Categorie: Alledag Pagina 21 van 262

Gisteren was het doel van de dag: kleren en schoenen aan, paar kleine boodschappen doen en eten koken.
Vandaag is het donderdag en was het doel: voor het eerst weer de pilates/yoga-ochtendoefeningen doen, was opvouwen/ophangen en ook eten koken. En om 13.30 u het eerste uitje van deze week: halfjaarlijkse controle bij de tandarts.
Het lukt eigenlijk goed, maar wat tegenvalt is de vermoeidheid.
Na een behaald doel moet ik eerst weer zitten.
De conditie is na bijna twee weken griep behoorlijk weggezakt: als ik met een volle wasmand bovenaan de trap sta ben ik buiten adem.
Maar ik hoef ja verder niks, dus ik krummel mooi wat om.
Mailbox bijwerken.
Blogje schrijven.

Inmiddels zit ik tussen de doelen door te genieten van de derde familie-videoband en neem af en toe een pepermuntje uit het doosje dat Janny, mét een lieve beterschapskaart, in onze brievenbus had gedaan; waarvoor dank!
Ook dank voor alle beterschaps-appjes, -telefoontjes, -mailtjes en kaartjes die ik kreeg: een medicijn waar je echt van opknapt.

Maandagmorgen ging Gerard’s wekkerradio om 06.30 uur. 
Er klonk een flard van het lied ‘Can I get there bij candlelight’ van David Mc. Williams. 
Toen was de radio ook al weer uit en ik bedacht slaapdronken: “O ja. Jan van Veen is overleden.’
Dat had ik die avond daarvoor nog meegekregen via de NOS-app.
Meer weten? In zijn programma ‘Volgspot’ haalt Hylco Span herinneringen op met één van zijn collega’s Tineke de Nooij. 

Het bracht me even terug naar de jaren ’70, de tijd dat Jan van Veen zijn programma ‘Candlelight’ presenteerde op de maandagavond op Hilversum 3.  Toen had je nog geen horizontale programmering, maar was de week verdeeld in dagen: AVRO-maandag, VARA-dinsdag,  TROS-donderdag enzo; we kunnen ons er nu niets meer bij voorstellen. 
Als pubers vonden wij die gedichten van het programma van Jan van Veen werkelijk om te gíllen!
Geen haar op ons hoofd die bedacht om een gedicht in te sturen, stél je voor.
In Hoogersmilde was wel een meisje dat een gedicht had ingestuurd trouwens; die was helemaal super verschrikkelijk verliefd op Jan, maar die zag haar niet staan en had inmiddels al verkering met een ander meisje. 
Iedereen wist dat.
We hadden het er ook over onder elkaar: “Heb je het gisteren ook gehoord bij Candlelight? Dat gedicht over de onbereikbare Jan?”
Jemig. 
Als je toch zo wanhopig bent dat je daar een gedicht over schrijft. 
En dan ook nog opstuurt naar de radio.

En verder waren de romantische en soms smachtende gedichten, de zijige violen van Mantovani en de zalvende stem van Jan aan mij niet besteed.
Sterker nog: samen met mijn broer zat ik huilend van het lachen bij de radio bij de persiflage van het gedichtenprogramma door André van Duin en Ferry de Groot in hun Dikvoormekaar-show. 
Van Duin creëert met een zwoele stem de sfeer van Candlelight en ondertussen probeert meneer de Groot op de achtergrond met een gratis aansteker van de NCRV (die het natuurlijk niet doet) kaarsen aan te steken. Als ze eindelijk branden blijken het druipkaarsen te zijn (ja, was een aanbieding..) en ontstaan er op de gedichten overal kaarsvlekken.  “De eerste keer dat je me…kaarsvlek….”

Als je op internet zoekt met de zoekterm ‘Candlelight Dikvoormekaar’ kun je het fragment terugluisteren; hierbij een link. 
Eén van de symptomen van de griep die mij overviel was een nare hoest. 
Toen ik dit stukje vanmorgen terugluisterde moest ik weer zo  ontzettend lachen, maar de hoest nam het over….ik bleef er bijna in. 
“DE GROOT! Dit is een hartstikke duur programma. Dan koop je toch niet van die goedkope joekelaars!”

Sorry Jan.
Je hebt duizenden mensen een groot plezier gedaan met je programma, maar het was niet voor mij bedoeld. 
Het enige wat ik er leuk aan vond was het lied dat ik noemde ik de eerste alinea en ik vond het als 15-jarige ontzettend STOM dat Rob de Nijs er in 1976 ‘Zet een kaars voor je raam vannacht’ van maakte. 
Ook even luisteren naar de Engels versie? Klik hier voor een video op YouTube.  

Oh, ik ben zo NIET GOED in ziek zijn.

Lezen, dat doe ik erg graag, maar na drie boeken had ik het even gehad: lamme armen en een zere nek.
Na een dikke week had ik ook 18 Margrieten in omgekeerde volgorde uitgelezen; in nummer 40 van 2023 kwamen recepten voor stoofpotjes voorbij en ronkende aankondigingen voor de Winter Fair. Die al maanden achter ons ligt.
Verder had ik ook al wat tv programma’s teruggekeken en toen…. was ik nog ziek.

Zou die video-recorder het eigenlijk nog doen?
Vier afstandsbedieningen en een hoop knopjes-en-toetsjes-gedoe verder kon ik een ouwe Disneyfilm gaan kijken. Ik begon met ‘Het zwaard in de steen’ met Merlijn de tovenaar en die idiote heks madame Mim.
“Geen paarse draken enzo…!”
Heerlijk.

Er stond bij de banden ook een doos met oude familievideo-banden. Wat zit daar dan nog in? Van alles; familiebanden 1 tm 7, opnames kinderkoor, maar ook CD-presentatie 2003. Oh? Was daar een opname van gemaakt?

Even bijpraten; Gerard en ik vormden bijna 30 jaar met z’n tweeën een zangduo. We zongen in kerkdiensten en aanverwante bijeenkomsten. Eén CD hebben we gemaakt met de titel ‘Geloof hoop en liefde’, die we presenteerden tijdens een groot feest met familie en vrienden in ‘De Schakel’ in Hoogersmilde. Die CD-presentatie viel samen met een reünie van het jeugdkoor Hosanna, dat die avond ook helemaal aanwezig was en een gastoptreden verzorgde.

Ik keek even twintig jaar terug in de tijd.
Janken. Maar ook: wat een mooi document.
Wat fantastisch om onze dochters ook op het podium te zien; wij vonden dat toen eigenlijk heel gewoon, nu zie ik pas hoe bijzonder dat was.
We zongen toen al meer dan 15 jaar samen; we reikten de CD uit aan de mensen die aan de tot stand koming ervan hadden meegewerkt, maar ook aan onze ouders. Hen bedankten we voor hun support in de loop van de jaren, met name de ettelijke keren dat zij op onze kinderen hadden gepast.

Twintig jaar.
Wat lijkt het al lang geleden.
En wat zijn er al veel dierbaren overleden.
Het voelde alsof ik zat te kijken naar een aflevering van ‘Andere tijden’ van de NTR en toch waren wij het zelf.
Met dezelfde familieleden en vrienden van toen én van nu.
Johan en Sinet waren mede-organisatoren van het feest, broer Henri zong enthousiast met de Hosanna-mannen mee, broer Henk zong en speelde tamboerijn naast zijn vrienden Egbert en Henk-Lukas op de achterste rij en Bert maakte foto’s.
Wat een mooi tijdsbeeld.
Maar net als in ‘Andere tijden’ bestaat ook die wereld van twintig jaar geleden niet meer.
Wij hebben al lang geen oppas meer nodig.

En dan blijkt dat ziek zijn toch één groot voordeel heeft: eindeloos tijd om eens uitgebreid terug te kijken naar andere tijden.
Inmiddels ben ik aan de familiebanden begonnen!

