Categorie: Alledag Pagina 94 van 263

Het nieuws dat de laatste dagen tot ons komt houdt me meer dan anders bezig.
De beelden die ik zie, de reportages die ik hoor.
Het verwoestende water, zoveel doden in Duitsland en België, het overlijden van Peter R. de Vries die op klaarlichte dag op straat werd neergeschoten, de verontrustende berichten over het coronavirus.
Het spookt al maar door mijn hoofd, het wakkert angst en onzekerheid aan en ik voel me machteloos.

Nee, ik heb geen roos op straat gelegd vandaag.
Ik zet een foto van een roos die in onze tuin staat te pronken op mijn blog.
Een roos van onmacht.

Als wij aan anderen vertelden dat we naar Dordrecht gingen op vakantie was de reactie vaak: “Mooie stad!” En dat is het ook.
Twee dagen bezochten we Dordrecht, beide keren gingen we er op de fiets naar toe; een mooi tochtje van ongeveer 13 kilometer.
De eerste keer fietsten we ‘linksom’, langs de Dordtse Kil en het industriegebied. Dat was wel de kortste weg maar ook de drukste qua overig verkeer.
De terugweg maakten we ‘rechtsom’, door parken en buitenwijken, een stuk aangenamer voor fietsers.

De eerste dag zetten we de fietsen midden in het centrum en deden de ‘Stadswandeling Leermomenten’: een wandeling langs monumenten in de stad, met een korte beschrijving van het gebouw, wat er in de loop van de tijd mee gebeurd is, wat er in het verleden geleerd is en wat we er nu van kunnen leren.
Een andere benadering dan in de meeste andere oude steden.
Eén voorbeeld licht ik toe: de Groothoofdspoort. Een heel mooi bewaard gebleven stadspoort.
Dit stond in het foldertje: “Deze plek was het voornaamste havenhoofd. Dordtse burgers, vreemdelingen, maar ook keizers en koningen kwamen er aan land. De grootse entree paste bij hun status. De laatste vorst die per schip arriveerde was in 2015 koning Willem Alexander met koningin Maxima.
Als je je omdraaide stond je aan de kade en klotste het water van drie rivieren tegen de trap omhoog.
Dit was de bijbehorende tekst:
Dit is Dordrechts minst tastbare, maar misschien wel belangrijkste monument. Het is helemaal opgetrokken uit Licht Lucht en Water.
Hier ervaar je de stad op een eiland. In een groots gebaar komen op het Drierivierenpunt de rivieren Merwede, Noord en Oude Maas samen.

Wat een mooie benadering van de toerist.
Geschiedenis is mooi maar geniet ook van wat er nog meer te zien is.
In de oude havens zie je nog dat er in Dordrecht altijd hard gewerkt is.

De tweede stadswandeling heette ‘de Hofjesroute’.
Je kent het vast wel: je loopt in een straat, dan is er een deur met poortje erboven en als je die opent sta je in een prachtige binnentuin omzoomd door petieterige huisjes waar vroeger arme oude vrouwen of mannen woonden.
Ook nu was de wandeling weer anders dan anders.
We kwamen natuurlijk langs een paar bovenbeschreven hofjes, maar de bijzonderheid zat hem in volkshuisvesting van latere datum.
De Clara en Mariahof bijvoorbeeld, in 1880 gesticht door koekbakker Kemp voor weduwen en wezen die geen eigen huis konden betalen.
Of De Hallinckhof uit 1864. Dit was het eerste woningbouwproject van de half kapitalistische, half idealistische Vereniging tot Verbetering der Huisvesting van de Arbeidende Klassen.
Het nieuwste hofje stamde uit 1926: De Wilhelminastichting. Alleen bestemd voor ouden van dagen behorende tot een protestants kerkgenootschap, van den vrouwelijke kunne, uit den arbeidersstand of kleine middenstand. De gevelversiering was veelzeggend: de vier stadia van een vrouwenleven werden uitgebeeld.

Dit staat er onder:
Ontbloeiend aan de moederschoot, wordt ’t kind in ’s levensopgang groot.
Na jaren vol van arbeidslust breng’ ouderdom verdiende rust. 

We spraken een mevrouw van wie daar nu een vriendin woont.
“Het is wel klein hoor. En de trapopgang naar de slaapkamer deel je met de buren.”
‘En je kunt je auto niet kwijt…’ dachten wij er achteraan.

