De waarde van de dag

Gistermiddag moesten we ons weer melden in het UMCG: Gerard kreeg zijn tweede prik.
Het was al veel minder spannend; geroutineerd liepen we naar de ruimte waar de prik gezet zou worden.
Het was een stuk rustiger dan in maart; we maakten een ontspannen praatje met de ‘surveillant’ die de mensen die geprikt waren een kwartiertje moest observeren.
Het was een gepensioneerde anesthesist, die het eigenlijk wel heel gezellig vond allemaal.

Na de prik lieten we de auto nog even in de parkeergarage staan en maakten ons dagelijkse ommetje in de binnenstad van Groningen.
Altijd mooi.
De zon scheen af en toe en we zochten een paar ‘highlights’ op: het Martinikerkhof, de Grote Markt, de Prinsentuin en de Stadsschouwburg.
Zomaar een zondagmiddag lekker even ‘ien Stad’.
Bij een Italiaanse ijssalon kochten we een schepijsje dat we oplepelden onder toeziend oog van ‘de Olle Grieze’.
Yoghurtijs met passievrucht en een arm met prik twee: de waarde van onze dag.

Als je een beetje bekend bent in Roden, dan weet je waar de foto rechts is genomen.
Het is een beeldje van de buurkinderen Ot en Sien uit de kinderboekenserie van Scheepstra/Jetses; het staat op de Brink in Roden.
Ot en Sien gaan met hun tijd mee…..

Als je een beetje bekend bent in Roden weet je ook dat mijn vaste supermarkt Jumbo gaat uitbreiden en dat ze daarom een poosje in een ander pand zitten om hun eigen gebouw flink te verbouwen. Het afgelopen weekend waren ze dicht, dus op maandag ging ik naar Albert Heijn.
Gewoontegetrouw wilde ik een scanner pakken, maar dat kon alleen als je een bonuskaart had; dan staat Albert bij mij al weer met tien punten achter.
Op woensdag ging de Jumbo weer open op de tijdelijke locatie.

Als je een beetje bekend bent met mijn hang naar structuur, dan begrijp je dat ik niet blij word van een supermarkt waar dingen ineens allemaal ergens anders staan.
Daarom had ik een strategie bedacht: op donderdagmorgen ging ik boodschappen doen met maar 8 dingen op mijn lijstje, dan kon ik op mijn gemak de nieuwe winkel verkennen en mij alvast voorbereiden op een nieuwe winkelvolgorde.
Jumbo heeft kennelijk meer klanten zoals ik, want er lagen al plattegrondjes klaar.
Er stonden geen dwingende pijlen meer op de grond die de looproute aangeven, dus ik mocht zelf bepalen waar ik langs liep.

De meeste dingen kon ik vinden, maar ik moest zoeken naar groene pesto.
Onderweg daar naar toe kwam ik Willem tegen: zuchtend, zoekend en turend over zijn bril.
“Als je 60+ bent worden deze dingen alleen maar moeilijker. Waar liggen de wraps nou, weet jij dat?”
Nee, maar ik liep er toevallig langs en wees ze hem aan.
Plusje verdiend bij Willem.
Toen ik de pesto uiteindelijk had gevonden was ik m’n boodschappenkar kwijt…..

Bij de kassa had ik net geen € 25,= gescoord, dus ik verwachtte dat ik het gratis appeltaartje bij die besteding zou missen, maar ik kreeg er toch een.
Lekker ja! Kon ook best in de diepvries volgens ex-buuf bij de kassa.

……aangepast aan de plattegrond…

Vanmorgen ging ik op pad voor de rest van de boodschappen.
Het standaard boodschappenlijstje had ik aangepast aan de volgorde op het plattegrondje.
Het tijdelijke pand is kleiner dan de vorige Jumbo, dus het is krap in de gangpaden.
Zonder dwingende looprichtingpijlen doet ieder wat goed is in zijn ogen: als er een kar aan de linkerkant én aan de rechterkant van het pad staat kan er niemand meer door.
Dus iemand die zoekend naar een artikel bij zijn kar staat, staat al gauw in de weg.
Ook even met iemand bijpraten die je een tijdje niet gezien hebt leidt al snel tot irritatie bij andere winkelaars.
De eigen slagerij is niet mee verhuisd en de eigen bakkerij ook niet; dat leverde veel teleurstelling op, maar ons werd verzekerd dat dit maar voor een half jaar is, in de nieuwe winkel zijn bakker en slager weer present.

Kom Kees, het is maar tijdelijk.
Het personeel doet ontzettend zijn best; ik realiseer me maar al te goed dat het voor hen ook niet meevalt.
Ik ben na een uur weer weg, maar zij zitten de hele dag in het gemopper, het gezoek en steeds dezelfde opmerkingen.
“O, wat is’t ja aans allemaole, wat ja vervelend!”