“Wanneer zal ik weer opstappen?” vroeg ik me af in het blog over ‘het kuurtje’ op 1 februari.
Ik zou eigenlijk vrijdagmiddag 2 al aanhaken bij de FysiYoLates van Trijntje, maar dat ging mooi niet door.
’s Morgens deed ik een paar boodschappen bij de Jumbo (met de auto) en dat kreeg ik amper voor elkaar; van vermoeidheid viel ik bijna om.
Zaterdag lag ik vervolgens de hele dag weer in bed: te ziek om op te zijn.
Zelfs geen zin om te bloggen.
Blééééh…!

Miste ik het concert van vrouwenkoor Amane waar Frea en Carlijn in zingen dat op zaterdagavond werd gehouden.
Mijn kaartje stelde ik beschikbaar voor een liefhebber, die we vonden in Jon, die geen kaartje had kunnen bemachtigen omdat het concert al vroeg uitverkocht was.

En verder ben ik gewoon ziek.
Nog even geen trein en blogs voor mij.

Het gebruik van onze Nederlandse taal blijft voor deze rubriek een bron van inspiratie.
Al weer een nieuwe verzameling:

Januari: eerste dag op het werk. De kerstboom die nog bij de koffiemachine staat moet worden afgetuigd en kan naar beneden gebracht worden.
We hadden dit jaar wel een beetje een zielige boom, want we konden niet genoeg versiering vinden en één streng lampjes deed het niet.
Iemand merkt over de boom op: ‘Hij was wel wat armoedzalig….‘

Collega van Gerard heeft het heel druk; “Ik kan toch niet in 7 sloten tegelijk springen..!”

Op Radio 1 bespreekt men de problemen die mensen hebben met long-covid.
Een patiënte heeft al heel wat artsen gezien en veel onderzoeken gehad.
“Dan moet je die hele circusmolen door...
Inmiddels is bewezen dat long-covid een lichamelijke aandoening is.
“Dat moeten de mensen nu maar eens goed tussen hun oren knopen!”
Er zijn al veel onderzoeken naar long-covid gedaan, maar dat zijn allemaal kleine stukjes, het is moeilijk om daar beleid op te maken.
Een arts: “Al die verschillende onderzoeken leggen alleen maar heel veel druppeltjes op een gloeiende plaat.
In Duitsland heb je zelfs al long-covid klinieken, in Nederland nog niet.
Geïnterviewde: “Nee, hier in Nederland zijn we natuurlijk weer heiliger dan de paus.”
Met dank aan Wim Bouter voor zijn inzending.

Bert Haandrikman meldt in zijn uitzending dat Frank Farian overleden is, de producent van o.a. B0ney M.
Het was al jaren duidelijk dat Bobby Farrel, de zanger van de groep, niet echt zong, maar altijd playbackte.
“Daar werd in de jaren ’80 al beschimpt over gedaan” merkt Haandrikman daarover op.

Een gesprek in mijn buurt gaat over pijnlijke behandelingen in het ziekenhuis.
Het was kennelijk heftig geweest: “De tranen liepen me de wangen uit“.
Later in dat gesprek ging het over mannen die hun onderbroeken en sokken niet in de wasmand gooien.
“Ik stoor me daar groen en geel aan.”

Half januari kreeg ik een afbeelding gestuurd van boekenvriendin Jeannette.
In het Nederlands wordt onderscheid gemaakt tussen ‘stelen’ en ‘bestelen’.
Als je daar niet zorgvuldig mee om gaat als journalist krijg je dit soort app’jes:
“Waarom zou iemand zijn/haar oma willen stelen?”

Carlijn had ook weer mooie gehoord. Iemand had met Cruijf in gedachten het voordeel van de twijfel willen geven: “Ik denk, ik geef ze het voordeel van het nadeel.”

Deze keer ook een bijdrage van schoonzus Ali.
In hun streekkrantje stond een artikel over het initiatief ‘Laat je maar rijden’ in Diever: je kon op een kar een rondje rijden en bij verschillende horecagelegenheden iets proeven.
“….waarbij totaal 7 horecabedrijven voor de innige mens en gezelligheid zorgen.”
De journalist wilde aangeven dat de verschillende gerechten op elkaar afgestemd waren, maar hij schreef “….de keuzes zijn zo op elkaar aangesloten dat men meer dan genoeg heeft.”

