Categorie: Muziek Pagina 20 van 39

15 september: De Christelijke Caravan Club

Door Ada

Op 15 september 2017

Deze week was het herfst in Nederland. Storm en regen.
Deze week had de Christelijke Caravan Club (website zie >>>) hun najaarskamp op Witterzomer, een camping tussen Assen en Bovensmilde.
Gisteravond zongen Gerard en ik daar op uitnodiging van Wim Cazemier. De provincie Drenthe was aan de beurt om het najaarskamp te organiseren. 100 caravans van de CCC zouden meedoen dit keer.
Wij hadden verwacht dat er al heel wat kampeerders de moed hadden opgegeven, maar niets was minder waar.
“Ja, het programma giet gewoon deur” vertelde Wim ons. Er waren op meerdere dagen afstanden van 40 kilometer gefietst, musea bezocht en onderling had men het ook erg gezellig.

Om 20.00 uur begon het. Na de huishoudelijke mededelingen (van wie heb ik een regenpak geleend? Er werd een broek omhoog gehouden en even verderop een jas)
zongen we gisteren voor en met een hele zaal vol goedgemutste kampeerders, afkomstig uit bijna alle provincies van Nederland.
Van te voren spraken we af dat het publiek ‘het koor’ zou zijn.
Op een liedblad had ik teksten van liederen gezet, dus er kon heel veel meegezongen worden. Er werden zelfs liederen meegezongen die niet op het lied blad stonden. Er was ons gevraagd of we voor de pauze christelijke liederen wilden zingen en na de pauze vrolijk repertoire. Wat natuurlijk niet impliceert dat christelijk niet vrolijk is…..

We hadden een geweldig koor gisteravond. Sommige liederen werden meerstemmig meegezongen; er zaten nogal wat mannenkoor-leden in de zaal!
We zongen natuurlijk ook een paar Drentse liedjes en ik vertelde het verhaal van de glimmende oogjes van dhr. B bij het lied “Meelij, Jet, heb meelij, Jet’ (zie ‘Glimmende oogjes >>> )
Kostelijk wat het zingen van zo’n lied dan teweegbrengt. “Dat zong mijn schoonvader vroeger altijd” riep iemand jolig vanuit de zaal.

de klok van Arnemuiden, die ook de getijden aangeeft.

Een van de laatste liederen was de meezinger “Als de klok van Arnemuiden”. Na het zingen vroeg een mevrouw uit Zeeland het woord. Zij vertelde dat het lied was geschreven in 1924 naar aanleiding van een scheepsramp bij Arnemuiden. Vier schepen vertrokken bij goed weer en werden overvallen door een plotseling opkomende storm. 4 schepen vergingen, slechts één opvarende overleefde de ramp. De overgrootvader van de mevrouw was ook bij de schippers ‘die op zee gebleven waren’.
Het deed haar familie nog steeds verdriet dat het lied was uitgegroeid tot een kroeglied dat door dronken mensen wordt meegezongen. Ze was blij dat ze haar verhaal even mocht vertellen.

We sloten af met het prachtige lied “de mooiste meid van Slien” van Harm en Roelof.
We hopen dat de kampeerders van de CCC ondanks het slechte weer toch een goede indruk van onze mooie provincie hebben gekregen!

Reageren

8 september: Eigenlijk te druk…..

Door Ada

Op 8 september 2017

In Muziek

Deze week stonden er een paar leuke dingen in mijn agenda.
Dinsdagavond hadden we de nulde les (zie >>>) van de Franse les en donderdagavond ging ik met tien andere cantorij-leden op bezoek bij Roelie, die deze zomer verhuisde van Roden naar Assen. Verder was ons huis gevuld met Frea en Jon en af en toe langswaaiende en lawaaiende kinderen.
Nu de dagen zo vol zijn met de zorg rondom mijn moeder zou ik het liefst ’s avonds op de bank zitten met een haakwerkje, dus ik heb overwogen om de leuke dingen af te zeggen.

