Categorie: Streektaol Pagina 7 van 15

17 oktober: Drenten en vissers.

Door Ada

Op 17 oktober 2020

Tijdens ons Noordzee-weekend fietsten we een aantal keren door Egmond. De laatste keer, zondag 11 oktober, kwamen we langs een monument dat ik nog niet had bekeken. Ik dacht dat het iets te maken had met graaf Dirk van Egmond, maar dat had ik helemaal fout. Het was een monument voor 130 vissers uit Egmond die omkwamen tijdens en na de Eerste Wereldoorlog (1914-1918). “Dat snap ik niet” zei ik tegen Gerard. “Nederland was toen toch neutraal? Hoe kunnen er dan zoveel mensen omgekomen zijn?”
Het antwoord stond op een bordje onderaan het monument.

De Egmondse vissers hadden het meeste last van de afkondiging van een beperkte duikbootoorlog in 1917. Er waren veel mijnen geplaatst in de Noordzee om de doorvaart van Duitse schepen te bemoeilijken. Omdat sommige mijnen lossloegen werd het erg onveilig om te vissen, zodat de hele beroepsvisserij stil kwam te liggen. Maar er moest wel brood op de plank komen; daarom waagden sommige vissers toch hun leven en voeren uit om vis te vangen. Veel schepen zijn vergaan omdat ze op een mijn liepen.
Egmond aan Zee verloor in de periode 1914 – 1918 ruim 100 vissers.

Ook na de wapenstilstand bleef het gevaarlijk op zee door de losgeslagen mijnen. In 1919 en 1920 verloren nog eens 26 vissers hun leven.

Wat een verhaal. Volslagen onbekend voor mij. Zo ontdekte ik tijdens een strandvakantie toch weer een stukje van onze Nederlandse geschiedenis dat ik niet kende.
Vissersdorpen hebben een heel andere cultuur en men vertelt er andere verhalen dan in dorpen en steden in andere delen van het land die niet aan de zee liggen. Toch zijn de verhalen over varen mij niet helemaal vreemd. Mijn vader (op een schip geboren in de haven van Coevorden) stamt uit een schippersfamilie: de grootouders van mijn vader, de Vrieswijken en de Pasveers, hadden allebei een turfschip en voeren over vaarten en kanalen, maar niet over zee.
Als je aan zee woont is de zee een bestanddeel van je leven; vooral vroeger was de zee van grote invloed op levens van mensen die aan de kust woonden.

“Hier op de heide is jao gien zee” zingen Roelof en Harm en zo is het precies; hiermee komen we bij het vrolijke deel van dit blog.
Wat weten wij Drenten nou van schepen en zeilen, ankers en vis.
‘Wij wit maor zunigan wat water is.’

Dit is een lied dat in onze vriendengroep soms spontaan wordt ingezet.
Vaak door het enige lid dat niet uit Drenthe komt.
Het lied heet ‘de Zandmatrozen’.
Ook benieuwd? Hierbij een link naar een YouTube-video.
Voor niet streektaligen: het is wel Drents……

Reageren

8 oktober: Wennen in Roden.

Door Ada

Op 8 oktober 2020

In Alledag, Streektaol

Wij kwamen in 1989 in Roden wonen; veur een Smildiger as ik een grote overgang.
Met twee kleine kinder veul het mij in eerste instantie niet met um mien drej te vinden.
Dattig jaor later kiekt wij met een glimlach trogge op die eerste jaoren.
“Ha’j heimwee naor Hoogersmilde dan? A’j in Roden woont?”
Het onbegrip stun soms in koeieletters boven de heufden van Rôners die hier heur hiele leem al woont.
Ja. Heimwee naor Hoogersmilde.
En netuurlijk niet allent naor het dörp, maor ok naar mien va en moe, de femilie, de vrienden, het koor, de karke, körtom ALLES.
De eerste weken ha’k d’r boekpiene van.
Over de eerste kennismaking met de Rodermarktparade gung een column die ik dizze weke much schriem in de rubriek ‘Moi Noordenveld’ van De Krant.
Gien onverdield genoegen, die eerste kennismaking.