In een hele serie berichtjes in een groepsapp naar iemands wier echtgenoot is overleden heeft één schrijver niet goed gekeken naar wat zijn zelfdenkende telefoon van het bericht heeft gemaakt: “Gecontroleerd. Heel veel sterkte allemaal.”
Altijd even nalezen dus. Toen Frea in 2009 om het nieuwe adres van oma vroeg had ik getypt ‘Hulzebosstraat’; Frea kreeg dit door: ‘Hulde borsthaar.’

Hierbij een link naar Nederlands maar dan anders (34) van daaruit kun je doorlinken naar voorgaande blogs in deze serie.
Hoor of zie je ook iets leuks?
Denk aan mij!

Deed ik maandag nog licht huishoudelijke taken, dinsdag kon dat ook niet meer.
Douchen was al een uitputtingsslag. In drie delen.
Zelfs bloggen was even niet meer aan de orde: ik zette twee blogs in uit de voorraad die ik voor dit soort gevallen altijd achter de hand heb.
Dinsdagmiddag ging Gerard met mij mee naar de huisarts.
Die vertelde dat ze al best veel grieppatiënten op haar spreekuur had gehad en ik had het ook.
De ontstekingswaarden in mijn bloed waren best hoog, dus ik kreeg een kuurtje mee. Fijn.
Advies: kijk het even aan, volgende week kun je wel weer aan het werk.

Maar naast alle negatieve dingen die nu eenmaal bij een griep horen is er één ding waar ik onbeschaamd van geniet: lezen.
Dat schiet er in een ‘gewoon gevuld dagelijks leven’ vaak bij in.
Met een een kop thee met honing (dank voor de tip!), een kruik in de rug en een dekentje over de benen sla ik bladzijde voor bladzijde om.
Heerlijk.
Laat mij maar even Groningen; vrij naar Bert Visscher.
Ben nu bezig met boek 3!
Nog geen moed gevonden voor een blog over die andere twee, maar wat in het vat zit verzuurt niet.

Verder had ik uitgebreid de tijd voor het instellen van de achtergrond van mijn nieuwe telefoon, die ik inmiddels al weer twee maanden gebruik.
Daar wilde ik graag een afbeelding van onze dochters, een foto die gemaakt is van hun drieën in de reportage ter gelegenheid van ons 40-jarig huwelijk vorig jaar. Maar die moet dan precies zo in beeld komen dat de apps er niet overheen vallen.
Net zo lang foto’s van de foto gemaakt, geschoven met apps, klok en instellingen tot het naar mijn zin was.
Missie volbracht: als ik nu mijn telefoon open kijken ze me alle drie stralend aan.

De trein rijdt deze week dus nog zonder mij, maar ik kijk al wel weer naar de aankomst- en vertrektijden: wanneer zal ik weer opstappen?

Sinds vrijdag ben ik ziek.
Ik heb het gevoel dat ik even naast de trein sta die zonder mij gewoon doordendert.
Och man, wat had ik het anders druk gehad de afgelopen dagen; de hele zaterdag druk met de scratch, zondagmorgen op tijd voor het inzingen met de cantorij in de Catharinakerk.
Maandagmorgen om 07.40 uur  weer in de auto op weg naar het werk, ondertussen luisterend naar Haandrikman.
Om 08.10 uur bespreekt Evert ten Napel in de show dan altijd even het sportweekend; als ik dan al op de parkeerplaats in Groningen ben wacht ik in de auto altijd even tot Evert is uitgesproken.

Vanmorgen hoorde ik Evert toen ik net wakker was; liggend in bed dacht ik aan die minuten op de parkeerplaats.
Wát een ander begin van de maandag.
Collega’s appen dapper dat zij de honneurs voor mij waarnemen en wensen mij beterschap, maar ik weet ook hoe een collega die zich ziek meldt gemist wordt. Dat zit in mijn achterhoofd; ik hoor ook in die trein.
Vanmiddag zou ik naar de begrafenis van aangetrouwde neef Albertus in Emmen en vanavond zou ik zwemmen met Ans.
Ook al had ik het allemaal gewild: het gaat niet. Zelfs de aan de tuinvogel-telling die dit weekend plaats vond hebben we niet meegedaan.

