Categorie: Alledag Pagina 61 van 263

Begin augustus kregen Gerard en ik een uitnodiging voor de presentatie van de dichtbundel ‘Rauw is de rouw’ van Bea Sportel Bolt op 27 augustus.
Op die dag trouwden Frea en Jon, dus wij konden niet naar die presentatie, maar de bundel heb ik natuurlijk wel gekocht.
Daarbij nodigde ik Bea uit om een gastblog te schrijven voor dit digitale tijdschrift; vanmorgen lag haar bijdrage op mijn digitale mat:

Vandaag, donderdag 29 september 2022 zou mijn broer, als hij nog had geleefd, 65 jaar zijn geworden.
Maar helaas overleed hij ruim 3 jaar geleden helemaal alleen op Sint Maarten.
Ik was 10 dagen op Sint Maarten geweest, ben er destijds halsoverkop op 2e Pinksterdag naar toe gevlogen, mijn broer was nl na een dag of 5 pas gevonden en bleek een meningitis (hersenvliesontsteking) te hebben die dus eigenlijk niet meer behandelbaar was.
De arme jongen kon alleen de wijsvinger van z’n linkerhand iets bewegen en verder helemaal niks.
Een klein beetje knikken en schudden met ‘t hoofd maar een gesprek was niet mogelijk.
Omdat ik hem heel goed ken wist ik dat ik gewoon open en eerlijk kon vragen of hij wilde sterven.
Hij knikte… maar Sint Maarten is een heel katholiek eiland en alhoewel zijn behandeld arts een Nederlander was durfde hij niet tegen de regels van het ziekenhuisbeleid in te gaan en dus werd mijn broer volgepompt met medicatie om hem in leven te houden.
Ik heb in die 10 dagen zijn huis leeg gehaald, alles van waarde in m’n eigen koffer gepropt en op de dag van afscheid 3 koffers vol naar het ziekenhuis gebracht en afscheid genomen van de man die me m’n hele leven kende, met wie ik een fantastische geschiedenis deel.

Ik was 3 dagen thuis toen het verlossende telefoontje kwam dat hij was overleden.
Godzijdank.
Dit is het verhaal in een notendop van mijn 10 dagen in de hel op aarde.
Gelukkig schrijf ik.
En ik schreef… het hele verhaal en nog veel meer.

Een aantal van de gedichten zijn ook terug te vinden in de bundel die afgelopen 27 augustus gelanceerd werd.
Met bijna 200 mensen die deze middag bijwoonden en waar met knallende kurken volop met champagne werd getoost op het leven.
Want het leven vieren is iets wat ik elke dag, zolang ik leef, zal proberen te doen!
De eerste bundel heb ik aangeboden aan de mevrouw die mij heeft aangespoord een bundel te gaan uitgeven.
Marian van der Kroft was het die mij dat zetje gaf om van ‘ooit op een dag’ NU te maken.
En zo zag de bundel het levenslicht… ik hoop met deze bundel ‘verdrietig Nederland’ te bereiken, niet alleen Roden en omgeving, daarom heeft de bundel ook een ISBN nummer.
Maar het belangrijkst is dat ik hoop dat mensen me weten te vinden als ze woorden willen geven aan hun gevoelens. Want voelen wat er is in één, maar dat gevoel onder woorden brengen is helaas niet altijd gemakkelijk. Ik help graag… met liefde!

Met dank aan Ada die mij haar platform gunde, béa sportel bolt

Toevoeging Ada:
Inmiddels staat er een tweede druk van het boek op stapel; vanaf volgende week vrijdag is het te bestellen bij Bol.com.
Omslagonwerp: Peter O. Gerrits / Fotografie: Deborah Roffel
Gedrukt door drukkerij Koops, ISBN: 978-90-9035710-2

’t Is weer voorbij… die mooie zomer.
En de Rodermarktfeestweek ook.
Als de Rodermarkt geweest is, is de zomer definitief voorbij.
Het was een feestweekend met een aantal  ‘maren’.