Woon ie niet in de buurt en bi’j beneid naor dat verhaol?
Hierbij een link naor het PDF 2020.10.08 Gien Ronermarkparade
Bij dit stukkie haar ik ok een mooie foto inleverd van die eerste pries die wij destieds wunnen met ‘de Haven’, maor kennelijk was mien tekst te lang, want de foto hebt ze d’r niet bij ofdrukt.
Vandaag as bonus bij dit blog: foto’s van de winnende wagen met de grote schoen bewoond deur een moezenfemilie.
Frea zit as moessie veur op het picknickkleedtie met Oana.
A’j op de foto’s klikt wordt ze wat groter, dan zie’j Gerard d’r ok nog opstaon, links.
Bijna dattig jaor jonger.
Nog gien spat veraanderd!

Reageren

25 september: Een Oldesmildeger met oale boekies.

Door Ada

Op 25 september 2020

In Geschiedenis, Streektaol

Een collega-alt van de cantorij haar het slim drok had van ’t sommer.
Heur moe was nao een ziekbed overleden en daorna weur het huus verkocht en mus de huusraad opruumd worden. In 2017 zat ik zölf in die umstandigheden, dus ik weet hoe meu a’j dan weden kunt van alles.
“Ik heb nog wat koningshuisspul voor jou!”
O, altied goed, kom maor brengen.
Maar ’t was niet goed dizze keer; het waren namelijk gien boekies of bladen, maor koppies, bekers, trommelties en borden met Wilhelmina, Juliana, Beatrix en WA & Maxima.
Daor heb ik nou niks met. “Laot die deuze maor hier, ik moet toch nog hen ‘het Goed’, dan neem ik dit geliek met” zee ik tegen heur.

In de deuze zaten niet allent die ‘Oranje-memorabila’, maor ze haar d’r ok wat Drentse boekies en twee boekies over Smilde bij daon; heur familie kwam daorvot.
Boekies die ik nog niet kende.
“O, eem kieken…..”
Nou, dat eem weur een kwartier en toen kostte het nog meuite om de boekies weg te leggen. Diezölfde aomnd zat ik d’r met op de bank: de geschiedenis van ‘de Smilde’ en van de Koepelkarke.
Veul was al bekend, maor veul ok niet.

Op de leste pagina van het boekie kreeg ik antwoord op een vraoge waor ik as puber al neisgierig naor was. An de Rieksweg, waor ik altied langes fietste hen de MAVO, stiet een mooi groot huus, waor het bedrief van Popken in zat.
Op het huus stun ‘Nieuw Salverdt’. Volgens mien va was het een olle marechausseekazerne. “Maor waorum het dat dan Nieuw Salverdt?”
Dit is het antwoord: Het huis Nieuw Salverdt heeft al vele heren gediend. Het is van oorsprong een boerderij geweest in eigendom van de familie Salverda, die in Franeker ‘een tichelwerk’, een steenfabriek exploiteerde. Deze tichelwerker is vermoedelijk naar Smilde gekomen, omdat hier brandstof, turf, te krijgen was voor zijn bedrijf.h
In latere jaren werd het verbouwd tot marechausseekazerne en zijn er nog twee zijvleugels aangebouwd. In de schuur van de vroegere boerderij waren paarden gestald.
(meer info? zie >>>).

As ex-Oldesmildiger is het prachtig um zukke boekies nog ies in te kieken en deur te lezen.
Ik vun bijveurbeeld nog een mooie, olle foto uut 1904 van de stienfebriek waor as mien va warkte en een foto van de melkfabriek ‘Nooit Gedacht’ uut 1915. (klik op de foto veur een vergroting). Over dat pand schreef ik al ies een blog met de titel ‘Spookgebouwen‘. Daorop stiet een foto zoas het er uutzag in 2017; het is nou hielemaol niet meer um an te zien.

De boekies staot inmiddels bij oons in de kaste en ze gaot niet naor ‘het Goed’.
D’r komt nog al ies Smildigers bij oons over de vloer; dan ku’we ’t d’r nog ies over hebben.

