Op oudejaarsdag verzamelde ons gezin zich in de middag al rondom papa’s oliebollen en mama’s knieperties.
Inmiddels zijn er in de loop van de jaren al heel wat tradities ontstaan; einde middag een glaasje glühwein of warme chocolademelk bij de vuurkorf, vuurwerksterretjes om het oude jaar mee af te sluiten, de Disney-puzzel die die dag in gezamenlijkheid wordt afgemaakt, de spelletjes die gespeeld worden aan de keukentafel én……. minstens drie potjes sjoelen.
Om een beeld te schetsen van hoe dat sjoelen bij ons in zijn werk gaat een impressie van het tafelgesprek vanmorgen tijdens de nieuwjaars-brunch. We hebben net hartelijk gelachen om een instagram-post van Carlijn die ze ’the faces of sjoelen’ heeft genoemd, waarop de afzonderlijke gezinsleden verbeten, verbaasd, geconcentreerd, gefocust en fanatiek aan het sjoelen zijn.
Carlijn: “Ik sjoelde ooit eens met een clubje vriendinnen, die wilden allemaal zitten bij het sjoelen!”
Collectieve verbazing aan tafel. ZITTEN!?!
“Ja. En ik gooide constant 120 of meer, want ze hadden niet eens een wedstrijdbak.”
Vindt iedereen belachelijk.
Wie heeft er nou geen wedstrijdbak?
Ook door anderen worden duiten in het zakje gedaan.
“Die puntentelling! Dat je als je vier in de vier hebt zestien punten hebt en dat je zo alles bij elkaar optelt.”
Ons gezin komt woorden te kort om aan te geven hoe stom dat is.
“En als je alle schijven hebt gegooid dat dan iemand met de vinger voor het balkje langsgaat en alles wat er dan in schuift mag je ‘binnen’ rekenen.”
De gezamenlijk verontwaardiging bereikt haar hoogtepunt.
De schijf zit er pas in als hij er helemaal in zit. Dus geen millimeter buiten de opening.
Op de afbeelding hiernaast zie je Jon, die het sjoelende familielid wijst in welk vakje nog schijven moeten.
Volkomen zinloos, want de sjoeler weet dat zelf het best, maar het heeft alles te maken met de psychologische oorlogsvoering die bij een potje sjoelen hoort.
“Je hebt nog maar één in de drie.
Dan beginnen we te tellen bij 20 hè?
Dat weet je toch hè?
Als het nou maar lukt om nog eentje in de drie te krijgen….
kijk, hier zit de drie…”
Jon won.
Je bent echt wel ingeburgerd in Nederland als je de familie Waninge verslaat in hun eigen spel.
Soms slaat het Nederlanderschap zelfs wat door.
Toen Gerard aan het einde van de brunch vroeg wie er nog oliebollen mee naar huis wilde, vroegen de meesten om een ‘doggiebag’.
Jon wilde een hondzak.
Het gaat wel heel goed met de input voor deze rubriek: dank aan alle inzenders en meedenkers!
die app hoort ook een podcast. Daarvoor werd ik uitgenodigd om mijn winterverhaal voor te lezen dat ik had ingeleverd voor de podcastserie ‘Winterverhalen’. Dat was nog een heel avontuur: zat ik daar met een microfoon voor mijn neus mijn verhaal voor te lezen; het woord ‘spannend’ is een understatement. Toen het winterverhaal er op stond kregen we het over het kerstverhaal dat ik dit jaar mocht verzorgen en ze vroegen of ik dat toevallig ook bij me had; ja man!
Hij besluit met de zin: ‘Wij zijn gewone soldaten. Wij bepalen niet of er vrede komt of niet, dat bepaalt het systeem. Dat systeem bepaalde dat wij elkaar na vier dagen zouden vergeten en dat we elkaar opnieuw zouden haten.’
