De waarde van de dag

Vorige week kreeg Gerard een cadeautje van zijn werk.
Een grote kartonnen doos met een tapas-setje met glazen.
Gerard zette de onderdelen in elkaar en we gingen het gelijk achter het huis uitproberen.
Kijk nou.
Twee plankjes, twee stalen pinnen en twee glazen.
In de plankjes zit een uitsparing waar je een wijnglas in kunt zetten (zie foto rechts).
Op de foto links zie je één van de grote glazen die in de cadeauverpakking zat; de andere is al kapot.
We waren even naar binnen gelopen en toen we terug kwamen lag het in scherven op de grond.
Bij stil weer.
Een kat?
Een vogel?
We weten het niet. Het beest is zich in ieder geval rot geschrokken…..
Eerlijk gezegd: het is ook niet zo’n handige constructie.
Beetje tuitelig en wiebelig.
Wel handig: afdekplankjes voor op je glas (zie afbeelding)
Dan komen er geen wespen enzo bij.

Maar.
Wie bedenkt dit?
En waarom?
Je kunt je glazen en je bakje pinda’s immers ook gewoon op tafel zetten.
Of ben ik nou een fantasieloze, nuchtere Drent?

“Moin!”
Dat is de begroeting in Ost Friesland als je in een winkel komt of op een terrasje gaat zitten.
Dat klinkt ons als noordelingen vertrouwd in de oren, dus wij riepen ‘Moi!’ terug.
Leer bood ons wat we in Norden niet vonden: een middeleeuwse binnenstad.
De stad ontstond in de 8e eeuw op een terp tussen de rivieren de Ems en de Leda en in de loop van de eeuwen groeide het uit tot een havenstad van importantie, met name in de tijd van het Hanzeverbond.

We maakten een mooie stadswandeling en zochten de haven op.
Onderweg kwamen we bordjes tegen met informatie over de geschiedenis van Leer.
‘Unnerwegens dör de tied ….. Leer vör hunnert Jahr!’
Aan de linkerkant van het bordje stond de tekst in het Hochdeutsch, aan de rechterkant in het Plattduuts.
Dat is een vorm van het Nedersaksisch, dat in Nederland langs de oostgrens ook nog gesproken wordt.
Klik op de afbeelding voor een vergroting, dan kun je de tekst beter lezen.
Als je de rechtertekst hardop voorleest zul merken dat je dan gewoon begrijpt wat er staat.

We streken neer op een terras aan de haven dat bij restaurant ‘Zur Waage’ hoorde, waar in vroeger tijden de waag gevestigde was.
De schnitzel die we zochten was daar niet leverbaar, maar wel heel veel andere lekkere dingen. Ik bestelde een brötchen Rauchlachs met een zachtzure saus en salade; daar kan geen Schnitzel tegenop. Na het eten maakte ik nog een foto van Cor en Gerard op de brug en wandelden we in de avondzon nog over de houten promenade langs de boten die in de haven lagen.

Wát een dag!
Drie blogs schreef ik er maar liefst over*.
Onderweg van de ene naar de andere locatie verbaasden we ons er over dat het landschap zo op dat van Noord Nederland lijkt.
Soms waan je je in de weidsheid van Groningen, soms rijd je door het coulissenlandschap van Drenthe.
Van Gerards werk waren we ooit met een personeelsreisje in Maastricht; daar was Lieveke onze gids tijdens een stadswandeling.
Zij streek ons noordelingen gelijk tegen de haren in door op te merken dat ‘jullie in het noorden 800 jaar achterlopen op het zuiden van Nederland’.  Ze legde daarbij uit dat de Romeinen hun cultuur al rond het begin van de jaartelling in Zuid-Nederland brachten en steden stichtten als Nijmegen en Maastricht. In het noorden leefden toen de Friese stammen. In 800 kwam Bonifatius het christendom brengen in de noordelijke Nederlanden, waarmee ook bij ons die cultuur (kloosters met monniken die dingen opschreven en het stichten van kerken in de bestaande nederzettingen)  werd gebracht.
Lieveke vond dat, in het licht van de cultuurgeschiedenis, Noord Nederland en Noord Duitsland beter één land hadden kunnen zijn en Zuid Nederland en Zuid-Duitsland ook. “Jullie zijn Saksen, wij zijn Franken.”
Of dat helemaal zo is weet ik niet, dat zijn haar woorden, maar gevoelsmatig zeg ik “Lieveke had gelijk.’
Daarbij zei ze in prachtig Limburgs: “Niet beter, niet slechter…. maar ánders!”