Maar ik heb het niet gedaan. De nulde Franse les was weer beregezellig; geen woord Frans hebben we gesproken. We vertelden elkaar over onze vakantie-belevenissen, maar ook ziektes en operaties kwamen ter sprake. We zijn tenslotte allemaal (behalve Theo) al ruim over de vijftig. Twee concessies deed ik: de bijeenkomst was niet bij ons maar bij vriendin Bea en het werd niet zo laat als anders.
Gisteravond zaten we aan de zelfgebakken taart bij Roelie.
Beetje onwennig. Donderdagavond, cantorijavond; maar vanaf nu niet meer. Een paar leden waren overgestapt naar de Cantorij Roden en vertelden hoe gezellig het daar was.
Na de koffie gingen we samen zingen; het was immers een bijeenkomst van de cantorij.

Mijn gitaar en mijn zangmappen had ik meegenomen; we zongen hééél andere muziek dan tijdens de cantorijrepetities. ‘Surabaja’ van Anneke Gröhnloo, ‘Edelweiss’ uit de Sound of Music, ‘Vaya Con Dios’ van Les Paul and Mary Ford, dat soort werk.
Ik zat op de bank naast Jantje (85). Die had me tijdens de koffie toevertrouwd dat ze Vicky Leandros zo mooi vond. Op speciaal verzoek zongen we dus ook ‘Ich hab die liebe gesehen…’ van deze zangeres. Jantje kon het woordelijk meezingen, wat ze dan ook vol overtuiging deed.

Op mijn verzoek zongen we ‘Middellandse Zee’ van Anita Berry.
Daar zit een mooie tegenstem bij, maar Gerard vindt het zo’n afschuwelijk lied, die wil dat nooit met mij zingen. Gisteravond zong iedereen mee.
Ook meezingen? Klik hier >>>

Eigenlijk was het allemaal veel te druk.
Maar ik had het niet willen missen!

Reageren

29 augustus: Wa-ha-ha-ha-chet au-hauf!

Door Ada

Op 29 augustus 2017

In Alledag, Muziek

In deze periode trek ik veel op met Wim Opgelder.
Daar weet Wim zelf niks van, die is waarschijnlijk lekker vakantie aan het vieren.
Hij heeft een oefen-cd ingezongen voor het projectkoor waar Gerard en ik ons voor hebben opgegeven. (zie 10 juli >>>). De alt-bestanden heb ik op mijn telefoon gezet en die beluister ik op momenten dat het even uitkomt.

Op de fiets naar Groningen, tijdens het stofzuigen/soppen/koken, tijdens de yogaoefeningen vroeg in de morgen, ja soms zelfs tijdens het douchen; Wim is alom vertegenwoordigd. Inmiddels heb ik het al zo vaak gehoord dat ik hele stukken mee kan zingen en heel af en toe zoek ik het stuk op op YouTube en probeer ik als alt mee te doen. Dan blijkt steeds weer dat ik nog goed moet oefenen.

Gerard en ik verheugen ons op de repetites, die beginnen eind september. Dan heeft iedereen de hele zomer de tijd gehad om het stuk in te studeren, dan zing je als koor zo een eind weg. Dan ben ik eigenlijk ook wel benieuwd naar onze uitspraak van het Duits. Cantrix Erica was altijd erg gespitst op ‘een mooie dunne L en een zachte CH’. Wim laat op de oefen bestanden een licht Nederlands getint Duits horen… maar dat is hem vergeven. Het is een heidens karwei om zo’n oefen cd helemaal in te zingen en ik heb er ontzettend veel baat bij dat ik het op deze manier kan instuderen.

Afgelopen zaterdag tijdens het klussen bij Carlijn zong Harriët ineens “Wa-ha-ha-ha-ha-chet auf….”.
Had ze van mij; dat schijn ik soms te zingen of te fluiten.
Vervolgens zit het dan weer de hele dag in mijn hoofd.
Blijf je in ieder geval wakker: “Wachet auf, wachet auf, wachet auf!”

Reageren

1 augustus: Six 2 Four

Door Ada

Op 1 augustus 2017

In Muziek

Op de website van onze PKN gemeente heb ik begin deze maand een verslag gezet van het tuinconcert in de tuin van Mathilde & Ben in Foxwolde op zondag 9 juli. (klik op deze link >>>> voor het verslag).