Nu heb ik nog maar een fractie benoemd van wat we hebben gezien in Dordrecht.
Advies: ga zelf eens kijken!

Benieuwd naar de andere delen in deze serie?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle tien delen.

Een nachtmerrie wil ik het niet noemen, maar vervelend is het wel.
Weet je nog dat ik vorig jaar in juni schreef over de ‘boodschappenscanners’ bij de Jumbo?
Over mijn eerste gehannes met het moderne apparaat kun je lezen in ‘Modern‘.
Na een jaar loop ik geroutineerd met de scanner, het boodschappenbriefje, de pen en de boodschappenkar door de Jumbo.
De boodschappen doe ik alvast in twee tassen die precies in mijn fietstassen passen, zodat ik ze na het betalen gelijk over kan pakken op de fiets.

Af en toe word je onderworpen aan een steekproef. Dan komt een medewerkster je boodschappen controleren.
In het begin vond ik dat het spannendste moment, maar het was altijd allemaal prima voor elkaar.
Je krijgt bij een goede controle een sticker om op een spaarkaartje te plakken: bij 6 stickers krijg je een pak stroopwafels.
Ook vanmorgen was ik aan de beurt voor een steekproef en ik zag het met vertrouwen tegemoet; ik pakte mijn spaarkaartje er alvast bij, ik moet er nog twee voor de stroopwafels.
Helaas.
De scanner lichtte rood op.
“Er is een artikel niet gescand!” klonk het streng.
“We kunnen niet achterhalen wat het precies is, u moet even langs de kassa.”
Bij de kassa ontdekte ik dat ‘even langs de kassa’ betekende dat ik alle boodschappen op de band moest leggen.
Dan weet je gelijk hoeveel tijd scannen scheelt.

Wat is er gebeurd?
Niet goed opgelet na het gezellige gesprekje met Lammert?
Beetje in de war na de opmerking van de medewerker van de Groente&Fruit die zei dat hij met zijn goddelijk lichaam in de weg stond? (Ha, ha…)
Iets vergeten na de babbel met Aukje?
Mensen, ik weet het niet.
Wat ik wel weet dat ik in mijn eigen dorp niet zo bij de kassa wil staan.
In een ander dorp trouwens ook niet.
Dus niet meer scannen?
Tuurlijk wel.
Goed blijven opletten en gewoon weer gaan met die banaan.
In een jaar heb ik al tien stickers verzameld en ik ben te goeder trouw.
Toch zal ik iets kleins nog veranderen: de eerstvolgende keer doe ik eerst niets in de tassen, het artikel gaat pas in de tas als het gescand is.

De zelfscanner brengt voor beide partijen risico mee.
Voor de Jumbo is het risico dat mensen zonder steekproef afrekenen en niet alles hebben betaald.
Voor de klant is het risico dat je voor het oog van volk en vaderland in de schijnwerpers staat met een beschuldigende steekproef.

Schielijk stopte ik vanmorgen het stroopwafelkaartje weer in mijn portemonnee.
Geen sticker deze keer……
Nog twee steekproeven te gaan.

Zondagavond 21.30 uur.
De GWP (Grote Waninge Partytent) is weer opgeruimd, de vaatwasser draait een programma en Gerard zit Engeland-Italië te kijken.
Een beetje soezerig zit ik achter het scherm dit blog te typen.
Wát een leuke middag.
Wat heerlijk om onze hele club bij elkaar te hebben: dochters met aanhang, broers, (schoon)zussen en zwagers, de vrienden én tante Trijn.

“Mag ik je een zoen aanbieden?”

Met een groep van 30 mensen zaten we aan een lange rij tafels bij ons in de tuin; het leek wel wat op zo’n Italiaanse familie uit de Bertoli-reclame, maar dan in Drenthe.
Vrijdagmiddag vreesden we nog wel de persconferentie; zouden we het weer af moeten blazen?
Maar gelukkig; het mocht doorgaan.
Wat scheelt is dat bijna iedereen al twee vaccinaties heeft gehad en onze kinderen hadden een test gedaan: allemaal negatief.
Maar we blijven natuurlijk wel voorzichtig.
Wij heetten onze gasten allemaal van harte welkom door ze een ‘chocolade-feestzoen’ aan te bieden op een spatel: “Mag ik je deze symbolische zoen aanbieden?”
Dat werd erg gewaardeerd (bijna iedereen vindt zo’n zoen lekker) en er werd niet geknuffeld en gekust.

Onze kapschuur fungeerde op een gegeven moment als ‘mancave’: daar verzamelde zich een aantal mannen.
Verder mengt de groep zich gemakkelijk omdat men elkaar nog kent van vroeger in Hoogersmilde of doordat men al heel lang deel uit maakt van ons netwerk.
Toen iedereen er was hebben we met de hele groep het glas geheven (een mooie foto vind je op het Instagramaccount van deze website) en benoemd dat we dankbaar zijn voor de 2x 60 jaar die ons gegeven zijn en dat we het fantastisch vonden dat we dit met al onze gasten in gezamenlijkheid kunnen vieren.
Zie je me zitten met m’n glaasje zoete witte wijn?
Beppen en kleppen met iedereen, even bij de schoonzussen, even bij de vriendinnen…..

Om vier uur werd er een heerlijk warm & koud buffet gebracht.
Een kwartier later was het vergeleken met de uren daarvoor verdacht stil: schnitzels, saté, aardappelgratin, nasi, kip en een aantal salades met stokbrood waren de oorzaak.

Nog weer een uur later werd het druk voor de ‘mancave’: Gerard bracht het spiekerhouwen in stelling. Een mannenspel met een dikke boomstam, een hamer en een dikke spijker.
Geen idee? Lees dan het blog ‘Spiekerhouw’n‘ uit 2017.
Er waren net zoveel ‘kijkers’ als ‘houwers’.
Met af en toe heel veel lawaai. Sorry, buren…..

We kunnen er niet heel lang van nagenieten, want vanmorgen stond de wekker om 06.30 uur.
Nu gaat het leven na een vakantie van twee weken weer zijn gewone gang.
Ook dat heeft zijn charme.
Vanmorgen op de fiets naar mijn werk realiseerde ik me dat mijn werkdag begint met wat ik in de vakantie het liefste doe: fietsen.
En als je in zo’n mooie omgeving woont hoef je eigenlijk helemaal niet naar de Biesbosch.
Twee reeën grazend tegen de bosrand aan.
Een starende buizerd op een paaltje.
Uitbundig bloeiende bermen met geurende bloemen en grassen.
En in de Onlanden zwommen ma Meerkoet en haar kuiken weer gelijk weg toen ik van de fiets afstapte voor een foto.
Afbeelding links: uitzicht over de Onlanden vanaf het fietsbruggetje. Afbeelding rechts: een uitsnede van de afbeelding links met moeder en kind Meerkoet.

De waarde van de dag wordt soms bepaald door kleine dingen.
Een situatieschets: Gerard ging vanmorgen naar de kerk, ik bleef thuis, want het werd een drukke dag.
Vanmiddag vieren we met ons gezin, familie en vrienden het feit dat we samen 60 zijn geworden; Gerard en Ada 120.
Het eerste bezoek zou al rond de middag komen.
Soep koken, wat opruimen, wat kleine voorbereidingen en nog even de stofzuiger erdoor.
Om half 10 zette ik de kerkdienst op de oortjes (via kerkomroep) en al doende luisterde ik naar de viering vanuit de Catharinakerk.

Lezing uit de brief van Paulus aan de Efeziërs, een preek over ‘wie ben je’ en na de preek een nieuw onderdeel: vrije ruimte.
In die ruimte kunnen aanwezigen reageren op de overdenking, mag van alles zijn.

De microfoon gaat als eerste naar Gerard. Mijn Gerard. Hij vertelt dat hij zestig is geworden en dat je in zestig jaar als mens verandert.
Dat wij vanmiddag dat feest gaan vieren en dat wij dat doen in grote dankbaarheid met in ons achterhoofd onze kwetsbare gezondheid.
Ik hoor de emotie in zijn stem.
Stond ik met de stofzuiger in het achterhuis; op de grond drupten mijn tranen.

Later werden wij aangehaald in het gebed en werd het wonder van 2x zestig nogmaals benoemd.
Op het moment dat ik dit schrijf weet ik niet hoe het feest vanmiddag gaat worden.
Maar het zal dit moment van grote waarde niet overtreffen.
Het slotlied was ‘Zolang wij ademhalen.’
Toepasselijker kan niet.

