De waarde van de dag

Gistermorgen stapte ik om 08.30 uur in de auto; de bestemming was Klazienaveen. Na weken met zwaarbewolkte dagen en regen was ik getuige van een spectaculaire zonsopgang. Even na Lieveren piepte er een klein streepje oranje boven de horizon en even later stond er een enorme licht oranje bol te stralen. Precies in mijn ogen te schijnen. Maar geen kwaad woord over de zon: ik deed de zonneklep naar beneden en genoot van al het moois dat koud Drenthe mij gistermorgen liet zien. Daarbij wil ik vooral de ondergelopen landerijen noemen waar het Lieversche Diepje bij Lieveren en de Drentsche Aa bij Zuidlaren hun overtollige water kwijt konden.
Majestueus en ijzig mooi.
Woon je in de buurt?  Ga kijken!

Eenmaal bij tante Trijn* scheen de zon nog net zo uitbundig, maar daar kreeg ik niks meer van mee.
Want koffie en koek en heeeeerlijk een hele dag met z’n tweeën.
Intieme momenten, herinneringen en fijne gesprekken.

Rond 16.00 uur stapte ik weer in de auto op weg naar Roden; nu zakte de zon en kreeg ik van deze dag ook de zonsondergang ‘live’ mee.  En weer scheen de zon weer hinderlijk in mijn ogen, maar nu had ik mijn voorzet-zonnebril op, die ik met voorbedachte rade uit mijn tas had opgediept. Waar in de morgen het uur in de auto werd veraangenaamd door Bert Haandrikmans ochtendshow op Radio 5 en door Hans Schiffers met zijn Arbeidsvitaminen had ik na vieren gezelschap van Bert Kranenbarg met o.a. Dinges, een Frans chanson en een beetje actualiteit.
Wát een dag.

Vorige week schreef ik het al: deze week heb ik een weekje ‘niks’-vakantie.
Maar de hierboven beschreven dag kun je moeilijk niks noemen.
Geen foto’s gemaakt, dus eigenlijk geen tastbare herinneringen.
Kan zo weer worden uitgegumd.
Maar met dit blog hou ik de herinnering aan deze dag levend.
En met name de waarde die deze dag voor mij heeft gehad.

Meer weten over mijn ‘grote zus’?
Lees dan het blog dat ik daarover schreef in 2018

Gistermiddag was er iets vreemds aan de hand met mijn email-account.
Er stond een bericht dat ik wilde versturen bij de concepten, maar dat werd maar steeds niet verstuurd.
Er kwam een melding in beeld waarbij ik mijn Ziggo-wachtwoord moest invullen, maar als ik dat deed kwam die melding doodleuk weer.
Dat doe je vier keer en dan denk je: “Ja. Hallo.”

Toen volgde het gebruikelijke riedeltje wat iedereen doet.
Op Google je vraag intoetsen. Naar instellingen. Dingen doen.
Maar dat loste niets op.
Na het riedeltje wat iedereen doet komt er bij mij dan nog iets bij: broer Henk bellen.
Die kwam er achter dat mijn account geblokkeerd was.
Geblokkeerd?!?!
Maar hij hielp mij een mooi eind op weg; ik moest van pop naar imap.
Hij keek met mij mee, hielp mij op weg en sloot af met de woorden: nu moet je zelf je wachtwoord nog wijzigen.

Maar dat lukte niet.
Mij niet en Gerard ook niet.
En toen Gerard nog weer met Henk had overlegd ook niet.
Gerard belde met de Helpdesk van Ziggo en luister en huiver…….. toen lukte het nog niet.

Wij maken gebruiken van de diensten van Ziggo voor o.a. email.
Maar op mijn computer doe ik dat met een pakket van Microsoft Outlook en daarin (bij die instellingen) zat volgens de mevrouw van de helpdesk het probleem  “….en dit ligt buiten ónze mogelijkheden, meneer Waninge.”

De moraal van dit verhaal?
Mij niet mailen.
Want je krijgt geen antwoord.
Ik ben tot nader order geblokkeerd………..

