Categorie: Alledag Pagina 28 van 262

Vrijdagmiddag .
FysiYoLates-les bij Trijntje.
We zijn met een een klein groepje en beginnen met wat eenvoudige rek- en strekoefeningen.
Er ligt al wel een gekleurde stok klaar naast ons matje, dus daar gaan we vast iets mee doen.
Was ook zo.
Boven je hoofd; naar links buigen en naar rechts buigen.
Met je linkerhand naar je rechterenkel terwijl je die stok boven je hoofd in je handen houdt.
Voor sommigen van ons duurt het even voordat zo’n oefening ‘binnenkomt’.
Huh? Linkerhand en rechtenkel? En die stok dan.
Probeer het maar eens te visualiseren.
Trijntje blijft opdrachten geven, ook als we al in de raarste houdingen staan.
“Nu met je linkerhand langs je rechterbeen naar boven schuiven, zodat je linkerarm je rechterarm naar boven duwt.”
Als je wat ze zegt letterlijk uitvoert lukt het vaak ook wel; niet te lang over na denken, gewoon doen.

Toen gingen we ons concentreren op de oog-hand coördinatie.
Stok rechtop op je handpalm laten balanceren.
Op een tafeltennisbatje.
Op je wijsvinger.
Hoe belangrijk je ogen zijn bij dit kunstje bleek toen we onze ogen dicht moesten doen.
Je kijkt namelijk bij deze oefening met je ogen naar het puntje van de stok. Zodra je hersenen geen seintje meer krijgen van je ogen kan je hand alleen die stok niet in de lucht houden.
Toen moesten we over de stok, die we ter hoogte van onze knieën in de handen hadden, heenstappen.
Als Trijntje dat doet lijkt het een fluitje van een cent, maar voor de meesten van ons was het best lastig.
Maar oefening baart kunst: na een tijdje lukte dat (met een beetje smokkelen af en toe) al aardig.

Deze keer waren we in de weer met stokken, maar geen les is hetzelfde, dus we leren elke week wel weer iets nieuws.
Het mooie is dat we allemaal wel een specifieke oefening hebben die we niet kunnen.
De een heeft moeite met oefeningen waarbij het op de rug aan komt, een ander kampt met schouderproblemen en sommigen (zoals ik) hebben last bij het buigen van de knieën.
Niemand kan alles, behalve Trijntje. Maar die heeft er dan ook voor geleerd.

In de kleedkamer giebelden we nog even na over waar we nu weer mee zaten te hannesen.
“Het begint bij mij al dat ik moet nadenken over links en rechts” zei iemand “maar het helpt me enorm dat ik niet de enige ben die niet alles kan!”
Zo ist.
Wat we allemaal perfect kunnen is de laatste oefening: liggen op het matje, ademhaling onder controle, muziekje op……ontspannen.
Na gedane arbeid is het goed rusten.

Meer lezen over de avonturen bij Trijntje?
Hierbij een link naar het vorige blog over FysiYoLates >>>
Onderaan dat blog staat weer een link naar voorgaand verslag

Vanmorgen kreeg ik een appje van nicht Lianne.
Zij is leerkracht op basisschool ‘De Hoeksteen’ in Roden en zij hadden donderdagavond 9 november een heel bijzondere gast bij hen op het schoolplein gehad.
Het was een Romeinse soldaat, hij zat op een paard en hij heette Maarten.
Hij zag een bedelaar die om een aalmoes vroeg. Maarten stapte van zijn paard, met in zijn ene hand een zwaard en in zijn andere hand zijn schild.
Zilverstukken had hij niet bij zich, maar hij kon wel iets anders geven: hij hief zijn zwaard en sneed een stuk van zijn rode mantel af en gaf deze aan de arme bedelaar.
Bovenstaande zin komt uit een mooi artikel over deze bijzondere gebeurtenis op de site ‘Dit is Roden.nl’.
Hierbij een link naar dat verhaal.

