Categorie: Lezer van de maand

Hoe kennen wij elkaar?
Ada en ik kennen elkaar via de kerk. Muzikaal en creatief past ook wel bij mij. We hebben oa samen in musicals meegedaan en Ada volgde een paar van mijn workshops. Daarnaast was Ada voor mij steun in een moeilijke tijd. En samen betrokken bij het proces van bouwen van de Rodermarktwagen van de kerk.

Waar en wanneer ben je geboren?
Ik ben geboren in Hasselt, in 1980

Verliefd, verloofd, getrouwd?
Ik ben 11 jaar samen met Richard en we wonen met onze zoon Jonathan van 7 jaar in Nieuw Roden.

In welke levensfase, hoe vul je je dagen?
Op dit moment ben ik thuis, na 11 jaar jongerenwerk te hebben gedaan. Daar ben ik ingerold, als beeldend docent en nu weer uitgerold na een aanbesteding, die mijn werkgever niet kreeg.

Tijd voor een nieuwe start! Weer als beeldend docent of leerling/stagebegeleider op het MBO of door beeldend coach/docent op een andere manier te zijn.

Tijd om te kijken waar ik wil staan, zaken te verwerken, tijd om op adem te komen, te luchten en te ontdekken waar ik naartoe ga.

Wat wil je graag met de lezers delen?

OVER REGEN EN ZONNESCHIJN. 

Terwijl ik dit schrijf, moppert het merendeel van de mensen over de regen. Heb daar zelf minder moeite mee, de natuur zal het wel nodig hebben, denk ik dan. Volgens zoon Jonathan slaat het hele woord pijpenstelen nergens op. Mopperig vanmorgen: “Wat zijn dan toch pijpenstelen, het is toch gewoon water, nat en regenig.” Dat ontlokt een stiekem lachje bij mij. Stiekem, omdat hij anders, zeker deze mopperige morgen, denkt dat ik ‘m uitlach, mijn zonnestraaltje.

Na regen komt zonneschijn is zo’n gezegde waar ik me wel in kan vinden. Zowel letterlijk en als metafoor voor het leven zelf. Soms voelt het alsof het pijpenstelen regent en opeens komt dan die zonnestraal. Op dit moment ben ik in between jobs (in het Engels klinkt het zoveel beter: tussen twee baantjes in) met ontzettend veel nieuwe ideeën. Mijn ideaalbeeld is werken als docente beeldende vakken/leerlingbegeleider in het MBO voor 2 dagen. Daarnaast dagen om ergens beeldend les te geven en te coachen. Dat ergens …een eigen boerderijtje met een schuur als atelier…

Dromen en financiën gaan niet altijd samen. “Alles op z’n tijd” zou oma gezegd hebben.

Zo werd ik gevraagd door de Teken- en Schildergroep Roden en geef ik daar inmiddels les op vrijdagavond aan een leuke groep volwassenen. Bij zo’n gedeelde passie voor kunst, maakt dan leeftijd helemaal niks meer uit, de jongste 30 en de oudste bijna 80 jaar en alle leeftijden ertussen. De koffiepauze lachend doorbrengen en tijdens het tekenen soms complete geconcentreerde stilte, als ook ik mijn mond eens dichthoud. Dat merk ik ook bij het geven van workshops, iedereen doet zijn eigen ding en complimenteert de ander. De sfeer is altijd goed. Waardering voor de ander is een groot goed.

Op 6 april geef ik ook weer een workshop in de Deel met als thema ‘Lente in de lucht’. Dan gaan we schilderen op hout. Welk hout, dat weet ik nog niet. Heb wel een idee, maar het mag ook betaalbaar blijven. De meeste voorbereiding speelt zich trouwens af in mn hoofd, soms tot schrik van manlief, die veel gestructureerder werkt. (En ook flink ingezet wordt, bij het verwezenlijken van last minute ideeën)  Mijn hersenpannetje werkt het beste onder druk. Met ja, ook inderdaad wel eens regenbuien tot gevolg.

