De waarde van de dag

“Daar langs de Donau moest je zeker wel een helm op?” Die vraag is ons de laatste weken vaak gesteld.
En het antwoord was altijd “Nee.” Wij hebben namelijk geen helm. Wij zijn Nederlanders en fietsen is voor ons geen sport maar een manier om van A naar B te komen. Het hoort bij ons dagelijks leven: op de fiets naar de winkel, de tandarts, het werk en gewoon voor de lol een eind fietsen op zondagmiddag. Zonder helm.

Duitsers en Oostenrijkers die gaan fietsen trekken sportkleding aan. Speciale fietskleding zelfs: strakke broek, strak truitje, met fietsschoenen, fietshandschoenen en een helm dus. Groepjes hebben dan vaak ook nog kleding met gelijke kleuren. Als wij een mevrouw in een jurkje en een meneer in een spijkerbroek zonder helm op een fiets zagen zitten kon je gerust “ho-hoi!” zeggen.  Dat waren altijd Nederlanders.

En net als in Nederland had je op de fietspaden ook snelle jongens op racefietsen. Die je altijd het gevoel geven dat je in de weg fietst. Die vinden dat er veel te veel bejaarden fietsen op hun Treppelwegen en die dat ook luid en duidelijk kenbaar maken. Die vinden dat je veel te ver aan de linkerkant van het fietspad fietst en je toebijten: “Rechts halten!” Bitte kan er kennelijk al niet meer vanaf.
Net als in Nederland zeiden we laconiek “Ja hoor, ja” en zwaaiden nog even vriendelijk naar de verbeten koppen die ons links inhaalden.

We hadden zelf op deze reis dan wel geen bandje om de arm, maar onze fietsen wel.
Twee zelfs. Eén bandje met ons cabinenummer en één bandje met de tekst ‘stairs’. Had te maken met het dagelijks opladen van de accu wat bij ons niet zonder fiets kon; met andere woorden, wij konden de accu’s niet op onze kamer opladen.
En mijn (grote, niet sexy) fietstassen mochten niet op de fiets blijven, die moesten er iedere dag weer af. Maar ik kan niet zonder mijn (grote, niet sexy) fietstassen, dus iedere morgen trokken we alle gespjes weer strak aan over de pakjesdrager.

Nog even terug naar de helm.
Bert Visscher had er zelfs één nodig bij het bloemschikken.
Dat flitste op onze reis regelmatig door mijn hoofd.
Hierbij een link naar een fragment van een minuut of 6 uit zijn show ‘Fijne nuances’.
Dames en heren, het belangrijkste bij bloemschikken is natuurlijk DE HELM!
In ons gezin een quote die nog regelmatig voorbijkomt.
Net als de constatering dat het bloemschikken soms niet goed uit komt.
‘Schikt het? Nee!’

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

“Blijf in beweging!”
Jahaaaa.
Ik doe mijn best.

Maar soms lukt het ineens niet zo goed.
Vorige week speelde mijn knie een beetje op en zondag kon ik haast niet meer gewoon lopen.
Achter het kniegewricht deed het bij elke stap zeer en traplopen lukte bijna niet.
Niet verzwikt, niet gevallen, niet gestoten: sluipenderwijs steeds een beetje meer pijn.
Heb ik mijn schouder weer in het gareel, de goede bril, de tanden recht, mijn hart rustig en steunzooltjes in de schoenen…..krijg ik bij stil weer last van mijn knie.
Ja, zo gaat het als je ouder wordt.
Prinses Margriet heb ik ooit horen zeggen: als je boven de 50 bent en je wordt ’s morgens wakker zonder ergens pijn……dan ben je dood.
Erg grappig vond ik, toen ik ’s morgens nog wakker werd zonder pijn.

Op mijn werk nam ik gisteren voor het eerst dit jaar de lift: die zie ik anders alleen van binnen als er zware papiercontainers verplaatst moeten worden.
Gistermorgen zag ik de dagelijkse pilates/yoga oefeningen niet zitten: te pijnlijk. Daarom koos ik voor een lichter alternatief: Nederland in beweging. Niet meer met Olga, maar met Barbara!
Nog zwaar genoeg hoor, ik was al weer mooi ‘achter de poeste’ halverwege de cardio-training. En die armbewegingen tegelijk met de pasjes en stapjes die je benen doen zijn voor mij een brug te ver. Niemand ziet mij; ik ben al blij dat ik niet in die achterste rij bij Duco en Barbara sta, het gaat om de beweging en niet om ‘precies gelijk met het voorbeeld’.

