De waarde van de dag

Begin augustus ging ik op mijn vrije dinsdag jongste dochter Carlijn opzoeken op haar werk in de binnenstad van Groningen.
Weet je niet waar ze werkt? Lees dan haar gastblog dat ze schreeef op 15 mei: Love life, talk death.
Het pand van Lotus staat vlak bij de A-kerk; als ik Peize uitfiets zie ik de skyline van Groningen en denk bij het silhouet van de A-kerk “daar onder die toren in de verte zet ik straks mijn fiets neer.”

Een half uurtje na die gedachte liep ik door de drukte van stad naar het kantoor, op de oortjes nog de muziek van Radio 5.
Ik stapte de deur binnen, deed de oortjes uit en kwam vanuit de drukke stad in een ruimte waar een bijna paradijselijke rust heerste.
Diffuus licht; een kleurrijke en sfeervolle inrichting in een oud pand in de binnenstad.
Achterin, achter het bureau zat Carlijn, die blij was dat ik er was: kom binnen, gezellig!
Even later kreeg ik een kleine rondleiding; langs de boeken over dood en rouw die je kunt lenen, langs tafels met informatie over begrafenissen en crematies, mogelijkheden en tips.
“Heb je hier ook het boek ‘Broederziel alleen’?” “Ja hoor” zei terwijl ze al naar een stelling liep en het  feilloos uit een rij boeken haalde “je mag het wel lenen.”

…. inclusief oven…..

Wat ik aanzag voor bijzondere wandversiering bleken mooi beschilderde uitvaartkisten te zijn die rechtop tegen de achterwand stonden.
Er was ook een kinderhoek: een klein mandje waarin een baby begraven kan worden bijvoorbeeld, maar ook een mand met boeken, geschikt om voor te lezen aan kinderen van wie een naaste is overleden. Er was zelfs een lego-bouwdoosje dat je kunt lenen, waarmee je een begrafenis of een crematie kunt uitbeelden. Inclusief oven.
Wat een verschil met hoe er met de dood werd omgegaan in mijn jeugd.
Voor 1970 werd er met kinderen helemaal niet gepraat over de dood; ze gingen niet eens mee naar begrafenissen.
We aten samen ons broodje en hadden het in no-time ook weer over de zussen, het aanstaande huwelijk, over vakantieplannen en wat gaan we vanavond eten.

Het was bevreemdend om Carlijn daar in haar element te zien.
Ze is blij met haar werk en straalt dat ook uit.
De dood is meestal een lastig gespreksonderwerp, maar als uitvaartverzorging je werk is hoort het er bij.
Wil je meer weten over Lotus Uitvaartverzorging?
Hierbij een link naar hun website

Toen ik wegging kreeg ik een relatiegeschenkje dat vaak wordt weggegeven op beurzen en zo.
In die zin ben ik ook een relatie: haar moeder.
Lotus staat in de uitvaartwereld te boek als ‘Anders dan anders, niet standaard’.
Dat komt ook tot uiting in dit kleine cadeautje: een klein pennetje van gerecycled papier omwikkeld met een zakdoek; op de zakdoek staan inspirerende teksten vanuit de hele wereld.

Dit blog sluit ik af met de woorden van Dalai Lama, die ook op de zakdoek staan:
‘Door genegenheid breng je mensen op andere gedachten, niet door woede’.

Na het lome weekend was het  eerder maandagmorgen dan me lief was……
Zondagavond kwamen we terug uit Westerbork; in Roden kregen we letterlijk een koude douche, het stroomde van de regen!
Toen we met een afzakkertje om 22.30 uur  binnen op de bank zaten vroeg Gerard: :”Moeten we nog iets zien?””

Jaaaa…..
Zaterdag had ik namelijk tante Trijn aan de telefoon.
“Heb je André en Janny wel gezien in Arnemuiden?”
Nee.
“Ze waren in dat handwerkwinkeltje. Daar ben jij toch ook geweest?”
Ja, vorig jaar, toen we bij Dordrecht op vakantie waren.
Ik heb eigenares Jeanet toen zelfs gesproken; lees voor een verslag van die ontmoeting het blog ‘Op bezoek bij Jeanet’.
Als Janny en André  daar binnen waren geweest, dan wilde ik dat natuurlijk wel even terugzien!
(afbeelding: omroep MAX)

Wat een leuke uitzending!
We zagen Jeanet in Zeeuws kostuum, en we zagen haar man Ali in een Zeeuwse visserstrui.
Geen schipperstrui, hoor! Dat is met een ritsje.
En wat zag ik in die uitzending ook: het gisteren genoemde Obelix-pak!
Ze gingen oesters lossnijden en opeten en daarvoor moesten ze met zo’n pak aan in het water.
Van Duin is echt onnavolgbaar in dit soort dingen: de proeverij was pure humor.
Dat hoofd alleen al.

Op Jeanets eigen blog op haar website ”Blij dat ik brei’ ‘stond een heel verslag van het bezoek van het televisieteam.
Daarop vind je ook een link naar de bewuste uitzending van ‘Denkend aan Holland’: hierbij een link naar Jeanets blog over het bezoek.

Begin juni constateerde Gerard: “Casa Grada zit deze zomer al helemaal volgeboekt. Er is nog 1 weekend in augustus vrij: 12, 13 en 14 augustus. ”
We zetten de data met potlood op de weekkalender. De data bleven open staan.  Half juli hakten we de knoop door: we boekten het weekend voor onszelf.  De toeristendienst in de kerk die zaterdagmiddag  kon ik nog ruilen en zo vertrokken we vrijdagmidddag de 12e met de fietsen achterop naar Westerbork.
Op het moment dat we de data vastlegden wisten we nog niet wat voor weer het zou worden….

Warmer dan warm werd het.  Temperaturen boven de 30 graden.
“Hoe zou het daar dan zijn? Misschien branden we wel weg. ”  Maar niets was minder waar. Rondom het huis en naast het terras staan bomen  die voldoende schaduw geven en een klein briesje zorgde af en toe voor een beetje verkoeling.  Ook het huis zelf bleef verrassend koel, dus het slapen gaf ook geen problemen.

Hoogseizoen op het Timmerholt. Niet dat je daar iets van merkt. Het publiek bestaat voornamelijk uit vissers en mensen die komen voor de rust. Dat lezen we ook terug in het gastenboek. Er worden fietstochten gemaakt, mensen gaan lekker uit eten en genieten van de omgeving en de rust. De laatste gasten hadden er drie weken gezeten en hadden 35 karpers gevangen.
De gasten daarvoor hadden al vaker in het huis gezeten en feliciteerden ons met de aankoop.

… een man in een soort Obelix-pak….

Wat deden wij dit lome hoogzomerweekend?
Boek uitgelezen, geblogd en geborduurd.
Gerard las zijn krantje en heeft gevist; niks gevangen.
We deden spelletjes: Kolonisten  en Splendor, zomaar overdag in de schaduw onder de bomen.
IJsje gehaald tijdens een ommetje.
Tegen de avond stukje gefietst.
Midden in het weekend gingen we op zaterdagavond naar een feestje  in Assen van vriendin Sinet: vanuit Westerbork ben je daar net zo snel als vanuit Roden.
In het meer van het Timmerholt  zagen we iets nieuws: in een huisje tegenover ons zat een meneer die in een soort Obelix pak aan het vissen was; hij stond tot z’n middel in het water in het midden van het meer.
Ook ging er af en toe een kookwekker af. Dacht ik. Maar dat was een drijvend detectie apparaatje dat dikke vissen opspoort. Dat mag je wat mij betreft  dan ook geen sportvissen meer noemen. Er werd ook in ons meer  gevist door een reiger.  Die had zich een terras toegeëigend van een huis waar geen gasten waren en haalde af en toe een klein visje boven water.  Een keer vloog die reiger met een trage vleugelslag langs Obelix; in mijn verbeelding hoorde ik hem grinniken. “Stumpers, die mensen… ”

Heerlijk uitgerust dit weekend.
Kinderstemmen in de verte, snaterende eenden en soms wat gespetter door ruziende meerkoeten of een opspringende vis.
De avonden waren sprookjesachtig.
Het terras had ik afgebakend met kaarsjes en we zaten in de zwoele avond bij het licht van de  volle maan.
Mmmmmm.

Maandagmorgen met telefoondienst en een volle mailbox leek nog heel ver weg….

Eind juni bracht ik het laatste ‘beugelbezoek’ aan de tandarts.
Dit schreef ik toen: “U krijgt bitje 22 er nu wel opgeklikt, maar de volgende, nr. 23,  zal aangepast zijn aan de trage hoektand.
We halen alle geplande afspraken uit de agenda en bellen u als nr. 23 en de vervolgbeugels er zijn.
Dan maken we een nieuwe afsprakenserie.”
Dat kan een week duren, maar ook drie, werd mij verteld.”

Het werden vier weken; toen de nieuwe bitjes er eindelijk waren had tandarts Martijn vakantie.
Zeven weken heb ik gedaan met bitje nr. 22, dinsdagmiddag 9 augustus had Martijn ‘een gaatje’ in zijn agenda om 13.30 uur.
Als je zo’n aligner beugel draagt, worden er op een paar plekken van je gebit bevestigingsblokjes geplakt/geëtst waar de plastic bitjes worden opgeklikt.
Voor de nieuwe set moesten er weer twee nieuwe blokjes gezet worden en er moest ruimte gemaakt worden tussen de voortanden om de hoektand te kans te geven om daar tussen te groeien.
Vervelende behandeling. Niet pijnlijk, maar je ligt langdurig met je mond open en het bijvijlen en boren is behoorlijk heftig; ik had het gevoel dat ik het tot in mijn hersenen voelde trillen.
Het duurde dus ook even voor ik weer een heldere blik had na de behandeling: ik moest echt even bijkomen met een stoel en een glas water.

Het duurde trouwens ook even voordat de bitjes er goed op zaten: Martijn moest behoorlijk wrikken, duwen en drukken om de bitjes er op te krijgen.
Ik verkeerde in de veronderstelling dat er een nieuw bitje nr. 23 zou zijn, maar het proces moet kennelijk rigoureus anders.
Op het zakje met de bitjes dat ik meekreeg voor over twee weken staat : ‘Aligner upper en lower 2 0f 17.
1 of 17 heb ik dus nu in.
Met iedere setje doe ik twee weken, dus als er 17 zakjes zijn ben ik aan het einde van dit traject 34 weken verder.

Nee hè.

Wat een tegenvaller.
We zitten nu in week 32.
Als ik doortel kom ik op week 14 in 2023, dan zitten we begin april.
Deze blogserie schrijf ik om te laten zien hoe het is om op latere leeftijd een beugel te krijgen in de veronderstelling dat het andere mensen zou overhalen om het ook te doen.
Deze ‘kink’ versterkt niet het positieve beeld dat ik probeer te schetsen; voor mij is het in ieder geval behoorlijk teleurstellend.

Dit blog sluit ik af met de gebruikelijke zinnen, maar aangepast aan de werkelijkheid.
Setje 1 zit er nu opgeklikt, setje 2 kreeg ik mee voor over twee weken.
Nog 34 weken te gaan.

Benieuwd naar het hele orthodontietraject?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen.

Kijk dit plaatje nou!
We schrijven vrijdagmiddag 29 juli.
Hoogseizoen in Giethoorn.
Het is de dag van ons jaarlijkse uitje met vrienden Hans en Bea; als we jarig zijn geven we  elkaar geen cadeaus, maar delen in plaats daarvan de kosten van dit jaarlijkse uitje.
’s Morgens namen ze ons mee naar Meppel, de geboorteplaats van Hans.
Hij heeft daar gewoond tot hij trouwde met Bea, dus zijn hele jeugd bracht hij daar door.

Nou ben ik altijd al van de stadswandelingen, maar deze was heel bijzonder.
We kregen een kaartje en een Google-link om de route te kunnen volgen, maar ik heb het kaartje én de link niet bekeken onderweg.
Hans vertelde.
Over de straat waar hij woonde als klein kind.
De steegjes waar hij met zijn vriendjes doorheen rende en wat daar dan achter was.
Over de tuin bij de Katholieke kerk waar ze speelden.
De garage waar ze naast woonden.
Waar hij op school heeft gezeten en waar hij naar catechisatie ging.
“Wat is er na vijftig jaar al veel weg….’
Het kwam er haast een beetje spijtig uit.

Ondertussen waren er natuurlijk ook nog  de gebruikelijke onderdelen van een stadswandeling: oude kerk, haven, pakhuizen, een molen.
Maar wij hoorden van Hans waar  hij had geschaatst.
En waar de melkboer woonde waar hij als kind naar toe moest in een ander deel van de stad omdat zijn vader verzekeringsagent was en ‘voor wat hoort wat’.
De winkels van de ouders van zijn klasgenoten, verspreid over de stad.
Het voelde, net als twee jaar geleden in Frederiksoord, als een kijkje achter de schermen.

In de middag trok de bewolking weg en gingen we met een fluisterboot twee uur varen in Giethoorn.
Ondanks het hoogseizoen was het qua drukte dus heel goed te doen; er waren zelfs hele stukken in de grachten waar geen andere boten waren.
Bea en ik zaten voorop, op bankjes met een rugleuning en een kussen onder het achterwerk.
Twee uur.
Zitten, beppen en genieten van de zon, het water en het landschap dat aan ons voorbijtrok.
Ongekende luxe: midden op de vrijdag twee uur helemaal niks hoeven doen.
Ja, een blikje Radler drinken; af en toe kwam er een hapje voorbij uit de koelbox. Stukje kaas, ananas, dreuge worst.

Het laatste stukje van ons dagje uit brachten we door bij Luining in Ruinerwold: eerst een poosje op het terras, daarna binnen voor een diner.
Een uitje met z’n vieren: wat heerlijk.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over het hazelnootschuimgebak bij de koffie ’s morgens!
En de schnitzel die we eigenlijk niet wilden!
Maar niet alles hoeft op dit blog; wat de waarde van die dag was is al lang duidelijk.

Morgen viert ‘de Waarde van de dag’ haar 8e verjaardag.
Op 11 augustus 2014 schreef ik het eerste blog voor deze website; ieder jaar in augustus besteed ik even aandacht aan de verjaardag: een korte evaluatie van wat ik schreef in het jaar dat wordt afgesloten.

Het was wederom een jaar waarin we ons moesten aanpassen aan corona.
Gezinsfeestjes mochten gelukkig wel doorgaan, zodat we het Sinterklaasfeest en Kerst weer mochten vieren.
Maar de Rodermarkt en het PKN-Christmascarol koor zagen we weer aan onze neus voorbijgaan.
Casa Grada in Westerbork is nu een jaar in ons bezit en op deze website kwam je het afgelopen jaar regelmatig verhalen tegen die zich afspeelden in dat deel van Drenthe, waar we ons inmiddels ook al aardig thuis voelen.
In het najaar begonnen we opnieuw met de dagelijkse ommetjes, die ook weer heel wat onderwerpen voor een blog opleverden en je las dat in 2022 de dingen geleidelijk aan weer opgepakt konden worden: Holy Stitch kwam eindelijk op gang, we mochten weer zingen, met elkaar naar de kerk en er konden weer verjaardagen gevierd worden!

In de rubriek streektaal kwam er een nieuw activiteit bij: men vroeg of ik het onderdeel ‘Proza’ wilde verzorgen op een ‘Taal an taovel’-bijeenkomst in Dwingeloo; ik mocht voorlezen uit eigen werk. Een bijzondere ervaring!
Ook nieuw was de Nedersaksische variant van het ‘Af&Toe-koor’ dat meewerkte aan een vesper die helemaal gewijd was aan de streektaal.

Op handwerkgebied waren de sokken die ik breide van de door Jon gesponnen Alpacawol het enige nieuwe waar ik me aan waagde.
Experiment geslaagd, sokken mislukt.
Een weekend met de vriendengroep, een weekend met de kinderen, een paar dagen naar Haarlem: als je alles  zo achter elkaar zet hebben we weer veel om dankbaar op terug te kijken.

Vorig jaar bij de 7e verjaardag schreef ik ‘Sinds twee weken heb ik een beugelbekkie; bij de achtste verjaardag van deze website hoef ik nog maar 6 weken….’
Wishfull thinking.
Eén van de hoektanden kwam niet mee in het ‘rechtzetproces’.
Op 24 juni is het kreeg ik mijn laatste bitje en toen moest ik wachten tot 9 augustus tot de nieuwe bitjes er waren.
De nieuwe afspraken staan nu al tot januari in mijn agenda gepland….

Vanaf vandaag publiceer ik weer elke dag een nieuw blog: op naar de 9e verjaardag!
In de afgelopen weken tijdens het zomerreces heb ik een aantal blogs geschreven,  een paar in de grondverf gezet en wat aantekeningen weggezet.
Nu heb ik weer een voorraadje concepten voor als er eens een dag geen tijd overblijft om te schrijven.

Wil je de blogs/evaluaties van de vorige verjaardagen lezen?
Klik dan hier op het allereerste blog uit 2014, daar onder vind je een overzicht.

Eind juli/begin augustus: vakantietijd.
Niet voor ons, wij werken in deze periode gewoon door.
Maar we hebben daar wel veel leuke dingen bij.
Met dit mooie weer zitten we veel buiten op Waninge Plaza, we hebben uitjes met vrienden en zo,  Aaltje-dag, kaart avondjes, bbq-feestjes en wat dies meer zij.
Erg vervelend allemaal.
Tenminste ….. voor dit blog.

Er blijft al met al te weinig tijd over om te schrijven.
Net als voorgaande jaren neem ik een zomer-reces van mijn blog; een time-out dus.

Heb jij nog een verhaaltje liggen?
Wil je de leegte deze week een keer vullen?
Tips:
– Heb je een leuke hobby?
–  Weet je een plekje in Nederland waar iedereen heen moet?
– Heb je een verhaal waarvan je vindt dat meer mensen het zouden moeten lezen?
– Is er een recept van iets heerlijks dat je graag met ons wilt delen?
– Spreek/schrijf je geen Drents maar wel een andere streektaal waarin je iets hebt geschreven? Twents, Gronings, Fries: laat ons eens weten hoe jij je eigen streektaal beleeft.
– Word je heel blij of ontroerd van een bijzonder lied?
– Heb je iets moois gehaakt, gebreid of geborduurd?
– Heb je een prachtig bloemschikidee dat misschien veel verder gaat dan de eenvoudige bloemsierkunst die ik op mijn website laat zien?
– Heeft jouw familie een rol gespeeld in een stukje geschiedenis van Nederland? Of van Europa misschien?

Ben je geïnspireerd?
Gebruik dan ‘het podium’ dat ik je bied: een blog van ongeveer 500 woorden.
Je bent van harte welkom als gastschrijver; dat geldt trouwens niet alleen voor de periode van het zomerreces.
Ben benieuwd!

Bij het afstoffen van een boekenplank stond ik even stil bij een rijtje oude kinderboeken en haalde ‘Broer Konijn’ er uit.
Het is een oud Disney stripboek en het is één van de eerste boeken die ik me herinner uit mijn kindertijd.
1961 staat er voor in.
Bladerend in het boek brengen de overbekende plaatjes me weer terug in mijn kindertijd.
De gemene Reintje  de Vos.
De domme, maar oersterke Bruintje Beer.
De slome, maar slimme Toon Schildpad.

Er staat één verhaal in waarin Anneke Tanneke Toverheks een rol speelt.
“Je bedoelt t-t-toch niet die heks, in die dat r-r-rokerige hol midden in het m-m-moeras woont…?”
Op de afbeelding rechts zie je het plaatje uit het boek waar de moerasheks uit haar hol komt.
(klik op de afbeelding voor een vergroting).
Als kind had ik een fascinatie voor heksen; daarover schreef ik in 2019 een met de titel ‘Paulussie! ‘k Zajepakke!’ over o.a. Eucalypta en haar collega’s.
Deze Anneke Tanneke valt qua griezeligheid nog best wel mee eigenlijk.

Anneke Tanneke heeft een eigen pagina op de website ‘Duckipedia’: hierbij een link naar haar verhaal.
Kijk eens wat rond op die website: erg leuk!
Weet je niet wie Arend Akelig is?
Of wil je weten wie er allemaal lid zijn van ‘de Booswichten-Club’?
Nog nooit van Otto van Drakestein gehoord?
Allemaal te vinden op Duckipedia.

A childhood with Disney is a joy forever.