Reageren

26 augustus: Drents met een Friese uutdrukking.

Door Ada

Op 26 augustus 2020

In Alledag, Streektaol

Zaoterdag schreef ik al dat wij de club uut Hoogersmilde weer ies zagen.
Dat was ok al weer dik een maond leden, mus ok neudig weer.
Gerard vertelde over een bedrief waor een vrouw op de administratie warkte die as e liever niet an de tillefoon kreeg.
“Die hef het mes altied dwas in bek.”
De enige niet-Drenth in oons gezelschap, Sinet, dacht dat ze niet goed verstaon haar.
“Die heeft wat!?!”
As Sinet het niet kent, dan is het miestal wat uut het Noorden.
Veur dit blog gung ik zuuken op internet, maor in het Nederlands kwam ik het nargens tegen; ik kwaam uut bij het Taalweb Frysk , waor ik het volgende vun: ‘Mei it mês dwers yn ‘e bek stean’ betiekenis: zich flink laten gelden.

Gerard kreg die vrouw tegenwoordig nooit meer an de telefoon, dus wij gungen over tot de orde van de dag.
De gastvrouw haar wat lekkers maakt veur bij de borrel, een mini-cheeseburgertie.
Heerlijk was het.
Met zu’n hoge stapel eten is het altied een beetie uutkieken, wat iene de opmarking ontlokte: “Pas maor op, straks he’j het stokkie dwas in de bek staon!’.

Wij hebt het op zu’n aomnd echt over van alles en nog wat; het gung bijveurbeeld ok nog eem over de karkdiensten van tegenwoordig.
“Hoe doet ze dat dan bij jullie?”
Overal weu weer veurzichtig karkt.
Ien van de mannen was ‘corona-gastheer’ en begeleidde de gemienteleden met corona-adviezen naor heur plek.
In Beilen weu d’r nog niet zungen in de vieringen, maor veur ien boer in de gemiente, Piet, was dat kennelijk niet te verteren, want die haar gemienteleden uutneudigd um bij hum op de boerderij te kommen zingen. Daor was genog ruumte en können ze wied genog uut mekaar zitten. Het weur organiseerd under de titel ‘Zing een lied bij Piet’ en het was een deurslaond succes.
Zo ku’j nog ies wat organiseren!
‘Veur een preek naor Freek’, ik nuum maor wat.

Wij lacht d’r maor um, maor eigenlijk is het verdrietig dat ’t zo möt.
Godfried Bomans zee het al: humor is overwonnen droefheid.
Wij hoopt as karkmeis’n op betere tieden.

Reageren

18 juli: Een pries!

Door Ada

Op 18 juli 2020

In Streektaol

As meachie van 11 jaor heb ik vrogger in Hoogersmilde ooit ies een dikke pries wunnen: ik was de 10.000e bezuker in het plaotselijke zwembad ‘het Bosbad’. Bedremmeld stun ik bij het balie-hokkie waor Altiena altied bij de kassa zat. Ze fielseteerde mij en ze vertelde mij dat ik honderd gulden kreeg. Toen ha’j nog gien Smildeger Neiskrant, dus het heuglijke feit hef de pers niet haald, maor ik was de keuning te riek.

Honderd gulden.
Dat was in 1972 een bulte geld en mien va en moe bedachten dat ik daor dan mooi een stevige, leren boekentasse veur kun kopen veur as ik straks hen de MAVO gung.
Hiel verstandig en vanuut de optiek van mien olders ok logisch.
Wat möt een kiend van 11 met honderd gulden?
D’r weur mij eigenlijk hielemaol niet vraogt wat ik met dat geld wol.
Wat ik wel weet is dat ik graag borduurwarkies wol kopen, Van die borduurwarkies met veurbedrukte kruusies. En kralen. En boeken.

Die boekentasse kwam d’r; lichtbruun met binnenin twee grote vakken en twee kleine vakkies veuran veur de agenda en het etui. Toen ik een jaor later hen de MAVO gung was het net mode um een gekleurde boekentasse te hebben; veul klasgenoten leupen met gruune, gele en rooie leren boekentassen, dus mien lichtbruune tasse was geliek al niet hiel hip.