Zolang wij ademhalen,
schept Gij in ons de kracht.
Om zingend te vertalen
waartoe wij zijn gedacht:
elkaar zijn wij gegeven
tot kleur en samenklank.
De lofzang om het leven
geeft stem aan onze dank.

Het donker kan verbleken
door psalmen in de nacht.
De muren kunnen vallen:
zing dan uit alle macht!
God, laat het nooit ontbreken
aan hemelhoog gezang,
waarvan de wijs ons tekent
dit lieve leven lang.

Ons lied wordt steeds gedragen
door vleugels van de hoop,
het stijgt de angst te boven,
om leven dat verloopt.
Het zingt van vergezichten,
het ademt van uw Geest.
In ons gezang mag lichten
het komend bruiloftsfeest.

Van 1 tm 8 juli verbleven wij in een vakantiehuisje op EuroParcs Resort Biesbosch bij Dordrecht; we hadden een vier persoons chalet gehuurd.
Toen we aankwamen  was het wel even schrikken: we zaten achter op het park aan het Hollands Diep vlak bij de Moerdijkbrug.
Op zich een mooie plek zo vlak bij het water,  maar over die brug loopt  de A16  (Rotterdam – Breda).

….uitzicht….

In het begin had ik daar last van,  maar het is bijzonder hoe snel je went aan omgevingsgeluid.
In Smilde woonden we ook vlakbij de Rijksweg en dat geluid hoorden we op den duur niet meer.

Die A16 had ook z’n voordelen. Toen we voor het boodschappen doen in de auto stapten hoorden we dat de buren hun muziek eigenlijk best hard aan hadden staan. Hadden wij  op ons terras nog niet gehoord. Ook het waarschuwende gerommel van een onweersbui hadden we gemist. ‘Wat wordt ’t ja donker’ dacht ik en toen vielen de eerste druppen ook al.
Misschien was het slim geweest om van te voren wat reviews over het park te lezen; toen ik ze achteraf las viel het bij ons erg mee.
Ja,  het park ligt wat ver van de bewoonde wereld, maar wij hebben een auto, twee fietsen en een fietsenrek tot onze beschikking.
En ja, sommige delen van het park hebben wel iets van een woonwagenkamp, maar ons deel niet, dus wij ervoeren geen overlast.

Het huisje was ruim genoeg,  we hadden een mooi terras, aten op een druilerige avond een heerlijke patat met met berehap  in de snackbar van het park en verder waren we gewoon heel veel weg: fietsen, wandelen, dagje Biesbosch, dagje Zeeland, dagje Dordt en nog veel meer. Je begrijpt het al: dit is deel 1 van de nieuwe blogserie ‘Thuredrith’.
De Thuredrith was een deels uitgegraven riviertje dat de rivieren  de Dubbel en de Merwede met elkaar verbond.
De nederzetting die aan dat verbindingsriviertje ontstond werd in 1120 voor het eerst Thuredrith (trekvaart, doortocht) genoemd, in de loop van de eeuwen verbasterd tot Dordrecht.
Tot zover Dordrecht, binnenkort een blog over deze stad.

In het vijvertje naast ons huisje woonde de familie Meerkoet. Die wandelden rustig het terras op met hun  5 kuikens. En wij moesten ons vooral niet te veel verbeelden, want 1 stap richting de kuikens voor een mooie foto leverde fel geblaas op van een van de ouders.  Een vervreemdende ervaring: de meerkoetjes die ik in mijn leven heb gezien zwommen al weg als ik alleen maar van de fiets afstapte.
Er waren nog meer dieren in de directe omgeving van ons vakantieverblijf. Eksters, merels, eenden, kikkers, muggen, mieren en een vis.  Door Gerard hoogstpersoonlijk  gevangen met een spiksplinternieuwe visakte op zak. Eén diertje zag ik maar een keer en die had ik liever niet gezien: op de eerste avond scharrelde er een rat door onze tuin.
Gek toch dat we eekhoorntjes, konijntjes, marters en vossen bijzonder vinden om te zien,  maar dat we collectief een hekel aan ratten hebben…..

