De waarde van de dag

Collega Johanna heeft vaak bijzondere kleding aan.
Kleurige kleding, anders dan anders.
“Waar koop je dat?” vroeg ik haar een paar maanden geleden.
“Bij ‘Buitengewoon’ in Buitenpost”.
Ik wist niet waar dat lag.
Klinkt ‘ver weg Groningen’, maar is ‘redelijk dichtbij Friesland’: 25 minuten vanaf Roden.

Met ex-collega Gineke ga ik af en toe ergens lunchen en wij bedachten dat ‘Buitengewoon’ een leuk doel zou zijn voor een middagje samen.
De lunch genoten we op de Brink in Roden in het zonnetje op het terras en daarna reden we richting Friesland.
Het werd een ‘stad-en-ommelandse’-reis. De N355 was afgesloten tussen Grijpskerk en Visvliet.
Als je niet bekend bent in het noorden zegt je dat niks, maar neem van mij aan dat het lastig is.
Niezijl, Pieterzijl, Kommerzijl……we hebben het allemaal gezien.
We hadden de hele middag er voor uitgetrokken, dus we maakten ons niet druk; we genoten van het landschap en praatten ondertussen honderduit, want het was al weer even geleden dat we elkaar spraken.
Google-maps bracht ons waar we wilden wezen.

Eenmaal in de winkel was Gineke mij kwijt.
Wàt veel! En wat een keuze.
Het viel beslist niet mee om wat uit te kiezen, want er waren veel dingen die ik wel zou willen meenemen, maar tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren, met name geld.
Mijn ‘oogst’ beperkte zich tot twee jurken, die ik deze zomer met plezier zal dragen!
Ben je benieuwd naar ‘Buitengewoon’?
Hierbij een link naar hun website.
Ook als je niet ver wilt rijden is deze kleurrijke kleding bereikbaar: de winkel is voorzien van een uitgebreide webshop.

Veel keuze is een voordeel, maar is ook gelijk een nadeel: het wordt daardoor al gauw overzichtelijk.
Gineke bijvoorbeeld vond het maar rommelig en veel te veel; daar had ik minder last van en ik denk dat als je er vaker komt je ook beter weet wat je waar moet zoeken.
Voor mij komt er zeker weten een vervolg, ik ga nog wel eens weer naar Buitenpost.
Misschien wil er nog wel eens een dochter mee….!

Vorige week belde ik de tandarts.
“Er staat een afspraak voor 6 juli in mijn agenda. Klopt dat wel? Dan heb ik mijn nieuwste bitje nog maar net een week in. Moet toch altijd twee weken?”
Het klopte. Had te maken met de retentiefase die bij dit laatste bitje niet zo lang hoeft te zijn.
Martijn spreekt voor mij in raadselen. Wat is een retentiefase? Die had ik kennelijk al bijna twee jaar onbewust meegemaakt.

Als je een nieuw bitje krijgt zit je de eerste paar dagen in de actieve fase, dan wordt er aan je tanden ‘geduwd en getrokken’. Daarna komt de retentiefase: dan staan de tanden goed, maar dan moet het nog stabiliseren.
Dat stabiliseren hoefde nu niet, want, let op, DE BEUGEL MAG ERUIT!
Nu al? Nou keek ik toch al weet ik hoe lang uit naar dit moment en nu kwam het toch nog lichtelijk onverwacht.
“Op deze afspraak halen we de klik-puntjes van je tanden af, bouwen we de ‘hoektand-die-niet-mee-wou’ een beetje op en brengen we een spalkje aan aan de achterkant van je ondergebit.”

KIJK! Voor (augustus 2021) en na (juli 2023)

Mooi hé?

Was dit het laatste blog over het beugelgebeuren?
Nee, want het is nog niet helemaal klaar.
Over twee weken krijg ik nog een nachtbeugel voor de bovenkaak en wordt er gecontroleerd of het spalkje aan de achterkant van het ondergebit goed blijft zitten en de boel een beetje op z’n plaats houdt.

Als afsluiting van dit blog nog een ’tandartsstoel-belevenis’ die menigeen vast bekend voorkomt.
Ik lig achterover met zo’n rubberen mondspreider op mijn mond die je lippen wegdrukt en je gebit blootlegt (zie afbeelding rechts). Dan kun niet praten, zoveel mag duidelijk zijn.
Op de radio is pokkenherrie; zoals zo vaak….. radio 4 zit er nooit bij.
Martijn zegt tegen zijn assistente dat hij deze muziek echt afschuwelijk vindt en ik ben het roerend met hem eens.
Maar mij wordt niks gevraagd en doe er gefrustreerd het zwijgen toe.
Als het allemaal klaar is moet er nog een scan gemaakt worden van het gebit zoals het nu is, daarom blijft de mondspreider er in.
Martijn is enthousiast over het resultaat en vraagt aan mij wat ik er van vind.
Eigenlijk wil ik van alles zeggen, maar wat ik uitbreng klinkt onbeholpen en onverstaanbaar.
Vraag het dan niet.
Of haal dat ding er even uit…..

Benieuwd naar het hele orthodontietraject?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen.

Onze tuin is het domein van Gradus van de Lansbulten.
Weet je niet wie dat is? Lees dan hier hoe deze tuinkabouter door mij persoonlijk is gered en de mascotte van ‘de groep van 8 van Hoogersmilde’ werd.
Gisteren waaide de storm ‘Poly’ over ons heen en vanmorgen zag ik dat Gradus was gevallen in de strijd.
Hij lag op zijn zij en keek mij met zijn rechteroog verongelijkt aan.
“Kijk nou!”
Agossie.
Omgewaaid.
Ik zette hem weer rechtop op zijn plekje onder de Koreaanse zilverspar en maakte een foto van onze tuin van die kant.

Als dank voor al zoveel jaren trouwe dienst krijgt Gradus vandaag een ereplaatsje op deze website: als je bovenin de header van deze website kijkt zie je Gradus weer trots op zijn post staat.
Verdediger van het fort; met zijn korfje hout dat hij net gehakt heeft……

Verder heeft Poly bij ons geen schade veroorzaakt.
Geluk gehad!
Dat was vier jaar geleden wel anders…..

Op ons 40-jarig huwelijk kregen we van onze vriendengroep ‘de 8 van Hoogersmilde’ een bijzondere cadeaubon: een dagje ‘Happen & Trappen’.
Het leek ons leuk om dat in de buurt van Casa Grada te doen en op internet bleek dat er een route was die begon bij ‘de Abdij Burcht’ in het midden van Westerbork; het arrangement heette ‘Tussen heidevelden en hunebedden’
Als je die hunebedden wilde zien, moest je de route uitbreiden met 13 kilometer, dan haalde je Rolde op.
Dat deden we natuurlijk wel 😉

Donderdag 1 juni meldden we ons om 10.30 uur op het eerste adres en we werden verwelkomd met koffie met heerlijke appeltaart met verse slagroom.
De fietstocht naar het volgende dorpje Elp leidde ons door bos, heide en weilanden.
Het volgende etablissement dat we zochten heette Smaok, maar het was nergens te vinden.
Het adres was Hoofdstraat 1, maar daar vonden we alleen de Koekoekshof.
Toen we daar voor de derde keer voorlangs fietsten riep iemand ons na: “Komt u voor Happen&Trappen?”
Ja man.
Het bleek dat brasserie Smaok, onderdeel van familiehotel ‘de Koekoekshof’, van eigenaar was gewisseld en nu ‘Palu’ heette.
Met ingang van 1 juni.
Onze ‘Happen&Trappen-dag’.

moeras en wollegras

Koekenbakker.
Zet er dan even een bordje bij of zo; nu verwachtte de eigenaar na ons nog drie stellen en bleef maar mensen naroepen…..
Maar we kregen echt een heerlijk voorgerecht!
We konden kiezen uit drie dingen en ik koos voor de tonijnsalade.

En zo fietsten we van dorpje naar dorpje en hier en daar streken we even neer voor een deel van het menu.
In Grolloo kregen we een heerlijke kom soep bij ‘Gerry’,  waar ze in de achtertuin een enorme tent aan het opbouwen waren voor het Bluesfestival van het weekend daarna.
In Zwiggelte kozen we voor een heerlijke schnitzel bij ‘de Klipper’ en voor het toetje liepen we naar binnen bij ‘de Turfsteker’ in Westerbork.
Daar mochten we niets kiezen, maar daar kregen we toch een bord vol lekkere, kleine toetjes!

Tussen het eten door ontdekten we van alles op de fiets.
We stapten even af midden in een moeras, waar we over houten vlonders doorheen fietsten.
Daar ontdekte ik zowaar wollegras; dat komt alleen maar voor in veengebieden.
Verder stak er een piepjong reetje de weg over, kukelde in blinde paniek bijna in een sloot en sprong daarna op zijn ranke pootjes het grasland naast de weg in. Vinden wij dan zielig. Want waar is moeder?
We kwamen door dorpjes met namen als Ekehaar en Amen en in Rolde zagen we een zwart zwanenpaar met 5 grijze jongen bij een kinderboerderij. Daar vonden we ook de hunebedden D17 en D18 (klik op de foto voor een vergroting, dan zie je er 2); je leest er alles over op deze website.
Verder zagen we een puttertje, dat ik herkende van een blog in januari van dit jaar en we zagen twee kraanvogels.
Om met Daniël Lohues te spreken: een prachtig mooie dag!

Benieuwd naar onze route?
Hierbij een link naar ‘Tussen heidevelden en hunebedden’. 

Mattheus 10 stond gistermorgen op het rooster.
“Denk niet dat ik gekomen ben om op aarde vrede te brengen.”
We horen Jezus aan het woord en je vraagt je af hoe het komt dat wij die zin maar moeilijk met Jezus kunnen verenigen.
Voor de uitleg van deze schriftlezing had dominee Walter Meijles een zwaard meegenomen en een heggenschaar.
Uit Jesaja 2 lazen we de beroemde regels: “Zij zullen hun zwaarden omsmeden tot ploegijzers en hun speren tot snoeimessen.”

Het was best een moeilijk verhaal gistermorgen in de viering.
Wat ik heb onthouden was het voorbeeld dat de voorganger gebruikte om die bovengenoemde lastige woorden van Jezus uit te leggen.
In Amerika was in een kerkelijke gemeente een nieuwe pastor aangesteld, maar hij deugde niet.
Hij misbruikte kinderen seksueel.
Het was een leuke man, charismatisch, bracht jonge gezinnen terug bij de kerk, zijn vrouw was een aardig mens en actief betrokken bij allerlei activiteiten in de kerk en ook in het dorp was het echtpaar geliefd en gezien.
Wie van de kerkenraad heeft dan de moed om het kwalijke gedrag van de pastor aan de orde te brengen?
Wie durft op te komen voor de kinderen, terwijl je niet zeker weet of die kinderen de waarheid spreken?
Je weet wat de dramatische gevolgen zullen zijn van jouw woorden: carrière gebroken, huwelijk gestrand, kerkgemeenschap ondergedompeld in crisis.
Het zwaard dat knopen doorhakt heeft in bovenstaand voorbeeld een diepere betekenis.
Kies je voor de waarheid? Zaai je onrust en verdeeldheid?
Of blijf je toch loyaal aan je familie, je werk en de kerk en bedek je misstanden met de mantel der liefde…..

Zoals ik al zei: best een moeilijk verhaal.
Want dit is natuurlijk een voorbeeld waarbij een grote misstand aan het licht moet worden gebracht, maar in het klein geldt hetzelfde principe.
Waar sta je voor? Waarin nemen we Jezus als voorbeeld? Wat moet kunnen, wat niet?
En hoe groot is die mantel der liefde en past alles er wel onder?