Die tasse heb ik vier of vief jaor gebruukt.
Toen ik hen de HAVO in Assen gung weur het mode om de boeken met hen schoele te nimmen in een pukkel, zo’n soldaotentasse en de stevige leren boekentas (die netuurlijk nooit ofgung) stun ongebruukt op mien kamer.
Ik wol d’r ok niet meer met zien worden.
Hopeloos olderwets, zu’n degelijke schoeltasse.

“Nemst doe die leren tasse niet meer met hen schoele?” vreug mien va.
Hij vun mien verhaal over dat ‘die ollerwetse tasse hielemaol niet meer kun ‘ natuurlijk flauwekul.
Hij gung hum dan zölf wel gebruuken.
Hij deur zien kaorten en campinggidsen d’r in.

De tasse bleef veur mij altied verbunden met de megapries van honderd gulden en het vage gevuul daorbij dat het mien pries was, maor die tasse niet mien idee.
As ze die honderd gulden op mien spaarbankboekie zet haarn (wat eerst de bedoeling was) dan was het opgaon an de aanbetaling van oons eerste huus aan de Vaortweg in Smilde in 1985.
Want veur honderd gulden borduurwarkies, kralen en boeken veur een kiend van 11?
Dat was sowieso niet gebeurd; het was 1972.
Toen klotste het geld nog niet tegen de plinten omhoog……

Reageren

18 juni: ’t Kun minder.

Door Ada

Op 18 juni 2020

In Streektaol

Iedere Drent wet dat de woorden ’t kun minder‘ betiekent dat het best wel goed giet.
Het is zu’n uutdrukking die ok in t’Grunn’ns en Twents veurkomt.
Het is jammer dat de streektaol in het dagelijks leven terrein mut priesgeven, maor ’t is niet aans. Daorum vandage een paar mooie Drentse uutdrukkings en woorden die we eigenlijks niet vergeten moet.

As iene graag an’t woord is, dan het dat in Drenthe: ‘Die gruit de spinnewebben niet veur de mond’.

Veur het spreekwoord van Johan Cruyff ‘elluk foordeel hep se nadeel’ is d’r al hiel lang een streektaol alternatief: He’j knienen, dan he’j ok keutels.

Zölf gebruukte ik lest argens het woord ‘verinneweert’.
“Wat?” vreug een collega.
Finaal kapot betiekent dat.
Ok het woord ‘franterig‘ is zu’n woord dat niet overal bekend is; het stiet veur chagerijnig, gauw anbrand.

As een Drent met iene prat die haost gien tied hef veur een praotie, dan vrag e “Moe’j hen heuien of zo?

Veur iene die altied commentaar hef op van alles en nog wat en zölf bijna niks uut stee zet is ok een hiele mooi uutdrukking: ‘een zittend gat hef altied wat’.

Was d’r vrogger iene overleden dan zee mie va soms eufemistisch: ‘Die hef de klompen an de kaante zet’.

Schoonzeun Jon hef een half jaor bij oons in huus woont en hef soms een Drentse tongval in zien Nederlands. Daor bin ik stiekem wel een beetie trots op.
Lest mus e nog eem hen de wc veurdat e in de auto stapte, toen zee e: “Ik gao nog eem de eerappels ofgieten”
Ik weet niet iens of dat nou een Drentse of een Waningse uutdrukking is, maor wij holt em in oons gezin in ere.

Gusteraomd hadden wij een feessie met de familie Waninge: schoonzussie weur 65.
Wij kwamen bij mekaar in de kantine van een aandere schoonzus en zwaoger. Die hebt een mini-camping en daor is wat meer ruumte um zu’n verjaordag te holden.
Wij zaten keurig anderhalve meter uut mekaar; op de deuren zat een mooie sticker.

Hol afstand dus: twee Drentse heideschaopen.