Wat zijn we als mens toch verbonden met de natuur. Ik kan heerlijk tegen een boom leunen en me gesterkt voelen. Of tegen de stormwind in fietsend het hoofd leeg maken. Je nietig kunnen voelen is een bevrijdende ervaring. Dat relativeert zo fijn! Ik merk om me heen en ook bij mezelf dat de meest luttele ervaringen of regelzaken, energie van je vergen als je het belangrijk maakt. Van mopperen tot zorgen maken, het vermeerdert zich als donkere wolken boven je hoofd. En laat het dan maar flink regenen. En opluchten!

Geniet van de heerlijke regen, stormachtige wind buiten, voor je het weet zitten we weer met dagen van saaie zonneschijn.

Hoe kennen wij elkaar?
Al ruim 40 jaar zijn wij lid van dezelfde vriendengroep. (zie Antiek netwerk>>>)

Waar en wanneer ben je geboren?
Ik ben op 16-08-1965 geboren in Rotterdam

Verliefd? Verloofd? Getrouwd?
Dit jaar 33 jaar getrouwd met Jan, moeder van Elise en Jan Jaap en ‘mother in low’ van Ivo.

In welke levensfase zit je nu, hoe vul je je dagen?
Ik ben verzorgende IG bij de thuiszorg in Assen, secretaresse  bij de Stichting Vrienden van het WZA en bij de TT-campingcommissie bij Sudosa-Desto.

Wat wil je graag met de lezers delen?
Onze vakantie in Japan.

Toen het Nederlandse dames-volleybalteam zich plaatste voor het WK in Japan hebben wij besloten om naar Japan op vakantie te gaan.

Met o.a. de clubvlag van Sudosa-Desto in de rugzak gingen wij naar de wedstrijden in Nagoya en later in Yokohama.
Een hele belevenis.
Super georganiseerd.
Japanners zijn beleefd en behulpzaam. Vinden het al helemaal te gek als je een oranje shirt aanhebt en willen dan graag met je op de foto. Dat sport kan verbroederen bleek daar wel. Geen spreekkoren, woordenwisselingen of opstootjes maar gewoon op een leuke manier met elkaar omgaan.

Wij kwamen in de tweede speelronde binnen. Helaas waren er niet veel Nederlanders om de dames aan te moedigen. Soms zaten we samen met de ouders van één van de speelsters en mensen uit Kolham het team aan te moedigen. Dat werd natuurlijk anders toen ze de halve finale haalden. Toen was er een afvaardiging van de hoofdsponsor, de 2^e man van de Nederlandse Ambassade in Japan was er en mensen die in Japan woonden. Zo kwam er na de wedstrijd een mevrouw naar ons toe. “Wat leuk dat ik jullie nu ook in het echt zie.” Wat bleek? Jan en ik werden geregeld genoemd op de Japanse televisie want het was toch wel heel bijzonder dat wij er waren ondanks dat wij geen binding met het team hadden. Op het station troffen we een jong Japans stel dat een Nederlandse vlag had en uit volle borst het Wilhelmus zong: geleerd via YouTube. Later zagen we ze in de sporthal met een Italiaanse vlag en zongen ze Italiaanse volkslied mee.

Natuurlijk hebben we ook de toerist uitgehangen. We zijn met de shinkansen (Japanse hogesnelheidstrein) naar Kyoto geweest en later naar Tokyo. Japan is een schoon land. Zelfs de openbare toiletten zijn om door een ringetje te halen. Het Engels laat wel eens te wensen over maar ze doen hun uiterste best zich verstaanbaar te maken.

De menukaarten in de diverse restaurants die wij bezocht hebben waren soms nauwelijks te ontcijferen, maar gelukkig stonden er soms plaatjes bij. Toen ik in een restaurant aanwees wat ik wilde eten zei de serveerster: “Jammie jammie” en stak haar duim omhoog. Ook zijn we samen naar een studio geweest en hebben ons laten aankleden in traditionele kleding en foto’s laten maken. Wij voelden ons heel speciaal. Ik sluit graag af met een foto die van ons gemaakt is.
Wij kijken terug op een bijzondere vakantie!

Hoe kennen wij elkaar?
Ada en ik kennen elkaar via ons werk, we zijn collega’s.
Ada haar werk is bekend en ik werk als Praktijkopleider.
Waar en wanneer ben je geboren?
Ik  ben in 1955  geboren in Appingedam, daar was kraamcentrum Philadelphia, mijn ouders woonden toen in Delfzijl.
Verliefd? Verloofd? Getrouwd?
In 1975 zijn Klaas en ik getrouwd, mooi dat verliefd en getrouwd tegelijk kan. We hebben een dochter Karien en een schoonzoon Riemer.

In welke levensfase zit je nu, hoe vul je je dagen? 
Klaas is met pensioen en tot 26 juli was ik vier dagen per week aan het werk;  dat is nu anders.

Die dag  ging ik ‘s morgens vroeg hardlopen, nou ja hard?  Klaas ging gezellig mee. Na een kilometer moest ik wandelen, plots erge nek- en hoofdpijn. Via huisarts naar ’t ziekenhuis, na onderzoeken bleek dat ik een hersenbloeding, een SAB, heb gehad. Een SAB komt in Nederland 1000 keer per jaar voor, 900 keer door een aneurysma en honderd  keer komt het door een ader, hier hoorde ik bij. Echt een geluk bij ongeluk. Er is geen uitval, wel andere klachten die er voor zorgen dat mijn leven nu anders is dan voorheen.

Sinds 6 december mag ik voor therapie naar Beatrixoord. Nooit gedacht dat ik het fijn zou vinden om naar een revalidatiecentrum te gaan en toch is dit nu het geval.  Mijn motivatie daarvoor is dat ik graag zo weinig mogelijk klachten wil overhouden van de hersenbloeding en leer om zo goed mogelijk om te gaan met de restverschijnselen.

Op YouTube blijken goede video’s  te staan over overprikkeling…….. ik ben na 20 seconden kijken gestopt; het was ook dom om te gaan kijken: niet geschikt voor mensen met overprikkeling staat er immers niet voor niets vermeld.

Dit alles zorgt dat ik mijn dagen nu anders vul dan voorheen; belangrijk blijkt structuur, nooit mijn sterkste kant. Ik luier wat, doe een beetje in de huishouding, ik luier wat en natuurlijk beweeg ik ook: elke dag op de hometrainer en we wandelen, liefst bij de dijk en ik luier wat………….

Thuis, met mijn familie of vrienden gaat het goed, maar ja, buiten zijn veel prikkels en dat zijn niet mijn vrienden.

Wat wil je graag met de lezers delen?

Na bovenstaande zat ik aan goede raad te denken, iets van: Geniet en doe dit nooit met mate!  Ach, wat een flauwekul, alsof het helpt wanneer ik dit opschrijf, ga gewoon leven zoals je zelf wilt.

Wat ik altijd al wist en wat blijkt te kloppen is dat het belangrijk en fijn is om familie, vrienden, buren en collega’s te hebben die om je geven en daarnaast dat je hobby’s en interesses hebt zodat je de dagen kunt vullen zonder iedereen en alles ( en het meest jezelf) in de weg te lopen.

Nu ik weer meer energie krijg vul ik mijn dagen dan ook gemakkelijk en we hebben geregeld bezoek, heerlijk is dat.