Het goede nieuws is dat de pijn achter mijn knie geleidelijk afneemt.
Op ‘Thuisarts.nl’ vond ik de geruststellende constatering dat dergelijke klachten op den duur vanzelf weer overgaan.
En als dat niet zo is moet je naar de huisarts.
Zo hebben mijn ouders mij ook opgevoed,
“Kiek ’t eerst maor eem an. Giet miestal vanzölf weer over.”
Mijn vader kwam alleen bij de dokter als er iets behoorlijk mis was.
“Dokter is veur zieke meins’n.”
Maar het meest geruststellend bij zo’n blessure is het feit dat je naar de huisarts kunt als je het niet vertrouwt.

In 2015 schreef ik al eens blog over mijn avonturen met bewegen in het blog ‘Nederland (en Ada) in beweging’.
Hierbij een link.

Wat hebben we genoten van de eerste, heerlijk warme week van september.
Alle werkdagen op de fiets naar Groningen.
’s Avonds nog even een afzakkertje buiten op Waninge Plaza.
Een barbecue georganiseerd; in eerste instantie voor ons tweeën, maar toen ik in de gezinsapp vroeg wie er zin had om mee te eten waren we zo maar met z’n zessen.
In de zwoele nazomerwarmte op de fiets naar de kapper in Een, naar het handwerkwinkeltje in Leek en een buitenkoffievisite bij Agniet in de tuin.
De verjaardag van schoonzus Ali op 9 september vierden we voor het eerst bij hen achter het huis!

Zondagavond fietsten we met z’n tweeën nog even een rondje Roderwolde.
Kijk nou; zonsondergang in Noord Drenthe.
(Klik op de foto voor een vergroting).

Gisteravond (maandag 11) was echt de laatste avond met zomerse temperaturen.
Dat kwam heel goed uit, want het was de eerste bijeenkomst van de kerkenraad en Gerard had de hele club bij ons uitgenodigd voor een gezellige barbecue.
Het bestuur van de Protestantse Gemeente Roden-Roderwolde zwermde gezellig uit achter ons huis; overal zaten plukjes mensen te teuten, te eten en te drinken.
Wat een goed begin van het nieuwe seizoen!

Mijn keuken was vanmorgen natuurlijk nog een puinhoop, maar dinsdag is mijn vrije dag en vandaag was het minder warm: witte-tornado-dag.  Nu ik dit zit te typen is de vloer al weer gesopt en zit ik met een kop koffie achter het toetsenbord.
Langzaamaan gaan we weer op standje ‘normaal’.
Vanavond weer cantorij.
Vrijdag begint FysiYoLates bij Trijntje.
Maar……over 2 weken is het al weer Rodermarkt!

Het waren er twee: zaterdag 9 en zondag 10 waren de Open Monumentendagen.
Op beide dagen was ik te vinden in ‘mijn’ monument: de Catharinakerk op de Brink in Roden met een gidsen-kaartje op mijn jurk geprikt.
We mochten heel wat gasten welkom heten!
Op zulke dagen heb je heel ander publiek dan bijvoorbeeld vorig weekend, toen de Uitmarkt 2023/2024 werd gehouden in het centrum van Roden. Er was toen een expositie van een schilder en er was een mevrouw die vertelde hoe je iconen moest schilderen.
Dan heb je veel meer ‘kom, ik loop even binnen’-publiek; dat is niet specifiek geïnteresseerd in de geschiedenis van de kerk.

Het afgelopen weekend wel.
“Waarom is deze kerk niet bepleisterd”?
“Hoe kun je zien wat kloostermoppen zijn?”
“Waarom wordt dat zandstenen doopvont niet meer gebruikt?”
Een net afgestudeerd geschiedenis-student wist meer over de geschiedenis van Roden dan ik; fantastisch om daar dan even mee in gesprek te gaan.
Een meneer uit Leek verbaasde zich over de ouderdom van het gebouw ‘Dertiende eeuw!?’
Een mevrouw uit Nieuw Roden had de oude mevrouw Kymmel nog gekend en vertelde dat ze op de chique chaise longue in de Mensinge had gezeten. Een meneer uit Emmen was helemaal verliefd op het dorpsgezicht van Roden.
Er was ook een echtpaar uit Zuid Afrika; wanneer ontmoet je nou mensen die Afrikaans Nederlands met je spreken!
De man vroeg zich af waarom de drempel onder de voordeur niet méér uitgesleten was.
Eeehm…..op sommige vragen heb ik geen antwoord.

Er ging dit weekend bijna een blik Wilhelminapepermunt door en na twee dagen wist ik soms niet meer wat ik nou wel of niet verteld had aan degene die bij me stond. “Had ik u al verteld over het Kymmel-poortje..?”