Ondertussen dacht ik: ‘Hoe komen ze nou aan een Romeins soldaat…?’ en tegelijkertijd bedacht ik: ‘Dat is natuurlijk Walter!”
Walter is één van onze predikanten en heeft als hobby ‘Theatrale dingen, zoals live action roleplaying.’
Hij was in september 2021 ‘Lezer van de maand’ op deze website, hierbij een link naar zijn blog, waarin hij meer vertelt over zijn hobby en over het echte harnas dat hij heeft.
“Dit vergeten die kinderen nooit weer” zei ik tegen Gerard toen we aan de koffie zaten.
Wat een mooie manier om zo’n verhaal te vertellen een aantal dagen voordat de kinderen op 11 november weer met hun lampionnen langs de deuren gaan om een liedje te zingen en te vragen om iets lekkers.

Sint Martinus van Tours

Morgenavond mis ik de kinderen en de lampionnen aan de deur, want we hebben iets anders.
Dat vind ik wel jammer, want ik maak er altijd wel een feest van. Benieuwd hoe? Lees dan het blog ‘Nee joh!’ uit 2019 of ‘Drie kleine kleutertjes’ van vorig jaar.
Vroeger, toen wij nog een kinderkoor hadden, studeerde ik met de kinderen rond deze tijd altijd twee Sint Maarten-liedjes in die ik zelf heb geschreven. Een Nederlandstalig liedje ‘Wij komen met lichtjes’  én een Drentstalig Sint Maartenliedje ‘Hej wel ies van Sint Martinus heurd?’

Zit je morgenavond klaar met snoepgoed en komt geen kind aan de deur?
Dan kan ik via onderstaande audiobestanden even voor je zingen; geniet er van!
De tekst staat er onder.
Het snoep eet je dan toch lekker zelf op?

Wij komen met lichtjes en blijde gezichtjes
het feest van Sint Maarten dat vieren wij nu. 
Wij zingen een liedje, een mooi melodietje
en nog een heel fijne avond dat wensen wij U!

He’j wel ies van Sint Martinus heurd?
Die hef zien jasse deurmidden scheurd.
Veur een arme, olle man,
daor weur hij weer beter van,
daorum lope wij hier now an’t pad,
en veur oons lochie vraogt wij wat.

Gepakt.
Vissticks niet gescand.
Stond ik weer met het schaamrood op de kaken bij de zelfscankassa’s van de Jumbo.

De laatste keer dat dat gebeurde was in juli 2021.
Weten hoe ik dat toen beleefde? Hierbij een link naar het blog ‘Eén artikel is niet gescand…!‘
Inmiddels zijn we twee jaar en 5 maanden verder en overkomt het me weer.
Dit keer geen strenge Jumbo-mevrouw maar een puber-jongen.
Hij verschoot van kleur toen zijn controleer-apparaat rood oplichtte.
“Ik…ik… heb dit nog nooit eerder gehad” stotterde hij en durfde me niet aan te kijken.
“D…de…vissticks…..even vragen!” en weg was hij.
In tegenstelling tot de vorige keer was ik nu minder zenuwachtig dan toen in 2021.
De Jumbo-medewerkster die de schichtige puber kwam helpen ken ik al jaren, weet dat ik daar wekelijks twee keer kom en dat ik al ettelijke pakjes gratis stroopwafels heb meegekregen omdat je bij elke ‘goede steekproef’ een sticker krijgt.

