Op deze website schreef ik heel soms over onze ex-buurvrouw Zwanny Aukema-Westerhof.  De laatste keer bezocht ik haar op 21 februari in Vredewold in Leek. Toen ik in het ziekenhuis lag viel haar rouwbrief bij ons op de deurmat.  We konden niet naar de rouwdienst; via kerkomroep kon ik de plechtigheid terugluisteren.

In die bijeenkomst werd het leven van Zwanny belicht. Wij kenden haar pas vanaf haar 65e toen ze verkering kreeg met Jan (zie 3 januari 2017), maar daarvoor had ze al een heel leven gehad.  Het was mooi om haar familie daarover te horen vertellen.

Het meest werd ik geraakt door het verhaal van haar mantelzorgvriendin /ex-collega Agnes.  Zij heeft heel veel voor Zwanny gedaan in de zware,  laatste periode van haar leven. Ze vertelde over het moeilijkste moment in hun vriendschap: de dag dat Zwanny moest worden opgenomen op een gesloten afdeling van Vredewold. Ze heeft daar gelukkig nog een goede periode gehad.  Agnes zei hierover: “Vertel mij nooit meer hoe vreselijk het is in een verpleeghuis.” Om die woorden te illustreren droeg ze een ontroerend gedicht voor van Inge Boulonois (dichteres, 1945) met de titel ‘Verpleeghuis’.

Verpleeghuis

Zo’n plaats waar je liever niet, maar
als het thuis niet meer
omdat er door je hoofd te veel verleden
slingert, dan liever hier dan elders.

Dit huis slaat zijn armen veilig
om je heen. Je mag er tijd verliezen,
door bezoekers wakker worden gekust
en beesten strelen in de patio.

Terwijl je woorden moe van het bedoelen
worden, zinnen zich vergeten
en je lippen een geheimtaal vinden,
waait in je al meer stilte aan, totdat –

En tot die tijd, ook als je dat niet meer beseft,
hangen in je eigen kamer boven het bed
de foto’s van alle dierbaren, je kleinkinderen
lachend. Aan jou, hoe dan ook, gehecht –

uit: Idioom van geluk (2016)

Meer lezen over bezoekjes aan Zwanny? zie 21 februari 2018