facetten worden belicht. Je beenderen, je bloedvaten, al je organen, van alles waaruit je lichaam bestaat wordt uitgelegd wat de functie is, wat er gebeurt en wat de risico’s zijn.
We zagen de minuscule botjes in onze oren.
We leerden dat je huid zich herstelt als je goed slaapt en dat stress fnuikend is voor je gezondheid.

Wat kwetsbaar is ons lichaam.
Wat een wonder is ons lichaam.
Er werd ons op verschillende manieren op het hart gedrukt om er goed voor te zorgen en om er van te genieten.

Dat deden we. We maakten nog een fijne wandeling door onze hoofdstad en genoten aan het einde van de dag van een heerlijk diner bij een buffetrestaurant.

Een verjaardagscadeau waar vier mensen heel veel plezier aan hebben beleefd: wat een leuk idee!
Detail: wil Gerard in andere musea nog wel eens eerder klaar zijn dan de anderen, deze keer moesten we regelmatig op hem wachten. “Interessant man!”
Als verjaardagscadeau was het dus een schot in de roos.
Dochters weten meestal heel goed wat papa leuk vindt!

Reageren

25 november: Kleingeld.

Door Ada

Op 25 november 2017

In Alledag

Mijn moeder ging al een aantal jaren niet meer naar de kerk.
Maar kennelijk bewaarde ze nog wel steeds muntgeld voor de wekelijkse collecte.
In portemonnees. Broekzakken. Jaszakken. Plastic zakjes. Doosjes. Los in de la. Mandjes.
Mijn broer en ik hebben alle muntjes verzameld en het bedrag eerlijk verdeeld.

Het leek mij leuk om iets bijzonders te doen met het geld.
Twee keer per jaar ging ik met mijn moeder naar Tuincentrum Bodenstaff in Smilde.
In het voorjaar haalden we er planten voor op het terrasje en in de winter ‘iets voor kerst’ en ‘iets voor de vogeltjes’. (lees bijvoorbeeld het blog ‘Veur in ’t veugelhuussie’ uit juni 2015)

Van de week ging ik alleen naar Bodenstaff.
Zonder mijn moeder kon ik natuurlijk heel snel; het was altijd een heel uitgezoek.
“Zal ik nou een rooie en een witte doen? Of een rose en een witte? Zol dizze niet te groot wezen? Zit d’r wel genog knoppen in? Past dizze wel in ’t veugelhuussie?”

Drie grote vogelvoer-kransen kocht ik.
Voor mijn moeders twee buurvrouwen elk één als dank voor hun goede zorgen in de laatste moeilijke weken en als een herinnering aan mijn moeder de komende winter.
En één voor mezelf. Gistermiddag maakte ik hem met een mooie rode strik vast aan de vogelvilla in onze tuin.

Toen was het geld nog niet op. Voor het Adventsbloemstuk dat ik de komende week ga maken kocht ik een langwerpige schaal en een groot blok oasis.
Met Advent begint het nieuwe kerkelijke jaar.
Een nieuw begin met een bijdrage van mijn moeder.
Ik vind het een mooi idee.

Reageren

24 november: Eeuwen zien op u neer… (2)

Door Ada

Op 24 november 2017

In Kerk & gemeente

De vrijwilligers/rondleiders van de Catharinakerk worden aan het eind van het jaar uitgenodigd om het afgelopen seizoen te evalueren. Gisteravond was dat voor mij de eerste keer en ik viel gelijk met mijn neus in de boter.
Van evalueren kwam niet veel, er was namelijk iets veel leukers.

Foto: Marjolein Knol/RTV Drenthe

Wij werden in de Catharinakerk getrakteerd op een lezing van de twee archeologen die vorig jaar onderzoek hebben gedaan toen de hele vloer van de kerk er uit lag.
We zagen foto’s van de opgravingen, hoe het er uitzag zonder vloer en we kregen informatie over de verschillende grafkelders van de bewoners van de Mensinge.
Ook had men in kaart gebracht wat er allemaal was gevonden.
Daarbij was iets dat maakt dat wij straks een iets ander verhaal gaan vertellen aan bezoekers .
Tot nu toe werd aangenomen dat de zijbeuken aan de kerk werden toegevoegd in de 17e eeuw.
Maar nu heeft men in de vloer van de zijbeuken vloertegels aangetroffen uit de 13e eeuw en zijn er bij boringen geen fundamenten aangetroffen van een kleiner schip. Verder is nu ook bewijs gevonden voor de houten voorganger van de vorige kerk.
Als fundament hiervoor werden grote veldkeien gebruikt.