Wat ik trouwens ontdekte: mijn lichaam is zo gewend aan vier kopjes koffie per dag (’s morgens twee en ’s avonds twee) en daardoor krijg je een kleine dosering cafeïne op vaste momenten op de dag. En ik ben een gewoontedier: ik mis die koffie nooit. ’s Morgens niet en ’s avonds niet. Zondagavond had ik al twee dagen hoofdpijn en zei tegen Gerard: “Zou die hoofdpijn er zijn omdat ik vanaf zaterdag al geen koffie meer drink?” Zondagavond bij ‘Heel Holland bakt’ kreeg ik weer mijn eerste kop koffie en een uur later was de hoofdpijn weg. Echt waar! En wat was dat heerlijk, want ik heb eigenlijk nooit hoofdpijn; de griepverschijnselen zijn zonder die hoofdpijn al vervelend genoeg.

Ik laat die trein maar even rijden.
Niet naar de cantorij morgenavond, niet naar het werk deze week.
Met een kruik in de rug (overal spierpijn) en een dekentje over de benen (rillerig) op de bank.
Je kent het gevoel vast wel; Roelof en Harm zeggen daarover “Zölfs het haor deur hum nog zeer.”
Borduren, lezen en het meest nodige in het huishouden doen, daarmee vul ik nu even mijn dagen.
Vanmorgen voor de glazen tuindeuren naar buiten zitten kijken; die vogels interesseert het helemaal niks of ik ze al dan niet turf.
Wat fijn is: er wonen geen kinderen meer bij mij in huis die naar school, muziekles en sportclubjes moeten worden gebracht.
Ellek nadeel hep se voordeel.

Nog even over ‘Heel Holland bakt’:
Het is het enige programma dat ik samen met alle dochters kijk, zij het dat we niet samen op de bank zitten maar ’telepatonisch televisie kijken’.
Iedereen kijkt tegelijk en we geven in de groeps-app commentaar.
Dat ge-app is beslist van toegevoegde waarde bij het programma.
“Dat kleffe van dat botertje…..”
Verder waren we het roerend eens: WAT ZIELIG VOOR PETER!

“We proberen stil te worden.”
Die tekst komt in beeld als ik vanmorgen om 1 minuut voor tien inlog via kerkomroep om de viering vanuit de Catharina kerk te volgen; de gemeente roezemoest er nog gezellig op los. Hoe mooi Erwin ook speelt voor de viering: stil worden lukt bijna nooit. Dat komt denk ik omdat een kerkdienst niet alleen lezen,  zingen en bidden is, maar ook ontmoeting. Niets zeggen tegen degene die naast je zit vind ik moeilijk en velen met mij.  Aan de andere kant: het is ook de bedoeling dat we stil worden voor Heer en ons alvast gaan voorbereiden op de dienst. Daarom staat er ook ‘proberen’….

Het was gisteren 25 jaar geleden dat ‘onze’ Sybrand predikant werd; daarom had de dienst een feestelijk tintje. Het thema van de dienst was ‘Woord dat ons aanraakt’ en dat woord liep als een rode draad door de dienst heen.
Dat begon al met het lied waar ik het gisteren al over had ‘Boek jij bent geleefd’.
In dit lied komt de bijbel zelf aan het woord:  In mijn letters staat geschreven dat alleen de geest doet leven. Licht en adem is de geest. Daarom ben ik neergeschreven: dat jij zonder angst zult leven wat je leest.