Reageren

23 mei: Ali Brals-Luinge

Door Ada

Op 23 mei 2020

In Streektaol

Woensdagmiddag leup in ik Zuidlaoren eem naor de collega’s in een aander gebouw um te zeggen dat ik gung verhuuzen naor Grunn’n.
De psychiater van de kliniek reup: “Ik heb nog wat voor jou!”
Hij haar mij ooit op een karstbijienkomst van oonze afdieling het kerstverhaal van Pieter veur heuren lezen en wus dat ik ‘van de streektaol’ bin.
De man prat altied keurig Haarlemmerdieks, maor komp oorspronkelijk uut Grunn’n, dus as wij wilt kunt wij plat met mekaar praoten. Moar dat doe j’ ja niet op ’t wark.

Hij was wat an ’t opruumen west (wie niet…) en haar een boekie vunnen waorbij hij an mij haar moeten denken.
Hij overhandigde mij (met anderhalve meter d’r tussen) een klein boekie van Ali Brals-Luinge ‘en toen…..zag ik….’
Maor daor bin ik wies met!
Het is een boekie uut 1977.
Toen was ik 16.
Ik preut alle dagen Drents met iederiene um mij toe, behalve met de leraren op schoele en met de dominee.
Maor ik was totaal niet geïntereseerd in Drentse schrievers zoas Ali Brals-Luinge.
Mien olders luusterden altied naor de RONO, dat in 1977 overgung naor Radio Noord.
Op zaoterdagmörgen was d’r dan een programma dat hiette ‘de Stamtaofel’ met Wienus van der Laon. “En veur de winnaar een maauwhemd van Radio Noord en een dikke taorte!” As puber vun ik daor wel wat van. (….)
Ik haar mien eigen zender (Hilversum 3) en mien eigen muziek, verzameld op cassettebandjes.

Pas toen ik halverwege de dartig was, ontmoette ik Ali Brals-Luinge op een aomnd van een vrouwenvereniging, waor wij as duo zungen.
Wat een grappig meinse.
Wij lachten oons de buze uut; veurig jaor schreef ik daor al ies over. Ik citeer uut dat Nederlandstalige blog:
Ooit woonde ik een lezing bij van een mevrouw die een grappig boekje had geschreven in het Drents, ze had een heel komisch verhaal. Ze voerde een klein toneelstukje op als een drentse vrouw die belde met de moeder van een vriendinnetje. Die moeder kwam uit het westen van het land.
“Nou bink wal wat zenuwachtig, heur” vertelde ze aan de zaal “want nou moe’k ‘in’t hoge” (hooghollands bedoelt ze)
Ze voerde een hilarisch gesprek, waarin ze allerlei dingen verkeerd zei, maar één zin is me bijgebleven. “Dat maak ik klaar met sijpels. SIJPELS! U weet wel, daar as je altijd zo van moet reren!”

Wij kochten destieds het boekie ‘En toen … en toen…”, een boekie met guutige gezegden uut mondties van smorkies, prugelies en porkies’ en daor heb ik later bij zangaomnds enzo nog dankbaar gebruuk van maakt.
En nou kreeg ik zomaor een aander boekie dat Ali uutgeven hef.
Kedoogie!
Ali is overleden in 2009; ze is 89 jaor worden.
Ze hef veul betiekent veur oonze streektaol.
Wo’j wat meer over heur weten?
Hierbij een link naor een artikel over heur op de website ‘het Geheugen van Drenthe’.

Reageren

14 april: Postuum monument.

Door Ada

Op 14 april 2020

In Streektaol

In oktober deur ik met an een schriefwedstried van het Huus van de Taol. Die wedstried haar as thema ‘Vrij’ in het kader van 75 jaor bevrijding, maor het much ok over aandere vormen van ‘vrij weden’ gaon.
As basis veur mien verhaol nam ik het blog ‘Een meisje van acht‘ dat ik over mien moe schreef in mei 2017. Maor een blog is wat aans as een verhaol, dus ik gebruukte wel het gegeven, maor paste de vorm wat an.
Het verhaol kreeg de titel ‘Hoe vrij bi’j?’