Zaterdag was het overwegend mooi weer en hadden we met de Rodermarktparade een topdag.
Maar …….waar het anders (bijna) altijd mooi weer is op de vierde dinsdag in september op de Rodermarktdag: deze keer was het zwaar prut.
Regenachtig, koud, dikke buien: er was niet veel aardigheid aan.

En natuurlijk gingen Frea en ik even naar de markt.
Kochten tussen de buien door wat spulletjes, kochten warme oliebollen en liepen nog even over de koude kermis, waar we van thuis kwamen.
Op zich best gezellig, maar ….. we constateerden dat de markt heel veel lege plekken vertoonde.
Veel handelaren hadden de bui letterlijk zien hangen en waren kennelijk niet op komen dagen.
Waar je op andere Rodermarktdagen soms niet verder kon lopen vanwege de grote mensenmenigte, daar was nu ruimte genoeg.

Vandaag moeten we de versieringen die bij ons in de tuin staan weer opruimen en de ‘prikspots’ worden weer teruggebracht naar de verhuurder.
Onze straat heeft dit jaar de tweede prijs gewonnen bij de straatversiering/verlichting; zijn we blij mee.
Maar……. het is wel jammer dat sommige buren te maken hadden met vandalen die dingen in hun tuin vernielden/wegmaakten.

Wij hadden dit jaar voor het eerst geen geluidsoverlast van de feesttent.
Stond het minder hard afgesteld? Stond de wind gunstig voor ons?
Vraag niet hoe het kan maar profiteer ervan.
Van anderen hoorden we dat het gezellig was geweest op het beursterrein, maar……..er moest € 10,=  betaald worden om überhaupt  in de feesttent te komen.
We spraken jongeren die niet naar binnen waren gegaan “Het is allemaal al zo duur, dat gaan we echt niet doen”.

We hadden er met elkaar na twee jaar corona erg naar uitgekeken; buurvrouw Bertha had daar zelfs een gedichtje over in hun tuin gezet.
Eindelijk weer Rônermaark!
De verhaol’n bent alweer staark,
“Ik heb een sik en een zwien kocht,
daornao de kroeg mor opzocht,”
Een mooie week veur elk en ein
wie zull’n elkaor nog wel es zein!
Onder het bord zie je nog twee verdwaalde kippen en rechts nog wat strobalen van het boerenleven.
Wat was het leuk.

Het is weer voorbij.
De eindeloze zomer én de Rodermarktfeestweek.
Maar…….volgend jaar weer!

In 2017  begon ik met deze reeks.
(klik hier om die eerste aflevering nog eens te lezen.)
Je zou denken dat in die vijf jaar de versprekingen en verhaspelingen allemaal wel een keer voorbij gekomen zijn, maar dat is geenszins het geval.
Ik krijg nog steeds voldoende vermakelijkheden toegestuurd om weer een aflevering vol te schrijven; de 25e alweer!

Hans Schiffers bij de het 3e en laatste uur van de Arbeidsvitaminen: “Het laatste uur is ingeslagen…”

In een tijdschrift las ik een mooi verhaal van een oma die aan haar kleinkind een cassettebandje laat zien.
“Wat is dat? Een CD met een lintje?”

Bij een actualiteitenrubriek: ‘Deze spaarders worden niet gecompenseerd, zij vissen dus naast het net’

Vriend Johan vertelde op een verjaardag over de heer Greidanus, een judoka die de sport op behoorlijk hoog niveau beoefende.
Tijdens een wedstrijd in het buitenland werd hij eens aangekondigd als ‘Mister Great Anus’.

Zwager Roelof wilde vertellen dat hij ergens geweest was waar niet veel mensen waren; ‘Ja, anderhalf peerd en een ezel….’