Maar nu ben ik dus een recidivist.
Ik weet zeker dat ik die vissticks niet met opzet niet heb gescand, maar toch voelt het stom om zo bij een kassa te staan.
Moet ik dan nog wel zelf scannen?
Maar steeds eerst in de rij staan, dan al die boodschappen uit je kar op de band leggen en daarna alles weer inpakken: daar heb ik ook geen zin meer in.
Na het ‘heterdaadje’ in 2021 veranderde ik wel iets in mijn manier van boodschappen doen.
De boodschappen die ik in de kar deed, deed ik niet gelijk in de tassen.
Als er weer een stuk of 6 tot 8 artikelen in de kar lagen, scande ik ze en pas dan deed ik ze in mijn eigen boodschappentas.
Maar als het al zo lang goed gaat groeit het zelfvertrouwen, word je wat onzorgvuldiger en op het laatst denk je dat die extra drempel er wel af kan.
Nee dus.
Eerst scannen, dan pas in de tas.
Ik denk dat ik de eerstvolgende keer alles wel vier keer controleer……

Vrijdagmorgen 3 november rijd ik om 08.30 uur van onze oprit af voor een reis van iets meer dan een uur naar Klazienaveen.
Daar zal ik natuurlijk tante Trijn ontmoeten, maar deze vrijdag ook nicht Anja, de dochter van mijn vaders broer Henk.
Het is soepkippenweer; de ruitenwissers doen hun nuttige werk.
Voor Emmen regent het niet meer en na Emmen, ter hoogte van Erica, breekt de zon even door de wolken heen.
En net op dat moment zingt Daniël Lohues op Radio 5 “Een prachtig mooie dag!”
Met vleugelties van keersevet, vlieg ik naor de zunne….

Om 09.45 uur sluit ik tante Trijn in mijn armen en even later komt ook Anja binnen.
Koffie met heerlijk hazelnootschuimgebak.
Anja: “Je neemt een hap en het smelt/verdwijnt gewoon in je mond al..!”
Dat zegt overigens nog niks over de calorieën; die verdwijnen meestal niet zomaar.
We pakken de draad van vorig jaar gewoon weer op; bekijken elkaars foto’s, smullen van de daarbij horende verhalen en ondertussen horen we elkaar uit over de kinderen/kleinkinderen.

Op deze foto nog 3 en 5….

Tante Trijn heeft haar trouwfotoboek van zolder gehaald.
Ze trouwde in augustus 1969 met ome Wim. Anja was toen 6 en ik 8.
We zien het bruidspaar bij het huis van de bruid, in het gemeentehuis en in de kerk.
We zien onze grootouders, onze ouders en onszelf met onze broertjes als gasten op het feest.
Een prachtig tijdsbeeld.
Minirokken en getoupeerd haar.
Wat heerlijk om bij zo’n boek familieherinneringen op te halen en te delen.

Verder verloopt de dag volgens een vast stramien: we gaan lekker lunchen bij ‘de Olifant’, drinken nog een kopje thee en rond vier uur vertrekt Anja weer naar Hengelo en ik naar Roden.
Eigenlijk nog lang niet uitgepraat, maar we zijn allebei al 60+ en willen liever niet in de drukke avondspits rijden en voor het donker thuis zijn.
Onze moeders zijn er niet meer, maar gelukkig hebben we tante Trijn voor zulke dagen; samen met haar delen we familieherinneringen, met een lach én een traan.

Over deze jaarlijkse mini-familiedag schrijf ik al blogs vanaf 2015.
Toen was mijn moeder er nog.
Hierbij  een link naar dat eerste blog uit 2015, van daaruit kun je via een link onderaan het verhaal doorklikken naar het verslag van het jaar daarop.
Daniël Lohues had vanmorgen al groot gelijk: het was een prachtig mooie dag!
Ook even luisteren naar dit lied en de ‘vleugelties van keersevet’?
Hierbij een link naar een uitvoering op You Tube.

Op Instagram vind je een mooie foto van ons drieën.

Een grabbelton-blog vandaag met wat verschillende onderwerpen op bloem- en handwerkgebied:

Herfstmand:
Bij onze voordeur staat sinds mijn moeders overlijden in 2017 haar welkomst-mand.
De hele zomer stonden drie kleuren petunia’s (paars, wit en lila) daarin ontzettend hun best te doen, maar half oktober was het geen gezicht meer, dus ik maakte een herfstmand met wat groen uit de tuin een paar kalebassen van Astrid.