Het hebben van structuur in de dag wil niet zeggen dat je niet mag genieten. Ik haak, brei en lees.  Verder, zit ik elke avond twee uurtjes in mijn hobbykamer, te niksen, beetje op de naaimachine pielen of en dat is het allerleukst mixed media schilderijen maken. Lekker huisvlijt waarbij ik aan het verven, stempelen, sjabloneren, scheuren, plakken, tekenen, verven,sjabloneren enz. ben.
Toevoeging van Ada: op foto’s op dit blog zie je twee voorbeelden van mixed-mediaschilderijen die Pieky heeft gemaakt. (klik op de foto’s voor een vergroting). Laatste nieuws: in januari, februari en maart hangen Pieky’s schilderijen in het Heymanscentrum. Dus ben je in de buurt……..kom even kijken!

Hoe kennen wij elkaar?
Ada is mijn schoonzus: ik ben getrouwd met haar broer Henk.
Waar en wanneer ben je geboren?
Ik ben geboren, getogen en woonachtig in Assen, mijn geboortedatum is 18 juli 1967.
Verliefd? Verloofd? Getrouwd?
Op 10 januari 2001 zijn we getrouwd. Precies twee jaar na ons eerste afspraakje en vier maanden zwanger van onze dochter Coby. In 2004 kwam daar onze zoon Cor nog bij.
In welke levensfase zit je nu, hoe vul je je dagen? 
Ik zit in één van de drukste, maar ook mooiste fasen in mijn leven. De kinderen zijn tieners, hebben een eigen mening en denken na over hun toekomst. Ik werk drie dagen per week in het Refaja Ziekenhuis in Stadskanaal als Psychodiagnostisch Werker, waar ik neuropsychologisch onderzoek uitvoer onder andere bij mensen die cognitieve problemen hebben.
Wat wil je graag met de lezers delen?
Ik wil graag in het kort wat vertellen over mijn hobby, het fokken van dwergkonijntjes.

 Het fokken van dwergkonijntjes: zeldzaam (en) leuk!

Als mensen aan mij vragen wat mijn hobby is en ik antwoord: “het fokken van konijnen”, reageren de meeste mensen daar wat verbaasd op. Er zijn tegenwoordig niet veel mensen die mijn liefhebberij delen en zeker niet veel mensen van mijn leeftijd.

Al van jongs af aan hadden wij thuis konijnen. Toen ik wat ouder was, mochten ze soms een nestje krijgen. Met de voedster in een doos achterop de fiets gingen we naar iemand die konijnen fokte en daar mochten we een ram uitzoeken die we graag als vader van de jongen wilden hebben.
Toen ik zelf kinderen had, mochten er weer konijnen komen. Ik vind het erg belangrijk voor de ontwikkeling van kinderen om met dieren op te groeien en ik zelf miste ook huisdieren.

Na enkele jaren ging het kriebelen: wat zou het leuk zijn om weer eens een nestje jonge konijntjes te zien opgroeien! Van het een kwam het ander, en ik werd hoteldebotel verliefd op een klein konijnenras: de kleurdwerg met Hollandertekening.
In mijn kinderjaren heb ik een Hollanderkonijn gehad, en deze mini-versie stal mijn hart direct!

In 2011 ben ik mijn fokkerij begonnen met een paar diertjes. Dit werden er al snel meer en op dit moment heb ik ongeveer 25 konijnen.

Het is bij elk nestje weer een verrassing wat voor jongen er worden geboren. Maar heel zelden wordt een jong geboren dat helemaal voldoet aan alle eisen voor een show. Vaak worden er grappig getekende diertjes geboren, die altijd hun weg wel weer vinden naar mensen die een konijntje zoeken als huisdier.

In mijn drukke leven zijn mijn konijnen een rustpunt. Het is heerlijk om ’s avonds de dieren te voeren, en ze vervolgens allemaal tevreden te horen knabbelen.

Het verenigingsleven, waar je bij betrokken raakt als fokker, is wat minder mijn ding. Ook ligt de nadruk bij mij niet op het winnen van een show, maar het is altijd leuk om te horen dat ik met het fokken op de goede weg zit. Hoewel de meeste ‘collega’s’ erg aardig en behulpzaam zijn, en mij het gevoel geven erbij te horen, is het over het algemeen toch een (oudere) mannenwereld, waarbij er wat anders en gemakkelijker over dieren wordt gedacht als dat ik dat doe.  Aan de andere kant zijn er ook mensen die bij mijn manier van het houden van dieren hun vraagtekens zetten.