Hieronder een overzicht van alle tot nu toe gepubliceerde delen in deze serie:
1. EuroParcs Resort Biesbosch  – Wetenswaardigheden over het park, de A16, een stukje geschiedenis en dieren.
2. Oude stad – Twee stadswandelingen in het stadshart van Dordrecht.
3. Op bezoek bij Jeanet – Een dagje Zeeland: eindelijk naar het wolwinkeltje van Jeanet van ‘Blij dat ik brei’!
4. De sleutel van Loevestein – Ons bezoek aan het kasteel waaruit Hugo de Groot ontsnapte in een boekenkist en waar wij werden ondergedompeld in een stukje vaderlandse geschiedenis.
5. Molens en veel water – Fietsen langs de wereldberoemde molens in Kinderdijk en langs het riviertje de Alblas.
6. Willemstad en Woudrichem – twee oude vestingsteden.
7. Als de klok… – Blij dat ik brei, chocolaadjes en Zeeuws strand.
8. Elisabeth en de Biesbosch – Over het ontstaan van de Biesbosch en een fietstocht met pontjes.
9. Philadelphia en schepen in de lift. – Nog een paar items uit de stadswandelingen.
10. Druk, druk, druk! – Verkeer en andere drukte.

Een kalenderblaadje van 10 augustus, jaar niet bekend.
Er staat een artikeltje op over de beeldenstorm in de Nederlanden.
Hierin wordt uitgelegd dat die beeldenstorm wel te maken had met vroomheid en geloofsovertuiging, maar dat ook eigenbelang een grote rol speelde.

De beeldenstorm in de Nederland begon op 10 augustus 1566.
In Steenvoorde (Zuid West Vlaanderen, tegenwoordig Frankrijk) preekte op die dag een protestantse vluchteling en de vlam sloeg in de pan:  zo’n 20 van de toehoorders drongen na afloop van de preek een nabijgelegen klooster binnen en sloegen daar de religieuze beelden aan stukken.
In de weken daarna werden honderden kerken en andere katholieke heiligdommen vernield door protestanten.
De opkomst van het calvinistische protestantisme met zijn afkeer van het vereren van heiligen en zijn afkeer van de uitbundige rijkdom in de kerkgebouwen was slechts één van de oorzaken.

Er was ook de grote sociale ontevredenheid; in de jaren ’50 en ’60 van de 16e eeuw maakten de Lage Landen een economisch moeilijke tijd door. Ook zorgde de teloorgang van de bloeiende lakennijverheid er in Antwerpen voor dat veel mensen hun werk verloren en financieel in de problemen kwamen. Een groot deel van de bevolking was niet geïnteresseerd in theologische scherpslijperij,  maar zag in het calvinisme een mogelijkheid om zich te ontworstelen aan het oude gezag.
Ook de lage adel in de Nederlanden was in opstand gekomen tegen het gezag van de katholieke Spanjaarden die met hun inquisitie ernst maakten met de vervolging van protestanten, in hun ogen ketters.

Bij de beeldenstormen vernielden of roofden woeste menigten de inventaris en bibliotheek van honderden katholieke kerken, kapellen, abdijen en kloosters.
Altaren, beelden, doopvonten, reliekhouders, koorgestoelten,  kansels, orgels, kelken, schilderijen, missalen en gewaden moesten het ontgelden.
Het aantal boeken dat verloren ging was heel groot. Zo werd op 22 augustus 1566 de complete bibliotheek van het dominicanenklooster Het Pand in Gent in de Leie gegooid, waarna men droogvoets de oversteek kon maken.

Waarom heb ik dit blaadje bewaard?
Omdat ik voor het eerst las dat het lang niet altijd vrome motieven waren die een rol speelden bij de beeldenstorm.
Dat klopte niet met het beeld dat ik vanuit mijn lagere schooltijd heb meegekregen.
Mijn ouders gaven mij een hervormde/protestantse opvoeding.
Op de lagere school hoorden we dat ‘wij’ protestanten waren, dus de beeldenstorm werd beschreven vanuit ‘ons’ gezichtspunt.
‘Zij’, de katholieken, deden het rond 1566 helemaal fout, toen kwam Luther die vertelde hoe het wel moest.
Het was wel even naar dat het allemaal moest, maar de Spanjaarden moesten worden verdreven en de katholieken mochten hun geloof niet meer belijden.
Waar gehakt wordt vallen spaanders en het was voor de goede zaak.

Hoe lang is het nou helemaal geleden dat ik op de lagere school in Hoogersmilde zat?
Van 1967 tot 1973.
Wordt de geschiedenis herschreven?
Nee.
‘Zij’ en ‘wij’ kijken er met andere ogen naar.