Het was een heel mooi concert, we hebben er allemaal van genoten, maar ik genoot het meest van mijn eigen dochter. Dat zet ik natuurlijk niet op de PKN-site, maar dit is mijn eigen website, dus hier mag ik ongegeneerd aandacht besteden aan de talenten van mijn kinderen.

Marijke, Harriët, Hilde & Erik

Harriët werkte, samen met Hilde, Marijke en Erik, mee aan dat tuinconcert met het saxofoonkwartet Six 2 Four, waarvan zij de muzikaal leider is. We hebben ze natuurlijk al vaker horen spelen, maar dat was al weer even geleden.
Het was fijn om te horen dat ze in de loop van de jaren helemaal op elkaar zijn ingespeeld.
Jongste dochter Carlijn was die ochtend ook aanwezig, zij maakte opnames met haar telefoon.

Hieronder een video van Six 2 Four.
Het is opgenomen na het concert, toen ze ‘voor de lol’ nog stonden te musiceren met z’n vieren. Op die opname praten er wat omstanders doorheen, maar dat was ook een informeel gebeuren.
Six 2 Four deel 2 MOV_3168

Let eens op hoe ze op elkaar letten; en hoeveel plezier ze uitstralen!
Zoek je nog een eens leuk bandje voor je feestje?
Reageer dan via dit blog, dan breng ik je in contact met Harriët.
Ik weet waar ze woont……..!

Reageren

24 juli: Een tuintje in mijn hart

Door Ada

Op 24 juli 2017

In Kerk & gemeente, Muziek

Mensen die mij kennen weten dat ik niet van de muziek van Jan Smit houd; toch staat nu zomaar de titel van één van zijn liedjes boven dit blog.
Gistermorgen noemde de voorganger dit lied in zijn overdenking. We lazen de gelijkenis over het graan en het onkruid (lezen? zie Mattheus 13: 24-30 >>> in de Basisbijbel.).
De dominee vond de vergelijking van Jan heel mooi: in het tuintje van ons hart wordt ook zaad en onkruid gezaaid, er komen niet alleen maar goede dingen in ons hart terecht. Het is aan ons wat we er mee doen. Het advies is: laat het samen opgroeien, wees kritisch op wat er in je hart leeft en vooral: oordeel niet te hard over je hartetuin. Of over die van je buurman. Reageer met mildheid en mededogen.

Wat een mooi beeld werd hier geschetst! De link met Jan Smith is de dominee vergeven: de boodschap kwam goed binnen op deze manier.

De liederen in de viering van gistermorgen waren erg mooi en met zorg bij het thema gekozen. Het waren bijna allemaal liederen die we ook met de cantorij hebben gezongen; o man, ik mis het nu al. Bij het lied “Die chaos schiep in mensenland’ was ik met mijn cantorij-achtergrond al aan het meetellen met het voorspel, maar in mijn enthousiasme was ik te voorbarig, ik zette het 1e couplet in terwijl de organist het een keer zou voorspelen.

Het begin en het eind van de viering raakten me. Vlak voor de dienst begon speelde Erwin een heel mooi stuk op het orgel; het was vast iets bekends want mijn buurvrouw humde een stukje mee.
Ook de slotzang vond ik een mooi onderdeel van de viering. We zongen de vertaling van Rikkert Zuiderveld van het lied “Sent forth by God’s blessing” , een volksmelodie uit Wales. Het staat in ons liedboek als nr. 425 met de titel: ‘Vervuld van uw zegen’. Dit zijn de laatste regels:
Om daar in genade uw woorden als zaden
te zaaien tot diep in het donkerste dal,
door liefde gedreven, om wie met ons leven,
uw zegen te brengen die vrucht dragen zal.”

