De waarde van de dag

Hij vreet aandacht.
Ik bedoel mijn telefoon.
Of is dat een zij?  Of een het?
In deze 40-dagen-tijd is één van mijn bezinnings/aandachtspunten: hoe ga ik om met mijn telefoon?

In 2020 heb ik in deze periode mijn telefoon een week uitgezet.
Naar aanleiding van dat experiment staat mijn telefoon nu al drie jaar standaard op ‘geen geluid’, dus ik hoor nooit bliepjes en ik hoor ook niet als iemand mij belt: als ik ben gebeld bel ik terug.
We zijn 3 jaar verder en ik denk dat een hele week de telefoon uit niet meer kan.
Nou ja, wat niet kan….. maar het geeft teveel gedoe.
Toen had ik een solo-functie binnen Lentis, maar inmiddels zit ik in app-groep met het secretaresse-clubje van Team290; het is niet slim om het ding een week uit te zetten.
Verder is mijn telefoon mijn wekker in de vroege morgen. En mijn radio. En mijn ‘Blue-tooth-is-connected’-apparaat.
In deze vastentijd heb ik er voor gekozen om op een telefoon-dieet te gaan.

Drie momenten op een dag kijk ik er op: ’s morgens bij het opstaan, tussen de middag en ’s avonds na het eten.
Tussendoor zit hij in mijn tas.
Vandaag heb ik bijna een week gehad; vorige week woensdag ben ik begonnen.
MOEILIJK!
Confronterend ook; wat een aandacht-vreter is  het.

Het is een gewoonte geworden om om de klip-klap op die telefoon te kijken.
Heb ik geen apps of mails, dan kijk ik even op internet.
Is er nog nieuws?
Gistermiddag zat ik in de wachtkamer bij de tandarts.
Mijn hand was al op weg naar mijn tas …….. oh nee. Dat zou ik nu even niet doen.
De andere wachtenden zaten wel op hun telefoon te kijken, dus ik pakte maar een tijdschrift.

Niet vaker dan drie keer per dag op je telefoon kijken, hoe moeilijk kan het zijn.
Heel.
Veertig dagen is best lang eigenlijk: 1e Paasdag is op 9 april.
Nog meer dan een maand ga ik dit proberen vol te houden.
Na Pasen zal ik het met mijn lezers evalueren; wordt vervolgd dus.

De laatste zaterdag van februari is ‘derde oma dag’ voor mij en onze dochters.  De dames beschouwen tante Trijn (de zus van mijn vader) als hun derde oma en voor mij is ze mijn tweede moeder. Tante Trijn had in haar huis wat oude spullen opgeruimd en had een jaren 70 lamp die ze niet wilde houden.
Groot,  grijs en van kunststof. “Heeft een van jullie hier belang bij?”
Ik zeker niet,  maar alle drie de dochters vonden hem prachtig. Er werd nog net niet om geloot; Carlijn kreeg hem mee.

En verder?  Koffie met hazelnootschuimgebak, veel verhalen en genieten van elkaars gezelschap, vooral dat eigenlijk.
De dochters hebben het met z’n drieën altijd al erg gezellig, zaten gezusterlijk op de bank en vertelden afwisselend verhalen, die vergezeld gingen van de gebruikelijke bijgeluiden en gebaren.

Tussen middag genoten we van een lekkere lunch buiten de deur in de Witte Olifant.
Altijd in het hoekje achterin aan een gereserveerd tafeltje waar tante Trijn geniet van een lekker broodje omringd door het vrouwelijke deel van ons gezin: eigenlijk is ze mijn tante en de oud-tante van onze dochters. maar ’tweede moeder en derde oma’ past veel beter bij de band die we hebben.

