Eén keer per jaar komt neef Cor bij ons logeren; dan gaan we altijd een dag met hem uit. Wij hebben nog geen zomervakantie gehad, dus een dagje uit aan het eind van een werkweek vinden wij geen straf…. deze keer gingen we naar Den Helder voor een bezoek aan het marinemuseum.
Vanuit Roden kom je dan over de Afsluitdijk. Voor ons al gesneden koek, maar Cor vond 
het fascinerend. “Er staat ook een beeld van Lely, hè?” vroeg hij bij Zürich al. We besloten om meneer Lely met een bezoek te vereren. We bewonderden de Waddenzee aan de ene kant en het IJsselmeer aan de andere kant en bespraken de geschiedenis van dit Nederlandse waterbouwkundige hoogstandje. Een jongen van 16 kijkt met heel andere ogen dan twee vijftigplussers en stelt bijzondere vragen, waar wij ook niet altijd antwoord op weten. Maar gelukkig was er koffie en internet aan de voeten van Ir. Lely, dus we zochten de antwoorden gewoon op.
Op weg naar Den Helder kom je over het voormalige eiland Wieringen.
Ook een bereinteressant gegeven.
“Net zoals Ameland? Maar dan ingepolderd? Wanneer dan? Hoe heette dat meer hier vroeger dan?”
We picknickten op de dijk bij Oosterland; het voelde als vakantie.
We hadden kaarten voor het marinemuseum om half twee, maar we waren er pas om half drie. We stonden namelijk in de beruchte ‘Veerboot-naar-Texel-file’ die dagelijks de straten van Den Helder vult.
We deden een uur en een kwartier over een afstand van twee en een halve kilometer. De frustratie kwam ons de oren uit!
Dan ben je nog blij dat je a. je breiwerk bij je hebt en b. niet op tijd staat voor de boot naar Texel.
… in een onderzeeër….
Maar twee en een half uur was nog voldoende voor het marinemuseum.
We begonnen met een overzicht van de geschiedenis van de marine: de zeehelden van weleer, de overgang van houten naar metalen schepen en alle mogelijke informatie over missies, uniformen en apparatuur aan boord.
Verder kon je binnenkijken in een echte onderzeeër. Overal op de route stonden enthousiaste vrijwilligers die ons op weg hielpen en in de onderzeeboot vertelde een ex-matroos aan ons hoe het was.
7 weken onderweg. Langer kon niet want dan was het eten op.
Zes uur op, zes uur af met als gevolg nooit langer dan vier uur slapen.
Maar ook: onderlinge saamhorigheid aan boord, vriendschappen voor het leven en een fantastische tijd. “Als ik weer mocht tekenen zette ik zo mijn handtekening!”
In een volgend gebouw begaven wij ons in de slag bij Chatham, het bloedstollende avontuur waar Michiel de Ruyter zich in stortte in 1667 waarbij hij de spiegelversiering van het vlaggenschip Royal Charles buit maakte. (meer weten? Zie >>>)
Met beeld en geluid werd je in dit spektakel meegenomen. Cor roeide ons in een boot naar de Engelse vloot en de kanonnen bulderden in onze oren.
Wat een mooi museum. Maar ik zal eerlijk zijn: ik heb niet alle bordjes gelezen en niet alle vitrines bekeken: te veel specifieke informatie over een onderwerp waar mijn hart niet echt ligt. Bovendien was het heel warm; de koele Radler lonkte!