Volgens dochter Carlijn is de cursus “Spreekwoorden & gezegden met lichaamsdelen” een gat in de markt.
Zij hoorde iemand vertellen dat hij zich van het beste beentje wilde laten zien en in “Lang leve de liefde’ was er iemand die een schouder om zich heen wilde.
Verder was er iemand die op zoek was naar een vrouw die haar mondje klaar heeft.
Meneer in de buurt van Carlijn is wel heel blij met z’n vrouw. ‘Ik draag haar op handen en voeten.’
Het spreekwoord over de neus en de boter wordt in onderstaand geval verward met de uitdrukking over de neus en de  feiten:
“Jaa…… dan word je met de neus in de boter gedrukt!”

Op Nu.nl stond een verhaal over Linda de Mol en de gebeurtenissen rondom ‘The Voice’.
Daaronder stond een reactie van een lezer:  “Het zal mij niet verbazen dat er meer lijken in de kast hangen.”

Schoonzoon Cees had het over een afdeling bij hem op het werk, die dingen op moest lossen bij problemen.
“Dan is die afdeling weer het vooruitgeschoven kindje.”

Een berichtje op Marktplaats. Iemand heeft geboden, maar de koop gaat niet door: “Nee, want eerst loop je hoog in de toren te blazen dat je er meer voor wilt geven en nu ga je afdimmen!”

De laatste komt wederom van Carlijn, die mag zich voor deze rubriek hofleverancier gaan noemen; zij hoorde iemand vertellen over een persoon die er met kop en oren bóvenuit stak’.

Valt je een verspreking op of hoor je iemand een spreekwoord verhaspelen?
Doe als Carlijn: schrijf het op en geef het aan mij door.
Klik hier voor het blog Nederlands maar dan anders deel 24, van daaruit kun je doorlinken naar voorgaande blogs in deze serie.

“Er is een zweef” appte ik naar ons gezin op donderdagavond.
We hadden een ommetje gemaakt in het dorp en hadden gekeken wat er op de Rodermarktkermis stond dit jaar.
Tot mijn grote genoegen stond er een ouderwetse zweefmolen naast de kerk.
In de afgelopen 33 jaar (zolang wonen wij in Roden) had er nog nooit een zweefmolen op de kermis gestaan.
Het was in mijn jeugd mijn favoriete kermisattractie.
Dat je in zo’n bakje zat en dat je dan van de molenbaas een zetje kreeg, zodat je bakje een beetje zwiepte en heerlijk hoog zwierde.

De laatste keer dat ik in zo’n zweefmolen had gezeten was begin jaren ’80; toen was er kermis op Oranje en stond de molen in de berm lang het Oranjekanaal.
Als je dan ‘zwiepte en zwierde’ zweefde je boven het water van het kanaal!

Zaterdag beleefden we voor het eerst sinds twee jaar één van de mooiste dagen van het jaar.
’s Morgens met het hele gezin aan de koffie en daarna alvast even bij de wagens langs die opgesteld stonden voor de Rodermarktparade.
’s Middags twee keer langs de kant van de weg de parade met de praalwagens én de korpsen van links en rechts voorbij zien komen.
Daarna naar de kermis voor de jaarlijkse muntjesschuiverij én een rondje in de zweef.
Wat een belevenis!
Dat je na zoveel jaren weer in zo’n bakje zit en dat je dan van de molenbaas een zetje krijgt, zodat je bakje een beetje zwiept en heerlijk hoog zwiert!
Ik bleek nog steeds heel hard te kunnen gillen.

’s Avonds weer twee keer langs de kant van de weg voor de optocht, maar nu was alles sfeervol verlicht, tot en met de trommels en toeters van de korpsen toe.
De majorettes hadden zelfs lichtjes in hun haar!
Na de optocht koffie met saucijzenbroodjes. Traditie sinds Frea op de wagen zat in 1991.
(zie het blog Roonermaark uit 2019).
Rond 22.00 uur zochten we een paar oude Havenstappers op voor een afzakkertje.

Als toegift op het blog van vandaag een paar foto’s van het muntjesschuiven.
We stonden met z’n vijven bij één apparaat; we konden drie kwartier spelen met de munten die we samen hadden gekocht en hadden regelmatig een enorme berg munten en waardepunten in de opvangbak. Ik voelde mij als koningin Elizabeth als haar favoriete paard de wedstrijd won.
Wat een feest; één keer per jaar gun ik mezelf deze guilty pleasure.
 

