De waarde van de dag

Op vrijdagmiddag 14 juni meldden we ons bij de balie van het Museum Collectie Brands.
Doel: de tentoonstelling ‘Een koninklijk leven’.
Maar we wilden ook graag een rondleiding door het museum.
De ‘gids van dienst’ stond er bij toen we kaartjes kochten en zei wat belangrijk-doenerig dat hij nog niet wist of hij er wel aan toe kwam om ons rond te leiden, hij zou eens kijken of er nog tijd over was.

Toen hij zijn thee op had kwam hij ons toch ophalen. Maar toen hadden wij het er nog niet aan toe: wij zaten inmiddels al met kop en oren tussen de oranje parafernalia en vergaapten ons aan de afbeelding van de rouwstoet van koning Willem III. Schoonzusje Annette had zich ondertussen al geheel in stijl laten vereeuwigen op een troon met een kroon op en een scepter in haar hand.
Verder wilden we wel graag de video zien die bij de tentoonstelling hoorde, maar ondanks het predikaat ‘Roelof weet alles’ kreeg onze gids het ding niet aan de praat.
Maakte ook niet uit, er was verder genoeg te zien op koninklijk gebied.
Dopen, verloven, trouwen en rouwen: bij al die officiële gelegenheden worden er bergen foto’s gemaakt, boeken en tijdschriften uitgegeven en herdenkingsuitgaven gemaakt. Denk daarbij aan borden, kopjes, lepeltjes tegeltjes, blikjes en glazen.
Uit de collectie van aartsverzamelaar Jans Brands*  was een keuze gemaakt voor de tentoonstelling, aangevuld met met bruiklenen van de Jan Menze van Diepen Stichting uit Slochteren, de gemeente Coevorden en Museum Vosbergen uit Eelde.
Mooi hoor.
Wat ook hielp dat we allemaal de televisieserie ‘Het verhaal van Nederland-Oranje Nassau’ hadden gezien, dan weet je nog meer achtergronden.

Na de koninklijke sferen nam Roelof ons mee naar het gedeelte van het huis waar Jans Brands had gewoond.
Hij had Jans Brands nog gekend en was ook betrokken bij de oprichting van het museum.
Hij vertelde over de laatste jaren dat Jans daar nog woonde en hoe men begon met het inrichten van het museum toen Jans nog in leven was. Hoeveel ze hadden moeten opruimen en welke keuzes ze hadden moeten maken.
“Hij was toen zölfs nog ies kwaod op mij” vertelde onze rondleider. “Ie hebt mij dat blikkie varf uut Canada weggooid!”
Links zie je een afbeelding van de kamer toen Jans er nog woonde.
Een heel blog kan ik wijden aan wat we hebben gezien, maar je krijgt een goed beeld van de collectie van Jans als je het videofragment bekijkt van een opname die SBS6 in 1996 maakte van Jans: hierbij een link naar dat programma.

Op de website van het museum vind je in het menu een tabblad Jans Brands: onderaan die pagina kun je doorklikken naar video’s waarop Jans je bijpraat over zijn verzameling op allerlei gebied.

* Vorig jaar schreef ik een blog over ons bezoek aan dit museum onder de titel ‘Alles’.

Soms organiseer je iets met een groepje en dan bevalt dat zo goed, dat je met dat groepje nog wel eens op pad wilt.
Zo ging ik ook dit jaar weer een dag op pad met mijn Royalty Gezusters.
Het Paleis op Dam hebben we met z’n vieren al bezocht en Paleis het Loo ook.
“Wat zullen we dit jaar gaan doen?”
Onze omgeving suggereerde om op Koningsdag naar Emmen te gaan, maar dat was geen optie.
“Veul te lang staon en dan zie’j nog niks” was een goede reden om dat niet te doen.

Maar tante Trijn had wel een ander voorstel.
In het Museum Collectie Brands in Nieuw Dordrecht konden we de tentoonstelling ‘Een koninklijk leven’ gaan bekijken die was ingericht ter gelegenheid van het koninklijk bezoek aan Emmen dit jaar.
“En wat doen we dan de rest van de dag?”
Tante Trijn had het allemaal al bedacht.
“Jullie komen met z’n drieën bij mij in Klazienaveen koffiedrinken, ik zorg voor wat lekkers.
Dan gaan we lunchen in de Witte Olifant en daarna rijden we een stukje door mijn woonomgeving in Zuid Oost-Drenthe.
Vervolgens rijden we naar Nieuw Dordrecht, bezoeken het museum en we sluiten de dag af met een etentje in bij  Van der Valk Emmen.”
Het voorstel werd unaniem aangenomen.

Het antwoord op de vraag ‘wat doen we dan de rest van de dag’ is eigenlijk: praten.
Genieten van ons dagje uit.
Even wat bolletjes haakgaren halen bij een handwerkzaakje in Klazienaveen en een stukje door Duitsland toeren, want dat ligt vlakbij.
Het bespreken van het koninklijke nieuws vanuit de hele wereld; we zijn immers allemaal kenners.
Toen we gisteravond aan het toetje zaten zei tante Trijn: “Dit voelt voor mij echt als vakantie!”
En daarmee vatte ze ons dagje uit voor ons allemaal goed samen.
En wat heeft dit hele verhaal nou met het Asterix en Obelix gevoel uit de titel van dit blog te maken?

Ik had gisteravond spare-ribs besteld.
Daar kreeg ik een vingerkommetje met water bij met een schijfje citroen erin; natuurlijk moeten wij dan als royaltygezusters nog even het bijbehorende verhaal ophalen van koningin Wilhelmina. De Zuid Afrikaanse president ziet tijdens een staatsdiner een zilveren vingerkommetje aan voor een drinkbeker en zet de kom aan de mond. De andere genodigden en de lakeien gniffelden over het gebrek aan kennis van de etiquette, maar  koningin Wilhelmina redt haar gast door zelf ook uit haar vingerkommetje te drinken.
Van de spare-ribs heb ik genoten!
Lekker met de handen gegeten en het vingerkommetje én mijn servet goed gebruikt.
Na het eten lagen er alleen nog maar botten op mijn bord.
En toen moest ik denken aan Obelix, die in andere landen altijd vroeg: “Hebben ze hier geen everzwijn?” en waarbij je op het laatste plaatje van het boek het vredige, Gallische dorpje zag met een rookpluim, lange tafels vol etende mensen en altijd wel ergens een afgekloven karkas.
En de bard Assurancetourix vastgebonden aan een boom.

Ben ik nu al uitgepraat over deze dag?
Geenszins.
Wordt vervolgd.

In dit najaar bestaat mijn blog 10 jaar.
Tien jaar iedere dag ‘Een verhaaltje van Aaltje’ over de meest uiteenlopende onderwerpen.
Samen met Gerard en onze dochters heb ik bedacht dat ik ter gelegenheid van het jubileum van dit digitale tijdschrift een papieren versie ga maken. “De Waarde van de dag” wordt natuurlijk de titel en over de inhoud zijn we al druk aan het sparren.

Net als in een echt tijdschrift is er ruimte voor reacties en vragen van lezers en daarvoor doe ik vandaag al een oproep.
– Heb je vragen over de website of specifieke vragen gericht aan mij of mijn gezinsleden? In verschillende artikelen/columns zullen de lezersvragen worden beantwoord.
– Verder is er ook ruimte voor ‘ingezonden brieven’; daarvoor zijn we op zoek naar reacties van lezers.
Wil je iets kwijt over deze website? Vind je iets stom? Of juist leuk? Mis je iets? Wil je zelf iets vertellen?
Laat het ons weten!

En dan nog een andere vraag: wil je in dit unieke tijdschrift adverteren?
Kan ook. Laat mij weten wat voor advertentie je zou willen plaatsen.

Je kunt je vraag/opmerking indienen via de knop ‘Reageren’ die onder ieder blog op mijn website staat.
Voordat je je reactie intypt moet je de getallen die er in letters staan in het onderstaande vak typen in cijfers.
Dus als er ’twee vier zeven’ staat moet je  ‘2 4 7’ intypen.
(Dit is om te voorkomen dat er computerrobots gaan reageren, waardoor mijn mailbox helemaal volloopt met spam)
Daarna typ je in het volgende vak je reactie.
Jouw reactie komt binnen via mijn email.
Die publiceer ik dan niet bij de reacties in de rechterkantlijn, maar die zal ik vervolgens verwerken in het tijdschrift.

We zijn benieuwd!

‘Zelfs als je het terugluistert klinkt het mooi…’
Dat dacht ik gistermorgen toen ik thuis de viering terugluisterde en onze cantorij lied 866 hoorde zingen.
Eigenlijk luister ik niet zo vaak terug als we hebben gezongen, want wat ik heb beleefd in het koor komt niet altijd overeen met hoe het klinkt.
Maar gistermorgen dus wel. ‘Zolang als ik op aarde leven zal’ heet het lied (866) en het heeft een ingewikkelde zetting: de partijen zingen door elkaar heen en je moet verdraaid goed opletten wanneer je inzet en op wat voor toonhoogte.

We zongen het lied a-capella en dat maakt het altijd nog weer een beetje spannender.
Over de plek waarop drie stemmen weer tegelijk begonnen  ‘Treurigheid wijke, vrolijkheid blijke’ zei Karel : “Jullie vinden elkaar weer bij de treurigheid”. We vonden elkaar inderdaad, maar van treurigheid was geen sprake, het ging helemaal goed.
Om het ritme goed onder elkaar te krijgen zongen we het lied bij het inzingen even een stuk langzamer.
“Ik vind het zo langzaam eigenlijk veel mooier” stelde één van de alten vast.
Voordat iemand dat kon beamen zei Karel: “Nou, dat vind ik niet.”
We zongen het snel.

Karel had nog wel een punt van kritiek: “Jullie kijken te veel op je muziekblad.”
Hij gaf daarbij gelijk een tip: “Je moet fietsen met je ogen dicht.”
Dan krijg je ongelukken…… maar dat was niet wat hij bedoelde.
“Je kunt best fietsen met je ogen dicht, omdat je hele stukken wel op de automatische piloot kunt fietsen; je moet alleen af en toe even met je ogen knipperen om te zien of je op koers blijft. Zo is het ook met zingen. Je moet kijken naar mij en af en toe knipperen naar de muziek of je nog op koers zit.”

De overdenking van voorganger Walter Meijles werd ingeleid met een blik op het boek ‘De meeste mensen deugen’ van Rutger Bregman*.
De schrijver constateert dat in ons taalgebruik ‘de realist’ synoniem is geworden voor een cynicus, iemand met een somber mensbeeld. Hij vindt dat juist die cynicus wereldvreemd is; op onze planeet zijn mensen ten diepste geneigd tot het goede.
Ik citeer Bregman: ‘Wees dus realistisch. Kom uit de kast. Geef toe aan je natuur en schenk je vertrouwen. Schaam je niet voor je generositeit en doe het goede in het volle daglicht.’
Het deed me denken aan het gedicht over één mens met pit dat werd voorgelezen bij het afscheid van Geert.

We sloten met deze viering het cantorijseizoen 2023/2024 af.
Het was mij een aangenaam genoegen; was het maar weer september!

Je kunt de viering terugluisteren via Kerkomroep en via het You Tube-kanaal van onze kerk.
Wil je alleen het bijzondere lied horen? Spoel dan door naar ongeveer 31.00 minuten.

* Over dit boek dat ik las in 2022 schreef ik destijds het blog ‘Deugen de meeste mensen?’
Leuk om dat verhaal met de preek van vanmorgen in mijn oren nog eens terug te lezen.

Vorige week kondigde ik het al aan: zaterdagmorgen deden we mee aan de biodiversiteitswandeling in het Mensingebos, georganiseerd door de werkgroep Groene Kerk.
Om 09.00 uur had zich al een groep van 18 mensen verzameld; Jans Darwinkel, onze gids van die morgen, stelde zich voor en nam ons mee. En dan loop je door natuur in je eigen omgeving waar je al weet ik hoeveel voetstappen hebt liggen, maar dan kijk je om je heen met de ogen van Jans.

Het begon al met de vogels.
Gerard en ik hebben immers de app Merlin waarmee je vogels kunt herkennen aan hun geluiden, maar Jans hoorde zo al wat voor vogel geluid maakte. Wat wij altijd ‘het-Bert-Visscher-vogeltje’ noemen omdat het zo druk is bleek een winterkoninkje te zijn en we hoorden van Jans dat wat voor ons het ‘fietspompvogeltje’ is eigenlijk een tjiftjaf is.
Natuurlijk zetten wij onze app ook aan en we hoorden o.a. de zwartkop en de tuinfluiter.

Het landweggetje aan de overkant van de ijsbaan noemde Jans het sprookjespad.
Hij vertelde dat het de oude weg naar de weilanden was en dat hij zich nog kon herinneren dat er wagens vol hooi over dat weggetje naar voren reden. Verder wees hij ons op een ree die in het veld stond. Wij zagen niks, maar Jans zag oortjes. Oortjes die bewogen en een teutende groep mensen aan hoorden komen. Even daarna hupte de ree elegant naar de bosrand en verdween.
“Kijk” zei Jans en wees ons op een onbegroeid paadje in de boswal rechts van ons.
“Als er ergens niks groeit, dan loopt daar altijd iets langs. Zo kun je zien waar de dieren langs gaan als van het ene stuk naar het andere stuk land gaan. Dit hier is bijvoorbeeld een reeënwissel.”

Hij wees ons op koekoeksbloemen, legde uit waarom de boterbloem zo heet, vertelde over de oorsprong van de dorpsnaam Roden én….. vertelde mij als gids bij de Catharinakerk iets wat ik nog niet wist over het oude Godshuis.
“Waarom staat er een muurtje om de kerk heen?”
Bert dacht omdat er vroeger graven om de kerk heen lagen.
“Half goed” vond Jans.
Vroeger werden de varkens uit het dorp gehoed op de brink, want daar stonden veel eikenbomen en varken lusten graag eikels.
Het muurtje om de kerk was gebouwd om de graven rondom de kerk te beschermen tegen de wroetende varkens.

We zagen bomen, waarvan de schors was beschadigd door blikseminslag en we hoorden dat als een eik en een beuk naast elkaar staan, de eik op den duur het onderspit zal delven, omdat de beuk de eik het zonlicht ontneemt waar de eik niet zonder kan.
Tenslotte nam hij ons mee naar het mooiste plekje van Roden: het paadje achter de Winsinghhof.
“Hier ziet het er nog net zo uit als 200 jaar geleden…..”
Ik wil die ogen van Jans nog wel een keer mee als we gaan wandelen.

Op het Instagramaccount van deze website vind je nog twee foto’s van deze morgen.