Ik nam voor haar die morgen een klein cadeautje mee.
In de fotoalbums van mijn ouders had ik een klein fotootje gevonden van hun trouwdag.
Het kiekje was genomen ’s avonds op het feest en we zien een stralende bruid met haar net zo stralende kersverse, 14 jarige schoonzusje Trijn.
Het was een zwart-wit fotootje en net niet helemaal scherp, genomen in een rokerige ruimte.
Nadat ik hem had gescand en geprint kon je nog redelijk goed zien wat er op stond.
Dat was in januari 1960; voor haar sweet memories.

Vanmorgen kreeg ik van haar een app.
“Weer een dag vol met herinneringen; van pijn, maar ook mooie dingen die wij koesteren”.
Vandaag is het de sterfdag*  van haar grote broer en mijn vader.
Zo fijn om dat nog te kunnen delen met zijn zus.

Klik hier voor het blog ‘Derde oma-dag’ uit 2022, onderaan dat verhaal vind je een link naar de twee voorgaande edities.

* zie ‘Tien jaar alweer’ uit 2018

Vandaag deel 10 in de serie: Blogbouwstenen.

Op het scheurkalenderblaadje van 23 februari stond aan de voorkant de vraag:  “Wat verzamelde Giambattista Basile?”
Weet jij het?
Ik had geen idee.
Best raar, want ik ben dol op wat hij verzamelde: sprookjes.

Een klein stukje geschiedenis: Basile werd in 1566 geboren in Napels. Hij raakte gefascineerd door de volksverhalen uit zijn geboortestreek; zijn verzameling is gepubliceerd in het boek ‘Pentamerone’, dat werd uitgegeven na zijn dood.
Het gegeven van het boek lijkt een beetje op de ‘Sprookjes van 1001 nacht’: de verhalen worden verteld in een raamvertelling.
Een prins en zijn vrouw krijgen vijf dagen lang tien vrouwen op bezoek.
In totaal vertellen deze vrouwen vijftig verhalen; op de vijfde dag vertelt de laatste vrouw dat de prinses geen prinses is, maar een frauduleuze dienstmeid.

De verhalen bevatten varianten van bekende sprookjes zoals, Assepoester, Doornroosje en Rapunzel.
Latere sprookjesverzamelaars, zoals Charles Perrault (Moeder de Gans) en de gebroeders Grimm, werden door het werk van Basile geïnspireerd.

Op de website ‘Volksverhalen Almanak’ vond ik een pagina met een artikel over dit boek, waar alle vijftig verhalen te lezen zijn, hierbij een link.
Je vindt daar links naar alle afzonderlijke verhalen, met titels als ‘De kristallen gang’ en ‘De schone vrouw met de afgehouwen handen”.
Daar kun je bijvoorbeeld ook de eerste versie van het sprookje van Assepoester lezen, die niet zo heel veel te maken heeft met de versie die Walt Disney ons voorschotelt.

Hou je ook van sprookjes, wees dan gewaarschuwd, want als je eenmaal begint…….

De galanthus nivalis is een bolgewas uit de narcisfamilie.
Galanthus is een samenstelling van het Oudgriekse ‘gala’ (melk) en ‘anthos’ (bloem) en nivalis betekent: in of bij de sneeuw groeiend.

Bij ons heet het gewoon sneeuwklokje; vroeger werd het ook wel ‘vroegopje’  genoemd.
Op WikiPedia las ik dat de plant oorspronkelijk uit Zuid-Europa komt en dat hij gemakkelijk verwildert.
Dat kan ik alleen maar beamen.
Het schijnt zo te zijn dat als een sneeuwklokje zich ergens goed voelt, één bolletje al gauw twee bolletjes worden en zo komen wij dus aan het witte tapijtje in onze achtertuin: bij ons achter het huis is het momenteel wit van de sneeuwklokjes.

Afgelopen weekend kreeg ik van Carlijn een mini-vaasje met een paar sneeuwklokjes die ze had meegenomen uit Groningen.
Het staat nu op de hoek van ons aanrecht: zo mooi!

Bijna lente!