Het is een kunst om de gulden middenweg te vinden, waarbij ik vind dat ik verantwoord omga met de konijnen. Voor mij ligt de nadruk vooral op het verbeteren van het ras, zonder daarbij inteelt te gebruiken. Soms betekent dit dat ik lange ritten moet maken naar Duitsland om nieuwe dieren te kopen. Hoewel mijn man mijn liefde voor dieren niet deelt, houdt hij gelukkig wel erg van autorijden. Een win-win situatie!

Annette Vrieswijk-Meints

www.dwergplaneet.nl

Op de vierde verjaardag van mijn blog opperde ik om een nieuwe rubriek te beginnen op ‘de Waarde van de dag’.
Inmiddels hebben zich een aantal lezers aangemeld die ‘Lezer van de maand’ willen zijn.
In deze nieuwe serie stelt één van de lezers zich voor en krijgt de gelegenheid om iets te vertellen over zijn of haar leven.
Dat kan een hobby zijn, maar ook een interessant levensverhaal, of een onderwerp dat deze lezer een warm hart toedraagt.
Om te voorkomen dat een blog heel lang wordt (meer dan 500 woorden) krijgt de lezer van de maand de mogelijkheid om van alle informatie die zij/hij wil delen een PDF te maken, waarnaar we in het blog een link aanleggen.

Iedere ‘Lezer van de maand’ beantwoordt eerst een aantal standaard vragen, zodat we even weten met wie we van doen hebben.
– Hoe kennen wij elkaar?
– Waar en wanneer ben je geboren? (met andere woorden Waor ko’j vot?)
– Verliefd? Verloofd? Getrouwd? Kinderen?
– In welke levensfase zit je nu, hoe vul je je dagen?
– Wat wil je graag met de lezers delen?
Dick de Jong bijt morgen het spits af.
Vandaag gebruik ik dit blog om het spreekwoord ‘het spits afbijten’ toe te lichten.

Heel vaak wordt gezegd: het is toch DE spits?
Hieronder wordt uitgelegd waarom het HET spits is.

De uitdrukking ‘het spits afbijten’ bestaat al honderden jaren en heeft niets te maken met ‘de spits’ in bijvoorbeeld voetbal of met de spits van een toren.
De zegswijze heeft te maken met de manier waarop er vroeger oorlog werd gevoerd.

In de riddertijd was het bij gevechten gebruikelijk dat er twee gewapende groepen mensen tegenover elkaar stonden.
De lans was één van de wapens die bij deze gevechten veel gebruikt werden.
De punt van een dergelijke lans werd vroeger ‘het spits’ genoemd.

Wanneer je als strijder voor in de groep liep, was het zeker dat je de eerste klappen ging vangen.
Deze mensen werden dan ook als zeer moedig beschouwd.
Daar kwam nog bij dat deze strijders ervoor zorgden dat de wapens van de tegenstanders die vooraan stonden als eerste beschadigd raakten, waardoor het voor de mensen daarachter gemakkelijker werd om de vijand te belagen.

De strijders die voorop gingen in dergelijke gevechten waren de strijders die ‘het spits afbeten’.
Ze beten natuurlijk niet letterlijk in ‘het spits’ van de lansen, maar waren dus wel degenen die de eerste stoten van deze lansen op moesten vangen.
Tegenwoordig bestaat ‘het spits’ alleen nog maar in uitdrukkingen, waarvan ‘het spits afbijten’ eigenlijk de enige is die nog regelmatig gebruikt wordt.
Bij andere toepassingen van dit woord wordt altijd voor ‘de spits’ gekozen.
(bron: website ‘IsGeschiedenis’)

Iemand die het spits afbijt is dus een dappere strijder.
Dick…..morgen is deze pagina voor jou!