Verjaardag van deze website vandaag! Op 11 augustus 2014 schreef ik het eerste blog; ieder jaar in augustus besteed ik even aandacht aan de verjaardag.

Het is geen dagboek, het is geen foto-album en het is ook geen folder.
Dit blog geeft een inkijkje in mijn leven; daarbij laat ik weten wat dingen met mij doen.
Mijn schrijfsels laten veel facetten van mijn leven zien.
Als moeder beleefde ik vorig jaar in augustus de trouwdag van dochter Frea met haar Jon, we vierden met ons hele gezin een fantastische vakantie op Gran Canaria en we genoten van de jaarlijks terugkerende bijeenkomsten zoals Sinterklaas en de Gradagen.
Mijn rol als echtgenote komt ook veelvuldig voorbij in blogs over het dagelijkse leven en de activiteiten die Gerard en ik gezamenlijk ondernemen, zoals daar zijn vakanties, Casa Grada en het gewone, dagelijkse huis-, tuin- en keukenleven.

Als dorpsgenoot blog ik soms over mijn bezoek aan de Jumbo en verschijnt er af en toe een verhaaltje in de streektaal van mij in de plaatselijke krant. Dit jaar mochten we eindelijk weer met elkaar Rodermarkt vieren!
Soms ben ik zus/tante en ga ik een dagje met mijn broer op stap of we doen iets samen met zijn gezin, soms ben ik schoonzus/tante en geniet ik van familiefeestjes en gezellige bijeenkomsten met de familie Waninge. Verder ben ik soms nicht voor de families van mijn vader en moeder die ook nog wel eens op de website voorbijkomen en ook als vriendin heb ik regelmatig met mensen contact.
Over mijn rol als collega schrijf ik niet zo vaak, maar heel af en toe licht ik een tipje van de sluier op.
Tik maar eens ‘Team290’ in bij de zoekfunctie van dit blog.

Over mijn rol als alt in de Cantorij Roden lees je regelmatig wat. Het afgelopen jaar bestond uit een aantal hoogtepunten, zoals het examen van Karel, maar we moesten als koor ook afscheid nemen van bas Joop en sopraan Louisa.
Ook als PKN-gemeentelid laat ik regelmatig wat van me horen door blogs over het ‘Holy Stitch’-clubje, het PKN-Christmascarol-koor en seizoens-activiteiten die ik bijwoon. Verder is er bijna wekelijks een blog over de kerkdiensten; geen notulen, maar mijn beleving op de zondagmorgen.

Ook ben ik soms patiënt of cliënt: bij het beugeltraject bij de tandarts, bij de huisarts, oogarts, fysiotherapeut…… je wordt ouder, mama.  Maar er zijn ook veel blogs die niets met één van mijn rollen te maken hebben: die gaan over wat ik lees, van welke muziek ik geniet, wat ik heb ontdekt over geschiedenis… over een boek of een voorstelling schrijf ik geen recensie, maar probeer ik te omschrijven wat ik er uit heb gehaald. Waar moest ik om lachen? Wat deed het met me? Wat ontroerde?

En bij al die verhalen hoop ik dat jij als lezer er iets uithaalt.
En dan hoop ik vooral dat het iets positiefs is.
Op naar de TIEN!

Wil je de blogs/evaluaties van de vorige verjaardagen lezen?
Klik dan hier op het allereerste blog uit 2014, daar onder vind je een overzicht.

Op ons dagje uit in Ost Friesland* was Norden de tweede plaats die we aandeden.
Cor had van te voren al op internet gevonden dat daar een standbeeld van Bismarck (Duits staatsman/belangrijk voor de Duitse eenwording) stond. “Kunnen we daar dan ook even heen?”
Zeker. Toen we Norden binnenreden had hij het al gevonden!
We maakten een foto van hem en ‘de IJzeren Kanselier’ voor het thuisfront en gingen op zoek naar die Stadtmitte.

Verder was Norden eigenlijk niet heel bijzonder.
De stad is in de 2e Wereldoorlog gespaard gebleven voor bombardementen, maar er was geen sprake van een indrukwekkende Altstad.
Het leukst vonden wij de Italiaanse ijssalon en een Fantasy-winkeltje in de winkelstraat waar de (ons zeer bekende) piraat Klaus Störtebeker de wacht hield bij de ingang. (zie het blog over Klaus uit 2019).

Daarna zetten we koers naar Aurich. Daar ging het ons niet om de stad, maar om het hunebed dat daar te vinden is.
Cor is (net als ik) een liefhebber van deze oude grafmonumenten en heeft er in Nederland al heel wat gezien.
Dit was voor hem het eerste Duitse hunebed dat hij ging bezoeken.
Dit Großsteingrab is een ganggraf uit de Trechterbekercultuur; dit zijn de enige hunebedden in Ost Friesland die er nog zijn.
Het zijn restanten van wat ooit hunebedden waren. Van de één zijn nog drie stenen zichtbaar: dat heet in de volksmond ‘Brot, Käse und Butter’. Van het andere dat er pal naast lag was niet veel over. Er is daarom een aantal jaren geleden besloten om van het ene hunebed een educatief hunebed te maken. De paar stenen die er nog waren zijn als basis gebruikt en dat heeft men aangevuld met grote stenen uit Mecklenburg Vorpommern.
Langs het hunebed is een pad aangelegd met informatieborden over de Trechterbekercultuur en de bijbehorende hunebedden.
Op één van de bordjes stond: ‘die originalen Steine der Großsteingräber in Nord Deutschland und der region Groningen wurden zerschlagen, geraubt, oder für andere Bauwerke verwendet, oftmals warscheinlich auch für Kirchen.’
Waarschijnlijk ook voor de Catharinakerk in Roden dus.
Waar we in Greetsiel en Norden geluk hadden met het weer (het begon te regenen als wij in de auto stapten), hadden we nu pech.
Het plensde, maar gelukkig niet heel lang.
De educatieve wandeling werd aan weerszijden gemarkeerd door een afbeelding van een man een vrouw uit de steentijd, je ziet ze hier naast de tekst staan.
Onderaan het blog zie de foto die ik maakte van het gerestaureerde hunebed vlak na de regenbui. Meer weten over deze locatie? Hierbij een link naar een artikel hierover op de website ‘Hunebed Nieuwscafé’.

Na deze hunebedden stelden we onze navigatie in op ‘Leer’.
Op zoek naar een Schnitzel.

* Klik hier voor deel 1 over Greetsiel.

Op YouTube ontdekte ik een aandoenlijk filmpje van een klein eendenkuikentje dat aan de rand van een stuwmeer van de waterval afkukelt.
Men had het de titel ‘Family’ meegegeven.
Hierbij een link naar de video.

Mammaaah…..!

Gistermiddag had ik toeristendienst in de Catharinakerk; dat was niet op de gebruikelijke zaterdag, maar op zondag in verband met de pilot Hop-on-hop-off paardentram.
Eén van onze vrijwilligers vond trouwens dat die naam onmiddellijk moest worden gewijzigd in ‘Stap in – Stap oet’; daar ben ik het natuurlijk volledig mee eens.
Er kwamen twaalf gasten die een kaartje hadden gekocht voor die paardentram, maar het leeuwendeel van de toeristen, 50 maar liefst (!), kwamen ‘los’ ‘binnenlopen. “Wat fijn dat de kerk open is!””
We hadden het zo druk dat we niet aan theedrinken toekwamen.

En natuurlijk was er ook nu weer iets bijzonders: er kwam een meneer bij ons met de vraag of onze kerk ook een stempel had.
Hidde wist dat dat inderdaad het geval was.
“Zou ik die stempel in mijn boekje mogen?””
Het bleek dat die meneer de route naar Santiago de Compostello al voor een deel had gelopen en hij had van alle kerken op die route foto’s gemaakt én een stempel in zijn boekje gekregen.

Bijzonder balboekje

Daar stond Aaltje natuurlijk met de neus bovenop.
Zo’n bijzonder balboekje had ik nog nooit gezien, dus ik maakte foto’s van het boekje, de serie stempels en het zetten van de stempel van ‘onze Catharina’.
Daarna zagen we een aantal foto’s die onze gast onderweg had gemaakt. Prachtige kathedralen en indrukwekkende, gebrandschilderde ramen, wat mooi om te zien!

Gelukkig is onze Catharina niet jaloers aangelegd.
Zij hoeft het niet te hebben van pracht en praal, maar koestert haar eigen kwaliteiten, die wij als gidsen met liefde voor het voetlicht brengen.

Ieder jaar gaan we een dag uit met Cor, zoon van mijn broer  en schoonzus.
Toen hij jonger was gingen we nog naar dierentuinen enzo,  maar inmiddels is hij bijna 20 en zoeken we iets uit wat zijn interesse heeft.
Het zal je niet verbazen: Cor houdt van geschiedenis.
Dit jaar kozen we voor een bezoek aan Ost Friesland; daar waren we zelf ook nog nooit geweest.

Eerst maar een klein stukje geschiedenis. In de vroege middeleeuwen maakte deze streek in Duitsland deel uit het vrije Friese rijk; vrij in de zin van ‘zonder feodale heersers’. Het besloeg het het hele kustgebied van de Noordzee in Noord Nederland en Noord Duitsland.
Ze hadden wel een gezamenlijke wetgeving en de vertegenwoordigers van de afzonderlijke gebieden troffen elkaar jaarlijks bij de Upstalboom in Aurich. De voertaal was Fries, maar werd in de loop van de tijd vervangen door het Nedersaksisch, omdat dat de taal het Hanzeverbond was. Dat gebeurde ook in Groningen en haar ommelanden.
Met Cor hebben we het er in de auto nog over gehad hoe bijzonder het is dat de Friezen die nu Friesland bewonen hun taal hebben weten te behouden. Wil je daar ook meer over weten? Hierbij een link naar een artikel daarover op Kennislink.

We begonnen in het havenstadje Greetsiel, een schilderachtig dorpje dat ontstond aan de Leybocht in de 14e eeuw.
We hadden een thermoskan met koffie en kadetjes mee en we begonnen op een bankje op de dijk in de haven. Er legden boten aan, er voeren boten weg en we kregen bezoek van een meeuw die zeer geïnteresseerd was in onze broodjes. Op de afbeelding hiernaast zie je het haventje met in de verte de sluis, waar het dorpje haar naam aan dankt: siel = sluis.
Het is maar een klein plaatsje, maar het was er gezellig druk.
We vonden de kerk en de oude school op het hoogste punt in het dorp: duidelijk net zo’n wierde/terp als in het noorden van ons land.
Voor de kerktoren, die apart van het kerkgebouw stond, zagen we in het plaveisel een mozaïek van een schip (zie afbeelding links).  Het leek verdacht veel op de Kamper Kogge die we donderdag op de IJssel zagen varen!

Waar het gezellig druk is, zijn ook altijd veel winkeltjes.
Op de ronkende websites van de kottertochtjes die je kunt maken vanuit de haven van Greetsiel wordt gesproken over ‘Duits Volendam’.
We kochten nog een gebakken vissie en wandelden door het dorpje en langs de haven terug naar de auto.
En dit was nog maar het eerste deel van de dag!
We gingen ook nog naar de plaatsen Norden, Aurich en Leer: wordt vervolgd dus.