De waarde van de dag

Vandaag vieren veel mensen het Sinterklaasfeest. Wij niet, want door de week op een dinsdagavond is niet handig: wij verwelkomen ons gezin a.s. vrijdag. De goedheiligman wilde de pakjes wel drie dagen later voor onze deur zetten.
In de weken voor 5 december hing er vroeger in ons gezin altijd een wat geheimzinnige sfeer. Deze sfeer zet zich nu de dochters niet meer thuis wonen voort via de groeps-app.  We hebben lootjes getrokken via ‘Lootjestrekken.nl’ en daarna loopt de spanning heel langzaam op. De cadeautjes zijn leuk met Sinterklaas, maar wij vinden de bijbehorende gedichten minstens zo leuk. De steken onder water, de plaagstootjes, de ‘wat-lees-je-tussen-de-regels-door’-gedichten: heel fijntjes worden de missers, bloopers en soms ook de slechte eigenschappen overbelicht. De schoonzoon die het langst in de familie is noemde het eens ‘het haat-festijn’. Hij had het niet helemaal goed begrepen. Inmiddels is hij er aan gewend. Wie weet wat mij dit jaar te wachten staat…

Toen mijn vader overleed in 2008 realiseerde ik mij dat ik 47 jaar het Sinterklaasfeest met mijn ouders had gevierd. Een schat aan goede herinneringen bewaren we aan deze avonden. Toen de kinderen klein waren deden wij als volwassenen al aan ‘fop-cadeautjes’. Aan die speciale pakjes voor mijn ouders werkten we gewoon waar de kinderen bij waren; we bedachten samen met hen wat voor foppakje we opa en oma gingen geven, waarom dat was en waarmee we hen in het bijbehorende gedicht gingen plagen.
Als de zak dan ’s avonds voor de deur stond, hadden we de foppakjes voor opa en oma op de kapstok liggen en samen met de kinderen deden we die dan stiekem bij de zak in.
”Jaaaah…!” juichte Carlijn als 4-jarige. “Dan denkt opa dat het van Sinterklaas komt!”
Kostelijk gewoon.
Wat bij ons altijd voorop staat is de gezelligheid en het als familie een avond samenzijn.
Daarom is het ook zo’n leuk feest.
Maak die Piet maar groen of paars, zet hem een gele pruik op, maar blijf dit oer-Nederlandse feest vooral vieren.

Er staan al weer 8 rollen Sinterklaas-inpakpapier voor algemeen gebruik in de gang.
Zondagmiddag heb ik de pakjes alvast ingepakt, de gedichten moet ik nog.
Eén schoonzoon appte dat dat met Chat GPT een peulenschil was.
Ja.
Als je weet hoe dat werkt…….
Ondertussen verheug ik me mateloos op de chaos van a.s. vrijdag.
“Heb je nog plakband?”
“Waarom doet die printer het niet!?”
“Kunnen we eigenlijk ook blijven slapen?”
“Niet op Carlijns kamer komen!”
“Waar liggen die rollen dan…..?”
Wordt vervolgd.

PS: nieuwe header bovenin op de website!
Deze foto is vanmorgen om 08.45 uur gemaakt…..

Deze zomer bedacht Gerard dat we Casa Grada gingen onderwerpen aan een grondige opknapbeurt.
Over wat we gingen doen schreef ik al in het blog ‘Opknappen in Westerbork‘ van 13 november j.l.
We liepen een weekje vertraging op, omdat de winterschilder-zonder-winter plotsklaps langs kwam in Roden,  maar zaterdagmiddag trokken we de voordeur van huisje 96 achter ons dicht: huis weer bezemschoon opgeleverd, najaarsklus geklaard, klaar voor de gasten rondom kerst en oud&nieuw.
De beide badkamers zien er weer uit om door een ringetje te halen.
Rechts zie je een foto van de badkamer boven: nieuwe douchecabine, nieuw kastje, nieuwe spiegel en nieuw lampje. Mooi geworden!

Toen we zaterdagmorgen wakker werden in Westerbork zagen we dat het had gevroren.
Er lag nog sneeuw van de dag daarvoor, zodat het meer een winterse aanblik bood.
De moerascypres die een maand geleden nog groen/oranje was is nu alleen nog maar oranje en half kaal. Toen de zon even door de wolken piepte aan de horizon maakte ik een foto (zie afbeelding links).

Zaterdagavond hadden we niks.
Ja, toch wel: 24.000 stappen had ik op teller die avond van het gesjouw de hele dag trap op trap af.
We aten een aangekleed patatje bij Alida’s en brachten de avond voornamelijk zittend door, met een leuke detective en een knabbeltje.
Laat ons maar even; we zijn geen 30 meer…….
Meer weten over Casa Grada?
Hierbij een link naar ‘onze pagina‘ op de website van het Timmerholt.

Vorige week schreef ik al: zondag 3 december is de eerste zondag van Advent, dan ga ik een adventskrans maken.
Het hele weekend loerde ik al naar buiten of de hortensia’s met een beetje nachtvorst nog op kleur bleven.
Dinsdag hoorde ik berichten over sneeuw en vrieskou en hakte toen de knoop door: ik ging met een emmer naar buiten om bloemschikmateriaal uit de tuin te halen.
Op de foto zie je mijn aanrecht vlak voordat ik begon met het adventsbloemstuk.
Het is namelijk geen krans geworden! Deze keer had ik nog geen idee wat ik zou maken en ik keek ook bewust niet naar wat ik voorgaande jaren had gedaan. Bij de Hema stond ik te twijfelen bij de kaarsen; welke kleur zou ik nemen? Rose, lila, wit, ik heb van alles in mijn handen gehad, maar ik kocht uiteindelijk vier lichtgroene kaarsen in verschillende groottes en diktes. Ik had nog een oasis ring waar ik wat halve cirkels uitstak, zodat drie kaarsen op de bodem van de schaal kwamen te staan. In de ring legde ik een vierkant stuk oasis, daarbovenop zette ik de grootste kaars. Takken van de conifeer en de Koreaanse zilverspar, paarse besjes van de schoonvrucht, skimmia, hortensia’s, schaduwkruid en rozenbottels prikte ik in de oasis. Daarna vulde ik de stukjes waar nog oasis te zien was op met paarse accenten uit mijn ‘kerststukjes-door-de-jaren-heen’-archief.
Onderaan dit blog vind je nog wat details.

Verder maakte ik ook nog een bloemstuk voor in de welkomstmand bij de voordeur (basis daarvoor staat links op de aanrechtfoto). Dat kwam eenvoudig tot stand: een hele dikke hortensiabol prikte ik middenin de oasis en aan de zijkanten onderaan kwam conifeer en skimmia. Over de grote rose bloem drapeerde ik een zilverkleurige kerstboom-kralenketting en drukte hier en daar een rood kerstballetje in.

Ieder jaar schrijf ik een blog over het adventsstuk dat in de weken voor kerst bij ons op de salontafel staat. Ieder jaar wordt het iets anders en iedere keer geniet ik van het bedenken en samenstellen ervan.
Ben je nieuwsgierig naar voorgaande jaren? Hierbij een link naar het blog van vorig jaar, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle voorgaande jaren.

Als je klikt op de afbeeldingen op dit blog komen ze groot in beeld.

Gistermorgen stond ik bij ‘Het Goed’ in Roden te rommelen in dozen met kerstballen.
Ze hadden daar een actie: een papieren zak vol kerstballen kostte € 3,99.
Er stonden dozen vol ballen, gesorteerd op kleur, maar kennelijk hadden er al veel mensen in gerommeld, dus soms zaten het goud, zilver en rood wat door elkaar.
Eigenlijk was ik helemaal niet op zoek naar kerstspul: ik ging naar de kringloop om te kijken of ik iets kon scoren voor MIJN PERSOON bij het Sinterklaasfeest dat we volgende week gaan vieren.
Maar zoals wel vaker: ik kwam thuis met een tas vol dingen die ik niet zocht. Kleren, sinterklaascadeautjes en voornoemde zak kerstballen dus.