In oktober stuurde ik mien bijdrage in en half meert was ik die hiele wedstried al vergeten.
Op de eerste mörgen dat wij thuusbleem in verband met het Coronavirus, op vrijdag 13 meert, was ik behoorlijk van de kaorte. D’r maalde mij zeuveul deur de kop dat ik mien aodemhaling bij de dagelijkse yoga/pilates niet under controle kreeg. Zenewachtig zat ik te bedenken hoe het dan allemaole mus op mien wark en met al die aandere dinge die de kommende weken in mien agenda stunnen en ofzegd mussen worden.
En toen belde Baukje Bloemert van het Huus van de Taol.
Ze haar een mooi bericht veur mij: mien verhaal haar de tweede pries wunnen.
Dat was net eem te veul op iene dag; maor wel hiel mooi netuurlijk!

Baukje vertelde dat de priesuutreiking eind meert niet deur kun gaon, maor het verhaol zol publiceerd worden in de Zinnig van april.
Zinnig is een Drents tiedschrift, een uutgave van het Huus van de Taol / Het Drentse Boek en is veur iederien die wat met Drenthe, Drenten en de streektaal hef.
Vanof het begun bin ik d’r op abonneerd.
Ofgelopen dunderdag veul de neie Zinnig op de deurmatte.

Met een foto, commentaar van de jury en het verhaol.
Tweede pries; wunnen met een verhaol over mien moe.
Mien moe, waor ik het minder goed met kun vinnen as met mien va.
Mien moe, die niet zo vertellerig was as mien va en die gien ingewikkelde discussies voerde.
Die gien vrömde talen beheerste en die veural hiel goed was in het zörgen veur heur gezin en heur huusholding.
Toen mien va in 2008 overleed miste ik mien rots in de branding verschrikkelijk, maor umdat hij wegveul kwam d’r meer ruumte veur mien moe. Ik bracht meer tied met heur allent deur, ik maakte een levensboek veur heur en leerde aandere kaanten van heur kennen. Gung heur ok beter begriepen. De leste 9 joar van heur leem weu ze zunder mien va van Fré Vrieswijk weer meer Fré Boelen.
Dit verhaol in de Zinnig over dat moment in de auto is mij zo dierbaar, umdat het mij nog weer wat dichter bij heur bracht en het achterof de leste keer was dat ik met heur naor tante Trijn gung.

Verrast was ik deur het oordiel van de jury, die de wiesheid van mien moe benuumt.
Daor heb ik lang over naodacht.
Wiesheid is wat aans as intelligentie.
Hierbij een link naor een PDF met het verhaol.
2019.10.31 Hoe vrij bi ‘j
Een postuum monument veur mien moe.

Reageren

27 meert: Gebak op straote!

Door Ada

Op 27 maart 2020

In Streektaol

’t Is wat.
Is je dochter jaorig, ku’j daor niet hen.
Pandemie.
Het geld veur het kedoogie hadden wij overmaakt, daor haar ze al een bestemmig veur.
“Dat kan toch eigenlijk niet, dan ziet wij heur hielemaole niet….!”
Veur ’t gemak vergaten wij eem dat oonze oldste dochter 7 jaor in Engeland hef woont en dat wij die toen ook bijna nooit vast können hollen als ze jaorig was.

Vasthollen hebt wij dizze weke ok niet daon, maor wij bint d’r wel henreden.
Dat kön best eem; ze woont in Grunn’n in de Indische buurt.
Waren wij d’r ok geliek eem uut ja!
Ik haar een bak buutenvioolties kocht en een stuk olle keze; daor ku’j heur echt met verwennen.

Balkonscene

Wij belden an, zetten de kedoogies op de trap veur de buutendeure en wachtten tot Carlijn ze op kwam halen.
Maor ze verscheen eerst op heur balkon, samen met heur Wim én Frea en Jon want die waren d’r ok. Het leek een beetie op de balkonscène van oons koninklijk huus (met WA & Maxima enzo) op prinsjesdag; ze zwaaiden in elk geval vriendelijk naor oons.
Ze zaten lekker an ’t gebak met mekaar.
Of wij ok een stukkie wollen hebben?
Nou graag, kom maor deur met die taorte.

