De waarde van de dag

een alternatief voor 'de waan van de dag'

5 februari: Tikkie, jij bent um!

Gistermorgen was de ‘Ik-zie-jou’-viering in Op de Helte.
Voor de eerste keer met medewerking het ‘Af&Toe-koor’; ik schreef er eind januari al eens over. (zie >>>)
Zo’n laagdrempelige viering begint al anders dan anders: eerst koffie.
Ontmoet en groet zeg maar. De zangers waren er vanmorgen al om 08.45 uur om in te zingen, dus de koffie viel bij ons goed in de smaak.

Voordat de kinderen naar de kindernevendienst gingen leerden ze van de dominee een nieuw spelletje: Elisa-tikkertje. Eén kind was Elisa en alle anderen speelden dat ze ziek waren, ze hadden bijvoorbeeld een zeer been. Als je dan getikt werd door Elisa was je been weer beter. Sommigen konden nog verrassend hard lopen met hun zere benen voordat ze getikt werden……

Er waren wat bijzondere elementen in deze viering. Om te beginnen zagen we een video die prachtig in beeld bracht wat ‘Omzien naar elkaar’ in de praktijk kan betekenen.
(klik hier >>> om naar de video te gaan).
Verder werd de eerste schriftlezing gedaan in ‘vertel- vorm’: twee mannen zitten op het podium en de één vertelt het verhaal van Elisa aan de ander. (Ook benieuwd naar het verhaal? Klik hier 2 Koningen 4: 8-21 >>>  voor het voor het verhaal zoals het in de basisbijbel staat.)
De schriftlezing uit het nieuwe testament kwam tot ons in hoorspelvorm. (Bijbeltapes).
De overdenking begon met een interactief moment: organist Arjan werd ondervraagd over zijn werk bij een letselschadebedrijf. De kern van zijn verhaal was dat schadevergoeding begint met erkenning van wat het slachtoffer is overkomen.
We leerden vanmorgen dat we ‘um’ allemaal zijn. Kijk naar de ander; waar kun je helpen? Raak hem vervolgens aan, erken de problemen en probeert er voor hem/haar te zijn en de helpende hand te bieden.

Omdat het Af&toe koor er vanmorgen bij was, zongen we een aantal liederen die niet in het liedboek staan. “Laat zo je licht maar schijnen” van Elly & Rikkert zongen we met de hele gemeente in canon. Verder zongen we “With a little help from my friends’ van the Beatles en de gospel ‘We are one in the spirit”, dit alles begeleid door de gitaren van Piety en Fokelien en Arjan Schippers op de piano. Ondanks het feit dat we licht gespannen waren (we stonden per slot van rekening voor het eerst in deze samenstelling te zingen)  ging het zingen goed.
De reacties na afloop waren hartverwarmend. Er was zelfs iemand die vond dat ‘Af&Toe’ wel mocht veranderen in “Wel-wat-vaker”.
De volgende keer dat het koor te horen en te zien is zal op Palmzondag zijn, 25 maart.
Ken je iemand of ben je iemand die ook mee wil zingen in ons koor en met naam en emailadres in mijn kaartenbak wil? Geef het door!

Dan nog even dit: bij  een blog met deze titel hoort natuurlijk dit fimpje, Bert is um! >>>

Reageren

4 februari: Bah!

Gistermorgen werden we wakker in een witte wereld.
Altijd weer sprookjesachtig.
Gerard en ik zeggen dan altijd even tegen elkaar: “Bah….!”

Hiernaast een bladzijde uit Frea’s fotoboek. De foto is genomen in januari 1988.
Voor deze wandeling had ze doodstil op de bank naar buiten staan te kijken naar de vallende sneeuwvlokken. Observerend, zoals kindjes van één jaar dat kunnen. Toen draaide zich om naar mij, zuchtte een keer diep en zei met een ernstig snoetje: “Bah…!”.