Reageren

21 juli: Hosanna

Door Ada

Op 21 juli 2017

In Geschiedenis, Sweet memories

Wij wonen al sinds 1989 in Roden, maar ‘vroeger’ woonden wij in Smilde. Hoogersmilde om precies te zijn.
Een klein dorpje met ongeveer 1700 zielen en een levendige, ietwat conservatieve kerkgemeenschap. Hervormd waren wij. Voor jongeren in onze gemeente werd van alles georganiseerd. Kinderkoor, Zondagschool (tot 12 jaar) catechesatie, 16-min clubwerk en IKJ. De letters IKJ stonden voor Inter Kerkelijk Jeugdwerk: voor hervormde en gereformeerde jongeren. ( zie 26 mei>>>)

Het was geen vraag of je als jongere aan al deze dingen meedeed. Iedereen deed mee en met elkaar hadden we het gezellig. Op zondagmorgen na de kerkdienst stonden we met z’n allen nog even een sjekkie te roken en af en toe was er een jeugddienst. Met koffiedrinken na afloop van de viering en een nabespreking.

1981, in de tuin bij de familie Boer

In 1981 ontstond naast al dat jeugdwerk nog een nieuwe vorm: jeugdkoor “Hosanna”. Voor jongeren vanaf 15 jaar. Het begon omdat de dominee jarig was en die vroeg of wij met een groepje jongeren (waaronder zijn dochters en een zoon) iets wilden zingen tijdens het koffiedrinken na de dienst.
Het was een doorslaand succes en het groeide uit tot een enthousiast jongerenkoor van 25 leden. Begeleiding: drie gitaren en een tamboerijn. Tweestemmig. Liedjes van Elly en Rikkert, Youth for Christ, the Lighters en af en toe iets van Johannes de Heer. Een dirigent hadden we niet, we waren helemaal op elkaar ingespeeld, het koor begon met zingen als ik ademhaalde en de gitaar iets omhoog deed.

Tosti’s bakken: Sinet in actie

Tosti’s bakken: dikke lol!

In het begin ging mijn vader nog mee als chauffeur, maar in de loop van de jaren kregen meer leden zelf een auto en reden we in colonne naar een kerk in de omgeving.
We werkten mee aan vieringen in Smilde en omstreken, deden mee aan Korenfestivals en hadden met elkaar een fantastische tijd. We waren een hechte groep. Hadden een jaarlijkse ‘uitvoering’ met een zaal vol familie, vrienden en andere belangstellenden. Organiseerden een koffieconcert voor de actie ‘Drempels weg’ en haalden honderden guldens binnen. Bakten tosti’s op de rommelmarkt voor het goede doel. Toen wij trouwden ging Hosanna gewoon door, maar onze verhuizing in 1989 betekende het

1986: het eerste lustrum!

einde van het koor. Na ons vertrek gingen nog meer leden weg uit Hoogersmilde en ging het koor ter ziele.

De kerkelijke omgeving van Roden was heel anders dan wij in Hoogersmilde gewend waren. Het heeft even geduurd voor wij onze draai hier gevonden hadden; ik miste mijn clubjes, mijn vrienden en mijn familie.
Maar na een tijdje zetten Gerard en ik ook hier de schouders weer onder het kerkenwerk en na een aantal jaren voelden we ons meer Rodenaar dan Smildiger.
Met Hosanna hebben we al vier keer een reünie gehad. Het is altijd heerlijk om iedereen weer te spreken en vooral om nog even samen te zingen; sweet memories. De laatste keer dat we elkaar als Hosanna ontmoetten hebben we zelfs nog meegewerkt aan een kerkdienst: de dominee die ons in 1981 formeerde ter gelegenheid van zijn verjaardag vierde in 2005 zijn 25 jarig ambtsjubileum in Hoogersmilde. Meer dan tien jaar geleden……….misschien wordt het weer eens tijd?

Reageren

17 juli: Have a break…..

Door Ada

Op 17 juli 2017

In Muziek, Sweet memories

Maandag. Lijstje met klusjes op het aanrecht want er was veel dat moest na een heerlijk weekend.
De moestuin doet het ontzettend goed, dus de eerste bieten konden worden ingemaakt.
Was, opruimen, stofzuigen: business as usual op maandag.

De hele dag heb ik dan Radio 5 aan staan; na mijn broodje in de zon kon de was al weer van de lijn en worden opgevouwen. Na 13.00 uur zijn er bij de Tineke-show altijd ‘blij-makers’. Mensen mogen dan bellen en een liedje opgeven waar ze blij van worden.
Er belde een meneer die ’the Scottish soldier’ wilde horen van Andy Stewart uit 1961.

Ik ben gestopt met het vouwen van de was en maar even op de bank gaan zitten, want ik hield het niet droog.
Het was een lied dat mijn vader prachtig vond. Hij had het zelf ooit eens opgenomen van een Duits TV-programma, een uitvoering met een doedelzak erbij.
Het staat nog in mijn ‘zangmap’ met alle muziek die ik in de loop van de jaren heb verzameld; als 14-jarige kon ik het zingen en ik begeleidde mezelf daarbij op gitaar. Op verzoek van pa heb ik het regelmatig gezongen.

Maar het lied raakte in de vergetelheid. Als ik door mijn map met teksten blader komt het nog wel eens voorbij, maar sinds mijn vader overleed heb ik het niet meer gezongen.
Het kippenvel waar ik over schreef bij het monument voor de onbekende soldaat in Ottawa (zie blog 8 juli >>>) werd ook veroorzaakt doordat de doedelzakspeler de melodie van ’the Scottish soldier’ speelde.

Klik hier >>> voor een video van dit lied.

Deze muziek raakte vanmiddag alle gevoelige snaren die ik heb.
Mijn waarde van de dag.
Het doorbrak mijn ‘flow’ van alle klusjes die gedaan moesten worden.
Het was alsof mijn vader zei: “Gao ies eem zitten. Luuster ies wat een mooie muziek!”
Het duurde even voordat ik de flow weer te pakken had.
Eerst maar een blog geschreven.

Reageren

12 juli: Aafje Heynis

Door Ada

Op 12 juli 2017

In Muziek

In 2003 luisterde ik in de middag naar een radio-programma.
Er was een item over Aafje Heynis, een naam die ik tot dan toe nog niet gehoord had.
Er werd verteld dat Aafje in de jaren ’50 en ’60 een beroemde alt-zangeres was. Ze was in 2003 al meer dan 15 jaar gestopt met zingen, maar er werd toen nog (ze was toen bijna 80 jaar) een CD uitgebracht met liederen die ooit van haar waren opgenomen. “De mooisten” zei ze daar zelf over, ze had ze zelf uitgezocht. De CD heette “Dank sei dir Herr”.
Op het moment dat ze een nummer draaiden van die CD was ik aan het strijken.
Ze lieten “Erbarme dich” uit de Matthäuspassion horen.
Ik weet nog dat ik het strijkijzer uit zette en bij de radio ging zitten om te luisteren.
Zo’n mooie alt had ik nog nooit gehoord.
De volgende week had ik de CD in huis; wat heb ik die al veel beluisterd.

Vandaag deel ik met mijn lezers een muziekbestand met het nummer Che faro senza Euridice uit de opera Orpheus & Eurydice van Glück.
Erg bekend; InBetween, het koor waar Gerard bij zingt heeft het ook op haar repertoire staan. Maar voor mij is dit de mooiste uitvoering. Klik hier >>> voor haar uitvoering.

Er verscheen al eerder een blog over een lied van deze CD lied met de titel ‘Bist Du bei mir’ , zie >>>)
Meer weten over Aafje? Zie >>>

Reageren

10 juli: Zing maar even mee…..

Door Ada

Op 10 juli 2017

In Muziek

Gerard en ik doen voor het eerst samen mee aan een koor-project.
We werden uitgenodigd door Klaas, die wij kennen van onze PKN-gemeente; hij zingt al bijna dertig jaar als bas bij gemengd koor Woudklank in Roden. Hun dirigent, Wim Opgelder, (zie >>> voor zijn website) vroeg mensen voor een projectkoor; op 19 november wordt het stuk ‘Wachet auf ruft uns die Stimme’ van Johann Christoph Friedrich Bach (zoon van) uitgevoerd.
Nu onze cantorij is opgeheven had ik daar wel oren naar en ook Gerard wilde zich wel eens wagen aan een klassiek stuk. Gisteravond was de eerste bijeenkomst in Zuidlaren, Klaas haalde ons van huis op.

Zo’n eerste repetitie is altijd spannend: hoeveel mensen hebben zich opgegeven? Zijn er meer mensen uit Roden? Zijn er zangers bij waar ik al eerder mee heb gezongen? Er waren 43 zangers, waarvan 12 uit Roden, waaronder 4 ‘bekenden’. Maar uit Zuidlaren kwam ook nog iemand aanfietsen die ik ken: Wilma, de vrouw van collega Rien. Wat een aangename verrassing! We hadden het gelijk al erg naar onze zin met z’n tweeën. We zitten naast elkaar op de tweede altenrij als ‘sluitstuk’ op de linkerflank.

We hebben even aan het stuk ‘geproefd’. Kleine stukjes werden vierstemmig ingestudeerd en doorgezongen. Het lastigste was gisteravond een regel van de sopranen, die door alle partijen herhaald wordt. “Zing allemaal maar even met de sopranen mee!”
Even? Ik had het hele stuk nog nooit gezien! (op de afbeelding hiernaast is het de regel waar de meeste noten in staan.)
Tot mijn verbazing zongen de anderen het allemaal heel behoorlijk mee; ik verdenk ze er van dat ze thuis stiekem geoefend hebben. Toen ik later aan Gerard vroeg hoe het hem was afgestoken zei hij dat hij bij die regel vooral goed gelúisterd had……

Het belooft een fijn project te worden, ik verheug me op het vervolg; vanaf eind september hebben we nog 6 repetities om het allemaal mooi onder elkaar te krijgen. Gisteravond kregen we allemaal de volledige partituur en een oefen cd. Door maestro Wim hoogstpersoonlijk ingezongen. Huiswerk voor de zomer!
Wij hebben tijd zat om te oefenen : wij hebben onze vakantie al gehad……

Reageren

6 juli: Louis Armstrong met een ‘eng kind’.

Door Ada

Op 6 juli 2017

In Muziek, Sweet memories

“Zijn jullie al weer geland?” vroeg mij gistermorgen iemand op het werk.
Ja man. Dit is al weer de tweede week dat ik aan het werk ben en Canada schuift steeds een beetje verder terug in de tijd. De verhalen daarover heb ik al geschreven toen we nog op reis waren, daardoor komen de beelden af en toe nog even voor de bril.
Gisteren ontdekte ik dat ik vorige week nog niet helemaal bij de les was na de vliegreis: ik had een behoorlijke fout had gemaakt op mijn werk. Twee data had ik door elkaar gehaald waardoor ik een auto had gereserveerd op dinsdag, terwijl mijn manager op maandag naar Zuidlaren en Winschoten wilde.

Dan slaan de vlammen je uit, maak je je excuses en hoop je maar dat het daar bij blijft qua fouten…..
Maar niet te lang bij stil blijven staan, je kunt het toch niet terugdraaien.
Gisteren was ik lekker op de fiets naar Groningen en het was zo’n dag dat je ’s middags de deur van het fietsenhok opendoet en dat de warme lucht in je gezicht stroomt.
Van de wind af naar huis, mooie muziek op de oortjes, geurende bloemen in de bermen, graan op de akkers: genieten.

Op mijn MP3-speler kwam een klein liedje van Louis Armstrong voorbij: Onkel Satchmo’s lullaby. Een liedje dat ik vroeger bij het slapengaan wel eens voor mijn dochters zong.
Goede herinneringen. Voor mij, maar ook voor hen. Muziek doet iets met het menselijk brein.

Toen Harriët nog thuis woonde was ze wonderlijk snel thuis op het internet; zij kon al muziek opzoeken en downloaden voordat ik dat onder de knie kreeg.
Ik vroeg haar of ze eens wilde zoeken naar dat Onkel Satchmo-liedje. Daar had ik zelf geen geluidsopname van, dat zat nog in mijn hoofd van de Duitse televisie van vroeger.
Op een gegeven moment kwam ze beneden.
“Ik heb het wel gevonden, maar er zit een eng kind bij!”
Ja, dat klopte wel, Armstrong zong dat indertijd met een Duits kindje, ze zongen afwisselend Engels en Duits.
“Die Sonne geht schlafen, der Tag ist vorbei, when Onkel Satchmo sings his lullaby…”

Hierbij een link naar een video >>> van dit heerlijke slaapliedje.
Met het ‘enge kind’…….

Reageren