Zij kwam bij de veurdeure, zette een gebaksbordtie neer en nam de kedoogies met.
Geen dikke smok en gien knuffel. (stun wel op het

Gebak op straote!

kaortie an de vioolties), maor wel felicitaties en gebak dus!
Stunnen Gerard en ik daor midden op straote met ’n beiden een gebakkie weg te lepelen.

Biezunder.
Zuks vergeet ie nooit weer.
Net zoas die dikke sneibulten in 1979; hier hebt wij het over 50 jaor nog over.

Wij maakt d’r wat van, maor undertussen is ’t wal slim spannend.
Wij doet oons uuterste best um oons te hollen an de veurschriften.
Op advies van de hematoloog doe ‘k nou zölfs een mondkappie veur as ik hen de winkel gao. Ik stuurde een foto van mijzölf in de gezinsapp: “Zo ga ik naar de winkel. Hoef ik ook geen lippenstift op”.
De wichter maakt d’r dan netuurlijk weer gekkigheid van.
“Of je doet lippenstift op je mondkapje…”
“oh yes!”
Nog gien drie minuten later haar ik al een bewarkte foto.
“Nieuwe trend!”
Trienen.

Wij lacht d’rum, maor wij kunt niet veurzichtig genog wezen, want over 50 jaor kunt wij de verhaolen over dizze pandemie niet meer naovertellen, maor dat wilt wij over 15 jaor nog wal graag doen.

Reageren

27 febrewoari: De geuties zit slicht vol.

Door Ada

Op 27 februari 2020

In Streektaol

Maondag stun ik vanuut oonze woonkeuken te kieken naor de strontnatte tuun. De hiele dag regen en niet zu’n beetie ok.

Gerard hef bij de anleg van de tuun destieds twee padties naor achter anlegd en naost die padties zit een geutie veur het overtollige regenwater.
Die doet goed dienst, het water löp over ’t algemien goed weg. Zo niet maondag.
De geuties stunn’n slicht vol water en dat veroorzaakte grote plassen in de tuun. Dinsdagmörgen las ik in het dagblad van het Noorden dat de Onlanden veur het eerst weer under water staot.
Goed neis, want de leste twee jaor weur het daor aal dreuger, an ’t einde van de zummer was d’r van de bestaonde vennegies niet veul meer over.
In de naozummer van 2018 schreef ik daor al ies een blog over ‘de droogte voorbij’>>>
Toen ik rond half 8 dinsdagmörgen hen ’t wark ree kwam ik eerst veur Lieveren bij het Lieverse Diep langes en later, veur Zuudlaoren, stak ik de Drentse Aa over.
Bij beide rivierties stunnen de geuties ok slicht vol: hiele meren waren d’r ontstaon.
Ik moet mij bedapperen um dan niet zachies te gaon rieden, da’s netuurlijk niet handig in de spits.Vandage haar ik wat meer tied en samen met mien breur gung ik ies kieken naor het

buuten de oevers treden van de rivierties in oonze umgeving. Op drie plekken wandelden wij eem hen ’t water: veur Lieveren bij de uutkiektoren, nao Lieveren bij het Oostvoortsche Diep en bij de vistrappen achter het Sterrebos.

Machtig, wat mooi.
En wat veul water.
Op dit blog vandage twee foto’s van wat wij vanmiddag zien hebt. De eerste is nummen op het bruggie veur Lieveren op de Mensingeweg en de tweede op het fietsbruggie tussen Lieveren en Roderesch. (klik op de ofbeeldings veur een vergroting).
Maor zo mooi as in ’t in ’t echt is krie’j niet goed in beeld.
Advies: gao ies hen kieken.
Plu met, dikke jasse an, laot je verrassen.
En gao dan van ’t zummer nog een keer hen kieken; dan vraog ie joe echt of hoe het toch meugelijk is dat zu’n miezerig stroompie zukke enorme meren kan veroorzaken.
En geniet van het feit da’j zuks prachtigs zo maor naost de deure hebt.
De slogan is niet veur niks ‘Drenthe döt wat met je!’ dus laot je verwonderen.

Reageren