Er werd ons ook iets verteld over de geschiedenis van Roden en omstreken rond het jaar 1000.
De heren hadden onderzoek gedaan in het Drents archief en in een landelijk kerk-archief. We zagen foto’s van oude handschriften en kaarten van de parochies in Drenthe tijdens de bouw van de kerk.
Rond half tien was er koffie en ik vond het jammer dat het afgelopen was.
Het had van mij nog wel een uur mogen duren.

Na afloop vroeg ik of de zwerfkeien misschien onderdeel waren geweest van een hunebed.
Ja, zeer waarschijnlijk wel, helaas had men dat niet voldoende kunnen onderzoeken. Maar de kerk staat op een zandkop en de hunebedden in Westervelde en Steenbergen staan ook op zo’n zelfde bult in het landschap.
Waarschijnlijk wel.
Ik vind het een fascinerend idee.
De gids in Elst (zie voor meer info ‘het mysterie van Elst‘) vertelde dat er bij het verspreiden van het Christendom altijd gebruik werd gemaakt van bestaande heilige plaatsen.

In de Catharinakerk voel ik dat.
In Op de Helte bijvoorbeeld niet.
Dat heeft niets te maken met hoe ik een viering beleef maar alles met mijn liefde voor geschiedenis.
Eeuwen zien op u neer.
Je voelt je nietig als mensje op een plaats die 5000 jaar geleden al heilig was.
‘Een stofje aan de weegschaal….”

(Benieuwd naar deel 1? Klik hier ‘Eeuwen zien op u neer…‘ van april 2015)

Reageren

23 november: Wille ik mar moarn komme?

Door Ada

Op 23 november 2017

In Alledag

De waarde van mijn dag werd vandaag bepaald door drie Friezen van ‘Kringloop Afrika’ (zie >>>) in Surhuisterveen. Al bijna een maand ging ik wekelijks twee à drie keer per week naar de woning van mijn moeder om spullen uit te zoeken en op te ruimen. De kleine huisraad was nu bijna allemaal uitgezocht, uitgedeeld en weggegeven, maar er bleef nog zoveel over….!
De nieuwe bewoner van het appartement wilde gelukkig van alles nog wel overnemen, maar de grote spullen zoals meubels en kasten stonden er nog steeds in.
We hadden mooie foto’s gemaakt en op Marktplaats gezet; we kregen wel een aantal bezoekers op de pagina, maar niemand wou het hebben. Zelfs niet gratis. En de tijd begon te dringen, want per 1 december wordt het huis verhuurd aan iemand anders. Dan staat er een andere naam bij de bel van mijn moeders appartement.

Gisteravond belde een medewerker van ‘Kringloop Afrika’. Hij had wel belangstelling voor de spullen die op Marktplaats stonden, wilde daar zelfs een klein bedrag voor geven “en ik nim verder alles ok mei. Wille ik mar moarn komme ?” ( Ik neem verder alles ook mee. Zal ik morgen gelijk maar komen?)
Toen moesten we nog even in hogere versnelling vanmorgen. De laatste dingen uitzoeken. “Wat doen we met die accu-boormachine? Wat moest Ma nou met achtentwintig vazen…..”
Om 11.00 uur kwamen de mannen binnen, om 11.35 uur reden ze met hun vrachtwagentje de straat uit. Met medeneming van alles.
Daar stonden we in het lege huis.

Gek hoor. Volgende week ga ik nog één keer heen om het huis schoon te maken en de laatste spulletjes mee te nemen. Koffiezetapparaat, waterkoker en koffie/thee toebehoren.
Schoonmaakmiddelen. Misschien nog wat dingetjes aan de muur.
Met het uitzoeken, verdelen en wegdoen van de spullen van mijn moeder ontmantelden we langzaam haar leven. Kleine stukjes van dat leven in de vorm van foto-albums en dierbare dingen vinden een plaats in ons huis. Als we bij mijn broer buiten gaan zitten zullen we op Ma’s tuinstoelen met kussens zitten. En op een verjaardag bij mij thuis zitten de chocolaatjes in mijn moeders Tjoklat-blikje.
Wat blijft is de herinnering.