Op 31 december scheurden we het laatste blaadje van de Historische Scheurkalender 2023.
Op dit blog kwam af en toe zo’n blaadje voorbij, omdat er iets op stond dat ik interessant vond, of wat me aansprak of waar ik iets over had uitgezocht. Leuke kalender, maar ik wilde voor 2024 iets anders.
Het is de ‘GELUK’-scheurkalender geworden.
Op het eerste blaadje stond hoe we de kalender moeten gebruiken.
– Iedere dag krijg je wijze woorden van iemand die op die dag is geboren.
– Denk na over wat die woorden voor jou betekenen.
– Lees de tip van de dag die aan de wijze woorden gekoppeld is.
– Doe nog iets anders dat je zelf bedenkt en dat jezelf of anderen een beetje gelukkig maakt.
– Praat met anderen over je inzichten en ervaringen
– Ga ’s avonds na wat je die dag gelukkig maakte en schrijf dat op de achterkant van het kalenderblaadje.

De tips die we iedere dag krijgen zijn gebaseerd ‘de negen pijlers van geluk’ die uit wetenschappelijk onderzoek naar voren zijn gekomen.
Dit zijn de 9 pijlers:
– Andere mensen
– Plezier
– Gezond lichaam
– Gevoelens uiten  (19 juni 2024)
– Zelfvertrouwen
– Open geest (23 november 2024)
– Waarderen (30 april 2024)
– Veerkracht (14 september 2024)
– Zingeving (23 januari 2025)
Over de pijlers waar een datum achter staat heb ik inmiddels al een blog geschreven.
Klik op het onderwerp voor een link naar dat blog.

Dus.
Dat wordt hard werken dit jaar.
En dat allemaal als we even in het kleine kamertje verblijven.
Ik weet ook al zeker dat we dat niet allemaal iedere dag gaan doen.
De wijze woorden van de één zullen ons aanspreken en bij een ander blaadje zullen we denken: “Ja hoor. Ja.”
Of we vinden het enorme open deur.
Of gezeur.
Ook dit jaar zal ik mijn lezers af en toe meenemen in onze belevenissen met deze scheurkalender.
Daarbij heb ik bedacht dat ik er 9 blogs over ga schrijven, met steeds één pijler van geluk als onderwerp.
Daarmee is de nieuwe blogserie ‘Over geluk’ geboren, waarvan je nu het 1e deel aan het lezen bent.

Toeval of niet: Daniël Lohues had het in zijn wekelijkse column ook over geluk.
Dit zijn de woorden waarmee hij zijn verhaal besluit:

We willen uiteindelijk allemaal gewoon gelukkig zijn. Maar wat is geluk? Als je gelukkig bent, heb je het op het moment zelf vaak helemaal niet door. Van geluk blijft meestal niet veel meer over dan een zoete herinnering. Als ik volgend jaar de kerstbeelden weer uit het oude doosje haal, hoop ik dat we ondanks alles toch met elkaar weer een mooi eind door de tijd gezwommen hebben.

Wil je zijn hele verhaal lezen? Hierbij een link naar zijn website: Daniël Lohues.

Op deze website schreef ik al vaker over geluk: hierbij twee links naar blogs uit 2017 met dat onderwerp.

8 januari 2017 – Gelukkige Drenten

1 december 2017 – Wat is nou geluk?

“Waarom ontbijten we eigenlijk nooit meer bij IKEA” vroegen de dochters zich rond de jaarwisseling af.
Tja, waarom niet.
Omdat we allemaal druk zijn met ons werk en de agenda stroomt ook zonder ontbijten bij IKEA al veel te snel vol.
“Maar volgende week hebben we nog vakantie…” constateerden ze verheugd dus zo kwam het dat ik gistermorgen vanaf de roltrap in het Zweedse warenhuis al één dochter achter glas in het restaurant zag zitten. Dan moet je helemaal omlopen, maar toen ik mij eenmaal bij haar gevoegd had stonden de twee andere dochters en één schoonzoon aan de andere kant van het glas geplakt. Maf te doen. En dan is het nog maar 10.00 uur en zijn we nog niet eens compleet……

