De waarde van de dag

een alternatief voor 'de waan van de dag'

26 januari: Af&Toe-koor.

Gisteravond zaten we met 14 mensen in Op de Helte; 3 bassen, 2 tenoren 5 sopranen en 4 alten.  En drie gitaren en een tamboerijn.

Het was de eerste bijeenkomst van een nieuw koor in onze PKN gemeente.  Een experiment. Het idee is dat ik een digitale kaartenbak beheer met mensen die wel eens willen zingen in een koor.  Als de gelegenheid zich voordoet en een predikant graag een koor bij een viering wil, schrijf ik een mail naar mijn bestand ‘Kaartenbak Af&Toe’ met de datum van de viering, wat we gaan zingen en op welke data we repeteren.

Wie kan op die data en de uitgekozen liedjes leuk vindt meldt zich aan; bovengenoemde groep dus.  We zaten aan het begin van de avond in een kring om de tafel en het leek wel een verjaardag van de familie Waninge: de mannen bij elkaar en de vrouwen ook. Bij het verdelen van de stemmen kwam dat goed uit.  Gisteravond verkenden we met elkaar de drie liedjes die we gaan zingen.

Leuk was het; ik heb er van genoten. Het zingen heeft een half jaar op een erg laag pitje gestaan door de zorgen rondom mijn moeder. Nu is er weer ruimte voor dit soort activiteiten en ik haal m’n hart er aan op.

Samen zingen, samen lachen en  musiceren. Schutteren met de partijen bij de piano. We hadden midi-files gekregen van Tom om thuis  te oefenen, maar dat had niet iedereen gedaan. We kwamen er trouwens best goed uit; na een uur hadden we de drie liedjes twee keer doorgezongen.  Maandagavond is de volgende repetitie. Eėn bas kan er dan niet bij zijn: een kleine ingreep aan zijn hoofd betekent een dagje huisarrest.  “Kun je maandag als jullie oefenen in de kerkzaal de apparatuur van ‘kerkradio’ aanzetten?  Dan kan ik thuis meezingen.”
Wat zullen wij van deze dingen zeggen? Dat het fijn is dat mensen zo fanatiek zijn en zo graag willen zingen!

Zondag 4 februari gaan we zingen in de Ik zie jou viering om 10.00 uur. We hebben er zin in!
Woon je in Roden en omstreken en wil je in mijn digitale kaartenbak? Je kunt een reageren onderaan dit blog.

Reageren

25 januari: A normal day

Het thema van deze website laat me regelmatig nadenken over de vraag: “Wat was nou vandaag voor mij van waarde?”
Als je ouder wordt merk je dat het leven nooit alleen maar bestaat uit toppen van geluk.
Bij niemand. Ook al zou je dat met die ‘heppie-de-peppie”-social media van tegenwoordig wel denken.

Er zijn fantastische dagen, hoogtepunten, waar je intens van kunt genieten,
Maar er zijn ook dieptepunten, ook daar moet je mee om zien te gaan.
Vandaag was voor mij een doodnormale dag.
Een kleine opsomming van kleine waardevolle momenten:
– de sneeuwklokjes komen alweer op in de wintertuin.
– de doktersassistente vertelde me dat de cholesterolwaarden prima waren; mooi zo deur gaon.
– Mijn stoere E-bike vervoerde zoals elke week mij én drie zware boodschappentassen en het weer werkte mee. (note bij de boodschappen: twee lege wijnflessen en géén plasje onderin de tas….)
– Verse broodkapjes bij de koffie, Arbeidsvitaminen op de Radio, een paar huishoudelijke klussen en tussendoor even spelletje op de computer.

A normal day is a lucky day.

Meer lezen over zo’n normale dag?
De eerste dag na de vakantie   in de zomer van 2020.
De eerste normale dinsdag  na een corona-lockdown, september 2020.

Reageren

24 januari: De capuchon-sjaal. Of sjaal-capuchon (2)

In december schreef ik over de capuchon/sjaal die ik voor Carlijn had gebreid.
(Alweer vergeten? Lees 16 december >>>).
De laatste zin van dat blog was:
Binnenkort maar eens weer naar Leek.
Voor wol voor nog zo’n sjaal-muts-capuchon.
Voor mezelf!