Woensdagmiddag fietste ik na mijn werk Roden in en ‘het sfeertje’ hing er weer: dit weekend is het Rodermarkt!
De Groningerstraat was al versierd en ook de Kastanjelaan had de borden met lampjes alweer neergezet.
De Boskamp was gisteravond aan de beurt; ‘wij’ hebben vorig jaar de straatprijs gewonnen dus wij hebben een naam hoog te houden.
Dit jaar is het onderwerp ”Het boerenleven’.

Dinsdagmiddag was ik al bezig geweest met kleurenprintjes maken en lamineren.
Wij hebben als onderwerp ”de boer is troef’  en geven een aantal alternatieven voor de boeren onder de titel: de boer heeft nog wat troeven achter de hand.
Daarmee kunnen we gelijk onze liefde voor het klaverjassen etaleren.

Eerlijk gezegd: toen ik thuis kwam met de gelamineerde printjes dinsdagmiddag had ik de aardigheid er eigenlijk af.
De sympathie die ik aanvankelijk had voor de boeren is na hun devaluerende acties met onze Nederlandse vlag en de beschamende vertoning op Prinsjesdag helemaal verdwenen; maar niet meedoen is eigenlijk geen optie.
Ik had nog iets anders bedacht, maar dat was niet aardig en je wilt geen vracht mest op je oprit.
Maar ik ben kennelijk niet de enige met gemengde gevoelens: het merendeel van de vlaggen dat aan de huizen hangt wappert met rood bovenaan; subtiel tegenprotest.

Boeren dus.
Onze straat ziet er inmiddels prachtig uit.
Bijna iedereen heeft wel iets met boeren in zijn tuin; van melkpakken tot oude landbouwwerktuigen, van boerencamping tot trekkers.
Woon je in de buurt? Kom eens kijken in Roden; vooral ’s avonds ziet het er mooi verlicht uit.

Twee jaar is er geen Rodermarktfeest geweest in Roden; we hebben er ontzettend zin in.
Zaterdag optocht!
Dit weekend muntjes schuiven op de kermis!
Een keer warme oliebollen bij de koffie!
En de vierde dinsdag van september lekker boemelen over de markt met onderweg een vissie en massa’s bekenden.
Dan zijn we de gemengde gevoelens van vandaag allang weer vergeten……

Afgelopen weekend waren we uitgenodigd voor een groot feest van Gerard z’n werk.
Het werd gehouden in de evenementenlocatie ‘DeFabrique’ in Utrecht.
Daar worden ook de ‘Boer Zoekt Vrouw-feesten’ gehouden, om maar eens wat te noemen.
Er was een kamer voor ons gereserveerd in het Van der Valk hotel in Utrecht en we zouden met bussen naar de feestlocatie worden vervoerd en teruggebracht.
Het feest zou duren van 18.00 – 01.30 uur.

Ik zag mezelf niet tot half twee ’s nachts op een feest zitten.
Om met Gerard Joling te spreken: daar heb ik de kracht niet meer voor.
We spraken met z’n tweeën af dat we niet met de bus zouden gaan; we gingen met eigen auto en ik zou die avond terugrijden naar het hotel.

Wij kwamen dus niet met de bus aan bij de evenementenlocatie.
We zetten de auto op aanwijzing van parkeerwachters op een grote parkeerplaats en liepen achter grote groepen feestgangers aan.
Eenmaal in de rij vonden we onszelf wel wat uit de toon vallen qua kleding.
De dresscode van ons feest was ‘ZOMERS’, wat wij om ons heen zagen was heel veel goud, glitter en glim.
Toen de rij de bocht om ging zagen we aan het eind van de loper dat iedereen op de foto werd gezet voor een groot bord.
ARAG 60 stond er op.
“Zitten we wel bij het goede feest?” vroeg ik aan Gerard.
Die keek om zich heen.
Zag helemaal  geen bekenden; dat was op zich niet raar, want 80% van de werknemers van het bedrijf waar Gerard werkt komt uit Brabant.
Onder het “Denk het niet!” van Gerard maakten wij rechtsomkeert.
Om de hoek zagen we een tweede ingang, waar het zomerse feestje al op gang kwam en meer bekende gezichten in de rij stonden.

