een alternatief voor 'de waan van de dag'

Maand: januari 2015 Pagina 3 van 4

11 januari: Back to normal

Afgelopen week ben ik weer begonnen met werken. De laatste hobbel is genomen: back to normal. Begin december zag ik er tegenop om weer naar het werk te gaan. In 2009 had ik ook een infarct gehad en destijds kostte het me heel veel energie om heel vaak het hele verhaal te vertellen. De emoties zitten dan nog erg aan de oppervlakte en het onbegrip straalde de collega’s soms de ogen uit.
Een paar voorbeelden: Is er dan niks aan te doen? Moet je dan wel zover fietsen? Ben je dan niet bang dat het terugkomt? Is het wel gezond om zoveel medicijnen te slikken?
Als je mentaal nog niet zo stabiel bent wordt je daar onzeker en moe van.

De mevrouw waarmee ik nu gesprekken voer om mij mentaal te ondersteunen adviseerde mij om een mail aan de collega’s te sturen waarin ik uitleg wat er is gebeurd, wat de vaatziekte doet en dat ik alle zeilen moet bijzetten om het gewone leven te leven. Dat het praten over het infarct en de nasleep ervan me nog steeds emotioneert. Maar dat ik niet als een schim door het gebouw loop en gewoon aanspreekbaar ben.

Het bericht leverde een wolk aan lieve reacties op. Allemaal via de mail. Er waren zelfs collega’s die de mail hadden doorgestuurd naar anderen met de opmerking: “Weet je ’t ook even. Dus niet bellen of er over zeuren.”
Het heeft echt prima gewerkt.
Net als ik de afgelopen week.
Prima gewerkt!

Reageren

10 januari: Niet koken!

In de categorie koken deze keer een soort recensie. Wij hadden ‘ Avondje uit’-vouchers van de Jumbo en wilden ergens uit eten. De locaties in ons dorp waren al vol en zo kwamen wij terecht bij Perron 3 in Tynaarlo. Hermus & Zandstra van het Dagblad vh Noorden hadden hier heerlijk gegeten en dit zeer positief beschreven. Hun column hing levensgroot in de ontvangstruimte.

Wij zijn verwend gisteravond. Het was allemaal heerlijk! Als amuse kregen we een gamba-kroketje (van het huis), er was een lekkere salade met gerookte zalm, Drentse mosterdsoep met spekjes en ons hoofdgerecht (Gerard varkenshaas en ik zalm) ging vergezeld van veel soorten groente en eigengemaakte rabarber. Heel verrassend: in de rabarber zaten veel lekkere vruchten (kersen, ananas) en was heerlijk fris. Gaan we thuis ook een keer doen.

 

Voor mij was het toen wel genoeg. Ik nam nog een kop koffie, waar ik dan weer een luxe chocolaatje bij kreeg. Gerard nam vanilleijs met warme kersen en slagroom. Let wel: ECHTE SLAGROOM. Dus niet uit een spuitbus.
“Van mij kreg e een 10!” verzuchtte Gerard.

De eigenaar was uiterst voorkomend en bijzonder vriendelijk. Die gaan wij nog wel eens weer opzoeken. Hoef ik niet te koken….!

Reageren

9 januari: ‘Ruuzige’ repetitie

Het is ruuzig weer vandaag. ‘Ruuzig’ is Drents voor onstuimig, druk, rumoerig.

Gisteravond hadden we weer koorrepetitie van de Catharina-cantorij. Dat was ook een ruuzige bijeenkomst.
Normaal gesproken verloopt zo’n repetitie rustig. We zingen zo’n 5 á 6 stukken door zo’n avond, er wordt goed opgelet en er wordt tussendoor niet gepraat. De club bestaat voornamelijk uit 60-plussers, dan wordt er niet zoveel meer geginnegapt en geteut.

Maar het begon gisteravond al bij binnenkomst: de beste wensen! Handen werden geschud, wensen uitgewisseld, de kerstmuziek moest worden ingeleverd, kortom: rommelig en onoverzichtelijk. Na het inzingen moest de voorste rij sopranen één stoel naar rechts opschuiven en de achterste rij één stoel naar links. Het is kostelijk om te zien hoe dan de ene sopraan van stoel verwisselt en de andere met stoel en al opschuift, zodat het lijkt alsof er geen stoelen genoeg zijn. De mannen op de achterste rij voorzien dit alles van commentaar.
Het is soms net een film.