Onze tuin ziet er prachtig uit met sneeuw. 
De Koreaanse zilverspar is de zomer een plaatje, maar als er sneeuw valt lijkt het wel een andere boom; winters mooi.
In mei schreef ik een blog over deze boom in onze tuin, kijk voor de aardigheid eens naar de weelde van kleuren toen en vergelijk het met deze ‘winteruitvoering’.
Zomer in mei >>>

Naast sprookjesachtig is sneeuw natuurlijk ook gewoon BAH! Wat een zooi heb je d’r gelijk weer van. Gistermorgen gingen we even met de auto op pad; naar Haren, naar Leek en daarna terug naar Roden. Glibberend over de wegen, pompend remmend en bijna doorschuivend op de rotonde. Maar verkeer op de rotonde heeft voorrang. Was het maar weer mei.

Reageren

3 februari: Nostalgisch zingen.

Donderdagavond loste ik een belofte in.

In september had ik een kavel aangeboden op de ZWO-activiteitenmarkt onder de titel “Een avond nostalgisch zingen”. 7 mensen hadden zich opgegeven, maar 2 moesten afhaken omdat er iets tussen gekomen was en één deelnemer viel op de avond zelf nog  af door overmacht.   Met z’n  vijven zaten we rondom onze keukentafel; 2 verzoeknummers had ik van de deelnemers doorgekregen,  de andere 12 had ik uit mijn eigen archief gezocht.

Wat is nostalgisch zingen?  Het zingen van liederen waar je warme,  nostalgische gevoelens bij krijgt. Whispering hope,  Surabaya, Cent mille chansons,  Yesterday,  De Troubadour: uit volle borst werd het meegezongen. Naast zingen deden we vanavond twee ‘rondjes ‘: 1. Wat is je naam en waar komt die vandaan en 2. Waar ben je geboren en hoe kom je in Roden terecht.  Het leverde prachtige verhalen op en we leerden elkaar wat beter kennen. Surabaya van Anneke Grohnloh hadden we aan het begin van de avond al gezongen, maar tijdens de koffie kwam het verhaal van iemand die tot haar negende in Surabaya had gewoond. Jappenkamp had overleefd, maar toch ook hele goede herinneringen had aan die stad. Aan het eind van de avond zongen we ieders favoriete lied van de avond: toen we op haar verzoek Surabaya nog eens zongen kwam het wel even binnen….

Iemand uit Amsterdam had gekozen voor ‘aan de Amsterdamse grachten’. Zij zong het in plat Amsterdams en zong zelfs één couplet solo.  Wat een leuk lied om zo samen te zingen! We zongen ook een oud Duits volkslied, De Lorelei. Ik vertelde over de Groningse versie van dit lied, De Knaolster Lorelei. (benieuwd? Klik hier voor een artikel over dit lied op de Nederlandse Volksverhalen Bank >>>)  Een van de deelneemsters kende dit lied ook,  van haar moeder, die kwam uit Musselkanaal. Samen hebben we deze Groningse versie voor de anderen gezongen.

Nieuw voor mij was het zingen van ‘Tout les garcons et les filles’ van Francoise Hardy, een verzoeknummer van één van de deelnemers. Donderdagmiddag had ik daar de akkoorden nog bij gezocht; het was wel lastig om de Franse woorden goed uit te spreken en goed op de melodie te krijgen; ondanks meer dan 10 jaar Franse les.

La Mama van Corry Brokken vond ikzelf het hoogtepunt  van de avond.  Met veel gevoel voor dramatiek zongen we met z’n vijven deze vertaling van het emotionele chanson van Charles Aznavour.
Maar onze uitvoering haalde het qua drama niet bij die van Corry Brokken.
Hierbij een link ‘La mama’>>> naar een YouTube-video waarop ze het zingt.
Ga er maar eens goed voor zitten: ademloos kijk en luister je naar deze zangeres.
Over nostalgie gesproken.

….het staat zelfs in de krant!

Mensen, wat hadden wij een fantastische avond; heerlijk!
Samen zingen is zo goed voor je humeur en voor je hart,  het is puur genieten.
Volgend jaar weer!  Ik heb al vier deelnemers voor 2019.