Ja. Niet zeuren, je doet maar een beetje je best.
Daarom krijg je ook een gratis appeltaartje; het werd wederom in dank aanvaard.
Er lag ook een bekertje slagroom in mijn kar.
Met voorbedachte rade meegenomen.

Hoe kennen wij elkaar?
Er is  niet echt een vast beginpunt aan te wijzen. Onze zoon en de dochter van Ada en Gerard zaten samen in een vriendengroep en zo is het gekomen. Ook hebben wij elkaar toevallig in een zomervakantie ontmoet in de catacomben onder het koor van de Dom in Trier. Wij liepen daar en plotseling zagen we Frea. ‘Hé, wat doe jij hier’. De ontmoeting met de familie Waninge was erg leuk. En natuurlijk zingen Ada en ik samen in de cantorij.

Waar en wanneer ben je geboren?
Op 8 mei 1957 in Oudega, gemeente Smallingerland (Drachten en omgeving). Mijn Friese roots voel ik nog steeds. In 2019 heb ik in Leeuwarden gewerkt en daar heb ik mijn Fries mooi kunnen bijspijkeren. Het horen en spreken van de taal geeft me ook een goed gevoel: de taal die mijn vader en moeder met elkaar en met ons spraken is me erg vertrouwd en dierbaar.

Verliefd? Getrouwd?
Beiden. Al 42 jaar met Tineke. Samen hebben we 3 kinderen en 5 kleinkinderen en één op komst.

In welke levensfase zit je nu? Hoe vul je je dagen?
Met Tineke samen proberen we onze levens inhoud te geven. Zorg en aandacht voor elkaar, onze kinderen en kleinkinderen, mijn schoonmoeder en familie en vrienden. We zingen beiden graag en sinds een paar jaar met veel plezier samen in de cantorij. Helaas is dat door corona tot stilstand gekomen net zoals veel ander activiteiten. Ook trekken we er samen graag op uit met de caravan. Met de zomer in aantocht heb ik daar wel weer zin in.

Mijn hele werkzame leven werk ik in de ICT. De afgelopen 5 jaar heb ik veel gereisd voor opdrachten in het midden van het land maar het thuiswerken maakt reizen gelukkig overbodig. In deze thuiswerkperiode ben ik gestart met een nieuwe opdracht en het valt me op hoe snel je vertrouwd raakt met nieuwe collega’s: nog nooit in levende lijve gezien of gesproken maar toch wel erg vertrouwd met goede gesprekken ook in moeilijke tijden van persoonlijke problemen of overlijden.

Wat wil je graag met de lezers delen?
Ik heb een brede interesse, ik volg de actualiteit, ben actief o.a. in de kerk, ik ga graag op mijn crossfiets een eind fietsen rond Roden. Ook lees ik – als ik er tijd voor heb – graag een boek.  Kortom: het is moeilijk kiezen ‘wat wil ik met jullie delen’.

Maar om toch een punt te pakken: ik las altijd graag romans maar de laatste tijd lees ik steeds vaker non-fictie. Een familiekroniek, een historische roman of een reisboek door de geschiedenis. Door het lezen raak je geïnteresseerd in de levens van anderen, wat waren de drijfveren voor het handelen van deze mensen  en hoe heeft de geschiedenis zich ontwikkeld.
Het leuke daarvan is dat je heel veel op internet kunt vinden. Over de personen, plaatsen en achtergronden. Je kunt het verhaal van de hoofdpersoon uit het boek, de mensen die hij ontmoet en de activiteiten die hij onderneemt in groter verband terugvinden op b.v. Wikipedia. Hoe waren de verhoudingen tussen landen en groepen mensen die je ook in het boek leest. Je kunt gewoon op Google Maps de locaties virtueel bezoeken, je kunt kijken hoe de plaatsen uit het boek er nu uitzien.
Aanraders zijn ‘De stamhouder’ geschreven door Alexander Münninghoff en ‘De ommegang’ van Jan van Aken.

Ook leuk in deze coronatijd: op YouTube kijken naar ‘dingen die niet waar lijken te zijn’. Een mooi voorbeeld is deze video. Verbaast u niet, verwondert u slechts.
Of ga eens virtueel ‘rondwandelen’ door een museum.

Een verrijking van mijn leven zijn de kleinkinderen (klik op de foto voor een vergroting). Opvallend is de verscheidenheid in karakters: de één bedachtzaam in handelen en spreken en de ander rad sprekend, hupsend en spontaan. De jongsten moeten zich nog ontwikkelen maar allen zijn ze me dierbaar.
Een klein voorval wil ik jullie niet onthouden. We hadden een houten tuinbankje gekocht. Die werd in onderdelen geleverd en moest nog in elkaar gezet worden. Het past natuurlijk maar op één manier in elkaar, de gaten voor de schroeven moeten op de goede plek komen, links en rechts moeten goed. Een mooie bouwtekening is meegeleverd. Mijn kleinzoon helpt me. Samen overleggen en proberen. Het past niet. Ik vraag hem ‘wat gaat er fout’? Ik zie hem denken, kijken op het papier en naar het tuinbankje in wording. Ik zie zijn hoofd draaien, zijn romp en zijn hele lijfje draait mee. ‘Het moet andersom’. Het ruimtelijk inzicht is er wel maar de juiste woorden nog niet: ‘het zit in spiegelbeeld in elkaar’. Samen genieten.

Youp van ’t Hek schreef in zijn wekelijkse column iets over de uitvaart van prins Philip zaterdagmiddag.
“Ik ken mensen die er vanmiddag voor gaan zitten. En gezien hun mislukte levens gun ik ze dit verzetje ook wel.”
Youp kent mij niet, maar ik ben ook zo’n mens.

Mijn telefoon zette ik uit, pakte er een haakwerkje bij en ik heb anderhalf uur zitten kijken.
Het eerste stuk was met veel ceremonieel omgeven. Op de maat van de gedragen muziek van het muziekkorps schreed men statig met de kist naar de kapel.
Ondertussen zag ik de mooie beelden van Windsor Castle; wat een plaatje.

Er was geen koor, maar vier solisten zongen prachtige muziek.
Het eerste lied, ‘Eternal Father’ raakte gelijk een gevoelige snaar.
“Even Dick appen* ” dacht ik, maar mijn telefoon stond uit.
De eerste lezing was uit ’the Ecclesiastics’. Huh? Is dat een bijbelboek?
Internet bracht mij bij ‘Prediker’, maar iemand die er meer verstand van heeft mag het zeggen.
Ook de andere liederen die ten gehore werden gebracht werden haast perfect vertolkt.

En toen was daar aan het einde van de dienst ineens één doedelzak.
Die stond onder een ander gewelf. Daar kreeg ik werkelijk het kippenvel van op mijn armen.
Even later werd door een aantal trompetten ‘The Last post’ gespeeld, wat bij ons altijd op 4 mei klinkt tijdens de dodenherdenking.
Het was allemaal heel Brits, heel stijlvol en heel prachtig.

Toen het volkslied werd gezongen kregen we even queen Elizabeth te zien.
Een breekbaar oudje in het zwart; verborgen achter een mondkapje en een hoed.
Helemaal alleen.
Door de Engelse coronaregels mogen huishoudens zich nog steeds niet mengen en dan zit de weduwe/weduwnaar tijdens zo’n plechtigheid alleen.
Dat beeld bij die pompeuze muziek en in mijn hoofd de tekst ‘Gohod save the Queen!’ het contrast kon niet groter zijn.

Bij de nabespreking van de NOS -uitzending vonden de dames het jammer dat ze geen emoties hadden gezien.
Dat we zo weinig hadden gezien van de familieleden.
Dat het zo sober en weinig persoonlijk was.
Allemaal waar; maar hadden ze echt anders verwacht?

Eerlijk gezegd hoef ik niet iedereen zien huilen.
We hebben allemaal de beelden nog op ons netvlies van de gebroken Beatrix op de begrafenis van Claus, wachtend aan de arm van Friso voor ze de grafkelder in mocht.
Op dat moment tv-camera’s, dat moet je mensen niet aan doen.
Toen mijn vader overleed en wij met onze verdrietige moeder de begrafenisplechtigheid bijwoonden, moest ik aan Beatrix en haar zonen denken en prees me gelukkig dat er die verschrikkelijke dag in maart 2008 geen camera’s waren.

Om 17.00 uur was de plechtigheid afgelopen.
“Nu Dick appen.”
Toen ik mijn telefoon aanzette had ik al een appje.
Van Dick 😉

Toen moest ik weer verder met mijn mislukte leven.
Ik ging een hartige taart maken met zalm!

* Waarom moest ik Dick appen? Lees hiervoor het blog ‘Lied gemist’ uit 2017.

Naschrift: maandag 19 april kreeg ik een column toegestuurd uit Trouw, geschreven door Stevo Akkerman.
Daarin staat meer informatie over de schriftlezing.
Hiernaast een afbeelding van dat verhaal, klik op de foto voor een vergroting, dan kun je het lezen.