Dat er storm op komst was, was goed te merken. Het was onrustig, veel opmerkingen tussendoor, onderdrukt gelach….. je kon zien dat onze cantrix heel erg haar best moest doen om er niet iets van te zeggen. Het zijn per slot van rekening allemaal volwassen mensen.
Het zingen verliep verder goed, er was alleen één lied met heeeel veel woorden “Wij willen de bruiloftsgasten zijn’ waarvan maar twee coupletten onder de notenbalk staan. De andere coupletten staan als tekst onderaan het blad afgedrukt. Dat viel niet mee. De mannen kwamen er op het laatst niet meer uit. 5 coupletten had het lied maar liefst. Het 5e couplet stierf in schoonheid.
Onze cantrix had het helemaal gehad met ons en zei: “Nu gaan we allemaal door elkaar staan en gaan we het nog een keer zingen. Alle vijf coupletten!” Het klonk als straf.
Groot gemor. “Ik kan het nog niet alleen, ik wil wél bij een ‘stem’-genoot staan.” “Dit wordt toch niks, we kunnen er nog niks van!” De tenorengroep gooide de kont tegen de krib. Zij bleven bij elkaar zitten. Wat weer een hoop commentaar van de andere stemmen opleverde. Uiteindelijk hebben we alle vijf coupletten gezongen. Het viel nog niet eens tegen.

Op zo’n avond geniet ik met volle teugen.
Sinds kort zit ik naast de bassen en hoor ik hen en de tenoren veel beter. Samen vierstemmig zingen is voor mij een groot genoegen en ik kijk elke week weer uit naar mijn avondje zingen. En af en toe een ruuzige repetitie: daar knap ik van op! Maar ik ben dan ook niet de cantrix…..

Reageren

8 januari: Coltruitje voor een kruikezak

Vlak voor de jaarwisseling was ik een dag in Klazienaveen en liep ik met mijn tante een soort Winkel van Sinkel binnen. Zo’n winkel waar ze van alles verkopen wat je eigenlijk niet nodig hebt maar dat je wel graag zou willen hebben. Daar vond ik een soort grote handschoen voor een warmwaterzak. Zo’n platte gummi kruik met een schroefdopje erop. Waar je altijd een handdoek omheen moet wikkelen omdat het anders net te warm is aan je vel. Ik had hem al in mijn handen, bekeek hem nog eens goed en dacht: “Dat kan ik zelf ook wel maken”.

Als basis nam ik het patroon voor het tablet-hoessie (zie 5 november).

Het ligt een beetje aan het soort garen dat je gebruikt hoeveel steken je moet opzetten. In mijn geval was dat een ketting van 35 lossen. De ketting moet net zo breed zijn als je kruik. Op de ene lus van de lossen haak je op de heenweg 35 vasten en op de andere lus van de ketting van lossen haak je op de terugweg ook 35 vasten. Je haakt zo een langwerpig rondje van 35 x 35 = 70 vasten. Zo maak je dus de hoes aan één stuk. Op deze manier hoef je geen naden te sluiten omdat je almaar rond kunt blijven haken. De ketting van 40 lossen is dan gelijk de onderkant van je hoesje. Na twee toeren vasten ga je over op stokjes.

Toen ik de hoes zo hoog had dat ik moest minderen voor de hals heb ik mijn rondbreinaald opgeduikeld en alle stokjes opgenomen als breisteken. Toen heb ik 6 toeren 2 recht 2 averecht gebreid en na die 6 toeren van alle 2 rechten 1 rechte gemaakt en van alle averechten 1 averechte. Daarna heb ik nog 8 cm boordsteek gebreid en alle steken in één keer afgekant. Let er bij het afkanten op dat je dat heeeel los doet, anders wordt de ingang te smal en past je kruik er niet doorheen. Deze hoes is dus deels gehaakt, deels gebreid.

Op ‘Drops’ vond ik nog een ander patroon voor een
kruikenzak >>>. Deze is helemaal gebreid en je kunt hem breien met een ‘gerstekorrel’-steek of met een kabelpatroon.

Reageren

7 januari: Mijn eerste idool

“De man die de lach aan z’n kont heeft hangen” wordt hij wel eens genoemd.
50 jaar zit hij dit jaar in het vak. André van Duin. In de kerstvakantie was er een gala ter gelegenheid van dat jubileum dat ik had opgenomen, want dat wilde ik niet missen. En wat heb ik weer genoten.
Toen ik puber was in de jaren ’70 was zijn ster rijzende. In mijn agenda had ik heel wat plaatjes van hem geplakt, ik vond hem onwijs grappig en was tot over mijn oren verliefd op deze komische man.

Pas later ontdekte ik dat hij niet op meisjes viel. Maar toen had ik al weer heel andere idolen zoals Les Gray (van Mud), Boudewijn de Groot en Julien Clerc.
Met mijn broer zat ik op zaterdagmiddag na Los Vast (óók NCRV) aan de radio gekluisterd voor de Dik voor mekaar-show. Als we op vakantie in het buitenland waren was het dat programma dat we het meest misten, naast de Top 40 natuurlijk.
Nog steeds vind ik hem onweerstaanbaar leuk. Heb ik eens een beroerde dag, dan zoek op You Tube een oude sketch van hem op of een aflevering van Animal Crackers en daar knap ik dan weer helemaal van op. Lachen is echt heel goed voor de gezondheid.
Voor de liefhebbers: ik kan je aanraden om eens te zoeken op You Tube naar het filmpje ‘Afscheid van meneer van Swiete’. Het staat er in twee delen op. Het is niet zo bekend als “Er is geen kaas!”, maar minstens zo leuk.
Het allerleukste moment vind ik nog steeds het stukje met Simone Kleinsma bij de lift. En dan vooral het moment waarop hij aan haar vraagt: “Wat doet U eigenlijk voor de kost?” Kijk en geniet >>>.
Natuurlijk is niet alles leuk. In dit stukje met Kleinsma vind ik alleen de eerste vijf minuten grappig. Maar hij blijft mijn allereerste idool. Geen mooie man, maar wel één met humor. In 1983 ben ik getrouwd met een mooie man die ook nog humor heeft. Voor mij een onmisbare eigenschap.

Klik hier voor het vervolg op dit blog: Mijn eerste idool (2).

Reageren

6 januari: Spekbonen met shoarma-vlees en rösti

Eigenlijk hou ik niet zo van bonen.
Wij hebben zelf een moestuin en Gerard verbouwt sinds jaar en dag ‘spekbonen’.
Niet te verwarren met ‘snijbonen’. Voor meer informatie over deze boon zie >>>> op Wikipedia.
Zoals het een echte boer betaamt klaagt Gerard de hele zomer over de bonen die zo slecht opkomen, te veel regen, te veel zon, het wordt vast niks.
Is het eenmaal augustus dan gaat het plotseling heeeeel goed met de bonen, waarop een enorme opbrengst volgt.
En eigenlijk hou ik niet zo van bonen.
Dus bedenk ik allerlei dingen die de bonen een beetje lekkerder maken. (zie 15 december: bonen met krieltjes, gehakt en saté).

Vrienden uit Peize gaven mij het recept van deze shoarmaschotel met rösti en bonen.
We gaan hierbij uit van twee personen.
Benodigdheden:
200 gram shoarmavlees, gekruid en in reepjes.
(wil je een vegetarische schotel, neem dan rul gehakt van de vegetarische slager en kruid dat met shoarmakruiden)
400 gram spekbonen
400 gram Zwitserse Rösti (met ham en kaas) van Aviko.
(voor een vegetarische versie neem je naturel Rösti)
100 gram geraspte kaas.
beetje nootmuskaat
1 ovenschaal

Ovenschaal invetten met een beetje olie, shoarmavlees bakken en de bodem van de ovenschaal ermee bedekken.
Bonen 15 minuten koken, laten uitlekken, op het shoarmalaagje leggen, beetje nootmuskaat erover.
Rösti lekker aanbakken, op het bonenlaagje leggen.
Bestrooien met de geraspte kaas.
30 minuten in de oven op 180 graden.
Grote yum. (uitdrukking van de dochters).

Reageren

5 januari: Muts & colsjaal

Op 6 November vertelde ik van de kolossale bol wol die ik kreeg van twee vriendinnen. Daar heb ik een enorme colsjaal met een bijbehorende muts van gemaakt.
Colsjaal en muts

Toen ik mijn weblog van die 6e november nog eens doorlas, trof me de zin: ‘ik durf alweer alleen naar de Jumbo ‘. Het infarct is nu 10 weken geleden. Als ik nu de bijdragen lees van begin november, dan ben ik alweer behoorlijk opgeknapt. Dinsdag ben ik alleen op en neer gereden naar Klazienaveen. Alles heb ik weer opgepakt en volgende week begin ik weer volledig met m’n werk.

Afgelopen week had ik een afspraak bij een Gz – psycholoog in het Martiniziekenhuis. Ik verwachtte dat het bij 1 afspraak zou blijven; ik ben er immers al weer! Maar dat was toch wat te kort door de bocht. 5 x had ik een infarct en vier keer heb ik het onderschat en weggedrukt. Dat ik deze 5e keer in zo’n diep dal zat, komt omdat ik er steeds weer ‘overheen leef’. Nu krijg ik begeleiding bij het omgaan met de angst die altijd in mijn achterhoofd zit en mijn denken soms blokkeert. Volgens de psycholoog werd dat na tien jaar ook wel eens tijd. Ik hoef niet altijd dapper te zijn.

Voor de liefhebbers van sjalen en mutsen breien:

Het was wat krinkelige wol, waardoor patronen en verschillende steken helemaal niet tot hun recht komen, recht toe recht aan rechte toeren breien gaf het mooiste effect.
Voor de colsjaal heb ik 65 steken opgezet en 135 cm ribbels gebreid. Daarna aan elkaar zetten.
Voor de muts zette ik 60 steken op en breide 35 cm ribbels. Dan 1 toer steeds 2 steken samenbreien (je houdt 30 steken over) en dat in de volgende toer herhalen (nu hou je nog 15 steken over). Dan een draad door de overgebleven steken halen en aantrekken. Zijnaad sluiten.

Het breien, haken en borduren hebben mij de afgelopen maanden erg geholpen bij het vinden van de rust voor het verwerken van het infarct en de nasleep ervan. Ik kan het iedereen aanbevelen.

Reageren

4 januari: Antiek netwerk & gevulde eieren

Op dit weblog zijn al verscheidene van mijn ‘netwerken’ benoemd o.a. familie, koor, franse les, collega’s en kerk. Eén van de meest dierbare groepen (naast de familie natuurlijk) is onze vriendengroep. Gerard en ik kregen op 2 mei 1980 verkering en de Hemelvaartsdag in die maand besloten we met onze toenmalige vriendengroep een dagje uit te gaan. Die groep bestond uit een paar leden van de Inter Kerkelijke Jeugdclub en met een aantal van hen gaf ik ook nog samen leiding aan de zondagschool.
We begonnen die Hemelvaartsdag met een kerkdienst en een kop koffie bij mijn ouders achter het huis, daarna togen we op de fiets naar Appelscha. In de bossen hebben we gepicknickt en in Appelscha gingen we naar de kermis. Op de terugweg kochten we patat en ijs en dat was (achteraf bezien) de eerste vriendendag. Vanaf 1980 hebben we elk jaar op Hemelvaartsdag ‘Vriendendag’ gevierd en we kwamen ook bij elkaar op de verjaardagen. Op den duur bleven er 8 personen (4 stellen) over. Er werd getrouwd, er werden kinderen geboren en de groep werd steeds groter. Af en toe huurden we met elkaar een paar plekken af op een camping en dan was het geen vriendenDAG maar vriendenWEEKEND. In 2015 gaan we naar een camping in de Noord Oost Polder en vieren we dat we al 35 jaar vriendendag hebben.

De vriendengroep voelt als familie. We kennen elkaar van haver tot gort, we genieten van elkaars gezelschap en omdat we allemaal uit Hoogersmilde komen hoef je maar een naam of een gebeurtenis te noemen en iedereen begrijpt wat je bedoelt. We delen lief en leed. Soms voeren we indringende gesprekken en lastige discussies en soms doen we een avond ‘Ik hou van Holland’ of ‘Hints’ en rollen we van de bank van het lachen.

Gisteravond waren ze er weer. Voor mijn verjaardag. Die was al in oktober, maar we verdelen de verjaardagen over het jaar omdat we anders in één week 3x bij elkaar zouden zitten. Zo ben ik het ene jaar in oktober jarig, het volgende jaar in november en dit jaar dus in januari.
Als ik voldoende tijd heb maak ik voor zo’n avond altijd zelf gevulde eieren.
Recept:

6 eieren hard koken, pellen en doormidden snijden.
De dooiers voorzichtig scheiden, in een kom doen en de witte holle helften op een schaal leggen.
De dooiers prakken en mengen met 2 eetlepels mayonaise, een kwart heel fijn gesneden ui,
beetje curry, scheutje maggi, scheutje ketjap, kerriepoeder en paprikapoeder. Goed door elkaar roeren, zodat een crèmige massa ontstaat. Spuitzak met de crème vullen en in de holle helften spuiten. Garneren met een beetje peterselie of bieslook.
Op dezelfde manier maak ik ook eiersalade, alleen dan prak je ook het eiwit er doorheen.

Soms kan iemand zich niet beheersen en wordt het schaaltje met de vingers uitgeslikt. Dat mag, we zijn immers al 35 jaar vrienden. Dan mag je doen alsof je thuis bent.

Reageren

3 januari: Hier kom ik weg

Dizze keer een bijdrage in mien moedertaal: het Drents. Iederiene die ons een beetie kent wet dat wij goed Nederlands praot, maor under mekaar praot wij onze eigen streektaol. Dat is de taal die het dichtst bij oons hart lig. Toen mien va overleed hebt mien breur en ik tiedens de rouwdienst het verhaal van zien leven in het Drents veurlezen. Mien va schakelde namelijk onmiddellijk over op streektaol as e ok maor enigszins vermoedde dat zien gesprekspartner Grunneger, Twent, Drent of Achterhoeker was. ‘ Wij bint Nedersaksen under mekaar’ was een favoriete uutdrukking van hum.

Toen ik op de HAVO in Assen zat was het Drents opiens een ding. Op de legere schoele preuten wij as kiender allemaole Drents met mekaar, allent de mister preut Hollands.
Op de MAVO in Smilde kun ok iederiene zien eigen streektaol praoten (Fries, Maleis (Molukkers), Drents) zunder dat daor moeilijk over daon weur deur de leerkrachten. In Assen was dat aans. D’r was daor zölfs een leraar Nederlands die het bestun um in de pauze, toen wij zaten te klaoverjassen, tegen oons te zeggen: “Praat eens gewoon Nederlands man, altijd dat achterlijke plattelands!” Ik was tot op het bot beledigd. Ik schreef een vlammend betoog in de vorm van een opstel en kreeg een 9. “Maar ik ben het niet met je eens!” stun d’r under.

De Drent is van nature een ‘kat-uut -de-boom’-kieker. Eerst maor eem ofwachten of het wat is. En as de rest van Nederland vun dat Drenthe en drents wat minderwaardig was, dan gung een Drent daor vaak niet tegen in. ‘Misschien he’j wal een beetie geliek….’
Maor inmiddels weit d’r een aandere wiend. Daniel Lohues uut Erica begunde met Skik in het Drents te zingen en is uutgruid tot een nationaal bekende zanger. Hij leerde oons um trots te wezen op onze afkomst en op het Nedersaksisch. Hij schref prachtige teksten en maakt hiele mooie muziek. Wij gaot altied naor zien veurstellings en hebt dan een geweldige aomnd. Via dizze link kom ie op ‘Hier kom ik weg’ >>>, een lied dat de lading volledig dekt.
Die gruuntesoep met worst waor as hij over zingt kreegn wij vrogger ok bij oma. Met maggiplant. Wat Lohues bezingt en vertelt is veur oons allemoal hiel herkenbaar. Wij bint wies met hum!

Die leraar Nederlands kwam ik tot mien stomme verbaozing later tegen in een streektaoldienst in Rolde waor Gerard en ik zungen. Nao de dienst zöchten we mekaar op en bij een kop kovvie vertelde hij dat e d’r achter kommen was dat e zich vergist had. Voortschrijdend inzicht.
Waren wij ’t nao dartig jaor toch iens.

Reageren

2 januari: Traditie & iets nieuws!

11 jaar geleden is op deze dag mijn neef Cor geboren, zoon van mijn broer. Vandaag was hij dus jarig. Ik weet nog dat we elf jaar geleden heel blij waren dat het kindje niet met Kerst of met Oud&Nieuw werd geboren.  Dan was het ook goed geweest natuurlijk, maar dit is beter.

De jaarwisseling staat in onze familie bol van de tradities en die kunnen met een verjaardag op 2 januari gewoon doorgaan. Op nieuwjaarsjaardag ontmoeten wij namelijk onze naaste familie.  ’s Morgens de familie Vrieswijk bij mijn moeder en ’s middags de familie Waninge bij Gerard’s zus in de kantine van hun camping. We bespreken hoe de oudejaarsavond was, wat Youp nu weer allemaal heeft gezegd, wat we daar van vonden, wat er in het dorp is gebeurd en van wat voor ongelukken we hebben gehoord. Dit alles onder het genot van een hapje en een drankje. Need I say more?

Mijn eigen traditie is dat ik op 2 januari het huis ontdoe van kerstversiering, de kerstbomen ‘ontmantel’ en de kerstzooi weer voor een jaar op de zolder parkeer. Stofzuiger d’r door, opgeruimd staat netjes.  Maar dan is het zo kaal hé? Vanmiddag heb ik iets nieuws bedacht voor het raam. Ik had nog wat van die kleine witte-wijn-flesjes van de Jumbo. De etiketten heb ik er af geweekt en ik heb wat lange stengels skimmia van de struik uit de tuin geplukt.

Vanmiddag zagen we dus de familie Vrieswijk weer, dit keer met mijn broers ‘kouwe kant’. Er is geen sprake van kou op zo’n middag: we heffen samen het glas op de verjaardag én op het nieuwe jaar en hebben het ook met deze schoonfamilie erg gezellig!

Reageren

Pagina 3 van 4

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén