Een aantal jaren geleden las ik een paar boeken van de IJslandse schrijver Arnaldur Indridason, op aanraden van Hans, één van onze vrienden.
Toen ik op deze website zocht naar een blog over een boek van die schrijver kwam ik er achter dat er nog niet zo’n blog bestond; het was dus al meer dan zes jaar geleden.
Het duurt even voor je de naam van de schrijver zonder haperen kunt uitspreken.
Ook in zijn boeken kom je onuitsprekelijke IJslandse namen tegen en leestekens die in het Nederlands niet voorkomen.
De boeken die hij schrijft zijn zonder uitzondering fantastisch. ‘Misdaadthrillers’ is een goede omschrijving van zijn werk.
Het boek dat ik net uit heb is een combinatie van twee boeken en twee verhalenreeksen van de schrijver; de titels zijn ‘Smeltend ijs’ en ‘Erfschuld’.
Het ene boek komt uit de verhalenreeks over Konrad, een gepensioneerd politiefunctionaris die nog wat uitzoekklusjes doet voor zijn oud-collega’s.
Hij doet onderzoek naar een lichaam dat tevoorschijn komt uit een gletsjer doordat het ijs langzaam ontdooit. Hoe lang ligt dat lichaam er al?
Wie wordt er vermist? Zijn de betrokkenen nu nog in leven?
In het andere boek komen we twee figuren tegen uit een andere verhalenserie, het duo Flovent en Thorson, dat in de Tweede Wereldoorlog en strijde trok tegen de misdaad.
Het bijzondere van het tweede boek is dat de schrijver steeds heen en weer switcht in de tijd, zodat je zowel Flovent & Thorson als Konrad tegenkomt.
Naast de uitermate onderhoudende verhalen kom je in deze boeken ook veel te weten over de IJslanders.
Dat ze bijvoorbeeld hun leven helemaal inrichten naar de hele lange dagen in de zomer en de hele lange nachten in de winter.
Eind december is het daar maar vier uur op een dag licht!
Dat IJsland pas in de Tweede Wereldoorlog, in juni 1944, onafhankelijk werd van het koninkrijk Denemarken, waar ze tot dan toe onder vielen.
Over de onherbergzame delen van het land waar het wonen en werken vooral vroeger erg zwaar was.
En over de diepgewortelde volksverhalen over elfen, trollen en ‘de verborgenen’.
Wat weer een heerlijk boek was het.
Heel anders dan de boekenserie over de Zeven Zussen, maar de overeenkomst is dat het ook hier gaat over iets dat jaren geleden is gebeurd en nu weer aan de oppervlakte komt. Je vraagt je voortdurend af: “Maar wat is er dan toen gebeurd? Wat hebben de betrokkenen van nu te verbergen over vroeger? Waarom is daar toen niets mee gedaan?”
Je kunt niet spreken van een goede afloop trouwens; als het boek uit is weet je wat er is gebeurd, wie het heeft gedaan en hoe het is afgelopen met iedereen die er bij betrokken was. Op de laatste bladzijde van boek 2 werkt Arnaldur het laatste losse eindje van het verhaal weg door te onthullen waar het lichaam van dat ene, vermiste meisje zich bevindt.
Mooi boek; aanrader!