Op de terugweg reed ik nog even door de Servatiusstraat, waar ik als kind woonde.
Waar een groot deel van mijn moeders leven zich heeft afgespeeld.
Met aan het eind het uitzicht op de televisietoren.
Sweet memories.

Reageren

22 november: Hendrik en Evert.

Door Ada

Op 22 november 2017

In Alledag

Maandagavond twintig over tien.
Op dat tijdstip zit ik tegenwoordig klaar om te kijken naar een aflevering van ‘het geheime dagboek van Hendrik Groen’.
Het boek heb ik niet gelezen, maar ik had er al wel veel over gehoord.
Ik had er zelfs al in een preek over horen vertellen, lees daarvoor Kerken in den vreemde >>>.

Wat een mooie serie; het leven van een groep bejaarden in een verzorgingstehuis wordt treffend neergezet. In de huidige maatschappij komt deze woonvorm eigenlijk niet meer voor, ouderen die nog zo goed zijn als Hendrik Groen komen tegenwoordig niet meer in aanmerking voor een verzorgingshuis.

Cees Hulst en André van Duin kregen mij in tranen maandagavond.
Van Duin’s alter ego Evert heeft erg veel last van zijn suikerziekte, in de aflevering van maandag moest hij drie tenen missen. Hij weet dat hij niet lang meer te leven heeft.
Daarover is hij ernstig in gesprek met zijn hond Mohamed. “Hoe moet dat nou straks met jou, jongen, als ik er niet meer ben….” Terwijl hij tegen zijn hond zit te somberen komt vriend Hendrik heel zachtjes binnen en hoort het gesprek.

Evert voelt zich er erg ongemakkelijk onder en vraagt “Heb je het laatste gehoord?”
De twee mannen, vrienden voor het leven, staan tegenover elkaar. Evert vraagt zich hardop af of hij Mohamed dan een spuitje moet geven. Je ziet Hendrik vechten tegen z’n emotie. Want mannen huilen niet. “Ik wil daar helemaal niet over nadenken!” roept hij vervolgens en dan omhelzen ze elkaar.
Het was die onhandige omhelzing die het zo ontroerend maakte.
Je ziet gewoon dat ze dit soort uitingen van hun vriendschap allebei niet gewend zijn.

Wat een acteurs. Wat worden de ouderen liefdevol neergezet.
Moeilijke onderwerpen komen in beeld.
Grietje die naast Hendrik op een bankje in het park bekent dat ze steeds meer in de war raakt; dat ze soms niet meer weet waar ze naar op weg was of waar haar kamer is.
Hendrik zelf die komt te vallen. Die last heeft van urineverlies en binnenkort een luier om moet.
Maar ondertussen maken ze er nog wat van. Met de Omanido-club doen ze mee aan een kookworkshop en bezoeken ze bijvoorbeeld een casino. Je ziet ze ontspannen en het plezier spat er van af.
De serie laat zien dat het leven op leeftijd niet altijd meevalt, maar dat je er dan nog wel van kunt genieten.

Wat ik van anderen hoor is dat het boek leuker is dan de serie.
Dat ga ik binnenkort onderzoeken.

Reageren

21 november: November

Door Ada

Op 21 november 2017

In Muziek, Streektaol

De maond november vin ik normaal gespreuken een knusse maond.
Sowieso geniet ik altied slim van de harfst: de mooie kleuren, de gezelligheid in huus, Sint Meerten, Sinterklaos, echt mien tied van ’t jaor.

Dit jaor is ’t aans.
D’r is veul gebeurd de leste maonden en ik bin meui.
Van ’t afscheid nemen, van het gereis, van de drokte, van de ongewoonte, ja waor allemaol niet van.
Soms is ’t eem niet aans.

Vanmiddag zat ik in de auto op de snelweg van Grunn’n naor Assen. Het regende, het weide, de wiend ropte het leste blad van de bomen en jeug het over de weg.
De hiele dag was het somber en gries buuten en toen ik um half vief richting Roden ree was ’t al bijna duuster.

De kale akkers en het dooie blad deuden mij denken an een liedtie van Roelof en Harm over de maond november; het past goed bij mien stemming in dizze periode. Het komp van heur CD ‘Zolt van de zee’.
Het is aans as wat wij van heur gewend bint, een beetie jazzy haost.

Reageren