Heel af en toe schrijf ik iets over mijn werk.
Sinds januari van dit jaar maak ik deel uit van het secretaresseteam van Team290.
Dit staat er over op onze website:

Team290 begeleidt mensen met dementie en hun mantelzorgers.
Casemanagers regelen de zorg die nodig is.
Zo kunt u langer thuis blijven wonen.

In 2008 begon ik als secretaresse, in 2013 werd ik managementassistent en begin dit jaar werd ik dus weer secretaresse.
In januari schreef ik dat ik in het opleidingstraject voor allround-secretaresse zat en dat ik als ‘jongste bediende’ alles nog moest leren.
Met engelengeduld legden mijn collega’s mij van alles uit.
“Trek er maar een jaar voor uit. Het duurt best lang voordat je alles onder knie hebt.”
Begin juni leerde ik hoe ik de inschrijvingen moest doen.
Voor mezelf maak ik bij het aanleren van een nieuw proces ‘afvink-lijstjes’, zodat ik geen stappen oversla.
Het electronische patiëntendossier (EPD) is een vrij ingewikkeld systeem, dat moet je je echt eigen maken en dat duurt even.
Als een kleuter zat ik bij mijn eerste zelfstandige inschrijving alle stapjes af te vinken en het duurde bijna twee uur voordat ik de inschrijving had afgerond.
De volgende dag kon ik er al twee achter elkaar doen en inmiddels heb ik ook die vaardigheid te pakken.
Mijn collega’s kunnen het nog wel sneller, maar al doende leert men.

Hoe langer ik deel uit maak van het secretariaat, hoe leuker en afwisselender het werk wordt.
Er is een grote diversiteit in de werkzaamheden en ik hoef steeds minder vaak te zeggen: “Dat weet ik niet…”
Op maandag- en woensdagochtend heb ik telefoondienst.
Doorverbinden, vragen beantwoorden en mensen te woord staan.
Soms hoef je alleen maar te luisteren, dan moeten mensen gewoon hun verhaal even kwijt.
Team290 is er voor mensen met geheugenproblemen; die zijn soms vergeten dat ze bij ons aangemeld zijn.
Die bellen dan dat ze een brief van ons gekregen hebben en hebben geen idee waarom wij die brief hebben gestuurd.
Of men wil graag contact met de casemanager.
“Wie is uw casemanager?” “Ja. Dat weet ik niet. En dat kaartje heb ik ook niet meer”.
Meestal komen we er wel uit; met een een geboortedatum kunnen we al snel iemand vinden in het EPD.

Begin juni belde er een meneer met zijn vaste toestel, die mij ook zijn mobiele nummer even wilde doorgeven.
“Wat is mien nummer ok maor weer?” Hij had het ergens opgeschreven maar wist niet meer waar.
Hij gaf mij het nummer waarvan hij dacht dat dat het was.
“Willen joe mij straks wel even bellen op dat nummer? Dan wait ik zeker dat dat nummer goud is. Dan zuik ik ondertied dat braifje eem op. ”
Natuurlijk bel ik dan terug. Als het nummer niet goed is kan ik hem immers op zijn vaste toestel terugbellen.
Het nummer was goed. Hij had het briefje nog niet gevonden en samen hadden we even plezier.
Hij sloot het gesprek af met “Dankjewel laiverd.”
Over de waarde van de dag gesproken.

Naast het plezier in het werk krijg je ook te maken met de schrijnende verhalen achter de dossiernummers.
Soms zit ik dingen te typen of te lezen waar mijn hart van omdraait.
Goed dat we er dan kunnen zijn voor iemand.

Meer weten over Team290?
Hierbij een link naar onze website.

Naar aanleiding van het laatste blog in de serie ‘Nederlands maar dan anders’, stuurde een vaste lezer die niet uit Drenthe komt mij een uitdrukking uit de Biesbosch.
“Roeien tot de dood en verder op de zeilen.”
Hij vertelde er niet bij wat het betekende, dus dan ga ik zelf op zoek.