Zaterdag zat mijn dienst er om 13.30 uur op, toen werden Coby en ik afgelost door Remmelt en Simon.
We fietsten samen nog even naar de Mensinge.
Daar was namelijk iets bijzonders georganiseerd: er waren optredens van hofdansvereniging ‘Les Gais Galants’.
Deze dansgroep danst zoals dat vroeger werd gedaan tijdens de weelderige feesten aan de konings- en keizershoven van Europa.
Maar dat was leuk! Onderaan dit blog vind je een video van een dansje die ik zaterdagmiddag maakte. Hierbij een link naar de website van Les Gais Galants.

Ik nam ook nog even een kijkje in de oude havezathe.
Daar ben ik al tientallen keren geweest en het is altijd weer leuk; nu waren de vrijwilligers allemaal in kostuum!
Wil je het museum ook een keer bezoeken: hierbij een link naar hun website.
|

Op de etappe van Ybs naar Dürnstein ging Gerard’s wens in vervulling: hij ging zwemmen in de Donau.

Op die dag kwamen we langs het plaatsje Weitenegg.
Ik keek naar links: daar stond de kasteelruïne Weitenegg.
Gerard keek naar rechts: daar was een ligweide met een aanlegsteiger aan een zijarm van de Donau waar je veilig kon zwemmen.
Ik maakte een soort ligkleedje van een sjaal, vleide mij in het gras en zocht op mijn telefoon alle informatie die ik kon vinden over de ruïne achter mij: Gerard deed zijn zwembroek aan en ging zwemmen.

Verderop langs de route ontwaarde ik aan de andere kant van de Donau bovenop een hoge rots een kasteelruïne waar ik mijn ogen niet vanaf kon houden.
“Wie bouwt daar nou een kasteel!”
“Hoe kwamen ze daar dan!”
“Hoe kun je nou van daaruit macht uitoefenen over de Donau?”
Ik bleef maar schuin omhoog kijken en me verbazen.
“Ik moet even van de fiets af, even kijken!” riep ik tegen Gerard.
Gerard vond het vermakelijk en maakte een foto van mij terwijl ik de ruïne op de rots bewonderde.
We fietsten daarna weer door, maar na 20 minuten had ik letterlijk een pijnlijke nek van het schuin omhoog kijken.
Het bleek achteraf de burchtruïne Aggstein, een roemrijk kasteel met verhalen van veroveringen, belegeringen, roofridders, wrede tirannen en tolheffingen op de rivier de Donau. Het is één van de meest bezochte toeristische attracties in Oostenrijk. Meer weten? Hierbij een link naar de website van Aggstein.

Het eindpunt van de route, Dürnstein, was een mooi oud plaatsje, dat helemaal in het teken stond van Richard Leeuwenhart.
Je zou denken ‘dat is toch een Engelse ridder?’ en dat is ook zo. Deze beroemde ridder werd in 1192-1193 in de burcht Dürnstein gevangen gehouden na de terugkeer van zijn derde kruistocht. Hij weigerde namelijk de oorlogsbuit met Leopold V van Oostenrijk te delen. Hij werd  weer vrijgelaten na het betalen van een losgeld van 150.000 zilvermarken: een gigantisch bedrag destijds. Leopold gebruikte het voor de vernieuwing van de vestingen Enns en Hainburg en voor de stadsuitbreiding van Wenen.

We konden in Dürnstein nog niet aan boord, want er lag een andere cruiseboot voor, dus we namen onze fiets weer mee het stadje in en zochten een terrasje.
Voor een groot glas zoete witte wijn en een pilsje.
Want als je op de fiets bent hoeft niemand te rijden.
Op Richard!

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

Af en toe kreeg ik deze vraag van een collega.
“Heb jij nog geen headset, joh?””
Nee man. Dat had ik nog steeds weten af te houden omdat me dat zo’n gedoe leek.

Even bijpraten.
Een headset is een koptelefoon met een klein microfoontje dat je kunt aansluiten op je telefoon, zodat je de hoorn niet hoeft op te nemen en je handen vrij hebt. Het leek mij niet nodig.
Als er al eens veel gepraat was op de afdeling drukte ik de hoorn tegen mijn oor en mijn andere oor drukte ik dicht met mijn vinger. Maar dan heb je geen handen meer vrij om te schrijven; soms was het wel lastig.
Inmiddels is het centraal geregeld: iedere secretaresse van Team290 krijgt een headset.
Ik ook.

Gistermorgen was het pakketje gekomen.
We waren met z’n vieren, dus ik kon het gelijk even uitproberen.
“Waar moet dat stekkertje dan in?””
Ik legde het telefoontoestel op de kop om het plekje te zoeken waar het kabeltje in moest en drukte bij het omdraaien per ongeluk de toets van collega Cindy in. We hoorden een stukje van haar voicemail …… maar weer gauw weggedrukt.