We waren dan wel niet op het verkeerde feest, maar het was ook niet mijn soort feest.
Ja, er was lekker eten, er waren hapjes en drankjes en ik deed mijn best om een aantal van Gerards collega’s en hun partners te spreken.
Er speelde een bandje Zuid Amerikaanse muziek en het was tot een uur of 8 best gezellig.
Daarna gingen we met elkaar naar een andere zaal waar een cover-band speelde: er mocht gedanst worden!
Maar…..de muziek was zo hard dat je elkaar niet kon verstaan.
We schreeuwden nog wat tegen de mensen die om ons heen stonden, maar op den duur had ik een zere keel.
Om negen uur zat ik op de wc met die denderende muziek in mijn oren, voelde me een ontzettende 60-plusser en bedacht: “Dit gaat Aaltje niet meer doen.”
Tegen Gerard zei ik dat ik een ander zaaltje ging opzoeken; hij vond dat een goed idee en ging met me mee.
Zaten wij eerst met z’n tweeën in dat zaaltje, er kwamen al snel mensen bij ons zitten en toen werd het toch nog een leuk feestje: gezellig bijgepraat met deze en gene.

Om half één zochten wij onze auto op; laat genoeg.
De volgende morgen zaten we met z’n tweeën te genieten van het heerlijke ontbijt bij Van der Valk.
Wat mij betreft één van de leukste onderdelen van het feest.

Het is niet een erg spectaculaire ontboezeming en oplettende lezers weten het ook al wel: ik heb een zwak voor André van Duin.
Vanaf mijn dertiende al.
Dinsdagavond was Van Duin te gast bij Arjan Lubach.
De uitzending zelf heb ik niet gezien, maar ik zag op internet een kop voorbijkomen; gelijk opgezocht, woensdagavond even gekeken.

Bij Lubach aan tafel zit een 75-jarige man en ik vind het nog steeds leuk om naar hem te kijken.
Levendig en adrem. Volkomen naturel, alsof ze met z’n tweeën aan de keukentafel zitten, voeren ze een gesprek.
Met een klein verhaaltje weet hij dan weer de hele zaal te ontroeren.

Hij zat op een terrasje in Hilversum en de serveerster had hem een briefje gegeven.
Het was geschreven door een mevrouw die ook op dat terras zat.
‘Meneer Van Duin, ik zit hier met mijn moeder die inmiddels heel erg dement is en mij niet meer herkent.
Op het moment dat u het terras op kwam lopen zei ze: “Hé kijk, André van Duin!” Zo bekend bent u….’
Van Duin vertelde dat hij haar niet meer had kunnen spreken en wierp haar via de camera een kushandje toe.

Zijn agenda zit nog tjokvol: opnames voor Heel Holland bakt, dat programma met die modeltreinen en de volgende bootreis met Janny staat ook alweer gepland. En als we hem mogen geloven bruist Jan Slagter nog van nieuwe ideeën voor programma’s met hem.
Zelf zegt hij daar over: “Maar ik heb ook een nieuwe relatie, daar gaat ook veel tijd inzitten….”
Het blijft een fenomeen.
Wil je het stukje  Lubach/Van Duin even bekijken?
Hierbij een link naar een video op YouTube.

Eerdere blogs over André van Duin:
7 januari 2015 :  13 jaar en verliefd op Van Duin.
2 januari 2017 : Van Duin met Kees Hulst in de ‘The Sunshine Boys’
4 juni 2017 : een ontroerend lied van Van Duin over zijn vader.
22 november 2017: Hendrik & Evert uit ‘Hendrik Groen’.
31 juli 2019: Over de Dik voor Mekaar show uit de jaren ’70
6 mei 2021: De toespraak op De Dam op 4 mei.