P.S. Vanmorgen kwam de krant met een artikel onder de kop ‘Zingen moet. Zelfs als je het niet kunt.”
Zie je nou wel!?

Reageren

2 februari: Meisje, van harte gefeliciteerd!

Iedereen in mijn omgeving weet dat ik een aanhanger ben van ons koningshuis.
Afgelopen woensdag, toen Beatrix 80 jaar werd, kreeg ik een app van een vriendin: “Meisje, van harte gefeliciteerd met de verjaardag van Beatrix; dat wordt smullen voor de TV vanavond!” Nou, dat was het inderdaad. De hele week al eigenlijk. Het ging er over bij Jinek en Umberto, er stond een mooi artikel over Beatrix in de krant en op internet kwam ook van alles voorbij. Woensdagmiddag belde ik nog even met mijn tante (die waar ik de Oranje-liefde mee deel) die mij nog  attendeerde op de Vijf-uur show, waar ook twee koningshuis-deskundigen waren aangeschoven. Toen konden we het er nog even fijn over hebben.

Het doet ons namelijk erg goed dat we Beatrix zo zien genieten van haar vrijheid.
Dat ze oma kan zijn voor haar kleinkinderen.
Dat ze alleen maar officiële dingen doet die ze écht leuk vindt.
En dat ze zo mooi en waardig oud wordt; geen botox en fillers voor Beatrix.
Ook niet voor Irene en Margriet trouwens. 
Iedere rimpel verdiend en niets om je voor te schamen.
Eigenlijk hoopten tante en ik dat ze na het overlijden van Claus nog een leuke vriend zou vinden, maar dat zit er kennelijk niet in.

Gistermorgen bij de Jumbo trakteerde ik mezelf op een Royalty; ga ik dit weekend even heerlijk voor zitten.
Op internet verschenen gistermiddag wat nieuwe foto’s van Beatrix. We zagen haar ontspannen met haar kleinkinderen (foto boven)  en met haar hond.
Het genieten van het leven in de luwte is haar van harte gegund!

Reageren

1 februari: Meid…..vertel!

Eind december zag ik in de agenda  van één van de Vestigingsmanagers staan: laatste dag zwangerschapsverlof M.

Hè?!?

Ik ken M. als een ‘single lady’ van halverwege de dertig die al net zolang als ik bij Lentis werkt. De eerste jaren werkten we in hetzelfde gebouw, zij het wel op verschillende afdelingen, maar we waren beide secretaresse en hadden in die hoedanigheid regelmatig met elkaar te maken. Sinds 2013 zit ik in een ander gebouw en spreken we elkaar voornamelijk telefonisch, áls we elkaar al spreken.

Onmiddellijk belde ik een andere collega van dezelfde afdeling.
“Wat hoor ik nou? Was M. in verwachting? Heeft ze een baby? ”
Vrouwen onder elkaar. “Meid…… vertel! Nee! Echt waar? Joh!”

M. had een babyjongetje gekregen; de details laat ik op dit blog onbesproken.
Twee weken geleden, M. was al weer aan het werk, zocht ik haar op na het werk.
Heerlijk even bijgekletst. Hoe het nu ging met haar en haar kereltje. Foto’s bekeken op de mobiele telefoon.
“Als ik had geweten dat je zwanger was, had ik een truitje voor je gebreid” zei ik.
Ze merkte snedig op dat dat nog wel kon.
Tuurlijk!

Ik breide een klein spencertje voor een jongetje van 6 maanden en kocht er bij de HEMA twee rompertjes bij met lange mouwen.

Het spencertje heb ik zelf in elkaar geknutseld met wat patronen van oudere truitjes en vestjes die ik nog ik mijn handwerkkast had liggen.
Voor de breisters onder mijn lezers heb ik het patroon helemaal uitgeschreven, dus als je het leuk vindt kun je zelf aan de slag!
Hierbij een link  Baby-spencertje breien naar een PDF met de breibeschrijving, benodigdheden en verdere aanwijzingen.