Besteld via internet:
Als ik haak- of breigaren koop, dan doe ik dat eigenlijk altijd in een winkel. Voelen, kleuren in het echt zien, hoe dik is het…..
Op de website ‘Blij dat ik brei’ vond ik een mooie colsjaal die ik wilde haken, maar dat patroon was uit 2012 en het garen dat was gebruikt was niet meer leverbaar. Ik ging op zoek naar geschikt garen, maar bij mijn vaste adresje in Leek, Atelier 6a, was eigenlijk geen goed alternatief, dus ik ging toch op internet op zoek. Daar vond ik wat ik zocht op de website van Hobbii; het heette Magic Sock Wool. De goede kleurencombinatie, de goede samenstelling (70% wol, 30% polyamide) en de goede dikte.
Dinsdagmiddag werd het bezorgd. Kan ik beginnen! Zinnan!

Valse kabelsteek:
Ook op breigebied ben ik met wat nieuws begonnen: ik ga een gilet maken voor mezelf.
Eigenlijk wilde ik wel ‘iets met een kabeltje’ breien, maar dat geswitch met zo’n kabelnaaldje vind ik altijd zo’n gedoe, daar kan ik niet ontspannen een aflevering van ‘Grace‘ bij kijken.
Na wat zoekwerk vond ik de valse kabelsteek: het ziet er uit als een kabelsteek, maar het is gewoon om de vier naalden 4 rechte en 2 averechtse steken afwisselen. Hierbij een link naar de website van Jessica Tromp, die haarfijn, mét afbeeldingen, uitlegt hoe je de valse kabelsteek breit.
Links een foto van mijn achterpand.

Twee boeketten, 1 tafelstuk met kaars.
Voor mijn verjaardag kreeg ik twee mooie, verse boeketten.
Maar je weet zelf vast ook wel hoe dat gaat: na een dikke week is het mooie er wel af.
Ik haalde alle bloemen uit de vaas, gooide de verlepte exemplaren weg en maakte van wat nog wel goed was een tafelstuk met daarin een hoofdrol voor het prachtige kaarshoudertje dat ik ooit bij de Luie Tuinman op de kop tikte. Het ziet er moeilijk uit, maar het is heel simpel.
Op het kleine fotootje hiernaast zie je een grote schaal, met daarop een blok oasis dat volgezogen is met water; daarop zette ik het glazen kaarshoudertje. De bloemen en takjes prikte ik lukraak rondom het kaarsje.
Als je op de foto’s op dit blog klikt, komen ze groter in beeld.

Muziek .
Dit grabbelton-blog sluit ik af met een mooie quote van Hans Schiffers, presentator van de Arbeidsvitaminen: ‘Muziek is het landschap langs je levenspad’.
Deze week is de stemweek voor de Evergreen top 1000 en ik heb al weer heel wat stukjes levenspad voorbij horen komen. Deze bijvoorbeeld. In het Duits én in het Nederlands. 

Afgelopen zaterdag stond er in het Dagblad van het Noorden een interview met Karin Luiten. Zij verzet zich al jaren tegen het gebruik van ‘pakjes & zakjes’ waar we volgens de voedingsindustrie niet zonder kunnen.
Uit dat artikel licht ik een paar zinnen waar ik graag de aandacht op wil vestigen:

