De waarde van de dag

Het is januari. Volgens sommigen samen met februari een deprimerende maand.
Dat gevoel deel ik niet; januari geeft mij altijd een opgeruimd gevoel.
Een nieuw jaar met een agenda die nog redelijk wat ruimte biedt.
Tijd om binnen wat dingen uit te zoeken en wat kastjes op ruimen.
Afgelopen week deden ze bij Radio 5 hun uiterste best om de luisteraars op te vrolijken: men introduceerde het happy hour.
Dit stond er op hun website:
In wat gemiddeld de druilerigste week van het jaar is, geeft NPO Radio 5  je een beetje extra. Twee keer per dag – wanneer blijft voor iedereen een verrassing – wordt een uur lang alleen de vrolijkste muziek gedraaid! Noem het Vitamine M(uziek).
Hoor je de bel? Vraag dan gauw je plaatje aan, of nee: twee! Want tijdens het Happy Hour draaien we van één luisteraar twee favorieten. Let daarbij wel op dat je plaatjes aanvraagt van twee verschillende artiesten, dan blijft het lekker fris en afwisselend.

Door werk en andere verplichtingen heb ik lang niet alles gehoord, maar het initiatief is natuurlijk prima!
Maar……waar word je vrolijk van?
Dat is voor ieder mens verschillend.
Iemand werd heel blij van ‘Engelbewaarder’; voor mij een reden om de radio even uit te zetten.
Maar ik vond het een leuk initiatief: alles beter dan het gezeur over die lastig door te komen eerste maanden van het jaar.

Mijn advies: doe dingen waar je hart van gaat zingen.
Als je dit blog volgt weet je wat voor dingen dat voor mij zijn.
Gistermorgen was er even weer zo’n klein geniet-evenementje: een afspraak in Assen met schoonzus Ali (van de Aaltje-dagen).
We hadden elkaar al een tijdje niet meer echt gesproken. Wel gezien natuurlijk op verjaardagen en familiebijeenkomsten, maar we zitten niet altijd naast elkaar en soms is zij er wel en ik niet of andersom.

“10.00 uur koffie bij Plein 10” spraken we af.
Daarna zouden we wel zien; nog even winkelen misschien, ergens een broodje of zo.
Na de cappuccino met gebak vroeg Ali na anderhalf uur: “Heb jij nog boodschappen?”
Nee. En we zitten eigenlijk ook wel lekker.
Lang verhaal kort: we liepen even om de hoek naar C&A voor een broek en namen daarna weer tegenover elkaar plaats aan een tafeltje bij de Hema. Lekker broodje en een kop thee.
Toen zaten we ook weer lekker.
Drie uren vlogen om.

Gistermiddag moesten er wat dingen in de oven (appeltaart, breekbrood).
Schillen, mixen, kneden, snijden; ik stond meer dan een uur bij het aanrecht.
Ik zette de Theresiënmesse van Joseph Haydn op en zong de altpartij mee.
Vitamine M!
Daar gaat mijn hart van zingen; zo creëerde ik mijn eigen happy hour ‘in de gemiddeld druilerigste week van het jaar’.

Dit blog schreef ik op basis van een internet-bericht dat ik vorige week las.
Het ging over originele overlijdensberichten met een vleugje humor.
Als voorbeeld haalde men de rouwadvertentie van de 89-jarige mevrouw Lumbeeck uit Kessel aan.
Zij liet in de advertentie opnemen dat er op haar begrafenis geen koffietafel zou zijn.
“Diegenen die koffie wensten, hebben genoeg tijd gehad om die samen met mij te drinken.”

Vorige week ging een overleden Drent viraal.
Hilbertus Reinds (Bertus) had zelf een overlijdensadvertentie laten zetten met de tekst:
‘Ik ga kleiner wonen. Mijn nieuwe adres is Asserstraat 2 in Beilen, graf 198.’

Wij hebben in het kader van overlijden ook al eens een foto op Instagram gezet van ons laatste adres: een afbeelding van de grafheuvel die we hebben gekocht op Natuurbegraafplaats ‘de Velden’. Meer weten? Lees dan het blog ‘Mistig, kold en stille’ uit december 2022.

Sterven zien als een soort verhuizen.
Het bracht mij bij het kalenderblaadje dat al meer dan drie jaar in het bewaarmapje onder mijn computerbeeldscherm ligt.
Het is een tekst van Manu Keirse die mij destijds zo aansprak dat ik het bewaarde om nog eens een blog over te schrijven. Het is toegespitst op verliezen in de ‘ouder-kind’-relatie, maar het kan toegepast worden bij alle soorten van rouwverwerking.

Sterven is verhuizen naar het hart van de mensen die van je houden.

Je kunt een lichaam begraven of cremeren, maar een mens is meer dan zijn lichaam. Verlies overleven heeft te maken met ‘herinneren’ en ‘niet vergeten’. De gestorvene blijft een vitaal deel van je leven als een bron van inspiratie en van kracht.
Hij/zij heeft een voetafdruk in je hart nagelaten. De relatie bevriest niet met het sterven. Op kruispunten in het leven is de herinnering weer zeer aanwezig. Kinderen missen in elk stadium van hun ontwikkeling een overleden ouder weer op een andere manier.
Geen mama aan de schoolpoort op de eerste schooldag, de dag van je eerste communie of je lentefeest, je eerste menstruatie, je huwelijksdag, de geboorte van je eerste kin en je hebt geen moeder om over je eigen geboorte te praten.
Zorg voor tastbare herinneringen aan een ouder, een grootouder, iets wat hem of haar toebehoorde, een foto, een juweel, een tekst of een boodschap die hij of zij nog heeft neergeschreven en erover blijven praten houdt de liefde levend.
Weten dat de persoon van je heeft gehouden kan een houvast zijn op moeilijke momenten. Dat is niet het verdriet cultiveren, maar werken aan veerkracht.

Zorg dus dat je genoeg herinneringen hebt voordat iemand overleden is.

Meer weten over dit onderwerp? Lees dan de blogbouwsteen ‘Stukjes van de ander sparen‘ over Winnie de Poeh en Knorretje die in elkaars hart willen blijven als ze er op een dag niet meer zijn.

Benieuwd naar de andere ‘blogbouwstenen’?
Die hebben een eigen knop in het menu onder ‘Lezen’.

In het blog over “Next goal wins’ schreef ik het al: ik wilde graag naar Napoleon.
Die film draaide op 15 januari in theater/bioscoop ‘de Winsinghof’ in Roden ’s avonds om 19.30 uur.
Daar wou Gerard ook wel mee naar toe, dus we bestelden twee kaarten.
Maar.
Gerard was onverwacht verhinderd, dus die kon opeens niet mee.
Gelukkig wilde er wel iemand in plaats van Gerard mee: schoonzoon Jon.

Als Nederlander heb je de geschiedenis van Napoleon heel anders meegekregen dan een Engelsman.
Wij leerden die figuur al kennen bij het vak Vaderlandsche geschiedenis. Van 1795 tot 1813 was ons land bezet door Frankrijk en maakten we  nog drie jaar deel uit van het 1e Franse Keizerrijk; zijn broer was zelfs de eerste koning van Nederland.
Jon vertelde dat hij op school vooral veel gehoord had over Engelse koningen en staatslieden en hoe Engeland altijd dapper stand had gehouden tegen de vijand, wie dat dan ook maar was.

Wat we in de film zagen was het leven van Napoleon vanaf 1793.
We zien hem toekijken als Marie Antoinette wordt onthoofd met de guillotine.
Gruwelijk om te zien trouwens en om te beseffen dat in die tijd meer dan 40.000 mensen op die manier hun leven verloren.
Als je van geschiedenis houdt is deze film genieten, al moet je je wel realiseren dat het historisch niet allemaal klopt.
Maar veel wel.

De film heeft twee hoofdlijnen: de veldslagen die Napoleon voert en zijn liefde voor Joséphine de Beauharnais.
Die veldslagen worden realistisch in beeld gebracht met veel paarden, mooie zeilschepen, wapengekletter, met prachtige kostuums (met veel oog voor detail vorm gegeven) en mooie overzichtspanorama’s van hoe de legers op elkaar af stormden.
Maar de beelden zijn tegelijkertijd ook verschrikkelijk.
We zien hoe kanonnen in gereedheid worden gebracht en worden afgevuurd op de eerste rij soldaten; het woord ‘kanonnenvoer’ wordt realistisch neergezet en in je achterhoofd weet je dat in onze tijd dezelfde gruwelijke taferelen zich afspelen, maar dan heet de legerleider niet Napoleon, maar Poetin of Netanyahu.
Het was me soms veel te gortig en bij sommige episodes duurde het me te lang: kijken naar stervende mensen is wat mij betreft geen amusement.

