De waarde van de dag

Vandaag had ik voor het eerst sinds weken een dag zonder iets op de agenda.
De FysiYoLates-les vanmiddag ging niet door, dus tijd voor mezelf.
Ondanks dat we al weer twee maanden lessen op vrijdagmiddag, heb ik daar nog niet weer over geschreven.
Dat maak ik vandaag goed: geen beschrijving van ingewikkelde oefeningen, maar een blog over het laatste deel van een les.

Het laatste kwartier besteedt Trijntje altijd aan ‘ontspanning’: daarbij moet je denken aan aandacht voor je ademhaling en/of bodyscan-meditatie.
Moe van de geleverde inspanningen mogen we op het matje gaan liggen en een dekentje over doen.
Soms gaan we ons dan in gedachten richten op het geluksgevoel.
Trijntje vraagt ons om ons een moment voor te stellen waarop we heel gelukkig waren.
Voor mij is dat het volgende beeld:

Het is mei 2008 en wij zijn met onze dochters in Rome ter gelegenheid van ons 25-jarig huwelijk.
Halverwege die vakantie bezoeken we met elkaar het Forum Romanum; Gerard heeft het fototoestel om de nek en Frea, die er al eerder is geweest tijdens een schoolreis, vertelt ons aan de hand van een folder van alles over de geschiedenis van de plek waar we lopen.
Ik hoef geen foto’s te maken, hoef niet uit te zoeken hoe de route door het museum loopt en ik hoef geen folders te lezen: ik loop in de zon met mijn gezin en ik zuig alles wat er gebeurt in me op.
Dat ik hier nu ben! Dat ik hier nu loop! In Rome!
Een ultiem geluksmoment dat in mijn geheugen gegrift staat.
Die reis is één van de hoogtepunten in mijn leven; het was de laatste reis die we met onze drie dochters als gezin maakten, daarna kwamen de schone zonen in beeld.

Liggend op het matje bij Trijntje kan ik heel gemakkelijk het beeld weer oproepen van dat geluksmoment.
Met dat beeld voor ogen en je ogen dicht probeer je dan dat gevoel met je hele lichaam en geest te beleven.
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dat soms wel, maar soms ook niet lukt.
Mijn gedachten gaan namelijk ook heel gemakkelijk weer een andere kant op, waardoor ik soms doormijmer over Rome en onze belevenissen daar, maar soms ook met mijn gedachten bij één van de dochters blijf haken.

Over deze reis naar Rome heb ik in maart 2023 een blog geschreven, zie ‘Rome al gezien….’.

PS
Misschien is met dit blog de indruk gewekt dat ik nooit meer gelukkig ben geweest nadat de schone zonen in ons leven kwamen.
Wees gerust.
Dat is geenszins het geval.

Oplettende lezers hebben het waarschijnlijk al gezien: vandaag staat er een nieuwe foto in de header bovenaan dit digitale tijdschrift, een nieuwe omslag zeg maar.
De header kleurt mee met de seizoenen: op de voorgrond zie je altijd de zonnewijzer, op de achtergrond een deel van onze tuin.
Op de vorige foto zag je voornamelijk sneeuwklokjes, vandaag maakte ik een foto van de narcissen en krokussen. Je zou misschien denken dat dat paarse allemaal lila krokussen zijn maar het is heide. Winterheide, die bloeit in de winter. Het geeft een beetje kleur aan dat jaargetijde, waarin de borders verder vooral bruin en grijs laten zien.

Onze tuinkabouter Gradus van de Lansbulten staat helemaal rechts op de headerfoto, op de foto hiernaast van de narcissen aan de andere kant van de Koreaanse zilverspar staat Gradus links. 
Vorig jaar sneeuwde hij nog helemaal in*, toen noemden wij hem Gradus van de Sneibulten, maar dit jaar heeft Gradus niet veel sneeuw gezien.
Piet Paulusma vertelde deze week in zijn weerpraatje op Radio5  dat hij in zijn carrière nog niet eerder meegemaakt had dat het zo vroeg in maart al  zulk mooi weer was.
Wat ik nog wel weet dat we vorig jaar een lang en koud voorjaar hadden en dat ik daar op het laatst behoorlijk zat van was.
Dit jaar heb ik al vier keer naar mijn werk Groningen gefietst, deze week twee keer: gisteren en vandaag.
’s Morgens is het nog behoorlijk koud, maar ’s middags is het heerlijk.

Het is trouwens wel heel druk op de fietspaden richting Groningen.
Omdat er ernstige verkeershinder is naar aanleiding de wegwerkzaamheden rondom het Julianaplein in Groningen gaan veel meer mensen op de fiets.
Verder is het op de oversteekplaatsen rond Eelderwolde lastig oversteken, omdat veel automobilisten die wegen als sluiproute gebruiken.
Vanmiddag had ik geluk dat iemand zo vriendelijk was om even te stoppen, anders kom je door een constante stroom van automobilisten de weg haast niet over.
Ik stak een hand op en kreeg een grote glimlach terug; kleine moeite, groot plezier.

De ijsbaan in Peize is van watervlakte sinds begin deze week veranderd in een weiland.
In de Onlanden krioelt het al weer van de vogels die bijzonder druk zijn.
Bij ons in de tuin komt de rabarber al weer boven, zitten de hortensia’s vol knoppen en een koolmeesje verkende één van onze vogelhuisjes: “Is dit geschikt….?”
Een mannelijke collega van mij uit mijn arbeidsverleden bij Justitie in Assen kon in zo’n periode jubelend de afdeling opkomen met de woorden “’t Is lente, ’t is lente, ik voel het aan mijn instrumenten!”

Zo is het mensen.
Lente.
Een nieuwe lente, een nieuw geluid.
Nieuwe header in dit geval.

*Meer weten over de ingesneeuwde Gradus, lees dan: ‘Wij kriegt ander weer‘ uit 2021.

Het leuke van de Holy Stitch bijeenkomsten is het delen van handwerkweetjes.
Gistermiddag bijvoorbeeld leerde één van de dames ons een borduurtrucje: beginnen met een nieuwe draad zonder aan te hechten.
Als je borduurt met twee draadjes DMC-garen, dan moet je niet twee, maar één draadje van het strengetje afknippen, dubbel zo lang als je met twee zou doen.
Dan doe je het dubbel en haal je de twee uiteindjes door de borduurnaald.
Nu steek je de borduurnaald aan de onderkant van het werk op plek waar het volgende kruisje moet.
Je haalt de draad net niet helemaal door het werk heen en borduurt vervolgens een half kruisje.
Aan de onderkant haal je nu de draad dóór het lusje dat er nog hangt van het insteken en dan trek je het aan; dan zit het vast.
Nou borduur ik al vanaf dat ik kind was, (meer dan vijftig jaar hè) maar hier had ik nog nooit van gehoord.
Dat ga ik direct uitproberen.

Iemand had gehaakte kip-driehoekjes meegenomen waar ik twee jaar geleden al over blogde*.
“Wat heb je daar dan in zitten?”
Fiberfill, macaroni, er kwam van alles voorbij.
“Ik heb altijd een mandje staan waar ik alle draadjes in doe die ik afknip na het afhechten van haak- en breiwerk. Zo’n kluwen draadjes is ook heel geschikt om als vulmateriaal te gebruiken” merkte één van de deelneemsters op.
Wist ik ook niet.
De ultieme duurzaamheid.

De bijeenkomst stond in het teken van pasen en er kwamen allerlei dingen voorbij.
Eierwarmers waar de oortjes nog op genaaid moesten worden, zodat het haasjes werden.
Eierwarmers waar de vleugeltjes nog aan genaaid moesten worden, zodat het kuikentjes werden.
Eierwarmers gemaakt in verschillende haaksteken met verschillende soorten garen.
Kuikens van pompoentjes van wol.
Een ingenieus ophangsysteem van narcisjes-stof waar je eieren in kon doen, maar dat nooit gebruikt werd……
Kleine schaapjes met een steen er in.
Texelse Jutter-flessen beplakt met motiefjes van een paasservet.

Wat ik in 2020 voor ogen had met de Holy Stitch bijeenkomsten gebeurde gisteren: we kennen elkaar nu een beetje, iedereen durft haar verhaal te doen, het is niet meer opgeprikt en we zitten ‘handwerkend, kleppend & beppend’ bij elkaar.
“Waar haal je dan garen enzo? Waar kun je ritsen kopen? En knopen?” en vervolgens worden er adresjes en tips uitgewisseld.
En zo zat ik op een doordeweekse dinsdag zomaar twee uur overdag te haken.
Voelt als verwennerij.
Kwam ook wel een beetje door de paaseitjes.
Met frambozensmaak!

* Hierbij een link naar het blog over de gehaakte kip-driehoekjes en de ‘loensende-kip-onderzetter;.

Woensdagmiddag 2 maart 16.15 uur.
In de wachtkamer van de tandarts zit ik te wachten op Rosalie, de mondhygiëniste waar ik een afspraak mee heb.
In de deuropening verschijnt een man die roept “Mevrouw Waninge.”
Ik kijk kennelijk verschrikt op want de man zegt: “Had u dit niet verwacht?”
Grappend merk ik op dat ik vind dat Rosalie wel erg veranderd is en loop met hem mee.
De man stelt zich voor als Hazmat en vertelt dat Rosalie de liefde heeft gevonden in een ander deel van het land en is verhuisd.
Vind ik moeilijk.
Het gefrot aan mijn gebit bij de mondhygiënist vind ik altijd vervelend en aan Rosalie was ik gewend, het is altijd maar afwachten hoe een ander het doet.
Hazmat stelt me gerust. Hij heeft zijn opleiding gehad bij hetzelfde instituut als Rosalie; de behandelwijze is dan al hetzelfde.

Het ging goed.
Al frottend kwam hij tot de conclusie dat het er ondanks de beugel best goed uit ziet.
“Wanneer heeft u voor het laatst een halfjaarlijkse controle van uw gebit gehad?”
Geen idee eigenlijk.
Dat zijn geen hoogtepunten in mijn leven die ik onthoud.
Bovendien zie ik Martijn door die beugel al één keer in de maand, dat vind ik eigenlijk wel genoeg.
In mijn dossier kon hij zien dat het februari 2021 was.
“Er moet dus wel even weer naar gekeken worden.”

Bij de balie vroeg ik aan de assistente of die halfjaarlijkse controle ook gecombineerd kon worden met een toch al geplande beugelafspraak.
“Ja hoor, kan a.s. vrijdag al. Dan rekken we die afspraak om 15.15 uur een beetje op.”
Drie behandelingen voor mijn gebit in één week.
Ik prijs me gelukkig dat er geen wortelkanaalbehandeling of iets dergelijks bij was.
Tijdens de controle op 4 maart constateerde Martijn dat de oude, metalen vullingen op hun laatste benen lopen.
Hoeveel benen zouden ze gehad hebben? vraag ik me dan af, maar dat zeg ik natuurlijk niet.
Kan ook niet, want je ligt constant met open mond achterover.
Martijn vertelt verder: “Maar daar gaan we in het beugeltraject nog niets aan doen, dat bewaren we tot een later moment.”
Altijd fijn als er iets is waar je naar uit kunt kijken.

Met de beugel ging het overigens goed: setje 14 zit er nu opgeklikt, setje 15 kreeg ik mee voor over twee weken.
Volgende afspraak 1 april.
Haha.
Nog 30 weken te gaan.

Benieuwd naar het hele orthodontietraject?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen.

Vandaag (zondag) was voor mij een dag met snippers van van alles en nog wat.
We hadden zaterdagavond een erg gezellige verjaardag in de familie, waardoor we laat in bed lagen.
We besloten de kerkdienst zondagmorgen ‘digitaal’ tot ons te nemen, maar ik miste het begin, want toen stond ik nog onder de douche.
De viering vanuit de Catharinakerk liet maar weer eens zien hoeveel digitale mogelijkheden er tegenwoordig zijn.
Voorganger dominee Walter Meijles was ziek en kon dus niet fysiek voorgaan, maar hij had de preek thuis op video opgenomen.
Centraal stond het verhaal van Maria die haar dankbaarheid toont door de voeten van Jezus te zalven met erg kostbare nardusolie.
Wat ik meeneem van de overdenking is de laatste zin:
“Als je iemand dankbaar bent, beknibbel dan niet op die dankbaarheid, maar zet het groot neer.
Daarmee zet je die ander in het licht en geef je die ander een enorme zet vooruit.
Duister is er al meer dan genoeg, het is licht dat wij nodig hebben.”

Frea had ons uitgenodigd om te komen luisteren naar een klein optreden van het vrouwenkoor ‘Amane’ waar ze bij zingt.
Het vond plaats in het Forum in Groningen en omdat het zulk mooi weer was besloten wij een deel van de reis te gaan fietsen.
We zetten de fietsen op de auto, parkeerden die op de P&R  bij Hoogkerk en fietsten het laatste stuk naar de binnenstad.
We waren al eens eerder in het Forum geweest en we hadden Amane’ ook al eens horen zingen, (zie Mi Vida en ‘Amane’ in Engelbert’)  maar de combi was bijzonder.

Het Forum is natuurlijk geen concertzaal.
Het publiek loopt, eet en praat gewoon door als er een koor staat te zingen.
Maar de trappen op de begane grond waren mooi gevuld en er was genoeg geïnteresseerd publiek dat zat/stond te genieten van het zingen.
Het vrouwenkoor verraste me: ze zingen alles uit het hoofd, zingen alles a-capella en stralen met elkaar uit dat ze er ontzettend veel plezier in hebben.
Verder letten ze heel goed op hun dirigente die niet alleen met haar handen, maar met haar hele lichaam dirigeert.
Wat ze zongen was heel divers: o.a. Brigitte Kaandorp, (rozen verwelken en borsten gaan hangen….), de Andrews Sisters en Davina Michelle.
Vrouwen met zelfvertrouwen en mooie stemmen die durven te zingen: een lust voor oog en oor.

Na het zingen namen we afscheid van Frea en onze andere gezinsleden in het publiek en gingen met z’n tweeën nog even de stad in.
Ergens lunchen, ergens een mooie trui op de kop tikken en genieten van de sfeer in de stad in het vroege voorjaar.
Fietsen in de stad Groningen: dat was al weer even geleden.
Nog altijd voel ik me daar een beetje een provincie-Aaltje.
Wachtend bij de kleedkamer waar Gerard zijn trui past hoor ik voor mij wereldvreemde muziek uit het plafond komen en hoor ik Engels, Duits en Nederlands met die rare r van tegenwoordig om me heen. Mensen steken lopend en fietsend zonder uit te kijken over en het is op zondagmiddag net zo druk als in Roden op vrijdagmiddag als er markt is.

Eenmaal terug in Roden wachtte het laatste deel van een spannend boek en het schrijven van dit blog over de snippers.
Af en toe een snipperdag is helemaal niet verkeerd!

“Je moet Herman even lezen!” zei Gerard vanmorgen.
Nu lees ik Herman iedere dag, maar als Gerard mij er op attent maakt dan is er iets.
Meestal iets herkenbaars waar we samen om moeten lachen.

Even voor de lezers die niet in het noorden van ons land wonen: Herman is een columnist die iedere dag op pagina 2 een stukje schrijft in het Dagblad van het Noorden.
Hij is schrijver/journalist; hij publiceerde diverse bundels en schreef onder meer een biografie over publiekslieveling Milko Djurovski van FC Groningen.

Hij schreef vandaag over zijn ochtendlichaamsbeweging: oefeningen na het opstaan.
Tijdens het lezen hoor ik mezelf bij zinnen als ‘oefeningen doen in de ochtend bevalt goed, het kost een kwartiertje en het is net of het lichaam fitter en leniger begint aan te voelen’.
Tijdens het lezen hoor ik Gerard bij zinnen als ‘ik wil het geen yoga noemen, dat zou een belediging zijn voor iedereen die serieus aan yoga doet, denk eerder aan Bud Spencer op ballet’.

Herkenbaar is eigenlijk nog te zwak uitgedrukt.

Wil je Hermans hilarische verhaal even lezen?
Klik dan op de afbeelding, dan komt de column leesbaar in beeld.

Zou je eigenlijk ook wel oefeningen willen doen na het opstaan?
Op het blog ‘Yogaclinic in Bakkeveen’ vind je een PDF met een omschrijving van mijn oefeningen in de ochtend.
Het is mijn eigen beschrijving, het is bedoeld als geheugensteuntje.
Wil je écht yoga en/of pilates doen?
Kijk dan eens op internet: je kunt te kust en keur voor filmpjes met basisoefeningen etc.
Maar om te weten of het echt iets voor je is kun je het best een proefles nemen.

Vanmorgen in de supermarkt.
“Mondkapje hoeft niet meer hoor!”
“Nee, dat weet ik. Maar het mag toch nog wel?”
We zijn nog voorzichtig; bovendien voelt het nog een beetje vreemd ‘bloot’ zonder mondkapje in de supermarkt, dus ik hou hem nog even op.
Deze week bracht ik een bliksembezoek aan een oude vriend in een verpleeghuis, daar loopt iedereen nog gewoon met een mondkapje op.

Gisteren schreef ik een blog over het pannenkoekenfeest van onze kerk.
Vanmorgen kreeg ik een mail van een vaste lezer:

Dag Ada, 

Met een gevoel van heimwee, misschien is het jaloersheid, heb ik vanavond jouw blog gelezen.
Hoe fijn is het om weer samen naar de kerk te kunnen gaan.
Maar nog lang niet voor iedereen is corona voorbij en zo voelt het ook voor mij.
Ik mag geen vaccinatie, heb twee auto-immuunziektes en moet dus geen corona krijgen.
Vanmiddag zat ik voor de derde keer, sinds corona, in de kerk in een boekbespreking met onze dominee.
Een kleine groep, maar voor mij is het een uitje.
Ik geniet daar ontzettend van. Vooral de eerste keer vond ik het heel spannend.

Elke dag draag ik nog mijn medische mondkap, zodra ik in winkels kom enz.
Ik ben niet zielig hoor en voel me prima, maar al lezend voelde het alsof corona niet meer bestaat.
Natuurlijk gun ik iedereen weer het samenzijn, de kerkdiensten met de koffie enz.
Ik verlang er zelf ook naar.
Heerlijk om dat weer te kunnen doen.
Hoop dat het voor alle kwetsbare mensen binnenkort ook weer kan.

Deze opmerking wilde ik niet onder je blog schrijven, vandaar dit mailtje.

Lieve groet, ook voor Gerard,

Confronterend.
De zin ‘…al lezend voelde het alsof corona niet meer bestaat.…’ zette mij aan het denken.
Aaltje was al weer helemaal in de gloria en realiseert zich niet dat corona niet voor iedereen voorbij is.
Vanmorgen zocht ik de schrijver van de reactie op en nam een bosje tulpen mee.
“Voor jou. Hart onder de riem. En bedankt voor je reactie: met jouw goedkeuring schrijf ik er vandaag een blog over.”

De maatregelen zijn dan wel afgeschaft, maar het is niet verkeerd om je daarbij te realiseren dat corona nog gewoon bestaat.
Niet iedereen is in de gloria.
Ik onderschrijf van harte de laatste zin van de reactie: ik hoop dat het voor alle kwetsbare mensen binnenkort ook weer kan!