Ik was trouwens niet de enige die in die ballenbak aan het graaien was; naast mij stond een kleurrijke mevrouw heel gericht te zoeken.
We kwamen aan de praat.
Ze vertelde dat ze de kerstballen ging pimpen en dat ze die opnieuw ging verkopen.
“O? Hoe ziet dat pimpen er dan uit?”
Ze liet mij een foto zien van een bal die ze met stippen had bewerkt; de afbeelding die op haar facebookpagina staat vind je hiernaast.

Mooi!
Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en vroeg verder.
Waar verkoop je ze dan?
Wat vraag je er dan voor?
Gedurende ons gesprekje begreep ik dat ik niet met zomaar een creatieveling sprak.
Ze heet Ellen Vesters en is kunstenares.
Haar handelsmerk is ‘kleurrijk’; verder maakt ze gebruik van bestaande materialen, dus ze is vaak te vinden op rommelmarkten en in kringloopwinkels. Zij maakt bijvoorbeeld van oude theepotten ’theepotlampen’.
Duurzame kunst dus en nog te koop ook!
Kijk maar eens op haar website ‘Gekkleurd – creatief gek met kleur’: hierbij een link.
Ook op haar Instagram-account zijn veel foto’s te vinden van wat ze zoal maakt; daarop post ze elke dag (zoals ze zelf zegt) een stukje vrolijkheid.

Wat een leuke ontmoeting!
Wat een enthousiast mens en wat een goede ideeën.
We moeten met elkaar af van het idee dat iets uit de kringloopwinkel vies is. Of minderwaardig.
Kringloop, vintage, retro, tweedehands, rommelmarkten: ga vóór je iets nieuws koopt eens kijken in zo’n winkel en laat je verrassen!

“Wanneer doen wij nou als collega’s iets leuks met elkaar” verzuchtte een casemanager van onze afdeling een maand geleden.
Eigenlijk nooit, was de conclusie. De laatste keer dat we iets met elkaar deden was in mei 2022, toen hadden we een teamdag met een ritje met de stoomtrein van Veendam naar Stadskanaal. Maar op die dag was er maar weinig ruimte voor onderling contact: het was eigenlijk een verkapte vergaderdag.

De bovengenoemde casemanager ging niet bij de pakken neer zitten en bedacht samen met twee anderen een alternatief feestje.
Het was de bedoeling dat iedereen iets meenam voor het buffet en dat iedereen één of twee kleine cadeautjes meenam om een spel mee te doen. Nou hou ik heel erg van dit soort feestjes, dus ik gaf me op en beloofde een pan gehaktballetjes met uien à la Ma Vrieswijk mee te nemen. Ik kocht een zak gemengde chocoladepepernoten en een plastic Sinterklaas vol met Smarties die ik mooi inpakte en op donderdag de 23 november stapte ik om 17.05 uur ons kantoor binnen.

Het rook al heerlijk! Er waren drie soorten soep en allerlei zelfgemaakte heerlijkheden die iedereen zich goed liet smaken.
We zaten en stonden in groepjes te eten en ondertussen werden er gesprekken gevoerd die nu eens niet gingen over dossiernummers, zoekgeraakte inschrijfformulieren en niet goed geregistreerde tijd, maar bijvoorbeeld over wat er zo leuk is aan het werk dat we doen (het ondersteunen van mensen met dementie of Alzheimer en hun mantelzorgers, hierbij een link), over dochters en zonen en mode uit de jaren ’70.