Voor de kerstdagen ging ik nog naar Leek; in het handwerkwinkeltje Atelier 6A kocht ik twee bollen ‘Batik Swirl’ van het merk ‘Stylecraft’: een gemeleerd garen van in elkaar overlopende kleuren.
De blauwachtige versie die ik kocht heet ‘Blue Ocean” en bestaat uit 80% acryl en 20% wol.
De bollen wegen 200 gram per stuk en voor mijn eigen sjaal-muts was ik twee bollen nodig.
Inmiddels is ook mijn exemplaar klaar.
Ik had nog een beetje van één bol over en daarvan breide ik nog een bijpassende haarband, die lekker warm is over de oren.
Hiervoor 81 steken opzetten met een rondbreinaald, 16 cm versprongen boordsteek breien, alle steken in één keer afkanten. Het werk dubbelvouwen (je haarband is dan ongeveer 8 cm breed) en de twee kanten  losjes aan elkaar zetten.
Kun je niet met een rondbreinaald overweg?
Gewoon op rechte naalden breien en naast het dubbelvouwen en aan elkaar zetten van de boven- en onderkant ook de zijkanten vastzetten.
Op het vorige blog van 16 december staat een breibeschrijving van de capuchon/sjaal, en op dat blog staat een link naar de beschrijving van de versprongen boordsteek die ik hiervoor heb gebruikt.
Over de kleur: op de foto lijkt de sjaal lichter door het zonlicht dat er op valt, de kleuren zijn in het echt donkerder en iets meer zeegroen, zoals het plaatje van de bol hierboven.

Reageren

23 januari: Eigenlijk moet je het niet doen…..

Iedere kok die je advies geeft zal je vertellen: “Als je bezoek krijgt dat bij jou de maaltijd gaat gebruiken, kook dan niet iets wat je nog nooit gemaakt hebt.”
Het risico is dan namelijk groot dat het mislukt en dat is vervelend voor je bezoek maar vooral voor jou.

Afgelopen zaterdag deed ik het toch. Fokke, de man die op 30 december een prachtige fotoshoot van ons gezin maakte, kwam met echtgenote Truus bij ons eten. De maaltijd was bedoeld om iets terug te doen voor de moeite die hij die zaterdag had genomen en het bewerken van de foto’s daarna.

Bami had ik bedacht. Met kip. Het was mijn bedoeling om die kip op drie verschillende manieren bij de bami aan te bieden: kip in gewokte groenten, kip-saté met pindasaus en Foe Yong Hai met kip. De groenten en de saté had ik al vaker gemaakt, maar die Foe Yong Hai nog niet. Vroeger deed ik dat met een pakje uit de winkel, maar dat was me niet lekker genoeg.
Van internet haalde ik een recept dat veelbelovend kopte: “Voor 100% zoals bij de Chinees!”

Het geheim van deze Foe Yong Hai is dat je de groenten héél fijn moet snijden.
Anderhalf uur stond ik zaterdagmiddag in de keuken te kokkerellen: rood hoofd en stijve nek van het snijden, turen en roeren. Het spannendste deel was het omdraaien van de omelet vlak voor we gingen eten, dat deed ik met twee koekenpannen bovenop elkaar. Dat was zo lastig dat Gerard me daar bij moest helpen; onder toeziend oog van Fokke en Truus die vonden dat het ook anders had gekund. Gaan we een volgende keer proberen. Deze keer ging het op het nippertje goed en kon ik trots mijn eerste eigengemaakte Foe Yong Hai presenteren.  Wil je het ook eens proberen? Klik hier Foe yong hai 2018 voor een PDF met het recept.

Truus nam een heel origineel cadeautje mee: een vogeltaartje!
Had ze zelf gemaakt en was volgens haar niet helemaal gelukt; maar ik vond het prachtig.
Het staat nu bij ons voor het raam, wachtend op de eerste vogeltjes.

Iets wat je voor het eerst maakt kan dus best goed lukken en kun je je visite dan ook best voorzetten. Of, in het geval van Truus: weggeven!

Reageren

22 januari: De laatste zoetjes.