Even later zaten we met z’n vijven aan de koffie met croissantjes, ei & bacon, broodjes en nog meer lekkers.
Wat gezellig ja!
Daarna ging een deel in de IKEA winkelen, Harriët ging terug naar Almelo en ik zou even naar ‘de Lange Dame’ wandelen. Maar als je uit de IKEA wil, moet je na de roltrap naar beneden wel eerst door de 1e verdieping heen lopen. Gelukkig wisten we ‘de-kortste-weg’ paadjes, maar door die omweg haalde ik gisteren wel moeiteloos mijn stappendoel. Eenmaal buiten stroomde het van de regen en ik had geen paraplu mee.

Ik koos er voor om niet een half uur in de regen te lopen naar de binnenstad. Natuurlijk zijn daar ook parkeergarages, maar ik rijd daar niet graag met de auto en die parkeergarages zijn zo krap……. ik bedacht iets anders.
Als ik anders een half uur onderweg zou zijn met wandelen, dan zou ik dat halve uur ook kunnen besteden om naar Buitenpost te rijden voor een bezoekje aan de kledingwinkel Buitengewoon. Daar was ik juli ook al eens geweest en toen was ik erg goed geslaagd.
Minstens een uur zocht ik tussen de rekken naar geschikte kleding en op mijn dooie akkertje paste ik blouses, jurken en jasjes.
Ook nu vond ik weer bijzondere en kleurige kledingstukken: een blouse, een jurk en een jasje. En allemaal van hetzelfde merk: ‘Normal Crazy’; gewoon gek in goed Nederlands.
Maar gek of niet: ik ben blij met mijn nieuwe aankopen.

Een mooie combi: tied veur de wichter en tied veur mijzölf.
Wat een wélbestede vakantiedag.

Evert van Dijk, hoofdredacteur van het Dagblad van het Noorden, schreef een column in de krant van van zaterdag 30 december.
In de kop stond ‘Wat een waardeloos jaar…’

Wat een arrogantie spreidt die man hier ten toon.
De hoofdredacteur vindt het een waardeloos jaar, maar wie bepaalt dat?
Hoe kun je nou een heel jaar waardeloos vinden?

En ja: het was een Annus Horribilis.
2023 als jaar gaat de geschiedenisboeken in als het jaar van de verschrikkelijke aanval van Hamas op Israël en de vreselijke oorlog die Israël daarna begon. Het jaar van de oorlog tussen Rusland en Oekraïne die maar niet ten einde kwam, van aardbevingen, vulkaanuitbarstingen, de klimaatcrisis en de ruk naar rechts van politiek Nederland.
Maar het wereldnieuws bepaalt toch niet de waarde van een jaar?
Op deze website doe ik elke dag mijn best om een stukje ‘waarde van de dag’ onder de aandacht te brengen.
Mijn waarde van de dag haalt nooit het nieuws; positieve dingen zijn sowieso niet vaak in het nieuws.

Vanaf afgelopen woensdag geniet ik van een korte ‘nieuwjaarsvakantie’: de komende week ben ik vrij.
Een ‘niks’-vakantie.
Gerard is gewoon aan het werk en er staat bijna niets in mijn agenda; deze week maak ik tijd voor het uitzoeken/opruimen van wat dozen die al een tijdje op mij staan te wachten en ik stel het fotoboek van 2023 samen.
Dagje naar tante Trijn, middag naar de kapper, even ergens koffiedrinken met de dochters, prutsen met mijn nieuwe hobby irisvouwen en tijd om wat blogs voor te bereiden. Ook lees ik deze dagen een gedateerd boek van Jos van Manen-Pieters en zwelg daarbij in nostalgie.
Zo’n week is voor mij van grote waarde.
Tijdens het uitzoeken van de foto’s overvalt mij een grote dankbaarheid voor wat ons weer toeviel dit jaar.
2023 vond ik een waardevol jaar: ik had het niet willen missen.

In de laatste week van 2023 gingen Gerard en ik uit eten in de buurt.
We werden hartelijk ontvangen in een rijkelijk met lichtjes en guirlandes versierd gebouw; ook binnen waren de ruimtes mooi aangekleed met een aantal kerstbomen, ballen, slingers en andere kerstversieringen. Op de achtergrond klonk sfeervolle kerstmuziek.

We begonnen met een klein hapje, ‘fingerfood’ genoemd, dat mochten we met onze handen eten: bladerdeeg met witlof, kaas en noten. We kregen er een glaasje prosecco bij. Daarna verhuisden we naar een andere ruimte en werden we verrast met een kom kaasssoep (geserveerd in een heuse soepterrine!) met pastinaak en daarna kregen we nog een klein glaasje met een mengseltje van gerookte makreel, avocado en kruiden. Toen hadden we al drie gangen gehad en moest het hoofdgerecht nog komen: dat bestond uit gevulde pompoen (met o.a. spruitjes en vegakip), gebakken aardappels, salade en appelmoes. Het nagerecht kwam in een grote, glazen beker: een trifle met laagjes romig spul, jam, advocaat, cake. Dat had ik nog nooit gehad!

Al meer dan veertig jaar verzorg ik het eten in ons gezin en dat lukt prima.
Maar ik ben ‘zeer van de praktische’ zoals Kluk Kluk zou zeggen.
Gewoon de pannen op tafel, soep opscheppen vanuit de pan, kortom: niet te veel afwas creëren.
Maar wat ziet het er mooi uit als je de tafel versiert en alles in schalen en kommen opdient!
Wat een feest om zo ergens te gaan eten: een geweldige ambiance, fijne gesprekken en heerlijk eten.

Waar hebben we zo lekker en gezellig gegeten?
Bij etablissement ‘De Dominee’.
Het heeft geen sterren en staat in geen enkele restaurant-gids.
Van ons kreeg het 5 sterren.

Gisteren begon ik weer met dit blog na een dikke week vakantie; als ons gezin er is heb ik zomaar weer inspiratie genoeg.
Tijdens die blogloze dagen publiceer dan wel niet iedere dag, maar mijn dagelijkse schrijfsels zijn altijd wel  in mijn achterhoofd aanwezig.
In de kerkdienst op 1e kerstdag bedacht ik dat ik vast iets had geschreven over het ontroerende kinderkerstliedje “Als ik een herder was geweest” van Rikkert Zuiderveld dat we die avond daarvoor ook al op het kinderkerstfeest hadden gehoord.
Ook zou ik anders geschreven hebben over hoe leuk het is om te beginnen met een splinternieuwe Disneypuzzel met prinsessen die met kerst op tafel lag.
“Nee,  dat stukje paars hoort bij mijn jurk!” zei een schoonzoon die nooit had gedacht dat hij dat ooit zou zeggen.

Misschien had ik het dan ook wel had gehad over onze koffiemachine, die het niet goed meer deed.  Die kreeg van Gerard dezelfde behandeling als mijn telefoon (zie ‘Gaar‘) dus we hebben nu een nieuw apparaat. Dat ik vervolgens weer helemaal moet leren kennen en dat is niet mijn sterkste punt.

Dan had ik misschien ook wel een blog geschreven over de les ‘irisvouwen met theezakjes’ die ik kreeg van Ilse op mijn vrije vrijdagmorgen.
Zij vond een prullenbakje op tafel wel handig voor alle losse papiertjes en introduceerde daarmee een voor mij nieuw Frans klinkend woord dat zij van haar vader had geleerd: ‘une mande de prules’. Dat woord houden we er in en ik ga mij toeleggen op het vouwen van bomen, ballen en sterren. Wordt te zijner tijd vervolgd.

Gerard en ik bakten zoals alle jaren knieperties en oliebollen die gretig aftrek vonden; wel heerlijk om ieder jaar te eten, maar om daar nou jaarlijks een blog over te schrijven lijkt me niet wenselijk.
Benieuwd naar de recepten van die oudejaarsheerlijkheden?
Hierbij een link naar de knieperties en de oliebollen.

Dit jaar was er geen oudejaarsavonddienst in onze kerk; op 31 december zaten we ’s morgens in de Catharinakerk.
“Daar staan we dan” zei dominee Sybrand van Dijk “wiebelend op de drempel van 2023 naar 2024. Terugkijkend op het jaar dat we afsluiten en vooruitkijkend naar het nieuwe jaar met het licht van de geboorte van Christus in onze rug.”
Ook over deze waardevolle viering, waarin we antwoord kregen op de vraag: ‘Waar is God in een oorlog?’ schreef ik nog geen blog. Wel benieuwd? Je kunt terugkijken/luisteren via Kerkomroep. 

De dingen waar ik wel een blog over heb geschreven hou je van me te goed: vanaf gisteren weer iedere dag een stukje ‘Waarde van de dag’.

Op oudejaarsdag verzamelde ons gezin zich in de middag al rondom papa’s oliebollen en mama’s knieperties.
Inmiddels zijn er in de loop van de jaren al heel wat tradities ontstaan; einde middag een glaasje glühwein of warme chocolademelk bij de vuurkorf, vuurwerksterretjes om het oude jaar mee af te sluiten, de Disney-puzzel die die dag in gezamenlijkheid wordt afgemaakt, de spelletjes die gespeeld worden aan de keukentafel én……. minstens drie potjes sjoelen.

Om een beeld te schetsen van hoe dat sjoelen bij ons in zijn werk gaat een impressie van het tafelgesprek vanmorgen tijdens de nieuwjaars-brunch. We hebben net hartelijk gelachen om een instagram-post van Carlijn die ze ’the faces of sjoelen’ heeft genoemd, waarop de afzonderlijke gezinsleden verbeten, verbaasd, geconcentreerd, gefocust en fanatiek aan het sjoelen zijn.
Carlijn: “Ik sjoelde ooit eens met een clubje vriendinnen, die wilden allemaal zitten bij het sjoelen!”
Collectieve verbazing aan tafel. ZITTEN!?!
“Ja. En ik gooide constant 120 of meer, want ze hadden niet eens een wedstrijdbak.”
Vindt iedereen belachelijk.
Wie heeft er nou geen wedstrijdbak?
Ook door anderen worden duiten in het zakje gedaan.
“Die puntentelling! Dat je als je vier in de vier hebt zestien punten hebt en dat je zo alles bij elkaar optelt.”
Ons gezin komt woorden te kort om aan te geven hoe stom dat is.
“En als je alle schijven hebt gegooid dat dan iemand met de vinger voor het balkje langsgaat en alles wat er dan in schuift mag je ‘binnen’ rekenen.”
De gezamenlijk verontwaardiging bereikt haar hoogtepunt.
De schijf zit er pas in als hij er helemaal in zit. Dus geen millimeter buiten de opening.

Op de afbeelding hiernaast zie je Jon, die het sjoelende familielid wijst in welk vakje nog schijven moeten.
Volkomen zinloos, want de sjoeler weet dat zelf het best, maar het heeft alles te maken met de psychologische oorlogsvoering die bij een potje sjoelen hoort.
“Je hebt nog maar één in de drie.
Dan beginnen we te tellen bij 20 hè?
Dat weet je toch hè?
Als het nou maar lukt om nog eentje in de drie te krijgen….
kijk, hier zit de drie…”

Jon won.
Je bent echt wel ingeburgerd in Nederland als je de familie Waninge verslaat in hun eigen spel.
Soms slaat het Nederlanderschap zelfs wat door.
Toen Gerard aan het einde van de brunch vroeg wie er nog oliebollen mee naar huis wilde, vroegen de meesten om een ‘doggiebag’.
Jon wilde een hondzak.