We sloten vanmorgen de gebeden niet af met het ‘Onze Vader’, maar met het lied Abba Vader; lied 886.
Een lied waarvan ik blij ben dat het is opgenomen in het Liedboek; het doet me denken aan vroeger, aan het jeugdkoor Hosanna, waar dit lied op het repertoire stond.
Al beleefde ik de tekst als 26-jarige heel anders dan als 62-jarige.
Als u begrijpt wat ik bedoel.

“Oma! Kijk, ik ben een meisje!”
Een jongetje van een jaar of 8 staat met twee ballen uit de ballenbak onder zijn trui en drukt zijn ‘boezem’ naar voren.
Oma heeft net de tweede slag binnengehaald met klaverjassen en zegt onverstoorbaar: “O. Dan heeft oma nou DRIE kleindochters!” en gooit de volgende kaart op tafel.
Hiermee heb ik nog maar een heel klein stukje beschreven van het spektakel dat Familiedag Waninge heet.
We waren te gast bij Gerards broer aan de Dieverbrug. Zij hebben een boerenbedrijf; er was in hun schuur ruimte genoeg om de hele, alsmaar uitdijende familie te herbergen. Hun beroep kwam tot uitdrukking in de zeskamp die we ’s middags deden met onderdelen als  spijkerbroek hangen aan pa’s trekker, hooivorkdarten, melken en een overall-race.

Spijkerbroek hangen aan de trekker ,,,

Iedere oom en tante waren captain van hun eigen Zeskampteam en zo toog tante Ada ten strijde met groep 4.
We zetten ons schrap voor de bierkrattenrace, balzakflessenvoetbal en bovengenoemde boerenspellen. Gelukkig was er één rustig onderdeel: de denkronde. Maar dan wordt er wel weer gekibbeld en gezeurd over de antwoorden. “Nee man! Napoleon is geboren op Malta!”

hooivorkdarten

Tijdens de barbecue moet er altijd lang gewacht worden. De organisatoren hadden bedacht dat het dan leuk zou zijn als er iets was om naar te kijken en hadden ‘het open podium’ bedacht: iedereen die dat wilde mocht iets opvoeren.

bierkrattenrace

Er kwam van alles voorbij aan dansjes, liedjes en zelfs een smartlap: wij zongen namelijk met ons gezin ‘het lied van Piet’.
Het beschrijft de doodgewone Nederlander Piet die een dagje gaat vissen voor zijn broodnodige rust, maar die per ongeluk in de Waninge-dag beland. Als je de blogs leest van de vorige familiedagen (zie link hieronder) weet je wat Piet allemaal is overkomen…..

Schoonzus Hennie sloot het open podium af met het ontroerende gedicht ‘Het is vandaag familiedag…’
Het lijkt namelijk ‘altijd feest’ in de familie Waninge, maar dat is natuurlijk niet zo.
We misten gisteren oudste zus Marrie en haar man Tjalling in ons midden; hij is ernstig ziek en ze konden er helaas niet bij zijn, maar gelukkig waren hun kinderen er wel bij met hun gezinnen.
Gerards broers Henk en Jan zijn ons in 2011 en 2019 ontvallen en Hennie beschreef ons ouder wordende clubje treffend in haar zelfgeschreven gedicht:  Het is vandaag familiedag

Hoeveel liter ‘melk’ komt er in de emmer?

En verder was het vooral erg leuk en helemaal des Wanings.
Zo ving ik bijvoorbeeld een gesprek op over een nichtje van 14, waarvan de vader (onze neef) zich nog niet zo’n zorgen maakte over toekomstige vrijers. “Ze heeft nogal wat noten op zang: hij moet langer zijn dan zij (dame is 1.84), moet op klompen lopen en moet ’trekker’ zeggen. Als je ’traktor’ zegt ben je een kakker.”
Nou, dat is dan ook maar weer duidelijk; je hoort maar zo niet bij de familie….
– In het midden van de schuur stond een kinderzwembadje vol met plastic balletjes, een alternatieve ballenbak. Dat was een doorlopende bron van vermaak; de vloer lag bezaaid met ballen, want de kinderen gooiden de ballen niet alleen naar de volwassenen toe, de volwassenen gooiden ze ook terug…..