In mijn huishouden zijn na het overlijden van mijn moeder nogal wat boodschappen opgenomen. Pakjes, zakjes, doosjes, flesjes…..we zijn nu drie maanden verder en af toe gooi ik een verpakking weg waarvan ik denk: “Die kwam nog bij ma uit de kast.”
Er was één doosje dat ik iedere dag in de handen kreeg: de zoetjes.
Die had mijn moeder al best lang: ik was de enige die zoetjes gebruikte, dus die raakten niet op. Toen ik ze mee naar huis nam was het half november. Vorige week zei ik nog tegen Gerard: “Het busje lijkt het kruikje van de weduwe van Sarfath wel …….de inhoud schijnt  onuitputtelijk te zijn.”
Maar vanmorgen nam ik de laatste twee zoetjes in mijn kopje thee.

Gistermiddag waren we bij mijn moeders broer, mijne ome Henk, op de thee. We haalden herinneringen op en bekeken samen met hem en mijn tante ons fotoboek van het laatste jaar. Mijn moeder kwam regelmatig voorbij, maar je zag haar gedurende het bladeren op de foto’s steeds zwakker worden. Het is goed om het er dan nog even met elkaar over te hebben. Over haar huisje dat nu zo tevreden bewoond wordt door de nieuwe bewoonster. Over hoe goed mijn moeder het heeft gedaan nadat mijn vader is overleden. Over oude familieverhalen en over honderd-en-één andere ditten en datten waar je zo fijn met je familie over kunt praten.

Nu staat mijn eigen Natrena-zoetjes-doosje weer bij de suiker en de koffiemelk.
Weer een stukje.

Reageren

21 januari: Een sobere viering in Roderwolde.

Spekglad was het vanmorgen.  Wij hadden het plan opgevat om in Roderwolde naar de kerk te gaan; daar is één keer in de maand een ‘ochtendgebed’ in plaats van een gewone viering. Dit wordt gedaan omdat de kerk (in verband met minder predikanten) anders te vaak op zondag dicht zou zijn. Glibberend maar zonder ongelukken kwamen we aan.

Door onze Hoogersmildiger achtergrond voelt het  kerkje altijd vertrouwd. Het kleine orgel,  de houten banken,  de klok waarvan je het touw hoort schuren en de collectezak aan een steel met een belletje er aan; waar dus ook nog mee ‘gehengeld’ wordt langs de kerkgangers. Ons kent ons in deze gemeenschap. Schijnt de zon door één van de kerkramen hinderlijk  in je ogen, dan loop je zelf even naar voren om het gordijn dicht te doen. Dat deed de man die twee banken voor ons zat; hij gebaarde even naar de anderen “Die ook?” Ja, die ook.

“Wat is eigenlijk een ochtendgebed?” vroegen wij ons af.  We kregen een papiertje met de orde van dienst en constateerden dat het een sobere viering is, georganiseerd door gemeenteleden. Er werden enkele liederen gezongen,  de schriftlezing werd uit twee vertalingen voorgelezen, er werd gebeden, gecollecteerd en af en toe was er stilte,  een moment van bezinning. Het deed me denken aan wat vroeger door monniken in kloosters werd gedaan: de metten. Meer weten van de metten? Zie metten >>>

Geen preek of andere meningen, alleen een paar verzen uit de bijbel en alle ruimte voor eigen interpretatie. Vanmorgen lazen we het gedeelte uit Marcus waarin Jezus Simon, Andreas, Jacobus en Johannes roept.  Ze gooien hun netten neer,  laten iedereen achter en volgen hem.  Ik vroeg me af wat voor impact het op mijn leven zou hebben als ik dat zou doen. Zou ik dat doen?

Bijzonder in Roderwolde is het klokgelui tijdens het Onze Vader; een mooie traditie. Mensen in het dorp die niet in de kerk zijn,  weten dan dat op dat moment het Onze Vader wordt gebeden.

Na de viering (die maar een half uur duurde) was er koffiedrinken in het jeugdgebouw.
Dat was uitermate gezellig: we spraken wat oude bekenden, maakten kennis met mensen die we nog niet kenden en dronken ondertussen twee koppen koffie. Dat koffiedrinken duurde langer dan hele viering. Toen we naar huis gingen was het al lang niet meer glad…..