Jolanda, die tegenover mij zit, ging mij bellen.
“Als hij overgaat doe je die headset op en druk je op het onderste knopje met het koptelefoontje.”
Dat deed ik allemaal braaf en uit de macht der gewoonte nam ik ook de hoorn op toen de telefoon overging. “NEE! Dat moet nou juist niet!” riepen de andere drie collega’s die allemaal meekeken.
Oh nee.
Grote hilariteit.
Ik legde de hoorn er maar weer op.
Nog een keer proberen.
Nu ging het goed.
“Hoe sluit ik nu af?”
Weer met dat koptelefoontje.
O ja.
Het volgende gesprek was een cliënt en het ging vlekkeloos.
Weer iets geleerd.

En natuurlijk loop ik dan nog een keer weg met de headset nog om m’n nek, waardoor er bijna 2 bakjes van het bureau vallen.
Pak ik toch de hoorn op en hou die tegen mijn oor waar de koptelefoon al op zit.
Druk ik twee keer op het ‘headset-knopje’ waardoor de functie ‘luidspreken’ wordt geactiveerd, zodat de hele afdeling kan meegenieten van mijn conversatie.
Aan het eind van de dag ging al veel beter.
Een mens is nooit te oud….. ook ik niet.

Als mensen aan ons vragen hoe onze vakantie was dan roepen we: “Fantastisch!”
Maar zelfs bij zo’n geweldige vakantie zijn er natuurlijk dingen die jammer zijn.
Ben je een vaste lezer van dit blog, dan weet je dat ik het liefst zelf bepaal wat ik doe en laat en dat ik allergisch ben voor polsbandjes en regimes.  Lees bijvoorbeeld maar eens het blog ‘Totalitair regime’ uit 2018; dat schreef ik destijds in het ziekenhuis.
Ook bij deze cruise waren er nogal wat regels en wetten waar we ons aan moesten houden.
Om te beginnen al de dwingende tijden: je moet er wel zijn als het schip verder vaart, anders mis je de boot. En heb je een probleem.
Je kon van 07.30 – 09.00 uur ontbijten, maar rond kwart voor negen haalde het personeel wel al vast al het servies en bestek weg.
Wilde je om 08.50 uur nog een kop koffie dan had je geluk als a. je kopje er nog was b. er nog koffie was.

Aan boord kwam wel spoelwater uit de kraan, maar geen drinkwater.
Wij kochten de eerste avond aan de bar een fles mineraalwater.
Daar werd € 6,90 voor opgetekend op onze rekening.
Dat deden we dus maar één keer……. de volgende dag zochten we onderweg een supermarkt op.

De communicatie was voor ons Nederlanders geen onverdeeld succes.
De bespreking van de route voor de volgende dag werd in het Duits en in het Engels gedaan.
Beide talen ben ik machtig, maar het werd uitgesproken door een Serviër die veel te dichtbij in een slechte microfoon sprak. Hij sprak Duits, maar wij hoorden niet dat het Duits was.
Na één avond sloegen we de reisinstructies dus maar over: ik kan zelf kaartlezen en het Donau-Radweg-boekje gaf me alle informatie die ik zocht.

….sluis….

Op een middag zat ik na het fietsen in onze cabine te borduren met het patrijspoort achter me voor de lichtinval.
Het werd ineens snel donkerder: we zaten in een sluis en onze kant lag tegen de kademuur……

En dan tenslotte: het onvermijdelijke groepsgedoe op zo’n reis. Wachten bij de balie omdat je iedere keer als je het schip verlaat je cabine-pasje moet omruilen voor een boardingpass.
Wachten omdat je de fietsen nog niet kwijt kunt op het schip omdat er een ander cruiseschip vóór ligt. Op de laatste dag was het schip een half uur te laat;  toen had de hele goegemeente zich al met fiets en al verzameld bij de kade. Op de foto hiernaast zie je hoe dat er uit zag. (klik op de foto voor een vergroting).
En dan te bedenken dat wij ons met onze dochters jaren geleden vanaf een camping aan de Moezel vermaakten met kijken naar grote groepen toeristen die vanaf de cruiseschepen (mit Musik und Tanz!) uitzwermden over het stadje Cochem.

Maar dit is natuurlijk een blog vol gemiep; vooral als het je afzet tegen al het prachtigs dat we hebben gezien en alle avonturen die we hebben beleefd an der schönen, blauen Donau!
Maar een volgende vakantie gaan we weer gewoon met z’n tweeën in een huisje.

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1  onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.