Maand: oktober 2015 Pagina 2 van 4

21 oktober: Andere blogs en het ‘dagboek van een herdershond’.

Door Ada

Op 21 oktober 2015

“Volg je ook blogs van anderen? Pleeg je wel eens plagiaat?”
Een gewetensvraag. Natuurlijk gebruik ik wel eens een idee van een ander. Sterker nog: handwerkdingen en recepten enzo zijn bijna altijd ‘dingen van anderen’.
Maar als ik letterlijk iets van iemand anders gebruik, teksten of zo, dan zal ik dat er altijd bij zetten of ik link naar het bewuste artikel.

Op 14 januari schreef ik over het blog “Eenvoudig leven” van Teunie, moeder van tien kinderen. Haar volg ik nog steeds. Donderdag gaat haar dochter trouwen en ze heeft een nieuwe keuken gewonnen. Door haar leer ik mijn eigen ‘drukte’ behoorlijk te relativeren.

“een kor vol vissen’ – breipatroon van Tholen

Op 9 februari had ik het over “Blij dat ik brei”. Via dit blog heb ik inmiddels het prachtige boek van de Zeeuwse visserstruien gekocht, zodat ik nu een visserstrui voor Gerard aan het breien ben. De trui heet ‘een kor vol vissen’ en het patroon komt van Tholen. (als je op de foto klikt krijg je het breiwerk wat groter in beeld)

En dan is er nog de site ‘Handwerkles’, zie mijn blog van 2 juli. Die was een poosje uit de lucht, maar die is helemaal vernieuwd. Hou je van handwerken, neem dan vooral eens een kijkje: vandaag begint ze met een ‘Crochet along’ (Haak mee) met babyslofjes. Dan krijg je in een filmpje te zien hoe je zulke slofjes haakt in drie delen.

Inmiddels staat er ook een nieuw blog bij mijn favorieten: “Dagboek van een herdershond”.
Bij die woorden heb ik gelijk kapelaan Odekerke uit de gelijknamige TV-serie op mijn netvlies, maar dat is niet de blogger.
Het wordt geschreven door één van onze predikanten en ik geniet ervan.
Gisteren zat ik zelfs hardop te lachen bij het verhaal dat hij plaatste met als titel: Laatste wens.

Klik hier voor de link naar het dagboek >>>

Reageren

20 oktober: Heimwee.

Door Ada

Op 20 oktober 2015

In Muziek

Mijn collega heeft vakantie. Dat betekent dat ik alleen op mijn werkkamer zit. Er waren tijden dat ik een kamer voor mezelf had, maar dat is al even geleden. Dat vond ik trouwens ook niks aan, ik moet wel zo af toe mensen om mij heen. Maar vandaag dus even niet. Om een uur of tien zocht ik met een kop koffie even een andere collega op voor een praatje (“Pauw gezien gisteravond?”) en om 12.00 uur gingen we met de hele gang lunchen. De rest van de dag zat ik in m’n eentje te werken.

Het grootste voordeel van een collegaloze dag is dat ik dan radio 5 kan luisteren. Wekker Wakker, Arbeidsvitaminen, Tinekeshow: het gebabbel gaat volkomen langs mij heen, maar de muziek is geweldig. Vanmorgen draaide Jan Steeman een liedje van Alexandra. Ik schreef al eens over haar muziek op 7 maart >>>.

“Sehnsucht” heette het lied van vanmorgen. Heimwee. Als ik de melodie hoor, kan ik de heimwee die ze bezingt bijna voelen. Dit is een heel goed voorbeeld van tekst & muziek die precies bij elkaar passen. En dan met die stem……..zat ik daar vanmorgen met kriebels in mijn buik achter mijn beeldscherm een ingewikkelde afspraak in te plannen!
Hierbij een link naar een video op You Tube om te luisteren naar het lied.

De melodie van dit lied heb ik ook gebruikt voor een liedje in de Musi-call “Ruth”, die we met een aantal gemeenteleden uitvoerden in september 2012.

Dit zongen we dan als refrein:

Heimwee naar het land van mijn geboorte
Heimwee wakkert het verlangen aan
Heimwee naar de tijd dat alles goed was
Heimwee spoort mij aan om t’rug te gaan.

Alexandra zingt over de Taiga en de Balalaika, iedere vluchteling zal bij dit lied zijn eigen beelden hebben van een landstreek en/of een muziekinstrument.
Heimwee is universeel.

Reageren

19 oktober: “Leven is van zeven dagen”

Door Ada

Op 19 oktober 2015

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Gisteravond zongen we met de cantorij in een vesperviering in Op de Helte.
De viering was voorbereid door Truus en Jaap van ons koor en had als thema: Zorg voor elkaar. Afgelopen donderdag tijdens de ‘generale repetitie’ bleek al dat de stukken er goed in zaten. Cantrix zei vaak bij het derde of vierde couplet al “nou, dat geloof ik wel.” Wat iemand de snedige opmerking ontlokte : “Ja hoor, wij zijn ook heel gelovig…!”

Gisteravond moesten we er om 18.00 zijn voor het inzingen. Organist Arjan Schippers (hij viel in voor Henk Jongsma die ziek was) begeleidde ons. Organist en cantrix spreken dan met elkaar in (voor ons) geheimtaal. “We komen van D-mineur en we gaan naar G -Groot, daar moet even een tussenspelletje met modulatie tussen”. Ze spreekt in meervoud, maar ‘we’ weten eigenlijk niet waar ‘we’ dan vandaan komen of heen gaan.
Fijn dat Arjan ons op weg helpt.
Hilarisch was het moment waarop hij een stuk begeleidde en cantrix na het eerste couplet afsloeg en zei: “We kunnen dit ook a- capella (lees: zonder orgel) zingen”, waarop Arjan achterom keek en riep: “Was het zo erg dan?!”
Maar zo had ze het gelukkig niet bedoeld.

Het was een fijne viering met heel veel mooie muziek en goede teksten.
Aan het eind van de viering zongen we het lied “Leven is van 7 dagen”, uit het oratorium ‘Daar is het daglicht’. Het lied doet mij altijd wat omdat het zo’n prachtige tekst heeft. Dit is het eerste couplet:

Leven is van zeven dagen
lief en leed, verdriet en licht.
Stappen zetten, wegen wagen,
goede toekomst in het zicht.
Mogen wij elkander dragen
op de weg die voor ons ligt.

(Voor de hele tekst zie: Leven is…)

Gisteravond lukte het in eerste instantie best goed om de ontroering te onderdrukken, maar aan het eind herhaalden wij het vijfde couplet tot alle mensen de kerk uit waren en dat was te lang. Tranen. Lastig, want dat wil je niet als je in een koor staat te zingen. Maar ik was niet de enige die ontroerd was. Het was een mooie, inhoudelijk bemoedigende vesper en dat raakte meer koorleden. Na het zingen werd het thema van de dienst in praktijk gebracht: een arm om de schouder, een zoen, een bemoedigend woord. Dat bepaalde in hoge mate de waarde van mijn dag. Een waardevolle dag, ondanks de tranen.

Reageren

18 oktober: Foeksia en Halloween (1)

Door Ada

Op 18 oktober 2015

In Bloemen

Halverwege ‘oktobermaand-heksenmaand ‘heb ik een Halloween-pompoen gemaakt. In Nederland is het begrip Halloween nog niet breed ingeburgerd, maar de commercie doet er alles aan.
Op de website ‘Wereld feesten almanak’>>> vond ik een zeer lezenswaardig artikel over Halloween.
Onze hortensia’s verkleuren prachtig dit jaar: van lichtrose, naar oud rose, van licht lila via blauw naar paars. Die vulde ik aan met grote rode bessen van de vuurdoorn, skimmia en doodgewone berberis (rooie stiekelheg).

De pompoen staat nu in een ‘Halloween-opstelling’ voor mijn kamerraam. Een glansrol is weggelegd voor mijn eigen miniheksje Foeksia. Die naam draagt ze pas sinds mijn kinderen het prentenboek ‘Foeksia de miniheks’ onophoudelijk meenamen uit de bibliotheek.
Foeksia komt uit Goslar. Het heksje kreeg ik als vakantiesouveniertje van mijn ouders tijdens een zomervakantie in de jaren 60 in de Harz. Ik zie me nog staan voor het kraampje met heksen: beetje griezelig, beetje spannend en ik verstond niets van wat de mevrouw van het kraampje zei Trol . Dit heksje stond in mijn boekenkast in mijn kinder/ meisjeskamer, verhuisde na ons huwelijk mee naar onze slaapkamer in Hoogersmilde, in Smilde en in Roden. Ze zit op de spiegel van mijn kaptafel: mijn kleine chagrijnige vriendinnetje uit mijn kindertijd.

Voor mijn Halloween bloemstuk haalde ik haar naar beneden. Samen met een trolletje uit de verzameling van Harriët en twee heksjes die hier nog hangen in Frea’s oude kamer. Nu speelt ze mee in het toneelstukje dat Halloween heet. Ze kan er niet om lachen….

Reageren

17 oktober: Waarom eten wij nooit rode kool?

Door Ada

Op 17 oktober 2015

In Alledag

Vanmorgen al heel vroeg is men in het UMCG begonnen met het toedienen van de kuur. Deze kuur zorgt er voor dat de stamcellen, die normaal gesproken in je beenmerg zitten, los gemaakt worden van het beenmerg en opgenomen worden in de bloedbaan.
De hele dag kreeg Gerard deze kuur via een infuus toegediend en tegelijkertijd kreeg hij ook veel vocht via dat infuus om een goede doorstroming door het lichaam te bevorderen.
Hij heeft het allemaal goed doorstaan. Vanavond rond 24.00 uur zal men stoppen met die infusen en als het goed is mag hij dan morgenvroeg weer naar huis. We hebben afgesproken dat ik hem rond 10.30 uur kom ophalen!

Vanmiddag kwamen Carlijn en haar vriend op bezoek. Wij zijn helaas ervaringsdeskundigen op het gebied van ‘in het ziekenhuis liggen’ en wij weten dat het doen van een leuk spel heel goed is voor het verzetten van de zinnen. Met z’n vieren deden we Machiavelli, een spel dat we graag met elkaar spelen (zie: 8 juni >>>). Voor de gezelligheid had ik een zak druiven, een pak vruchtensap én een zak paprikachips mee.

De tijd vloog om. Voor we het wisten was het al weer etenstijd en stond de zuster met de etenskar klaar. Het rook heerlijk: Gerard at vanavond hachee met rode kool en aardappelpuree. Rode kool eten we thuis nooit!
Voor mij stond er nog een restje spaghetti van donderdag in de koelkast.
Was ik blij mee.
Want ik lust geen rode kool.

Vanavond komt Harriët met haar vriend op bezoek bij Gerard. Gaan ze denk ik Kolonisten van Catan doen. Op dat spel kom ik in een ander blog nog wel een eens uitgebreid terug.

Reageren

16 oktober: Even heeeel kort…

Door Ada

Op 16 oktober 2015

In Alledag

Helaas! Geen Internet op onze vaste computer. Daarom heel kort een berichtje vanaf mijn telefoon. Het is allemaal goed gegaan vandaag in het umcg. Geen ontstekingen geconstateerd tijdens de onderzoeksronde. Morgenvroeg komt hij aan het infuus.

Reageren

15 oktober: Knippen & plakken met Rossini

Door Ada

Op 15 oktober 2015

In Alledag

Vanmorgen kregen we telefoon van het UMCG: Gerard moet zich morgen rond 10.00 uur melden voor het begin van het stamceltraject. Dus de eerste ‘als-hobbel’ is genomen. Het voelt een beetje dubbel: zo lang naar uitgekeken, toch wel spannend nu. Morgenavond zal ik verslag doen van wat er is gebeurd en hoe het is gegaan.

Vandaag een blog met een simpele ‘knip&plak-tip. Wij hebben in de afgelopen periode heel veel mooie kaarten gekregen van mensen die ons een hart onder de riem wilden steken. Dat zijn vaak prachtige exemplaren met mooie foto’s erop, waarvan ik het zonde vind om ze bij het oud papier te doen. Vanmiddag ben ik met een scherpe schaar en een tube Velpon aan de keukentafel gaan zitten om kaarten te recyclen. Bij Zeeman kocht ik mapjes met luxe gekleurde dubbelgevouwen kaarten met bijbehorende enveloppen (8 voor € 1,=). Ik kan dan kiezen uit 8 verschillende kleuren en het is erg leuk om met zo’n stapel oude kaarten te beginnen en bij iedere kaart te bedenken: is dit een leuke afbeelding voor een nieuwe kaart? Wat voor kleur kaart zal ik hiervoor gebruiken? Moet er nog iets afgeknipt? Soms kan ik van een mooie grote kaart twee nieuwen maken.

Zeer rustgevend in spannende tijden, zo’n middag fröbelen met papier, lijm en schaar. Ondertussen luisterde ik naar de Petite Messe Solenelle van Rossini. Om alvast te wennen aan de muziek (zie Rossini-scratch). Vooral het Kyrië is best pittig, dus toen de kaarten af waren heb ik de stukken ook nog even doorgezongen.

Reageren

14 oktober: Waar blijft de tijd….. Waar blijft MIJN tijd?

Door Ada

Op 14 oktober 2015

In Alledag

Afgelopen zaterdag stond er in het Dagblad van het Noorden een artikel over hoe we omgaan met onze tijd. ‘Het afbakenen van de tijd’ was één van de koppen. Ik vond het een mooi onderwerp voor mijn blog.

We hebben structureel te weinig tijd en toch hebben we allemaal 24 uur in een dag.
24 uur! Eenmalige aanbieding. Want ze komen niet meer terug.
Wat doe je met die 24 uur die iedere dag tot je beschikking staan?

Om inzicht te krijgen in de vraag “Waar blijft mijn tijd?” is het heel verhelderend om één week dagelijks bij te houden wat je met je tijd doet. Echt van minuut tot minuut.
Aan de ene kant blijkt dan dat er nogal wat tijd ‘vermorst’ wordt. Een bekende tegeltjeswijsheid in dit verband is: Haast dient om minuten goed te maken, nadat uren verloren zijn gegaan.
Maar er is ook nog een andere kant aan dit verhaal: mensen die een Calvinistische opvoeding hebben gehad vinden dat je je tijd vooral ‘nuttig’ moet besteden. Daarin kun je ook volledig doorslaan, door alleen maar nuttige dingen te doen en daarbij vergeten dat je ook van dingen kan genieten.

Maandag en donderdag zijn mijn vrije dagen. Op die dagen wil ik ook graag tijd hebben voor borduren cq lezen, maar er zijn ook altijd nog zoveel kleine dingen die moeten. Als ik niet oplet is de dag zomaar om. Huishoudelijke klussen, even een telefoontje, appen en mailen, boodschappen in het dorp, praatje met deze en gene, blijven hangen op internet.
Maar als ik wel oplet maak ik aan het begin van de dag een ‘nog te doen’ lijstje. Daar zet ik dan alles op wat ik die dag zou willen doen, zoals boodschappen doen, peertjes schillen & koken, vaatwasser leeg, wasmachine aan, stofzuigen, mail afwerken etc.

Alles wat ik heb gedaan streep ik door. De leuke dingen bewaar ik tot het laatst, zoals bloemstukjes maken of stukje schrijven voor blog. Aan het einde van zo’n dag heb ik alles op mijn lijstje doorgestreept (goed gevoel!) en heb ik bijna altijd nog tijd voor lezen of borduren. Zo’n lijstje maak ik alleen op dagen waarop ik ’s morgens al zoveel kleine acties in mijn hoofd heb dat ik denk: “Nu moet ik het opschrijven, anders vergeet ik dingen’. Het opschrijven op zich geeft al verlichting. Dan is het ‘uit je hoofd’ en zit je er niet steeds maar in om te malen. Je kunt dan ook gelijk zien wat eerst moet en wat wel even kan blijven liggen. Zo houd ik ook op drukke dagen grip op mijn tijd en kom ik ook dan bijna altijd nog toe aan dingen die ik graag iedere dag wil doen: minstens een half uur bewegen, musiceren (oefenen voor de Rossini scratch, accordeon oefenen) en het schrijven voor mijn blog.

Een predikant die mij na het infarct in 2009 hielp bij de mentale revalidatie stelde voor om mijzelf bij alles wat ik ging doen de vraag te stellen: “Van wie moet dit”. Het onthutsende antwoord was telkens: “Van mijzelf”. Sinds ik dat weet ligt het lijstje niet meer dagelijks op mijn aanrecht. Want in de “time-management-workshops” van tegenwoordig wordt het ’to-do’- lijstje dan wel aangeprezen als iets geheel nieuws en iets heel handigs, maar ik doe dat al meer 35 jaar. Op mijn werk voldoet dit prima, zie foto rechts.

De lijstjes hebben mijn leven heel lang geregeerd, maar na 2009 is er iets veranderd. De woorden ‘aandacht’ en ‘genieten’ zijn tussen de regels op mijn lijstjes gezet en het heilige moeten heb ik wat vaker los moeten laten. Maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik toch ook wel heel erg kan genieten van een ouderwetse lijstjes-dag waarop ik met een voldaan gevoel om 22.30 uur met mijn glaasje port terugkijk op een NUTTIGE dag! Met allemaal doorgekraste dingen op mijn lijstje……

Reageren

13 oktober: ‘de zang’.

Door Ada

Op 13 oktober 2015

In Muziek, Sweet memories

Vanmiddag luisterde ik naar Radio 5 en daar was Bert Kranenbarg weer (zie 20 mei). Mijn oren en ik worden daar altijd erg blij van. Hij draaide weer zeer aangename muziek en ik maakte mijn huiswerk voor Franse les vanavond. Net als vroeger! Maar toen had ik Hilversum 3 er bij aan.

De weekartiest is deze week Willy Alberti. Op zich niet een zanger waar ik erg gek op ben, maar Kranenbarg draaide gistermiddag al het nummer ‘Droomland’ (met Ans Heidendaal) en vanmiddag hoorde ik “Mijn eerste meisje van de Zangvereniging”.
Hierbij de tekst van het eerste couplet en het refrein (helaas kan ik geen uitvoering op You Tube vinden…)

Toen ik een jongen was van amper achttien jaar
Was ik natuurlijk altijd voor een pretje klaar
En spreekt vanzelf, ik ging
Ook naar de zangvereniging
Want daar was je heel gezellig bij elkaar
En ik zong daar met het meeste vuur tenor
Of laat ik liever zeggen, daarvoor ging het door
Maar de hoofdzaak was dat niet
Want zelfs onder het schoonste lied
Keek ik altijd naar een meisje uit het koor
En ik kwam toen in haar gunst
Als een broeder in de kunst
Maar toen mijn stem het niet meer dee
Kreeg ik heel gauw mijn congé

Toch denk ik altijd nog met liefde aan m’n eerste
M’n eerste meisje van de zangvereniging
M’n allerliefste klein sopraantje
Waarmee ik wandelde in ’t laantje
Maar die niet meer aan me denkt
Nu ik niet meer zing

Het lied zelf heb ik niet eens zo vaak gehoord, maar ik ken het omdat de mannen van de Christelijke Zangvereniging “Halleluja” dat vroeger wel eens schalks zongen. Deze zangvereniging werd in Hoogersmilde kortweg aangeduid met ‘de zang’.
“Waor is moe? Hen de zang.” Gerard en ik waren lid van dit koor tot wij in 1989 verhuisden naar Roden.

Nu ik het lied in z’n geheel heb gehoord is het komisch met terugwerkende kracht. Op ‘de zang’ zaten toen al geen ‘allerliefste kleine sopraantjes’ meer. De gemiddelde leeftijd was minstens 50+ en de meeste mannen waren al ettelijke jaren degelijk getrouwd. Of verstokt vrijgezel. Dat gold ook voor de dames. Het lied bracht mij even weer terug naar zo’n zang-maandagavond. Mijn ouders pasten op Frea en als we terugkwamen namen we een kopje Cup-a-soup Tomaat. Dat was toen hartstikke nieuw!
Sweet memories.

Reageren

12 oktober: Rehabiliteren.

Door Ada

Op 12 oktober 2015

In Alledag, Kerk & gemeente

Vanmiddag bezocht ik een oude vriend. Hij zit in een rolstoel en is halfzijdig verlamd. Voordat Gerard ziek werd bezocht ik hem eens per maand en gingen we samen een spelletje doen. Of bijpraten. Soms fietsten we samen op de duofiets. Vorige week was het vijf jaar geleden dat hij getroffen werd door een herseninfarct dat hij maar amper overleefde.

Het is moeilijk om na zo’n ingrijpende gebeurtenis het leven weer op te pakken. Eerst was er nog sprake van licht herstel, maar nu heeft hij zich er bij neer moeten leggen dat het is zoals het is. Het wordt niet meer beter. Wat ik van hem heb geleerd is dat lichamelijk herstel één kant van het verhaal is, maar dat het mentale herstel een kant is die vele malen moeilijker is. Het ontmoeten van andere mensen, mensen die hij vroeger had gekend, vond hij moeilijk. Het oppakken van sociale dingen was lastig. Hij worstelde met zijn emoties en dat vond hij verschrikkelijk.
Maar hij zette door. Inmiddels gaat hij naar koffiebijeenkomsten, kan hij ieder weekend naar huis, gaat hij wekelijks zwemmen met z’n zoon, en gaat zelfs af en toe naar het theater.

De reactie van andere mensen op zijn verschijning is veranderd. Mensen zijn aan hem gewend, stellen hem niet steeds meer vragen over zijn ziekte en accepteren hem zoals hij is. En zijn er emoties, dan weet men dat dat er bij hoort. Deze vriend laat zien dat het echt niet meevalt om als minder valide door het leven te gaan, maar dat het de moeite loont om te revalideren en te rehabiliteren. De omgeving is daarbij ontzettend belangrijk.

Vanmiddag zat er nog iemand anders bij hem op de kamer. Die is sinds enkele maanden met pensioen en heeft zich voorgenomen om regelmatig met de duofiets met G.de weg op te gaan. Vanmiddag was de fiets weg, dus zaten ze samen genoeglijk aan de koffie te kletsen.

Vrijwilligers doen er toe. Onze maatschappij kan niet zonder.
Succesvolle rehabilitatie kan nooit van één kant komen: dat doe je samen.

Reageren