Reageren

20 januari: In alle rust….

Wij zijn aan het rommelen in huis. Carlijn woont al sinds augustus samen met haar Wim in Groningen en haar grote kamer wordt MIJN kamer; een eigen kamer voor mevrouw. Gerard heeft al een eigen kamer, dat is de oude kamer van Harriët, maar bij hem heet die kamer ‘kantoor’. Zo gaat die van mij natuurlijk niet heten. Kantoor heb ik op mijn werk wel.

Het is leuk om te bedenken wat ik dan allemaal in die kamer ga neerzetten en hoe ik hem zal inrichten. Van de week hebben Gerard en ik behang, verf en saus uitgezocht en sinds vorige week is Gerard in de kamer bezig: behang van de muren, schuren etc.

Mijn yoga-oefeningen doe ik tegenwoordig in Gerards kantoor, want in de grote kamer van Carlijn is het nu erg ongezellig.
Meestal is dat ’s morgens heel vroeg. Op mijn telefoon staan wat bestanden met mijn favoriete, voor de yoga rustige muziek en zo begint mijn ochtend altijd kalm.
Dat was ook vanmorgen de bedoeling. Maar Gerard had zich voorgenomen om voor de koffie ‘al iets te doen’, dus toen the Brothers Four heel zacht zongen “Come to my bedside my darling” begon Gerard in de andere kamer een klein stukje van de deur af te schaven met een schaafmachine. Want die deur klemde een beetje.

JIIIING! JEENNGG!
De lieverd zei dat hij uit voorzorg de deur al even dicht had gedaan……

Het is voor het goede doel.
En het wordt prachtig.
Weet je niet wie the Brothers Four zijn?
Kijk dan op ‘Mijn kant van het bed’ >>> en Where are you going my little one? >>>

Reageren

19 januari: Yoga met een verhaaltje.

Toen mijn moeder in haar laatste jaren steeds meer zorg en aandacht nodig had, stopte ik met de yoga-lessen die ik volgde bij de sportschool op maandagochtend; in december 2016 was dat.
Nu mijn leven weer in een wat rustiger vaarwater is gekomen wilde ik het weer oppakken. Vriendin Bea vertelde over een yoga-clubje waar zij bij zat: een combinatie van yoga en pilates. Dat ging ik ook eens uitproberen.

De vorige yogalessen en deze zijn niet met elkaar te vergelijken.
De entourage is eerst al heel anders; we doen onze oefeningen niet in een hippe sportschool, maar in de oude gymzaal van de voormalige basisschool in Roderesch.
Verder is het groepje deelnemers kleiner en onze yoga-juf Trijntje gebruikt geen microfoon en staat niet op een podium. Verder is de muziek erg aangenaam: hele rustige gitaar- of pianoklanken.

Bea had al gezegd dat de oefeningen iedere week anders zijn; vorige week volgden we inderdaad een heel ander programma dan vanmiddag. Nu kregen we allemaal een stok waar we verschillende oefeningen mee deden.
Het enige dat niet anders is ben ik zelf: ik ben er nog steeds niet heel goed in.
Ondanks mijn dagelijkse yoga-riedeltje stond ik ook vanmiddag weer te schutteren. De oog-hand-been coördinatie was niet in orde; “nu  linkerbeen over de stok zwaaien, rechter hand stok vasthouden en nu afwisselen.” Als Trijntje het zegt en voordoet lijkt het heel eenvoudig, maar dat is het met rechts en links nooit voor mij.
Verder moesten we achterover rollen en proberen met onze voeten de grond te raken.
Het rollen ging goed, prima zelfs, maar toen mijn voeten de grond raakten kraakte er iets in mijn nek. Die beweging had ik kennelijk jaren niet gemaakt, dus dat kraken was vooral ongewoonte.

Er wordt hard gewerkt tijdens de les, maar aan het eind mag je ontspannen. 
De les wordt afgesloten met een klein verhaaltje. Vanmiddag las juf een verhaal voor van Toon Tellegen over de tor en de krekel.  Voorgelezen worden; wat heerlijk!
Wel moet ik er voor waken dat ik aan het einde van een drukke week niet in slaap sukkel tijdens de ontspanningsoefeningen.

Na afloop is er een kopje thee (gember-citroen: nog nooit gehad!) en zitten we even gezellig een kwartiertje te beppen.
Het komende half jaar ga ik deze lessen volgen.
Tenminste…. als mijn nek dat met mij eens is.

Weten hoe die yoga er bij de sportschool uitzag? Lees Yoga (3) >>>, op die pagina staan ook linken naar Yoga (2) en Yoga (1).)

Reageren

18 januari: Goede wensen.

Zo halverwege de januarimaand lijkt kerst alweer heel lang achter ons te liggen,  maar eigenlijk is het nog maar 4 weken geleden dat er iedere dag een aantal kerst- en nieuwjaarsgroeten op de mat lagen.
Goede dingen werden ons toegewenst; een gezond en gelukkig 2018 was de strekking.

De kaarten zette ik allemaal in de kast. Af en toe vielen ze als domino-steentjes om en begin januari was ik er alweer helemaal klaar mee. De kaarten heb ik verzameld en allemaal in twee grote glazen vazen gedaan: kleurige accessoires in de vensterbank, een goede vervanging voor de ballen, slingers en kaarsen van de kerstvakantie.

Maar niet iedereen stuurt een papieren kaart; we kregen ook nogal wat digitale wensen.
Op één daarvan, van een website-collega, stond een mooie quote die me erg aansprak en die inmiddels ook in mijn ‘deze-moet-ik-bewaren’-schrift staat.

Geluk is de kunst een boeket te maken met de bloemen waar je bij kunt.

We wensen elkaar rondom de jaarwisseling allemaal een gelukkig nieuw jaar.
Maar waar wordt je gelukkig van?
Bovenstaand tekstje noemt geluk een kunst.

Al eerder schreef ik op deze website over geluk.
Benieuwd? Lees dan Wat is nou geluk? (december 2017)  en Sommige mensen. (maart 2017).

Reageren

17 januari: Nu weet ik het weer.

De dag begon anders dan anders vandaag.
Voor het werk aan moest ik bloedprikken bij Certe en dat kan pas om 07.30 uur.
Zit ik normaal gesproken al om 07.00 uur in de auto, nu zat ik eerst in de wachtkamer met een blauw nummertje 76.
Doodse stilte.
Alleen als er iemand binnenkomt of weg gaat ‘Moi.’

Er waren maar vijf mensen voor mij, dus ruim voor achten stond ik al weer buiten.
Dan mag je ontbijten; heerlijk! Dan geniet ik extra van mijn beschuitje en kopjes thee. Kwart over acht stapte ik de deur uit: moest ik nog krabben; de autoruit was besneeuwd en aangevroren.
Dankzij Sinterklaas ben ik nu in het bezit van een ijskrabber met een handschoen erom heen en kunstbont er in.
De sneeuw krulde net als anders over de krabber heen, met dit verschil dat ik nu geen koude, natte hand meer had.
Dat je op de vroege morgen zo blij kunt worden van kleine dingen!

Eenmaal op weg naar Groningen kwam ik in een wereld die ik niet echt ken: filerijden, langzaamrijdend en stilstaand verkeer.
Vanaf Roden zag ik één lange sliert van rode lichtjes voor mij.
Remmen, optrekken, kolonnerijden.
De snelweg ging ik maar niet eens op…. halverwege Peizermade stonden we al stil.
Op de rotonde bij het nieuwe busstation bij Hoogkerk kun je nu rechtsaf naar de nieuwe woonwijk Ter Borgh.
Dan kom je van de andere kant achter het Martiniziekenhuis terecht.
Wel een ommelandse reis vergeleken met de snelweg, maar nu kon ik in ieder geval doorrijden. De foto links is denk ik alleen interessant voor mensen in Roden en omgeving: de groene lijn is de route over de snelweg en en rode lijn is over de Ter Borchsingel.

Om 09.00 uur begroette ik mijn verbaasde collega’s: “We dachten al dat je ziek was!”
Nu weet ik weer waarom ik op werkdagen mijn wekker om 06.00 uur heb staan.

Reageren

Pagina 277 van 396

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén