De waarde van de dag

Wij waren niet in Roden op Koningsdag, maar in Westerbork verkopen ze gelukkig ook Jumbollen, dus wij vierden die dag in Casa Grada.
Harriët kwam op doorreis naar haar zussen in Groningen een nachtje slapen en zat ’s morgens met ons aan de koffie met oranje soezen.
We keken naar de Koninklijke familie in Maastricht; ondertussen appten we met de rest van ons gezin. De vlag is ieder jaar wel even een dingetje; in voorgaande jaren kreeg ik foto’s van getekende vlaggen of prikkertjes  (lees hierbij Vlag,  maar niet zoals het hoort te zijn), maar dit jaar kregen we foto’s van Jon die een echte vlag ophing. Ze hadden alleen nog geen echte vlaggenstok, dus ze gebruikten de gordijnhaakstok. Wij hadden eigenlijk ook geen originele Oranjebitter, maar er stond nog een speciaal ‘bittertje’: we lieten ons de schout van Westerbork goed smaken.

We waren benieuwd hoe het er op Koningsdag in Westerbork aan toe gaat, dus ’s middags stapten we op de fiets.
Vooropgesteld: wij zijn Roden gewend, waar het voor de pandemie groot feest was op Koningsdag. Dit jaar werd er niets georganiseerd in onze woonplaats,  want het Oranjefeestcomité had zichzelf opgeheven.  Men kon geen nieuwe bestuursleden vinden. Maar dit terzijde, het ging over Westerbork.

We waren er al voor 14.00 uur, maar toen was er nog niet veel te beleven.  We kochten een fiets-wandelkaart van de gemeente MiddenDrente bij de tourist-info en liepen door het dorp.  De oude Stefanuskerk was open, dus daar liepen we eerst naar binnen.  We hoorden (van vrijwilligers) en zagen (via een klankbeeld) iets van de geschiedenis van de kerk.  Daarna gingen we op zoek naar de vrijmarkt, maar die was er niet.  Een springkussen,  een eet-en drinktentje,  een ledenwerfactie van de vrijwillige brandweer  en bungeejumpen voor de jeugd, dat was het wel zo’n beetje.

Koningsrit met oude auto’s.

Om drie uur zaten de meeste terrassen vol.  Wij vonden nog een plekje bij een warme bakker voor koffie, thee en een petit four. Ondertussen genoten we van de Koningsrit met klassieke auto’s en luisterden we naar een optreden van mannenkoor ‘de Börkerstroomzangers’, maar niet te lang,  want om 15.30 uur begon de ‘Historische wandeling’.
Een stadswandeling, maar dan in een dorp. En dat was LEUK!
Met een groep van ongeveer 20 mensen gingen we mee met Gerrit.  Er sloot een groepje mannen aan: blauw colbertje, wit overhemd,  gekleurde stropdas en Hugo de Jonge schoenen.  In eerste instantie deden ze me denken aan de mannen van de Vereniging van Volksvermaken in Roden,  maar het bleek het college van B&W van de gemeente Midden Drenthe te zijn. (Weten waarom die er waren? Lees dan dit artikel).   Een inwoner van Westerbork vroeg:  “Giet Albert niet met? O,  dan wordt de wandeling een stuk minder lang…. die wet zoveul van Börk,  die holt haost niet op!”
Maar Gerrit deed het prima; hij nam ons mee naar markante plaatsen in het dorp, liet ons foto’s zien van hoe het er vroeger uitzag en vertelde ondertussen van alles over de geschiedenis. Over de oorlog, de oude melkfabriek en de oude en nieuwe horecagelegenheden. Gerrit werd trouwens regelmatig afgeleid door voorbijgangers. ‘Heeej moi!’

Koningsdag in Westerbork.
Anders dan in Roden, anders dan in Maastricht maar voor ons ook prima.
Een gemoedelijk Drents feest.
Net als de gordijnhaakstok en de schout van Westerbork een prima alternatief.

Lees hier onze belevenissen op Koningsdag in voorgaande jaren.
2015  Tompoucen met een vorkje?
2016  Wortelstamppot & Klaverjassen.
2017  Géén oranje tompoezen?
2018  Koningsdag in Enschede
2019  Koningsdag & wortelstamppot
2020 Willem-Alex-Anders-dag.
2021 Vlag. Maar niet zoals het hoort te zijn.

Mijn Historisch Stickeralbum is vol.
Met plaatje 86 dat ik van Sijcolien kreeg (die op mysterieuze wijze overal stickers vandaan toverde) plakte ik het laatste plaatje in het boek.
Wat ik het meest bijzondere vind aan dit boek is het hoofdstuk over straatnamen in Roden die genoemd zijn naar oorlogsslachtoffers.
(klik op de afbeelding voor een vergroting).
Wij wonen vlakbij de buurt waar die straten zich bevinden rondom het Bevrijdingsplantsoen, dus de Oudgenoegstraat en de Dreesdestraat liggen op loopafstand.
De namen staan staan op het oorlogsmonument waar ieder jaar op deze dag, Nationale Dodenherdenking’, een krans wordt gelegd en de Last Post wordt geblazen na een plechtigheid in de Winsinghof.

De namen werden soms allemaal voorgelezen en soms was er een nabestaande van één van de slachtoffers die iets vertelde over het leven van hun familielid en over de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog voor hun leven.
In het stickerboek staan 12 afbeeldingen van slachtoffers.
Je kijkt recht in de ogen van Markus Oudgenoeg en Betje Dreesde-Wijnberg.

Die oorlog is nu 80 jaar geleden.
Wat het anders maakt dit jaar zijn de gezichten bij de namen én de agressieve oorlog die Rusland voert tegen Oekraïne.
Zo kwetsbaar zijn we.

Vanmiddag hoorde ik op Radio 5 Bert Kranenbarg aandacht vragen voor de website van het Nationaal Comité 4&5 mei.
Zij hebben een serie verhalen verzameld onder de titel ‘Twee minuten verhalen’.
We hoorden in die uitzending het verhaal van Lies. Steeds als je zo’n verhaaltje hebt gehoord wordt gevraagd om het te delen.
Bert Kranenbarg deed dat en in navolging van hem doe ik dat ook. Hierbij een link naar het verhaal van Lies: onverwachts afscheid.
Van daaruit kun je doorklikken naar de andere verhalen.

Aan het eind van het ‘Twee minuten verhaal’ wordt gezegd:

Discriminatie en racisme en zijn van alle tijden.
We moeten alert blijven.
Hou de verhalen uit de oorlog levend.
Deel dit ‘Twee minuten verhaal’, zodat we niet vergeten hoe kwetsbaar vrijheid is.

In het weekend van 23 april kwam tante Trijn op bezoek met haar twee zonen en hun gezinnen.
Die neven zien we anders alleen maar op familiedagen of een keer toevallig als ik bij tante Trijn ben, dus het was een mini-reünie.
Drie kleinkinderen heeft tante Trijn: 2 kleindochters van 12 en 2 en een kleinzoon van 7.

Wij hadden nog niet eerder kinderen op bezoek gehad in  Westerbork, dus we waren wel benieuwd hoe dat zou gaan met dat water voor de deur,  maar het viel reuze mee.
We zaten wel buiten, maar het tweejarige kleintje werd goed in de gaten gehouden; ze was zelf ook wel beducht voor het water en haar ouders zijn niet van die paniekvogels, dat scheelt ook al.
We hadden een zeer aangename dag met elkaar. Voor na de koffie en de borrel hadden we een barbecue voorbereid.  Thuis hebben we een skottelbraai met een gasfles, maar we wilden dat weekend de barbecue die bij het huis hoort proberen,  dus we kochten houtskool, briketten en aanmaak blokjes.
Gerard was even vergeten dat het opstarten van zo’n ouderwetse barbecue ongeveer een uur duurt…..
Gelukkig is er op het Timmerholt een speeltuin met een o.a. een klimkasteel en een luchtkussen, dus de kinderen vermaakten zich prima tijdens het wachten op het eten. En ze konden ook vissen; hun vaders hadden hun hengels mee en gooiden hun dobbertje even uit. Kleinzoon van 7 had nog nooit gevist en vond het fascinerend.
“Papa!  Ik heb iets….!  O. Zeewier.”
Er werd helaas niets gevangen en hij had net zoveel geduld als zijn vader op die leeftijd, dus de rugbybal van zijn grote nicht was al gauw weer interessanter dan die wiebelende dobber.

Kleindochter van 12 begint al wat te puberen en was vooral geïnteresseerd in de Wi-Ficode; kleindochter  van 2 zorgde er wel voor dat ze de hele dag in het middelpunt van de belangstelling stond. Toen ze met z’n drieën met de bal  buiten speelden kwam ze even met een pruillipje om de deur. “Hé jonges, ik heb au!”
De ‘ jonges’ (een kamer vol volwassenen) reageerden begripvol, maar we hoefden niet op te staan: de au was kennelijk al weer vergeten, de deur ging al weer dicht.
We zagen alleen nog een klein handje: “Nou doei!”

Wat heerlijk om tante Trijn met haar clan de hele dag bij ons te hebben.
Haar te zien genieten van wat haar lief en dierbaar is.
Haar even te zien kroelen met het kleintje: “Oma zien troelegie.”
Dat is best een moeilijk woord als je nog maar 2 bent, maar het werd met een stralend snoetje wel beaamd.  “Ja. Troegelie.”

Vorige week las je zoals gewoonlijk  iedere dag een blog, maar die stonden allemaal al een week klaar: we vierden  een weekje vakantie in Casa Grada*  in Westerbork.
Daar hebben we geen vaste computer. Natuurlijk heb ik dan mijn tablet mee, maar het linken en plaatsen van afbeeldingen handigt mij op dat apparaat niet zo. Je las dus niet de actuele waarde van de dag, maar die van voorgaande dagen.

Maar ook als ik er niet over schrijf hebben mijn dagen waarde. In Westerbork schreef ik een aantal blogs over ons weekje vakantie. Eenmaal thuis maakte ik de verhalen af met links en foto’s, dus de komende dagen lees je tussen de actuele blogs door over o.a. Koningsdag en de Drentse Tulpenfietsroute.

Driekwart jaar mogen we ons nu eigenaar noemen van ons vakantiehuis. Inmiddels weten we de weg in het huis en in Westerbork.  In de ruimtes achter de knieschotten staan kratten met spullen die we dagelijks gebruiken en die we dus niet iedere keer hoeven mee te nemen uit Roden, zoals daar zijn Maggi, gasaansteker, nootmuskaat en vaatwastabletten. En theedoeken.  En talloze andere dingen die op het lijstje ‘Dit-is-al-in-Westerbork’ staan. Waren we in het begin een halve dag bezig om in te pakken voor een paar dagen Westerbork,  tegenwoordig hebben we aan een dik uur genoeg.

…. lammetjes bij de Börkerstroom….

Fietsend en wandelend verkennen we heel langzaam de omgeving van Westerbork. Langzaam,  want als we daar zijn willen we ook handwerken, lezen en  puzzelen. Inmiddels heeft Gerard lampjes bij het trapje naar het terras aan het meer neergezet. Bijna iedere avond gingen we om 23.00 uur bij het water  zitten. Jas aan,  sjaal om, sterren kijken.  Als we niet praten is het dan helemaal stil; steeds weer een sensatie. Dat komt natuurlijk ook omdat het geen hoogseizoen is en het park niet vol zit; in de zomer hoor je veel meer pratende en lachende mensen. De vorige eigenaren hadden nog wat spullen laten staan achter de schotten.  Zo vonden wij een aantal fakkels, waarvan we er op een avond twee uitprobeerden.  Ze brandden als een fakkel ;).
De rest bewaren we voor een avond waarop we er met ons voltallige gezin van kunnen genieten.

En verder…. hebben we vooral genoten van de vrije tijd.
We kregen nog wat bezoek van familie die ons huis nog niet hadden gezien, we zagen de bomen en struiken langzaam groen worden, we bewonderden de lammetjes in het weiland achter ons aan de Börkerstroom en we sloegen het drukke gedoe van mussen, koolmezen en merels gade.
Lente in Drenthe.

* Meer weten? Zie info.

Inmiddels heb ik meer dan de helft van het beugeltraject gehad.
Zo’n ding zorgt ervoor dat je je meer bewust wordt van wat je eet en wanneer.
De plastic bitjes gaan uit bij de maaltijden en als ik een feestje heb doe ik hem gewoon een avond niet in.
Maar voor de rest heb ik vrij consequent die beugeltjes om mijn gebit zitten.

Als er tussendoor iets wordt aangeboden, wat regelmatig gebeurt, sta ik voor een dilemma: haal ik mijn beugel er hiervoor nu uit of niet?
Is het antwoord ‘ja’, dan loop ik even naar een toilet, want ik haal de bitjes er niet uit in gezelschap.
Mensen schrikken daar namelijk van.
“Jeetje! Heb je een kunstgebit?”
Nee.
En wanneer haal ik hem er dan uit? Voor hazelnootschuimgebak en bitterballen.
Maar meestal is het antwoord ‘nee’; chocola, koek, snoep, ik lust het allemaal wel, maar ik kan er ook gemakkelijk afblijven.

In het begin dacht ik dat ik veel zou afvallen, maar dat was niet het geval.
Na drie maanden was ik één kilo lichter.
Vorige week moest ik voor een controle bij de huisarts zijn, die constateerde dat er inmiddels twee kilo af was.
“Dat lijkt misschien niet veel, maar die twee kilo doen echt al iets met je bloeddruk en je algehele lichamelijke conditie” zei ze.
Dat bleek ook het geval.
De bloeddruk was significant lager dan een half jaar geleden en ook het suikergehalte was wat naar beneden gegaan.
Mooi ja; fijne bijvangst!

Voor Pasen had ik op mijn werk wel een moeilijk dilemma.
Een collega had een broodtrommel vol grote suikerharten bij de koffiemachine neergezet.
Met van die tekstjes erop.
GROTE suikerharten.
“Haal ik hem er hiervoor uit?”
Alles in mij zei  ‘JAAAH!’, maar ik dacht “Nee, dat moet ik niet doen”.
Maar steeds als ik daarlangs liep riepen die grote suikerharten: “Wij zijn GROTE suikerharten!”
De beugel heb ik er niet uit gehaald, maar ik heb er twee mee naar huis genomen.
En ’s avonds na het eten heb ik de beugel niet gelijk weer ingedaan.
Want ze riepen alweer…….

Gistermiddag had ik een afspraak bij de tandarts; 1 april was alweer een maand geleden.
Setje 18 zit er nu opgeklikt, setje 19 kreeg ik mee voor over twee weken.
Nog 22 weken te gaan.

Benieuwd naar het hele orthodontietraject?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen.

We kennen allemaal  de uitdrukking ‘op eieren lopen’.
Wij liepen er vorige week vrijdag tijdens de FysiYoLates les bij Trijntje  niet óp maar mee.
We kregen een houten lepel waar een ei op lag.  Met dat ei balancerend op die lepel noesten we naar de overkant lopen.
“Als het er af valt” zei Trijntje “dan moet je het eerst weer in elkaar zetten voordat je verder loopt.”
Huh? Een ei in elkaar zetten?

Even later werd duidelijk wat ze bedoelde.  Als er een ei op de grond viel dan brak het in tweeën en kwam er een stoffen spiegelei tevoorschijn. En daar ging veel tijd mee verloren,  want als je dat stofje er weer in propte moest het wel op een bepaalde manier, want anders sloot het ei niet goed.

parcours

Wij vonden dat lopen met dat ei al een hele prestatie, maar Trijntje had nog allemaal hindernissen bedacht waarmee ze het parcours opleukte. Opstapje, twee opstapjes, wiebelkussens, evenwichtsbalkje…… en steeds wandelden we daar met een ei op een lepel overheen. Concentratie, balans, evenwicht: het werd allemaal even flink op de proef gesteld.

kussentje met rond plankje

Het tweede onderdeel was zo mogelijk nog lastiger: we gingen kuikentjes redden. Daarvoor kreeg je een kussentje met een rond plankje er op; de kussenkant moest op je hoofd en zo liep je naar de zielige kuikens. Eéntje zette je dan op dat plankje op je hoofd en dan liep je terug.
Dat klinkt eenvoudig maar dat was het niet. Je moet dan heel erg rechtop lopen.  Schouders naar achteren, hoofd recht op je romp.  Daar moet ik echt mijn best voor doen; ik loop van nature een beetje voorover en heb mijn schouders vaak in de ‘ik-zit-voor-mijn-computerscherm’ -stand.
Confronterend. Om goed rechtop te lopen moet ik moeite doen.
Gewoon rechtop staan met mijn achterhoofd tegen de muur aan voelt voor mij onnatuurlijk.
Werk aan de winkel dus.  ‘Hoog Aaltje, kijk omhoog Aaltje….  ‘

zielige kuikentjes

Terug naar de kuikentjes.  Een dame in ons groepje (die altijd keurig rechtop loopt) zei tijdens  de estafette : “Ik hoop wel dat wij straks de meeste kuikentjes hebben.  Ik kan heel slecht tegen mijn verlies….!”
Gelukkig hadden ‘wij’ 1 kuikentje meer dan ‘zij’.
Heerlijk. Allemaal ruimschoots volwassen,  maar we stonden als kleuters te geiten bij de eierloop  en we willen nog steeds alles winnen.

De eieren en kuikens was allemaal vorige week vrijdag.
Vanmiddag deden we oefeningen met kleine jongleerballen zittend op de grote balansbal; later gingen we met die kleine ballen naar elkaar gooien.
Eerst met z’n tweeën, later in een kring. Grote pret!

Dat ik na vier jaar nog niet  ben afgehaakt bij deze sport zegt iets over hoe leuk ik dit vind. Trijntje biedt ons iedere week iets anders aan, daarmee krijgen we heel verschillende oefeningen, waarbij soms de nadruk ligt op de rug of de buik,  soms op de benen of de schouders, maar soms is er ook aandacht voor oog-handcombinate,  algehele balans of leren we iets over valtechnieken.

Meer lezen over de avonturen bij Trijntje?
Hierbij een link naar het vorige blog over FysiYoLates >>>
Onderaan dat blog staat weer een link naar voorgaand verslag.