Al jaren voer ik een vrolijke éénpersoons-kruistocht tegen pakjes en zakjes, via kookboeken en columns.
Maar tegen de marketing-miljarden van Unilever, Heinz, Danone en Nestlé is het lastig opboksen.
Die hebben consumenten jaar in jaar uit ingepeperd dat koken moeilijk,  tijdrovend en duur is en dat het zonder hun producten niet te doen is.
Tijdens de Corona-lockdowns was er ineens een hoopvolle opleving.
We gingen massaal brood bakken en stoofschotels maken en zie: dat bleek helemaal niet zo ingewikkeld.
Maar intussen zijn we terug bij het nieuwe normaal en draait het weer allemaal om gemak.
Kijk maar naar de slogan van de kant-en-klaar maaltijden van Iglo: ‘meer tijd voor jezelf!’ of zoals Wageningen-onderzoeker Hans Dagevos stelt: “In de sinds decennia aanhoudende gemakstrend is ultrabewerkt voedsel de spil. We kopen in feite tijd voor andere dingen dan koken en tafelen”.

Dus willen we gemak en offeren daar onze gezondheid voor op?
Kom op nou mensen. Laat je niet indoctrineren door de industrielobby. Lees die kleine lettertjes en laat eens wat vaker producten links liggen.
Zelf een lekkere maaltijd koken is beslist geen ‘rocket science’.
Het hoeft heus niet veel tijd te kosten en is bovendien goedkoper, gezonder en nog lekkerder ook.”

Op een congres in Amsterdam trok de European Society of Cardiology de conclusie dat ultrabewerkt voedsel een fors hoger risico oplevert op hoge bloeddruk en hart en vaatziekten op.
Wat is dan ultrabewerkt voedsel?
Kant-en-klaar maaltijden, snoep, limonade, ontbijtgranen, proteïnerepen, snacks en fastfood, maar ook vleesvervangers en andere samengestelde producten. Daar zit vaak veel zout, vet en suiker in en daarbij ook nog smaak- en kleurstoffen en conserveringsmiddelen. We consumeren met elkaar steeds meer van dit soort eten, wat volgens cardiologen tot ‘een vloedgolf aan ellende’ zal leiden.

Er komen steeds meer van dit soort berichten in de pers.
In 2014 schreef ik al eens een blog over ‘Koken met Karin’ en vanaf die tijd gebruik ik nog amper pakjes en zakjes.
Maar het probleem is veel veelomvattender en het moet dus anders.
De voedingsindustrie gaat ons daar niet bij helpen: we moeten zelf nadenken bij wat we eten.
Dit zegt Karin er over: “Eet écht eten en eet niks wat je oma niet kent.”

Moeilijk hoor.
Mijn oma kende geen Chipito’s en diepvries-pizza’s ……

Als de wintertijd ingaat en we er weer een uur bijkrijgen begin ik weer met ‘een ommetje per dag’.
We moeten nog een nieuwe groep aanmaken, maar Gerard en ik zijn gisteren alvast begonnen: wij maakten een wandeling in het Mensingebos. Van te voren bedachten we al dat we schoenen aan moesten die tegen modder en water kunnen; zulke schoenen heb ik niet, dus ik deed mijn rubberlaarzen aan.
Het was ‘ruzig weer’.
Het waaide en het was bewolkt.
Maar het was ook heerlijk.

De herfstkleuren komen dit jaar laat aan de bomen, maar nu is het toch echt begonnen.
Achter de Mensinge stond een kudde schapen te grazen, zie de afbeelding hiernaast. Als je er op klikt wordt hij groter, dan zie je schapen en de mooie herfstkleuren wat beter.
Op sommige plekken sjompten we echt door de modder.
Het heeft best veel geregend de laatste tijd en als je geen goede schoenen aan hebt kom je niet ver.
Er liep een jong gezin met een buggie (!) die kind én wagentje over een modderplas manouvreerden. “Dapper hoor!” riep ik bij wijze van hart onder de riem, maar de jonge vader was duidelijk over wat ze aan het doen waren: “Eerder dom….”

Ook is het nu de tijd van de paddenstoelen. We zagen een paar mooie exemplaren, waar ik vandaag het blog mee afsluit.
Het eerste ommetje van het winterseizoen 2023/2024 zit er op!