Dit stuurde ik hem als antwoord:
“Dit vond ik er over op internet:

De griendwerkers gingen ‘s maandags de Biesbosch in en kwamen er ‘s zaterdags weer uit. Dit betekende vaak zo’n drie uur roeien. Daarbij keek men naar het getijde, dat toen tussen de één en twee meter lag. In het staartje van de vloed werd van wal gegaan, waardoor men kon profiteren van het afgaand tij, om gemakkelijk diep de Biesbosch in de roeien. Ging men weer terug op zaterdag, dan profiteerde men van het opgaand tij om terug te varen. Er was een gezegde, dat in die tijd luidde: ‘Het is tobben tot de dood en dan zeilen’. De polder ‘De Dood’ lag ongeveer in het midden van de Biesbosch. Hiermee werd bedoeld, dat men tot vlak voor deze polder nog tegen de stroom in roeide, waarop het tij keerde en men het laatste deel op het getijde mee kon drijven. Kijk dus even op je kaart waar de polder ‘De Dood’ ligt.

Tobben of roeien dus.”

Zijn antwoord: “Dat speelde zeker mee! De kreken dichtbij de “vaste wal” waren nogal smal. Daar zeilen was eigenlijk onmogelijk.
Het water bij de polder was wat ruimer, vanaf daar kon je zeilen. Religieus gezien een mooi gezegde, toch?!”

Tobben/roeien tot de dood en verder op de zeilen.
In het licht van onze protestantse geloofsovertuiging hebben we na de dood de wind in de zeilen.
Wat een mooi beeld.
Wat één zo’n uitdrukking al niet teweeg brengt.

Tijdens mijn time-out van dit dagelijkse blog vielen we op een avond in een documentaire over Gert & Hermien.  Verbijsterd zaten we te kijken naar het verhaal over dit showbizz koppel. Vooropgesteld: bij ons thuis waren we geen fans. Niet voor en niet na hun bekering.  Mijn vader brandde het stel helemaal af toen ze voor de EO gingen zingen.  “Het is niet echt. Hij is een schijnheilige! Het gaat ze puur om publiciteit.”

Op verjaardagen werden verhitte discussies gevoerd.  Ome Andries,  een broer van mijn vader, was EO-lid en vond dat Gert en Hermien een eerlijke kans verdienden.  “Ze zijn echt bekeerd… ” Ome Andries vond trouwens ook dat iedere christen lid van de EO moest worden.  Mijn ouders waren lid van de NCRV en zus Trijn van de TROS.
Afvalligen,  zoveel was wel duidelijk.

Als puber zat ik met oren op stokjes bij die discussies.
Eigenlijk mag het geschreeuw door elkaar heen in het nieuwbouwhuisje aan de Servatiusstraat de naam discussie niet dragen: in de familie van mijn moeder zaten een paar fervente VARA-aanhanger en die vonden de EO, NRCV en KRO gezamenlijk niet te pruimen. De verzuiling vierde hoogtij.  Maar….. hoe verschillend de verjaardagsgasten ook waren, echt ruzie werd het nooit.  Goedmoedig geplaag, steken onder water,  ome Jo die er op geheel eigen wijze nog wat stekeligheden aan toevoegde, maar het bleef gezellig. Legendarisch is de woordenwisseling van mijn tante Tinie met haar man: “Jan Boel’n, hol die ies stille te schrouw’n! Ik ken miezölf ja nait verstaon!” Waarop ome Jan riep: “Huf ja ok nait meinse, doe zegst ja toch gain verstandige dinge!” Ik bewaar goede herinneringen aan de goedmoedige plagerijen en het collectieve gemopper op de regering op die avonden.

Terug naar Gert en Hermien.  We zagen een shot van het lied ‘Sodom en Gomorra’.  Dat klinkt je met de wetenschap van nu op z’n minst vreemd in de oren.
“Dat nou al die ellende en al die shit nog een keer zo voor het voetlicht moet worden gebracht” constateerden we na afloop.
Je zal in zo’n gezin opgroeien en 40 jaar later nog weer zo te kijk gezet worden.
Maar Sandra is een dochter van haar vader en heeft kennelijk de schijnwerpers nodig.

Toen Gerard en ik in de jaren 80 eens meewerkten aan een viering in Emmen in de kerk waar mijn opa Boelen lid van was hoorden we later dat opa het heel mooi had gevonden.  “Liekt wel wat op Bert en Hermien.  Daor heb ik ok bandjes van,  van Bert en Hermien. ”

De lieverd. Hij gaf ons een compliment, we waren er oprecht blij mee.  Maar eerlijk gezegd voel ik meer verbondenheid met Elly & Rikkert.