Rond een uur of zeven was iedereen wel uitgegeten en gingen we het spel doen.
We zaten in een hele grote kring en de tafels in het midden lagen vol met cadeautjes.
In de eerste ronde werden de pakjes verdeeld door het gooien van een dobbelsteen en toen er geen pakjes meer op tafel lagen mocht iedereen zijn of haar cadeautjes uitpakken; we gingen de kring even rond, zodat iedereen de gelegenheid kreeg om te laten zien wat voor prachtigs men in zijn bezit had gekregen.
Maar dat bezit was maar van korte duur.
In de tweede ronde gooiden we ook met de dobbelsteen, maar de ogen betekenden nu iets anders.
Presentjes werden gestolen, doorgeschoven en verplicht geruild. Al gauw tekende zich af wat de meest favoriete pakjes waren en kwam de ware aard van de collega’s naar boven.
“Ha! Van mij! Geeeeef maar hierrrr!”
Twee witte kerstsokken, een tasje met kleurige glitterkerstballen, een vilten gnoom, een beeldje van een zittende, dikke vrouw en (hoe wonderlijk) hondenpoepzakjes.
Voor die tweede ronde was een half uur uitgetrokken, na een half uur zou de wekker gaan en mocht je de cadeautjes die je dan in je bezit had houden.

Toen het halve uur bijna om was, ontstond er een schreeuwende en dobbelende kluwen mensen die pakjes heen en weer gooiden.
Wát een lol kun je dan hebben met zoiets onbenulligs!
En je ziet je collega’s even van een heel andere kant, want wie wil er nou kleurige glitterkerstballen? Of hondenpoepzakjes…..

Er viel de laatste tijd van alles op: al weer een blog vol!

In het programma Goeiedag Haandrikman is side-kick Carmen twee weken op vakantie.
Eline gaat die twee weken haar plaats innemen en ze heeft er zin in: “Ik ga de honneurs waarmaken!”

Bij de schoenenwinkel bij ons in Roden hebben ze ‘fall’ inmiddels vervangen door herfst, maar er móet kennelijk een Engels woord in hun teksten.
Toen ik deze foto wat gniffelend aan collega-alt Ilse niet zien, merkte ze fijntjes op: “Wij mogen daar met onze ‘Holy  Stitch’ natuurlijk helemaal niks van zeggen…”.
Touché! 😉
Toen bedacht ik dat de door mij georganiseerde ‘Sing In’ vorig jaar tijdens de Weihnachtsmarkt in Roden ook een Engelse naam had gekregen. Nou ja zeg! Dat gaan we met ingang van dit jaar veranderen: het uurtje samen zingen op de zondagmiddag gaat ‘Met mekaar zingen’ heten.

Johnny van ’t Schip wordt trainer van het weggezakte Ajax. Gerard: “Ben benieuwd of door hem de geest weer in de fles kan komen.”

Collega wil iets vertellen over de haast waarmee een ambulance naar het ziekenhuis gaat.
Ze combineert de banden en het geluid: “We gingen met gierende sirene’s  naar het UMCG!”
Ook Gineke had in dit verband nog een leuke gehoord: een auto reed met piepende banden.
In de auto tijdens ons dagje uit benoemden we de combinaties zoals ze bedoeld zijn: piepende remmen, gillende sirenes en gierende banden.
Gillende remmen hebben we nog niet voorbij horen komen….

Een journalist benoemt het moddergooien tussen de kopstukken van de politiek in deze dagen, maar hij doet iets niet helemaal goed met de voorzetsels: “Er wordt heen en weer met modder gegooid.”

Op de verkiezingsavond 22 november 2023 was er een verslaggeefster van de NOS op Schiermonnikoog.
Ze kwam woorden te kort om aan te geven dat men de sokken erin had gezet en dat men zich het vuur uit de stoffen had gelopen om de uitslag van het eiland als eerste in Nederland te kunnen doorgeven.
“Ze hebben zich hier de sokken uit de voeten gelopen” constateerde ze. “Dat heeft voor vuur uit de schenen gezorgd!”
Waar die schenen nou zo ineens vandaan komen….

In een procedure bij ons op het werk was iets niet helemaal goed gegaan, maar de gevolgen waren niet noemenswaardig.
“Daar valt geen bloed uit” vond iemand op de werkvloer.
Iemand anders vertelde over een nare mededeling die in een werkoverleg was gedaan: “Dat viel binnen als een bom” zei hij.

Op een scheurkalenderblaadje werd geschreven over een meisje dat zich had verstopt in het bos. “Ze had zich verschuild….”
Hé, dat klopt toch niet? Het duurde even voordat ik op ‘verscholen’ kwam.

Hoor je ook een ‘Nederlands maar dan anders’ uitspraak?
Of weet je nog een leuke verbastering, uitgesproken door je kinderen?
Uit onze oude doos nog een anekdote van de de 6 jarige Frea: zij zat net in groep 3 en leerde lezen.
Op tafel stond een rol ‘Arks’ beschuit. Ze spelde de letters. A…..RRR…..K…..S.
“Wat staat daar?” vroeg ik haar.
Ik zag haar twijfelen. “Nou…. beschuit hè?”

Klik hier voor het blog Nederlands maar dan anders deel 32, van daaruit kun je doorlinken naar voorgaande blogs in deze serie.

Ons secretariaat verloor in de eerste helft van dit jaar 5 van de 7 collega’s; dat hebben we gevoeld als een aderlating.
Mijn nieuwe collega’s zie ik wekelijks, maar de ‘afzwaaiers’ niet zo vaak meer (zie Oud en Nieuw afscheids/ontmoetingsfeest), dus we zoeken elkaar af en toe even op om te horen hoe het met iedereen is.
Zaterdag 25 november waren we met z’n zessen welkom bij Renny.
Zij woont in de buurt van Zevenhuizen (provincie Groningen) in de oude lagere school, waar zij als kind als leerling naar toe ging.
“Kijk, dit is ons oude gymlokaal” vertelde ze toen we haar woonkamer binnenstapten.

Fascinerend vind ik dat.
Dat mensen van een gebouw dat vroeger een andere bestemming had een woonhuis maken; je ziet tegenwoordig prachtige voorbeelden van kerken die een woonbestemming krijgen. Je kunt aan het huis van Renny nog zien dat het een school is geweest, want het staat er levensgroot op ‘School met de bijbel”.
In de gang stond zo’n klein schooltafeltje met schrijfschriftjes en een inktpotje met een kroontjespen er in. Het huis was prachtig ingericht met oog voor detail. Ik werd er haast een beetje jaloers van….

Toen ik zaterdagmorgen wegging van huis had ik mijn breiwerk, kleingeld voor Marja (die bloemen had gekocht) en voor drie ex-collega’s elk twee gehaakte pannenonderzetters. Die had ik ze beloofd bij hun afscheid, maar toen mocht ik even niet haken vanwege die schouderblessure. Toen ik al bij Renny was bedacht ik dat ik de tonijnsalade was vergeten die ik zou inbrengen voor de lunch; ik ging er niet voor terug. We hebben hem amper gemist trouwens. Zoals altijd wanneer iedereen iets meebrengt was er nu ook weer meer dan genoeg lekkers voor ons allemaal. Altijd is het weer een wonderbaarlijke spijziging, maar dan niet met broden en vissen, maar met puddingbroodjes, pastasalade, brood, kaas, vleeswaren en gevulde eieren.  En twaalf manden is in dit geval misschien ook een beetje overdreven……

Twee pensionada’s hadden we in ons midden die al een paar maanden bij huis zijn. Uitgebreid hadden we het over hoe het hen beviel, of ze zich al stierlijk verveelden en of ze de werkvloer en ons ook misten….nee, eigenlijk niet.

Drie kwartier gewandeld, bijgepraat over verbouwingen, de (klein)kinderen, de mannen, kinderen van de melkboer en natuurlijk: het werk.
Daarvoor waren we per slot van rekening jaren collega’s!