“Ga je dit weekend nog iets leuks doen?” vroegen collega’s van Gerard gistermiddag.
“Ja. We gaan een grafheuvel uitzoeken.”
Dat antwoord had niemand verwacht, maar het leverde wel een gesprek op over ‘later’.
Begin 2020 maakte ik met mijn broer een wandeling in de omgeving van Zuidvelde, daar ontdekten wij toen de Tonckensborg, eeuwenoude grafheuvels en Natuurbegraafplaats ‘de Velden’.
Daarover schreef ik destijds een blog onder de titel ‘Dodenakkers in Zuidvelde‘.
Ik weet nog dat ik daar toen rondliep en dacht: “Als je hier begraven wordt, zal je lichaam op den duur één worden met de natuur in een gebied dat in de oudheid ook al als dodenakker dienst heeft gedaan.”
Toen we vanmorgen wakker werden, was het ‘mistig, kold en stille’ om met de terminologie van Daniël Lohues te spreken.
Rond half 10 reden we door het witte, Drentse landschap; om 10.00 uur hadden we een afspraak met Sytske; zij zou ons een rondleiding geven over ‘de Velden’.
Ze vertelde dat haar partner eigenaar is van het Landgoed Tonckens; één van de onderdelen van dat landgoed is de natuurbegraafplaats.
zicht op de brinkgraven
Ze nam ons mee naar een perceel bos en vertelde dat de weg waar dit aan ligt ‘het Tonckensstraatje’ heet; het wordt al meer dan 500 jaar gebruikt.
Daar zijn de ‘bosgraven’. Her en der stonden houten bordjes met een naam er op.
Daarna zagen we het Schoolveld: een open ruimte met de uitstraling van een oude Drentse brink waar zich de ‘brinkgraven’ bevinden.
(klik op de afbeelding voor een vergroting)
Vervolgens liepen we dwars door het perceel waar de préhistorische grafheuvels liggen, om tenslotte uit te komen bij de velden met de zogenaamde ‘nieuwe grafheuvels’.
We konden al onze vragen kwijt en voordat we weer in de auto stapten kregen we een informatiepakket mee en de plattegronden van de verschillende velden.
Daarop was aan gegeven welke graven nog ‘vrij’ waren.
Toen we rond 11.15 uur weer in Roden aan de koffie zaten, bogen we ons over de plattegronden en maakten een keuze.
“Wat voor boom zetten we daar dan op?” vroeg ik.
Daar hoefde Gerard niet lang over na te denken. Met een knipoog riep hij: “Een treurwilg.”
Nou, dat dacht ik toch niet. Je wilt na je dood toch niet geassocieerd worden met een treurwilg?
Dan past toch helemaal niet bij ons?
We gaan het regelen. Die boom, daar komen we nog wel uit.
Vandaag was het weer niet echt aangenaam, ik schreef het al: mistig, kold en stille.
Danïel Lohues heeft over zo’n dag een prachtig lied geschreven. Luister maar eens >>>
Maar wat een prima dag om een grafheuvel uit te zoeken.
Wat een bijzonder idee dat wij, als verstokte Drenten, na onze dood op zo’n historische plek eeuwige grafrust hebben.
Op het Instagram-account van deze website vind je een foto van ‘ons laatste adres’.
Meer weten over ‘de Velden’?
Hierbij een link naar hun website.
Wil je elke dag een melding als er een nieuw blog verschijnt?
Installeer dan de RSS-feed app op je telefoon of tablet.
Hier lees je hoe dat moet.