In de overdenking brak Sybrand een lans voor ‘zachte woorden’.
Vrede, liefde, trouw, genezing, heelheid.
Het lijken zwakke woorden als je ze afzet tegen sterke woorden als oorlog en economie.
Daarover zei hij: “Er is niemand die op zijn sterfbed zegt: had ik maar meer geld verdiend.
Vaak gaat spijt over ‘had ik maar meer tijd gehad voor mijn vrouw, mijn kinderen, voor de zachte kant van het leven”.
Daarbij schoot de regel ‘wie maar leeft om meer te krijgen die zal sterven aan zijn eigen overvloed’ uit bovengenoemd lied mij weer te binnen.

Eigenlijk wilde Sybrand niets doen aan zijn 25-jarig jubileum, maar dat is niet helemaal gelukt.
Gerard nam als voorzitter van de kerkenraad na de zegen toch het woord voor een felicitatie en sprak uit dat wij als PKN gemeente Roden-Roderwolde erg blij zijn met Sybrand als predikant en voor zijn kleurrijke inbreng.
Benieuwd naar het verhaal van de foto bij dit blog? Lees dan nog eens het blog ‘Muren, deuren en ramen‘ uit augustus 2022.

Maar we werden natuurlijk niet alleen geraakt door het woord; ook muziek kan je raken.
Cantor Karel Stegeman zong met zijn mooie bariton “Dank sei dir Herr” van Händel, begeleid door Erwin Wiersinga op de piano (wát een cadeau!) en dan was daar natuurlijk ook nog de cantorij die mooie liederen zong.

De alten kunnen best zonder mij, het klonk vanmorgen als een klok en ik kon alle alt-lijntjes goed horen.
Ik kan alleen niet zo goed zonder de cantorij.

In het najaar van 2022 kreeg ik uiteindelijk toch nog corona (zie Alles staat even stil uit november 2022)
Het eerste symptoom was dat mijn stem wegbleef; in januari 2023 was corona wel al weer voorbij, maar de stemproblemen bleven.
Daarover schreef ik vorig jaar om deze tijd een blog onder de titel  Niet bij stem’.

We zijn een jaar verder en het gaat nog niet veel beter.
Zingen kost me moeite en ik kan de C niet meer halen: ‘gewoon’ met de gemeente meezingen op zondagmorgen lukt me al niet, ik zing eigenlijk altijd al een octaaf lager, met de tenoren mee zeg maar.
Maar ik ben geen tenor, ik ben alt.
Verder raakt mijn strottenhoofd vermoeid als ik lang achter elkaar zing en bij het lang aanhouden van noten valt mijn stem soms zo maar weg of hij breekt.
Mijn hele leven heb ik veel gezongen en ik heb er eigenlijk nooit bij nagedacht: ik genoot ervan en vond het vanzelfsprekend dat mijn stem het deed. Die mooie stem beschouwde ik als een gave waar ik zelf veel plezier van had en (door het zingen in koren en samen met Gerard) konden anderen daar ook van genieten.

Dat lage zingen vind ik eigenlijk niet leuk.
Dieptepunt op dat gebied was een voorval op de cantorijrepetitie van vorige week.
Karel liet de alten en sopranen even zonder mannen zingen en zei: “Ik hoor toch nog bassen. Niet meezingen mannen.”
Ik was de bas die Karel hoorde.
Toen ben ik na de repetitie naar hem toegegaan en heb uitgelegd dat mijn stem na corona niet meer goed is geworden.
Hij bood aan om mij te helpen.

Dinsdagavond hebben we even wat oefeningen gedaan; hij constateerde ‘lucht’ op de stembanden en ik kreeg wat oefeningen mee.
Verder gaf hij mij het advies om bij de huisarts langs te gaan en daarbij te vragen naar een verwijzing naar een logopedist.
Maar het zit waarschijnlijk ook tussen mijn oren.
Ik zie een hoge noot en denk:  “Daar kan ik vast niet bij” en dan gaat er al iets niet goed met mijn ademhaling.
Ik ga het avontuur maar gewoon weer aan; ik plan een afspraak bij de huisarts.
Per slot van rekening is het met mijn schouder, mijn knie en mijn gebit ook gelukt om de problemen te verhelpen!
En een stem die het niet goed doet lijkt misschien een futiliteit, maar dat is het niet voor mij.