Reageren

31 januari: Stamppot

Zondagmiddag deden we ons tegoed aan een stamppot-buffet.
Niet in een eetgelegenheid, maar gewoon thuis, bij onze vrienden in Beilen.
Drie stellen hadden stamppot gekookt en één stel zorgde voor het toetje.
De dochters vluchtten het huis al uit toen iedereen er was: we zongen met elkaar het lied “Hallo allemaal!” van ‘de luizenmoeder’. Daar wil je als jong-volwassene niet bij zitten….

Drie soorten stamppot waren er; boerenkool, prei en zuurkool.
De boerenkoolstamppot werd geserveerd met gebakken, gerookte spekjes en rookworst en de zuurkool (van mij) was naar ouderwets recept van mijn moeder: zuurkool, aardappels, beetje melk, klontje boter en nootmuskaat en dat door er elkaar gestampt. Mét verse worst en vette jus. We begonnen te zingen “Zuurkool met vette jus!” van Jef van Oekel, maar dat bleef bij een poging: de rest van de tekst was niet bekend.
De stemming zat er in ieder geval goed in!

De enige niet-Drent in ons gezelschap zat te vertellen dat ze naar Rotterdam was geweest.
“Heerlijk, even terug in m’n geboortestad!” Daar was ze iemand tegen gekomen bij de kassa, een zus van een fietsenmaker uit Smilde of zo iets. “Waren we even als Drenten onder elkaar!” Ja hoor, ja; ik ben een Drent, dat ku’j toch ok wel heuren……..

Het toetje was tweeledig: een bitterkoekjes-pudding en een chocolade-ijstaart. Home made.  Het kostte even wat moeite om die taart aan te snijden; hij was diepgevroren en heel hard. Toen de eerste punt er uit gesneden was, was de bitterkoekjes pudding al bijna op. Maar het was het wachten meer dan waard; het was erg lekker. De punten waren wel wat ruimhartig afgesneden en de taart was behoorlijk machtig, zodat we na de maaltijd ‘stenzat’ op de bank ploften. Maar wat was het gezellig! Iemand opperde dat we dit een volgende keer wel met bruine bonen konden doen, allemaal een verschillend bonengerecht meenemen. Dat ontlokte iemand de opmerking dat dat dan maar liever niet op zondag moest; dat kon hij zijn collega’s toch niet aandoen?

Eén stamppot heb ik nog niet beschreven, dat is de preistamppot. Dat was iets nieuws en ook heel lekker. Met gerookte kipfilet en roomkaas. Zondagavond kreeg ik het recept via de app, het was van een website van Albert Heijn, zie preistamppot >>>. De kok had er zelf nog 1 rode paprika doorgedaan en in plaats van twee preien vier preien gebruikt.
Dit ga ik binnenkort zelf eens proberen!

Reageren

30 januari: Van rondjes naar vierkantjes.

Onder de titel ‘het virus’ schreef ik in juli, augustus en september blogs over de Rodermarktwagen die we met de kerk bouwden. Eén aspect daarvan was het haken van blauwe rondjes voor de voorkant van de wagen. We plaatsten een oproep op de PKN-website, deden een afkondiging in de kerk en deelden een haakbeschrijving uit.
De respons was overweldigend. We werden overspoeld met blauwe rondjes!
Op de foto zie je wat we er mee hebben gedaan: ze vormden de onderkant van de lessenaar waar de grote bijbel op lag te pronken.

De wagen werd gesloopt, maar de rondjes werden er af gehaald door Hetty. Zij vond het zonde als ze allemaal werden weggegooid. Ze had ook al een idee wat ze er mee ging doen: ze wilde meedoen met het project ‘de grootste gehaakte deken van de wereld’ (GGDW) dat is opgezet in het kader van Leeuwarden Culturele hoofdstad van Europa 2018.
Hetty heeft in haar eentje al één deken voor dat project klaar, gemaakt van de rondjes van de Rodermarktwagen. Ze maakte van de rondjes vierkantjes door er omheen te haken.
Er zijn nu nog best heel veel rondjes over en Hetty wil graag nóg zo’n deken maken, maar alleen is maar alleen, het is een hele klus en in mei sluit de aanlevertermijn.
De slogan van de GGDW is ‘Haak aan, haak mee!’ en dat is wat Hetty nu aan mensen die kunnen haken vraagt: haak je met haar mee en maak je ook vierkantjes van rondjes?