afbeelding: de canon van Nederland (zie deze link)

In de andere verhaallijn is een hoofdrol weggelegd voor Joséphine.
Napoleon houdt veel meer van haar dan zij van hem.
Ze worden tot keizer en keizerin gekroond maar ze zijn niet echt gelukkig.
Het beeld van die kroning was trouwens precies zo als op de bekende afbeelding die in onze geschiedenisboekjes stond, zie de afbeelding hiernaast.
Wát een kostuums, wat een lust voor het oog.
En dan de muziek; van romantisch tot bombastisch.
Zo mooi en goed passend bij de beelden die we zagen.
In deze YouTube-video hoor je bijvoorbeeld het stuk ‘Josephine’.

Maar weet je wat raar was?
Ik heb geen traan gelaten.
En dat zegt iets, want ik huil al bij ‘Dolfje Weerwolfje’ en de kerstreclame van de Jumbo.
De film ontroerde me geen moment; Napoleon blijft op afstand.
Wel heel veel spektakel, maar geen man om van te houden.

OH! Vergat ik bijna.
Weet je wat écht heel raar was?
Dat al die Fransen Engels praatten!

In de PKN-viering van gistermorgen vatte voorganger Walter Meijles de afgelopen december-maand samen met de woorden: ‘Te veel, te vet, te vaak en te vluchtig.”
Daarbij kun je denken aan kerkdiensten, kerstfeesten, eten en onderlinge contacten, maar de predikant gebruikte deze woorden ook in combinatie met het verhaal dat gistermorgen centraal stond over Johannes de Doper en doop van Jezus.

De overdenking/preek wordt vaak gezien als het hoofdbestanddeel van een kerkdienst, maar dat is in mijn beleving niet altijd het belangrijkste of meest-veelzeggende onderdeel.
Gistermorgen bijvoorbeeld trof mij iets heel anders.
Na de preek werd onze aandacht gevraagd voor het overlijden van Ella Kouwenberg, echtgenote van ‘meester Henk’, die onze drie dochters jarenlang les gaf op basisschool ‘De Haven’.
Op de kaart stond een vertaalde tekst van een lied van Reinhard May: “Uber den Wolken”

Boven de wolken moet de vrijheid haast grenzeloos zijn.
Alle angsten, alle zorgen zegt men
blijven daaronder verborgen en dan
zou alles wat ons als groot en belangrijk voorkomt
dan plotseling nietig en klein worden.

Dat lied ken ik goed, ik kan het woordelijk meezingen, dus toen de dominee vanmorgen die eerste woorden noemde kon ik het moeiteloos in mijn gedachten aanvullen:

In oktober vierde ik mijn verjaardag.
Van de kinderen kreeg ik een belevenis cadeau: een keer met elkaar naar de film met nazit en borrelplank.
In oktober wilde ik graag naar ‘A haunting in Venice’, maar daar kreeg ik ons gezin niet mee naar toe.
Daar ging ik toen met Gerard heen (zie ‘Een film is geen boek‘), maar we prikten al wel vast een ‘cadeau-datum’ in januari;  we zouden wel zien wat er draaide.
Ook nu had ik wel een favoriete film: Napoleon.
Hoon was mijn deel.
Dáááár gingen ze niet heen!
De dochters kwamen met een tegenvoorstel: ‘Next goal wins’.
Een film waar ik  zelf nooit naar toe zou zijn gegaan,  maar hij voldeed volledig aan onze gezins-verwachting.
Met z’n achten op een rij in de bioscoop.
Gelachen, gehuild en genoten.
Zelfs Gerard (die ooit tijdens een Harry Potter-film in de bioscoop wegdommelde, wat hij nog altijd moet horen) vond het een onderhoudende film: het ging dan ook over voetbal.

Na de film staken we het Gedempte Zuiderdiep over en nestelden ons met een drankje in een gereserveerd hoekje voor 8 personen in ‘d Ouwe Brandweer’.
Nazit met lekkere hapjes en napraten over de film.
Over de afwezigheid van een romantische verhaallijn: niemand ‘kreeg elkaar’. Dat vonden we fijn.
Over de regisseur Taika Waititi die zelf ook een klein rolletje speelt.
“En dat het echt gebeurd is ook!” De film is namelijk gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een voetbalteam van het piepklein eiland Amerikaans Samoa.  Ze hebben in 2001 een verpletterende nederlaag geleden tegen Australie: de eindstand van die wedstrijd was 31-0.
Om het team weer op de been te krijgen wordt Thomas Rongen (gespeeld door Michael Fassbender) naar het eilandje gestuurd.
Met tegenzin begint hij aan zijn taak.

Op Samoa leven de mensen in een heel eigen cultuur, waar de nieuwe trainer in het begin erg aan moet wennen.
Vooral als Jaiyah, een fa’afafine voetballer, ten tonele verschijnt wordt het moeilijk voor hem.
Even tussendoor een kleine uitleg: op Samoa bestaat naast mannen en vrouwen nog een derde gender.
De fa’afafine heeft altijd al bestaan in de Samoa cultuur. Vertaald betekent het ‘zoals (fa’a) een vrouw (fafine)’. Jongens die vrouwelijk gedrag vertonen worden al sinds eeuwen in de Samoa cultuur geaccepteerd als fa’afafines door hun familie en de maatschappij. Het is niet mogelijk om deze fa’afafines in de Westerse categoriën als man/vrouw/transgender/travestiet/homoseksueel te plaatsen: de fa’afafines identificeren zich als een aparte gender.
In de film komt dit aspect prachtig naar voren.

“Dit noemt men bil-wandelen”.
Het is vrijdagmiddag 12 januari en we zitten in een kring op onze matjes tijdens de 1e FysiYoLates-les in 2024.
Eigenlijk heb ik nog vakantie, maar ik heb al mijn doelen gehaald (fotoboek af, doos van Aafke opgeruimd, geprutst met theezakjes en kaarten) dus blijmoedig neem ik deel aan de gymnastiekles.

Alle oefeningen die we gistermiddag deden deden we liggend op de rug of zittend.
We begonnen met luchtfietsen en het werd steeds een beetje uitgebreid.
Er waren ook een paar oefeningen bij die ik elke morgen al doe bij het rekken en strekken en ik merk dan dat die dagelijkse oefeningen helpen om soepel te blijven.
Maar ik moet ook constateren dat ik, naarmate ik ouder word, ook strammer en stijver uit bed kom ’s morgens, dus het duurt tegenwoordig wel wat langer voor het lijf ‘los’ is. Maar dan loop ik ook soepeltjes de trap af. Volhouden dus.

Het ‘bil-wandelen’ uit de eerste alinea deden we zittend op de mat.
We moesten met de handen onder onze billen gaan zitten.
“Als het goed is voel je dan iets hards” voorspelde Trijntje.
Nou, inderdaad.
“Dat zijn de zit-botten van je bekken”.
Op de tekening hiernaast zie je heel duidelijk wat bedoeld wordt: het zijn de blauw gekleurde, onderste punten van het bekken. Bij de rode accenten raken ze de ondergrond.
De afbeelding heb ik van de website ‘Check je zit’, hierbij een link.

Bij ‘zitbotjes’ moet ik onmiddellijk denken aan Karel, cantor van onze cantorij, die ons leert om rechtop op die zitbotjes te zitten en niet met een gekanteld bekken achterover leunen op je staartbotje en het vet van je billen. Wat iedereen graag doet, want leunen is gemakkelijker dan actief zitten.
Trijntje vond trouwens dat we het ‘vet’ van de billen ‘spieren’ moesten noemen.
Tuurlijk.
Bij haar is dat waarschijnlijk ook zo.
Maar ik dwaal af.
In langzit, met de benen naar voren, moesten we ons bekken zo bewegen dat we een beetje vooruit kwamen.
Links. Rechts. Links. Rechts. Steeds een centimeter vooruit.
Het bil-wandelen.
Zie je ons zitten? Hupsen op het matje? Draaiend met ons bekken?

Vandaag had ik spierpijn.
In mijn liezen en in mijn billen.
Toch spieren…….

Meer lezen over de avonturen bij Trijntje?
Hierbij eenlink naar het vorige blog over FysiYoLates >>>
Onderaan dat blog staat weer een link naar voorgaand verslag.