Je vindt twee foto’s van de BigBag-overall race op het Instagramaccount van deze website.

Benieuwd naar alle edities van onze familiedagen tot nu toe?
Klik dan hier voor het verslag uit 2014, daar onder vind je een overzicht van alle jaren.

“Heb je nou al weer iets met je tante?” zei een collega woensdagmiddag toen ik zei dat ik donderdag ’tantedag’ had.
Ja.
Deze keer met twee tante’s zelfs…..

De tantes van gisteren zijn met z’n tweeën overgebleven van de grote groep broers en zussen van mijn ouders; Ann was getrouwd met Henk, de jongste broer van mijn moeder en Trijn is de jongste zus van mijn vader.
Gisteren haalden we nog weer even herinneringen op aan het getetter en geschetter op de verjaardagen en familiefeestjes.
Ann vertelde: “Als mensen mij vroegen naar de familie Boelen* dan zei ik altijd dat je ze kon vergelijken met een Italiaanse familie.”
Lees: veel mensen, veel lawaai, veel emotie, veel geruzie en veel liefde.
“Wat vond ik het altijd een gedoe, die verjaardagen, maar wat zou ik nog graag een keer met de hele club in een kring zitten.”

Natuurlijk kan ik een heel blog schrijven over het genoeglijke glaasje witte wijn, de lunch met een heerlijk saucijzenbroodje, hoe gezellig het was en waar we het over hadden. Ook zou ik een mooie foto kunnen plaatsen van Ann en Trijn, giebelend tegenover mij over ‘dat gedoe met die apps op je telefoon tegenwoordig’…… maar dat doe ik niet.
Wat gebeurde in Hoogeveen op de 1e etage van het appartementencomplex blijft in Hoogeveen op de 1e etage van het appartementencomplex.
We koesteren met z’n drieën de herinneringen en spraken af dat we elkaar begin volgend jaar weer opzoeken.
Wiekiepintuts.

Familie – vaak de waarde van de dag.

Mijn collega’s vinden dat ik wel veel ‘familiedingen’ heb.
Bij het antwoord op de vraag ‘Ga je nog wat leuks doen dit weekend?’ is vaak familie betrokken.
Familie is voor mij erg belangrijk; daar investeer ik tijd, energie en aandacht in.
Dat deden mijn ouders ook; net als zij onderhoud ik de banden met ooms en tantes, met met mijn broer en de brussen van Gerard.
Ook met ons eigen gezin zitten we regelmatig bij elkaar, in goede, maar ook in slechte tijden.
Dus ja, familie bepaalt vaak de waarde van mijn dag.

Dit weekend hebben we Waninge Familiedag.
ZINNAN!

Meer lezen over de gezamenlijke Trijn/Ann-contacten?
Hierbij een link naar onze vorige ontmoeting.

* Boelen was de meisjesnaam van mijn moeder.

Tadaaaah…!

Kort blog vandaag.  We hebben vanaf maandagavond gebivakkeerd in Westerbork; het zonnescherm van Casa Grada moest vervangen worden en de voorgevel werd geschilderd, dan is het wel handig dat je daar ook zelf even bent.  Naar ons werk zijn we maar een kwartier langer onderweg,  dus dat is goed te doen. Maar voor het schrijven van een blog heb ik tijd nodig en daar ontbreekt het me even aan en ‘geen vaste computer’ is wel lekker rustig maar ook niet zo handig.

Er komt vanavond nog een foto van het nieuwe zonnescherm en de vers geschilderde voorgevel; als we eenmaal thuis zijn te zien op dit blog!