Op de website van onze kerk PKN>>>> vind je meer informatie over hoe je Hetty kunt helpen met vierkant maken van de rondjes.
Meer weten over de grootste gehaakte deken van de wereld?
Klik hier >>> voor een filmpje van Omroep Friesland over dit onderwerp.
Er is ook een Facebook-pagina: klik hier >>>.

Reageren

29 januari: Broeder Waninge.

Gistermorgen was er een bijzondere viering in Op de Helte.
Er werden nieuwe ambtsdragers bevestigd; Hadewich Schimmel als pastoraal ouderling en ‘mijn’ Gerard als ouderling met een bestuurlijke taak.
Bij de ingang werd iedereen welkom geheten door ds. Walter Meijles en wij werden begroet als ‘broeder en zuster Waninge’. Dan schiet ik al in de lach; het past zo niet meer in de huidige omgangsvormen binnen onze kerk, al voelen we ons natuurlijk wel als één grote familie met elkaar verbonden.

Het was een feestelijk gebeuren gistermorgen. Er was familie (dochters,  schoonzoon,  twee broers/schoonzussen) en het was een mooie viering.
De liederen die we zongen pasten goed bij het bijzondere karakter van de viering en de orgelbegeleiding van Erwin Wiersinga was weer prachtig.
De bijeenkomst begon met een vrolijke noot: er ging iets mis.
(Vind ik stiekem altijd erg leuk; als gemeentelid dan. Als het jezelf betreft is het ineens een stuk minder grappig……)
De dominee kondigde aan dat we Psalm 11 gingen zingen, Erwin speelde ook psalm 11, maar op de beamer verscheen Psalm 111. Na één regel stopte het orgelspel, de gemeentezang was halverwege de regel al in schoonheid gestorven.
Erwin hing vervolgens over de balustrade bij het orgel: “Wat ging er mis?”
De voorganger vroeg aan Erwin: “Wat heb je ingestudeerd?”
Dat is geen goede vraag aan een gelauwerd organist. Kostelijk was zijn reactie: “Ingestudeerd?!? Het is u vraagt wij draaien….”
Daarna zongen we Psalm 111.

In de overdenking vergeleek de voorganger de nieuwe ambtsdragers met de profeten in het oude Israël.  Er waren nogal wat overeenkomsten.
– Een aanvankelijke weerstand tegen de roeping, maar na enige druk toch de schouders er onder zetten.
– Je taak niet voor eigen rijkdom uitvoeren. Sterker nog: het kost nogal wat investering van je eigen tijd en energie en wat je er voor terug krijgt? Je mag hopen dat het in balans is.
– Hun handelen toont hun ware aard.

Na de preek was de korte plechtigheid van de bevestiging, beide ambstdragers lieten een duidelijk ‘Ja’ horen en kregen de zegen.

Bloem van de kindernevendienst. 

De kinderen van de nevendienst hadden een mooie bloem gemaakt voor de nieuwe kerkenraadsleden (het thema van de viering was “Je hoeft niet bang te zijn”) en ze kregen ook een roos ‘gemaakt door  de Schepper’  zoals de dominee treffend opmerkte. Na viering waren er veel felicitaties en goede woorden van  de andere gemeenteleden.
Na de koffie namen we de familie nog even mee naar huis voor een drankje en om nog even na te praten.
Zwager Jan vond één lied qua tekst bijzonder goed bij de viering passen, lied 345 ‘Gij hebt uw woord gegeven’, met name de woorden van het tweede couplet.
Nu ik U heb gegeven mijn woord op deze dag,
geef dat met heel mijn leven ik daarvoor instaan mag, 
dat ik het in mijn daden waarmaak aan iedereen.
Maak zichtbaar uw genade door mij en om mij heen.

Inderdaad, erg toepasselijk.
Maar, broeders en zusters, dat geldt niet alleen voor kerkenraadsleden.

Reageren

28 januari: “Assen calling!”

Zaterdagmorgen rond half 11.
Laat ontbijt, krantje op het aanrecht, Sudoko.
Op de achtergrond Radio 2, Bert Haandrikman.
Druk met cijfers in de weer (als hier die acht komt….) hoor ik opeens een heel bekende stem roepen: “Assen calling!”
Dat kan maar één zijn: Sinet.
Eén van de acht.
Van de vriendenclub van Hoogersmilde.

Sinet doet mee aan de quiz “Be-ja of Be-nee” over onze vorige koningin prinses Beatrix.
Bij het tweede wat ze zegt weet ik zeker dat het onze Sinet is “Douze points!”
Dan is er haar nog niets gevraagd, hè?
Heeft ze zelf al dikke lol.
De eerste vraag heeft ze fout, maar de andere 5 allemaal goed, dus ze wint een aantal prijzen. Voorwaarde is dat ze kaartje stuurt aan onze oude vorstin omdat die woensdag 80 wordt.
Tuurlijk, dat zie ik haar zo doen.

Sinet is op de radio precies dezelfde als met de vrienden onder elkaar.
Ze zat ook al eens bij Gerard Ekdom in het programmaonderdeel Dokter Pop en ook op Radio Drenthe was ze al regelmatig te horen.
Gistermorgen feliciteerde ik haar via de groeps-app.
Leve de koningin!
Leve Beatrix!
Bravo Sinet: trots op je.

Reageren

27 januari: Stof in de wind

Gistermiddag had ik een afspraak bij de kapper in Een. Het was goed weer, dus ik ging op de fiets.  Je fietst dan door een mooi stukje wereld in de kop van Drenthe, met (een beetje  verscholen in de bossen) het prehistorische hunebed D1.
Meer weten? Op de website ‘Hunebedwijzer’>>> vind je alle informatie.

Altijd als ik daar langs fiets ben ik doordrongen van het feit dat hier 5 eeuwen geleden al mensen woonden.  Dat gevoel is alleen maar sterker geworden door het boek ‘Dricka en de nomaden van de kwelder’ dat ik eind 2015 las. Benieuwd naar Dricka? Lees dan mijn blog van 12 januari 2016 Hier. In Roden. Maar dan 5000 jaar geleden >>>
Sindsdien heb ik er zelfs beelden bij in mijn hoofd en realiseer ik me hoe zwaar het leven was voor de mensen die in die tijd leefden. Overleefden zeg maar.

Op de terugweg maakte ik een foto van het hunebed vanaf de weg.  Je kunt het nu als je vanaf Een komt nu goed zien liggen omdat er geen blad aan de bomen zit.

Even mijmeren…..

Ik fietste er naar toe, maakte nog een foto van dichtbij en stond nog even te mijmeren naast m’n fiets. Toen werd de rust verstoord door schreeuwende  hondenuitlaters en stapte ik weer op.

Tijdens het tochtje onderweg naar Roden kwam het lied ‘Dust in de wind’ van Kansas op de oortjes voorbij. “All we are is dust in the wind” zingen ze.
Same old song, just a drop of water in an endless sea
All we do crumbles to the ground though we refuse to see
Dust in the wind, all we are is dust in the wind

(vertaling: Hetzelfde oude liedje, slechts een druppel water in een eindeloze zee
Alles wat we doen verkruimelt, hoewel we het niet willen zien
Stof in de wind, alles wat wij zijn is stof in de wind.)

Kippenvel kreeg ik er van. En dat kwam niet van de buitentemperatuur.
Nooit had ik me verdiept in die tekst en vanmiddag ineens kregen de Engelse woorden die ik al zo lang meezing betekenis.
Het deed me denken aan een regel uit Jesaja 40: “In zijn ogen zijn de volken als een druppel in een emmer, als een stofje op de weegschaal”.
Luister hier >>> naar Kansas ‘Dust in the wind’.

Reageren

Pagina 276 van 396

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén